Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 31 juli 2013

Oorzaak werkweigering is raadsel

Wat u hier ziet is topreporter Oscar die weigert nog langer te werken in de Hoftuin, ook al gaat de fotograaf (of mevrouw K.) met hem mee.
Dat krijg je dus als harige reporters geen dag/nachtritme meer hebben en bij nacht en ontij rondstruinen; er gebeuren blijkbaar enge dingen waar wij op de redactie niet van weten, of zaken die het daglicht niet kunnen verdragen waardoor bij de haarfabrieken verwarring optreedt met werkweigering als gevolg. Ja, dat zou zomaar kunnen.

Het kan zijn dat Oscar in de Hoftuin werd lastig gevallen of misschien zelfs is aangevallen. Misschien zijn de leden van de partij Hof is Vol wel vooral 's nachts actief en hebben ze hun uitzettingsbeleid (net als hun nagels) aangescherpt. Het kan natuurlijk ook zijn dat er vreemde katers rondlopen (op zoek naar gewillige wijven) die niemand anders op hun pad kunnen velen. Het kan zelfs zo zijn dat het 's nachts in de Hoftuin spookt, of dat Oscar daar werd aangevallen door bijvoorbeeld een buitenaards wezen met hondenkop of nog enger. Bijvoorbeeld dus, heh?
Hoe dan ook, Oscar gaat niet meer met K. mee de Poort door.

Terwijl mevrouw K. een rondje door de tuin maakte bleef Oscar voor de Poort zitten, en toen zij weer in de Katbladstraat arriveerde lag Os daar te chillen op een bankje.
Het kan natuurlijk ook zijn dat hij gewoon ontzettend lui was, maar dat lijkt ons minder geloofwaardig.
We hopen nu maar dat hij zijn blijkbaar traumatiserende belevenis in de Hoftuin snel vergeet, want K. vindt er op deze manier niks aan, in die tuin dus.

dinsdag 30 juli 2013

Verbazing, ongeloof en woede

Tijdens een Kruidentuininspectie werd Oscar afgeleid door een jonge lijster die behoorlijk tekeer zat te gaan, bovenin de grote hulstboom.
Eerst was er nog sprake van verbazing en ongeloof.










Maar toen het tot Oscar doordrong dat hij de vogel nooit zou kunnen vangen omdat de betreffende boom voor hem niet te beklimmen valt, barstte hij in woede uit.

Jaloers mormel

Cera:
Ze zeggen dat ik een jaloers mormel ben en met het gebruiken van die woorden heeft men mij erg gekwetst.
Ikzelf vind namelijk dat ik gewoon voor mijn rechten opkom, goed voor mijzelf zorg en vraag om de dingen die ik nodig heb om me goed te kunnen voelen.
Zoals een stevige aaibeurt bijvoorbeeld.
En het gebeurt nu eenmaal soms heel toevallig nogal vaak dat als er een ander wordt geaaid, ik ook plots een aaibehoefte voel opkomen. En dan wil het nog wel eens (erg vaak) voorkomen dat ik per ongeluk (ofzo) die ander opzij duw om die bereidwillige, strelende hand op mijn eigen vacht te mogen ontvangen. Maar dat opzij duwen doe ik heus niet omdat ik de ander geen aaien gun, en ik hoop dat u dat even wilt noteren.




Het maakt mij overigens ook helemaal niet uit wie mij aait, als ik maar die hand over mijn vacht mag voelen strelen en kroelen.
Maar daarom noemen ze me dus regelmatig "slettebakje" en gebruiken ze meer van die vreselijke scheldwoorden tegen mij, zoals bijvoorbeeld ook "lellebel".
En eerlijk gezegd vind ik dat ze met deze woorden vreselijk overdrijven en die dus onterecht gebruiken.




Bovendien zouden de mensen juist blij en dankbaar moeten zijn dat zij mij mogen aaien en knuffelen, want geen enkele haarfabriek is zo schoon, zo zacht en zo gewillig als ik.
Ik lig weliswaar regelmatig over de straat te rollen, maar dat is omdat ik (als model zijnde) met mijn veelkleurige vacht (aardetinten werken altijd zo verwarmend zeg maar, vindt u ook niet?) zo beeldig uitkom op die steenrode achtergrond, en ik maak dan tevens van de gelegenheid gebruik om mezelf een goede wasbeurt te geven zodat niemand me ervan kan beschuldigen een viespeuk te zijn.

