Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zondag 31 maart 2013

Paasverhaal van grootgebruiker

Oscar:
Nee, voor mij geen eitjes op de eerste Paasdag, en ook geen gerookte zalm, beenham of meer van die onzin. Nee, ik ga voor mijn ultieme paasbeleving gewoon steeds op en neer naar de Kruidentuin om daar in mijn eentje te kunnen genieten van de verse Nepetablaadjes.
Een betere manier voor een haarfabriek om Pasen te vieren is er niet, toch? Daarom, en ik begon er alvast een paar dagen geleden mee.




Gewoon genieten, leven in het hier en nu, en natuurlijk alle plezierige dingen die binnen je bereik liggen ten volle benutten. Tussendoor wel af en toe heel even naar huis voor een paar brokjes, maar daarna snel weer terug naar de tuin om er zeker van te zijn dat je favoriete kruidenplantjes er nog staan en je straks ongestoord je volgende trip kunt maken.

Hoe zo'n trip eruit ziet, hoe dat voelt?
Ik kan het u helaas niet vertellen want zoiets moet je gewoon zelf een keer doen.


Ik kan u echter wel laten zien hoe je zo'n trip opbouwt. Kijkt u met mij mee?
Eerst zoek je dus zo'n kersvers Nepetaplantje op. De net boven de grond gekomen blaadjes ruiken erg sterk, dus je gaat gewoon je neus achterna en dan vind je ze vanzelf. Vervolgens ga je er heerlijk bij liggen en roert met je poten door het groen, waardoor de geur als het ware nog beter uit de plant naar boven stijgt. Natuurlijk hou je je neus constant zo dicht mogelijk bij de jonge plant, zodat er niets van de geur verloren gaat. Nee, ik hou inderdaad niet van verspilling.

Wanneer je je genoeg beneveld voelt, wrijf je een poosje met je kop door de Nepeta zodat de geur ook aan je oren zit, op je wangen en rond je bek. Van de buitenwereld hoef je niks meer te zien want er bestaat nog nauwelijks gevaar om je heen, en als dat wel zo mocht zijn is dat niet meer van belang.
Daarom kun je dus met gerust hart je ogen sluiten en het spul zijn werk laten doen.
Nee echt, ik kan u verder geen bijzonderheden geven, je moet het gewoon zelf maar een keer doen.



Als je tenslotte helemaal vervuld bent van het kruid, ziet de wereld er heel anders uit. Beter, vrediger ja. En er is helemaal niets meer om je druk over te hoeven maken, want alles is oké, alles is goed; de vogeltjes zingen in de boom boven je en de muisjes die om je heen lopen zitten uitnodigend te piepen, maar je hoeft ze niet te vangen want je hebt totaal geen honger en bovendien zijn ze allemaal je beste vriendjes.






Nu is het gewoon het verstandigste om te blijven liggen tot die heerlijke nevel weer uit je kop is, en dat is meestal na een minuut of twintig. Als je namelijk te snel opstaat (om bijvoorbeeld mevrouw K. achterna te willen rennen), loop je de kans dat je onderweg instort en opnieuw moet gaan liggen. Zoals op deze foto te zien is, inderdaad.

Wel, dit was dus mijn Paasverhaal, het was alles wat ik u vertellen kon en bovendien is het hoog tijd dat ik weer terugga naar de tuin. Bent u tevreden zo?

Naschrift:
Het is allesbehalve zeker dat de ervaringen van Oscar gelijk zijn aan die van andere haarfabrieken die aan Nepeta-snuiven doen. Wij hebben zelfs horen vertellen dat er harige snorrebeestjes bestaan die ongevoelig zijn voor het kruid of niet om trippen geven. En het effect bij de echte snuivers verschilt ook per geval. Zagen wij Wamy laatst niet nogal "gemeen" worden (hij beet nota bene Snoes in haar achterste!) na het snuiven? Zo zie je maar.
Maar Oscar is heel duidelijk erg gevoelig voor Nepeta, hij geniet er zichtbaar van en vanwege het zeer aangename effect op hem is hij daarom ook grootgebruiker. Wij hopen niet dat het kwaad kan.

zaterdag 30 maart 2013

De schurft in

Boez is al een paar dagen boos, want het zit hem allemaal niet mee in het leven. Nee.
Ten eerste vindt hij het te koud om naar buiten te gaan. Hij doet dat wel af en toe, maar niet van harte, dus alleen als het moet. Nu heeft mevrouw Katblad ook vastgesteld dat de B. een ander soort vacht heeft dan bijvoorbeeld de Os en Cera. Ja, Boez' haartjes zijn namelijk langer en dunner, en hij heeft er misschien ook wel een paar minder dan de anderen. Dat zie je duidelijk wanneer het hard waait, want dan ontstaan er allemaal grappige "riviertjes" in zijn vacht, niet alleen op zijn rug maar ook elders. (Scheidingen dus, heh? Ja.) En wij kunnen ons goed voorstellen dat die koude vrieswind rechtstreeks op je kwetsbare huidje verre van plezierig aanvoelt. Maar daar hoef je niet boos en chagrijnig om te worden, want daar kan toch geen lieve moeder wat aan doen!? Nou dan!

