Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

maandag 28 februari 2011

Eigenlijk toch wel zonde...

Ja, eens moest het ervan komen want je kunt het niet voor eeuwig voor je uit blijven schuiven heh? Wij bedoelen dus het opruimen van de zolder. Vijf jaar lang hebben wij er van alles opgestapeld, en nu weten we natuurlijk niet meer wat waar staat (behalve de kerstversiering) en wat we bij nader inzien best kunnen missen (en dus naar het grofvuil of de kringloopwinkel kan).
Omdat het zo'n stoffige bende is, daar op die zolder, bleef de deur altijd dicht voor onze haarfabrieken. Maar nu mevrouw Katblad er aan het rommelen ging, was de gelegenheid daar om een grondige inspectie te houden. Vooral de Boez zag dat helemaal zitten en ging direct aan het werk. Uiteraard begon hij met het opmeten van hoogte en breedte, en het testen van de betrouwbaarheid van de stapels dozen. Gelukkig donderde er niks om, ondanks Boez' capriolen.

Japekoppie kwam ook poolshoogte nemen, maar toen mevrouw K. wat dozen ging verzetten en hij een flinke niesbui kreeg, had de Verkenner A het snel gezien en verdween hij weer naar beneden. Hij komt wel weer een kijkje nemen als het werk is gedaan, schatten wij zo in (en wij geven hem natuurlijk geen ongelijk).







En de Boez keek hem na, zelf nog lang niet van plan om deze spannende verdieping te verlaten.

Lange tijd bleef onze jongste reporter in de buurt van de raampjes aan de achterkant, want vanaf die plek had hij een mooi uitzicht op de lager gelegen daken en het huis van Luna, en niets is leuker en nuttiger dan de boel eens van een andere kant te bekijken.





Helaas, vanuit het raampje aan de straatkant zag Boez alleen maar lucht en water, hoewel het gekletter van dat water op het raampje op zich ook best wel boeiend was.
Wel, terwijl Boez elke hoekje van de zolder aan het inspecteren en verkennen was, moest mevrouw Katblad natuurlijk wel tot actie over gaan. En dat betekende dus een begin maken met het vullen van vuilniszakken, in eerste instantie met troep die zo met de vuilnisman mee kan, zoals oude, verkleurde gordijnen (waarom bewaart een mens zoiets?), beschimmelde boeken en tijdschriften en meer van die ongein.

De volgende stap zal minder gemakkelijk zijn; het uitzoeken van spullen die nog niet versleten zijn maar we ook niet meer gebruiken. Want als je dergelijke dingen door je handen laat gaan, schuilt het gevaar van binnensluipende gedachten als: "goh, daar kan ik nog wel wat mee", en "wellicht is dit nog wel wat waard!", of de ergste gedachte van allemaal: "eigenlijk toch wel zonde...."

Nee, voorlopig is mevrouw Katblad nog niet klaar met die zooi, maar gelukkig is het prima weer voor dit soort rotklussen, heh? Ja, zo is het maar net.....

zondag 27 februari 2011

Tomi Ungerer - Katzen

Omdat het toch maar steeds regent en wij geen nieuws van de straat hebben, doen we maar weer eens een boekje uit de bibliotheek van mevrouw Katblad.

Het boekje is grotendeels gevuld met afbeeldingen van tekeningen, die met veel fantasie en vernuft zijn gemaakt.
Maar worden wij blij van deze plaatjes?
Kijkt u maar even mee.





Tsja!
Erg leuk gevonden. Mooi gedaan. Maar wij kijken met andere ogen naar onze haarfabrieken, en daar zit 'm nou net het verschil in.
Nog een plaatje dan maar?








Hier herkennen wij niet echt een kat in. Wij kunnen wel zien dat het een haarfabriek is natuurlijk, maar kunnen, ondanks dat het fraai getekend is, er geen Zwarte Gijs, Japekoppie of Oscar in zien. En dan is natuurlijk onze handicap, want dit heeft niks te maken met Boezjes of Cera'tjes.
Nee mensen, dit is Kunst! En dat vind je mooi of niet.
Mevrouw Katblad wordt hier niet blij van, maar dat is dus gewoon een kwestie van smaak.

Het boekje werd uitgegeven in 1998 en is in het Duits geschreven.

Loesie wil niks missen

Van de week zat Loesie weer voor haar raam.
Ze zat heel belangstellend naar onze reporters te kijken (die buiten liepen te klooien en te zooien), en wij snappen heel goed dat zij het zo interessant vindt om andere haarfabrieken te bestuderen; ze leeft immers met drie blafbeesten in één huis en daar heb je natuurlijk helemaal niets aan, heh? Nee, inderdaad.






