Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zaterdag 31 december 2011

FIJNE OUDEJAARSAVOND ALLEMAAL!

Oscar heeft het erg zwaar. Hij is vanochtend om zeven uur naar buiten gegaan om zijn conditietraining te doen (stukje lopen, pergola klimmen), maar kwam 2 uur later drijfnat binnen. Ja, want het regende namelijk. Ook had hij allemaal nagelkruidzaadjes in zijn vacht, maar dat vond mevrouw K. deze keer helemaal niet erg. Nee, want er zijn ergere dingen, heh? Ja, zoals het geknal buiten. Dat is namelijk vanochtend reeds in volle hevigheid losgebarsten. En daarom zit Oscar zo sneu op de bank. Hij heeft geprobeerd eronder te kruipen, maar dat lukte niet. Inderdaad, een tikje te dik geworden.....

Japekoppie is naar beneden gekomen. Voor de gezelligheid, voor Os. Maar in werkelijkheid gieren de zenuwen door Japekop's lijf heen. We voelden dat toen wij hem even aaiden.... Ach....

Wij hadden net het mens van Myo op bezoek; hij vertelde dat er in de Hoftuin veel minder van het vuurwerk te merken is dan bij ons. Ja, mooi ingesloten, heh?
Nee, dan hier in de Katbladstraat.....




Terwijl mevrouw K. aan het oliebollen bakken is, komt T. Troy af en toe naar beneden. Als het heel even rustig is buiten. Maar bij de eerstvolgende knal zien wij haar onder het aanrecht verdwijnen.

Als er vlak voor ons raam een rotje afgaat, kruipt Oscar onder de stoel van Japekoppie. Os lijkt hier erg rustig, maar hij zit behoorlijk te beven! Schijn bedriegt dus.
Mevrouw K. is klaar met het bakken. Nee, ze gaat ze niet allemaal zelf opeten; wat denkt u nou? Ze is zelfs al een beetje misselijk geworden van de lucht alleen al.
Straks komt er visite om een hapje met ons mee te eten. Daarna zijn ze weer lekker samen, mevrouw K. en haar haarfabrieken. Dan doet ze de gordijnen beneden nog steviger dicht en zet ze luide muziek op. Niet vergeten om ook boven een muziekje op te zetten, waar Cera en de Boez nu al ergens verstopt zitten.....
Stiekem hoopt mevrouw K. dat het vanavond heel hard gaat regenen. Maar dat vertellen we verder maar aan niemand.......
Maar toch maar, ondanks alles: FIJNE OUDEJAARSAVOND ALLEMAAL!
Namens de voltallige redactie,
De Hoofdredacteur.

vrijdag 30 december 2011

Asielaanvraag in behandeling.....

Wij zien de Wams (Wamy dus) niet zo vaak meer als vroeger, maar dat heeft vast met het slechte weer te maken en met het feit dat hij een asiel-aanvraag heeft lopen bij het mens van Gizmo en Sonny Boy. Vandaag kwam hij echter weer even langs.
Wij hoorden overigens kort geleden nog uit zeer betrouwbare bron dat Wamy zich daar in huis (bij Giz en Sonny dus) voorbeeldig gedraagt, bang dat zijn aanvraag wordt afgewezen. Buiten echter kan hij zich niet goed inhouden, jaagt hij Sonny op en deelt hij mepjes uit. Nee, niet gemeen maar eerder erg onhandig en bedoeld als aanmoediging om te spelen. Hoewel, een beetje pesten kan het ook wel zijn, wat de Wams doet.








Maar goed, deze keer was hij in zijn eentje op stap en had plaats genomen op het bankje voor het huis van de kleine Loes. Toen wij Wamy vroegen wat zijn plannen waren, keek hij wat dromerig en afwezig een andere kant uit. Hij gaf verder geen commentaar.

Laatste nieuws, vlak voor de plaatsing van dit bericht binnengekomen:
Gizmo schijnt toch de laatste tijd wat moeite te hebben met de asielaanvraag van de Wams. Zij vindt hem ook binnenshuis brutaal en een lastpost! Het gaat er dus nog om spannen.....

Helemaal woest!

Dit is Columbus, in zijn huis achter (of voor zo u wilt) het raam. De laatste keer dat wij hem zagen zat hij op straat een partijtje moeilijk te doen omdat wij met onze reporters Boez en Os langskwamen, en onze jongens maakten toen rechtsomkeer (de helden). Nu kwamen wij met Oscar langs en Os deed net of Columbus lucht voor hem was. Tja. Columbus daarentegen werd helemaal woest toen hij onze reporter in het oog kreeg. Hij kon echter niets uitrichten. Ja, omdat hij dus achter het glas zat! Wij liepen maar snel door.....

De boombewaker doet goed werk

Oscar blijft volharden in het bewaken van onze Kerstboom, en ligt dagelijks vele uren op de tafel naast de stam (behalve als het stort van de regen natuurlijk). Van al dat liggen word je natuurlijk erg stijf, en vandaar dat hij zo nu en dan een paar rondjes loopt over de pergola. Dat is namelijk een zeer goede conditietraining en bovendien kun je van bovenaf erg goed de hele omgeving in de gaten houden.





Heel af en toe komt één van de andere reporters hem gezelschap houden. Wij zagen Cera al een paar keer naast hem zitten en de Boez hangt soms ook heel even rond bij de tafel, maar verder is Oscar zeer eenzaam en alleen aan het werk.








Wel, mevrouw Katblad gaat daarom geregeld naar buiten om hem te prijzen voor zijn inzet en volharding. En Oscar komt dan graag naar haar toe om de complimenten in ontvangst te nemen.

Wees niet bevreesd, als het te bar wordt daarbuiten, komt Oscar wel gelukkig gewoon naar binnen om op zijn dekentje of op de stoel naast mevrouw K. een dutje te doen. Het bewaken van de boom heeft dan immers toch geen zin omdat er dan geen vreemde haarfabrieken op de loer liggen.
In elk geval ontbreekt er nog geen belletje of sterretje uit onze boom, en dus zijn wij zeer tevreden met de Os.

Witte Wangen!

Eerst dachten wij dat de nieuwe Vreemde (half-lang-haar) weer uit onze buurt verdwenen was omdat wij hem niet meer 's nachts hadden horen kermen, maar gisteren en vandaag liep hij weer rond, al mrauwend....
Gelukkig houdt onze Japekoppie de vreemde (waarschijnlijk ongecastreerde) kater goed in de gaten, voor het geval dus.
De Vreemde is een mooie kat en ziet er goed uit. We twijfelen dus over of hij een zwerver is of niet, ook al omdat hij soms een paar dagen niet in onze straat verschijnt en dan misschien wel gewoon ergens met zijn achterste op de CV zit of met zijn snuit in de Sheba hangt.

De Vreemde vertrekt naar de Hoftuin, Japekop volgt hem...


