Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zaterdag 24 december 2016

De veiligste plek in huis

Oscar:
Helaas, ik heb u even niks te melden. Ik heb niemand wat te melden. Want als ik ga melden wat ik echt te melden heb, vindt u me vast een zeurpiet. Dus meld ik het maar niet.
Wat ik zo de hele dag doe? Wel voornamelijk boven in de kast zitten, tussen de kleren van mevrouw K. Vindt ze niet leuk nee, want alles komt onder de kattenharen, zegt ze, maar dan zeg ik dat het gewoon is zoals het is, en daar laat ik het dan bij. Af en toe loop ik wel even beneden rond, maar als...eh...., nou ja, dan vlucht ik weer naar boven en kruip ik terug in de kast. En ik doe mijn dingen verder op de bak omdat ik dat momenteel buiten niet wil doen wegens eh... u weet wel. Ja, precies.
En ondertussen leef ik dus van maaltijd tot maaltijd, zeg maar. Voornamelijk tussen de blouses en jasjes inderdaad, en dan helemaal achterin. Nee, echt lekker ruiken doet het daar niet. Wel, het is niet bepaald Chanel wat mevrouw K. af en toe op haar kragen spuit, maar meer van die andere luchten die wat goedkoper zijn. Zegt ze zelf, heh? Dat zit ik hier heus niet te verzinnen dus, nee. Ja, op de lentekleding zitten lenteluchtjes. Bloemige boventonen inderdaad, met een wat kruidige middentoon als het ware. Nee, schoenen heeft ze gelukkig in een andere kast staan... Maar ik heb het liefst de wat meer winterse geuren, dat muskachtige of met patchouli of hoe dat heet. Warmer ja. Maar die luchten zitten vooral aan haar dikke truien en die heeft ze dan weer aan een ander rek hangen, waar ze beter bij kan en omdat ze die nu weer wat vaker draagt. Dus niet in mijn kast, nee. Maar het is over het algemeen niet vervelend om tussen de mouwen en kragen met lenteluchten te liggen. Nee, beter bloemen en kruiden dan schimmels bijvoorbeeld. Of hondenlucht, want daar hou ik ook niet van. En bovendien is die kast de veiligste plek in huis, en dat telt ook.
Wat ik eigenlijk het lekkerste vind is de schone was. Lakens bijvoorbeeld, die gewassen zijn met water en lavendelstroop. Ja, het zit in een fles en ziet eruit als blauwe stroop, en dat gooit ze dus in die machine, die naast mijn kast staat.

Nee, ik weet nog niet of ik kerst ga vieren, want eigenlijk vind ik dit de rotste tijd van het jaar. Nee, ik ga niet zeggen waarom, want dan zit ik weer te zeuren en dat wil ik niet. Krijgen de mensen een verkeerd beeld van me, ja. Misschien dat ik morgen wel wat langer beneden zal zijn, als het bezoek er is. Misschien krijg ik dan wel wat extra lekkere hapjes, je weet maar nooit.
Ja, ik weet dat het ergste nog moet komen en ben er niet gerust op. Ja, het zou best kunnen dat ik hooggevoelig ben, wie zal het zeggen, heh? Maar het is zoals het is, en ondertussen ga ik gewoon in de kast als het nodig is.
En nou weet u ook hoe het zit en waarom ik dus niks te melden heb. Kunnen we nu dan dit onzinnige interview afsluiten? Dank u wel.

maandag 19 december 2016

Geintje zeker?


Cera:
Kan ik een klacht bij u indienen, mevrouw K.?
Het is namelijk zo dat die dikke, rooie pafwang alweer mijn eten heeft gestolen! Jawel, eerst eet hij razendsnel zijn eigen bakkie leeg, alhoewel hij daarbij vreselijk staat te knoeien en de helft over de rand dondert. Maar dan komt ie naar mij, duwt me weg en doet hetzelfde met mijn bakje! En dan moet ik het doen met wat hij in zijn haast met zijn vette schuurspons over de rand heeft gewerkt, dat mag ik dan van de grond lebberen alsof ik de keukenmeid ben die de rotzooi mag opruimen als meneer klaar is!
En nu staat meneer ook nog eens klaar om het eten van de Boez op de trap te gaan jatten, alsof hij nog niet dik genoeg is!