Dus, toen onze jongens een partijtje gingen stoeien voor haar deur, kwam Loesie helemaal overeind om er maar niets van hoeven te missen. En je kon zo aan haar hele houding zien dat ze graag met de ventjes had meegedaan, of in elk geval graag met haar neus er bovenop had gestaan of gezeten.
Nou ja, haar tijd komt nog wel, en dan gaan we vast en zeker heel leuke dingen beleven met dit kleine dametje! Nou en of!

zaterdag 26 februari 2011

Obsessie

Ook Cera heeft een kleine afwijking waarover wij u graag willen vertellen. Niet dat het nu zo erg bijzonder is, maar wij denken dat zij een heuse obsessie heeft en die betreft het stalen hek....
Ook de laatste keer dat wij met haar op het Zooiplein waren, viel het ons weer op dat zij wel erg vaak langs het hek omhoog kijkt. En geloof ons, er is daar niets anders te zien dan het hek zelf.
Ja, wij denken dat zij steeds maar weer de behoefte heeft de hoogte van het hek te bepalen en de mogelijkheden te bezien erin te klimmen.
Cera heeft al diverse keren een poging gewaagd en hing dan aan haar nageltjes in het ijzeren vlechtwerk, zo ongeveer halverwege de top, zeg maar. Wij hebben haar nog nooit op de hoogste dwarsligger zien balanceren, maar dat gaat vast nog wel een keer gebeuren, of het gebeurde al en hebben wij het net niet mogen meemaken. Wij maken hier geen grapjes over, wij weten het zeker.



Kijk, hier staat zij weer omhoog te kijken. Even nadat deze foto werd gemaakt, ging zij de lucht in en hing korte tijd iets verderop in het hek te bengelen aan die dunne pootjes van haar.
Nee, we weten niet wat haar bezielt en houden het dus maar op een obsessie.
Ondertussen echter houden wij ons hart vast, want het hek kent vele, gevaarlijke uitsteeksels, en we weten niet of Cera die wel zo goed kan zien. We houden het er maar op van wel. Maar we hadden liever dat Cera in plaats van deze, een andere obsessie zou hebben gehad, bijvoorbeeld iets met vogeltjes.
Tja, zo hebben ze allemaal iets geks, heh? Die rare haarfabrieken....

Agorafobie?

Terwijl Cera en Oscar al lang en breed de zandbak hadden geïnspecteerd op het Zooiplein, kwam de Boez eindelijk ook eens aankakken. Hij had eerst een tijdje voor het hek gezeten en kwam toen voorzichtig langs de muur de kant van zijn mede-reporters uit. Onderweg stopte hij steeds even om achterom te kijken, alsof hij elk moment de vijand verwachtte.
Os besloot tenslotte zijn vriendje maar eens op te gaan halen en Cera keek hem na.


Boez had zijn vriendje niet aan zien komen, schrok zich het hondenzuur en ging de arme Os bijna te lijf met zijn nagels uit en zijn tandjes bloot. Nu moeten we er wel bij zeggen dat Os er behoorlijk de vaart in had en bovendien net van plan was bovenop de Boez te springen, dus de schrik was niet helemaal zonder reden. Maar goed, Boez was erg nerveus, overdreven op zijn hoede, en dat terwijl er verder helemaal geen andere haarfabrieken in de buurt waren, zelfs geen mensen of blafbeesten.
Maar ondanks dat het helemaal veilig was op het Zooiplein, liet de Boez ons toch in de steek.

Hij liep het Zooiplein af en ging op het bankje van Zwarte Gijs zitten.
Nu hadden wij al eerder problemen met de Boez op het Zooiplein en dachten toen dat hij misschien op die plek een keer werd aangevallen of een ander trauma had beleefd, maar dat is alweer zo'n tijd geleden heh? Dus zou hij daar nu wel overheen moeten zijn, niet? Ja, want zelfs de Boez heeft niet zo'n goed geheugen, denk maar eens aan de bijensteken in het voorjaar, de hofvijver met kroos erop, om maar wat kleine voorbeeldjes te noemen (en dat wordt weer lachen straks, als de hommeltjes uit hun holletjes komen).
Wel, daarom denken wij dat de Boez vermoedelijk last heeft van Pleinvrees. Ja, het tegenovergestelde van claustrofobie dus, dat heeft u goed begrepen. Voor katten helemaal niet zo'n gekke afwijking eigenlijk, nader beschouwd, en daar Boez het al langere tijd verdomd lekker met zijn vriendjes op het plein te spelen, kunnen wij er eigenlijk niet meer omheen.
Nee, wij weten niet hoe wij de Boez kunnen helpen. Wel zullen wij proberen om hem wat vaker mee te nemen naar het Zooiplein, zodat hij misschien over zijn angst heen zal groeien. Maar of dat zal helpen? De tijd zal het leren.....

vrijdag 25 februari 2011

Duidelijker kan niet!