Wij hebben overigens Pincho (alias Bollewangen) al zeer lange tijd niet meer in de Katbladstraat gezien, en dan hebben wij het over vele maanden. Zou deze "echte" kater ondertussen misschien geholpen zijn en heeft hij daardoor niet meer de behoefte om achter de wijven aan te gaan? Wel, het lijkt er in elk geval op dat BW een opvolger heeft. Niet één met van diezelfde dikke wangen, wel met een zeer dikke staart. Mocht deze kat blijven opduiken in onze buurt dan zullen wij hem toch een naam moeten gaan geven. Wat dacht u van "Witte Wangen"? Deze WW wordt trouwens nergens als vermist opgegeven; dat zijn wij uiteraard nagegaan. We hopen overigens dat hij straks, wanneer het vuurwerklawaai losbarst, ergens veilig binnen zit.....

donderdag 29 december 2011

Boez nu al in paniek door vuurwerk!

Jawel, de Boez is vandaag reeds in paniek geraakt door een serie knallers in de straat....
Toen het geknal begon ging mevrouw K. snel in huis kijken of alle haarfabrieken wel thuis waren. Oscar was net naar binnen gevlucht, de anderen waren allemaal aanwezig, behalve de Boez dus. Ze keek in de klerenkast, onder de bedden en het dressoir, onder de trap, maar geen Boez.
Gelijk de jas aangetrokken en naar buiten gegaan om te zoeken. Het vuurwerk werd afgestoken tussen de redactie en de Kruidentuin in, dus het was goed mogelijk dat hij daar ergens tussen de struiken verstopt zou zitten. De jongens waren gelukkig net gestopt met het afsteken van die eerste knallers, maar Boez kwam niet tevoorschijn. Zat hij dan misschien toch binnen?
Mevrouw K. ging terug naar de redactie, en toen ze de deur in kwam hoorde ze getrappel en gejank op het keukendak. Helaas, boven gekomen was Boez daar alweer weg. Snel weer naar beneden en naar buiten, en toen kwam het ventje aanstormen, flink ontdaan. Gelukkig werd hij goed opgevangen door de anderen, ze wilden hem allemaal even besnuffelen en kijken of hij nog heel was. Dat was hij.
Een uur later echter zat Boez weer aan de voordeur te krabben om naar buiten te mogen. Hij was de enige. Gelukkig is het ondertussen gaan regenen. Het luik is dicht en blijft dicht. En mevrouw K. gaat ook maar aan de Bach Rescue; ze moet tenslotte wel nog op oudjaarsdag zo'n 100 oliebollen bakken! De boodschappen daarvoor zijn al gedaan, dat scheelt weer....
Wij kunnen helaas vandaag geen foto's meer plaatsen omdat we ons blog Haarfabrieken! te vol hebben geplemd, maar dat wist u al. Nu moeten we 24 uur wachten....
Volgende keer maar even tellen!

Nieuwe foto's

Wij hebben weer een zooi nieuwe (oude) foto's van haarfabrieken in ons foto-album geplaatst!
Mooie klus tijdens dit vreselijke weer...
U weet de link te vinden, toch? Haarfabrieken!?

(Aantal toegestane berichten - op één dag - overschreden! Gekker moet het niet worden! Heb dit nog nooit eerder meegemaakt!)

woensdag 28 december 2011

Grof schandaal want geen stoel voor Voorproever!

Japekoppie:
Onze Kerstdis was dit jaar erg gevarieerd. Ik was natuurlijk als Voorproever als enige haarfabriek daarbij aanwezig, de anderen lagen liever op bed maar dat moeten ze zelf weten.
Helaas had mijn mens zoveel gasten dat er voor mij geen stoel over was. Dat vond ik inderdaad een grof schandaal en erg onattent van haar, maar elke keer wanneer ze even naar de keuken ging om iets onduidelijks te doen, sprong ik op haar stoel om te kijken wat er op de borden lag. Het was een proeverij van allerlei hapjes, dus bijzonder spannend en interessant voor mij, alleen duurde het geheel erg lang en moest ik toch op een gegeven moment, wegens toenemende moeheid en opkomend maagzuur, afhaken.
U ziet mij op bovenstaande foto de eerste ronde van de proeverij inspecteren. Een beetje teleurstellend, deze ronde, want de geitenkaas met honing bliefde ik niet, de komkommerspaghetti vond ik ook niet lekker ruiken en van de gewokte grote garnalen mocht ik niets hebben omdat ik daar meestal van moet spugen, en mevrouw K. wilde haar gasten graag sparen voor dat soort narigheid. Ik zei nog dat ik deze keer best bereid was de garnalen in de gang of op de trap uit te braken, maar daar trapte ze helaas niet in. Nee....

De volgende ronde was meer naar mijn zin: iets met gerookte zalm (had ze fliebers van bewaard voor mij, erg attent ja) op ronde dingetjes (jakkie bah), wat mosseltjes uit de oven (mocht ik ook niet van proeven vanwege dezelfde effecten als garnalen op mij hebben) en het lekkerste van alles: plakjes eendenborst. Ja, als ik het voor het zeggen had, zou ik elke dag wel eend willen eten, maar dan zonder die marmelade-saus dus. Van die eend heb ik lekker mee mogen eten, ik kan dat niet ontkennen, en vooral van de fliebertjes die in de keuken werden weggesneden heb ik erg genoten, ja.



De ronde daarna bestond uit iets met paddenstoelen, en dat hoefde ik dus echt niet te proeven want ik wist van te voren al dat dat niet zou smaken. Ook dat stukje spinazietaart hoefde ik niet, en sla zie ik al helemaal niet zitten.
Eigenlijk begon ik op dat moment al een beetje vol te raken, want daarvóór had ik al fliebers van rauwe tonijn gekregen. Ja, de stukjes die door mevrouw K. waren afgekeurd vanwege "het oog" (zei ze), maar ik kan u verzekeren dat er niks mis was met die fliebers en ook dat zou ik dus elke dag wel willen krijgen. Verse tonijn dus, ja. Maar goed, dit soort dingen komen alleen bij bijzondere dagen op tafel, zei mevrouw K., en daar moet ik dan maar genoegen mee nemen. Nee, ik kan ook niet in haar portemonnee kijken, daar heeft u gelijk in, en bovendien heb ik in het algemeen inderdaad niet te klagen.

Natuurlijk hield ik het niet de hele avond vol, want het duurde allemaal veel te lang, dat dineren. Dus toen het dessert werd gefabriceerd in de keuken (allemaal zoetigheid) en ik in de gaten had dat er geen kaasproeverijtje zou komen, hield ik het Kerstmaal verder voor gezien.
Later, toen de gasten naar huis waren, heb ik me nog wel in de keuken gemeld om te zien of ik nog kon helpen met opruimen, maar dat viel een beetje tegen omdat er nauwelijks nog restanten van het maal te bekennen waren.

