Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

donderdag 31 maart 2011

Een paar dagen geleden....

Een paar dagen geleden nog zat de Boez de jonge rozenblaadjes te vernielen. Wij gaven hem nog een standje, want wij houden liever onze rozenstruiken in goede conditie.









En op diezelfde dag (de dag voor zijn verdwijning), hield de Boez Oscar nog in de houdgreep en beet hij hem in zijn nek. Niet te hard natuurlijk, want ze zijn vriendjes...









Dikke vriendjes zelfs!
















En hij daagde Cera uit, maar zij keek hem streng aan want ze had niet zo'n zin in een spelletje.











En Boez drong verder niet aan.

Ondertussen blijft de telefoon stil. Geen verlossend bericht, ook geen kattenluik dat met geweld wordt open geramd door een opgewonden reporter met haast.
Lief Boezelventje, waar zit je? Het regent nu zo hard. Het is heel erg stil en saai op de redactie zonder jouw stoute streken. We missen je zo ontzettend.....

woensdag 30 maart 2011

Weer een dag voorbij.....

Vanochtend heeft mevrouw Katblad opnieuw overal kaartjes in brievenbussen gedaan met een foto van de Boez en "vermist" erbij. En dan vooral bij de Hofjes en huizen met tuinen, want wij vermoeden dat de Boez toch liever niet op de drukke wegen zal gaan lopen. En natuurlijk riepen wij weer zijn naam en keken brutaal bij mensen naar binnen als wij daar een haarfabriek dachten te zien. Want je weet maar nooit.....
Maar geen Boezelmanneke dus.
Vanmiddag werden wij gebeld door een dame van een wasserij. De chauffeur had een zwart-witte kat vlak voor zijn wielhuis zien oversteken, en die leek wel erg veel op de Boez. Maar ja, dat was dus wel weer gisteren. Natuurlijk ging mevrouw Katblad direct naar de aangewezen plek, maar na een uur rondrijden op de fiets, steeds stoppen en roepen, toch geen Boez te bekennen. Wel veel andere katten in alle maten en soorten. Tjonge, wat wonen er toch veel katten in Leiden. En allemaal even nieuwsgierig. Wat doet die mevrouw daar? Wie zoekt zij?
Allemaal kijken en vragende blikken. Konden zij maar helpen zoeken, heh? Grappig was wel dat wij steeds op verschillende plaatsen Bollewangen tegenkwamen. Zijn territorium is gigantisch.....
Toen weer een telefoontje. Iemand had de foto van de Boez zien staan op Amivedi, want toevallig liep er al een paar dagen een kat rond voor haar deur en die voldeed aan de beschrijving. Hij zag er verloren uit, kwam heel ongelukkig over en dus had ze hem eten gegeven en opgesloten in haar schuur. Zij woonde hemelsbreed wel een flink aantal kilometers van de Katbladstraat vandaan, en daartussen lagen verschillende drukke stadswegen. Mevrouw Katblad ging met het wielhuis en kattenmand op pad, ze voelde wel degelijk iets van hoop maar echt erin geloven kon ze niet.
De kat leek inderdaad erg op onze Boez, maar hij was het niet..... Iets dikkere kop, net even andere tekening, en de herkenning bleef uit. Hij had bovendien in zijn zwarte vacht op zijn rug een wit vlekje, en de Boez heeft dat niet.
Eén foto en beschrijving is eigenlijk ook niet genoeg, maar op de verschillende vermist/gevonden sites kun je slechts een enkele foto plaatsen. En voor een vreemde is het helemaal moeilijk om te beoordelen of de kat nu op de foto lijkt of niet. Het zijn de details, een enkel vlekje, de uitdrukking van de ogen, etc.

En dan nog het gevoel erbij. Het gedrag van de haarfabriek en zijn hele voorkomen.
Mevrouw Katblad kan ook niet elk vlekje van de vacht van de Boez beschrijven, want soms ontdekte zij nog nieuwe vlekjes, een zwart puntje ergens, het zwarte stukje tussen zijn oren waar een miniscuul wit streepje doorloopt.
Zonder te letten op de tekening van de kat in de schuur konden we al gelijk zeggen dat het niet de Boez was. Toch een behoorlijke teleurstelling....
We hopen natuurlijk wel dat ook dit poezebeest zijn huis zal terugvinden, en we hadden met hem te doen.
Ook de dame die dacht dat zij het mens had gevonden was zeer teleurgesteld. Ze zou de kat eten blijven geven en blijven zoeken naar de eigenaar....

het snuitje van de Boez, voor ons direct herkenbaar

Later zijn we toch nog met het wielhuis teruggereden naar de wijk waar de chauffeur van de wasserijauto hem meende gezien te hebben. En toen zagen we inderdaad een zwart-witte kat, maar in het geheel niet lijkend op de Boez.
Weer een dag voorbij zonder duidelijkheid of aanwijzingen. Oscar heeft steeds bij ons binnen gezeten of voor de deur en het raam gelegen. Cera bleef dichtbij huis en is niet naar de Kroeg geweest. Japekoppie en Tokkie Troy hebben hun diner afgeslagen. En zo is er weer een dag voorbij gegaan.....

