Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

dinsdag 31 mei 2011

Afspraak?

Hé Os, het is tijd om naar huis te gaan!
Oscar?
We hebben toch een afspraak, Os?
Je mag hier best overdag zijn om wat brokjes te eten, en je mag zelfs bij ons een dutje doen op de stoel of de bank, maar tegen etenstijd moet je naar huis. Ja, want dat hebben we zo afgesproken en daar houden we ons dus aan, heh?
Oscar?
We zagen je heus wel met je ogen knipperen hoor Os, en je ene oortje zagen we ook bewegen dus ons hou je heus niet voor de gek!

Oscar? Ozzy? Oskyman? Os?

Wij waren bezig met nog zo'n schattige foto neer te zetten, maar de blog vertikt dat. Na twee uur klooien geven wij het nu op. Waarschijnlijk zijn er weer problemen met de server. Worden we dus knettergek van!

maandag 30 mei 2011

Kaasproeverij

Gisteren hadden wij een bescheiden kaasproeverijtje, en Japekoppie zat natuurlijk vooraan omdat hij onze enige, echte voorproever is. Zodra hij de koelkastdeur open hoort gaan en het plastic van de kaas hoort ritselen, komt hij (van waar hij ook zit) naar de keuken toe om erop toe te zien dat de procedure juist verloopt. Ja, want wij moeten aparte mesjes hebben voor de harde en zachte kaas, en de stukjes mogen niet tegen elkaar aanliggen. Als aan alle voorwaarden is voldaan, kan de proeverij beginnen. Natuurlijk nemen de mensen er een glaasje wijn bij, voor Japekop gaat het uiteraard alleen om de kaas.


Mevrouw Troy is ook niet vies van een fliebertje, dus volgt zij haar zoon al rap de tafel op. Zij houdt zich echter een tikje bescheiden op de achtergrond omdat zij weet dat Japekop erop staat als eerste bediend te worden, en dat zij dus haar beurt moet afwachten.
Over het algemeen is mevrouw Troy de baas in huis, maar als het om fliebers gaat dus mooi niet. Zij heeft dat uiteindelijk moeten accepteren en doet daar niet (meer) moeilijk over.




Wie ook niet moeilijk doet is de Boez. Meestal is hij niet aanwezig bij de proeverijen, maar nu lag hij toevallig al op tafel en wacht hij verder rustig af wat er gaat gebeuren.
Cera is ergens buiten en zal zeker niet komen opdagen, behalve als zij toevallig net trek had in een brokje of een aai. Nee, Cera hoeft geen fliebers van wat dan ook want zij werd netter opgevoed dan de anderen, denken wij schaamtevol.
Wel, op tafel is het nu een beetje een chaos. Japekop kan niet wachten op de eerste flieber en draait alsmaar om het proefplateautje heen. Dit tot ergernis van mevrouw Katblad, want zij wenst geen kattenharen op haar kaas. Japekop laat zich echter niet wegsturen en blijft irritant aanwezig. Het is dus zaak om nu niet meer langer te wachten met de fliebers, anders kunnen er glazen omvallen en dat heet dan drankmisbruik. De proeverij kan en moet nu beginnen.

Wij hadden drie soorten kaas (van de markt - 3 voor 5 euro, dus geen geld).
De zachte kaas was een brique de brebis, wat betekent dat de vorm die van een baksteen is en de kaas gemaakt werd van schapenmelk.
Japekoppie vond deze kaas overheerlijk, al maakte hij wel duidelijk dat het spul behoorlijk aan de tanden blijft kleven. Het verorberen van zijn fliebertje verliep dan ook niet geheel geluidloos, zeg maar, en dan ook nog met veel misbaar. Maar de smaak werd als uitstekend door hem beoordeeld, en daar ging het om.
De tweede (harde kaas) was eveneens van schapenmelk, maar dan oud, pittig en dus zout. Deze was voor Japekop makkelijker te verwerken en werd met grote graagte verduveld snel weggekauwd. Daarna wilde hij direct nog een fliebertje van deze kaas omdat hij het eerste eigenlijk wat te snel had ingeslikt, en in zo'n geval kun je de kwaliteit niet echt goed geanalyseerd hebben. Vooruit dan maar, heh?
De derde kaas (van de koe deze keer) was er één met pitjes erin. In dit geval fenegriek, en dat is afkomstig van een plantje. De pitjes (zaadjes) hadden best een sterke smaak en dus vond Japekop deze kaas minder lekker, ook al pulkten wij voor hem de zaadjes eruit. Uit beleefdheid at hij een flieber op, maar hij bedankte voor nog een stukje. Duidelijker kan niet, heh?