Oscar:
Kan die deur nou eindelijk eens open, mevrouw K.?
Nee, ik heb geen speciale bedoelingen, ik wil gewoon graag naar boven om als eerste het beste plekje op het bed in te nemen en daar lekker uit te buiken. Mag ie nou open?
Nee, dat Mokkel moet verder niet zeuren want zij loopt de hele dag door bij de buuf in en uit om snoepies te scoren dus ze komt heus niks te kort en ik ben toevallig de grootste in huis en heb derhalve meer Gourmet nodig om mijn fabriek draaiende te houden dan de anderen. Mag ik er nu door?
Denkt u werkelijk dat ik me vergis en de Boez de grootste is? Goh...
Nee, Boortje is een gast dus haar laat ik met rust want dat hebben we zo afgesproken, al ben ik het uiteraard volstrekt oneens met deze belachelijke afspraak omdat ze altijd erg lang doet over haar eten terwijl ik ondertussen loop te verrekken.
En mag nu die deur eindelijk een keer open alstublieft?

U wilt eerst zelf met eigen ogen zien of de Boez zijn bakje leeg heeft? U wilt dat niet aan mij overlaten? U vertrouwt mij niet? Oké, dan wacht ik tot u klaar bent met uw inspectie, maar dan wel dus onder zwaar protest.

En, mevrouw K., ben ik te laat?
Ja, dat vreesde ik al, u heeft veel te lang gewacht met die deur.

Maar misschien is het een goed idee om vanaf morgen over te schakelen op een héél blikje per katspersoon? Misschien laat ik de anderen dan wel met rust, eventueel. Nee, niet per dag maar per keer, anders schiet ik er niks mee op, heh?
Wat zegt u nu? Terug op de magere brokken?
Geintje zeker?

zaterdag 17 december 2016

Op bed en in de kast; het is weer zover!

 de Boez:
Ik schrok me rot en daarom ben ik snel naar binnen gekomen en lig ik nu hier. Ja, omdat ik denk dat het bed veilig is omdat u altijd hier komt slapen, zodoende, want u zou nooit ergens gaan slapen waar het niet veilig zou zijn, toch? Daarom dus.

Nee, ik ga voorlopig niet naar beneden want dan ben ik te dichtbij die knallen. Ja, daar ben ik erg bang voor en daarom ging ik hierheen. Ik zou dan ook heel graag mijn diner hier willen hebben, als het even mogelijk is en u bereid bent het hier te komen brengen. Os is hier ook ergens ja, ik geloof in de inloopkast, hier achter mij. Ja, hij was nog banger dan ik en heeft zich daar ergens verstopt. Nee, verder weet ik het ook niet precies.

Oscar:
Vindt u het erg dat ik tussen uw kleren in de kast ben gekropen, mevrouw K.?
De deur stond namelijk op een kiertje en ik was in nood, vandaar dat ik maar zo brutaal was om me hier te verstoppen.
Ja, ik dacht dat ze hier vast wel niet zouden durven te komen, met die knallers. En bovendien ruikt het hier lekker met die kalmerende lavendelzakjes, vandaar dus.
U zegt dat u het niet kunt verbieden, dat geknal met vuurwerk? Dat er nog steeds mensen zijn die het leuk vinden dat geknal en maling hebben aan de dieren? Ja, ik snap dat u het ook niet kunt helpen, maar jammer vind ik het wel.
Ach, u gaat dus zo ons diner serveren? Nee, ik weet nog niet of ik nu gelijk al mee ga naar beneden. Ik denk er nog heel even over na. Ja, ik heb best wel trek, maar moet nog even wat meer tot mezelf komen. Over een kwartiertje dan? Is goed mevrouw K., ik ga hier nog eerst even wat moed verzamelen en dan kom ik zo naar de keuken. Doet u wel eerst het kattenluik dicht en de deur op slot? Ja, dan kom ik er zo aan. En dank voor uw begrip, ik vind u erg lief.
Maar toch echt jammer dat u er niks aan kunt doen...

