Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zaterdag 30 juni 2012

Diefstal!

Terwijl er nog genoeg kiwi-takken onder onze buitentafel liggen, wilde Loesje persé die ene die mevrouw Inge in haar fietstas had gedaan (om mee te nemen voor haar eigen Bob en Bill).
En daar Loes de fiets nogal gevaarlijk liet wiebelen, gaven wij haar maar haar eigen tak op een plek waar het veilig voor haar was.







Hier dus.
Nu moet u niet denken dat de tak in de fietstas tenslotte ook daadwerkelijk bij B en B terechtkwam! Neen, want mevrouw Inge ging nog even met mevrouw K. naar het terras. De fiets ging mee en werd op de brug gezet. De dames genoten op het terras op de brug nog een poosje van de zon (met drankje en hapje natuurlijk) tot het tijd was om weer naar huis te gaan. En de tak? Die bleek uit de fietstas te zijn verdwenen!
Toen mevrouw Inge navraag ging doen, verklaarde de eigenaar van de zaak gezien te hebben dat Thassos de Terraskat de tak gestolen had. Arme Bob en Bill? Wel, de volgende dag kwam mevrouw Inge een nieuwe tak voor hen halen. Zij heeft overigens besloten geen aangifte van de diefstal te doen.

vrijdag 29 juni 2012

Welkom in de Katbladbuurt, Mickie!

Jawel, rond het middaguur arriveerde het kleine lapje na een lange wielhuisrit in de Katbladstraat. En omdat zij een nu ook een naam heeft gekregen zal zij verder door het leven gaan als Mickie!

Ze zat een beetje te bibberen, maar dat was niet van de kou maar meer door de zenuwtjes, heh Mick? Ja, want het was natuurlijk een drukke ochtend geweest met bezoek aan dierenarts en meer van die narigheid.
Maar nu was zij dan bijna thuis.



Dit is dan de Hoftuin, klein Mickjelief! Kijk maar goed om je heen. Voorlopig zal je nog geen kennis maken met je buurhaarfabrieken, maar wel dus met Myo. Eerst maar eens kijken of hij thuis is en bereid is om je hartelijk te ontvangen.
Ja, dat kon nog spannend worden...








Ha Myo! Hier is je nieuwe zusje!
Pffffffffff. Myo had het nog niet zo in de gaten allemaal. Ja, fijn dat zijn mens eindelijk weer thuis was, maar nog fijner zou het zijn als die plotselinge visite weer snel zou opdonderen.
Kom je niet even binnen kijken, Myo? Misschien krijg je wel Happie Happie!







Altijd een goede reden om binnen te komen natuurlijk, want een extra hapje is nooit weg.
Doch, zag hij het nu goed? Kwam daar wat uit die reismand gekropen? Dit gebeurde toch niet echt, wel?







Jawel, het gebeurde wel degelijk. Mickie kwam voorzichtig naar buiten, helemaal klaar om haar nieuwe huis te gaan verkennen. Lekker zacht kleed onder de pootjes, dus dat viel alweer mee. Welke kant zullen we uitgaan? Nee, Mickie was helemaal niet bang!







En toen Myo haar van dichtbij kwam bekijken begon ze hard te blazen en te grommen en maakte zich hééél groot. Flinke meid! Myo geloofde zijn ogen en oren niet. Wie had hem deze streek geleverd? Zo'n klein ding mee zijn huis in genomen?
Wel, diegene moest maar gelijk weer vertrekken met dat kleine lappendekentje. Zou hij trouwens geen Happie krijgen? Ja toch? Effe weer terug naar de keuken.




Jazeker, want een hap gaat altijd voor alles. Kan het een beetje sneller, Dennis? Sneller, sneller, sneller!
(Mrauw-mrauw-mrauw!)














Maar opeten moest nog sneller want daar kwam dat kleine ding alweer aan. En het voerbakkie delen, daar beginnen we dus niet aan. Als ze straks weer naar huis is moet ze daar maar gaan eten. Nee nee, wat van mij is is van mij, en daarmee uit.