Natuurlijk kregen de beide andere haarfabrieken ook de gelegenheid aan de proeverij mee te doen. Boez nam genoegen met alleen een klein fliebertje van beide schapenkazen, mevrouw Troy wilde ook de fenegriekkaas proberen en at het nog op ook. Boez keek verlekkerd toe, al bliefde hij er zelf dus niet van.
Ondertussen was Japekoppie al naar buiten gegaan om uit de grote waterbak te gaan drinken. Ja, die oude kaas was toch wel erg zout, heh? Maar daarom hadden mevrouw Katblad en haar gast er ook een glaasje wijn bij genomen.
Al snel volgden de Boez en mevrouw Troy Japekop's voorbeeld en konden de mensen nu in alle rust aan hun eigen proeverij beginnen. Hun oordeel over de kazen is echter minder relevant.

zondag 29 mei 2011

Terwijl mevrouw K. aan de Spritz zat (2)

Ja, mevrouw Troy was het natuurlijk niet eens geweest met het vertrek van mevrouw K. en had zich tot op het laatste moment daartegen verzet. Maar toen werd ze dan tenslotte toch "overgeleverd" aan de thuiszorg.
Op deze foto zien we duidelijk hoe zij zit te kniezen, maar wij kregen geen berichten over eventueel meppen of blazen van haar kant naar de thuiszorgmensen. Hoewel, dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat ze dat niet heeft gedaan, heh? En anders kunnen wij alleen maar zeggen: het gedrag van mevrouw Troy is aan iedereen bekend (geen ongewenste intimiteiten svp), dus mocht iemand een lel van haar hebben ontvangen, dan was dat vast zijn/haar eigen schuld.







Ai, een brakende mevrouw T.T.
Gaat zij hier over haar nek omdat zij misselijk is geworden van de vele bezoekjes van Wamy en zijn diefstalletjes (brokjes dus, heh)?
Of heeft zij gewoon net wat gras doorgeslikt en moet zij dat nu weer kwijt?








En hier zit zij met grote schrikogen achter een paar plantjes. Geen plaatjes dus van een mevrouw Troy die het Poezenloket bewaakt of vredig ligt te slapen! Nou, dan moet ze wel uit haar doen zijn geweest, onze oude dame.
Wel, voorlopig zullen wij maar niet meer op stap gaan. Mevrouw T. kan daar op haar oude dag blijkbaar niet zo goed meer tegen. Of zat hier toevallig net een pestkop in de buurt? Wij weten het niet en zijzelf wil er niets over kwijt, helaas.

Terwijl mevrouw K. aan de Spritz zat....

Wij zijn maar eens aan de slag gegaan met de foto's die mevrouw Marit gemaakt heeft. Zij heeft dus een soort van mevrouw K. vervangen, toen deze op één van de Kanalen in Venetië dobberde of aan de Spritz zat in de hoteltuin. Helaas hebben wij geen tekst bij deze foto's geleverd gekregen, maar samen komen we er wel uit, toch?
We gaan maar es kijken wat we hier hebben!

Ach, de Os op zijn dak. Zeker weer eens buitengesloten en dus mekkerend naar voorbijgangers. Wij herkennen deze situatie maar al te goed. Maar ging er verder nog wat gebeuren?


Ah, Lima voor het raam en Gizmo die in de vensterbank aan het klieren is. Dat zal Lima wel niet zo leuk hebben gevonden, heh? Wij menen hem wat bozig te zien kijken. Maar misschien heeft dat ook wel te maken met het feit dat zijn huisgenoot op het dak zit te janken. Volgende foto?