donderdag 15 december 2016

Weet je wel hoe laat het is?

de Boez:

Ik heb heus wel gehoord dat je weer bent thuisgekomen maar hou mijn ogen stijf dicht. Want hoe durf je ons zomaar een hele avond in de steek te laten!
Eerst dachten we nog dat je maar even zou wegblijven. Gewoon een boodschapje doen. Maar nee, je bent vertrokken en kwam niet meer terug. Tot nu net dus.
Weet je wel hoe laat het is?
We lagen al met zijn drieën op je bed te slapen toen je ging. En Bohr bleef natuurlijk hier beneden, in haar eigen mandje. Je bent niet eens bij haar gaan zitten om haar te knuffelen en samen tv te kijken. Nee, want je moest zo nodig de hort op. In het donker nog wel. Wij mogen nooit meer zo laat in het donker de straat op maar jij gaat gewoon. Ik maakte me verdorie hartstikke ongerust!
Je gaat zeker niet vertellen waar je bent geweest? Nou, ik wil het eigenlijk niet weten ook.

Toen ik het niet meer hield daarboven, ben ik naar beneden gegaan om Boortje gezelschap te houden. Nee, ik lig anders nog maar zelden hier op deze bank maar nu dus wel, omdat ik je dus wilde opwachten. Maar het duurde allemaal zo lang dat ik hier in slaap ben gevallen.
Je voelt je niet schuldig over je plotselinge verdwijning?
En je verwacht nu zeker dat ik samen met je naar boven ga, naar bed?
Nou mooi niet, want nu lig ik lekker hier en ben diep in slaap. Misschien dat als ik straks wakker word, ik nog even naar boven kom, maar reken er maar niet op.
O ja, en de brokjes zijn op. Ja, of je dat nog even kan regelen. Bijvullen inderdaad.
Doe je alle lichten uit? Kerstboom aan laten, svp.

U ook welterusten, mevrouw K.
Morgen praten we wel verder, ja.




maandag 12 december 2016

Mijn kladden zitten ergens onder mijn voorpoten

Jongeheer Boezelmans:
Eindelijk weer een normale kerst met een echte boom in huis. Jawel, een stukje natuur in de huiskamer is altijd fijn om te zien, te ruiken, en mee te klooien en zooien uiteraard.
Helaas geen ballen erin die zo lekker kapot kletteren op de tegels, maar beertjes zijn ook leuk. Ik weet nog dat mevrouw K. die kocht toen ik het eerste jaar bij haar was, 8 jaar geleden dus. Ik was toen net een paar maanden oud en verdomd lenig, dus had ze toen een kunstboom met dingen erin die niet stuk konden vallen. Speciaal voor mij dus, inderdaad. Wel, ik merk nu dat ik het nog niet ben verleerd, dat beertjes meppen. Maar wat een aangename verrassing ook, deze boom. Ik kwam van buiten en toen had ze hem net versierd, zoals ze dat noemt.
Ik heb namelijk ook geen krabpaal meer want die is vorig jaar inelkaar gestort. Drie verdiepingen hoog en ik zat altijd bovenin. Maar ja, ik was dus een beetje te wild, heh? Ja, en op een dag, toen ik erin hing met mijn 7 kilo, hield ie het niet meer. Stom ding ja, slechte kwaliteit ook. Maar goed, nu eindelijk weer een kerstboom dus. Een echte!

Ik was net lekker bezig met meppen toen ze begon te roepen, dat mens van mij. Dat ik voorzichtig moest zijn. En dat ik van de beertjes af moest blijven. Hoezo, vroeg ik nog, want het zijn tenslotte mijn beertjes. Ze heeft ze jarenlang op zolder verstopt gehouden en nou hangen ze er eindelijk weer. En dan zou ik er niet eens mee mogen spelen?
Wat een flauwekul. Ik besloot me dus niks aan te trekken van haar geroep. Die beertjes zijn er om gemept te worden en ik ben uitermate geschikt om die taak op mij te nemen.

