Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 30 maart 2012

Snoepjes, wijn en scherpe nagels

Ha Myo!
Of jouw mens hier op de redactie is? Je hebt hem zelf naar binnen zien gaan? En nu zie je hem nog zitten ook?
Wel, dan kunnen we niks ontkennen, heh?
En nu wou jij ook naar binnen?
Nee, dat kan mevrouw K. niet toestaan. Het Poezenloket is namelijk alleen voor vragen en klachten, niet om door naar binnen te komen. Waarom dat niet mag?
Wel, dat vinden onze reporters niet zo leuk. Eigen terrein inderdaad, net zoals jouw huis jouw eigen terrein is, heh?

Ach, je moet je mens heel dringend spreken? Noodgeval? Want onbedaarlijke honger en dus op het randje van flauwvallen?
Mens moet komen dus! Ach Myo, dat kan nog even niet. Nee, hij heeft namelijk net een glaasje wijn voor zijn snufferd staan en kan dat niet zomaar door zijn keel gieten. Omdat dat erg onbeleefd zou zijn en bovendien zonde van de wijn.
Maar wat dacht je? Zou een snoepje je probleem voor heel even kunnen oplossen? Happie happie, ja?
Nee, je hoeft daar echt niet voor binnen te komen, mevrouw K. haalt het lekkers wel even uit de keuken.

En daar beloofd beloofd is en Myo op het punt stond om zich toch door het loket heen te wringen, haalde mevrouw K. een paars doosje met daarin vierkante kattensnoepjes. Zijn mens (van Myo) mocht zelf de hapjes door het loket aanreiken, want Myo is zo gulzig dat hij bijkans je hele hand mee naar buiten trekt als daar wat lekkers inzit. Met nagels en al inderdaad, dus ook met alle gevolgen van dien.
Natuurlijk is Myo's mens daarvan op de hoogte en kijkt dus heel goed uit als hij zijn schattebout iets te smikkelen geeft.


Zo bleef het (bij snoepje nr. 3 of 4) slechts bij 1 (of waren het er nu twee?) klein haaltje in de hand van het mens, al riep hij daarbij wel erg overdreven "auw!" , vond mevrouw K.
Maar het was niet nodig om de verbanddoos te pakken (er vloeiden geen grote hoeveelheden bloed) en het glaasjes wijn kon gelukkig verder in alle rust worden genuttigd, al kwam Myo toch nog even op de binnenkant van de vensterbank zitten en lopen.
Wij weten niet of Myo vandaag nog langs is geweest om te kijken of zijn mens hier toevallig misschien was, want mevrouw K. was het grootste deel van de dag weg en het loket was gesloten.

Er valt nog veel te leren!

We waren met onze reporters in de Hoftuin om aldaar de bloemetjes te bekijken, maar plots vroeg een bewoonster van het Hof aan mevrouw Katblad: "Wat doen die katten van jou daar nu voor iets raars?", dus draaiden wij ons direct om en zagen dit.








Tja, wat gebeurde hier? De fotograaf wist het ook niet goed onder woorden te brengen, dus vroegen wij de jongens zelf maar waar ze in 's hemelsnaam mee bezig waren. Oscar was niet in staat tot enige uitleg, hij kreunde even. Boez keek de fotograaf verbaasd aan. Waren wij dan zo achterlijk? Ze waren gewoon leuk aan het stoeien; dat was toch duidelijk?







Ja inderdaad, zo achterlijk zijn wij dus, want wij vonden het allemaal wat minder duidelijk namelijk. Hoezo gewoon stoeien?
We hebben de twee haarfabrieken nog wel verteld dat ze zich in onze ogen onfatsoenlijk gedroegen. Wat ze thuis doen moeten ze zelf weten, maar een hoop dingen doe je nu eenmaal niet in het openbaar. Zoals wat? Nou, dit dus! Tjongejonge.





Even later, toen Oscar zich had losgerukt (u ziet hem nog net op de achtergrond), sprong de Boez bovenop de langskomende Cera. Maar zij maakte korte metten met het jonge ventje, verkocht hem een paar goedgerichte meppen voor zijn kop en ging er vervolgens snel en boos vandoor.
Aan de Hofbewoonster (die nog steeds op een antwoord stond te wachten) boden wij onze excuses aan voor het onbetamelijk gedrag van de Boez, en daarna verlieten wij (uiteraard met medeneming van de haarfabrieken) snel de tuin.
Dat het voorjaar rare dingen teweeg kan brengen bij mensen, wisten wij al. Maar bij gecastreerde katten? Er valt nog veel te leren voor mevrouw K.

donderdag 29 maart 2012

Reactie op ouder bericht

Dierenkliniek Stevenshof heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Wie is deze arme sloeber?" achtergelaten:

Goed nieuws! Dierentehuis Stevenhage meldde ons dat 'Joris' inmiddels volledig hersteld is van zijn zware avontuur en een nieuwe baas gevonden heeft!