Ja hoor, hij zit er nog, de Os. Zonnige dag? Dan was het vast wel erg warm daar bovenop, en geen water om te drinken dus. Oscar hangt wel erg gevaarlijk over de rand heen. Was hij van plan om te gaan springen? En werd hij daarvan weerhouden? Zal toch wel!?













Oh, Cera was er dus ook bij. Ze kijkt hier erg bezorgd, maar het kan ook zijn dat wij dat verkeerd zien en dat ze boos was omdat Os weer eens zo stom was geweest zich buiten te laten sluiten. We kunnen hier wel goed zien dat inderdaad de zon uitbundig scheen. Dan was het ook niet meer zo vroeg op de dag, want anders was hier op deze plek nog schaduw geweest. Goed, Os zat dus al heel lang in de zon op het dak, dat kunnen we nu wel met enige zekerheid vaststellen. Een nare situatie, heh? Maar, mevrouw Marit, heeft u toen nog enige actie ondernomen? We kijken maar snel naar de volgende foto.








Zo, dat is een lange ladder! Bevrijdingsactie? Niemand thuis dus om het raam voor de Os te openen? Zal wel niet dan. En wie gaat er nu op deze gevaarlijke ladder klimmen? Toch niet mevrouw Marit zelf, hopen wij?
Tjonge, wat een spannende fotoreportage!
Snel maar weer door dan, heh?












Gelukkig, niet het mens van de Giz op de ladder. Maar wel het hij-mens van Bohr, zo te zien. Nu snappen we ook waar de ladder vandaan kwam: uit de Hoftuin dus. Maar goed, we zien Os helemaal niet op deze foto! Was hij al naar beneden gesprongen? Of had hij geen zin in een reddingsactie en is hij over de daken weggevlucht? Misschien wel bang voor deze vreemde meneer? In dat geval is dit zeker de laatste foto van deze serie? Nee? Nou, dan kijken we maar even verder, heh? Ja, want nieuwsgierig zijn we natuurlijk wel!





Zo, een zwarte kat onder een ladder, en iedereen weet dat dit niet veel goeds kan betekenen. Brengt  dubbel ongeluk, zeg maar. Nu wordt het toch wel heel erg spannend. En Gizmo heeft er zo te zien ook niet zoveel vertrouwen in.








O jee! Oscar heeft zich dus toch laten pakken en nu moet het mens met twee bezette handen de ladder af. Kan zich dus nergens meer aan vasthouden. Knettergek, denkt mevrouw Katblad, en maar goed dat zij hier niet bij was. Oscar kijkt ook niet zo gelukkig en heeft zijn nageltjes voor de zekerheid maar uitgestoken. Als dat maar goed gaat!






Blijkbaar is de afdaling goed gegaan, want hier zien we Oscar met overgave water slobberen uit de grote drinkbak.
Hebben wij nog foto's van het mens van Bohr? Om aan te tonen dat ook hij veilig beneden is gekomen? Ja, die hebben wij maar tonen wij niet, want eigenlijk plaatsen we geen foto's van mensen als dat niet nodig is. En we geloven zo ook wel dat het mens geen ernstig letsel heeft opgelopen, want wij zagen hem gisteren nog (niet mank) voorbij komen.



Ook hebben wij nog een hele serie plaatjes van een water drinkende Oscar, wat wel zal betekenen dat hij een enorme dorst had en dus erg lang op dat dak heeft gezeten.
Eind goed, al goed. Gelukkig maar. En deze spannende gebeurtenis heeft mevrouw Katblad dus moeten missen. Ook gelukkig maar?

Met dank aan mevrouw Marit voor deze fraaie fotoserie!

zaterdag 28 mei 2011

Buiten spelen bij het Gevaarlijke Water

Mevrouw Marit (mens van Gizmo en Sonny) heeft tijdens onze afwezigheid flink wat foto's gemaakt van de redactiekatten, en die krijgt u uiteraard nog te zien.
Maar we beginnen met deze aardige plaatjes van Sonny en Giz, die plezier maken voor hun huis aan het Gevaarlijke Water.
U ziet hier hoe Sonny net in de boom is gesprongen, en hoe Gizmo net aan een sprong is begonnen om zich bij haar huisgenoot te gaan voegen.
Wel, helaas heeft zo'n camera altijd meer tijd nodig om de pas genomen foto op te slaan dan wenselijk is.
Vandaar het volgende.