En het kwam me ook goed uit dat ze foto's stond te nemen van mij en de boom, want zolang ze dat deed kon ik mijn gang blijven gaan. Nee, ik ben niet achterlijk.
Het was nog niet zo makkelijk want ze (de beertjes - red.) zaten vast met touwtjes en niet met die handige haakjes. Dus ik moest echt mijn nagels gebruiken en dan heel hard trekken. Ik had er al twee uit de boom getrokken toen ik besloot om even wat dieper de boom in te duiken. Toen zag ik ook dat er kleine belletjes hingen. En als je daar tegenaan slaat, hoor je leuke tingelgeluidjes. Ja, ik had reuze lol en genoot met volle teugen.

De meeste belletjes hingen echter bovenin en daar kon ik niet goed bij. Ik deed toen een poging om de boom in te klimmen omdat ik de belletjes niet kon weerstaan. Toen ging het mis. Niet dat het me niet lukte, en ik had het vast wel gered als zij zich er niet mee had bemoeid. Maar dat deed ze dus wel. Ze legde haar fototoestel weg en greep me bij mijn kladden. Ja, die zitten ergens onder mijn voorpoten, heb ik begrepen. En toen trok ze me tussen de takken uit.
Daar had ik dus behoorlijk de pest over in. En daarom ben ik ook naar de bovenverdieping vertrokken, en toen ze riep dat ons eten klaar stond, ben ik expres niet naar beneden gegaan. Wat mij betreft kon ze de boom in.
Tot mijn verbazing bracht ze mijn eten toen boven. Omdat ze zoveel van me houdt, zei ze. Natuurlijk heb ik mijn bakje leeggegeten, maar ik bedacht ondertussen wel dat als ze echt zoveel van me houdt, ze me lekker had laten klooien met die boom en de beertjes en belletjes.
En daarbij wil ik het graag laten, voor nu dan. Want ik weet namelijk nog niet wat ik vannacht ga doen, als zij slaapt. En zij weet dat dus ook niet. En dat vind ik wel een leuke gedachte, eigenlijk.

dinsdag 6 december 2016

Muizenfeestje, alleen niet voor de muis...

 Oscar:
Ik had een muis gevangen, een piepkleintje, en die had ik mee naar binnen genomen. Deze foto werd gemaakt toen ik 'm effe kwijt was. Zat achter die snoeren, ja, tegen de muur aan gekropen. Toen kon ik er niet meer goed bij.
Het klopt dat ik hard gromde, want ik wist dat Boez vlak achter me zat en ik wilde voorkomen dat ie zich zou komen bemoeien met mijn muis.
 Boez:
Ik zat daar te wachten totdat Os het muisje zou laten ontsnappen, want dan kon ik 'm misschien vangen en dan was ie van mij, die muis. Maar Os liet 'm niet gaan want hij wilde 'm voor zichzelf houden. En daarom zat hij zo hard te grommen opdat ik niet zou durven die muis van 'm af te pakken. Ja, ik wachtte maar rustig af, want je weet maar nooit, toch? Daarom.
 Oscar:
Hier ziet u dat ik de muis weer tevoorschijn had gepeuterd; hij was erg snel en dreigde weg te lopen maar ik was er op tijd bij. Ik moest ook erg snel zijn want de Boez lette goed op en ik wilde 'm niet aan Boez kwijt, mijn muisje.
Ja, ik heb een poosje heel fijn met muis kunnen spelen want hij deed goed mee, rende lekker heen en weer. Nee, als ie stil blijft liggen is de lol eraf, daar heeft u gelijk in. Ondertussen kwam er trouwens een flinke stank uit de keuken maar dat ben ik verder niet gaan onderzoeken. Geen tijd, nee.
 De fotograaf:
Ik wilde net twee eitjes gaan bakken en had de pan op het vuur staan met een klontje boter erin. Nou, toen werd ik opeens weggeroepen voor een haastklusje foto's maken omdat die jongens een muis hadden binnengebracht, en toen brandde de boter dus aan. Ik was inderdaad vergeten het vuur uit te draaien, maar dan kan wel eens gebeuren, toch?
Nou dan.
Ja, die verbrande boter heb ik natuurlijk later uit de pan gehaald, dat spreekt voor zich.
 Boortje:
D'r gebeurt hier altijd wel wat, en ik zie altijd alles wat ik wil zien vanuit mijn mandje. Ik deed hier alsof ik niet keek, maar ik zag het best wel allemaal gebeuren met die muis. Nee, ik was niet jaloers, of misschien toch een heel klein beetje, dat zou zomaar kunnen. Nee, ik heb me verder helemaal nergens mee bemoeid, dat leek me geen goed plan. Het viel me trouwens wel op dat het ineens heel erg begon te stinken, en dat kwam volgens mij uit de keuken.
 Oscar:
Na al dat heen en weer gespeel, kroop de muis opeens weer onder de tafel achter die snoeren. En vlak nadat deze foto werd gemaakt, was mevrouw K. zo stom om te denken dat ze de muis van me kon afpakken door die snoeren met dat doosje weg te trekken. Wat er toen gebeurde had niemand verwacht, want het beestje rende heel hard weg in de richting van het raam, en kroop daar onder de hete buizen. Ja, want wij hebben namelijk de kachel aan, u niet dan?
 Afijn, toen riep de Boez dat de muis nu een soort van vogelvrij was, en dus niet meer alleen mij toebehoorde.