Niet erg comfortabel

De mensen die ons Katblad nog niet zo lang lezen, zullen deze situatie vast niet herkennen. Daarom leggen we nog even uit wat u hier (op de foto) ziet.
U ziet een balkonnetje zonder bodem, maar wel met een hekwerkje waarin een zwart-witte haarfabriek hangt, zeg maar.
De betreffende kat is Zwarte Gijs en hij doet alsof hij ons niet ziet (maar dat komt vaker voor bij katten, dat doen alsof maar dan toch stiekem naar je loeren dus).
Waarom Gijs daar "hangt"?


Dat weten wij helaas niet, maar hoe hij daar komt weten wij wel: hij klom via de stam van de Blauwe Regen naar boven.
Waarschijnlijk hangt hij daar nu te wachten tot zijn mensen thuiskomen. Misschien heeft hij honger of is hij door een vijand omhoog gejaagd, wie zal het zeggen - we waren er niet bij en hebben dus niks gezien. In elk geval kunnen zijn mensen, als ze eenmaal thuis zijn, Gijs binnen laten via dat zogenaamde balkon, maar het kan ook zomaar zijn dat Gijs daar slechts op de uitkijk zit en direct naar beneden komt als hij zijn mensen ziet arriveren, om daarna gewoon door de voordeur mee naar binnen te gaan. Jawel, het klinkt allemaal erg ingewikkeld maar zo staan de zaken nu eenmaal.

En natuurlijk hoeft u het bovenstaande allemaal niet te begrijpen of te onthouden, als Gijs zelf maar weet waar hij mee bezig is, heh? Daarom.
Het is niet erg comfortabel voor Gijs, dat gehang op die paar stangen, maar hij hield het best lang uit, vonden wij.







De fotograaf had Gijs best nog wel even gezelschap willen houden, maar toen Oscar en mevrouw Troy onder het balkon kwamen klooien en zooien rond zijn bankje en tussen de plantjes, besloten we terug te keren naar de redactie.
Mevrouw Troy stond namelijk ongegeneerd van het verse groen te vreten terwijl ze best wel wist dat ze zich in het territorium van Gijs bevond. (Hoewel, als ze op dat moment last had van haar Katzheimer kunnen we haar haar onbetamelijk gedrag natuurlijk niet kwalijk nemen.)



Maar Oscar deed ook allerlei dingen die wij in deze omstandigheden niet gepast en zeer brutaal vonden; hij zou het niet in zijn kop hebben gehaald om de plantjes van Gijs te vernielen als deze niet in het hekwerk daarboven had gehangen maar gewoon naast het had gestaan.
De fotograaf besloot derhalve dat Zwarte Gijs verder met rust gelaten moest worden en nam de twee Katbladkatten mee terug naar huis.
Of Gijs nog erg lang op zijn mensen heeft moeten wachten weten wij niet, ook niet of hij nu via de balkondeuren of de voordeur zijn huis binnen is gekomen. Maar dat is ook allemaal niet zo vreselijk belangrijk.Vinden wij tenminste.

Lekker lang nagenieten...

Wij zagen Charli zomaar midden op de dag al smikkelend door zijn luikje naar buiten komen.
Nu weten wij toevallig dat hij alleen ontbijt en diner geserveerd krijgt en het tussendoor gewoon met brokken moet doen.
Hij zat echter zo lang en aanhoudend zijn lippen af te likken dat wij vermoeden dat Charli een lekker tussendoortje had gekregen, maar het kan natuurlijk ook zijn dat hij iets van het aanrecht had gejat.




In elk geval zat hij erg lang na te genieten en deed verder net alsof hij de fotograaf niet zag, negeerde bovendien ook al onze vragen betreffende de oorzaak van zijn gesmek.
Nu kan het natuurlijk ook nog zo zijn dat hij inderdaad gewoon wat brokjes had gegeten en het daarom niet de moeite waar vond daar iets over mede te delen. In dat geval gaat dit berichtje dus helemaal nergens over.