Jawel, nu Gizmo in de boom en Sonny er alweer uitgesprongen, en zelfs reeds uit het zicht verdwenen.
Ja mevrouw Marit, katten fotograferen in de buitenlucht is geen gemakkelijke opgave, heh? Wij weten daar alles van. Soms ben je net iets te vroeg met klikken, en daarna dan ook weer net wat te laat. Dat neemt niet weg dat dit erg leuke foto's zijn, hoor! En vooral ook leuk om te zien dat Miss Giz en Sonny met elkaar buiten spelen! Na vijf maanden samen lijken ze het uitstekend met elkaar te kunnen vinden! Meestal dan heh? Ja, want wij weten dat er ook wel eens gemept wordt, maar waar gebeurt dat nou niet, toch?

Druk op de reset-knop

Het was weer eens zover, alle haarfabrieken binnen behalve dus het kleine monster. En dat terwijl dinertijd allang was verstreken. Vriend Oscar liep trouwens ook nog door de buurt te banjeren, maar hij verklaarde de Boez al lange tijd niet meer gezien te hebben. Hij wilde graag mee helpen zoeken, als dat tenminste betekende dat we tegelijkertijd een stukje zouden gaan lopen. En dus deden we dat maar.






De Boez kwam vervolgens net op dat moment onder de deur door (die leidt naar de dakterrassen en binnenplaatsjes achter ons huis). Ja, dat lukt hem nog steeds, en het zal hem vast blijven lukken als hij tenminste niet dikker wordt. Wat hij daar (soms urenlang) allemaal uitspookt weten wij niet, maar we hebben wel gehoord dat een bepaalde familie hem de Staarpoes noemt omdat meneertje de nare gewoonte heeft door hun achterraam naar binnen te gaan zitten staren. Het kan zijn dat zij iets zeer interessants in de huiskamer hebben staan of hangen, en wij moeten dat binnenkort maar eens gaan onderzoeken.
Maar goed, de Boez ging mee naar de Kruidentuin omdat mevrouw K. Os een korte wandeling had beloofd. En dat kwam de Boez goed uit want hij was nog helemaal niet van plan om naar binnen te gaan, zelfs niet als daar een bak vol snoepies zou worden gepresenteerd. Vrijheid Blijheid, heh?

Maar eigenlijk was hij best moe, de Boez. Hij hield tenminste zijn ogen op de spleetstand. Maar dat kan natuurlijk ook te maken hebben met de flits van de camera, en dit dat geval was hij gewoon nog klaarwakker.








En Oscar dan? Die zat uitgebreid te gapen namelijk, en dat kan best betekenen dat hij moe was. Maar aan de andere kant kan het ook zijn dat hij gewoon een schreeuwende honger had, en dat zou ons niks verbazen. Wij hadden hem immers al urenlang niet meer met zijn snuit in een voerbakje zien hangen!














Natuurlijk was Wamy ook nog buiten. Hij had zeer zeker honger (want wanneer niet) maar gaapte niet.  En lastig was hij trouwens ook niet, want hij liet de andere twee met rust. Nee, Wamy liep gewoon even mee voor de gezelligheid.
Nou, effe Parallelstraat door dan maar? Om dan gewoon met de Boez door de voordeur naar binnen te gaan zodat mevrouw K. het slot op de deur kon doen en een beetje rust had? We gingen het gewoon proberen.




Braaf liepen Oscar en de Boez door de Steeg van Storm, en Wamy kwam ergens achter ons aan. Maar dat was minder belangrijk want hem hebben we liever niet binnen, al kan het nog zo'n lieverd zijn. Ja, mevrouw Troy en Japekoppie hebben de grens getrokken bij vier haarfabrieken in het totaal, en ergeren zich er toch al aan dat we regelmatig ook nog gasten over de vloer hebben. Dus Wamy moeten wij met alle macht uit huis zien te weren. En nee, dat is geen gemakkelijke taak.