Zo Os, weet je dat je met je achterste bijna tegen het glas aanzit? En dat we hier vanuit de kamer opeens minder goed naar buiten kunnen kijken?
En lieve Osky, moet je bovendien niet een keer naar huis om te kijken hoe het met Lima gaat?









Os, we zijn niet boos op je! Ja, misschien doet mevrouw Troy een beetje chaggy tegen je, maar dat is niet persoonlijk bedoeld want zo doet ze tegen iedereen hoor, echt waar!
Os slaap je? Nee he, want dan zou je daar afdonderen, toch?
Je bent toch niet ziek, Os? Of heb je de pest ergens over in soms!?
Os?
Oscar geen vogeltjes kijken? Niet met de Boez spelen? Oscar winterdepressie? Boos omdat mevrouw Katblad je geen eten meer komt geven?
Of heb je pijn in je buik misschien, Oskyman?
Zal mevrouw Katblad even naar je toekomen dan? Om je te troosten?





Aha! Oscar is opeens klaarwakker! En Os rekt zich effe lekker uit, komt de pergola af en loopt alvast een stukje vooruit naar de Kruidentuin! Nou, duidelijker kan hij niet zijn, wel? Oscar wil dus gewoon een stukkie lopen en fijn aan het werk gaan als reporter, heh? Met de fotograaf erbij, tuurlijk!
Dat mevrouw Katblad dat nu niet eerder begreep. Wacht, dan gaat ze even haar jas aantrekken en de Boez roepen, want die wil misschien ook wel met ons mee, toch? Ja gezellig inderdaad. En je hebt gelijk hoor, er moet meer gewandeld worden. Dat mevrouw K. dat nu niet eerder begreep, heh? Ja, stom mens. O, o, o.
Nou, zullen we dan maar? Os weer blij? Jah......

Goeie oren en een beetje Pavlov

Wamy was weer eens lekker aan het stoorzenden, want tijdens onze ronde had hij reporter Boez door de Steeg van Storm naar de redactie terug gejaagd, de Os zat verstopt achter een fietswiel in de Parallelstraat en wilde geen poot meer verzetten. Daar waren we dus weer mooi klaar mee.

Op de foto staat Wamy net te bedenken hoe hij Oscar achter de fiets vandaan kon krijgen, toen het volgende gebeurde.



Wamy liep plots en zeer beslist door naar zijn eigen voordeur, ging daar zitten en hield de deur in de gaten. Nee, belangstelling voor Os had hij opeens niet meer en ook niet voor mevrouw Katblad met haar camera (maar dat is minder vreemd).
Wij schonken op onze beurt verder geen aandacht meer aan het stoorzendertje en begonnen terug te lopen naar de Steeg van Storm. We keken echter nog wel even om.



Wamy was tegen de deur opgesprongen en stond al mauwend naar boven te kijken.
Nu weten wij toevallig dat er achter die deur een trap naar boven begint, dus moest Wamy vast en zeker gehoord hebben dat er iemand naar beneden kwam om de deur te openen. Maar dat gebeurde niet. Tenminste, niet onmiddellijk. Omdat Wamy niet voor niets daar zo stond te mekkeren, bleven we even met hem wachten, en inderdaad, na een poos (en dat duurde best wel lang) kwam er een mens met blafbeest naar buiten en kon Wamy naar binnen schieten. Wel, we weten niet hoe het met u is, maar wij vonden het knap van Wamy dat hij zo lang van tevoren wist wat er ging gebeuren. Wat heel goeie oren en een paar schepjes Pavlov al niet kunnen bewerkstelligen, heh?

Doorzetter

Nee, het gaat de Os niet altijd even makkelijk af, het zich door ons luik naar binnen dringen om zijn meer-daagse voerbakken-controle in onze keuken uit te voeren. Er zit namelijk een randje aan het luik wat naar voren gehaald kan worden, en een flapje dat naar achteren geduwd moet worden, en Os vindt dat dat tegelijkertijd moet gebeuren (want waarom makkelijk als het moeilijk kan dus). Maar gelukkig is Oscar een echte doorzetter als zijn bestemming met "eten" te maken heeft.