Wel, u ziet het, Mickie staat haar mannetje best wel. En de grote Myo trok zich weinig van haar aan.
Erg verrassend dat de baas van Hof is Vol het kleine lapje haar gang liet gaan, helemaal niet agressief of afwerend naar haar deed maar eerder verbluft en nieuwsgierig. Dat viel eigenlijk reuze mee want we hadden best wat problemen gevreesd bij de eerste kennismaking.
Zo zie je maar weer.
Maar, als Myo door gaat krijgen dat Mickie niet meer weggaat, zou hij nog wel eens voor verrassingen kunnen gaan zorgen (al hopen wij natuurlijk van niet).
Uiteraard zullen wij u van de ontwikkelingen in huize Myo op de hoogte houden.
En ondertussen:
WELKOM IN HET KATBLAD, MICKIE!
Vanaf nu hoor je er helemaal bij!

Dat gephlep met die takken wordt eentonig!

Ondanks dat de kiwi-takken al flink in elkaar zijn gezakt en verleppen (we hebben ze onder de tafel gegooid omdat ze zo langzamerhand behoorlijk goor zijn geworden door kwijl en plukken haar in diverse kleuren), zien we toch nog regelmatig trippende haarfabrieken onder, op of bij onze buitentafel.
Lekker in de schaduw, vrede op aarde, allemaal dromen over gebraden vogeltjes die zomaar uit de lucht vallen, en muisjes natuurlijk, gebakken in ganzenvet.


Dat genieten kan natuurlijk ook in de zon, zoals Cera ons hier laat zien. Ja, soms schamen wij ons voor haar omdat ze zo ongegeneerd haar hele buik toont aan een ieder die voorbij komt. En normaal gesproken vouwt ze haar staart nog om haar rozijntje en wat daar nog meer zit, maar van enig gevoel voor decorum is nu helemaal geen sprake meer. Op zulke momenten komen we er gewoon rond voor uit dat wij haar niet hebben opgevoed maar dat zij elders opgroeide...



Zelfs de Boez is erbij, al is hij normaal gesproken niet zo'n groepsdier, zeg maar. Hij blijft ook wat meer waakzaam dan de anderen. Het kan zijn dat de kiwi iets minder effect op hem heeft; het schijnt dat niet alle katten evenveel beneveld raken door verdovende middelen als Nepeta en (in dit geval) kiwi.
Maar het kan ook zijn dat Boez maar een kleine dosis had genomen omdat het zo druk was bij de tafel.




U ziet hier het verschil met de anderen; dat is pas echt een lamlendig zootje ongeregeld.

Oscar (boven) hangt als een dweil over het bankje. Wij nemen aan dat hij een vrije dag heeft genomen want in deze staat kan hij natuurlijk niet aan het werk als reporter. Daarnaast zit het breken van het record Pergola-Zitten door hem er ook niet in; stel je voor dat Os in deze toestand een uur of twee bovenop een balk zou moeten bivakkeren! Nee, hij zou zomaar zijn evenwicht kunnen verliezen en dus zouden wij het hem zelfs verbieden. Wamy (rechts) is ook totaal ingekakt; alle pit is eruit. Hij ziet er zo trouwens wel schattig en lief uit en niemand zou vermoeden dat hier een brutaal schoffie ligt. Gizmo (links) is wat later gekomen en ligt nog lekker te phleppen met het smerige uiteinde van een al helemaal afgelebberde tak. Dan missen we er nog één, namelijk die rood-witte.


Sonny kwam pas toen de anderen allemaal totaal onbekwaam waren. Zodoende had hij de ruimte en hoefde hij zich geen zorgen te maken over vijandig gegrom of uitgestoken klauwen. Ook hij zag (na behoorlijk te hebben gephlept met zo'n tak) de gebraden meesjes uit de lucht vallen.
We hopen dat de kiwitakken binnenkort hun aantrekkingskracht hebben verloren, want het wordt hoog tijd dat er weer wat meer leven in de brouwerij komt. En anders moesten we ze maar eens weggooien, heh? Ja...

donderdag 28 juni 2012

Geen tijd...

Sorry Oscar, maar we hebben niet gezien dat je aan een nieuwe recordpoging was begonnen. Nee, mevrouw Katblad was net even bezig, dus had haar moeten waarschuwen want dan had ze op de klok kunnen kijken en de tijd kunnen noteren. Bovendien moet ze zo weg voor wat boodschappen Os, dus het is sowieso een ongelukkig moment voor een recordpoging Pergola-Zitten.
Snap je het niet, Os? We hebben dus geen tijd vandaag. Os?


woensdag 27 juni 2012

Gezonde vent, en gefeliciteerd!!!