Wel, kregen wij de Boez de voordeur door? Nee, natuurlijk niet! Rondje lopen was leuk, maar geen honger en ook geen slaap, dus geen enkele reden om mee naar binnen te gaan. Bovendien was Os nog buiten en het regende niet.
Een paar uurtjes later, net toen mevrouw Katblad het op wilde geven en de deur in het slot deed, zat de Boezelmans opeens een partij zielig te doen voor het dichte kattenluik. Zijn bakje Gourmet vrat hij in twee happen leeg, en voordat mevrouw K. boven was, lag hij al breeduit midden op het bed met zijn oogjes stijf dicht. Mevrouw K. kon er nog net naast. Het wordt weer eens hoog tijd voor een druk op de reset-knop!

Wie heeft dat gedaan?

Mevrouw Katblad:
Wat krijgen we nou? Wie van jullie heeft zich vergrepen aan dit kleine, piepjonge vogeltje? En vervolgens wreed vermoord bij mijn stoel neergelegd? Nou?
Geen antwoord....
Zeg? Wie doet zijn bek open? Niemand?
Nee dus.....
Wel, dan mag mevrouw K. dit arme beestje zeker weer opruimen, heh? Terwijl ze dat dus helemaal niet zo leuk vindt! Nee, verre van dat! Nou, fraai is het weer! Moet mevrouw Katblad wel een klein beetje van huilen, van zo'n moord! Ja, nu is ze verdrietig, heh? Omdat ze óók van vogeltjes houdt, ja! Maar blijkbaar en toevallig op een andere manier dan jullie, heh? Ja!
Geen commentaar, alle reporters zijn naar buiten gegaan. We zagen geen schuldige ogen, maar ook geen trotse of brutale kijkers. Waarschijnlijk was het vogeltje al uren eerder gevangen en binnen gebracht, en waren ze het allang weer vergeten. Want zo gaat dat, helaas. En mevrouw Katblad heeft toen maar het beestje in een krantje gewikkeld en naar de vuilnisbak gebracht. Want ook dat gaat zo. Ach en wee.....

vrijdag 27 mei 2011

Vaste grond

Mevrouw Troy:
Ik hoop dat het nu is afgelopen met dat ge-ouwebet over het buitenland, want ondertussen gebeurt het wel allemaal hier, heh?
Ja, zo zit ik alweer dagenlang demonstratief de boel te bewaken, en niemand die daarop let of enige waardering uitspreekt voor mijn inspanningen en inzet.
Mevrouw K. moet maar gauw weer van die deinende busboot-wolk uit Venetië afkomen en contact maken met de Leidse, vaste grond onder de voeten. Nee, geen buffetontbijtjes meer maar gewoon een knackebrodje met kaas. Ook geen lekkere glaasjes Aperol met Prosecco meer, maar gewoon een hollands glaasje witte wijn uit de supermarkt, franse most aangelengd dus met nederlands mineraalwater als het effe kan. Of Italiaanse most vermengd met wat Zuid-Afrikaans water, alles is best als het maar niet teveel kost. Heeft u mij eindelijk weer in de smiezen, mevrouw Katblad? Ziet u hoe ik hier de tent zit te verdedigen voor onze hele familie en dus ook voor u?
Die knaap aan de overkant ziet het tenminste wel, ja. Hoog tijd dat u ook weer eens uw ogen opent voor wat er onder uw neus gebeurt!


Harremans:
Zo, die ouwe tante van de redactie zit me weer een partij fel te wezen bij het Poezenloket! Ik wilde alleen maar even een blik naar binnen werpen, maar kreeg gelijk de kous op mijn kop en een knal voor mijn harses van haar. Ze riep me nog na dat de boel weer helemaal genormaliseerd is bij de redactie en dat ik dus op mijn tellen moet passen, want anders..... Rust en regelmaat, en geen ongewenste gasten meer, schijnt haar motto te wezen. Iets in me zegt me dat ik maar beter rekening kan houden met die ouwe dame. Tenminste, als ik mijn neus wil heel houden dus. Wel, als ik niet meer bij de redactie mag rondscharrelen, zet zij mooi geen stap meer in mijn Hoftuin. Wie kaatst kan de bal verwachten, heh? Zo is het maar net. Tjongejonge. Ouwe tang.