Charli is een broer van Japekoppie; ze kunnen beiden op dezelfde manier behoorlijk chagrijnig (of serieus?) kijken. Maar dat was u natuurlijk ook al opgevallen.

woensdag 28 maart 2012

Waterbak tóch maar weer gevuld (met tuinslang)

Mevrouw K. had alsmaar in haar hoofd de grote, lege kuip (drinkbak voor de haarfbrieken) te vullen met aarde en plantjes, maar gelukkig heeft de fotograaf haar over kunnen halen dit niet te doen, vooral omdat Oscar dan misschien zijn poten helemáál nooit meer wast en dus constant voor vieze pootafdrukken op haar schone vloer zou kunnen gaan zorgen.
Wel, dit was reden genoeg voor mevrouw K. om de bak schoon te maken en opnieuw te vullen met water.


En inderdaad, de bak werd direct in gebruik genomen door onze jongste reporters. Boez kwam water drinken, de Os dronk ook eerst wat water maar daarna hing hij inderdaad zijn vieze poten in het nat.
"Zie je nou wel!", riep de fotograaf tegen mevrouw K. En zij knikte beschaamd van ja.

Geen goede kwaliteit?

Vorig voorjaar hadden wij al eens gezien hoe in de Hoftuin haarfabriek Harremans bezig was de paarse op te vreten, of in elk geval de bloemetjes losrukte, erop kauwde, en dus vernielde. Wij dachten toen dat dit vreemde gedrag bij Har hoorde en dat geen enkele andere kat dat ooit in zijn/haar kop zou halen.
Gisteren echter betrapten wij mevrouw Troy bij de bolletjesbak op onze buitentafel terwijl ze van de krokussen zat te vreten.
Blijkbaar is Har dus niet de enige mafkees.



Maar mevrouw Troy had genoeg aan één, hooguit twee bloemetjes. Het kan natuurlijk zijn dat onze krokussen minder lekker zijn dat die in de Hoftuin (Harry sloopte een heel perk). Maar het kan ook zijn dat smaken nu eenmaal verschillen. In dat geval zullen we ons maar geen zorgen maken over de kwaliteit van de bloemen voor onze deur.

dinsdag 27 maart 2012

Zoals een echte Super-Verkenner betaamt!

Soms zien wij de Boez gedurende een flink aantal uren niet, en waar hij dan zit of wat hij uitvreet, daar hebben we geen idee van.
En als we dan met Oscar in de Kruidentuin zijn om wat te oefenen in "sporenonderzoek" (onderdeel opleiding voor Super-Verkenner), duikt onze jongste reporter opeens zomaar op uit het niets, lijkt het. Hij moet dan toch ergens gezeten hebben waar hij de stem van mevrouw K. kon horen, dus ergens in de buurt want zo hard schreeuwt ze nu ook weer niet. Doch het kan ook zijn dat hij toch iets verderop zat en haar fluitje hoorde, wij denken dan aan het dakgebied bijvoorbeeld.
Oscar had een hele tijd op onze buitentafel liggen wachten op zijn vriend, maar toen deze niet kwam opdagen ging hij uiteraard graag met mevrouw K. mee om wat te oefenen voor zijn a.s. examen voor Super-Verkenner. (Dit examen zal overigens pas in de zomer plaatsvinden omdat er eerst nog die Voorjaarsverkiezingen zijn en Os bovendien nog wel wat trainingen kan gebruiken.)

Omdat Oscar ergens aan de rand van de tuin bezig was met het sporenonderzoek, kon Boez niet zo snel zijn vriendje vinden. Namelijk, meestal is Os in het centrum van de tuin aan het klooien en zooien, deze keer dus niet.
Boez klom op de paaltjes en speurde met zwaaiende staart de omgeving af. Toen zag hij plots zijn vriendje, terwijl dat vriendje hem nog niet had opgemerkt.





Oscar werd dus door de aanval van Boez verrast en had flink de pest in dat zijn sporenonderzoek zo wreed werd verstoord. De stoeipartij die volgde zag er dan ook niet zo vriendelijk uit en wij meenden zelfs gegrom (uit Os' bek) te horen.
Zou dit gevecht wel goed aflopen of ontaarden in een heuse ruzie?






Oscar bleef vrij kalm, was duidelijk aan de winnende hand (poot) en hield zijn aanvaller in de houdgreep. Boez maaide met zijn poten in het rond maar vond maar weinig houvast. Toen hij uiteindelijk toch een klauw om Os' kop wist te slaan, rukte Os zich los en liep rustig maar duidelijk ook geïrriteerd van de Boez weg.