En zeg nu zelf, een beetje jaloers zijn is helemaal niet zo erg en vooral voor de jongens kan het helemaal geen kwaad als ik ze af en toe een klein beetje opzij duw; dat lijkt me alleen maar goed voor hun karaktervorming en ontwikkeling.

Dit alles gezegd hebbende, mevrouw K., wil ik u en uw gasten daarom dringend verzoeken mij voortaan niet meer uit te maken voor "lellebel" of vergelijkbare, negatieve aanduidingen. Nee, ook niet meer "jaloers kreng", want goed beschouwd wordt mijn gedrag aangemoedigd doordat de jongens zich opzij láten duwen, u en uw bezoek toestaan dat ik me altijd opdring en dat ik bovendien ook nog eens voor mijn moeite rijkelijk beloond wordt met aaien en knuffels, waarvan ik nu eenmaal nooit genoeg kan krijgen. U heeft daar niet van terug, zegt u? Zijn we het dan eens?

maandag 29 juli 2013

Gewijzigde werktijden bij het Katblad

Nu het niet meer zo heet is, is onze topreporter Oscar weer wat actiever geworden en heeft hij zijn oude hobby "Watermanagement" weer opgepakt.
Hier ziet u hem bezig met de controle van de waterkwaliteit van het drinkbakje voor bijen, hommels en vlinders in de Kruidentuin. (Wij zagen overigens onlangs ook de eerste libelle van dit jaar.)

Eerder dachten wij dat Oscar een beetje aan het inkakken was, iets waarvoor hij met zijn 5 jaartjes nog veel te jong is. Nu hij echter dag én nacht vrije in- en uitloop heeft omdat het kattenluik niet meer dicht gaat, lijkt hij weer meer zin te krijgen in ook andere zaken dan alleen maar Pergola Zitten en bovenop of onder struiken liggen, alhoewel we hem nog wel regelmatig duttend in een plantenpot (het liefst om de Kattenstaart heen) aantreffen totdat mevrouw K. haar geveltuin gaat bewateren en hem per ongeluk met een flinke waterstraal raakt...
Bij de Boez lijkt de vrije uitloop averechts te werken, waarmee we bedoelen dat hij nu vooral 's nachts in de Katbladstraat of op ons dak loopt te zooien en klooien, en overdag voor pampus op zijn sofaatje ligt uit te rusten van zijn drukke, nachtelijke bezigheden.
Voor Cera geldt dat zij (net als Oscar) haar korte dutjes afwisselt met dito uitstapjes. Ook zij kan op deze manier beter haar energie kwijt en bovendien merken wij dat zij nu minder de behoefte heeft om midden in de nacht de aanval te openen op de tenen van mevrouw K., die met dit weer slechts bedekt worden door een laken...

Wat de oudjes betreft: Mevrouw Troy trippelt eveneens regelmatig midden in de nacht naar buiten, waar zij op onze buitentafel de wacht houdt. Het is namelijk in deze tijd van het jaar behoorlijk druk met haarfabrieken in de Katbladstraat als het donker is, in tegenstelling tot overdag, wanneer de zon te heftig brandt.
Alleen Japekoppie gaat samen met mevrouw K. naar boven om te slapen, en staat op als zij dat ook doet. Wij weten natuurlijk niet of hij 's nachts wel eens naar buiten sluipt, maar in elk geval ziet mevrouw K. hem elke keer als zij even haar ogen opent op het slaapkamervloerkleed liggen, niet ver van haar bed.

Wel, de werktijden van onze haarfabrieken zijn door het niet meer afsluiten van het kattenluik behoorlijk gewijzigd. Mevrouw K. zal daarmee moeten leren omgaan.

zondag 28 juli 2013

Zelf chaos creëren: zo doe je dat!

Graag willen wij vertellen over afgelopen nacht, hoe het kwam dat mevrouw K. nauwelijks de slaap kon vatten, en op de momenten dat dat onverhoopt wel lukte weer snel wakker werd gemaakt door een knal uit de hemel of een lastige haarfabriek. En omdat wij daar geen foto's van hebben (fotograaf was uiteraard naar huis of in elk geval niet aanwezig), hebben wij ons verslag gelardeerd met wat foto's van een vechtpartijtje (Boez en Os) van gisteren. U hoeft dus geen verband te zoeken tussen plaatjes en verhaal, want dat is er niet.

