Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

dinsdag 31 december 2013

Wat een waanzin

Voor onze haarfabrieken is dit de slechtste dag, het dieptepunt van het jaar. Dus ook voor mevrouw K., want zij moet toezien hoe haar ongelukkige reporters lijden en angstig weggekropen zitten.

Oscar wilde gisteren niet naar beneden komen om te eten; wij hebben hem zijn maal in de grote schuilhut moeten brengen.
De nacht bracht hij door onder het bed van K. Os komt anders zelden boven...
Cera en de Boez waren gistermiddag nog best wel sociaal, maar in de loop van de avond hebben ook zij hun schuilplekken opgezocht: de Boez verkoos de inloopkast, Cera de kleine schuilhut. Gedurende de nacht werden ze alledrie wat rustiger en werden er brokjes gegeten en de kattenbakken een paar keer bezocht.
Vanochtend vroeg konden ze nog een half uurtje naar buiten, maar bij de eerste knal (rond half negen al) kwamen ze spoorslags naar binnen. Gelukkig zaten ze op dat moment vlakbij de voordeur want je moet er niet aan denken dat ze er in paniek vandoor waren gegaan. Natuurlijk heeft mevrouw K. onmiddellijk het luik afgesloten, maar eigenlijk was dat niet nodig want het geknal neemt alleen maar toe; niet alleen qua frequentie maar vooral ook qua volume, dus onze reporters halen het echt niet in hun hoofd om zelfs ook maar in de buurt van het luikje te komen.

Oscar zit thans in de keuken onder het aanrecht, waar twee muren samen komen - in een hoekje dus.
Cera ligt boven op het grote bed, de Boez ligt in de kleine schuilhut onder een kledingrek met truien.
Wij hebben de gordijnen van de slaapkamer gesloten en de kleine tv aangezet om de geluiden van buiten enigszins te kunnen maskeren. Meer kunnen we helaas niet doen. En dan te bedenken dat vannacht de hel pas echt zal losbarsten.

Mevrouw K. heeft zojuist naar de doos met paracetamol moeten grijpen toen de zoveelste duizendklapper op nauwelijks 10 meter van het Poezenloket af was gegaan.
Wij gunnen ieder zijn plezier maar ervaren dit knalgeweld als pure terreur. En vraag de jongens niet om met hun knallers een eindje verderop te gaan, weg van de huizen met dieren, want je wordt geclassificeerd als ouwe zeur ze en blijven doorgaan, want "het is toch toegestaan?".
Ja, K. is inderdaad behoorlijk chagrijnig!
Voor ons helaas geen feestdag vandaag, maar we slaan ons er wel doorheen. In elk geval gaat K. toch maar een paar oliebollen bakken, want je moet toch wat, heh?
Tjongejonge, al die arme beesten. Wat een waanzin toch eigenlijk!

maandag 30 december 2013

Vuurwerkverbod voor particulieren

Wij, van het Leidsch Katblad, hebben de petitie voor een vuurwerkverbod voor particulieren getekend.
Waarom?

* Er zijn veel mensen die angstig worden van het geknal: oud en nieuw is voor hen geen feest maar een jaarlijks terugkerende (traditionele?) nachtmerrie.
* Huisdieren raken in paniek, kruipen trillend van angst weg en zijn dagenlang van streek.
* Ook wilde dieren raken in paniek en soms zelfs gewond.
* Vogels vliegen verschrikt op, raken gedesoriënteerd en vliegen zich te pletter, andere soorten blijven in hun paniek te lang, te hoog in de lucht en verhongeren daardoor zelfs.
* Steeds meer mensen raken ernstig gewond.
* Het aantal vernielingen dat door vuurwerk veroorzaakt wordt rijst de pan uit.
* Vuurwerk is heel slecht voor ons milieu...

Vuurwerk afsteken is een leuke traditie, maar laat het onder begeleiding plaatsvinden op plekken waar het geen kwaad kan en geen overlast veroorzaakt!

Mee eens? Teken ook en zegt het vervolgens voort:

http://petities.nl/petitie/vuurwerkverbod

En namens alle haarfabrieken en blafbeesten uit de Katbladbuurt:
Een rustige en veilige jaarwisseling toegewenst!


zondag 29 december 2013

Intieme details...

Oscar:
Nu het winter is, het nog steeds vroeg donker wordt en de temperatuur verre van aangenaam is in de schemerige avonduren, krijgen wij aanmerkelijk vroeger ons diner dan voorheen en ga ik dientengevolge ook eerder op één oor, bij wijze van spreken dan.
En om voor mezelf een gezellige en knusse avond te organiseren, begin ik altijd op mijn eigen kussentje met het nagenieten van de Gourmet, oftewel de aangename digestie.
Mevrouw K. is op zulke momenten meestal nog druk bezig met het bereiden en consumeren van haar eigen maal, het opruimen van de vuile vaat (in de machine - red.) en andere overbodige werkzaamheden, maar zij vindt nu eenmaal dat zij pas op de bank mag plaatsnemen als alles in huis weer op orde is, en dat moet zij natuurlijk helemaal zelf weten. Ik wacht ondertussen rustig af, weet dat zij op een gegeven moment heus wel naast mij zal komen zitten en verheug me daar al op. Ondertussen leg ik mijn kop op die van de grote muis en hou de boel in de gaten voor het geval er iets mis mocht gaan en ik K. te hulp moet schieten. Nee, dat is nog nooit voorgekomen, maar je weet dus maar nooit, heh? Daarom, ja.