Wel, wat mij betreft mag het de volgende week wel weer Kerst zijn, maar ik denk niet dat dat erin zit. Nee, ze heeft het nu steeds over "voorlopig genoeg gegeten" en "de buikriem aanhalen", wat dat ook moge betekenen. Maar een bescheiden kaasproeverijtje mag van mij ook best wel weer een keer, en de fliebertjes hoeven heus niet altijd zo groot te zijn als die van de tonijn en de eendenborst. Ja, ik ben erg bescheiden altijd....
Wat staat er trouwens voor vanavond op het menu? Boerenkoolstamppot? Nee, in dat geval ga ik maar eens een keer vroeg naar bed, denk ik. Of heb je er worst bij? Maar als je zaterdag nog naar de markt gaat, wil je dan een harinkje voor me meenemen? Zonder uitjes alsjeblieft. Ja, het water loopt me nu al in de bek....

Hemels groen

Terugkomend van een rondje door de buurt zag mevrouw K. voor de deur van de redactie Loes op de vuilnisbak zitten. Achter haar, op haar stoel voor het Poezenloket, zat mevrouw T. Troy naast een bosje Nepeta, dat mevrouw K. voor haar had geplukt in de Kruidentuin. T. Troy was beslist niet van plan om haar bosje groen in de steek te laten (stel je voor dat het gestolen zou worden!), terwijl de kleine Loes haar toch behoorlijk zat uit te dagen.



Nee, mevrouw Troy bleef zitten waar ze zat, al maakte Loes het haar wel erg moeilijk.

Jawel, het kattenkruid (Nepeta) groeit nog goed in de Kruidentuin. Vooral de wat oudere, stevige stengels zijn nog mooi groen, al zullen ze niet meer zo sterk ruiken als in het begin van het bloei- en groeiseizoen. Toch vindt mevrouw Troy het dus nog de moeite waard om te besnuffelen en wilde zij haar takjes niet kwijt.












Loes kreeg uiteindelijk in de gaten dat mevrouw Troy haar stoel niet zou gaan verlaten, al deed zij nog zo goed haar best de oude dame van streek te brengen.
Ze draaide een aantal keren rond op de vuilnisbak, en po(e)seerde daarbij toevallig mooi voor onze camera. Maar Loes had natuurlijk nog meer te doen. Ze is nog jong en blijft nooit ergens lang rondhangen als er nog zoveel te onderzoeken is, heh? Dus ging ze er vandoor en kon mevrouw Troy in alle rust nog even verder genieten van haar takjes "hemels groen".
Inmiddels zijn de takjes verdwenen. Wie ze heeft meegenomen weten we niet.

Bewaking Hoftuin is aangescherpt!

Wij waren naar de Hoftuin gegaan om te zien of we misschien in dit oude jaar nog een glimp konden opvangen van Iwan of Igor, maar moesten constateren dat de jongens van "Hof is Vol" de tuin dermate streng bewaken dat er geen andere kat inkomt. Eerder zagen wij Harremans al in de Poort op wacht zitten, nu zat Panda op het muurtje waar wij Igor zo graag weer een keer hadden willen zien. Wel, het is niet anders.
Vreemd is wel dat wij partijleider Myo al een poosje niet meer in de tuin hebben waargenomen. Maar het zou zomaar kunnen dat hij Kerstverlof heeft genomen en alle taken met betrekking tot de bewaking en uitzetting van vreemdelingen heeft overgedragen aan Panda en zijn broer Harremans. Lekker handig nu die grote halflanghaar de buurt onveilig maakt! Later brengen wij trouwens meer nieuws over de nieuwe Vreemde.

dinsdag 27 december 2011

U heeft nog de tijd tot 1 januari!

Wij hebben al heel wat verhalen "mijn eerste kat" binnengekregen en geplaatst in onze bijlage (erg leuk, iedereen die heeft geschreven: bedankt!), maar misschien zijn er nog mensen die het te druk hadden en hun verhaal alsnog willen schrijven? Of mee willen doen aan de wedstrijd? Wel, u heeft daarvoor nog de tijd tot 1 januari, dan sluit de inzendingstermijn.....
Vervolgens mogen de lezers van het Katblad bepalen welk verhaal zij het leukste/mooiste/ beste vinden, en degene met de meeste stemmen ontvangt van ons een prijs!
Doch, onze speciale jury zal ook nog een prijs uitloven voor haar eigen keuze....
Er zijn dus twee prijzen te winnen!
Nog een paar dagen te gaan. Klim in de pen (oftewel in uw toetsenbord) en ga er nog even tegenaan!
Veel succes! Wij wachten vol spanning af.....

Verlate kersttoespraak, oftewel oproep van Japekoppie

Ik heb mevrouw Katblad gevraagd om het woord tot u te mogen richten, en dat mocht. Vandaar dus deze Kersttoespraak van mij, maar door tijdgebrek (ze moest weer zo nodig koken en daarna uitrusten - hangen zeg maar - op de bank) heeft ze mijn woorden nu pas opgeschreven. Maar goed.
Eigenlijk gaat het voornamelijk over het volgende.
Ik weet dat (bijna) alle mensen de gewoonte hebben om straks het nieuwe jaar in te luiden met een hoop geknal en meer van die onzin, omdat ze dat om één of andere vreemde reden leuk vinden. En ik weet ook best dat deze mensen ons haarfabrieken niet met opzet van streek willen maken, maar in het vuur van de strijd (zo te zeggen) gebeurt dat dus toch. Maar oké, ik besef best dat dat geknal niet tegen gehouden kan worden; het verbod op vuurwerk is er nog steeds niet door. Mocht u echter één of meerdere van mijn soortgenoten bij u hebben wonen, zou ik u het volgende willen vragen.

Zorg alstublieft dat uw haarfabriek in elk geval op de dag van dit vreselijke gebeuren niet meer naar buiten kan. De praktijk heeft uitgewezen dat er ruim vóór die zogenaamd heuglijke nacht reeds flink geknald wordt en sommigen van ons zouden dan uit angst de benen kunnen nemen. Heeft u mensenkinderen in huis, praat dan met ze over hoe vreselijk wij die knallen vinden en probeer te voorkomen dat ze alsmaar rotjes gaan afsteken in de straat. Ook uw buurkinderen dienen mijns inziens daarover ingelicht te worden. Die ene avond en nacht vinden wij al erg genoeg; mijn hart is toch al niet zo top meer en dat van mijn moeder is nog slechter.