Wel, K. ging niet te laat naar bed (voor tienen) omdat zij gisterochtend getuige was geweest van de zonsopgang (bij wijze van spreken) en haar tijd vóór het voorspelde noodweer graag wilde besteden aan wat huishoudelijk werk en de nodige boodschappen. En daar de lucht alsmaar donkerder werd, besloot zij dus niet naar bed terug te gaan maar eens even flink aan te pakken. Ja, de ochtendstond heeft wel degelijk goud in de mond! Wij weten dat sommige mensen zullen denken: belachelijk om zo vroeg je nest uit te komen als dat niet per se hoeft, maar wacht dan maar tot u net zo oud bent als mevrouw K., dan komt u er vanzelf achter dat je heel gemakkelijk van avondmens kunt veranderen in ochtendmens. Maar dit alles terzijde.

Foto: het gevecht werd wat venijniger omdat Oscar helemaal geen zin had in lichaamsbeweging, van het begin af aan eigenlijk al niet.

Wel, K. was dus vroeg naar bed gegaan om nog even vanaf haar bedstee naar een leuk stukje cabaret op tv te kijken.
De haarfabrieken waren allen spontaan naar binnen gekomen na een flinke stortbui, het luik was afgesloten en ramen waren dichtgedaan; dit alles om te voorkomen dat de reporters tijdens een nachtelijke verkenningstocht verrast zouden worden door de bliksem en donder en daardoor wellicht de kluts kwijt zouden raken.
Hoewel het cabaret erg komisch was, viel K. toch tijdens het programma in slaap. Dat kan gebeuren helaas, maar daar doen we verder niet al te moeilijk over.
Iets na 01.00 uur begon het gedonder, letterlijk dus! Bij de eerste klap zat K. rechtop in bed en zag 0.0 haarfabriek in de slaapkamer liggen of zitten. Dat was vreemd en moest onderzocht worden.
K. zag al direct dat zij was vergeten het slaapkamerraam goed te sluiten; de reporters waren op stap gegaan.
Snel werd het luik beneden ook ontsloten. K. trok wat kleren aan en ging even later de regen in. Japekop kwam al gauw scheldend onder een wielhuis vandaan en werd gevolgd door Oscar.
Twee binnen, nog drie te gaan.
De Boez hoorden wij boven binnenkomen door het slaapkamerraam. Kaboenk, met zijn smerige baggerpoten via het bed op de vloer. Zeven kilo minstens, anders had de Kaboenk lang niet zo hard geklonken.
Nog twee te gaan.
Mevrouw Troy dook opeens in het halletje bij de voordeur op; ze had ergens binnen gezeten, begreep niets van al het nachtelijk gedoe, dacht dat we leuk uit wandelen gingen en liep de regen in (dat krijg me als je last van Katzheimer hebt). Gelukkig konden wij haar snel terug naar binnen drijven.
Nog één te gaan.
Cera kwam niet tevoorschijn. Altijd die Cera weer die op de moeilijkste momenten onvindbaar is en niet reageert op ons roepen. Gevolg: wij konden nu het luik niet afsluiten (het raam boven had K. intussen al dicht gedaan) en K. vond dat ze onder deze omstandigheden niet terug naar bed kon. Gelukkig duurde het wachten op Cera maar een half uurtje en konden we allemaal gaan slapen. En het onweer dreef snel over.

Het gevecht werd even gestaakt maar was duidelijk nog niet klaar.

Natuurlijk had K. best wel kunnen bedenken dat slapen met alles potdicht bij de thans heersende warmte op onze bovenverdieping een onmogelijkheid is. Jawel, de ventilator stond klaar, maar daar had zij al een stijve nek en schouder van gekregen.
En ondanks dat wij nog steeds geen goed passend hor hebben, besloot zij het raam toch maar weer te openen; met een beetje geluk sliepen onze reporters gewoon door en bovendien liet zij de blinden zakken tot op de vensterbank: knappe kat die daar doorheen zou breken! Doch het was de Boez die zich als eerste door de luxaflex heen naar buiten wrong. Ach, dacht K., de regen is gestopt dus laat ze in hemelsnaam maar weer gaan. En ze gingen allemaal, op één na: mevrouw Troy bleef namelijk liever binnen. Wel moest K. nog naar beneden om het luikje weer open te zetten, want met name Japekop, Cera en Oscar lopen graag om. Iets wat mevrouw K. trouwens niet zo erg vindt, want al die landende haarfabrieken op bed is ook niet bepaald aangenaam, vooral als dat landen bovenop je lijf plaatsvindt.