En dus lukt het hem tenslotte toch elke keer weer. Alleen, helaas, in de meeste gevallen vindt hij geen restanten Gourmet meer in de bakjes. Maar dat is voor zijn eigen bestwil natuurlijk.

donderdag 24 februari 2011

Zitten kniezen om niets

Onze Boez doet soms een beetje zielig omdat hij vindt dat hij niet genoeg aandacht krijgt. En dan gaat hij dus ergens zitten en kijkt daarbij nog vreselijk sip ook, zodat mevrouw Katblad denkt dat het allemaal haar schuld is dat Boez zich wellicht een tikje ongelukkig voelt.... Maar de Boezelmans begrijpt dus niet dat hij bij een krant werkt, en dat het mens derhalve noodzakelijkerwijs met de camera achter vele poezen aan moet lopen om verslag uit te brengen van alle kattengebeurtenissen in de buurt, en dat hij dan of kan meewerken, of zichzelf even moet vermaken. Ja, Boez is dan wel reporter bij het Katblad, maar niet uit eigen keuze dus. Nee, hij werd als klein jochie uit het Gooi door ons opgehaald, zomaar van zijn moeder en broers en zussen gescheiden en bij twee oude chagrijnige oudjes geplaatst, en bovendien dan ook nog eens bij een mens dat best wel goed voor haarfabrieken zorgt, maar daarnaast ook niet helemaal spoort. En hij is verwend, maar ook dat ziet hij anders, en eigenlijk als normaal. Ja, want dat hij als enige onder het dekbed mag duiken (dat trouwens doet uit eigen keuze maar ook wel met instemming van mevrouw K.), snoepies krijgt en kan opvangen uit de lucht omdat hij graag heeft dat mevrouw Katblad die door de kamer werpt, een boez(em)vriendje heeft die hem (bijna) elke dag komt opzoeken en met wie hij kan spelen én die hij kan molesteren zonder daarvoor gestraft te worden, dat allemaal (en nog veel meer) beschouwt hij als normaal en hij denkt dat hem dat allemaal toekomt. En als er dus iets niet helemaal zo gaat als hij zou willen, gaat meneer Boez zitten kniezen, zoals hier op de foto.
Vanavond kregen de redactiekatten pangasiusfilet. Ja, gepocheerd nog wel, en lauwwarm geserveerd. Weet u wat dat kost??? Iedereen dus dankbaar aan het smullen, maar de Boez (die persé zijn portie op het aanrecht wilde opgediend krijgen), at maar de helft op en spreidde de rest uit over het aanrechtblad, alsof het te min was, die verrukkelijke vis! Nee, hij had eigenlijk liever zo'n staafje, maar dat kreeg hij natuurlijk mooi niet!
Het is me een portret, die Boez. Hij pest zijn huisgenoten maar komt overal mee weg, want niemand geeft hem eens een keer flink op zijn donder. En als ie dan zo sip zit te kijken, voelt mevrouw Katblad zich schuldig en denkt dat ze tekort schiet. Snapt u daar wat van? Nou, wij dus niet!

Rode katertje houdt redactie in zijn greep

Gisteren heeft het rode, krolse katertje urenlang voor de redactie rondgelopen. Daarbij werd hij nauwlettend in de gaten gehouden door onze reporters Cera, de Boez, Japekoppie en Oscar.
Het rode ventje wisselde zijn snuffelwerk af met het maken van de specifieke klaaggeluiden die wij zo goed kennen van krolse kereltjes. Hij had het er erg moeilijk mee, dat was wel duidelijk. En mevrouw Katblad had medelijden met hem, iets waar onze haarfabrieken helemaal geen last van hadden.







Lijkt het maar zo, of krijgt dit ventje ook al een beetje bolle wangetjes?
Helaas weigerde hij voor de camera zijn staart omhoog te doen en dus konden wij de situatie daar niet controleren, maar we zijn er haast wel zeker van dat hij daar behoorlijke bitterballetjes verstopt houdt....
(Wij hadden deze graag op de foto willen zetten om zo met het sluitende bewijs te kunnen komen betreffende zijn toestand, maar dat is dus niet gelukt...)



Gelukkig verloren onze reporters hem niet uit het oog, want voor je het weet komt zo'n ventje door het kattenluik en dan is Leiden in last, Japekoppie over de rooien en mevrouw Troy hysterisch. Maar een dergelijke situatie ontwikkelde zich dus niet, al stond het rode kereltje wel een paar keer met zijn snuit tegen de flap aan en kwam zijn geklaag luid en duidelijk ons halletje binnen.






Af en toe stak de rode de straat over om zijn geklaag voort te zetten in de Hoftuin, en daar hield reporter Japekoppie hem dus goed in de gaten (u ziet J'kop in de Poort staan in zijn typisch waakzame houding).
Doch de rode bleef daar niet lang, waarschijnlijk omdat alle Hofkatten binnen zaten en er zodoende niet veel voor de rode te beleven viel.










