Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

maandag 29 februari 2016

Boez vertelt verder

 De Boez:
Terwijl die andere twee in de boom zaten te klooien, ben ik aan mijn conditie gaan werken. Rondjes rennen inderdaad, en dat deed ik zo snel dat K. me niet goed op de foto kreeg. Later zei ze dat ze daarvoor ook een knoppie op haar camera had kunnen omzetten, maar op dat moment dacht ze daar niet aan.
Nee, want ze liep ook een beetje ongerust te zijn over 't Mokkeltje, dat alleen thuis was. Die zou het namelijk zomaar in haar kop kunnen halen om door het luikje naar buiten te gaan en te verdwalen, heh?


 Oscar had nog helemaal geen zin om naar huis terug te gaan. Hij wilde liever nog een poosje blijven zooien en klooien.
 En Cera nam ruim de tijd om uit de boom te komen. Het kan zijn dat ze een beetje pijn in haar poten had gekregen van dat gymnastieken op die takken, maar het kan ook zijn dat ze gewoon voorzichtig wilde zijn, of dat ze bang was dat wij haar zouden aanvallen als ze uit de boom was gekomen. Een andere reden kan ik niet bedenken, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik helemaal niet met haar bezig was.
 Ik had namelijk gezien dat Oscar naar me toekwam. Ik denk dat ie met mij wilde spelen.
 Hij kwam dus mijn richting uit, maar ik deed net of ik hem niet zag.
Hoewel, het kan ook best zijn dat ik hem inderdaad niet zag, want ik kan niet alles onthouden wat ik beleef, vooral niet als ik veel meemaak.











 Zo te zien zag ik hem niet aankomen, nee.
Maar ik weet nog wel dat ik op tijd weg was en dat ie me niet te pakken kreeg.
 Aan onze staarten kun je zien dat we heel veel lol hadden samen.
Ah, dat wist je al? Neem me niet kwalijk dan.

Ik weet nog wel dat mevrouw K. vreselijke begon te zeuren dat we nu echt terug naar huis moesten. Ongerust over Boortje, ja.
 Ik deed dus gauw nog wat noodzakelijke dingetjes ter afscheid van de tuin.
 Nee, ik kijk hier niet boos maar gewoon ernstig.

 En Os was boos omdat er nog steeds geen verse Nepeta is.


 En hier liep ie nog na te mokken, terwijl K. zei dat ze nu echt weg ging.

 Ik zei tegen Cera dat we naar huis moesten, en even later gingen we dus.
Thuis konden we Boortje nergens vinden, ook niet achter de televisie. Toen zij K. dat ze daar al bang voor was geweest.
En toen gingen we haar zoeken. Boortje dus, ja.
 Natuurlijk was Boortje ook niet in de Katbladstraat en daarom gingen we verder zoeken in de Hoftuin.
Oscar bleef een beetje achter want hij had eigenlijk geen zin om mee te gaan. Dat was omdat hij bang was Myo of Harry van de partij "Hof is Vol" daar tegen te komen, maar die waren er dus niet.
Drie keer raden wie daar wel was!
 Ja, onze logee dus. Ze zei dat ze al die tijd al geweten had hoe ze thuis moest komen en dat ze gewoon het juiste moment had afgewacht om 'm te smeren.
 Ik zei nog dat ze niet zo dom moest doen, dat haar mens toch niet thuis was en dat ze bij ons tenminste nog eten kreeg.
 Maar ze zei dat ze, nu ze eenmaal haar eigen tuin had gevonden, echt niet van plan was met ons mee terug te gaan. Dat we bedankt werden voor de moeite en dat het tijd was om afscheid van elkaar te nemen.
 Ik vroeg haar nog of ze het wel zeker wist en toen zei ze van ja.
Op dat moment had ik het wel gehad met dat Mokkel en wilde ik naar huis gaan. Ik zei nog tegen haar: Nou, ga dan maar lekker naar je lege huis toe, ik vind het best en ga heus niet zeggen dat ik je ga missen.
En toen ging ze naar haar huis.
D'r zat een mens op de bank maar dat was niet haar mens. En toch wilde ze naar binnen en begon aan het raam te krabben en hard te roepen. Ze raakte helemaal overstuur en mevrouw K. ook.
Die deed toen haar camera in haar jaszak en tilde Boortje op. Eerst vond Boortje dat goed, maar toen we de Poort doorliepen en de Katbladstraat overstaken, begon ze zich te verzetten.
En K. begon een beetje te schelden of iets dergelijks, maar dan niet tegen Boor of ons, maar tegen zichzelf. Hoe ze zo dom had kunnen zijn en dat ze Boortje had onderschat.