Dan de betreffende nacht zelf, het uur U dus.
Ik persoonlijk zit het liefst - als dat geknal is begonnen - in een hoekje van de slaapkamer onder de trap. Ik verwacht dat mijn mens dat afschermt met een kleedje of een doos en er een kussentje voor mij neerlegt. Mijn huisgenoot de Boez zal dan waarschijnlijk naast me komen zitten, maar het kan ook zijn dat hij in de klerenkast kruipt; mijn mens laat expres de deur voor hem op een kiertje staan, ook al weet ze dat ze de volgende dag veel van zijn haren in de kast en op haar kleding zal vinden. Mijn moeder (mevrouw T. Troy) gaat vast en zeker net als vorig jaar onder het logeerbed, waarvan de deken tot op de grond hangt zodat ze daar in het donker gelaten het eind van de wereld kan afwachten.
Ondertussen staat er natuurlijk een muziekje op, waardoor het geknal een klein beetje naar de achtergrond wordt gedrongen. Ikzelf heb het liefst Mozart op staan, maar een beetje Bach vind ik ook niet naar, of anders Vivaldi ofzo. Geen nieuwszender, want dan komt er om twaalf uur ook nog eens geknal uit de radio, en dan is de ellende dubbel en dus nog erger. Uiteraard zijn de gordijnen in die slaapkamer dicht, want in die nacht willen mijn huisgenoten en ik beslist niks met die akelige buitenwereld en dat geflits met herrie te maken hebben.
Mijn ex-verloofde (Cera) zat vorig jaar in een hoek onder een dressoir weggekropen, lekker donker en laag bij de grond. Ik verwacht dat ze daar weer zal gaan schuilen. En dan hebben we ook nog Oscar, maar die komt vast niet boven want die woont nog maar net bij ons. Ik denk dat hij beneden onder de bank zal kruipen, maar misschien komt hij wel bij ons zitten, wie zal het zeggen, heh? In elk geval zijn er genoeg verstopplekjes in de slaapkamer, dus dat moet geen probleem zijn, desnoods komt hij maar bij mij zitten.
Wel, als we er tenslotte achter zijn gekomen dat de wereld toch (weer) niet is vergaan en we verder ook niet gewond zijn geraakt, is het zaak dat wij ons opgedane trauma zo snel mogelijk kunnen gaan verwerken. Ikzelf stel in de vroege ochtenduren een kaasproeverijtje altijd erg op prijs, maar een hapje zalm, eendenborst of rosbief of iets dergelijks kan ook best wel helend voor een gepijnigde kattenziel zijn.

Dan nog wat: denk alstublieft aan ons voordat u de straat op gaat om het nieuwe jaar op uw merkwaardige mensenwijze te begroeten, houdt de deuren goed voor ons dicht en besef dat wij, uw haarfabrieken, uw beste, liefste, zachtste, en vooral meest dierbare bezit zijn, dat u verantwoordelijk bent voor ons en voor ons welzijn.
Wel, dat wilde ik effe aan u kwijt.

En dan wens ik u tot slot een heel goed uiteinde en een nog beter begin van het nieuwe jaar.
Dank voor uw aandacht; ik heb gezegd.
En mag ik nu alvast een stukje eendenborst of kaas? Als beloning inderdaad. Je hebt toch nog wel wat over van de Kerst? Wel, kom op dan!

maandag 26 december 2011

Interview met Judith

Judith was vorige week onze logé. Ze heeft vroeger in Leiden gewoond, maar vertrok alweer 25 jaar geleden naar Spanje omdat zij het werken in het onderwijs (ze was lerares handvaardigheid) zat was. Er woonde al een broer van haar in de Alpujarras en zij besloot daar ook heen te gaan, een nieuw leven tegemoet. Ze verkocht haar huis en veel van haar spullen (die ze niet mee kon nemen), laadde haar 2 CV bestel (met gordijntjes voor de achterramen, want jaren tachtig, heh?) helemaal vol en ging het grote avontuur tegemoet. Na hard werken (ze was o.a. loodgieter, makelaarsassistent, autoverkoopster, stond op de markt, beschilderde en verkocht T-shirts etc.) kon ze tenslotte een stukje grond kopen in Orgiva en bouwde daar haar eigen huis.
Mevrouw Katblad heeft al die jaren contact met haar gehouden, en Judith komt elk jaar een paar dagen bij haar logeren om bij te kletsen en oude vrienden in Leiden te bezoeken.
Judith wilde graag ook een stukje schrijven over haar eerste kat, maar de tijd daarvoor ontbrak. Daarom besloot mevrouw K. haar te interviewen, en hieronder treft u het resultaat daarvan aan.

Mijn eerste kat heette Pommerol. Ik had hem genomen toen ik van Maastricht naar Leiden was verhuisd; ik had een kamer gevonden op de eerste etage aan de Witte Singel. Het is al heel lang geleden dus ik kan me niet meer heel veel van Pommerol herinneren, maar als ik tijdens schoolvakanties met mijn auto op bezoek ging bij mijn ouders in Maastricht, zat zij altijd tijdens de autorit op mijn schouder. Nee, dat zou nu niet meer mogen! Mijn vader hield niet van katten, had zelfs een hekel aan ze, maar natuurlijk werd Pommerol uiteindelijk zijn grootste vriendin. Mijn ouders hadden indertijd een patio-bungalow waar Pommerol heerlijk kon spelen. Ik ben eigenlijk nooit bang geweest dat ze weg zou lopen want de tuin was helemaal omsloten.
Later, toen ik mijn eigen huis in Leiden had, woonden de poezen Kloris en Roosje bij me. Roosje is ziek geworden toen ze ongeveer 8 jaar oud was; iets met haar nieren wat niet te verhelpen was, ik moest haar laten inslapen. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik een hele dag achterelkaar heb lopen huilen, echt tranen met tuiten. (Heb je dat opgeschreven? Ja, dat wil ik er persé in hebben!) Omdat ik had besloten om naar Spanje te gaan en daar nog geen eigen onderkomen had, kon ik Kloris helaas niet meenemen. Ik had een nieuw huis voor hem gevonden, een boerderij met nog meer katten, maar hij kon daar niet wennen, het was geen kat om samen met andere katten te zijn. Hij is toen naar een oude dame gegaan en bij haar kon hij de hele dag op schoot liggen, daar werd hij heel gelukkig van.


In Spanje heb ik eerst een tijdje geen katten gehad. De katten daar waren ook heel anders: in Nederland waren het weldoorvoede theemutsen, in Spanje magere scharminkels met vooral veel vlooien. Spanjaarden hielden katten ook niet echt als huisdier, ze mochten niet in huis komen tenzij er muizen waren. Naar de dierenarts ging men niet met een kat, dus werden ze meestal niet ouder dan een jaar of zes.
Soledad was mijn eerste poes in Spanje. Ik noemde haar ook wel PoesPoes. Ze was altijd buiten, zwierf over het terrein, was soms nachten weg maar kwam dan ook wel weer terug. Ik geloof dat er toen nog geen kattenvoer te krijgen was en daarom kreeg ze allerlei restjes met rijst, en ze at ook wel met de hond mee. Verder ving ze zelf ook beestjes die ze opat. Toen Soledad ongeveer 10 jaar oud was, keerde ze op een dag niet meer terug naar huis. Ik denk dat ze weg is gegaan om te sterven, of ze is gegrepen door een loslopende hond.
Soledad kreeg vele kinderen, en die kon ik allemaal kwijt bij buren of kennissen. Ik hield ook wel eens een kleintje zelf, zoals Blanca; zij was een witte poes met een groen en een blauw oog. Zij kreeg ook weer een witte dochter die ik Sneeuwwitje noemde.


(Oude foto van Blanca, genomen door mevrouw K. toen zij een keer op vakantie bij Judith logeerde.)


Beide poezen kregen last van oorkanker. Ik dacht eerst dat hun oren beschadigd waren door vechtpartijen, maar toen jij (mevr. K.) hier een keer op vakantie was, vertelde je dat het waarschijnlijk kanker was, hoe heet dat ook alweer? Plaveiselcel-carcinoom, ja. Ze lagen ook altijd op het dak in de felle zon.... Beide witte katten zijn vrij jong gestorven door deze ziekte.