Die kou is trouwens niet het enige waarom de B. zo boos is. Nee, want hij moest ook weer een vlooienpipetje terwijl mevrouw K. heel goed weet dat hij dat helemaal niet fijn vindt en dan doet ze het toch, het kreng. Ze had hem in de houdgreep en kneep net zolang in het tubetje totdat het helemaal leeg was, dus tot al die zooi in zijn nek was gespoten. Zo, wat was de B. boos! Natuurlijk had hij geprobeerd zich los te rukken maar dat was niet gelukt. En toen hij werd vrijgelaten, ging hij ondanks de kou dus deze keer wél naar buiten om lekker ergens te gaan rollen in het zand, en daarna ging hij lekker op het grote bed liggen. Dat zou haar leren, die mevrouw K.!
Maar verder is hij dus steeds binnen en zit hij achter het raam te koekeloeren als K. met Os en Cera op stap gaat. En hij weigert om even in de camera te kijken of een knipoog te geven.
Arme, boze Boez heeft behoorlijk de schurft in.

Gehakt en stukjes spek

Soms wordt mevrouw Katblad van bovenaf bespied door haar haarfabrieken. Dat gebeurt vaker naarmate het weer warmer wordt en de reporters het dak inspecteren, maar ook vooral wanneer K. aan het koken is. Nee, natuurlijk niet als de aardappels opgezet worden (want dat ruikt niet aangenaam genoeg) maar wel als er een runderlapje wordt aangebraden of er een pastasaus staat te pruttelen met gehakt en wat stukjes spek (zoals nu). U ziet aan de linkerzijde de Boez ongegeneerd naar binnen gluren, rechts doet Cera hetzelfde, maar dan iets minder brutaal.

Even dachten wij nog dat de Boez naar beneden zou springen, maar hij was alleen maar wat naar voren geschoven om zo zijn poten lekker te kunnen laten bengelen. Dat springen heeft hij gelukkig al een hele tijd niet meer gedaan; van de laatste keer - een paar jaar geleden alweer - zitten de krassen van zijn nagels nog op onze RVS afzuigkap. Nee, die gaan er nooit meer af...
Even later zou Boez zijn dakinspectie weer voortzetten, want hij vindt het leuk om even te komen gluren en geuren op te snuiven, maar voor lekkere hapjes of proeverijtjes komt hij nog steeds niet naar binnen.

Cera dus wel. Tijdens het maken van de foto hierboven was zij al onderweg naar de keuken; via het slaapkamerraam en de trap had zij daar maar een paar seconden voor nodig. U ziet haar hiernaast bij haar voerbakje staan alsof zij "iets" verwachtte.
Wel, dat kreeg zij niet. Nee, want Cera heeft een flinke buik ontwikkeld en is veel te zwaar. Wij proberen steeds te voorkomen dat zij bijsnackt bij andere haarfabrieken thuis, maar dat is nog niet zo eenvoudig.
Ook voor haar is het hoog tijd dat het minder koud wordt en de zon wat vaker gaat schijnen, dan kan ze tenminste haar gymnastiekoefeningen in de buitenlucht weer hervatten. Wij denken daarbij aan klimactiviteiten, evenwichtsoefeningen op de diverse Pergola's, en muizenjacht bijvoorbeeld. En dan zouden we graag hebben dat Oscar met haar mee gaat...

donderdag 28 maart 2013

Toiletincident

Gizmo had zich niet willen bemoeien met de schermutselingen in de Kruidentuin (zie vorige bericht), maar toen het gevecht in de struiken plaatsvond, wilde het toeval dat zij slechts een meter of drie verderop net op haar gemak een grote boodschap zat te doen. Wel, het zal u duidelijk zijn dat Giz zich ineens niet meer zo op haar gemak voelde en haar boodschap halverwege moest afbreken (om het maar zo te zeggen). Nee, zij was namelijk nog niet klaar en daardoor kwam het dat de restanten van de boodschap tijdens haar vlucht wat verspreid op het pad terecht kwamen. Ja, inderdaad een schaamtevolle gebeurtenis! U weet natuurlijk net zo goed als wij dat haarfabrieken graag alles netjes volgens de regels doen, vooral daar waar het het toiletteren betreft, en dus zult u er niet van opkijken dat Gizmo nogal in de war raakte. En om dat te maskeren klom zij snel de boom in en draaide daar wat in het rond terwijl zij ondertussen telkens controleerde of de boodschap nu eigenlijk wel volledig en definitief haar lichaampje had verlaten (of niet), zo vertwijfeld voelde zij zich.