Het gevecht werd inderdaad voortgezet.

Wel, de Boez had weer vreselijke lol in het in (op K.) en uit springen, maar uiteindelijk bleef hij langere tijd weg en kon K. eindelijk de slaap vatten.
Voor lang? Neen.
Want de Boez had Luna op het dak ontmoet en zoals gewoonlijk hadden zij ruzie gekregen over de eigendomsrechten van een aantal dakgoten.
Toen K. (wakker geschrokken) naar buiten keek, was het duidelijk dat Luna aan de winnende hand (poot?) was, want wij zagen een wolk van witte haarpluizen en Luna heeft geen wit haar, de Boez in overvloed.
Hij kwam achter een dakje vandaan en zijn eigen haarpluizen zaten aan zijn snuit gekleefd en hingen overal losjes verspreid aan zijn vacht. Daarna zagen wij Luna tevoorschijn komen, onaangedaan, zeer statig en trots, en vastbesloten de Boez nogmaals duidelijk te maken dat de goten tot haar territorium horen. Boez vluchtte een puntdak op, Luna zette de achtervolging in. Er klonk wederom gekrijs en wij hoorden van diverse kanten, uit diverse openstaande ramen, menselijke scheldwoorden klinken.
Fluisterend smeekte K. de Boez binnen te komen. Ze bood hem snoepies aan, muisjes, de hele santenkraam, alles wat ze kon verzinnen om Boez mee te lokken. Maar Boez was in de war en niet van plan nu al op te geven.
K. ging tenslotte maar weer terug naar bed, en zowaar, de Boez landde nog geen 2 minuten later midden in haar maag.
Heeft K. daarna dan nog wél even kunnen slapen? Jawel.

Het ging maar door en door.

Om kwart over negen vanochtend schrok zij wakker. De Os lag naast haar op bed (voor het eerst!!!), de rest van de haarfabrieken liep ongeduldig rond omdat het ontbijt te laat was.
Snel ging K. naar beneden, en in de haast zag zij niet dat er op het vloerkleed was gebraakt maar voelde dat dus wel toen zij er met haar blote voeten in stond.
Met inmiddels de bril opgezet constateerde zij nog meer chaos: één van de kattenbakken was deels overhoop gehaald (grit over de vloer verspreid) en er waren sporen van diarree. Hier moest dus stevig aangepakt worden, en wel nog vóór het ontbijt. Ja, want ziet u ook wel eens zo'n tv-programma over zo'n kattenvrouwtje met tig katten in huis? (Uit de hand gelopen verzameling, zeg maar?) En hoe het daar dan uitziet, met bepieste, stuk gekrabde sofa's en stoelen en overal etensresten, overvolle kattenbakken met vliegen waartussen dan tientallen schreeuwende, verwaarloosde, magere haarscharminkels lopen?
Nee, wij willen niet dat iemand denkt dat het er op de redactie, bij mevrouw K. ook zo uitziet.
Wel, vanochtend zag het er dus in onze huiskamer uit alsof er een klein beginnetje was gemaakt met de grote, smerige chaos en alsof K. het allemaal niet meer onder controle had, en dat voelde helemaal niet fijn.

Einde van het gevecht, eindelijk!

Inmiddels is de tent weer schoon, hebben de reporters hun ontbijt gehad en zijn ze naar buiten verdwenen.
En mevrouw K. kan even gaan uitrusten....





Naschrift Hoofdredacteur:

Naar aanleiding van dit artikel hebben wij een stevig gesprek gevoerd met mevrouw Katblad, en dan vooral over haar te grote controle-behoefte.
Het verslag van dit gesprek is vertrouwelijk en zal niet gepubliceerd worden.
Verder hebben wij ons voorgenomen een timmerman/vrouw in te huren voor het vervaardigen van een raamhor, iets wat er nu eindelijk eens moet komen, zowel aan de voor- als achterzijde van de bovenverdieping.

zaterdag 27 juli 2013

Geen heil in nieuw spel

Uit de verte zagen we hoe lief Oscar en zijn vroegere huisgenoot Lima aan het spelen waren.
Os lag op de tafel te rollen terwijl Lima naar hem zat te hengelen. (Als het goed is, kunt u dat op bijgaande foto zien.) Vergeefs inderdaad, want de afstand tussen beide vrienden was te groot.
Het kan zijn dat Lima verwachtte dat zijn maatje overeind zou komen om leuk met hem mee te doen, maar dat gebeurde niet. Os had het namelijk warm en was bovendien lui.