Ik heb trouwens ook een zoon van Soledad gehouden, en die noemde ik Eudipus omdat hij het graag met zijn moeder deed. Nee, het was in Spanje op het platteland niet zo de gewoonte om je katten te laten helpen, nu doe ik dat natuurlijk wel.
Moeder en zoon kregen enkele keren een nest, maar meestal waren deze kindertjes niet in orde en moest ik ze..... schrijf dat maar niet op.
Eén kind heb ik gehouden, Julietta. Ze was blind maar kon zich verder uitstekend redden.


(oude foto van mevrouw K, waarschijnlijk Julietta maar zeker weten doen we dat niet.)


Toch is Julietta tenslotte verdronken omdat ze in het waterbasin was gevallen. Ja, erg droevig.


Ik heb toen even geen katten meer gehad. Totdat er opeens een rood kitten in een olijfboom zat. Waarschijnlijk heeft iemand hem in die boom gezet omdat ie het beest kwijt wilde, en dachten ze dat die Hollandse wel goed voor hem zou zorgen. Ja, gelukkig dat ik hem zag zitten, anders was hij vast doodgegaan. Ik kon niet zo snel een naam voor hem bedenken, en toen jij hier kwam heb je voorgesteld hem Romeo te noemen, omdat ik dit katje zo lief vond dat hij zelfs bij me binnen mocht blijven slapen 's nachts. Ja, erg hilarisch als ik 's avonds over het land "Romeo! Romeo!" stond te roepen!
Romeo is, denk ik, maar net een jaar oud geworden; hij had een nieraandoening en was niet te redden. Ja, misschien bij jullie in Nederland wel, maar in Spanje (zuiden, platteland) zijn nog steeds niet zoveel medicijnen voor katten beschikbaar. Pas sinds kort zijn er van die pipetten tegen vlooien, en die gebruik ik nu ook voor Raya en Saffie. (Zie onze bijlage voor Judith's eerdere verhalen over deze twee haarfabrieken.)
Nog steeds worden katten bij ons in Spanje niet zo oud, hoogstens een jaar of tien. De katten krijgen als ze klein zijn een injectie, maar daarna niet meer. Wat dat betreft is het verschil nog steeds heel groot......

zondag 25 december 2011

(Geen) sporenonderzoek

Reeds voordat de Boez werd aangevallen in de Kruidentuin (zie bericht hieronder), zijn wij met Cera en Oscar naar de tuin gegaan om te zien of wij sporen konden vinden van de nieuwe Vreemde (met halflang haar), die toen al enkele nachten de hele buurt wakker had gehouden met zijn gekerm. U ziet beide reporters op de foto; ze deden niet erg hun best en hadden eigenlijk helemaal geen zin in wat nuttig sporenonderzoek.
Wij besloten daarom maar om gewoon onze ronde te lopen en verder niet te blijven zoeken naar spelden in een hooiberg, oftewel een vreemde in de struiken. Bovendien werd de lucht alsmaar grijzer, en over het algemeen betekent dat neerslag, dus was het opschieten geblazen.

Maar goed, in de Parallelstraat leek het er toch even op dat Cera en Os het spoor van de halflanghaar te pakken hadden, en daarom gaven wij hen alle tijd om dat te onderzoeken.
Was dat verstandig van mevrouw Katblad? Daar hebben we het later nog over.







Toen we bijna aan het eind van de Parallelstraat waren, werd het duidelijk dat beide haarfabrieken het spoor kwijt waren (als ze dat al hadden gevonden hadden) en aan het klooien gingen. Zo had Oscar veel tijd nodig om een verrotte vensterbank te besnuffelen, iets waar mevrouw K. het nut niet van inzag en hijzelf waarschijnlijk bij nader inzien ook niet.
We liepen door en kamen in de buurt van het Gevaarlijke Water.




Cera had ook een interessante vensterbank gevonden en hield op haar beurt de boel op. Waar zij op dit moment naar staat te kijken weten wij niet, het zal wel iets vliegends zijn geweest.
Ga je mee, Cera? De lucht wordt namelijk alsmaar grauwer!









Ja, nou, daar had je het al. Op de kade aangekomen begonnen de eerste druppels te vallen. En dat was precies wat we hadden willen voorkomen, het lopen in een bui!
Kon het nog erger worden? Jawel!
Het begon namelijk opeens keihard te hagelen. Camera in de jaszak en als de donder naar huis!








Mevrouw K. rende zo hard als ze kon met de twee reporters naar huis. De haarfabrieken kropen onderweg hier en daar onder een wielhuis weg, maar omdat mevrouw K. niet meedeed, kwamen zij even later toch weer achter haar aanhollen. En zo kwam iedereen buiten adem thuis. Hoewel, Cera liet zich dan wel neerploffen op het kleed, de Os had nog net adem genoeg over om eerst een paar hapjes te eten.
Ondertussen kletterde het flink op het keukendak.

Erg verstandig van de Boez dat hij was thuisgebleven. Hij zat op het aanrecht te kijken naar waar al dat lawaai vandaan kwam.













Toch nog een witte Kerst misschien?, dacht mevrouw Katblad. Maar nee, het spul bleef niet lang liggen. Toch wel een soort van jammer, want al dat wit is altijd mooi om te zien....

Getuigen bang voor represailles!

Onze buurt (Katbladstraat en omgeving) wordt al sinds minstens een week frequent bezocht door een krolse zwarte halflanghaar met luide stem en scherpe klauwen plus idem tandjes. Vooral 's nachts valt hij op door zijn gekerm, maar ook overdag laat hij zich steeds vaker gelden.
Toen wij op een dag een hoop gekrijs en gejank uit de Kruidentuin hoorden, vroegen wij mevrouw K. met haar camera ter plaatse te gaan (logé moest zichzelf maar even gaan vermaken, vond de hoofdredacteur). Op het moment dat zij de deur uit liep, kwam Boez met dikke staart en wilde ogen in een rottempo aanstormen; hij vloog de trap op en verdween boven onder een bed. Ja ja, op zijn donder gekregen, dat was duidelijk.
Mevrouw K. was nog net op tijd om de Vreemde halflanghaar weg te zien lopen. Hij dook in het gat onder de lavendel en liet zich niet meer zien. Jawel, mevrouw K. bleef nog een tijdje rondhangen in de hoop nog een glimp op te kunnen vangen van de vechtjas, maar helaas, en toen zij bijkans stond te vernikkelen (want natuurlijk weer geen jas aan gedaan), gaf zij het op.

Er waren twee getuigen van het gevecht waarbij de Boez het onderspit had moeten delven, maar zij wilden geen mededelingen doen over wat ze hadden gezien, bang als zij waren voor represailles.
Links ziet u Kaija, rechts zit Siep, allebei dus Kruidentuinbewoners; ze zien er inderdaad erg ontdaan uit.
Bij nadere inspectie bleek de Boez overigens ongedeerd, hoewel wij twee dagen later wat korstjes voelden in zijn nek en op zijn kop. Hij had zich dus waarschijnlijk niet aangesteld.

zaterdag 24 december 2011

VROLIJK KERSTFEEST!!!