Als Wamy had geweten dat het vandaag DE DAG was, had hij zich vast niet in de reismand laten stoppen. Maar goed, hij is nog niet zo vaak bij de dierenarts geweest dus hij voelde het niet aan en zag het al helemaal niet aankomen. (Dat zal de volgende keer wel anders zijn, heh?) Onderweg, in het wielhuis, raakte hij een beetje overstuur en begon te hijgen. Maar eenmaal in de spreekkamer werd hij weer rustig en keek nieuwsgierig door het raam naar buiten, waar allerlei mooi gevederde diertjes rondliepen.

Hij moest wachten tot de andere twee haarfabrieken hun ellende achter de rug hadden (zie vorig bericht), maar daarna moest ook hij de tafel op.







Wat deed dat vreemde mens met hem? Waarom werd hij overal geknepen en moest er naar zijn hartje geluisterd worden?
Waarom moest hij op de weegschaal? Nee, geen grammetje vet op dat lenige lijfje, maar wel 5.2 kilo dus. Gewoon een flinke vent...







Ja, prima gebitje! Niks mee mis, met deze haarfabriek! Maar ook nog een prikje, want dit was wel een APK voor Wamy, en waarschijnlijk zijn eerste. In dat laatste geval moet hij over een maand terug voor een tweede prikje, want anders telt het niet. MaGiz moet nog even uitzoeken hoe dat zit, met de Wams en zijn medisch verleden (zeg maar).
Hoezo?
Is zijn verblijfsvergunning dan al rond? Of liever gezegd: eindelijk rond?



Jawel, en dit is het bewijs!
Wams werd namelijk ook gechipt en heeft nu zo'n rijstenkorrel met nummer tussen zijn schouderblaadjes. En dat nummer hoort bij hetzelfde adres als dat van Sonny en Gizmo!

EINDELIJK!

Wamy is dus nu officieel geadopteerd door MaGiz, en niemand mag nog zeggen dat de Wams een illegaal is!

GEFELICITEERD MAGIZ!

Geïrriteerd tandvlees, slappe poep en een rare knobbel

Ja ja, voordat je het weet is er weer een jaar om en moet je weer voor de APK (Algemene Poezen Keuring) naar de dierenarts. Cera kwam vanmiddag argeloos naar beneden, werd zomaar door mevrouw Katblad in haar kladden gegrepen en voor ze het wist zat ze in het rieten reismandje. En omdat ze het daar niet mee eens was zette ze eerst een keel op, en toen dat niet hielp begon ze de mand te slopen. Maar toen ze na het autoritje op de behandeltafel werd gezet, had ze ineens niets meer te vertellen....




Cera had last van geïrriteerd tandvlees, en wij denken dat dat door het te intensief gekluif aan de kiwitakken komt. Waarschuwing voor andere haarfabrieken: alleen maar over die takken rollen en kopjes geven, je niet door je mens laten verleiden om ermee te spelen en de takken al spelende stevig in je bek te nemen of eraan gaan lopen trekken. Aan de kiwi-takken zitten namelijk kleine prikhaartjes en die heb je liever niet in je tandvlees, geloof ons!




Wel, verder was het helemaal goed met Cera. Natuurlijk kreeg zij haar prikje, een wormenpilletje en werd ze gewogen. Tja, weer een beetje aangekomen, heh? En wat hadden we nou afgesproken?

Daarna was de Boez aan de beurt, maar helaas, hem hadden we niet bij ons. Boez was namelijk al 's ochtends bijtijds de hort op gegaan en vergat zich weer te melden. Nee, ook gerammel met de snoepjesdoos had geen affect. Het loeder.


Maar verder niet getreurd, Japekoppie ging voor hem in de plaats mee. Hij heeft namelijk al een tijdje last van dunne poep en een flinke bobbel naast de aanvang van zijn staart. Redenen genoeg om hem te laten controleren door de dierenarts.
Japekop had natuurlijk ook geen zin in polonaise aan zijn lijf, en daarom probeerde hij bescherming te zoeken bij zijn mens.






Jawel, het was even zoeken maar die knobbel zat er toch echt!
En toen pakte de dierenarts een grote naald om daarmee te prikken....