Wel, vervolgens moest Lima zich even bezinnen op een andere aanpak of desnoods een ander spel.
Dat deed hij door enige tijd in de verte te staren.
Ondertussen wachtte Oscar uiteraard geduldig af.

























Even leek het erop of Lima nu in het mandje wilde springen.
Maar hij deed het niet.
Dat was trouwens maar goed ook, want het mandje hangt aan erg dunne draadjes.










U ziet het: Lima besloot van de pergola af te komen.
Wij denken nu dat Lima verder geen heil zag in het starten van een nieuw spel met vriend Oscar omdat deze alsmaar bleef liggen rollen op de tafel en niet tot enige activiteit in staat leek. In elk geval ging Lima toen maar naar huis.








Pas op dat moment kwam Oscar overeind.
Wij hielden ons hart vast toen Oscar aanstalten maakte wel in het mandje te springen, want daar zouden gegarandeerd ongelukken van komen.
Het mandje behoort namelijk Snoesje toe, en de hele constructie is gebouwd c.q. afgesteld op haar gewicht. Wij schatten zo in dat Oscar minstens eh, een slordige 4 kilo zwaarder is dan zij. Gaat u maar na...
Oscar bedacht zich gelukkig en kwam niet lang daarna naar de redactie terug. Daar ging hij nog een dutje doen op de buitentafel.
Wij vrezen dat Oscar nog niet veel is afgevallen, maar dat terzijde.

Hartelijke groet verkeerd begrepen?

Na lange tijd van afwezigheid dook Sonny onlangs plots weer op in de buurt van de redactie van het Katblad.
Hij had zich verstopt gehouden tussen onze potplanten en kwam tevoorschijn toen mevrouw K. hem een hartelijke groet had toegeroepen. Of Sonny nu deze groet verkeerd had verstaan of dat hij toevallig net op het punt stond te vertrekken weten wij niet, maar hij nam onmiddellijk de benen.


Een echt doel bleek Sonny niet te hebben, want nadat hij midden op straat wat om zich heen had staan kijken, verdween hij onder ons wielhuis. Daar bleef hij enige tijd zitten, en hij verliet deze plek pas toen mevrouw K. met haar camera was afgetaaid.
Zo was het en zo ging het, en niet anders. Wij vonden het echter toch achteraf nodig u van deze gebeurtenis op de hoogte te stellen.

Nogmaals: vreemde gast in de tang

Maar nu met bewegende beelden!


vrijdag 26 juli 2013

Te warm voor uitzettingsactie?

Toen mevrouw K. eergisteren net weer even achter haar laptop zat, zag zij vanuit haar ooghoek opeens iets harigs door de gang flitsen. En daar de kleur van die harige flits haar niet bekend voor kwam, ging ze, uiteraard met camera, maar eens kijken wie er zo brutaal was geweest bij ons binnen te dringen en zelfs naar onze bovenverdieping te klimmen.
Wel, u ziet het: een prachtig roze exemplaar met een schattig snuitje.
Mevrouw K. vroeg hem zeer vriendelijk om weer naar beneden te komen omdat de oudjes daarboven lagen te pitten, maar dat paste niet in zijn plan. Echter, toen er heftig geblaas vanaf een bed klonk, leek het hem toch verstandiger om te doen wat wij van hem vroegen.

Hij was zelfs bereid om de redactie helemaal te verlaten, maar toen hij voor het luikje stond bedacht hij zich; vermoedelijk werd hij buiten opgewacht door een paar boze reporters en had hij geen zin in een pak rammel.
























Wel, dan maar van de nood een deugd maken en eens kijken welke soort brokjes reporters krijgen.
Nee, erg veel zat er niet in! Maar dat komt natuurlijk doordat wij de rantsoenen hebben teruggebracht in verband met het overgewicht van de drie jongsten. En daar zijn dus onverwachte gasten maar mooi de dupe van, heh? Ja.
Maar laten we gauw kijken wat er verder gebeurde.
(Duidelijk zichtbaar een ventje trouwens!)




Wel, daar had je het al. Cera was via het loket binnengekomen en duidelijk niet blij met de onverwachte visite.
Maar zou zij in actie komen? Nee, daar was het vast te warm voor en bovendien is Cera niet zo heldhaftig.