Ja hoor, na zijn rondje Hoftuin kwam het katertje weer voor de redactie heen en weer lopen, helemaal niet wetende wat hij nu weer zou gaan doen en wat dus zijn doel nu eigenlijk was. Bij Bollewangen is dat altijd wel duidelijk (dat doel), want Bw (alias Pincho) is natuurlijk zeer ervaren in het zoeken van gewillige mokkels en heeft in de loop van de jaren zijn gebied uitgebreid en volgt (ogenschijnlijk) vaste routes. Deze jongen hangt maar wat rond en moet nog veel leren.
Wij hopen overigens dat dit kereltje niet toevallig Bw gaat tegenkomen, want wij weten dat Bw geen concurrentie duldt en dus ook dat hij erg ver gaat in het uitschakelen van zijn mede-wijvenjagers. Nee, daar moeten wij niet aan denken....

De Boez zag het rode kereltje blijkbaar liever gaan dan komen, want dat is heel goed aan zijn boze smoeltje te zien.

Maar goed, mevrouw Katblad besloot om een paar brokjes voor het klagende katertje op de tafel te zetten, voor het geval hij misschien honger had, maar ook omdat zij hoopte dat hij dan wellicht zou blijven rondhangen. Want ondertussen kijkt zij namelijk regelmatig op de verschillende sites of misschien ergens een rood katertje wordt vermist; zij zou namelijk graag zien dat hij opgehaald werd door zijn mensen (en daarna ook nog "geholpen" als het effe kan).

Wel, het ging opeens sneeuwen en dat veranderde alles. Onze reporters besloten naar binnen te vluchten en de kleine rode ging er vervolgens vandoor. Daar stonden de bakjes met brokjes dan! Lekker nat te sneeuwen dus.
Overigens, deze brokjes zijn van het soort dat werd afgekeurd door onze eigen haarfabrieken alsmede de Os, dus we hoeven geen ongewenste vreetpartijen van de volslanke reporters te vrezen, heh?
Wel, de klagende rode verdween uit het zicht en dat vond mevrouw Katblad erg jammer, tenzij hij natuurlijk gewoon naar huis is gegaan, maar dat lijkt ons niet zo waarschijnlijk....

Prioriteiten

Mevrouw Katblad heeft een paar dagen voor Oscar en Lima mogen zorgen, en dat ging deze keer niet helemaal zonder problemen!
Nee, want Oscar is blijkbaar gewend om heel vroeg op te staan en te ontbijten, en vond het moeilijk om op mevrouw te wachten. Wij weten niet hoe vroeg in de ochtend Os in beweging kwam, maar als wij om 8 uur kwamen, zat hij al op het dak. Hoe hij daar terecht kwam? Wel, in de achterdeur zit een kattenluikje dat uitkomt op een binnenplaatsje, en daar staat weer een soort trapje waarlangs hij (via ook nog een aantal muurtjes) op het bovenste dak kan komen. En vervolgens gaat Oscar door een dakgoot naar de straatkant om daar een partij te gaan zitten kermen. De Boez had het trouwens als eerste door (dat Oscar daar zat te janken dus). Want zodra Boez (half acht) buiten werd gelaten, kwam hij na een paar minuten weer naar binnen om mevrouw Katblad duidelijk te maken dat er wat aan de hand was. Dat deed hij door eveneens te gaan zitten janken en al gauw hadden we in de gaten waarom hij dat deed. Ja, vriendje in nood, heh?

Wel, mevrouw Katblad ging in Os' huiskamer voor het raam staan, en al spoedig verscheen hij daar op het schuurdak. Tja, dan zou hij dat laatste stukje naar beneden toch ook moeten kunnen redden, zou je zo denken. Maar nee, Os wist echt niet hoe hij op de binnenplaats moest terugkomen.
Mevrouw Katblad ging eerst weer weg, in de verwachting dat Os tenslotte wel zou ontdekken hoe hij naar beneden moest, maar toen zij een uur later terugkwam, zat hij weer helemaal boven op het dak te kermen, aan de straatkant dus.