Ik weet altijd precies wanneer het ogenblik is gekomen waarop K. mij gezelschap komt houden. Dan zie ik haar namelijk haar glas op het tafeltje zetten met daarbij een zojuist gevuld flesje water. Jawel, soms heeft zij ook nog een restantje wijn staan, en in dat geval wordt dat glas natuurlijk ook nog even bijgevuld als zijnde kalmeringsmiddel bij de moeilijke of al te spannende momenten, zeg maar, tijdens schaatswedstrijden bijvoorbeeld. Inderdaad, ik blijf geduldig wachten tot zij alles voor zichzelf geregeld heeft (inclusief toiletbezoek uiteraard) en ons knusse moment kan beginnen.


Als zij namelijk eindelijk naast mij zit, rol ik me dusdanig om dat ik met mijn rug tegen haar been lig en ik haar mijn borst- en buikgebied kan aanbieden voor een liefdevolle massage van mijn kraakheldere en fluweelzachte onderzijde.
Nee, ik hoef nooit lang te wachten eer zij begint met deze massage, daar heb ik zo mijn trucjes voor.
Ja, K. mag wat mij betreft tijdens de massage gewoon doorgaan met het kastjekijken, maar haar glas pakken mag natuurlijk alleen met haar linkerhand zodat de rechter niet hoeft te stoppen met masseren, en ook al te heftige bewegingen heb ik liever niet. Ja, ikzelf beweeg wel constant mijn poten door ze steeds te strekken en weer in te trekken, waarbij ook mijn nagels in- en uitgaan, maar dit doe ik vooral om haar te laten weten hoezeer ik geniet van ons knusse moment op de sofa.
Het komt inderdaad wel voor dat zij plots de massage onderbreekt omdat de kijkkast opeens haar volledige aandacht behoeft, of in het geval haar hand tekenen gaat vertonen van vermoeidheid. In beide gevallen schuif ik nog een stukje op om haar aandacht weer terug bij mij te krijgen.

Jawel, ik ga dan nog iets dichter tegen haar aanliggen, duw wat dwingend tegen haar aan en kom tegelijkertijd een beetje omhoog zodat zij zodoende wat minder ver naar mij hoeft te reiken, en daarnaast ook weet dat ik nog steeds wakker ben en ook nog niet helemaal voldaan, zeg maar.
K. beschuldigt mij dan weliswaar van brutale opdringerigheid, maar dat komt doordat ze niet goed snapt dat ik haar alleen maar probeer te helpen. Nee, ik trek me haar beschuldiging niet aan. Ja, zij hervat de massage gelukkig wel en behandelt dan vooral de plekjes onder mijn kin en achter mijn oren, wat dus precies mijn bedoeling was en eveneens zeer aangenaam aanvoelt.
Nee, de massage gaat helaas niet eeuwig door. Er komt namelijk een moment dat zij naar boven gaat en ik alleen op de bank achterblijf. Ja, ik weet heus wel dat er vervolgens rare dingen gebeuren op die bovenverdieping, dat de Boez bijvoorbeeld onder het dekbed kruipt en dat hij dan ook een buikmassage krijgt, maar daar bemoei ik me niet mee want inmiddels ben ik dan al bijna in slaap en heb dus nergens last van.

Wel, dat was het dan, mijn column. Ik zou het echter zeer op prijs stellen als u de te intieme details van mijn verhaal niet aan de grote klok hangt, omdat dat wellicht mijn reputatie als Topreporter en Verkenner A zou kunnen beschadigen en dat heb ik dus liever niet. Ja, misschien is het beter wanneer u deze column van mij maar zo gauw mogelijk weer verwijdert. Hoezo is het daarvoor al te laat?

Niet te geloven...


Adviezen dierenbescherming


http://www.dierenbescherming.nl/vuurwerkactie

zaterdag 28 december 2013

Vuurwerk? Bah!

De grote doos waarin de geschenken voor onze reporters arriveerden, hebben wij omgetoverd tot een schuilhut voor tijdens het vuurwerk. Gewoon de kleppen stevig dichtgeplakt met tape en er een deurtje uitgesneden.
Cera was de eerste die de hut ging uitproberen, en vervolgens bleef ze minstens een half uur binnen. En er lag nog niet eens een lekker zacht, frisgeurend dekentje in! Nou, dat vond ze blijkbaar dus niet erg, maar dat gaan we nog wel doen. Of een paar kussentjes, want dat kan uiteraard ook.
Het is nu de bedoeling dat deze doos straks naar boven gaat, want als het knallen losbarst, willen onze haarfabrieken zich het liefst op onze bovenverdieping verstoppen.
Er zouden natuurlijk met groot gemak twee haarfabrieken in deze hut kunnen schuilen, maar wij vrezen dat dat niet gaat gebeuren; in grote angst en paniek is het namelijk ieder voor zich, dat weten wij uit ervaring.



