Boez: Dat zei ik inderdaad en ik denk dat ik gelijk had. Nu was het dus mijn beurt om hard te gaan grommen, en dat deed ik dan ook. Alleen liet Oscar zich daardoor niet afschrikken en zo komt het dat we met zijn tweeën onder dat hete ding zaten te hengelen.
 Ik denk dat de muis het daar te warm kreeg, want hij kwam terug mijn kant uit en ging in het hoekje tegen de muur aanzitten. Ja, dat was grote mazzel voor mij.
Ondertussen trok de Os allemaal dotten stof onder de kachel vandaan en mevrouw K. moedigde hem aan om daarmee vooral door te gaan. Nee, dat sloeg natuurlijk helemaal nergens op, maar mij maakte dat verder niet uit want ik had het te druk met het vangen van die muis, wat me tenslotte natuurlijk ook lukte.
 Helaas had ik 'm niet helemaal klem genoeg in mijn bek, want hij ontsnapte alweer en kroop toen onder dat zogenaamde tafeltje. Ja, het was hard werken om hem daar onder vandaan te halen, vooral ook omdat ie zo klein was, heh? Ja.
 Boortje:
Ik zag de Boez tekeer gaan en dat gebeurde vlak voor mijn neus, zeg maar. Ja, ik lag eerste rang. Hij kreeg de muis trouwens niet goed te pakken, denk ik, want even later zag ik muis wegrennen met de Boez achter zich aan, de sukkel.
 Boez:
Het kreng ontsnapte weer, dus ik er wederom achteraan. En uiteraard ving ik hem ook weer, en toen vond ik het tijd om 'm op het kleed neer te leggen. Ja, tegen die tijd begon ik toch ook wel een pietsie moe te worden van al dat gedraaf.
 Ik denk dat ie een beetje dood was, mijn muis, want hij bewoog namelijk niet meer. Ja, Oscar kwam vervolgens kijken of ie inderdaad dood was, onze muis, en hij dacht hetzelfde als ik.
En toen ben ik een eindje verderop gaan zitten.
Waarom?
 Nou, ik vind namelijk een dooie muis minder interessant dan een levende, en ik hoef ook niet zo nodig erbij te zijn als Oscar 'm op gaat eten, vandaar dus. Mevrouw K. ook niet nee, dus bleef zij ook op afstand.
 Boortje:
Ik heb me omgedraaid toen die Osman de kop eraf beet. Nee, dat wilde ik niet zien, vandaar, al is het nog zo stoer wat ie deed.
Bovendien kwam dat viswijf (Cera - red.) ook opeens binnen, en ik probeer haar zoveel mogelijk te negeren, snapt u?
Cera:
Van alles wat hierboven staat geschreven heb ik niks meegekregen. Nee, dat komt omdat ik pas thuiskwam op het moment dat Oscar een hap van zijn muis nam. Hij vrat de muizenkop snel op en zei toen dat ik de rest van de muis mocht hebben omdat ik alle lol had gemist. Ja, dat vond ik best erg aardig van hem! En daarna liep hij naar zijn voerbakje om brokjes te gaan eten.
Eerst heb ik nog even getest of de muis misschien nog een beetje bewoog, en toen ik had geconstateerd dat ie dat niet meer deed, heb ik de rest opgegeten, muis zonder kop, ja.