Gelukkig, toen zij haar conclusies had getrokken, kwam Gizmo tenslotte wat tot rust en kon zij het eh... toiletincidentje (zeg maar) van zich afzetten.
Op dat moment waren de Os en Wamy alweer lang en breed uit de struiken tevoorschijn gekomen en liep de Wams dus tralalalala om de stam van de Moerbei te snuffelen, alsof hij daar iets belangrijks had ontdekt en er helemaal nooit een gevecht had plaatsgevonden.
(Als het schoffie Wams had kunnen fluiten zou hij dit vele keren per dag doen, en u kunt vast wel bedenken op wat voor situaties wij doelen.)


Nou, kijk nou! Daar had je het al. Wamy moest ook heel nodig opeens in de boom, en heus niet omdat Gizmo daar toevallig al zat....













Mevrouw K. meende Gizmo te horen schelden op Wamy, maar het kan ook zijn dat haar verbeelding haar parten speelde en er net op dat moment een meeuw krijsend over vloog. Hoewel?













In elk geval sprong Wamy (terwijl hij pas halverwege was) weer uit de boom, en had Gizmo gelukkig weer het rijk alleen.
En toen, eindelijk, ging zij zo zitten dat wij nog een mooie foto konden maken van haar prachtige, felle koppie!















Geweld in de Kruidentuin

Ach, het begon allemaal zo leuk en lief...
Wamy en Snoes hadden de verse Nepetablaadjes ontdekt en zaten er samen van te genieten. Ze keken beiden om zich heen om te zien of alle andere haarfabrieken wel op afstand bleven, want dit was duidelijk een perfect moment om samen te delen, heh? Zo intiem, samen tussen het Kruid der Kruiden!
Tenminste, zo dacht mevrouw Katblad dus, en Magiz ook want zij keek vertederd toe en riep alsmaar hoe lief en schattig ze dit tafereel wel niet vond.


Kaija (onder) en Siep (boven) zaten op dat moment voor hun huis. Het Nepetaveldje is natuurlijk eigenlijk hun bezit omdat ze aan de tuin wonen, maar ze leken er geen moeite mee te hebben om hun drugsplantjes te delen. Er staat immers genoeg en als je maar voldoende snuift is het niks anders meer dan "peace", toch?
Dat dachten mevrouw K. en Magiz dus, maar het valt te bezien of ze het bij het goede eind hadden. Lees maar verder dan wordt het u misschien duidelijk.




Want nadat de Wams en zijn nieuwe vriendinnetje samen wat hadden liggen rollen over de jonge Nepeta-pollen, kreeg Wamy opeens een duivelse blik in zijn ogen. Jawel, bekijk deze foto maar goed, dan ziet u het ook!
En Snoes was zich van geen kwaad bewust, lette wel op de andere haarfabrieken in de tuin maar vergat Wamy in de smiezen te houden. Hij was immers haar nieuwe vriendje, toch?
Ach Snoesje toch. Ze moet nog veel leren, ook dat vriendjes als Wamy af en toe niet te vertrouwen zijn.



En hier ziet u dat het behoorlijk mis ging.
Wamy was plots opgesprongen en viel haar zomaar aan. Beet de arme Snoes zomaar in haar achterste...
Snoes zette het op een gillen en wilde wegrennen, maar daar was het al te laat voor. Wamy dook bovenop haar, Magiz riep: Wamy toch!, maar dat zou niet helpen. Nee.

Dit was een serieus gevecht geworden, zo echt als het maar kan. Snoes verzette zich als een kleine tijgerin maar Wamy was sterker; de kleine meid kwam niet los, zat gevangen in de klauwen van de Wams.
Het was niet om aan te zien (en te horen), vonden de toekijkende mensen. En dat vond Oscar die een paar meter verderop zat dus eveneens. Hij besloot dan ook een einde te gaan maken aan het gevecht. Het ging allemaal zo snel dat we het niet op de foto hebben, maar Os rende naar het vechtende koppel toe om Wamy een paar flinke meppen te verkopen, hem tot de orde te roepen. Wamy wist niet wat hem overkwam toen de Os opeens bovenop hem sprong, schrok zich een ongeluk en ging er als een pijl uit de boog vandoor, dook verderop de struiken in. Oscar rende hem achterna; hij was nog niet klaar met de Wams.