De Boez, die nog steeds zijn krabton niet heeft uitgeprobeerd, keek verbaasd toe toen Cera even behoorlijk flink tekeer ging in haar hut; wij denken dat zij jacht maakte op een achtergebleven fliebertje karton en zagen de doos zelfs enige keren een stukje over de stenen vloer glijden. Gelukkig bleven de muren van de hut staan en ging het dak er ook niet af.

(Boez ziet tot zijn grote verbazing de hut bewegen.)





Van een andere, kleine doos had K. ook een schuilhut gemaakt. Het is eigenlijk voor Oscar bestemd omdat hij waarschijnlijk niet naar boven zal vluchten als het oorlogsgeweld losbarst, en daar hij wel vaker onder de stoel duikt in geval van gevaar en nood, heeft hij nu de mogelijkheid om zich nog beter te verstoppen: schuilhut onder de stoel. Het kan natuurlijk heel goed zijn dat Os er toch weer voor zal kiezen om onder de bank te kruipen, maar in dat geval gooien wij maar weer een deken over onze sofa zodat hij zich nog beter beschermd voelt. Tenminste, dat hopen wij dan maar.


De Boez was snel klaar (zie foto hierboven) met het inspecteren van de kleinere doos, en toen Os deze ook even wilde inspecteren, bleek het deurtje te klein voor hem. Daar zullen we dus nog wat aan moeten doen.
(Inmiddels hebben wij de deur inderdaad vergroot.)







De ingang van de grote doos was weliswaar ruim genoeg voor de Os, maar blijkbaar viel het interieur hem tegen. Hij stapte namelijk weliswaar naar binnen, maar draaide zich snel om en kwam direct weer naar buiten.
Het kan natuurlijk ook zijn dat Cera zich nu de schuilhut heeft toegeëigend (kwestie van goed markeren) en dat de jongens de binnenkant alleen maar heel af en toe slechts mogen bekijken.

In elk geval moeten er op onze bovenverdieping twee schuilhutten komen dus is er nog wat werk te verzetten voor K. Bovendien moeten de hutten comfortabel worden ingericht met fris linnengoed en een zaligmakend speeltje. Voor dat laatste (het zaligmakende en eveneens kalmerende effect ervan) kregen wij van mevrouw Inge als Kerstcadeautjes met valeriaan gevulde lappen speelgoedmuisjes, voor ieder één dus, maar hierover binnenkort meer!

Wel, mochten uw haarfabrieken ook behoefte hebben aan een schuilhut: er is vast wel iemand te vinden die ergens nog een verhuisdoos heeft staan die u voor dit doel kunt gebruiken. En zachte kussentjes of lekker ruikende dekentjes heeft u ook nog wel in huis. Lavendel is bij ons absoluut favoriet!

En verder steunen wij alle acties die tot doel hebben het afsteken van vuurwerk door particulieren te verbieden. Een uit de hand gelopen traditie met vorig jaar 810 mensenslachtoffers (ogen, handen); het is te gek voor woorden. En dan hebben we het nog niet eens over al die dieren die slachtoffer werden, met of zonder opzet(!)..., en de paniek en angst onder zowel mensen als dieren, en dan hebben we het ook nog niet eens gehad over de negatieve effecten op ons milieu...

http://nos.nl/artikel/456900-paniekvlucht-vogels-om-vuurwerk.html

Het gedonder is weer begonnen...

Boezelmans:
Nou, kijk dan maar even. Kun je het goed zien? Krassen bijna niet meer te zichtbaar inderdaad, dus daar hoef je je geen zorgen meer over te maken.
Er zijn nu belangrijkere zaken aan de orde, heh? Luister maar.










Geknal, ja. En het komt steeds dichterbij.
Daarom ga ik zo maar weer naar binnen.
Ik doe het inderdaad in mijn broek voor vuurwerk. En mijn vriendje vindt het trouwens ook niks. Maak maar een foto van hem, dan zie je wat ik bedoel.









vrijdag 27 december 2013

Kerstcadeau's slaan (nog) niet aan

Vanochtend was het dan eindelijk zover: de kerstcadeau's voor de haarfabrieken werden bezorgd.
Het was echter nog donker, het regende ook nog eens en mevrouw K. en de haarfabrieken wilden nog even een half uurtje uitslapen. Het uitpakken van de cadeautjes werd dus even uitgesteld.
Inderdaad ja, een enorme doos, heh?















Maar ook na het ontbijt hadden onze haarfabrieken geen zin om bij de onthulling van de inhoud van de doos aanwezig te zijn. Toen K. begon met het verwijderen van het plakband, vluchtten Cera en de Boez de trap op en Oscar floepte naar buiten, de regen in.
Nou, gezellig hoor! Tjongejonge. Eerst maar koffie dan? Ja, dat vond K. een goed idee.














De grote doos bevatte drie kleinere dozen. Twee ervan zijn voor het asiel bestemd, maar hier ziet u de cadeautjes voor onze reporters op tafel uitgespreid.
Jawel een krabton voor de Boez, een nieuw kussentje voor Oscar en een CV-mandje voor Cera, maar ze mogen uiteraard ook onderling ruilen.







Het CV-mandje moest nog door K. in elkaar worden gezet... De handleiding is natuurlijk precies zoals het hoort: lekker onduidelijk!
Na een half uur en minstens 10 opvliegers gaven de handen van K. het op (artrose, heh?), en haar verstand trouwens ook. Eerst nog maar een kopje koffie, mevrouw K.? Maar doen, heh?

