Verkeerde richting uit

Charli:

Sorry mevrouw Katblad, dat ik u moest storen. Maar ik was daar al een tijdje op het dak en zag geen kans om van daar terug in mijn huis te komen. Ondertussen had ik erge trek gekregen, en dan is er nog maar één ding wat telt, namelijk je voerbak opzoeken. Maar goed, ik kon dus niet naar huis.
Wel, ik hoorde dat u thuis was. Ja, uw keukenkoepel stond open en zodoende hoorde ik u met pannen rommelen. Vervolgens dacht ik dat het wel een goed idee was uw aandacht te trekken, dus deed ik dat. Door op uw koepel neer te ploffen, inderdaad. Gewoon even op uw vensterbank (van de slaapkamer - red.) springen, en dan me met mijn volle gewicht op de koepel laten neervallen. Ja, u dacht eerst dat de Boez aan het klooien was en reageerde niet op de herrie die ik maakte. Maar na een paar flinke ploffen besloot u om toch maar eens boven te gaan kijken, heh? Ja, om te zien wat er aan de hand was.

Daar zag u al gelijk dat Boez niet de herrieschopper was, toch? Ja, hij lag namelijk onder uw bed.
Ik zag dat u, toen u helemaal bovenaan de trap was gekomen, eerst keek waar uw andere reporters waren, toch? Jawel, ik zag precies wat u deed namelijk.

En ik zag ze ook allemaal, want ik zat weer in uw vensterbank voor de volgende plof. Maar dat was dus niet nodig, want u was al boven. Alleen had u me nog niet gezien.
Mijn broer (Japekoppie - red.) en moeder (mevrouw Troy - red.) lagen op het logeerbed, in de voorkamer zeg maar. Ze lagen daar een beetje stom naar mij te kijken en ik zag ze denken: "Die komt er niet in bij ons want hij is al lang geleden voorgoed het huis uit gegaan". Ja, van je familie moet je het maar hebben.

Toen keek u naar het raam, maar u zag mij niet door het felle licht en omdat uw raam zo vies is. Jawel, draai er maar niet omheen, het raam zit vol vieze neuzen en strepen en nee, dat heb ik niet gedaan want ik kom daar anders nooit, op dat dak. Bovendien zat een hoop van die viezigheid ook aan de binnenkant.
Maar goed, u zag wel dat Cera op uw bed lag en dat Oscar zenuwachtig aan het rondhobbelen was. Dat kwam natuurlijk omdat ik daar buiten voor het raam zat, en dat begreep u toen ook. Maar toen wist u nog niet dat ik het was.

Net toen ik erover dacht om nog maar eens te gaan ploffen, zag u mij gelukkig. Wel, verder kan ik kort zijn, want u deed de zijdeur open en toen kon ik naar binnen. Nee, ik had nog nooit eerder van die zijdeur gebruik gemaakt en vond het best vreemd. Bovendien moest ik over een stapel vuile was heenstappen en dat was ook geen pretje.
Ja, ik ben daarna zo gauw mogelijk de trap af gelopen en door uw luikje naar buiten gegaan. Toen snel naar huis inderdaad.

Hoe ik op het dak terecht kwam? Dat weet ik niet meer zo goed. Waarschijnlijk heeft iemand de poortdeur voor mij opengehouden of ben ik zelf naar binnen geglipt toen die deur even openstond. Nee, ik heb op dat moment niet bedacht dat ik dan niet meer terug zou kunnen naar de Katbladstraat. Omdat ik inderdaad te groot ben om net als Cera. Boez en Japekop om onder die deur door te kruipen. U noemt het dik, ik noem het groot, en omdat ons gesprek nu toch voor mijn gevoel de verkeerde richting uit gaat, lijkt het me een goed idee om het hierbij te laten.