Ja, u ziet het goed, we hadden een toeschouwer. Een zwart dametje was het, en wij denken dat het de moeder van Wamy was (Poeki dus). Zij woont daar ergens achter Os' huis en komt wel meer op de daken rond en achter haar woning (hebben wij uit zeer betrouwbare bron). Wel, Poeki zat duidelijk te genieten van het gestuntel van Os en dat is haar goed recht. Maar hoe kregen wij nu het sukkeltje op de begane grond terug?
Wel, er zat tenslotte nog maar één ding op. Om Oscar te bevrijden moesten wij naar de bovenverdieping om daar een raampje te openen voor het ventje. Ja, zo'n klein klapraampje waar de Os maar net door kon. Hij moest dan best wel een eindje naar omlaag springen en dat gaf een flinke boink, maar dan was hij tenminste weer binnen en konden wij hem gewoon via de binnentrap en voordeur naar buiten sluizen.
Dit dakgedoe herhaalde zich drie ochtenden achtereen. En alle drie de keren werd Os op straat ontvangen door een comité bestaande uit (uiteraard) de Boez, Japekoppie en Cera. Os trok zich echter niets van deze aardige geste aan maar drong zich door de groep heen en stevende direct af op ons huis, om daar (natuurlijk) de voerbakjes te gaan controleren op restanten. Tja, iedereen heeft zo zijn eigen prioriteiten in het leven, heh?
Lima wachtte trouwens elke keer geduldig af tot mevrouw Katblad alles had geregeld, at ondertussen wat brokjes en liep tenslotte heel voorzichtig achter Oscar aan de voordeur uit. Hij laveerde dan wat schichtig tussen onze reporters door en ging daarna zijn eigen weg. Want zo is Lima namelijk nou eenmaal.

woensdag 23 februari 2011

Werk aan de winkel!

Mevrouw Katblad was al de afgelopen nachten een paar keer wakker geworden door het klaaglijk gemiauw van een vreemde. Uiteraard kwam zij dan - nieuwsgierig als zij is - haar bed uit om te kijken wie dat geluid voortbracht (nee, zij ging niet in haar nachtgoed naar buiten want zo gek is zij nu ook weer niet), maar telkens zag zij een lege straat en was het gemauw net weer opgehouden. Erg frustrerend inderdaad, want zie daarna maar weer in slaap te komen, heh?
Wel, vanochtend hoorde zij het gemauw weer. Nee, het was niet Bw (alias Pincho) want die heeft een duidelijke sirene die we uit duizenden zouden herkennen (en daar komt zij haar bed niet meer voor uit). Deze jongen klonk iets meer wanhopig en deed zijn klaagzang in zeer korte geluidsfragmenten, die hij overigens wel snel achterelkaar herhaalde.
Wel, om kort te gaan, mevrouw K. greep haar camera en vloog zonder jas en met natte haren de straat op, iets wat de Hoofdredacteur natuurlijk afkeurde, maar zij liet zich niet tegenhouden. Wij zagen een rooie door de Poort naar de Hoftuin gaan en mevrouw K. volgde hem.

Ach, hij kroop helemaal in elkaar voor mevrouw K., zo bang was hij. Arm ventje....











Toen mevrouw K. dichterbij kwam vluchtte hij naar een ander plekje, maar gelukkig konden we met de zoomlens nog een aardige foto van hem maken.
Tja, zo te zien een jonge kater, prachtige, glanzende vacht, bandje om zijn nek en goed doorvoed. Geen reden tot ongerustheid dus, hoewel, hij hoort niet in deze buurt thuis en daarom zou hij best wel eens verdwaald kunnen zijn, heh? En dat overwegende, kwam er dus toch een gevoel van onbehagen bij mevrouw Katblad op.



Opeens sprong de krolse jongen op en vloog de Poort door naar de Katbladstraat, en beende vervolgens in de richting van de Kruidentuin.
Japekoppie wilde hem wel achterna gaan, want je bent reporter of je bent het niet, heh? Cera voelde zich niet zo op haar gemak en bleef liever in de buurt van de redactie, maar zij is dan ook een nette dame die zich voor sommige nieuwsonderwerpen niet zo interesseert. Wel, daarom hebben wij ook jongens en meisjes in dienst en ieder heeft zo zijn eigen taken.



Mevrouw Katblad ging de rode kater niet achterna, want had dus geen jas aan en dat werd alsmaar meer voelbaar. In de verte zag zij dat de rode een onderonsje had met Oscar, en dat geeft natuurlijk weer te denken.
Maar wat mevrouw K. óók dacht was dat sommige mensen toch wel vaak te laat zijn met het laten castreren van hun jonge ventjes, die dan vervolgens ontsnappen als zij de kriebels krijgen en op stap gaan om een lekker mokkel te zoeken. Het kan natuurlijk ook zijn dat deze kater met opzet niet werd gecastreerd, en dat vinden wij dan nog treuriger. Laat deze mooie jongen alsjeblieft geen Bw worden!
Zeg, Katblad-detective, er is werk voor u aan de winkel! Kunt u nagaan of deze jongen wordt vermist???

dinsdag 22 februari 2011

Zoe keek haar ogen uit

Terugkomend door de Steeg van Storm, zag Oscar Zoe voor haar raam zitten. Hier had hij al heel lang op gewacht, en uit enthousiasme (en uiteraard ook uitsloverij) liep hij snel naar haar voordeur en ging daar een partijtje liggen rollen.
Helaas had Os niet in de gaten dat hij er zo niet op zijn allervoordeligst uitzag (hoezo alleen maar een dikke vacht?), maar misschien had Zoe dat niet eens in de gaten? Mevrouw Katblad ging natuurlijk direct poolshoogte nemen.