De fotograaf heeft eerst nog even gewacht tot ik uitgegeten was en heeft toen twee eitjes gebakken, maar daar kreeg ik niks van en toen ben ik weer naar buiten gegaan. De jongens waren inmiddels ook weer buiten, dus ik dacht: dan ga ik ook maar.
Veel meer heb ik niet te vertellen, nee, en ik weet ook nog niet hoe laat ik thuiskom vanavond. Ja, daar zult u het mee moeten doen, en als u per se wilt weten wat ik daarbuiten allemaal uitvreet, koopt u toch gewoon een cameraatje? Inderdaad, dat is weer een heel ander onderwerp.

vrijdag 2 december 2016

Het verlaten prinsesje...

Bohr (Boortje):
U vraagt mij of ik ervoor voel om af en toe een interview te doen? Of een column te verzorgen voor uw Katblad?
Wat dacht u zelf? Zie ik eruit alsof ik dat wil? Nou dan.
Wat er aan de hand is? Dat weet u best. Het is alweer een paar weken geleden dat mijn mens mij bij u heeft gebracht. Weggehaald uit het knusse huisje met die prachtige tuin, tegen mijn wil in. Dáár was het tenminste lekker weer en had ik veel muizen tot mijn beschikking.
Toen kwam ik dus hier en was er opeens regen, veel regen, en bovendien heb ik hier niet het rijk alleen. Ja, zit tegen mijn wil opgescheept met een mekkend viswijf dat mijn eten steelt en twee kwajongens die denken dan ze heel wat zijn. Ja, grote kerels, dat wel, maar met het verstand van een eh... pissebed en nog narcistisch ook. Trumpjes, ja.
Mijn mens kwam nog een paar keer langs, en toen heb ik hem gesmeekt mij weer terug te brengen naar mijn eigen tuin, maar hij deed net of hij me niet hoorde. Toen, van de één op de andere dag, kwam hij hier niet meer. Ik heb nog een paar dagen voor het raam op hem zitten wachten, maar vergeefs dus. En dat zit me behoorlijk dwars. Hakt erin, dat is wat zeker is.


Jawel, het eten is hier best goed. Dure brokjes ja, dat proef ik heus wel, al vind ik dat niet echt nodig, dat dure voer. U koopt dat zelf omdat u die drie van u heeft verpest en dat moet u helemaal zelf weten; dat is niet mijn schuld.
Ook is het wel lekker warm hier binnen, dat ben ik met u eens, maar van mij mag het best een paar graadjes lager want op de tuin was het ook niet altijd even tropisch.
Inderdaad, u aait mij ook best wel lekker en ik heb een eigen mandje en de televisiestoel is ook voor mij. Eigen bak? Klopt, was ik even vergeten te noemen.
Wat het probleem dan is? Wel, ik mis mijn mens, dat begrijpt u toch ook wel?
En ik ben zoveel volk om me heen niet gewend, ook dat weet u.
Vrijheid, ja, dat is wat ik hier mis. En de enige zijn, de enige die geaaid wordt en hapjes krijgt en voor het raam mag zitten.

Het klopt dat ik me rot erger aan die Boez, die dus nu - es wie spiek - op mijn plek voor mijn raam zit, zeg maar.
Ik weet best dat het ook zijn huis is, maar ik had het liever anders gehad, snapt u? Gewoon een raam voor mijzelf waar ik doorheen kan kijken als ik daar zin in heb en niet dat ik moet wachten totdat die klerenkast van u eens ophoepelt zodat die vensterbank weer vrij is...

Maar goed, ik snap best dat u er niet voor voelt om de hele dag alle aantrekkelijke plekjes in deze kamer voor mij vrij te houden, alhoewel je natuurlijk wel altijd je uiterste best moet doen om het je gasten naar de zin te maken omdat je anders geen goede gastvrouw bent, toch?
Nee, in het algemeen dus, heh?