Hoog op de poten en borst vooruit, zo verliet Oscar de plek van de onaangename verrassingsaanval. Boez bleef achter en keek hem verbaasd na.
Het leek er trouwens op alsof Oscar niet verwachtte ingehaald en opnieuw aangevallen te worden door zijn vriendje, maar ondertussen hield hij wel zijn oren zo dat hij elk geluid dat van achter hem kwam kon opvangen.
Doch de Boez had blijkbaar begrepen dat Os boos was en liet hem daarom gelukkig verder met rust, en zo liep alles toch nog met een sisser (of in dit geval eigenlijk zonder - het is maar net hoe je die sisser definieert) af.

De meeste stoeipartijen worden overigens begonnen door de Boez, en dan ook nog op momenten dat Oscar daar nou net helemaal geen zin in heeft. Boez houdt echter totaal geen rekening met het wel of niet willen stoeien van de Os, duikt gewoon bovenop zijn vriendje als hij daar toevallig zin in heeft en houdt pas op met het schijngevecht als Os kwaad wordt. Het komt ook wel voor dat Oscar zich "dood" houdt en al liggend op straat wacht tot Boez doorheeft dat zijn vriend niet meespeelt (geen verweer toont) en hem loslaat.
Wij hebben nog niet meegemaakt dat zo'n schijngevecht uitmondt in een echte vechtpartij, maar soms scheelt het niet veel. Oscar is vooralsnog steeds de wijste geweest en we hopen natuurlijk dat hij dat vol weet te houden... Jazeker, zoals een echte Super-Verkenner betaamt!

Als er gevaar dreigt helpt die Nepeta heus niet!

Ook Siep en huisgenoot Kaija hebben een pesthekel aan zuigmonsters, daar kwamen we achter toen we langs hun huis liepen.
Het raam en de deur van hun huis stonden namelijk wijd open, wij hoorden het bekende geluid dat bij zo'n monster hoort, zagen Siep en Kaija buiten weggekropen zitten, dus de conclusie was snel getrokken.
Op de foto hiernaast ziet u Siep die verstopt zat tussen de houten plankjes van een tuinmeubel. Jawel, Siep lijkt bijzonder veel op onze mevrouw Troy, niet alleen qua uiterlijk maar ook qua karakter, dat hebben we al diverse keren mogen ervaren. Wij doen dan ook geen pogingen meer haar te aaien, en ook onze haarfabrieken lopen het liefst met een grote boog om deze dame heen.

Wel, dit is dus Kaija, en zij schuilde (terwijl het zuigmonster nog immer en ongetwijfeld bezig was met het vreten van stof en haarfabriekprodukten - in vele, prachtige kleuren!) onder een bankje. Als rugdekking had zij een reeds flink uitdijende Nepeta-pol (zoals u ook kunt zien op het plaatje hiernaast), maar blijkbaar kwam het niet in haar op het kalmerende goedje (de drug) te gebuiken, ze verkeerde waarschijnlijk te zeer in paniek.
Dat verschijnsel (niet gebruiken wat kan helpen bij stress en bovendien voorhanden is) kennen wij. Hebben wij niet eens de kamer volgegooid met van die zogenaamd anti-stress-stokjes en takken Kattenkruid in moeilijke tijden (vuurwerk bijvoorbeeld)? Jawel, maar geen haarfabriek die er naar omkeek omdat ze alleen maar wensen te "gebruiken" als ze zich reeds goed voelen, en heus niet als ze denken dat hun leven in gevaar is. Want in dat soort gevallen moet je alert blijven en kunnen vluchten als het nodig is, en dat gaat niet als je onder invloed bent en door een roze bril kijkt. Eigenlijk heel logisch, toch?
Wij hopen voor Siep en Kaija dat het zuigmonster van goede kwaliteit is en dus weer snel (voor langere tijd) kon worden opgeborgen. En als er rust en vrede is, is daar die heerlijke Nepeta die zomaar vlak voor hun voordeur groeit! De boffers!

maandag 26 maart 2012

Merel niet opgemerkt?

Oscar is dagelijks enkele uurtjes aan het trainen voor zijn examen Super-Verkenner. Natuurlijk vindt mevrouw K. dat prachtig en zij vergezelt hem dan ook graag op zijn rondjes door de buurt.
Toch vinden wij dat Os niet moet overdrijven met dat Verkenners-gedoe en vooral ook niet moet vergeten dat hij in de eerste plaats gewoon een haarfabriek (of stadskat) is die plezier moet maken en alle dingen doen die "normale katten" doen.
Oscar was namelijk op het Zooiplein om zich te bekwamen in het sporenonderzoek, en was daarmee zo druk bezig dat hij helemaal niet in de gaten had dat er een merel in de klimop zat!