Thuis kregen we allemaal snoepies, maar niemand had veel trek. Daarna zijn wij weer naar buiten gegaan en deed K. de tussendeur dicht, want Boor zei dat ze nu de weg wist en dat ze gelijk weer wilde vertrekken. En dat vond K. geen goed idee.
Ik heb daarna trouwens nog een stuk duif van de straat gehaald, en omdat de tussendeur dicht was, heb ik het maar naar boven gebracht en voor het bed van K. neergelegd. Nee, ik denk niet dat K. dat erg leuk vond, want toen ze het stuk duif  een tijdje later opeens zag liggen, begon ze te schelden. Op mij ja. Nee, dat raakt me niet wat ik ben wel wat gewend.

Effe lekker moerbeien!

































Klooien en zooien in de Kruidentuin

Oscar:
We gingen dus naar de Kruidentuin en Boortje bleef thuis. We zouden niet lang wegblijven, dus alleen maar even de tuin inspecteren. Maar daar hadden we geen zin in want het was prima weer om gewoon wat te zooien en klooien. En Boez was bovendien te opgewonden om het gewone werk te doen. Ja, hij was weer eens lekker aan het klieren, maar dat vond ik deze keer niet zo erg. Ik was veel te blij dat we gezellig met zijn allen op stap waren. U toch ook, mevrouw K.? Ja, heb ik het toch goed gezien.


Cera ging wel heel serieus een controle-rondje maken. Inderdaad over de paaltjes om het centrale vak heen.
Hier laat ik u zien dat de boeken die u heeft niet kloppen, want daarin staat dat wij haarfabrieken niet tegen wijnruit kunnen. Daarom ben ik er dus naast gaan zitten en met mijn neus er bijna in. Dan kunt u dus nu al die boeken in de container gooien, heh?
Ondertussen was de Boez Cera aan het pesten. Hier slaat hij haar, maar zij dook nog net op tijd achter dat groene ding. Als u goed kijkt, ziet u nog net haar staart.
En toen kreeg ik ook opeens vreselijke zin om Cera te pesten. Sorry, maar het kwam plotsklaps in me op en ik kon het niet tegenhouden, die zin dus. Voorjaar in mijn kop, ja.
Ik joeg haar inderdaad de boom in, en omdat ik haar op de hielen zat, vluchtte ze helemaal naar het deel waar de takjes steeds dunner worden.
Ik ging haar achterna, maar werd toen bang dat die takken me niet zouden kunnen houden. Terecht, zegt u?
Wat is dat voor flauwe opmerking?
Dus toen ging ik weer terug naar beneden, want daar kon ik op een dikke stam gaan liggen.
U heeft daar toch ook foto's van?
Dat ik daar lig en zij er niet meer uit durft?
Oh, die komen dus in het volgende bericht.
Wilt u daar dan niet te lang mee wachten? Anders ben ik namelijk vergeten wat ik daar dacht en deed.
Hoeft niet? De foto's spreken voor zich, vindt u?

Wordt vervolgd.

zondag 28 februari 2016

Duifdeel cadeau en lekker naar buiten!

Zondag was het al vroeg dag voor de redactie van het Katblad. Het was helder, zonnig weer, dus onze reporters stonden te trappelen om naar buiten te gaan.
Mevrouw K. wilde echter schaatsen op de tv zien, dus zij ging eerst snel douchen. Tenminste, dat was zij van plan toen de Boez opeens binnenstormde met een dood duifdeel in zijn bek, toen dat rauwe (vleugel-?)boutje op de vloer bij de bank deponeerde (waar Bohr nog wat lag te doezelen), het demonstratief met zijn rechter voorpoot onder onze sofa schoof en vervolgens weer naar buiten stormde. Lekker ventje!