Toen gebeurde er heel even niets. Wams bleef half verscholen in de struik staan, maar dan wel in een verdedigende houding, en deed alsof hij opeens iets interessants hoorde. Hij keek om maar Oscar trapte niet in deze afleidingspoging van Wams.
Vervolgens verdween W. (want kon geen kant meer op) maar helemaal in het struikgewas, O. aarzelde nog even maar ging hem toen achterna. En daarna vond er daar ergens tussen het groen nogmaals een vreselijke knokpartij plaats waar wij niets van konden zien. Horen dus wel!


Snoes was naar de betreffende struikjes toe gekomen en probeerde een glimp op te vangen van wat zich daar afspeelde, maar ook zij zag niks.
Wellicht dacht zij dat er twee aanbidders van haar vochten om haar gunsten? Of hoopte ze dat haar nieuwe vriendje flink op zijn donder zou krijgen, als straf voor de brute aanval en beet in haar achterste? Of dacht zij misschien helemaal niks en was ze alleen maar heel erg nieuwsgierig naar de afloop van het gevecht?
Wel, mevrouw K. en het mens van W. waren natuurlijk ook nieuwsgierig, totdat beide jongens opeens weer tevoorschijn kwamen, zo op het eerste gezicht ongedeerd.


Wamy ging het centrum van de tuin in om (tralalalala, niks aan de hand) rond de Moerbei snuffelen in de buurt van de deels afgemaaide salie.
Niks aan de hand dus, maar wel een tikje nerveus en opgewonden, dat konden wij aan zijn snelle bewegingen zien.
En Oscar? Waar was die gebleven?








Wel, de Os had vlakbij mevrouw K. plaats genomen en was duidelijk aangeslagen. En toen zagen we ook opeens dat hij een wondje had aan zijn neus.
Ach, arme Os! Laat ons je eens van dichtbij bekijken?









Nou, dat ziet er niet zo mooi uit, heh? Alsof je neus een beetje ontveld is?
Maar dat was ie niet. Nee, want later, thuis, zagen wij dat Oscar slechts een krasje bovenop had en dat het bloed een beetje was uitgelopen over de rest van zijn neus. Het viel dus uiteindelijk wel mee, de verwonding, maar psychisch gezien (zeg maar) was het minder goed met Os gesteld. Zijn aangezicht was geschonden en dat zat hem vreselijke dwars.
De knokpartij zal de relatie tussen Wamy en de Os zeker geen goed hebben gedaan. We zijn benieuwd of er, als ze elkaar weer gaan ontmoeten, nog iets is blijven hangen van dit onaangenaam gevecht. Uiteraard houden wij u van e.e.a. graag op de hoogte.

Wel, Oscar ondernam geen activiteiten meer in de tuin en liep even later braaf mee terug naar de redactie.
Snoes vertrok al eerder naar huis, zonder afscheid te nemen. Wellicht was zij een tikje van streek geraakt door al het geweldsvertoon?
Cera was al die tijd gewoon haar eigen gang gegaan en had zich dus afzijdig gehouden, Kaija zat nog steeds kalmte voor te wenden bij haar voordeur en Siep was druk bezig om de ruiten van haar huis in te drukken omdat ze nu ondertussen wel heel graag binnen gelaten wilde worden. Ook Gizmo had zich afzijdig gehouden en was de (Moerbei)boom in geklommen, en Wamy, nog vol met adrenaline schatten wij zo in, vond het nodig haar daar te storen. Maar daarover later meer.

Naschrift:
Mevrouw Katblad zag al eens eerder dat een haarfabriek ingreep toen er twee soorgenoten aan het vechten waren. Het was mevrouw T. Troy die (alweer jaren geleden, Cera woonde toen nog niet bij ons) bovenop Storm (Schrik van de Buurt) sprong om de angstig gillende Meipje Cera te ontzetten, te bevrijden uit de klauwen van de kleine, zwarte donderstraal. Storm schrok zo van deze onverwachte aanval van T.T. dat hij stijf van schrik (en verbazing) op straat bleef staan terwijl Cera door de Poort wegvluchtte. Mevrouw Troy kwam vervolgens heel kalmpjes terug naar huis; ze had blijkbaar gedaan wat ze moest doen. Haarfabrieken komen elkaar dus wel vaker te hulp in geval van nood, al zijn ze geen familie of vrienden van elkaar...

woensdag 27 maart 2013

Plantjes hebben weer lucht en zon gekregen!