Nee, niet om iets in te spuiten maar om iets uit te halen; vocht dus. En dat was gelukkig helder vocht, en de knobbel bleek een cyste te wezen.
Echt weer iets voor Japekoppie om zoiets raars te hebben. Japekop heeft in zijn leven (dik 14 jaar) al meer kwalen weten te verzamelen dat al onze voormalige (en op hoge leeftijd gestorven) haarfabrieken bij elkaar. Een soort van kneusje dus, maar wel een heel lieve...
Wel, mevrouw K. was natuurlijk opgelucht dat het niet iets kwaadaardigs was.


Japekop was trouwens wederom wat afgevallen, maar dat kan komen door het slappe-poep-gedoe. En omdat hij in het verleden ook al een keer een maagzweer had, kregen we maagzuurremmers voor hem mee en speciaal dieetvoer (voor katten met lastige ingewanden), en nu maar hopen dat hij daarvan opknapt.
Omdat Japie in juli zijn APK zou moeten hebben, kreeg hij ook alvast maar een inenting en een wormenpil, dan hoeven we de volgende maand niet weer met hem die vreselijke tocht te maken, tenzij hij blijft sukkelen natuurlijk!
Met dank aan MaGiz, die de foto's maakte.


Hoop extra werk...

Mevrouw Katblad, voordat u weer naar binnen gaat zou ik u graag even willen spreken, kan dat?
Het is namelijk zo dat ik ergens mee zit en ik heb een sterke behoefte om dat met iemand te delen.
Heeft u even tijd voor mij?








Wel, wat mij dwars zit is dat er iets te staat gebeuren bij mij thuis, en ik weet niet wat. Mijn mens is wat nerveus lijkt het wel, en ik heb het gevoel dat het met mij te maken heeft.
Nu ben ik dus bang dat hij me wellicht naar een pension gaat brengen, want dat heeft hij wel eens meer gedaan als hij op vakantie ging. Vroeger ja.
U denkt dat dat niet het geval is? U weet dat zelfs zeker?












Wacht even, dat vraagt om een toelichting. Nee, ik kom even naar u toe, dan kunnen we elkaar recht in de ogen kijken en bovendien versta ik u dan beter.










Ik ga dus niet naar een pension?
Maar er gaat wel wat veranderen bij me thuis? Er komt toch geen dame bij ons inwonen, wel? Ja? Oh, een lapjesdame dus. Een kleintje? En die moet ik gaan opvoeden?
Wel mevrouw Katblad, ik geloof niet dat ik daar nu zo'n zin in heb. We hebben het toch goed samen, mijn mens en ik? Waarom moet er dan zo'n ukkie bijkomen? Nee, ik zie het al helemaal voor me. Die gaat natuurlijk met haar snufferd in mijn etensbak zitten wroeten, moet uiteraard altijd maar op schoot bij mijn mens, gaat aandacht trekken, d'r klauwen overal inzetten en in mijn staart hangen. Nee, ik denk niet dat dit een goed plan is, zo'n kleine erbij. Het betekent voor mij een hoop extra werk en het zal me bovendien afleiden van mijn belangrijke taak als partijleider van Hof is Vol. U vindt dat ik niet moet zeuren? Dat er genoeg plek is voor twee haarfabrieken in mijn huis? Dat ik niet jaloers mag zijn?
Wel mevrouw Katblad, dat zullen we dus nog wel zien want dat maak ik allemaal toevallig zelf wel uit.
Had ik nog een heel dringende vraag aan u.
Heeft u nog wat snoepjes over misschien? Stuk of twee drie ja, maar meer mag natuurlijk ook. Ja, ik wacht wel even.

maandag 25 juni 2012

Weet u al hoe ze gaat heten?

Nee mevrouw Katblad, nu mag ik weer een keer. Ik kan het best, let maar op. Schenkt u nog maar een wijntje voor me in, dan komt alles goed. We zijn trouwens over de honderdduizend heh? Ja, nu gaat het geld vast en zeker eindelijk binnenstromen. En de geschenken ook natuurlijk.
Wie zijn dit trouwens? Ah, het lapje en een broertje. Het lapje is zeker die voorste? Ja, dat dacht ik al. En waar komen deze fraaie opnames vandaan? Ach natuurlijk, bij Wilma. Was u daar dan? Nee? Oh, MaGiz dus, en zij maakte deze foto's. Waarom eigenlijk? Het lapje komt in de Katbladbuurt wonen? Toch niet bij ons, heh? Ah, bij Myo dus. Weet zijn mens Dennis daarvan? Natuurlijk, hij was mee met MaGiz om de kleine te keuren. Oh pardon, om kennis met haar te maken uiteraard. Ja, nu ben ik weer helemaal op de hoogte. En deze plaatjes zijn gemaakt in de opgeknapte kittenkamer? Ja, het ziet er erg gezellig uit. En zullen we dan nu maar de volgende foto opladen? Tenminste, als u eerst mijn glas bijvult natuurlijk.