Venetië (slot)

Tussen de honderden souvenirwinkeltjes in de smalle straatjes van Venetië, troffen wij wel degelijk wat zaakjes aan waar haarfabrieken ook een plekje in de etalage hadden gekregen. Natuurlijk bleven wij voor deze etalages net iets langer stilstaan, al veroorzaakten we daardoor soms wat opstoppingen.








Niet dat we nu zo gecharmeerd waren van dit soort afbeeldingen (als hiernaast), maar je moet toch wat, heh? Bij gebrek aan beter dus....
Wij zien onze katten liever op een wat meer natuurlijke wijze afgebeeld; hun eigen vachtjes zijn al dusdanig perfect dat alles wat je daaroverheen drapeert, afbreuk doet aan hun schoonheid. Maar smaken verschillen, zullen we maar zeggen.






Voor deze etalage bleven wij minder lang dralen; wij moesten uiteraard direct de winkel in!
Wat een heerlijke T-shirts, tasjes, kopjes en andere frummeltjes!
En de eigenaar van het winkeltje was natuurlijk zelf ook liefhebber, dat kan niet anders. Hij had zelf eveneens haarfabrieken, te weten twee rooie ventjes. Nee, zij waren niet in de winkel aanwezig helaas, want te klein en te druk hier. Zij zaten dus lekker thuis, en wij hopen dat zij daar dan een tuin bij hadden. Maar zover ging de conversatie niet want er moesten wat spulletjes uitgezocht worden door mevrouw K.

Daar de prijzen nogal heftig hoog waren, kocht zij slechts 1 T-shirt, en natuurlijk heeft zij daar achteraf toch spijt van. (Het hadden er natuurlijk meer moeten wezen!)
Het schattige tegeltje dat mevrouw K. van haar dochter kreeg, heeft de reis helaas niet helemaal heel overleefd; wij zullen het moeten zien te lijmen....







Ook kwamen we nog langs een winkeltje met schilderijtjes van haarfabrieken en schattige katten-wenskaarten, en hopen deze via internet nog te kunnen kopen.
In elk geval hebben we er (zoals u ziet) op het net al plaatjes van gevonden; nu nog kijken of ze te bestellen zijn!

Dus ons portie "kat" hebben wij echt wel gehad in de binnenstad van Venetië, al hadden wij natuurlijk gehoopt wat meer aaibare exemplaren tegen te komen.
En hiermee sluiten wij onze Venetië-reportage af. Vooruit, nog een paar laatste plaatjes dan?














donderdag 26 mei 2011

Afbouwregeling?

Charli:
Het is niet zo dat ik meen dat ik niet goed word verzorgd door u en uw zorgteam, mevrouw Katblad, maar is het niet een keer tijd dat mijn mens weer terug naar huis komt? Dat we weer gezellig op de bank naar de tv kunnen gaan zitten kijken enzo? Ja, want weet u, ze is al heel lang van huis, heh? Zes weken zegt u? Wel, voor mij en Ollie voelt dat als een eeuwigheid en we zijn het zo langzamerhand helemaal zat. Nee, daarmee zeg ik niet dat de verzorging niet goed is, maar u weet best wat ik wél bedoel, heh? Ja......
Wat? U zegt dat zij waarschijnlijk zeer binnenkort naar huis mag? Misschien morgen al?
Ik geloof u niet. Nee, ik geloof het pas als ons mens de deur binnenstapt en ze ons weer toe heeft gesproken en op de bank zit. Maar ik vind het wel fijn om te horen dat er sprake van is dat ze misschien binnenkort deze kant op komt en dat we dan weer gewoon met zijn drietjes zijn. Hoewel, al die borstel- en kambeurten van u en uw team zal ik natuurlijk wel gaan missen. Maar misschien kunnen we daar nog wat afspraken over maken? Een soort afbouwregeling? Dan moesten we het nu maar gaan vieren, vindt u niet? Wat extra brokjes misschien? Een lekker visje dan? Eerst het huis even opfrissen, zegt u? Wel, dat is nu precies iets waar ik dus helemaal niet op zit te wachten, en Ollie al helemaal niet. Maar daar moeten we dan maar even doorheen, heh? Voor de goeie zaak ja, wat u zegt. Zeg, mevrouw hier achter mij, wilt u nog wat aan mijn rechterkant kammen? Ja, ik geloof namelijk dat u daar een stukje heeft overgeslagen....