In de Kruidentuin was Kaija lekker vlak voor haar deur aan het klooien en zooien. En tijdens het maken van deze foto zag K. opeens dat hier inderdaad groenmannen waren geweest. De oude stengels van het Duizendblad waren opgeruimd zodat de nieuwe plantjes weer lucht krijgen.
En de Nepeta?








Boez wilde het kruid niet komen inspecteren, en dat was erg vreemd. Of bleef hij liever op het pad omdat hij niet in de buurt van Kaija durfde te komen? Zou zomaar kunnen, heh? Ja...










Maar Oscar trok zich niks aan van de aanwezigheid van Kaija en dook direct op de vrijgekomen, verse kattenkruidblaadjes. En toen was het natuurlijk flink rollen geblazen.
Ja, Os is en blijft een viespeuk.










Moeten wij nog meer vertellen over het effect van jong kattenkruid?

Cera was ondertussen ook op de verse Nepeta afgekomen en dook er lekker met haar neus in. De Boez was weliswaar iets dichterbij gekomen, maar lag nog steeds op het pad, de schijtebroek.











Ja, een paar uurtjes zon doet een hoop goed! Dat gaat weer een lekkere pol worden, mits de haarfabrieken het de kans geven natuurlijk...











Helaas was er ook wat misgegaan tijdens het werk van de groenmannen: de nieuwe, groene bladeren van de lelie waren afgeknipt! We hopen dat het nog een beetje goed komt met deze bolgewasjes.
(Rechts de schaduw van K., links die van Oscar, maar dat kunt u zelf ook wel uitvogelen.)






Mevrouw K. wandelde nog even om de tuin heen voor een update op het Kruidentuinblog, en Oscar was de enige die mee durfde te gaan. Inderdaad, erg dicht bij de Gevaarlijke Weg en daarom bleef onze dappere reporter ook netjes binnen de lijntjes.






















Cera en de Boez bleven liever op grote afstand van de Weg, en dat vond K. helemaal niet erg. En trouwens ook niet dat ze zo goed door haar haarfabrieken in de gaten werd gehouden.










Toen Oscar weer ergens ging liggen rollen en nog viezer werd dan hij al was, nam K. zich plots voor om geheel onverwachts (voor de reporters dus) snel naar de redactie terug te gaan om daar het luikje op slot te doen.
Nee, zij wilde Oscar in zijn huidige staat beslist niet binnen hebben, hij moest eerst maar goed zijn vacht uitschudden en flink op en neer springen om alle losse zooi van de tuin en straat kwijt te raken. Daarna misschien ook nog een wasbeurt in de waterbak? Het ijs was ondertussen onder invloed van de zon gesmolten, dus zou hij in elk geval zijn poten weer eens kunnen weken.
Wel, of de Os dat gedaan heeft weten we niet, maar toen hij zich een tijdje later bij de redactie meldde, zag hij er een stuk minder goor uit. En toen hebben we hem maar binnen gelaten....

In de beschutte Hoftuin

Eindelijk weer eens een geschikte dag om met de drie jongste reporters op stap te gaan, dacht mevrouw K. gisteren. En toen zij Cera, Os en de Boez verzocht om mee te gaan voor een inspectie van de Hoftuin, reageerden de haarfabrieken direct erg enthousiast!
Wel, de zon kwam eindelijk weer boven de daken van de Hofhuizen uit, dus was het (want bijna geen wind daar) zeer aangenaam in de tuin. En de jongens van Hof is Vol zaten lekker binnen, dat scheelde ook.
Oscar ging direct aan de gang met een bodemonderzoek, de Boez inspecteerde de lavendel en Cera wist nog niet precies wat ze zou gaan doen, want ze moet in de eerste plaats altijd op haar hoede zijn en blijven, mocht er alsnog een Hof is Vol-jongen uit de struiken tevoorschijn komen, heh? Inderdaad, want je weet maar nooit.

Het was overduidelijk dat er aan deze lavendel zeer veel en erg interessante geuren kleefden, anders was de Boez veel sneller klaar geweest met zijn snuffelinspectie. Gelukkig hadden we geen haast en stond K. ondertussen lekker wat weg te dromen in het zonnetje.









Oscar inspecteerde het leeuwendeel van de tuin want de Boez had heel veel tijd nodig voor zijn snuffelcontrole van slechts een struikje of drie.
Het was jammer dat mevrouw K. wat onrustig werd en niet langer in de Hoftuin wilde blijven. Nee, want zij had namelijk al eerder op de dag het geluid van snorrende gemeentekarretjes gehoord en daarbij ook het "gezang" van een elektrisch tuinding, maar wat dat precies was geweest en waar de activiteiten hadden plaatsgevonden, dat wist ze niet. Doch het zou natuurlijk geweest kunnen zijn dat er in de Kruidentuin gewerkt was, en daarom wilde K., nieuwsgierig als ze was, niet te lang wachten met een bezoekje aan die tuin. Maar dan moesten haar reporters wel mee, en daartoe waren ze niet zo bereid. Nee, want buiten het Hof waaide de wind veel harder, en was het dus een stuk kouder!