Ik blijf hier dus de hele winter in dit huis? Dat is zo goed als zeker?
Nee, ik ben het daarmee niet eens, maar als het niet anders kan omdat mijn mens zo nodig in 30 graden in de zon wil zitten, moeten wij toch wel even wat afspraken maken over de periode dat ik hier nog zal moeten verblijven. Een paar praktische zaken inderdaad, zoals bepaalde extra voorzieningen bij vuurwerk, ijs en sneeuw en andere calamiteiten. Nee, hoeft niet gelijk vandaag, maar toch wel binnenkort.

U bedankt mij voor deze column? U heeft mij erin geluisd dus? Informatie uit mij losgetrokken zonder mijn toestemming dit te publiceren?
Ah, werkt het hier zo!
Ik kan niet zeggen dat ik hier blij mee ben, maar als het toch al gebeurd is, lijkt het me een goed idee om in onderling overleg te bepalen wat er tegenover staat. Tegenover het publiceren van de stiekeme interviews en het mij aftroggelen van columns, ja.
Morgen, lunchtijd? Afgesproken, mevrouw Katblad!
Wat beuren die ventjes eigenlijk per interview? En dat viswijf?

donderdag 1 december 2016

Te vroeg nog voor vorstverlet!

Mevrouw K. ging met de jongens een stukje wandelen, want met die kou van de laatste dagen komen ze minder vaak buiten en worden ze lui en vet. Dat zegt onze hoofdredacteur tenminste, en die kan het weten.
Os ging zoals gewoonlijk voorop, de Boez volgde met frisse tegenzin, want hij zat net nog lekker in de zonovergoten vensterbank achter het glas te knipogen.
Kom op, luie donders! Dat was wat mevrouw K. dus riep. En de luie donders volgden haar naar de Kruidentuin.
Daar moest natuurlijk een inspectie plaatsvinden en Oscar begon in de Moerbei, waar niet veel blaadjes meer inzitten.

Nee, Cera was niet mee!
Daarna werd het struikgewas goed onderzocht. Waarom? Wel, in dit struikgewas (of liever eronder) heeft Cera de hele zomer lang geheime ontmoetingen gehad. En daar genoot ze zo van, dat ze soms hele nachten wegbleef, tot grote ergernis van mevrouw K.  Hoewel, het kan ook zijn dat ze daar werd gegijzeld door een paar pestkoppen, want mevrouw K. zag tijdens haar pogingen Cera naar huis te lokken in ditzelfde struikgewas ook regelmatig Wamy, Monster, Grote Snor, Kleine Snor, een witte Langhaar en een vreemde Cyper rondscharrelen. Deze vreemde, geheimzinnige ontmoetingen zijn pas een paar weken geleden opgehouden, waarschijnlijk vanwege het koude weer of langdurige buien. In elk geval hadden onze twee reporters dus gegronde redenen om de betreffende struiken aan een gedegen onderzoek te onderwerpen en alle aanwezige geuren te inventariseren en analyseren.




Na het uitgebreide struikonderzoek moest er even gerust worden, al was het eigenlijk te koud om stil te zitten. Tot die conclusie kwam Oscar ook, want hij begon al snel met zijn pootjes te trappelen toen die het koude, met ijslaagje bedekte bankje raakten.




Al snel daarna hielden Os en Boez het voor gezien en besloten ze de rest van de inspectie niet meer uit te voeren. Vorstverlet? Nu al, bij die paar graadjes onder nul? Ja dus. Boez was in een mum weer thuis, Os deed het wat rustiger aan. We hebben zo het idee dat de leeftijd een beetje mee gaat spelen en de fut er een beetje uit gaat. Beide jongens zijn tenslotte afgelopen zomer al weer 8 jaar geworden en krijgen sinds kort seniorenbrokken.

Nee, Bohr was niet mee, want die komt enkel af en toe buiten voor een hapje frisse lucht en eventueel een klein boodschapje. Maar zij is dan ook al hoogbejaard met haar 15 jaar!

En hier moeten we het even bij laten.