Wij hebben hier (gelukkig) geen geluid bij.....

Probleem: geen aflossing voor Os!


Gelukkig wordt onze Kerstboom (bijna) voortdurend bewaakt door Oscar. Dat is inderdaad wel nodig, want wij zagen Wamy al aan een tak hangen, Sonny aan het lichtsnoer zitten friemelen en Loesje loopt ook steeds met een ondeugende blik in haar oogjes voorbij, en wij achten haar in staat om via de Noordman naar de dwarsliggers van de pergola te klimmen. Het is dus fijn dat de Os zich aangemeld heeft als boombewaker, alleen moet hij af en toe wel eens weg voor een boodschapje of een hapje of dutje, en geen van onze andere haarfabrieken is bereid om hem dan af te lossen. Wij vrezen nu dat dit probleem niet opgelost gaat worden en hopen maar dat onze boom tenminste de kerstdagen goed doorkomt....

Geen geklier op de bank!






Oscar:
Zij (Boez en Japekop - red.) kunnen allebei naar boven om te slapen of te rusten. Daar staat een logeerbed, een groot bed, er staan een hoop stoelen met kussentjes en een heuse kattensofa. Verder is er een inspringkast met slaapzak en twee reismanden met kussentjes. Dus plek genoeg voor iedereen. En toch is het altijd weer dringen hier op de bank. Mijn bank. Tenminste de helft is namelijk van mij, daar waar mijn witte dekentje ligt. Ik verlang niks meer dan op dat dekentje te mogen liggen. Het liefst heb ik dan mevrouw K. naast mij om mij te knuffelen, maar de logeermevrouw was ook oké. Ja, die kon heel goed en vooral heel lang aaien. Ik mis haar nu al. Van mij mogen Boez en Japekop ook best op de bank, maar dan moeten ze niet gaan liggen klieren. Een bank is namelijk om op te rusten. En daar laat ik het voorlopig even bij.

vrijdag 23 december 2011

Ruimte.....



Boez:
Nee, ik duw Japekoppie niet van de bank, ik wil alleen dat hij wat opschuift. Ja ja, een klein stukje maar want anders kan ik mijn poten niet kwijt. U denkt dat ik probeer hem van de bank te donderen? Wel, als u gelijk heeft is hij daar dan altijd nog zelf bij heh? Maar hij vindt het niet erg om nog een klein beetje op te schuiven; hij protesteert tenminste niet en dat zegt genoeg. Nee, anders had hij mij wel een lel gegeven, in het geval u dus gelijk had over dat ik hem probeer weg te duwen. Ja, ik heb nu eenmaal wat meer ruimte nodig omdat ik groter ben dan hij, niet? Nee, ik kan niet naar de andere kant opschuiven want daar ligt Oscar en die heeft nog meer plek nodig dan ik. Nee, u kunt er nu sowieso niet meer bij dus. Omdat inderdaad de bank nu vol is. U wilt televisie kijken? Wel, boven staat er nog één, dus u kunt daar gaan kijken. Bovendien staat er ook nog een stoel hier.  Komt die mevrouw trouwens nog terug? Oh, die is weg. Dus het logeerbed is weer vrij? Ja, ik vond het wat vol in huis met die mevrouw erbij. Ik heb één keer geprobeerd bij haar op bed te slapen, maar dat ging niet goed. Nee, ze rook anders dan jij en ze lag nogal te draaien, daarom kwam ik toch maar bij jou op bed. Met alle anderen ja. Was ook wel vol heh, dat bed van jou? Nee, we maakten helemaal geen ruzie maar hadden alleen wat onenigheid af en toe. Over wie waar mocht liggen, ja. Werd je daar wakker van? Ja, dat was mevrouw Troy die zo zat te blazen. En het was Cera die in je tenen heeft gebeten, ja, dus het was helemaal onterecht dat je mij naar buiten hebt gesmeten. Je wist dat het op dat moment regende? Ah, je wilde dat ik afkoelde want je vond me lastig. Nou, weet je wat? Ik kom de hele avond deze bank niet meer af. Kun jij een keer buiten afkoelen, heh? En kunnen we verder nog even afspreken dat er geen gasten meer komen overnachten? Bouw desnoods maar een schuilhut voor ze, maar dat logeerbed is van ons en blijft van ons. Is Japekop er nu vandoor? Mooi, heb  ik tenminste de ruimte....

Alweer geen kaasproeverij....



Japekoppie:
Alweer geen kaasproeverij? Waarom niet? Effe dimmen in verband met de komende kerstdagen? Denken aan de cholesterol? En daar ben ik dan dus de dupe van, heh? Tjongejonge, wat een flauwekul. Heb je ook geen stukkie gerookte zalm dan? Ook pas met kerst? Hoelang duurt dat nog, voordat het kerst is? Nog twee nachtjes slapen? Nee, ik hoef geen stukje rijstwafel van je. Ik wacht wel tot het kerst is. Als je maar niet vergeet dat ik alles wat op tafel komt eerst moet voorproeven, heh? En dan wil ik nu graag het menu even inzien. Hoezo vegetarisch????

dinsdag 20 december 2011

Even een paar dagen vrij...

Mevrouw Katblad heeft een paar dagen vrij gevraagd wegens bezoek uit het buitenland, en wij hebben haar dat gegeven. Ze heeft beloofd ervoor te zorgen dat er met de Kerstdagen weer voldoende leesvoer voor u is.
Onze haarfabrieken hebben ook verlof gekregen omdat een (voor hen redelijk onbekende) gast hen altijd nogal upset maakt, vooral als het iemand is die vooral aan blafbeesten gewend is, tegen de richting in aait zeg maar, en AF roept; daar zijn ze namelijk niet van gediend. Eveneens is het voor hen maar moeilijk te verdragen dat het logeerbed nu is bezet, en het geen of nauwelijks weer is om buiten te zijn. Mevrouw Troy heeft al geprobeerd de gast te meppen maar sloeg mis (gelukkig maar want onze pleisters zijn op).
Verdere berichten over onze haarfabrieken zullen verschijnen als de gast vertrokken is en de reporters weer hersteld zijn van deze ongewenste inbreuk op hun privacy. Wij vragen uw begrip voor deze gang van zaken.

maandag 19 december 2011

Mijn eerste twee haarfabrieken!


Als kind was ik al dol op dieren. Ik kreeg van mijn ouders schildpadjes om te verzorgen, maar daar mijn vader allergisch was voor huisstof en ook huisdieren, kwam er niks met een lekker vachtje in huis. Later kwam er nog een konijn in een hok in de tuin, en nog weer later ging mijn vader toch maar met mij mee naar het asiel om een hondje te halen, want ik zat altijd bij buren die wel beesten hadden. Zo was ik weer meer thuis, maar mijn vader heeft vele jaren lopen niezen.
Het blafbeestje was erg lief, maar ook bang; ze kefte veel en plaste vaak op de vloer van de zenuwen (als er iemand thuiskwam, van blijdschap dus). Ik hield van dit sukkeltje, maar als ik buiten die haarfabrieken zag lopen, zo onafhankelijk, geheimzinnig doend, zo mysterieus en avontuurlijk, dan wilde ik eigenlijk maar één ding, en dat was zo’n dier in huis hebben.
Doch mijn ouders waren zeer beslist: bij ons geen kat in huis, ik moest het doen met het blafbeestje.