Nu was het best moeilijk om het beestje in dat donkere hoekje op te merken, maar het diertje veroorzaakte een hoop geritsel en zat goed hoorbaar te piepen; zelfs de fotograaf had deze merel in de smiezen en ook mevrouw K. hoorde en zag de vogel.
Oscar, op slechts een paar meter afstand, had dus niets door.
Hoewel, het kan ook zijn dat hij de vogel expres negeerde omdat hij zich persé op slechts dat ene onderdeel (sporenonderzoek) wilde concentreren en op dat moment wellicht daarvoor een bewuste keuze maakte. In dat geval is er dus helemaal niets aan de hand en hebben wij niks gezegd.

Nog steeds goeie vriendjes

Dat Oscar nog steeds een zeer goede band heeft met zijn vroegere huisgenoot Lima, kunnen wij u middels deze foto's tonen.
Ze ontmoetten elkaar in de buurt van Lima's huis (waar Lima aan het klooien en zooien was) en Os besloot daar even uit te rusten na zijn trainingsrondje (voor Super-Verkenner). Lima zat vol energie en bleef een beetje om Os heen drentelen.





Vervolgens liet Oscar zich verleiden tot een klein stoeipartijtje, waarbij geen gemene mep aan te pas kwam of onvertogen geluid klonk.

Een stoeipartij van Os met Boez verloopt echter meestal veel minder lief. Dat ligt vermoedelijk niet aan Oscar. Boez is vaak erg wild, wil altijd winnen en laten zien dat hij Os de baas is. Dat is hij niet, want als Oscar zou willen, zou hij zijn volle gewicht kunnen inzetten en dan is Boezje nergens meer. Maar Oscar is van de lieve vrede en wordt niet zo snel boos. Daar heeft de Boez dus ontzettend veel mazzel mee...

Japekop's column: een week om te vergeten

Aan de afgelopen week bewaar ik niet veel goede herinneringen.
Wel, het begon dus met die klusmensen die de boel op zijn kop kwamen zetten. Ze namen zoveel ruimte in met hun rotzooi dat ik niet eens meer bij mijn voerbakje kon komen, om het over het lawaai dat ze maakten maar niet te hebben. Verder ging het vreselijk stinken in de keuken, want ze moesten zo nodig allerlei lijm en kit gebruiken en dat droogt niet zo rap. Ah, u kunt zich dat dus ook nog goed herinneren.
Ik ben die dagen nauwelijks beneden geweest, moest op een andere plek eten, en toen die poetsmevrouw kwam wist ik helemaal niet meer waar ik het moest zoeken. En dat, mevrouw K., wil ik dus nooit meer meemaken, heh?
Gelukkig was het mooi lenteweer en kon ik af en toe een beetje op de buitentafel in de zon zitten, behalve natuurlijk op de momenten dat er grote wielhuizen de Katbladstraat in kwamen rijden, want daar heb ik de schurft aan en ben wat dat betreft trouwens niet de enige. Nee, ik weet dat u daar niets aan kan doen en dat u ook de pest heeft aan die vrachthuizen.
Het was inderdaad wel leuk om Oscar een beetje te helpen bij zijn training voor zijn eerste lessen Super-Verkennen, hoewel het een eigenwijs ventje is en hij niet altijd even goed luistert. Maar volgens mij heeft hij toch wat opgepikt van mijn tips want ik heb gehoord dat hij zijn eerste les bijzonder goed is doorgekomen; ik ben er zeker van dat dat dankzij mijn adviezen allemaal zo voorspoedig is verlopen.
Daarom was het des te meer zo teleurstellend dat u, mevrouw K., ondanks de gedane beloftes aan mij, nog niet bent overgegaan tot het speciaal voor mij organiseren van een uitgebreide kaasproeverij. Ik heb diverse keren zitten wachten op een uitnodiging voor een dergelijke festijn, de buitentemperatuur was aangenaam genoeg en ik had me er helemaal op ingesteld, maar nee. Jawel, er zijn wel een paar bijeenkomsten geweest, maar veel kaas kwam daarbij niet op tafel. Ik kan me nog wel een soort smakelijke zalmmousse herinneren en wat kleine fliebertjes oerkaas, maar dat kun je geen volwaardige proeverij noemen, zeker niet als er nauwelijks kaas aan te pas komt. Erg jammer inderdaad, vooral als je bedenkt dat jullie ondertussen toch maar mooi hebben kunnen profiteren van mijn kennis wat betreft het verkennen en mijn kwaliteiten als docent.
We hebben inderdaad een paar keer kip gekregen als diner, dus dat is dan weer een positief puntje, daar hebt u gelijk in. Ja, het klopt ook dat ik tussen de maaltijden door regelmatig lekkers kreeg in de vorm van een extra lepeltje gourmet of fliebertjes gehakt en ham. Extra kambeurten? Daar kan ik me inderdaad ook wel iets van herinneren, ja...
Maar het blijft een week om snel te vergeten en ik eis namens de voltallige club reporters dat er de rest van de lente en de zomer niet meer getimmerd, gehakt of gezaagd wordt op de redactie.
Schilderwerk binnen? Is dat nodig? U heeft er zelf ook geen zin in maar het moet gebeuren, vindt u? Wel, ik moet dat natuurlijk eerst met de anderen bespreken. Alleen bij mooi weer en met extra kaasproeverijen aan de buitentafel? Kunnen we dat nu direct vastleggen? Afgesproken dan.
En dan nu graag alvast een flieber van het één of ander omdat ik altijd zo meewerk en als dank voor deze column. Ham is goed ja. Zal ik met u meelopen naar de koelkast?