woensdag 25 mei 2011

Orde op zaken

Mevrouw Katblad is weer helemaal thuis. Ja, want als zij de voordeur opent, krijgt zij dit soort tafereeltjes te zien en daar wordt zij erg vrolijk van!
Slechts 5 dagen was zij van huis, in Venetië was er genoeg afleiding en de reporters hadden meerdere, goede oppassers (dus geen zorgen daarover), maar weer in je eigen huis met je vertrouwde haarfabriekjes (wat zijn ze eigenlijk toch groot in vergelijking met hun soortgenoten in het zuiden van Europa!) stemt altijd weer tot grote tevredenheid en zelfs gelukzaligheid.
Mevrouw Katblad wilde naar buiten stappen, maar moest even wachten totdat zij door de deur kon en de opstopping was opgelost. Helemaal achter ziet u Wamy liggen dweilen, daarvóór zit Cera, op de deurmat ziet u Oscar en Japekoppie loopt net langs hem heen om aan zijn verkenningsrondje te beginnen.

Mevrouw Troy zat reeds enige tijd buiten onder het Poezenloket. Zij was weliswaar blij dat mevrouw K. weer thuis was, maar wendde het tegendeel voor om zo duidelijk te maken dat zij erg gesteld is op een vaste structuur en dat de reisjes van haar mens daar dus niet inpassen. Nu, na twee dagen, lijkt het erop of mevrouw Troy weer in haar gewone doen komt, maar 's nachts zorgt zij er wel voor dat haar mens niet meer zomaar kan vertrekken door bovenop haar te slapen (voor het geval dus).



Zo braaf en zoet als de Boez de afgelopen dagen 's avonds en 's nachts is (slapend onder het dekbed of op het logeerbed), zo wild is hij overdag. Maar Os kan er dus ook wat van (zie foto). Waar Ozzy 's nachts uithangt weten wij niet, maar toen wij midden in de nacht van Schiphol terugkeerden, zat hij op de glijbaan op het Zooiplein en kwam hij naar ons toe rennen zodra hij de stem van mevrouw K. had gehoord, terwijl de andere reporters boven op bed lagen en gewoon door snurkten (of deden alsof).



Ja hoor, we zijn weer helemaal thuis en het gewone leven is weer begonnen.










En terwijl mevrouw Katblad deze foto's nam, had Wamy kans gezien alle voerbakjes aan te doen. Wij hoorden van de hoofdoppas (mens van Gizmo en Sonny) dat zij Wamy niet had kunnen weren uit ons huis. Nee, want op een avond wilde de Boez dus weer eens niet thuiskomen en had zij het kattenluik voor hem opengelaten (alleen inkomend verkeer dus), en toen zij de volgende ochtend ons huis weer betrad, was het een erg gezellige boel in onze slaapkamer. Zij verwachtte namelijk 4 haarfabrieken te mogen begroeten, maar telde er 6!
Wel, nu snapt u natuurlijk nog beter waarom mevrouw Troy even tijd nodig heeft om e.e.a. te verwerken, heh? En nu mevrouw Katblad de teugels weer in handen heeft, komt het vast allemaal weer in orde. Dat hopen wij tenminste.

dinsdag 24 mei 2011

Onderin de handtas...

Oh, wat was het toch fijn om na elk uitstapje terug te komen bij het hotel, waar tenslotte meerdere haarfabrieken in de buurt bleken te wonen. Zo zagen wij op een avond deze prachtige rooie, gezeten voor een dichte deur. Nee, geen kattenluikje (helemaal nergens gezien trouwens) dus hij/zij zat daar een beetje zielig te wezen. Wij denken dat het etenstijd was en konden aan zijn/haar verzoek de deur te openen helaas niet voldoen.