Ach, wat een moppie. Ja, eerlijk waar een schatje. Is dat mens Dennis die daar zit? Ja dus. Wel, hij houdt haar wel een beetje bezitterig vast, heh? Oh, ze moeten nog aan elkaar wennen, en hij voelt alvast even hoe zacht haar vachtje is.
Nee, ik red het verder wel dus u kunt rustig de aardappeltjes opzetten, en ik eet graag mee als u het niet erg vindt. Asperges? Ja lekker. De laatste van het seizoen zeker, heh?Gehaktbal is ook goed. Maar wilt u nu eindelijk eens mijn glas bijvullen? Nee, anders kan ik hier niet mee verder. Ja, dan loop ik vast wegens vochtgebrek.
Lapje dus. Wat een grote oren heeft ze, niet? Oh, die groeien dus niet meer mee met de rest. En die blauwe ogen? Worden die straks groen? U denkt van wel. Dan gaan we nu even naar de volgende foto kijken, als u het niet erg vindt tenminste. Ja, ik krijg al aardig door hoe dat moet.


Broertje van lapje? Dacht ik al. Gaat al netjes zelfstandig op de bak, heh?
Zijn die broertjes eigenlijk al besproken? U weet het niet zeker maar dacht van niet? Ach.
Heeft u de zolder eigenlijk al helemaal opgeruimd? Nee, ik vraag dat zomaar. Heb ik geen bedoeling mee, nee. Maar ze zijn wel erg leuk heh, die ventjes? En misschien zijn het ook wel erg goeie reporters, heh? Ja, het is inderdaad nog te vroeg om dat te kunnen weten, daar heeft u gelijk in. Zullen we dan maar naar het volgende plaatje kijken? Nee, laat die zolder maar zitten.




Ah, dit is lapje weer en ze drinkt uit een bakje.
Ze heeft wel een wit oortje. Weet Dennis al dat hij dat moet insmeren tegen de zonnebrand? Oh, ze moet dus voorlopig nog binnen blijven....
Weet Myo eigenlijk al dat het lapje bij hem komt wonen? Bent u niet van op de hoogte. Dan wordt het tijd dat u hem eens gaat informeren. Ja, Myo moet voorbereid zijn, anders wordt het helemaal niks. Nee, straks pakt hij zijn koffer en dan staat hij hier voor de deur, vanwege die snoepjesvoorraad van u en omdat hij het zogenaamd thuis niet meer ziet zitten. Nu niet boos worden mevrouw K.! Schenkt u uw eigen glas ook nog maar even vol, en als u dan toch bezig bent kunt u dat van mij ook nog even bijvullen, dat scheelt straks weer een loopje naar de koelkats, eh kast.


Ah, hier zitten ze dus alle drie bij elkaar. Wel naar om te bedenken dat ze straks van elkaar gescheiden gaan worden, niet? Oh mevrouw K., nu moet u niet gaan huilen hoor! Nee, u moet maar goed bedenken dat het bij poesjes anders gaat dan bij mensen. Ja, ze vergeten sneller en wennen heel gauw aan een nieuwe situatie. Kijk maar naar de Boez, heh? Ja. Die weet niet beter of hij heeft hier altijd gewoond, toch? Ja, en daar gedraagt hij zich ook naar, maar dat is nu niet van belang of relevant. (Het kleine profiteurtje...) Nee, u verstond mij verkeerd. Even kijken of er nog meer foto's van MaGiz zijn. Heeft ze trouwens uw wielhuis heel teruggebracht? Nee, dan is het goed.