Oude gewoontes slijten niet makkelijk

Wamy heeft afgelopen weekend laten zien dat hij nog steeds erg goed is in het jatten van brokjes. Hij was al enkele keren bij de redactie langs geweest om zijn slag te slaan, later zagen wij hem door het kattenluik van Charli en Ollie naar buiten komen. Hij stond nog heftig te likkebaarden dus hij was daar niet alleen geweest om de bewoners een goedemorgen te wensen.






Toen wij hem nader wilden ondervragen over zijn bezoek aan ons buurhuis, onthield hij zich van commentaar. Zijn blik echter sprak boekdelen.

Later hoorden wij van het mens van Charli en Ollie dat het die dag niet de eerste keer was dat Wamy brokjes was komen stelen; hij was tevoren al eerder in de keuken (met zijn snuit in de voerbakken) betrapt.
Oude gewoontes slijten blijkbaar niet zo makkelijk, heh Wams?

zondag 25 maart 2012

De waarheid en niets dan...

U ziet hier Panda in het raamkozijn van de deur van de overburen hangen. Natuurlijk kan iedereen hier een verhaal bij verzinnen en het zo gek maken als hij/zij zelf wil.
Maar wij, van het Katblad, vertellen (meestal) de waarheid en (meestal) niets dan de waarheid, en deze keer was het volgende aan de hand.
Panda was dus niet aan het gluren bij zijn overburen maar probeerde een vlinder te vangen. De vlinder vloog omhoog, tegen de deur, en Panda nam een flinke sprong om het beestje te pakken. Hij klauwde echter mis, want de vlinder was snel en Panda wordt  een jaartje ouder. Dat was er aan de hand, niet meer en niet minder. Wij vonden dat u van dit belangrijke nieuws op de hoogte moest worden gesteld en hebben bij deze onze plicht gedaan. Vandaar.
Amen.

Lui of nerveus?

Toen we langs het Zooiplein kwamen, zagen we dat Wamy daar aan het klooien en zooien was, helemaal in zijn eentje. Misschien verveelde hij zich wel een beetje, want toen hij ons zag kwam hij helemaal vanaf de hoek achter de schommels naar ons toe.
Zou hij wat te vertellen hebben? Misschien nieuws over zijn verblijfsvergunning?







Hij keek een paar keer om alsof hij dacht dat hij werd gevolgd, maar dat was niet zo want dan had mevrouw K. dat wel gezien.

Toen hij vlakbij de fotograaf stond, vroegen we hem of hij al wat had gehoord omtrent zijn vergunning, maar daar reageerde hij niet op. We nemen dus maar aan dat er geen nieuws was en Wamy nog steeds niet weet of hij bij Sonny en Gizmo mag blijven wonen.
Wamy zelf neemt (denken wij) aan dat die vergunning er wel komt, want hij komt niet meer bij zijn moeder op bezoek terwijl dat toch vlakbij is en hij er makkelijk langs kan lopen.