Doch helemaal gerustgesteld was het roze ventje niet en daarom liep hij voor de veiligheid (al hyperventilerend, de arme ziel!) naar de keuken. Hij wist natuurlijk niet dat Cera even bang was al hij, al keek ze bijzonder boos en deed ze alsof ze erg gevaarlijk was. Maar ondertussen nam ze twee tellen later wel gauw de poten om op de buitentafel, vanaf een afstandje dus, af te wachten wat K. of de andere reporters gingen ondernemen.





Oscar had al een tijdje voor het luik gezeten om het roze ventje te kunnen grijpen zodra hij naar buiten zou komen. Maar het wachten duurde best lang voor Oscar, en dat (en de spanning natuurlijk) maakte dat hij vreselijk moest gapen.









Mevrouw K. had ondertussen het Poezenloket een eind verder opengeschoven opdat de roze knul makkelijk naar buiten zou kunnen vluchten, maar dat ging al snel niet meer op.
Ook de Boez zette niet bepaald zijn meest gastvrije blik op; dat is hier duidelijk te zien.








Met een bewaakt luik en idem Poezenloket schoot het allemaal niet op, en dus had K. ook maar de voordeur wijd open gezet. Oscar begreep dat verkeerd en kwam naar binnen om onze onverwachte gast van dichtbij te intimideren.

K. wist even niet meer wat nu verder te doen.












En onze gast wist het ook niet meer. De keuken had geen achteruitgang, dat had hij al geconstateerd, hij zat dus helemaal ingesloten. Eigenlijk kon het niet erger meer worden, toch?
Jawel, dat kon.
















Want Japekoppie (die eerder boven, vanaf het bed had liggen blazen naar onze gast), vroeg zich af waarom het uitzetten van de vreemdeling zo lang moest duren en kwam daarom naar beneden om de situatie nader te bestuderen.
Het arme vreemde ventje had nu dus te maken met 3 vijandige reporters binnen, en nog eens een scheldend viswijf (Cera natuurlijk, heh?) op de buitentafel.
Tja, wat nu?


Wel, in zo'n uitzichtloze situatie kun je maar het beste een hapje gaan eten, toch? Soort van galgenmaal?Daarom. Gelukkig stonden er nog wat restantjes, goed genoeg om even je zinnen mee te verzetten.
En wat deed de rest van het harige volk?
















Sporenonderzoek natuurlijk.
Tjongejonge!













Omdat de roze, vreemde jongen onze reporters niet wilde storen bij hun belangrijke werk, kroop hij na het eten onder de keukenkastjes, waar overigens nog meer brokjes over de vloer verspreid lagen. Fijn dat er eens werd opgeruimd, dacht mevrouw K. nog.
Wel, daar bleef het ventje dus een tijdje zitten.

Er was sinds de binnenkomst van de vreemde roze reeds een half uur verstreken en K. had nog meer te doen. Zij besloot daarom om wat keukenklusjes uit te voeren en keek ondertussen steeds even of onze gast het nog wel goed maakte, onder die kastjes.
En toen opeens was hij zomaar weg. Geruisloos had hij ons huis verlaten, nadat hij het juiste moment had afgewacht. Onze reporters waren ook verdwenen, en wij hebben verder geen gegil, gegrom of andere, bij amok passende, geluiden gehoord. We hebben de vreemde roze tot nu toe niet meer teruggezien.

donderdag 25 juli 2013

Vakantietijd

Zo Gijs! Wat kom je doen? Zeker niet met de Boez spelen, heh? En ook niet met Oscar of Cera, nee.
Heb je dan misschien heel erg honger en wil je effe een noodrantsoentje of voedselpakketje van ons?
Wel Gijs, als je niks zegt weten we ook niet wat we voor je kunnen betekenen. Nee, je moet toch echt je muil opentrekken als je wat van ons wilt want het is nu veel te warm voor telepathie, beste jongen. Ja, mevrouw K. heeft het al moeilijk genoeg, dus zeg het maar gewoon, heh?











Wat vertel je nou?
Je meent het!
Echt waar?
Hoe dat zo?
Nou, nou, nou.
Ja, dat is inderdaad schandalig.
Over drie weken pas?
Jeetje, dat is wat, zeg!
Ja, we hebben met je te doen.
Inderdaad, heel erg K voor je.
Ja, we verstaan je uitstekend.
We zullen je klacht noteren, goed? Maar wat kunnen we op dit moment verder voor je doen?