Bij het restaurantje waar wij gegeten hadden zagen we nog een cyper, ook een zwart-witte kwam in een flits voorbij maar verder overheerste in de buurt van ons hotel de kleur rood toch wel enigszins, maar dan vooral in combinatie met vele andere tinten (zoals bij lapjes en schildpadjes altijd het geval is). Vandaar dat wij denken dat het hier om één grote Venetiaanse kattenfamilie ging waarvan de leden niet zo nodig naar andere delen van Venetië hoefden te verhuizen. Nee, voor haarfabrieken was deze wijk toch wel het meest geschikt en wij waren heel blij dat wij toevallig voor dit hotel (in dezelfde wijk dus) hadden gekozen.....

De ganse familie zag er prima gevoed en verzorgd uit, maar het meisje hiernaast gedroeg zich wat vreemd en was in minder goede doen, vonden wij. Zij wilde ook beslist niet worden geaaid en snuffelde constant met haar neus over de straatstenen.








Toen wij haar vroegen waar ze mee bezig was, wilde zij geen antwoord geven en keek ze ons alleen maar erg boos aan. Natuurlijk boden wij haar direct excuses aan voor onze bemoeizucht en complimenteerden haar met haar fraaie ogenschaduw en kleurencombinatie.








En daarmee brachten wij haar dusdanig in verlegenheid dat zij zich prompt zenuwachtig begon te krabben. Echter, zo konden wij wel zien dat haar ruggengraat en ribbetjes enigszins door haar vachtje heen staken, en dat zij hier en daar een kaal plekje had. Helaas, wij hadden geen pipetjes in onze bagage meegenomen en konden haar verder alleen maar veel sterkte toewensen. Dit uiteraard in stilte, want wij wilden haar natuurlijk niet beledigen of weer in verlegenheid brengen.




Verderop lag een zeer luie donder. Niet eens bereid om op onze begroeting te reageren; hield de oogjes stijf gesloten. Moest zich nodig eens gaan wassen (vonden wij), maar met zoveel wit zal dat wel een zware klus zijn en bovendien was de temperatuur inmiddels opgelopen tot zo'n 28 graden (in de schaduw uiteraard) en dan schieten zelfs de hoognodige toiletbeurten er wel eens bij in, heh?
Misschien lag deze fabriek ook wel net even uit te buiken na zijn diner en kon hij gewoonweg geen pap meer zeggen.


Honger had hij/zij in elk geval niet, dat maakt deze foto wel duidelijk.
In gedachten plaatsen wij onze reporters in deze omgeving. Hoe zouden zij zich gedragen als er van die vette duiven voor hun snuit heen en weer paradeerden? Het beeld dat wij opriepen beviel ons niet. Onze haarfabrieken zouden zich beslist niet fijn voelen als ze hier zomaar zouden worden neergezet. Wij braken deze fantasiebeelden dus maar snel weer af; het was goed dat Boez, Cera, Japekoppie en mevrouw Troy gewoon in de Katbladstraat waren achtergebleven, want daar hoorden ze immers en daar waren ze op hun gemak....

Later zagen wij nog een dame op een bankje zitten, en om haar heen zaten zowaar 4 flinke haarfabrieken! Net ons fototoestel natuurlijk niet bij ons terwijl dit nu net het mooiste plaatje van onze reis had kunnen zijn! De haarfabrieken waren zeer verschillend van vorm en kleur en ook de lengte van de haarvachtjes was divers. Wel allemaal met een enigszins plat snuitje, en voor vreemden onbenaderbaar. Want toen de dame bezoek kreeg van een paar andere dames, ging het viertal een eindje verderop zitten wachten tot het handenschudden voorbij en hun mens weer alleen was. Daarna kropen zij weer bij haar onder het bankje. Helaas spreken wij geen Italiaans en de dame niets anders dan deze taal, dus er kon helaas geen interview plaatsvinden. Maar onze grootste misser van de hele reis was de ontdekking dat de camera gewoon al die tijd onderin de handtas van mevrouw Katblad had gelegen......