Nou, in elk geval keek Zoe haar ogen uit!
Was het verbazing? Schrik? Afschuw? Of slechts nieuwsgierigheid? Wie zal het zeggen. Nu heeft zij normaal ook al grote ogen, daar heeft u gelijk in, maar een blik als deze hadden wij bij haar nog niet mogen waarnemen. In elk geval hoefde ze zich nu niet meer te vervelen met zo'n voorstelling voor haar deur! (Als ze zich al verveelde, want dat kun je natuurlijk ook nooit met zekerheid vaststellen.)




De verrassing was voor Zoe helemaal compleet toen opeens de Boez kwam aanscheuren en bovenop Oscar dook. Nu lagen er dus twee jonge ventjes te rollebollen en het ging er nog behoorlijk heftig aan toe ook.








Zoe vond het in ieder geval behoorlijk spannend en vergat helemaal op mevrouw Katblad te letten, die van de gelegenheid gebruik maakte om van wat dichterbij een foto te maken.
Ja Zoe, de Nederlandse jongenskatten zijn behoorlijk fel heh? En ze doen zeker niet onder voor de Italiaanse haarfabrieken, daar durven wij wat onder te verwedden! (Wij nemen aan dat u in de bijlage reeds heeft gelezen over Zoe's geboorteland en dat zij hoog in een flat woonde, dus dat gaan wij natuurlijk niet weer een keer uitleggen....)

Oscar was die lieve Zoe echter helemaal vergeten (typisch voor Leidsche Kat?), en toen de knulletjes uitgestoeid waren vlogen zij door de Poort de Hoftuin in. Mevrouw Katblad ging ze nog even achterna, maar ook in het Hof was het koud en guur, dus niet lang daarna ging het hele stel terug naar de redactie waar het warm en behaaglijk was.
Helaas kon mevrouw Katblad vanuit haar raam (met Poezenloket) niet waarnemen of Zoe nog in haar vensterbank zat, maar dat was haar eigen schuld want haar wielhuis stond half voor Zoe's raam. Maar zo geparkeerd kon zij tenminste wel in de Poort kijken, waardoor overigens de rest van de dag geen haarfabriek meer doorkwam.....

Vlinder laat zich niet pakken

Ze hadden er niet zo'n zin in vandaag, onze reporters, maar tenslotte gingen de Boez en Oscar toch mee om een rondje te lopen.
In de Kruidentuin waren geen andere katten, dacht mevrouw Katblad, want ze zag er namelijk geen. Tot Os er haar attent op maakte dat ze fout zat. Ja, inderdaad, onder het bankje op de hoek zat Vlinder zich verscholen te houden.
U ziet haar zitten?
Wel, onderop de foto ziet u nog net de Os, die haar dus als eerste in de smiezen had.
Mevrouw Katblad naderde Vlinder heel langzaam en voorzichtig, maar Vlinder besloot haar komst toch echt niet af te wachten. En eigenlijk verraste ons dat niet.




Vlinder ging snel de hoek om en verstopte zich ditmaal onder de struikjes in de Parallelstraat, vlak naast haar deur met kattenluik.
Waarom zij niet door haar luikje haar huis binnen ging? Wij weten dat helaas niet maar wellicht vond ze genoeg beschutting achter het struikgewas en dacht ze dat mevrouw Katblad haar daar toch niet zou kunnen "pakken". Nou, dat was mevrouw Katblad geenszins van plan maar inderdaad, Vlinder zat daar goed en veilig.
Snel maakten wij een foto van haar en liepen wij door met onze reporters. Zij hadden namelijk geen boodschap aan Vlinder en wilden snel door, want wat was het vanochtend koud, heh? Daarom dus.