Cera, die zich nooit echt helemaal senang voelt in het Hof, was de eerste die zich meldde om met K. mee door de Poort te gaan. De jongens volgden niet, ook niet na de jengelende smeekbeden van K.
Dus K. vertrok alleen met Cera, echter voordat we bij de Kruidentuin waren gearriveerd werden we al ingehaald door de ventjes.
Maar daarover meer in een volgend hoofdstuk.

dinsdag 26 maart 2013

Onverwacht bezoek

Toen Oscar in de vroege ochtend op weg was gegaan naar de Hoftuin, zagen wij opeens Igor bij de redactie rondsnuffelen. Waren de twee haarfabrieken elkaar dan niet gepasseerd? Of was Oscar pas door de Poort gegaan toen Ieg al in de Katbladstraat was? Of was het andersom geweest en was Ieg uit de Hoftuin vertrokken toen Oscar daar al lang en breed was?
Waar een mens zich toch druk over kan maken, heh? Feit was in elk geval dat Igor bij ons op bezoek was, en dat komt maar zelden voor.

Wij weten niet waarvoor Ieg precies was gekomen, maar hij nam ruim de tijd om Charli's struikje uitgebreid te onderzoeken. Er moest een zeer interessante geur aan het zieltogende buxusstruikje kleven, anders had hij er niet zoveel werk van gemaakt.

Plots echter keek Igor op. Niet omdat hij in de gaten had gekregen dat mevrouw K. hem stiekem stond te fotograferen maar omdat hij verderop iets zag bewegen.



Het was Oscar die was teruggekeerd uit de Hoftuin, en hij leek niet blij te wezen met ons bezoek.
Nu vinden we dat een beetje kinderachtig van de Os, want als hijzelf regelmatig in de Hoftuin komt, mag Igor ook wel eens rondhangen bij de redactie, toch? Os vond echter van niet en liep dreigend op Ieg af.








Uiteraard liet Igor het er niet op aankomen, en voordat we het konden vastleggen was hij onder onze buitentafel door gekropen en de straat over gestoken.
Vlak voor de Poort hield hij nog even halt en keek om. Nee, hij werd niet gevolgd door Oscar.
En vervolgens liep hij op zijn gemak de Poort door, terug naar de Hoftuin. Wij weten overigens niet of hij naar huis ging of nog even in de tuin is blijven rondhangen, maar vonden wel dat we u moesten berichten over zijn onverwachte bezoek.

Wiebelen op dun ijs

Ondanks de gemene kou gaat Cera regelmatig even naar buiten om een slokje vers ijswater te drinken. Zij springt daartoe bovenop de schots die zich gedurende de nacht in de bak heeft gevormd, staat dan wat te wiebelen zodat de schots losraakt van de kanten, en doet vervolgens een paar stapjes naar voren zodat de schots scheef wegzakt en er water tevoorschijn komt.
Het doet mevrouw K. aan heel vroeger denken, toen zij als jonge meid aan "schotsje springen" deed. Dat was dan ergens op een polderslootje waar het water niet al te diep was en je hooguit een paar natte sokken en broekspijpen haalde. Maar Cera haalt natuurlijk geen natte sokjes, want als de schots al te zeer gaat kantelen springt zij precies op tijd van het ijs, uit de bak. Ja, Cera is een slimme meid!
Om nu te voorkomen dat een andere (minder slimme) haarfabriek wel natte sokken (of erger) zou krijgen, haalde mevrouw K. toch maar elke ochtend de schots uit de bak. En omdat de schots vervolgens niet of nauwelijks smolt, neemt K. aan dat het de afgelopen dagen overdag niet of nauwelijks heeft gedooid. Vandaag schijnt de zon dus vanochtend heeft K. de schots in de bak gelaten maar wel in stukken gehakt. Waarom? Wel, door elke dag de schots te verwijderen is het waterpeil aanzienlijk gedaald! En de buitenkraan laten wij liever nog een paar daagjes afgesloten. Snapt u?

maandag 25 maart 2013

Hier het bewijs

Mevrouw K. heeft wat Pampasgrasplantjes (zes om precies te zijn) voor de Kruidentuin gekocht (omdat ze maar 89 eurocent kosten). Nu gaan wij het dus niet verder over die tuin hebben (want daar is een ander blog voor), maar wel over hoe de haarfabrieken reageren op die plantjes.
Ze (de potjes) staan al enkele dagen op onze buitentafel omdat het gewoon te koud is om gaten te graven in de tuin (bevroren grond, heh?), en er komt dus nu opeens heel veel kattenvolk op af. Onze eigen katten incluis trouwens; wij vonden al veel spuugplekken op de trap en uiteraard ook op onze vloerkleden. Wel, afgelopen weekend kwam Harremans helemaal uit de Hoftuin naar de redactie om van ons gras te vreten.