Door het ijs gezakt...

Terwijl wij gisteren posters ophingen in verband met de verdwijning van de Boez, werden wij er door iemand op attent gemaakt dat er een kat in de gracht dreef. De dierenambulance was al gebeld.
Het hart van mevrouw K. stond even stil.....
Toen hoorden we dat het een arme drommel was met cyperse vacht, en wist mevrouw Inge dat het hier om Schneider (haar oppaskat) moest gaan.
Schneider (broertje van de rooie Flash) verdween in december. Zijn pootsporen werden op het ijs op de gracht gezien en er werd al gevreesd dat hij erdoor was gezakt.
Na controle van de chip is vastgesteld dat de verdonken kat inderdaad Schneider is. Hoe droevig ook, zijn mensen hebben nu tenminste zekerheid omtrent zijn lot. Wij wensen zijn mensen, Inge en verder iedereen die om Schneider gaf heel veel sterkte toe.

dinsdag 29 maart 2011

De buurt uitgekamd...

Vanavond hebben wij weer een stukje van Leiden (overkant van de gevaarlijke weg) uitgekamd, samen met mevrouw Inge. Onderweg kregen wij een telefoontje: de Boez zou in de Blommendaalspoort gezien zijn, al was dat gisteravond. Natuurlijk zijn wij daarheen gegaan, en hebben aldaar enige tijd zijn naam geroepen. Doch er kwam geen Boez tevoorschijn. Nog een paar straten afgezocht zonder resultaat.
Terug op de redactie zat Os bij ons binnen. Wij moesten hem teleurstellen en hem buiten zetten. Het kattenluikje laten wij wel in één richting open, voor het geval reporter Boez besluit thuis te komen. En dat betekent dat Oscar ook zomaar weer binnen kan komen, maar daar kunnen wij ons momenteel niet zo druk om maken.
En nu gaat mevrouw Katblad dan toch maar even een poosje slapen.
Bedankt voor alle support-mails, lezers! We proberen de moed erin te houden.....

Boez nog steeds niet terecht

Toen de Boez gistermiddag niet meer werd gesignaleerd op de redactie en hij ook niet voor het diner thuiskwam, gingen de alarmbellen rinkelen. Immers, Oscar was al naar zijn eigen huis, het was flink donker en helemaal niet zo warm meer buiten, dus hier klopte iets niet.
Mevrouw Katblad ging op onderzoek uit. De Hoftuin zat vol met haarfabrieken. Wellicht vermaakte de Boez zich hier?

Op de foto hiernaast ziet u Igor. Nee, hij had de Boez niet gezien.

Ook Iwan, die op de trap zogenaamd wat zat te dommelen, wist van niks. Maar hij had dan ook niet echt gelet op de eventuele aanwezigheid van de Boez, want ondertussen moest hij Myo in de gaten houden.







En Myo had een belangrijk overleg met Panda, dus ook zij konden mevrouw K. niet wijzer maken.

Wij gingen daarna nog naar de Kruidentuin, maar daar was het pikdonker en wij konden er geen haarfabriek(en) ontdekken. Ook tijdens onze nachtelijke rondes ontwaarden wij nergens meer de oplichtende oogjes van de Boez....




Oscar heeft vandaag de hele dag op het tafeltje voor de redactie liggen wachten (hier met één poot tegen het raam aangedrukt) terwijl mevrouw K. samen met mevrouw Inge posters in de buurt ging ophangen en allerlei tuinen buiten de katbladbuurt bezocht. Ondanks ons geroep en speurwerk echter geen Boez te bekennen. Eerder op de ochtend leverde een ronde door eigen buurt (met de reporters Cera en de Os) ook niets op.
Alle nodige instanties zijn op de hoogte van de vermissing. Wij kunnen verder slechts afwachten, en blijven natuurlijk naar het Boezelmanneke uitkijken....

Reporter zoek!

Sinds gistermiddag is onze reporter Boezelmans (roepnaam Boez of Boesky) verdwenen.
Boez is 2 1/2 jaar oud, gecastreerd en heeft een chip. Hij is benaderbaar als je hem bij zijn naam roept.

Het kan zijn dat Boez zich ergens in heeft laten sluiten. Wij hebben gedurende de nacht enige keren rondjes door de buurt gelopen om te zien of we hem ergens konden horen, maar helaas.