maandag 21 februari 2011

Monster is bang voor verkeer

Eindelijk dan hebben wij Monster uit de Parallelstraat weer eens op de foto kunnen zetten. Wij hadden hem al een hele tijd niet meer gezien en vreesden zo langzamerhand het ergste, maar hoorden nu van zijn mens dat hij zich voornamelijk op het dak achter zijn huis ophoudt en niet vaak meer op straat komt. Dit heeft te maken met het feit dat zijn mens niet graag heeft dat hij zonder toezicht in de Parallelstraat loopt, omdat Monster dus blijkbaar bang is voor het verkeer aldaar.
Hij vermaakt zich overigens erg goed op het dakgebied, en ontmoet daar regelmatig Oscar, Lima, Poeki en haar zoon Wamy. Vooral met Wamy heeft Monster regelmatig allerlei vormen van contact. De ene keer verloopt dat contact in vrede, maar er wordt ook ruzie gemaakt en daar kijken wij dan weer niet van op. Monster heeft ook in het verleden veel last gehad van Bel de Franskat, maar wij konden zijn mens vertellen dat zij daar niet meer voor hoeft te vrezen. Wamy komt (uiteraard) ook via het dak regelmatig controleren of Monster wel genoeg te eten krijgt, en moet dan tevens proeven of de kwaliteit van dat eten wel deugt. Natuurlijk stelt Monster deze vorm van bemoeienis niet erg op prijs.
Wel, wij zijn in elk geval blij dat Monster het goed maakt, maar daarnaast ook een beetje bedroefd omdat hij niet meer regelmatig op straat verschijnt. Op deze manier kan hij ook niet meedoen aan de strijd om de titel Schrik van de Buurt, terwijl hij daar ons inziens (gebaseerd op onze eerste ontmoetingen met hem) best de kwaliteiten voor heeft. Het is niet anders en we moeten het er dus mee doen. Als Monster maar blij en gelukkig is, heh? Ja, zo is het maar net.....

Theater in de Hoftuin

Aha! Daar hebben we onze vreemde gast(e) eindelijk in beeld. Een mooie cyper met een witte snuit. Hij/zij kwam ons trouwens wel bekend voor, en na enig denkwerk herinnerden wij ons weer dat dit de logé moest zijn van één van onze overburen; ze werd vorig jaar een keer door Cera bijna van het garagedak gegooid. Wij vonden het toen al een wonder dat een logé zomaar in een vreemde buurt op straat mag rondlopen, maar blijkbaar is dit een heel slimme poes die niet zo snel zal verdwalen.



Poes was op weg naar de Hoftuin om daar even rond te kijken, maar had niet in de gaten dat Harremans in de Katbladstraat rondliep. En Har zag Poes door de Poort lopen en kon dat natuurlijk niet toestaan. U raadt het al, Har volgde Poes en ze kreeg flink klapjes. U ziet haar op bijgaande foto in de tuin staan, maar wat u niet ziet is dat Harremans achter de struik staat in een nieuwe aanvalshouding.




Even later had Har het voor elkaar; de Poes was door de andere Poort naar Iwan's straat gevlucht.
Nu maakten we ons dus wel wat zorgen, want zou ze in staat zijn de weg terug naar de Katbladstraat te vinden? Daar moesten we maar op vertrouwen.... (op de foto ziet u Har nadat hij zojuist Poes heeft weggejaagd).

En nu we toch in de Hoftuin waren, keken we maar eens even in het rond. Nog meer te zien misschien? Andere haarfabrieken bijvoorbeeld?



Ah, terwijl Har dus Poes door de ene Poort had gejaagd, zat Panda bij de andere Poort de wacht te houden. Vandaar dat onze reporters niet met mevrouw Katblad waren meegelopen!









En daar, in de verte, zat Caja. Die had natuurlijk het gekrakeel gehoord en zat daar (achterbalkon) te wachten op nog meer spektakel.








Caja stond op en liep naar een ander dak toe, want Igor kwam eraan en moest zou over dezelfde richel lopen. Hij ging er niet bij zitten, had mevrouw Katblad horen roepen naar Caja, en meende waarschijnlijk dat dat ook best eens voor hem bedoeld kon zijn.







Even later was Igor op het dak van de Borderliner gearriveerd (frontbalkon dus), en daar zagen wij opeens ook Iwan opduiken! Het werd alsmaar drukker in dit theater, en dat terwijl de voorstelling (van Harremans, Poes en Panda) eigenlijk al was afgelopen.
Erg gezellig hier, maar verder gebeurde er niet veel anders dan naar elkaar zitten koekeloeren, en dus gingen we weer terug naar onze straat, waar drie reporters (Japekoppie, Cera en de Boez) geduldig bij de ingang van de Poort op ons stonden te wachten.



In de straat hoorden wij luid gekerm. Ja hoor, het was weer zover: Oscar zat ergens op het dak en wist weer niet hoe naar beneden te komen.
Dit muisje had trouwens nog een staartje, maar daarover een volgende keer meer.....