Hier het bewijs. Wij zien Harry anders nooit zo vaak en vooral niet als het koud is, maar nu dus wel. Wij zagen afgelopen dagen ook al Snoes van dit gras vreten, evenals Wamy natuurlijk, en ook Zwarte Gijs zat al van de Pampas te happen.
Wij hopen nu maar dat het gras het nog uithoudt totdat het in de Kruidentuin gezet kan worden.
Wel, dat was het wat we even kwijt wilden, zeg maar.

Helaas geen antwoord op uw facebook-reacties...

Natuurlijk vinden wij het fantastisch dat zoveel mensen ons Katblad via onze facebook-pagina volgen, maar wij willen u graag laten weten dat wij reacties of opmerkingen van u weliswaar kunnen lezen (heel gezellig!), maar erop reageren krijgen we helaas niet voor elkaar. Dit niet vanwege dat dat niet mogelijk is, maar wel omdat ons de tijd ervoor ontbreekt en omdat onze vele andere, "gewone" lezers (zeg maar) dit alles niet kunnen volgen.
Dus willen wij onze facebook-lezers erop attenderen dat u ook uw reacties kwijt kunt op het blog Het Leidsch Katblad zelf (onder onze berichten), al zal dat waarschijnlijk voor u iets minder eenvoudig zijn en zeker wat meer tijd kosten....
Hebt u zich overigens al bij het Katblad gemeld als fan? Zouden we erg leuk vinden!

zondag 24 maart 2013

Schaatsgezelligheid

Ik persoonlijk geef helemaal niks om dat schaatsen, maar als het op die kast komt staat het in elk geval garant voor een gezellig middagje op de bank. En voor mij heet het pas gezellig als ik alleen samen met haar ben en dat we dan niet gestoord worden door mijn moeder of één van mijn andere huisgenoten, maar dat spreekt voor zich.
Wel, met een beetje geluk begint dat ijsgedoe al in de ochtend, en dan gebruikt zij haar koffie op deze plek. En als het weekend is heeft zij daar vaak ook nog iets lekkers bij, dat zie ik graag en daar mag ik ook graag van meeproeven. Ja, daar kom ik graag even voor overeind, zeg maar.
Na een reeks wedstrijden komt er altijd een dweilpauze, en dan staat ze op om effe snel wat dingen te gaan doen. Nee, ik weet niet precies wat maar onrustig is dat wel, vooral voor mij dan natuurlijk want ik ben er nooit helemaal zeker van dat ze daarna terug komt om weer naast me te gaan zitten. Maar doet ze dat wel, dan weet ik ook dat ze later eveneens de lunch op de bank zal gaan gebruiken, en dat is natuurlijk helemaal knus. Hoewel, het hangt er uiteraard ook sterk van af wat ze op haar boterham doet, en of ik daar dan vervolgens iets mee kan, als u begrijpt wat dat inhoudt. Ik heb zelf natuurlijk het liefst dat zij jong belegen kaas op haar brood doet, of iets van sardientjes (eigenlijk die nog liever), maar smeerleverworst vind ik ook wel oké. En dat alles vanzelfsprekend in ruime hoeveelheden zodat zij veel kan doneren aan mij. Nee, als er kale plekken op haar boterham verschijnen is het snel met mijn proeverij gedaan en kan ik het verder wel vergeten, want zo gierig is ze ook wel weer.
Waar waren we? Oh ja, bij de lunch. Wel, die theetijd hoeft van mij dus niet. Nee, dan slaap ik liever gewoon door, tenzij er een stukje gebak aan te pas komt, maar dat doet ze meestal alleen bij feestdagen. Ja, zo komt het dus dat ik de lange afstanden niet meekijk omdat ik dan mijn ogen heb dichtgedaan tot het tijd is voor haar volgende consumptie. Ik wil nog wel eens even wakker worden voor bepaalde reclameboodschappen, bijvoorbeeld over die sukkel die op het balkon om zijn moeder zit te roepen of die vogel die alsmaar "POES-POES" zit te roepen. Belachelijk inderdaad.
Haar volgende consumptie is meestal een glaasje wijn, en met een beetje geluk komt daar dan een kleine snack bij. Natuurlijk ben ik ook dan direct bereid om voor te proeven, al vallen die snacks de laatste tijd steeds meer tegen. Nee, geen worst of kaas dus helaas, en dat heeft te maken met cholesterol en vet.
Wel, op een gegeven moment is het klaar met die wedstrijden, en dan hangt het ervan af of er veel gewonnen of veel verloren werd. Bij veel gewonnen wordt ze namelijk erg actief en gaat ze nog van alles doen, bij verlies duikt ze direct de keuken in om te gaan koken, en uiteraard ben ik dan ook van de partij voor de inspectie van de ingrediënten, en dan bij voorkeur het vlees. Ik heb dus inderdaad liever dat er veel verloren wordt. Ja, sorry.