Voor de voeten van de fotograaf zakte de Wams inéén. Dit was niet uit zwakte natuurlijk, maar omdat hij zich misschien wel vreselijk lui voelde en toe was aan een aai. Die aai kreeg hij natuurlijk.
Toen echter de fotograaf het plein weer verliet, bleef Wamy daar liggen. Waarom weten wij niet. We keken nog een paar keer om, maar Wamy had zich niet verroerd. Toch lui? Of toch nerveus vanwege die ontbrekende verblijfsvergunning?
Wij houden u op de hoogte.

Eerste les Super-Verkennen!

Oscar heeft onlangs zijn eerste les "Super-Verkennen" gevolgd, en begon met een fietstas-controle. Jawel, dat vak had hij ook al bij de opleiding Verkenner A gehad, maar voor de Super-opleiding moeten alle vakken opnieuw, maar dan op hoger niveau uiteraard. Wat dat inhoudt? Wel, de tijd voor zo'n controle is minder lang, de geuren moeten nog zorgvuldiger geanalyseerd worden en de eigen markering moet eveneens aan hogere eisen voldoen. Ga er maar eens aanstaan!
Maar Oscar was al gelijk erg serieus bezig en op de goede weg. De cursusleidster was tenminste erg tevreden over zijn prestatie, al zijn er nog wel een paar kleine puntjes voor verbetering vatbaar, verklaarde ze later. We hebben trouwens het geluk gehad dat de cursusleidster bereid was om de lessen toch door te laten gaan voor slechts één deelnemer. En dat is te danken aan Oscar zelf; zijn enthousiasme en geweldige inzet heeft haar namelijk daartoe doen besluiten.

Cera liep overigens wel met ons mee, maar had ons al eerder laten weten dat zijzelf afziet van deelname aan deze cursus. Ze is namelijk bang dat ze Oscar maar zou afleiden tijdens de lessen, vindt dat hij meer kans van slagen heeft dan zij en gunt hem daarom alle ruimte die hij daarvoor nodig heeft. Bovendien heeft zij het al zo druk met andere zaken, dat zij bang is dat haar modellenwerk erbij in zou schieten, en dat doet zij nu eenmaal liever dan nóg een opleiding volgen.
Allemaal goede redenen, vond mevrouw K., dus we nemen Cera echt niets kwalijk.
Natuurlijk gaat zij wel regelmatig mee als Os zijn lessen krijgt, maar dat doet zij voor de verslaggeving van die lessen en ter aanmoediging. Ze probeert daarbij wel zoveel mogelijk langs de kant te blijven, en u kunt op bijgaande foto zien dat zij dat ook deed: terwijl Os met zijn fietstas-controle bezig was lag zij op enige afstand te wachten tot hij daarmee klaar was.

Ook hield zij zich keurig afzijdig tijdens de struikjes-controle van Oscar, een vak dat ook zeer belangrijk is en een hoge concentratie vereist.










De inspectie van vreemde voertuigen liet Oscar deze eerste les nog maar even liggen. Dit is trouwens een nieuw vak en dus is het mogelijk dat Os niet in de gaten had dat hier een vreemd voertuig stond. De cursusleidster zei er deze keer echter nog niets over en dus nemen wij aan dat zij er later nog op terug zal komen, en daarmee bedoelen wij: bij een volgende les.






Natuurlijk liet Oscar zich niet afleiden door het voor het raam zittende meisje Anijs, hoewel zij daar wel erg haar best voor deed!
(Wat een dotje toch, heh?)










Wel, we konden merken dat Oscar de laatste dagen een paar keer erg goede tips van Japekoppie heeft gekregen betreffende het "blijven opletten" en "voorzichtig zijn". Tijdens de wat langere loopstukken keerde Os zich namelijk regelmatig om om te zien of hij niet gevolgd werd. De cursusleidster was dan ook heel tevreden over dit onderdeel en vertelde dat, als Os zo doorgaat, hij daar bij zijn examen zeker een goed cijfer voor zou krijgen. Maar zover is het nog lang niet...




"Kade-controles" zijn nog steeds een zwak punt van Oscar. Cera deed hem voor hoe het moest (dit natuurlijk op verzoek van de cursusleidster), maar Os sloeg ook dit onderdeel liever nog even over. Ja, er is dus nog een hoop werk aan de winkel!







Wat Oscar wel weer erg goed deed was het tonen van geduld terwijl Cera nog bij de kade bezig was.
Hij was gaan zitten maar bleef goed opletten en om zich heen kijken; ook dit heeft hij vast en zeker geleerd van Japekop want voorheen ging Os wel eens de mist in bij dit uiterst belangrijke onderdeel.