Wij wachten nu maar op de komst van de Hoofdredacteur; die neemt het vast wel over als er een borreltje in het vooruitzicht wordt gesteld!



De krabton was gelukkig al helemaal gereed voor gebruik. Op de achtergrond ziet u de Os argwanend toekijken. Hij was net van buiten gekomen en helemaal drijfnat. Geen geschikt moment om hem nu al zijn nieuwe kussentje aan te bieden dus, heh? Nee.








Doch later, toen de Os even een paar brokjes ging eten, verwisselden wij stiekem het oude voor het nieuwe kussentje. Helaas, toen hij op het nieuwe, nog stevige en hogere exemplaar sprong, schrok hij zo van het "anders aanvoelen" dat hij opnieuw de regen in is gevlucht. Wij leiden hieruit af dat hij niet tevreden is over zijn cadeau en het vermoedelijk wel zal willen ruilen. De beide andere haarfabrieken zijn echter nog steeds niet komen kijken naar hun geschenken, en K. betwijfelt nu of ze er wel goed aan heeft gedaan om jarenlang punten te sparen, uit te knippen en op te plakken. Tjongejonge...

Wij verwachten dat de haarfabrieken in het asiel straks in elk geval wel blij zullen zijn met hun cadeautjes: voor hen hebben wij namelijk ook een kussentje, een krabton en een CV-mandje besteld en gekregen.
Maar die kunnen we nu nog niet brengen, want het asiel wordt thans herbouwd en het is de wens van de mensen aldaar om deze nieuwe spulletjes straks in het nieuwe onderkomen te kunnen zetten.
Pas in de zomer zal de nieuwbouw klaar zijn en de dozen gaan dus voorlopig naar onze zolder. Maar ondertussen sparen wij gewoon de gourmetpunten door voor nog meer krabtonnetjes en zachte bedjes (kussentjes) voor de asielhaarfabrieken!
En wie met ons mee wil sparen is uiteraard van harte welkom!




donderdag 26 december 2013

Ernstig gesprek...

Cera:
Ik moet even iets ernstigs met u bespreken. Ik heb het een tijdje geheim kunnen houden, maar gelukkig is het nu voorbij en dus kan ik het met gerust hart ter sprake brengen en het met u delen. Ik had namelijk een enge ziekte...
Het begon met een klein wondje onder mijn kin dat steeds groter werd, en er kwamen er steeds meer bij. Ja, het jeukte verschrikkelijk en het was bovendien geen gezicht, vooral als je in aanmerking neemt dat ik fotomodel ben, want die dienen een gave vacht te hebben; je bent tegenwoordig toch al zo je baan kwijt als het even niet mee zit...
Niet veel mensen konden het zien, maar ze mochten mij van K. niet meer onder mijn kin aaien omdat het besmettelijk was. Krentenbaard, inderdaad, dat zei K. ook al. Dus na korte tijd wist iedereen het...
Wel, die jeuk kon ik nog wel hebben, maar dat men mij niet meer op die plek mocht (en wilde) aaien was natuurlijk meer dan verschrikkelijk.

Mevrouw K. heeft toen een zalfje gekocht en smeerde mij daarmee dagelijks in. Het was bruin van kleur en het stonk, dus ik probeerde te voorkomen dat het op mijn kin kwam, maar als er dan bezoek was werd ik in de houdgreep genomen en moest ik er alsnog aan geloven.
Ja, gelukkig kan ik er nu weer over praten want die wondjes zijn namelijk helemaal verdwenen, mijn kin ziet er weer goed uit en het jeukt ook niet meer.
Het schijnt inderdaad weer na verloop van tijd terug te kunnen komen, maar K. zal mij regelmatig controleren en op tijd ingrijpen als dat nodig mocht blijken, heeft ze gezegd, al vind ik dat zelf niet echt nodig.

Maar nu wil ik dus graag van de gelegenheid gebruik maken om alle mensen die mij graag onder mijn kin willen aaien van harte uit te nodigen dat vooral te komen doen. Nee, ik ben niet meer besmettelijk en mijn kin is zachter dan ooit tevoren en mijn behoefte is bovendien erg groot na al die weken van onthouding, om het maar zo te zeggen. Nee, ik stink ook niet meer naar die zalf en u mag ter controle best aan mij ruiken als u daaromtrent zekerheid wilt hebben. En als bewijs komt hieronder nog een grote foto van mijn genezen, superzachte kin.
Dat is dus mijn kerstboodschap, ja.