Ah, dat is de kleine lap weer, en als ik het goed zie zit mens Dennis daar op de achtergrond. Weet hij trouwens al wat zo'n klein ding allemaal nodig heeft? Natuurlijk zal Wilma dat hem vertellen, ja. En u gaat donderdag even met Dennis shoppen? Kleine krabpaal? Klein kattenbakje? Speciaal kittenvoer enzo?
Ze is wel mooi getekend, heh? Weet u al hoe ze gaat heten? Oh, dat is dus nog geheim.
Tussen trouwens haakjes, mijn glas is weer leeg mevrouw K.! Zou u nog even zo vriendelijk willen zijn?


















Nou, dat lijkt wel een beetje ruzie, niet? Jawel, zo kijken de Os en Boez ook wel eens naar elkaar en dat zie je ze even later meppen naar elkaar. U noemt dat spelen? Niet voor het eggie?
Ruik ik nu aangebrande aardappeltjes, mevrouw K., of vergis ik me? 














Ach, hier is ze uitgeput zo te zien. Ja, het is nog zo'n klein ding, heh? Hoe oud nu? Bijna negen weken? Oh, op de foto 7 weken, maar nu inmiddels 8. En wanneer komt ze naar Leiden? Met negen weken? Eind van deze week? Maar dat is al heel gauw, mevrouw Katblad! Gaan we dat nog vieren? Welkomstcomité? Fanfare? Borrel met hapjes?
Nee, natuurlijk moet de kleine rustig kunnen wennen in het Hof, dat snap ik best. Nee, geen borrel, geen fanfare, dat komt later nog wel.
Had u trouwens nog wat in de wijndoos? Dan gaan we nu even gezellig samen op de komst van de kleine lap proosten. Weet u al hoe ze gaat heten? Oh, had ik dat al gevraagd. Geheim nog, ja. Vult u mijn glas dan nog even bij, mevrouw K.? En laat u de gehaktballetjes niet aanbranden? Hoezo kan ik de boom in?

Doorzakkertje

Als Oscar niet bezig is met vogels bestuderen, verkennen of Pergola-Zitten, kunnen we hem vaak vinden in de Kruidentuin, bovenop de struiken bij de parkeerplaats. Daar ligt hij dan wat uit te rusten van zijn drukke werkzaamheden en kan er tevens uitstekend de hele tuin in de gaten houden.
Zelf hebben wij het nog nooit mogen meemaken, maar wij hoorden van een Kruidentuinbewoner dat het liggen op het struikgewas niet zonder gevaar is; Os schijnt regelmatig door de takken heen te zakken, en dat is natuurlijk een bijzonder komisch gezicht.


Wel, Os had ons zien aankomen en besloot naar ons toe te lopen; hij is namelijk, hoe moe ook, altijd in voor een wandelingetje met mevrouw K. of een portie knuffels (liefst beide tegelijk). Heel voorzichtig kwam hij overeind.




Op deze foto kunt u zien hoe zorgvuldig hij zijn poten op de takken zet.
Uiteraard was het leuk geweest om een keer een foto te kunnen maken van een doorzakkende Os, maar dat zat er nu niet in.
Misschien hebben we een andere keer meer geluk.

100.000!

En toen, opeens, waren we de 100.000 voorbij!
Lang zullen wij en onze lezers leven in de Gloria, Hiep, Hiep!
Maar wie was het, die ene met de vijf nullen?

Camouflage-probleem

Cera heeft enige tijd geprobeerd zich te verstoppen in de Kruidentuin. Waarom weten we natuurlijk weer niet, maar we vermoeden dat ze dit deed om te testen of haar vachtkleuren dusdanig goed bij die van het gewas aansluiten dat er van het kameleon-effect of iets dergelijks gesproken kan worden; handig om te weten voor het geval zich noodsituaties voordoen.
Wel, u ziet het zelf: van echte camouflage was hier nauwelijks sprake.




Ook haar achterkant viel behoorlijk op in het door haar uitgekozen gewas,  dus om echt (of bijna) onzichtbaar te zijn zou ze dieper tussen de sprieten moeten wegzakken.











Wel, hoe Cera ook haar best deed, ze bleef behoorlijk zichtbaar.
We hebben nog geprobeerd een andere schuilplek voor haar te verzinnen, één die beter bij haar vacht kleurt, maar we kwamen er niet uit. Immers, graanvelden hebben we niet in de stad, evenmin als een tijgerlelieplantage of pompoenkwekerij.
Wij hebben Cera daarom aangeraden om in noodgevallen gewoon heel snel naar huis te komen. En dan willen wij wel zorgen voor een passende dekbedhoes of tijgerprintkleedje (desnoods).