Maar nu schijnt het dus voorbij te zijn, dat schaatsen. Ja, vandaag waren de laatste wedstrijden en dat betekent dat ze 's middags niet meer op de bank komt zitten. En daarom zal ik het dus best wel gaan missen, die schaatsgezelligheid, en mag van mij nu eindelijk de zon eens gaan schijnen zodat we weer gezellig aan de buitentafel kunnen gaan zitten.

Wanneer ging die klok ook alweer vooruit? Betekent dat dan dat we eerder of later ons ontbijt en diner krijgen? Wat dacht je van een overgangsperiode? Daar was je al mee bezig?

De Hoofdredacteur heeft gelijk

We kunnen er helaas helemaal niets aan doen dat behalve Oscar er geen enkele andere haarfabriek van de redactie meer de straat op gaat, behalve dan voor een snel plasje of een frisse neus (wat 2 minuten max duurt).
Nou moeten we eerlijk toegeven dat mevrouw K. ook liever binnen blijft zolang het nog vriest (tjongejonge....), en bovendien was er natuurlijk dagenlang schaatsen op de televisie, heh? En K. houdt van goud en zilver, al zal ze de medailles die onze meiden en mannen hebben gewonnen wel nooit te zien krijgen. Maar dit terzijde, Oscar moest en zou voor een korte inspectie naar de Kruidentuin, waar alles er nog net zo bij lag en stond als een paar dagen geleden. Ja, zeg maar een soort steppe dus.

Met hier en daar enorme hopen, op allerlei merkwaardige plekken. Dit zijn wel flinke blaffers geweest, toch?
Getsie!
Wij spraken trouwens met buren, en veel van hen hebben dezelfde indruk als mevrouw K., namelijk dat het aantal grote blafbeesten het laatste jaar lijkt te zijn toegenomen in de Katbladbuurt. Dat kunnen wij niet goed rijmen met de crisis en inflatie, en zeker niet met de berichten dat dierenasiels volstromen met huisdieren omdat mensen de verzorging van hun dieren niet meer kunnen betalen.
Maar ook dit terzijde, we moeten nu echt haastig terug naar Oscar.


Doch die had ook niet veel te melden.
Hij liep een paar rondjes langs wat struiken maar vond niets wat de moeite waard was. Geen beestjes om te bestuderen of te vangen, geen nieuwe plantjes, wel een koude wind die hard en meedogenloos langs zijn vachtje en oortjes blies. En langs de oren van mevrouw K.; laten we dat ook niet vergeten, heh?
Het was kortom niet leuk of gezellig in de Kruidentuin en dus was het geen wonder dat er geen andere haarfabrieken te bespeuren waren.
Hoeveel maanden is het nu al winter (op die twee dagen na)?









Op de terugweg liep Oscar nog even op de paaltjes rond het centrum, en kwam daar de restanten van de majoraan tegen. Gelukkig had hij de munt overgeslagen, want hij wist al langer dat die munt niet helemaal koosjer was; de soort mentha die er staat is namelijk schadelijk voor de gezondheid als je er bijvoorbeeld twee kopjes thee van zet (en drinkt). Nu moeten natuurlijk nog wel de woekerende wortels van deze foute mentha worden uitgegraven, voor er dooien vallen... Maar dat doen we pas als de winter definitief voorbij is!


Wel, mevrouw K. heeft zojuist een bericht ontvangen van de Hoofdredacteur: het nieuws wat met de planten/kruiden te maken heeft moet voortaan in haar kruidentuinblog komen, en het nieuws over de haarfabrieken in het Katblad. Ja, e.e.a. dient streng gescheiden gehouden te worden, anders weten onze lezers niet meer waar ze aan toe zijn. En dat schaatsen is verder ook niet van belang, zei hij.
De Hoofdredacteur heeft natuurlijk helemaal gelijk.