Ja, ik zie nu zelf ook dat er nog een lichte waas te zien is. Heeft de fotograaf misschien met de belichting zitten rotzooien, mevrouw K.? Of komt dat door de flits? Kan het niet gewoon mijn eigen kleur zijn dan?

woensdag 25 december 2013

Zomaar een gezellig filmpje


Helaas geen sneeuw dit jaar, doch saai en somber weer. Maar toch moest er een filmpje komen (vond de hoofdredacteur) over onze drie reporters, gewoon voor de leut, omdat het kerst is en het feest van het licht (de lengende dagen!) gevierd moet worden! Bij deze dus!

dinsdag 24 december 2013

Het laatste wat me interesseert

Oscar:
Op deze foto kunt u zien waarom ik de kerstboom moet bewaken, en dat dat dus niet voor niets is. Het was namelijk zo dat Wamy met het snoer zat te klooien, en dat kunnen we niet hebben, heh? Nee, want dat zou zomaar kapot kunnen gaan en dan hebben we die lichtjes niet meer. En juist in deze donkere dagen heeft vooral mevrouw K. wat meer licht nodig, anders gaat ze aan de drank en ook dat kunnen we niet hebben. Haar excuus is dat haar zeer verre voorvaderen uit Scandinavië kwamen en dat ze daardoor erfelijk belast is met het dip-gen wat opspeelt bij te weinig licht en de kortere winterdagen, en daardoor krijgt ze dus ook last van een vorm van drankzucht zeg maar, net als de mensen uit dat hele hoge noorden. Om dus narigheid te voorkomen heeft ze die boom met lichtjes hier neergezet, en mijn taak is het nu om ervoor te zorgen dat die lichtjes blijven branden zolang K. dat nodig acht.

Van mijn stamboom is helaas niks bekend, alleen dat ik van de boerderij kom. Nee, ik heb totaal geen behoefte om dat allemaal uit te zoeken, want ik heb nergens last van en mijn genen zijn oké, behalve dan dat ik een lichte neiging heb tot vetopslag. Ja, het zou kunnen dat ik teveel van het eet-gen heb, maar dat komt overal ter wereld voor dus daar kunnen we mijn afkomst niet uit afleiden.
Ik denk overigens dat mevrouw K. die stamboom van haar niet helemaal kan vertrouwen, want er hoeft maar één hitsige tuinman tussen te hebben gezeten en die takken van die boom kloppen al niet meer. Nee, in dat geval zou het zomaar kunnen dat die ene dikke zij-tak niet via Karel de Grote liep maar gewoon via een arme boer uit Siberië of uit een andere uithoek van de wereld, waar ook bleekneuzen wonen die deze kant op gekomen zijn toen het economisch wat minder werd in hun geboorteland, en dat zij het dus waren die een paar eeuwen geleden in Friesland terecht kwamen...

Maar nu moet ik weer verder aan de gang met de bewaking, want Wamy zit hier nog steeds en ik zou hem eigenlijk wel weg willen hebben. Ja, anders maakt hij namelijk misschien alsnog dat snoer kapot en zitten wij met de gebakken peren want dan is K. misschien al vóór de kerstmaaltijd in de lorum en krijgen wij onze Gourmet Diamant niet. Nee, de stamboom van Wamy is wel het laatste wat me interesseert; het is nu vooral zaak dat hij opdondert.
(En niet lang daarna zagen wij Wamy dat inderdaad doen.)

Met Boez gaat het al stukken beter!

De Boez bedankt bij deze alle mensen voor hun beterschapswensen die ons via "reacties" en de gewone mail hebben bereikt. Hij laat ons eveneens weten dat zijn snuit al aardig heelt, maar dat hij zich nog wel een beetje zwakjes voelt. Dit laatste komt door zijn gekwetste ego, volgens mevrouw K. dan.
Gelukkig hebben onze reporters een paar dagen vrij gekregen vanwege de Kerst en vooral het rottige weer, zodat er de komende dagen heel veel geslapen kan worden en alle wonden kunnen helen. Het is echter de vraag of Oscar gebruik zal maken van de hem aangeboden vrije tijd; hij kan maar moeilijk een hele dag stil liggen en wil natuurlijk af en toe onze kerstboom inspecteren. Cera heeft aangekondigd nauwelijks het bed te zullen verlaten als het zo blijft waaien, maar wel naar beneden te willen komen als er een blikje Diamant wordt geopend.
Dan weet u dat ook weer, heh? Ja!

Het Leidsch Katblad wenst U


Japekoppie, een mooie herinnering


Hoe kunnen wij de keuken ingaan om het kerstmaal te bereiden en kerst te vieren zonder aan onze mooie Japekoppie te denken? Hij was er altijd bij als mevrouw K. ging koken, als er iets te proeven viel of te keuren (smaak, geur, structuur etc.)., en tenslotte kwam hij ook altijd aan tafel zitten om met ons mee te genieten van de eindproducten.
Japekoppie was mevrouw K.'s grootste inspiratie. Hij liet haar meekijken door zijn wijze ogen naar alles wat zich op de redactie afspeelde. Hij stelde haar op de hoogte van alle gebeurtenissen in en rond het huis, hield voor haar de andere haarfabrieken in de gaten, merkte alles op wat fout ging of niet deugde en kwam dat K. uitgebreid vertellen.
Bij het bekijken van allemaal oude filmpjes van Japekop, stuitten wij ook op de beelden met geluid die wij in de keuken maakten toen Japie ons daar toeschreeuwde dat hij dringend behoefte had aan wat fliebers van de confit de canard. Wij hebben besloten deze stukjes film nog even langer te bewaren, want bij het afspelen, wat toch al erg confronterend voor K. was, schrok de Boez (die naast K. lag te slapen) wakker, sprong enthousiast purrend op en keek opgewonden en zoekend om zich heen, en K. raakte daardoor nog meer van streek. Nee, voor beelden met geluid is het nog te vroeg voor ons, het gemis is nog te groot en doet nog teveel pijn.
Tenslotte heeft mevrouw K. met veel liefde een dia-serie gemaakt ter herinnering aan onze grootste Verkenner A, Voorproever en Wijsneus ooit. Een kerstfilmpje zeg maar, te bekijken met een lach en een traan, en heel, heel veel dankbaarheid...

maandag 23 december 2013

Verkeerd bezorgd?