Pas toen ik het ouderlijk huis had verlaten kreeg ik eindelijk de kans. Ik zag een advertentie in een plaatselijk krantje: gratis af te halen “jonge katjes”,  belde direct en was nog net op tijd, er was van het nest nog maar één over….
Het was een cypers poesje van acht weken oud en ik noemde haar Mien.


Mien was een bron van vreugde voor mij, maar wel erg alleen. Hele dagen, als ik naar mijn werk ging, moest ze zich in haar eentje vermaken. Na een paar weken besloot ik daarom dat er een vriendinnetje voor haar moest komen, en dat werd Sjaan, een lapjespoes van 2 maandjes oud.


Helaas, de twee bleken niet met elkaar te kunnen opschieten…. Dat lag voornamelijk aan Sjaan, want zij was gewoon een dominant kreng. Veel bijzonderheden weet ik niet meer, want in die tijd schreef ik nog niets op en we hebben het wel over ruim 30 jaar geleden!
Wel weet ik nog dat Mientje een keer van het balkon was gevallen, gelukkig maar vanaf 1 hoog en daarbij kwam ze waarschijnlijk in de struiken terecht; ik heb het niet zien gebeuren maar vond haar na een tijdje zoeken bij de ingang van een ander flatgebouw – ze was natuurlijk verdwaald. Verder was Mien een probleemloos, lief poesje.
Sjaan was een ander verhaal. Ze bleek al jong een nierafwijking te hebben, moest op dieet en ging op rooftocht toen ik eenmaal in een huis met tuin woonde en ze naar buiten kon. Menige keuken heeft zij geplunderd, ze bracht van alles mee naar huis, van warme gehaktballen tot een stuk gebraden rosbief, dat zo groot was dat zij het over de grond slepend de tuin binnen bracht.
Er was maar één persoon met wie Sjaantje tenslotte vriendschap sloot, en dat was mijn dochter, toen nog een peuter. Sjaan sliep zelfs bij haar op bed. Van andere mensen moest zij zeer beslist helemaal niets hebben en dat kon zij ook heel goed duidelijk maken.
Toen Sjaan alsmaar zieker werd heeft zij haar koffertje gepakt en verhuisde ze naar buren die een verwarmde vensterbank hadden. Wij bleven haar dieetvoer kopen en haar af en toe bezoeken, tot wij plots hoorden dat de mensen, zonder ons daarover in te lichten, Sjaan hadden laten inslapen.  De reden was dat hun andere kat geen leven meer had met Sjaan in huis, en bovendien was het dieet zo lastig vol te houden….. Sjaan is maar 12 jaar geworden.



Mientje had er geen problemen mee gehad dat Sjaan was verhuisd, speelde lekker in haar 
uppie buiten, lag graag op schoot en hield van alle mensen die bereid waren haar te aaien of knuffelen. Een lieve poes die vol vertrouwen was en van het leven genoot. Tot ze werd aangereden. Waarschijnlijk was het een brommer geweest die haar had geraakt; we woonden in een verkeersarme buurt aan een doodlopende straat. Ik vond haar weggekropen onder een struik, ze kon niet meer lopen. Bij de dierenarts bleek dat ze een gebroken bekken had. Niets aan te sleutelen, wel medicijnen en elke dag infuus. Ze ging in een doos mee naar mijn werk zodat ik haar constant in de gaten kon houden en ik moest af en toe haar blaas leegdrukken (ze kon zelf niet meer plassen). Langzaam herstelde ze en leerde ze weer eten en lopen, en alleen als ik vers vlees stond te snijden op het aanrecht, was ze plots weer mank en zielig!

Toen ze weer helemaal de oude was, haalde ik een nieuw vriendinnetje voor haar, Oentje genaamd (later omgedoopt tot de Grote Koenk, wegens bijzondere verdiensten – maar dat is weer een ander verhaal). De twee werden dikke vriendinnen. Na mijn echtscheiding verhuisden de dames mee naar de Katbladstraat; Mientje bereikte daar, na nog een paar gelukkige jaren, de gezegende leeftijd van 18 jaar.

Vooral door Mientje heb ik beseft dat  een leven zonder katten wat mij betreft veel minder interessant is, en daarom heb ik ervoor gekozen (nadat ik stopte met het werken voor een baas) me nog meer in het verschijnsel “haarfabriek” te verdiepen. Een grotere vreugde ken ik niet….

En nu wachten we op uw verhaal over uw eerste haarfabriek voor in onze bijlage! Liefst voor de Kerst, maar als dat niet meer lukt dan toch zeker voor het nieuwe jaar!
Voor het mooiste/leukste verhaal loven wij een prijs uit; alle lezers mogen meestemmen!
Maak het niet te lang! Om u een indruk te geven, het bovenstaande verhaal is (zonder foto's) al een heel A-viertje en lang genoeg! Veel succes!


Uw verhaal met foto's (op webformaat!) graag naar
annemkemp@zonnet.nl

zondag 18 december 2011

Kerstbijlagen / Oproep!

Beste lezers,
Misschien heeft u al gelezen over onze Kerstbijlage?
Zo niet, dan het volgende.
Redacteur Katja nodigt u van harte uit om iets te schrijven over uw EERSTE HAARFABRIEK!
Het kan niet anders of u heeft prachtige herinneringen aan de eerste kat met wie u kennis maakte, aan wie u uw hart verloor. Of misschien heeft u wel heel slechte herinneringen aan uw eerste haarfabriek omdat het een kreng was!
In elk geval heeft u daarover wat te melden, toch?
Met of zonder foto´s, uw verhaal interesseert ons allen zeer.
Stuurt u uw verhaal aan ons op voor in onze bijlage!
Mevrouw Katblad zal ook meedoen!
Wij zitten vol spanning op uw verhaal te wachten.....

Bezoekers-teller

Wij waren het gedonder met Site-meter helemaal zat en hebben uren zitten zoeken naar een nieuwe bezoekersteller. Zoals u kunt zien hebben we thans een nieuwe geïnstalleerd, en het totaal van de oude overgezet op de nieuwe. We hopen dat er niemand tussen de wal en het schip is beland!
Probleem nummer 1 is derhalve opgelost.
Over het andere probleem ontvangt uw later nieuws.....