Vergissing...

Waar Sonny vandaan kwam en wat hij uitgespookt had weten wij niet, maar toen mevrouw Katblad op straat liep met haar camera zag zij hem in draf naar haar toe komen. Het leek erop of hij haar nodig iets moest vertellen of heel erg verlegen zat om een liefdevolle aai.
Wel, mevrouw K. voelde zich erg vereerd, stond al helemaal klaar om Sonny met open armen te ontvangen (maakte daarbij ook nog eens lokkende geluidjes, u kent dat wel), toen de rooie haar straal voorbij liep zonder verder op of om te kijken.
Gelukkig heeft niemand het gezien.

De ouwe Japekop gaat effe uit zijn bol


Japekoppie is ook niet vies van een Kiwi-takje, zoals in dit filmpje zichtbaar wordt. We moeten er nog even bij vertellen dat de tak deskundig werd bewogen door MaGiz. En omdat zij ondertussen luid zat te babbelen over zaken die onze lezers vast niet willen horen (zij had niet door dat wij aan het filmen waren), waren we genoodzaakt een muziekje te gebruiken om de gesprekjes mee te camoufleren, zeg maar dus. Niet dat Japekop ook maar ergens last van had trouwens; hij had alleen maar belangstelling voor de heen en weer zwaaiende tak.

zondag 24 juni 2012

Het juiste moment afwachten

De Boez:
Ik weet best dat ik niet op het tafelkleed mag, maar ze waren al klaar met eten, de borden waren weg en ze hadden zelfs al een drankje gehad uit het pscht-apparaat, met schuimlaag erop. Dan weet ik dat het het juiste moment is om de lieve, kleine Benjamin uit te gaan hangen. Dus op zo'n moment waag ik het er gewoon op, spring ik boven op de tafel en ga een potje zitten slijmen bij de gast.
Deze keer was het mevrouw Katja, en die weet dus wel hoe ze het een haarfabriek naar de zin moet maken.

Ik ging dus onmiddellijk zo liggen dat ze overal goed bij kon, en dat het bijna onmogelijk was voor mijn mens om me weer van de tafel af te schoppen. Want als je daar gewoon op je staart zit is een flinke duw afdoende, maar als je languit gaat liggen kunnen ze je maar beter je gang laten gaan omdat het verwijderen van je tegenstribbelende, logge lijf meer haren en gruis achterlaat op dat pas gewassen tafelkleed dan dat beetje aaien en kroelen, als je tenminste verder maar zo stil mogelijk blijft liggen. Bovendien vinden ze dat zo lief, als je je zo vol overgave uitstrekt.
Ja, ik weet inderdaad heel goed hoe de dingen hier werken en hoe ik mijn zaakjes het beste aan kan pakken; kwestie van opletten en blijven leren van de verschillende situaties die zich kunnen voordoen.



Alleen is het erg moeilijk om helemaal stil te blijven liggen als je zo lekker wordt geaaid. Totaal vanzelf beginnen je poten zomaar opeens te strekken en buigen, sla je je nagels uit en trek je die vervolgens weer helemaal in. En dat dus steeds weer, want als je daar eenmaal mee bent begonnen kun je er haast niet meer mee stoppen. Ja, het komt door dat grote genot en is gewoon niet tegen te gaan. Heeft u dat ook wel eens? Niet? Dat is dan een groot gemis voor u.




Helaas komt er dan uiteindelijk toch het moment dat de gast vertrekt. Dan moet je overeind komen en voordat je het weet wordt het kleed onder je achterste vandaan getrokken. En dan weet je ook dat je het weer een tijdje zonder moet doen.
Nee, niets is zo lekker als geaaid en gekroeld te worden als je op het tafelkleed ligt, juist omdat dat dus eigenlijk niet mag.
Maar het is gewoon een kwestie van het juiste moment afwachten. Net zoals wanneer de gast wordt uitgelaten dus. Jawel, want als je het goed uitkient kun je nog net tussen de benen door mee naar buiten glippen. Deze keer lukte dat dus niet, maar dan is dan een geval van domme pech. En dan concentreer ik me alvast maar op het volgende geluksmomentje: een kroelpartijtje onder het dekbed. Ja, want ook dat kan ik me permitteren.