Boez:
Het is namelijk zo dat ik een pakje van de Kerstman verwacht, en daarom zit ik hier dus de straat in de gaten te houden. Het zou gebracht moeten worden met een vrij groot wielhuis, dubbel zo groot zeg maar als onze Katmobiel, en oranje van kleur, zegt mevrouw K., maar die kleur ken ik niet, dus hou ik elk wielhuis dat dubbel zo groot zeg maar is als ons wielhuis in de gaten. Moet ie wel stoppen natuurlijk, en dan het liefst voor onze deur, heh?
Nee, ik heb nog niks gezien en het is al bijna Kerst.


Nu zei mevrouw K. net dat het best zou kunnen dat dat wielhuis vertraging heeft opgelopen, misschien wel ergens vastzit in de sneeuw, en dat het pakje te laat zal komen. Pas na de Kerst, inderdaad, of in het slechtste geval pas in het nieuwe jaar. Terwijl ik me net zo verheugd had op het pakje. Want daar zouden namelijk cadeautjes inzitten voor mijzelf, voor Cera en Oscar, en ook voor de gasten in ons adoptiehokken in het asiel. Grote cadeau's inderdaad, van de Gourmetpunten gespaard, maar het is niet om op te eten, heeft ze (K., - red.) gezegd. Want dat heeft de Kerstman dus weer tegen haar gezegd, en dat alles is via de laptop geregeld, ook de belofte dat het heel snel zou worden opgestuurd en gebracht met een wielhuis dat dubbel zo groot is als dat van ons, ja.
Er stopte net zo'n wielhuis. Vlak voor onze deur, ja, maar het pakje werd bij iemand anders afgegeven. Nu hoop ik maar dat er niet een fout adres op ons pakje stond of dat de kerstman zich heeft vergist en het pakje bij die gasten van Hof is Vol is bezorgd. En dat ze dan denken dat het voor hunnie is en dat wij dus onze cadeautjes niet of nooit meer krijgen omdat ze het zelf willen houden. Mevrouw K. zegt dat ik geduldig moet zijn, maar dat is best moeilijk als je nieuwsgierig bent naar je cadeau en je er zo lang op moet wachten...

zaterdag 21 december 2013

Mevrouw Tokkie Troy


Middels deze diaserie herdenken wij onze mevrouw Tokkie Troy. Zij was mede-oprichtster van het Katblad en vervulde niet alleen een belangrijke rol op de redactie maar uiteraard ook in het leven van mevrouw K., 19 jaar lang. We kunnen dit jaar daarom niet afsluiten zonder nog een keer wat foto's van haar te laten passeren, als een allerlaatste groet aan een zeer bijzondere kattendame...

vrijdag 20 december 2013

Daar komt gezeur van

Boez:
Hoezo moet ik niet steeds wegkijken? Nee, ik heb geen zin om met je te praten want ik voel me niet zo lekker, al ga ik me natuurlijk vast wel beter voelen als ik een paar snoepjes heb gekregen, maar dat zit er zeker niet in, heh? En daarom kijk ik je dus niet aan, gesnopen?
Wel, hier was ik al bang voor. Dat je erover zou gaan zitten doorzeuren, ja. Nou, dan kan ik het je beter maar vertellen zeker? Hou je dan daarna op met het stellen van die stomme vragen?


Ja, want iedereen heeft natuurlijk allang gezien dat ik inderdaad heb gevochten. Nee, ik weet niet meer met wie want het is alweer een paar uur geleden, en ik weet ook niet meer waar het was. Ja, het deed zeer en ik heb er nog steeds last van. Mijn ene oog, ja. Beetje tranen ook, inderdaad. Nee, er is niks beschadigd verder, dus je hoeft het van mij niet van dichtbij te bekijken, ik heb dat zelfs liever niet. Nee, ik hoef geen zalfje ofzo want het gaat vanzelf wel weer over; het is niet de eerste keer dat ik te grazen werd genomen.
Heb je nog meer vragen?
Niemand heeft het gezien, nee. Geen getuigen dus, nee. Nee, ik heb niet gejankt en ook niet gekrijst of iets dergelijks, voor zover ik me kan herinneren dan. Ja, ik zal me heus vóór de Kerst nog wel een keer wassen maar nou effe niet want het doet nog een beetje zeer. En dan wil ik nu toch graag een paar snoepjes omdat ik zo zielig ben en omdat ik ze heb verdiend door al je vragen te beantwoorden. Wel, ikzelf dacht aan een stuk of vijf, maar als je toevallig in een gulle bui bent, mag je er ook wel meer geven. En wil je die grote foto niet in de Privé zetten? Omdat daar waarschijnlijk alleen maar gezeur van komt, en dus heb ik dat liever niet, nee.


donderdag 19 december 2013

Vandaar dus

Boezelmans:
Mijn vriend Oscar doet de laatste tijd niets anders dan onze kerstboom bewaken. Dat moet hij natuurlijk helemaal zelf weten, maar ik vind het tijdverspilling en bovendien wordt dat soort werk niet betaald en dat geeft ook te denken.
Natuurlijk staat die boom daar niet veilig, dat is in voorgaande jaren al bewezen. Ja, de boom op zich zullen ze niet zo gauw jatten want mevrouw K. heeft 'm met ijzerdraad vastgezet, zowel aan de onder- als bovenkant van de Pergola. Maar de verlichting werd twee jaar geleden wel zomaar doorgeknipt en vorig jaar werden een hoop van onze kleine beertjes eruit gestolen. Dat gebeurde 's avonds laat of 's nachts, dat kan ik me niet meer precies herinneren.