Nee, we hebben helaas geen sleutel, dat weet je toch? Bovendien is het nog vroeg in de middag en ze zal straks heus wel komen.
Nee, dat klopt inderdaad niet.
Wel, we kunnen je hooguit een bakje hoogwaardige brokjes geven, maar daar houdt het helaas mee op.
Nee, dat moet je dan hier opeten, of desnoods vóór je voordeur want we kunnen er dus niet in, heh?
Ja Gijs.
Nee Gijs.
Sorry Gijs.
Ja, ook nog een prettige middag, Gijs. Nee, je bent niet heel erg lastig, een beetje maar dus. Nee, dat is niet jouw schuld. Ja, we hebben behoorlijk met je te doen. Snoepie dan misschien? Nee?
Dag Gijs, en sterkte heh?
Arme Gijs...

Zomaar een foto: Gluurder?


Op zoek naar schaduw

Uiteraard wordt er tijdens deze warme dagen geen of weinig werk verzet door onze haarfabrieken en mevrouw K.; iedereen is lui, zwak, ziek of misselijk van de hitte.
Wamy echter loopt alsof er nog geen enkele mus van de daken is gevallen (???) door de Katbladbuurt te struinen. Hij moet wel af en toe een beetje uitpuffen en bijkomen, en kiest daarvoor plekjes uit die eigenlijk toebehoren aan andere haarfabrieken...
Hier ziet u hem onder onze buitentafel. Wij verdenken hem ervan dat hij met opzet steeds de redactie opzoekt om daar te komen uitrusten, omdat hij daarmee onze reporters behoorlijk irriteert.
Zoals hier dus: Oscar is niet blij met de brutale schaduwzoeker. Het is echter te warm om je druk te maken of ruzie te schoppen, dus laat Os het bij het indringend in de ogen kijken van het opdringerige ventje. Wamy probeert niet terug te kijken, wil dat eigenlijk toch ook weer wel en ziet daarom enigszins scheel. Tenminste, zo lijkt het.


Even later heeft Oscar zijn zin: Wamy is vertrokken en onze reporter heeft weer alle ruimte.

maandag 22 juli 2013

Sprieten en pollen

Cera heeft laatst een uitgebreide kade-inspectie uitgevoerd. Wij prijzen ons gelukkig dat zij daartoe bereid is, want onze andere reporters vertikken het om controle-werkzaamheden langs het water uit te voeren. De enige die ook nog wel eens in de buurt van de kade komt is Oscar, maar hij toont dan alleen belangstelling voor de onderkant van wielhuizen, en daar hebben wij dus niets aan, onze fotograaf kan hem daar immers niet volgen.














Voor de aangemeerde bootjes toonde Cera geen belangstelling, maar de inspectie daarvan zit dan ook niet in haar takenpakket en bovendien is zij daar niet voor opgeleid.
Wel toonde ze erg veel belangstelling voor enkele boomspiegels, met name voor deze (op de foto).
Eerst snapten wij niet helemaal waarom, al hadden we wel zo'n vermoeden.




En dat vermoeden werd dus bevestigd.
Normaal zouden wij een foto als deze (wegens de private sfeer ervan) natuurlijk niet plaatsen, maar wij wilden u eigenlijk laten zien hoe mooi de kade is als de roundup-gifkar niet is langs geweest. Want: probeert u zich eens dezelfde foto voor te stellen zonder de fraaie sprieten en polletjes? Nee, dan is er gelijk helemaal niks meer aan, aan zo'n kade!

zondag 21 juli 2013

Veel te zwaar en te lang gewacht...

Afgelopen week moest Oscar mee naar de dierenarts voor zijn APK. Wij hadden hem daar niet van te voren over ingelicht maar pakten hem pardoes op na zijn kambeurt om hem vervolgens in de grote reismand te duwen. Dat ging niet bepaald zonder slag of stoot en het kostte mevrouw K. zelfs een shirt dat zij nog maar slechts enkele keren had gedragen; één nagel (en een hoop spierkracht) was genoeg om er een winkelhaak in te trekken. Jawel, Os is uitzonderlijk sterk.
Afijn, in de wachtkamer had Os al vanuit zijn mand liggen grommen tegen blafbeesten, maar ook trilde en hijgde hij enorm. Eenmaal op de behandeltafel was hij als een lammetje. Hier zoekt hij tevergeefs bescherming bij mevrouw K.