Technische probleempjes

Helaas, wij hebben weer eens wat technische problemen die eerst opgelost moeten worden voor wij verder kunnen met het plaatsen van nieuwe berichten.
Wij zullen echter wel vandaag doorgaan met het plaatsen van nieuwe foto's in ons foto-album (Blog Haarfabrieken!); dan heeft u tenminste nog wát, heh?
Pfffffffff.....

vrijdag 16 december 2011

Nieuw vloerkleed

Mevrouw Katblad is naar Ikea geweest om een nieuw vloerkleed te kopen. Zij was daarvoor enkele uren van huis.
Toen zij met het kleed weer de redactie betrad, zag ze dat Japekoppie haar stoel in bezit had genomen. Hij was zeer ontstemd. Ten eerste was hij boos omdat ze zo lang was weggebleven, en ten tweede is hij zeer beslist tegen het vervangen van het oude kleed. Wij hebben hem namelijk meegedeeld dat er voorlopig echt niet gekotst mag worden op de nieuwe vloerbedekking, terwijl hij dat altijd het liefst onder onze tafel doet, waar het nieuwe kleed komt te liggen dus. Nu moet hij voortaan voor zijn gebraak uitwijken naar de gang, of liever nog naar buiten, maar dat laatste zal hij wegens de aanhoudende regen vast en zeker weigeren. Kort geleden hadden wij hem al moeten berispen wegens het braken op ons bed (dat net verschoond was), en nu dus dit weer. Bovendien was het oude kleed wat hem betreft nog in goede staat en hoefde dus helemaal niet vervangen te worden. Zo'n nieuw kleed stinkt namelijk altijd en het proces van de vervanging geeft veel te veel gedoe. Nee, Japekoppie heeft het niet makkelijk. Gelukkig aten wij 's avonds rosbief, en door hem wat fliebertjes daarvan te geven konden wij hem weer enigszins kalmeren.

Wegwaaiende kerstballen

Onze reporter Oscar heeft als nieuws dat er een Kerstboom in de Hoftuin is geplaatst. Hij heeft er zelfs op toe gezien dat de boom netjes rechtop werd neergezet en lichtjes en ballen goed verdeeld werden opgehangen.

Inmiddels hebben wij al een paar keer kunnen constateren dat de flinke kerstballen (rood) niet goed in de boom waren bevestigd; ze waren uit de boom gewaaid en rolden over het pad.

De haarfabrieken van Hof is Vol waren niet aanwezig bij het neerzetten en optuigen van de boom. Wij denken dat ze niet van herfstweer houden, of niet van kerstbomen.

Onze eigen boom staat ook reeds (op de tafel voor de redactie) maar moet nog verlicht en versierd worden. Wij wachten daarmee echter even op iets beter (droog) weer. We hopen dat e.e.a. voor de Kerst nog gaat lukken, maar zien het somber in.

woensdag 14 december 2011

Zomaar een foto: Goed Uitzicht

Zomaar een foto: Mijn tas! Afblijven!

Uitwaaien op het Zooiplein

We waren even naar het Zooiplein gegaan en merkten daar dat we werden gevolgd door Sonny. Hij hing al een tijdje rond in de Katbladstraat en verveelde zich duidelijk. Misschien wilde hij graag met de anderen meedoen met wat klooien en zooien? Of wilde hij wellicht uit de buurt van Wamy zijn? Deze was namelijk ook in de Katbladstraat en had al 14 pogingen gedaan de redactie binnen te dringen om brokjes te stelen. Ja, om knettergek van te worden! Vandaar ook dat mevrouw K. alle deuren had gesloten en even wilde gaan uitwaaien. En waar kan dat beter dan op het Zooiplein!
Maar laten we kijken wat er verder gebeurde....


Cera (boven) en Oscar (onder) hadden het druk met het besnuffelen van een paar plantenkuipen. We vreesden dat één van de twee (of wellicht allebei) op zoek was naar een plek om te toiletteren, maar hadden het mis. Nee, deze keer werd er geen plasje gedaan in een kuip, en misschien kwam dat wel omdat het zo hard waaide, want dan kun je maar beter je kleine boodschapjes dichter bij de grond doen, heh? Moeten we dit verder uitleggen? Nee toch? Even uw fantasie gebruiken!













Sonny bleef op een afstandje kijken naar de verrichtingen van onze reporters. Hij is namelijk niet zo handig in het contact maken met andere haarfabrieken, blijft liever wat meer op zichzelf hoewel hij de anderen wel altijd in de gaten houdt. Het verlangen is er wel, maar Sonny is wat dat betreft een beetje geblokkeerd. Iets dergelijks komt trouwens ook bij mensen voor.
En ja, hij zit er inderdaad een beetje sneu bij, en daarom moedigden wij hem aan erbij te komen maar Sonny had gewoon wat meer tijd nodig en dat respecteren wij....


Oscar was ondertussen bezig met het verkennen van de glijbaan.
Nee, dat is inderdaad niets bijzonders want dat doet hij wel vaker. Ja, de zin daarvan ontgaat ons ook, maar Os doet dit soort dingen vast niet voor niets.











Wij dachten nog even dat Oscar misschien van boven naar beneden zou gaan glijden (dat zien wij graag want is erg komisch), maar dat ging niet door. Os zag namelijk in de verte de Boez naderen, en die wilde hij natuurlijk erg graag begroeten. In sneltreinvaart ging Os de baan af (hij stond net even bovenop) en bleef (helaas voor onze afdeling "Humoristische Foto's") nog overeind ook.
De Boez had in verband met de harde wind een tijdje verscholen gezeten achter het hek bij het huis van Zwarte Gijs. We waren blij dat hij tenslotte toch zo moedig was om ons te komen vergezellen. De Boez heeft namelijk een pesthekel aan harde wind; heeft daardoor het idee dat hij constant wordt aangevallen door een onzichtbare tegenstander.

Nu de glijbaan vrij was, nam Cera er onmiddellijk bezit van. Zo bovenop gezeten heb je namelijk een prachtig uitzicht over het hele Plein, en Cera houdt van mooie uitzichten, zeg maar.












Sonny houdt blijkbaar ook niet van felle windstoten. Hij was heel even in de buurt van de zandbak geweest, maar toen hij een flinke opdonder kreeg van een windvlaag, keerde hij om en verliet in elkaar gedoken langs de muur het Zooiplein.Wij riepen nog een Tot Ziens, maar dat was tegen de wind in en waarschijnlijk heeft hij dat dus niet gehoord.






De Boez hield het ook niet uit in de open ruimte. Na even aan een schommel te hebben gesnuffeld, verliet ook hij na een flinke windvlaag het Zooiplein, met Os achter hem aan.
Wel, zo gebeurde het dat alleen Cera en mevrouw K. nog op het Plein zaten/stonden te kleumen. Toen mevrouw K. Cera voorstelde om terug naar de redactie te gaan, aarzelde ons modelletje geen moment.
Ja, spelen op het Zooiplein kan best wel leuk zijn, maar dan moet het niet zo hard waaien, heh?
Bovendien had mevrouw K. heel erge zin in een kopje koffie, dus een reden temeer om in te pakken en weg te wezen!
De haarfabrieken gingen trouwens niet direct mee naar binnen; ze bleven nog een poosje klooien onder onze buitentafel, want daar was het wat meer beschut.
De Nespresso smaakte overigens weer overheerlijk!