Natuurlijk draag ik mijn steentje heus wel bij door op mijn beurt vanaf de bovenverdieping de boel in de gaten te houden, de kerstboom en mijn vriendje tegelijk dus want dat gaat in één moeite door. Ik zit daar lekker droog en warm en zie verder alles wat er in de straat gebeurt. Als ik het nodig vind om naar beneden te komen, doe ik dat, en anders blijf ik lekker zitten waar ik zit.





Ik denk dat ik het van ons twee het best heb bekeken en daaruit zou je kunnen afleiden dat ik toch bij nader inzien slimmer ben dan de Os. Hij komt namelijk af en toe kletsnat of verstijfd van de kou binnen maar ik zit ondertussen lekker met mijn rozijntje boven de radiator. Nee, die zou inderdaad niet aan moeten staan omdat mevrouw K. in principe de verwarming op de bovenverdieping niet betrekt bij de verwarming van ons redactiehuis, maar toen mevrouw Troy en Japekoppie na de afgelopen zomer een beetje ziekjes en kouwelijk werden, heeft ze water bij de wijn gedaan en vervolgens is ze vergeten de knop weer dicht te draaien. Maar ik hou uiteraard mijn bek daarover, en ik zou het op prijs stellen als een ieder die dit leest het ook voor zich houdt.
Wel, nu is het wachten op een laagje sneeuw, zoals we het de laatste paar jaar gewend waren. Maar K. heeft gezegd dat het voorlopig nog niet echt koud gaat worden, dus een witte wereld zit er niet in. Nu hoop ik wel dat de Kerstman binnenkort komt met cadeautjes, want daar heb ik dus op gerekend. En dat is een reden temeer om de straat goed in de gaten te houden. Mevrouw K. denkt echter dat het nog wel een weekje duurt voor onze cadeautjes worden gebracht, maar je weet maar nooit. Vandaar dus, ja.

woensdag 18 december 2013

Harry is onschuldig

Harremans:
Ik wil gewoon naar binnen toe mijn eigen huis in want heb niks fout gedaan, gelooft u mij nou maar. Ja, ik heb wat illegalen uitgezet maar dat is mijn job en daar ben ik ook voor ingehuurd. Maar ik heb me echt niet, zoals ze beweren, vergrepen aan jonge poesjes en heb met niemand geneusd, dat moet u echt van mij aannemen. Bovendien ben ik niet met Panda getrouwd omdat het mijn broer is, dus heb ik ook geen verplichtingen ten aanzien van hem. En daarbij ben ik geen burgemeester van de Hoftuin maar slechts een partijlid van Hof is Vol, dus als ik met een vreemde zou willen neuzen, moet dat kunnen, tenzij het natuurlijk bijvoorbeeld een minderjarig katertje zou zijn geweest. Maar niemand heeft mij betrapt en daarom ben ik ook niet schuldig, en omdat ik nergens schuldig aan ben mag u mij best binnen laten in mijn eigen huis, zodat ik gewoon kan gaan eten en een dutje kan doen bij de cv of op de bank, want dat recht heb ik gewoon mijns inziens.



En daar de deur toch al op een kiertje staat, kunt u die best een zetje geven zodat ik naar binnen kan.
Verder vind ik ook dat niemand zich dient te bemoeien met mijn zogenaamde liefdesleven of gedrag in mijn vrije tijd, en daarom heeft u ook niet het recht om de deur geen zetje te willen geven omdat u geen idee heeft van hoe ik in elkaar zit en blijkbaar ook niet weet dat ik gewoon een goeie jongen ben die trouw zijn plichten vervuld en zijn werk doet en af en toe net als iedereen wel eens naast de pot piest waardoor hij dus effe niet meer zijn eigen huis kan betreden. Als iedereen, inclusief u, mevrouw K., zich met zijn eigen zaken zou bemoeien, zou de wereld er een stuk beter uitzien. En als u dan nu even de deur voor mij wilt openen? Nee, mijn liefdesleven gaat niemand wat aan en ik heb dan ook liever niet dat u over mijn persoonlijke geheimen gaat twitteren, rare dingen over mij in de krant zet of roddels over mij bespreekt in één of ander boulevardprogramma. Inderdaad, omdat ik totaal onschuldig ben en ik daarenboven helemaal zelf moet weten met wie ik wil neuzen, en dat hoeft verder ook geen wereldnieuws te zijn. Heeft u dat begrepen? Geen berichten over mij in het Katblad dus? Dank u wel.

dinsdag 17 december 2013

Heel kort filmpje van 3 op zondag


Boez op zondag

Boez:
Ik lag net te slapen toen ik hoorde dat we op reportage moesten. Eerst twijfelde ik erover of ik wel mee zou gaan, maar in je eentje achterblijven is heus niet om te lachen, dus ben ik toch maar van mijn bed gekomen. Ze waren al bijna halverwege maar ik kon ze makkelijk inhalen. Bovendien stond Cera een fietstas te inspecteren, dus haar was ik al heel snel voorbij.