Bohr was daardoor onmiddellijk klaar wakker en ging haar cadeautje van dichtbij bekijken. Daartoe moest ze onder de bank kruipen, en dat kunt u op de foto zien.
Zij bleef vervolgens enige tijd onzichtbaar, totdat mevrouw K. klaar was met het verwijderen van het verenspoor door de kamer en nu toe was aan het "opvegen" van de bout, zeg maar.
Met frisse tegenzin trok zij de bank opzij en Bohr vertrok naar de vensterbank om te kijken wat de jongens allemaal nog verder aan het doen waren, daar buiten.
Afijn, de douche van K. werd uitgesteld alsmede het ontbijt, de duif (of wat er van over was) moest opgeruimd.

Eerst maar eens koffie dan? Goed idee.
Bohr zat nog steeds nieuwsgierig in de vensterbank en Cera liep buiten wat te klooien rond de tafel; u kunt dat nog net op de foto zien.
Vervolgens ging K. onder de warme kraan.
Er was een tijdje voorbij gegaan toen K. opeens Bohr miste. Op haar bekende plekjes was onze gaste niet te vinden, dus zou zij......?
Ja, ze was. En ze liep al aan de overkant van de straat.
K. wilde haar goed in de gaten houden, want het zou zomaar kunnen dat ze zo dicht bij de Hofpoort zou komen dat zij haar eigen huis zou ruiken, heh? Ja.
Maar dat gebeurde niet.
Want?
Kleintje (Kleine Snor) dook plots op en daar schrok Bohr zo van dat zij rechtstreeks terug naar de redactie was gekomen.

Kleine Snor, wat een prachtige haarfabriek is dat toch! Zoon van Grote Snor dus, maar wél geholpen en goed verzorgd! Je ziet direct het verschil tussen die twee.
Maar dit terzijde want dit verhaal ging tenslotte over Bohr.
En zij was tot grote vreugde van mevrouw K. weer veilig binnen, teruggekeerd op de redactie.
Dat moest betekenen dat zij weet waar zij nu woont, toch?
Of klopte deze conclusie van K. niet?










K. was nu eindelijk toe aan haar ontbijt. Van schaatsen kijken was nog niks gekomen, want soms lopen de dingen nu eenmaal anders dan je verwacht.
Ondertussen had zij namelijk het Poezenloket opengezet. En dat is natuurlijk vragen om problemen als de gaste bruist van energie en op avontuur uit wil.
U ziet hiernaast dat Bohr niet van plan was haar dagelijkse dutje al te gaan doen. Nee, want de natuur (zeg maar) riep.
 Ja hoor, daar ging ze!

Nog even omkijken, want hier moet je straks weer door naar binnen, toch? Ja, goed onthouden, heh?
Bohr bleef in de buurt. Dat stelde mevrouw K. enigszins gerust.
En al snel meldde ze zich weer bij het luikje, alhoewel ze wat moeite had om het open te duwen. Daarom deed mevrouw K. het even voor.














Wel, nu K. toch buiten was, kon ze net zo goed even mee naar de Kruidentuin lopen, heh? Zo dacht Os er tenminste over.
Ja, heel even dan, want dat kon vast geen kwaad. Het luikje bleef weliswaar open, maar we hadden al gezien dat Bohr niet van plan was er vandoor te gaan, dus heel even weg kon best, vond mevrouw K.
En het was trouwens ook al best lang geleden dat de reportersploeg compleet was geweest, dat wil zeggen: alle drie aanwezig, wakker, en zin in teamwerk.
We keken voor we bij de hoek van de straat waren nog om, maar Bohr was gelukkig gewoon binnen gebleven.

Boez, nog opgewonden en vol zelfvertrouwen door zijn vangst van het dooie duifdeel, liep huppelend mee.
Oscar rolde van blijdschap enige tijd in een hoopje zand, Cera onderzocht iets interessants dat in de boomspiegel lag en blijkbaar lekker rook.
K. riep de haarfabrieken "Hup, Hup!" toe omdat zij niet te lang weg wilde blijven. Er was tenslotte ook nog schaatsen op tv en bovenal wilde ze Bohr niet te lang alleen laten.

Lukte het K, om de haarfabrieken weer snel mee naar huis te krijgen?
Zou K. nog wat van het schaatsen kunnen bekijken?
Was Bohr rustig thuis gebleven en wachtte zij de reporters op?
U leest het in ons volgende bericht!