Aan het eind van deze eerste les ging Oscar nog bijna de mist in. Hij ontdekte namelijk een hoopje zand, wilde daarin rondwentelen maar kon zich nog net beheersen.
Om even uw geheugen op te frissen, Os zakte destijds bijna voor zijn examen "Verkenner A" omdat hij zich toen niet kon beheersen en zijn Verkennersronde onderbrak door op de straat te gaan liggen rollen. Jawel, de grootste fout die je als Verkenner kan maken, want tijdens dat rollen kun je niet meer goed opletten en komt dus je veiligheid in het geding. Gelukkig heeft Japekop toen de examencommissie erop gewezen dat Os vlak voor zijn examen nog een vlooienpipet in zijn nek had gekregen en zich daardoor niet had kunnen bedwingen. Mevrouw K. kreeg toen een reprimande en heeft beloofd nooit meer een dergelijke fout te maken, maar het blijft moeilijk om het toedienen van een pipet af te stemmen op de lessen omdat de cursusleidster altijd onverwachts langskomt om de lessen te geven of een examen af te nemen. Dit heeft te maken met het voorkomen van de mogelijkheid dat een kandidaat alvast een rondje loopt om het parcours te verkennen en zodoende over voorkennis beschikt.
Maar deze eerste les is verder goed verlopen en de cursusleidster heeft vertrouwen in haar kandidaat. En dat is erg belangrijk en geeft ons moed.

Onwelkome gast

We hadden Iegje (Igor) al een paar keer in de Poort zien zitten en hij was zelfs al een keer voorzichtig een stukje de Katbladstraat ingelopen, maar echt naar de redactie oversteken durfde hij niet. Daarom besloten we hem in de Hoftuin op te zoeken, want daar brengt hij veel van zijn tijd door.
En ja hoor, daar was hij inderdaad, druk bezig met klooien en zooien.





Natuurlijk wilde Igor graag geaaid worden, dus liep hij direct naar mevrouw K. toe en gooide zich voor haar voeten, waarop zij verzuchtte: "Ja Ieg, nou moet ik zeker weer door de knietjes om jou te kriebelen?"
Maar zij deed het wel, al duurde de aaisessie niet lang. Het vredig samenzijn werd namelijk verstoord door de komst van een onwelkome gast in de vorm van een Borderliner.






Deze dus. Ze heet Luna en begon direct na haar entree zenuwachtig te piepen en janken toen ze Igor zag. Deze Borderliner wordt namelijk helemaal gek als ze haarfabrieken ziet en wil ze het liefst opjagen en grijpen; dat zit namelijk in haar genen (is ons verteld). Hondenkenners weten natuurlijk dat zij eigenlijk een Borderterriër is, maar wegens haar onfatsoenlijk en grensoverschrijdend gedrag t.a.v. katten heeft de redactie haar ondergebracht bij de "Borderliners", eerst gekscherend maar later werd deze benaming een automatisme. Wij hopen dat wij hierdoor niemand (en dan vooral natuurlijk het mens van dit blafbeest) beledigen...
Luna valt trouwens verder best wel mee (in aanmerking genomen dat ze nu eenmaal een blafbeest is en zal blijven) en luistert meestal goed naar haar mens, behalve dus als er haarfabrieken in haar gezichtsveld verschijnen. Tja. Genoeg hierover, we gaan kijken hoe Igor reageerde op de komst van Luna B.

Wel, Igor ging in de verste hoek van de tuin zitten, en toen wij hem fotografeerden zagen wij plots dat Harry daar ook was. Wist trouwens niet waar hij moest kijken, want aan de ene kant wilde hij uiteraard (als goed lid van Hof is Vol) Iegje (als ongewenste vreemdeling) uit de tuin verjagen, maar aan de andere kant zat daar die Borderliner en dat baarde hem grote zorgen.
Wat nu?




Har hoefde niet te kiezen, want de Borderliner werd aan haar riempje mee de tuin uitgetrokken, Igor maakte daarop direct dat hij wegkwam en ontvluchtte de tuin door gebruik te maken van de balkontrap.
Ja, erg jammer voor mevrouw K. want nu viel er voor haar niets leuks meer te fotograferen, behalve dan de ontevreden snoet van Har. Wel, daarmee sluiten we deze reportage dan ook maar af. Bij gebrek aan beter inderdaad.