Os werd helemaal nagekeken, en daardoor kwamen wij aan de weet dat hij kans heeft gezien een hoektand af te breken. Waar en wanneer weten we niet.
De Os kreeg zijn prik en kwam goed door de APK heen, op één belangrijk puntje na: hij is te zwaar, veel te zwaar. Dat wisten we natuurlijk al, maar we schrokken er toch heel erg van dat de weegschaal nu zelfs 7.4 kilo aanwees. (We hebben inmiddels de maaltijdporties verkleind en proberen Oscar tevens over te halen tot het doen van meer gymnastiek-oefeningen, al is dat met die warmte momenteel een beetje lastig.)
Wel, de Os vertrok na thuiskomst onmiddellijk naar de Kruidentuin om aldaar bij te komen van zijn vreselijke uitje.

Os was niet alléén mee, wij hadden ook de onlangs 19 jaar geworden mevrouw Tokkie Troy in een mandje weten te proppen. Zij hoefde nog niet haar jaarlijkse controle te ondergaan, maar kwam voor het knippen van haar nageltjes, daar zij zelf niet meer voor het onderhoud daarvan kan (of vergeet te) zorgen.

Zoals gewoonlijk hadden we gewaarschuwd voor mevrouw Troy's nog immer aanwezige pit en kracht, en eveneens zoals gewoonlijk begon de knippartij zonder beschermende handschoen.










Nu moeten we er eerlijkheidshalve bij zeggen dat het knippen haar pijn deed, en dat dat onze schuld was: wij hadden te lang gewacht met Troy's dierenartsbezoek en dus waren haar nagels al veel te lang.
K. schaamde zich kapot, want mevrouw Troy moet behoorlijk last hebben gehad van haar pootjes en het knippen deed dus nu veel meer pijn dan nodig is.
Er werd in overleg met de dierenarts bepaald dat mevrouw Troy over precies 2 maanden weer geknipt moet worden, en dat valt mooi samen met haar APK.
Mevrouw Troy was gelukkig weer snel over het dierenartsbezoek en de pijn heen en dook na thuiskomst haastig met haar kop in een bak met brokjes.
De foto's bij dit bericht werden gemaakt door mevrouw Inge, waarvoor wij haar hartelijk dank zeggen!

vrijdag 19 juli 2013

Ingezonden: Wie weet gouden mandje voor Mimmi?

GOED (T)HUIS GEZOCHT VOOR MIMMI
per eind juli 2013

Mimmi is een kleine mooie gesteriliseerde poes van twee jaar oud. Ze is in april 2013 gevonden in Spanje met een nestje kittens en naar het asiel gebracht. Via de Stichting Dierennood is zij op 25 juni in Nederland aangekomen, haar kittens zijn allemaal geadopteerd in Nederland en Mimmi mocht haar intrek nemen in Leiden.

In het huis waar zij is komen wonen vindt ze het zo fijn, dat ze al snel het hele huishouden overnam en de al aanwezige goedaardige je-weet-wel kater uit huis wil werken.
Er was een kleine hoop dat Mimmi na haar sterilisatie een beetje bij zou trekken, en de andere kat in huis zou tolereren. Helaas is dit niet zo gegaan en kunnen de katten alleen in huis als ze gescheiden van elkaar leven. In een huishouden met meerdere katten en mensen is de kans groter dat het wel goed gaat, omdat Mimmi dan haar pootjes te vol zou krijgen aan meerdere concurrenten. In een éénpersoonshuishouden is het beter dat Mimmi het enige huisdier is.



Mimmi is een schat naar haar baasje, speelt erg lief, is dol op knuffelen en gaat graag naar buiten waar ze dichtbij het huis scharrelt. Ze krabt alleen aan de krabpaal, planten, meubels en overige zaken in huis laat zij met rust. Ze kwispelt blij met haar ‘krul’-staartje, zit een klein knikje in haar staartje maar daar heeft ze geen enkele last van. Haar baasje in Nederland moet haar met pijn in het hart afstaan omdat de andere kat in huis steeds banger en schichtiger wordt.



Mimmi is gechipt, gesteriliseerd en getest op kattenaids, kattenleukemie en hartworm.
Ze is kerngezond en kan eind juli 2013 geplaatst worden.
Paspoort en inentingen bewijs zijn aanwezig.

Indien u geïnteresseerd bent en Mimmi thuis wilt bezoeken in Leiden, kunt u contact opnemen met:

Anne de Bloois
06-26906566