Ik ben toen het stukje tuin achter de houten stoelen gaan verkennen, maar daar viel niet veel te lachen. Nee, helemaal geen vliegebeestjes en ook geen Nepeta. Ik heb wel nog aan de lavendel staan snuffelen, wat je hier op dit plaatje dus kan zien.
En toen gebeurde er iets raars.
Opeens kwam Os naar me toe en duwde me opzij. Toen duwde ik terug en opeens lagen we samen te vechten.
Nee, waarom weet ik niet, maar ik vond het eigenlijk wel lachen.



Hij niet nee, hij werd kwaad op me en deed heel erg uit de hoogte.
Cera en mevrouw K. waren al een eindje doorgelopen en toen ben ik maar weer opgestaan en ben achter ze aan gegaan.
We hebben toen nog wat gespeeld en gedold en daarna gingen Os en Cera de boom in. Ik niet nee.








Ik zag Cera helemaal bovenin zitten toen ik tussen de struiken zat. Ja, daar was ik wat inspectiewerk aan het doen, maar ik zag ook Oscar weer uit de boom komen, net op het moment dat ik tussen de struiken vandaan kwam en  over het hekje het pad op sprong. Maar ik ben toen heel hard naar K. toe gerend omdat ze ons riep.








Os had me zien springen en dacht dat ik me achter de paaltjes had verstopt, en hij wilde me verrassen door bovenop me te springen, en u kunt hier zien hoe hij klaar stond om dat te doen. Maar ik was dus al weggerend, en hij was heel verbaasd dat hij me nergens meer zag, en ook dat was wel om te lachen.
Toen was de batterij op maar dat maakte mij niks uit want ik was toch al van plan om terug naar huis te gaan.
Ik heb daarna nog een beetje voor het huis lopen klooien en ben een paar keer door het luik in en uit gegaan. Ja, dat was ook wel lachen eigenlijk, maar ik had dus wel honger en daarom deed ik dat, om aandacht te trekken dus. Ja, dat lukte me aardig want ik maakte daar een hoop herrie bij en toen moest K. ook lachen. Nee, we kregen ons eten op normale tijd en niet eerder. Erg jammer, ja.

maandag 16 december 2013

Cera op zondag

Cera:
Dacht ik dat deze reportage alleen door mij zou worden gemaakt, krijg ik opeens te horen dat de andere twee ook mee zouden doen! En toen ze (mevrouw K. - red.) ook nog begon met het fotograferen van Oscar die op de Pergola zat, werd ik een klein beetje boos. Ja, ook omdat Os altijd haar aandacht trekt door haar allerlei begroetingen toe te roepen.
Ik keek trouwens maar heel eventjes boos en toen nam ze net gauw een foto van me. Nee, het is maar dat u het weet.

Het klopt dat ik op weg naar de Kruidentuin nog even een fietstas-inspectie deed omdat ik het niet kon laten. Ja, het was een fijne fietstas met interessante geuren, maar ik kon helaas niet al te lang blijven snuffelen omdat ze riep dat ik mee moest komen.
En ondertussen waren Os en Boez al in de tuin en gingen daar ruzie maken.







Ik weet niet meer hoe het begon die ruzie, maar ik zag wel dat ze achter de stoelen zaten te meppen naar elkaar en volgens mij dook Oscar toen opeens bovenop de Boez. Nou, hij kan wel zeggen dat de Boez begon, maar volgens mij was het andersom want Boez was daar het eerst en volgens mij heeft u daar een foto van genomen, toch? Oh, die laat hij straks zelf zien?
Ja, verder blijf ik er liever buiten, waarmee ik bedoel dat ik me er verder niet mee bemoei.



Ik ben dus snel om hen heen gelopen en ben toen bij mevrouw K. in de buurt gebleven en heb daar zitten wachten tot de ruzie over was.
Daarna gingen we wat klooien en zooien en dat ging mevrouw K. filmen. Ik hoop dat ze daar nog wat mee gaat doen want ik heb me behoorlijk ingespannen om haar wat leuke beelden te verschaffen. De anderen deden ook hun best, ja. Tot ze opeens riep dat de batterij op was. En toen heeft ze dus niet meer kunnen filmen hoe behendig ik de boom insprong en dat is erg jammer want het was bijzonder snel en ik sprong ook nog over Oscar heen. Nee, dat vond hij minder leuk.

Ze heeft toen nog wat foto's gemaakt en daar zijn er gelukkig nog een paar van gelukt. Zoals deze, ja. U ziet mij hier bovenin de boom terwijl Oscar onderin zit. Ik was toen inderdaad net over hem heen gesprongen. De Boez was op dat moment nog ergens in de struiken maar ik kon hem daar niet zien.
Nee, meer kan ik niet vertellen want vlak daarna gingen we terug naar de redactie en even later zijn we met zijn drieën gaan zeuren om ons eten. Toen was het wel al donker, ja.