Kijkt u alstublieft met ons naar hem uit!
Ons telefoonnummer: 06- 239 47 417

maandag 28 maart 2011

Met de arm over de schutting

Gelukkig komt het mens van Gizmo vandaag weer terug van vakantie, want Giz mist haar heel erg. Ja, haar huisgenoot Sonny mist zijn mens ook wel, maar is beter in het sluiten van nieuwe vriendschappen en het slijmen tegen mevrouw Katblad; hij neemt dan ook ruim de tijd om haar aaien in ontvangst te nemen, geniet daar met volle teugen van en vraagt alsmaar om meer.
Maar Miss Giz dus niet. Zij zegt duidelijk tegen mevrouw K.: "jij haalt het niet bij mijn eigen mens", en gaat, zodra het luikje open is, op sjouw. Op de foto hiernaast is zij, na een paar hapjes ontbijt, alweer op weg om haar huis via het balkon te verlaten.

En hier gaat zij via de Oleander de schutting op. De takken buigen flink door, maar Giz is niet zwaar en dus gaat het net goed.










Vervolgens loopt zij een stukje over de schutting naar de plek waar zij naar beneden gaat springen (op een ander balkon), en dat balanceren op dat dunne randje kan zij erg goed, doet dat met zekere tred en ook nog eens zeer bevallig.









En hops, daar ging zij dan.
Mevrouw Katblad wenste haar nog een fijne dag toe en keerde zich om om te kijken wat Sonny ondertussen uitvoerde; hij prefereert de veiligheid van het eigen balkon en heeft geen behoefte om de Muizentuin te bezoeken. Misschien komt dat nog wel een keer als hij helemaal gewend is aan zijn omgeving; hij woont hier immers nog maar pas een paar maandjes!





Doch opeens hoorden wij een vreselijk gekrijs, en daar sprong Giz weer terug op de schutting! Ze was behoorlijk boos op de haarfabriek die daar aan de andere kant moest zitten, en natuurlijk was mevrouw Katblad heel erg nieuwsgierig naar de identiteit van de aanvaller. Maar ja, die schutting heh? Ze kon met camera nog wel een stapje hoger komen, maar daar hield het op. Ze moest dus een list verzinnen.




Wel, terwijl Gizmo wat tot rust was gekomen maar nog steeds bovenop zat, sloeg mevrouw K. haar arm met camera over de schutting en begon in het wilde weg te knippen. Van links naar rechts en weer terug, en dan zouden we toch met een beetje geluk de boosdoener gespot moeten hebben, niet?
Ze schoot zo'n tien plaatjes, en bij het terugkijken zagen wij op de foto hiernaast een klein boefje, in het midden helemaal bovenaan.
(Het balkon dat u hier ziet is trouwens dat van de buren; de huizen hier lopen een beetje langs en achter elkaar, zeg maar, dus Giz moet altijd via het balkon van deze buren naar de Muizentuin en vervolgens de Katbladstraat.)

Op een volgende foto zagen wij de boef weer. Komt hij u ook bekend voor? Wit puntje aan de staart? Ja, hij lijkt hier zwart wit maar hij is in werkelijkheid dus grijs wit. Weet u het nu?
Juist ja, Wamy!

Maar inmiddels was Wamy dermate ver weg dat Gizmo nu opnieuw de schutting af ging, en deze keer verdween zij snel en zonder oponthoud. Tenminste, wij hoorden geen gekrijs meer.

Sonny keek zijn huisgenote na, maar had geen enkel verlangen haar te volgen. Nee, hij volgde liever mevrouw Katblad terug naar binnen om nog even een flinke aaibeurt bij haar los te peuteren en een snoepstokje natuurlijk, want daar is hij dol op.
Wel Sonny, nu moet je weer korte tijd alleen blijven, zei mevrouw Katblad tegen hem. Maar ze beloofde dat dat echt niet meer voor lang zou zijn omdat het mens vast al druk bezig was met het pakken van haar koffer, en dan weer heel gauw naar haar lievelingen terug zou komen. Nee, ze nam geen nieuwe haarfabriekjes mee uit Egypte, al zou haar bagage vast wel een beetje naar vreemde katjes ruiken. Maar Sonny, niets van aantrekken want die poesjes waren voor de nodige troost omdat ze jou en Gizmo zo miste. Sonny zei alleen maar prrrrr, en nam nog een paar aaien in ontvangst, want daar kan je nooit genoeg van krijgen. En verder moest hij ook maar afwachten of wat mevrouw K. had gezegd wel de waarheid was, heh? Ja, zo is het maar net.

Cadeautjes

Cera heeft alle cadeautjes geïnspecteerd en goedgekeurd. Eén van de cadeautjes was wel helemaal het einde, namelijk zo'n stinkend valeriaan-speeltje! Niets vermoedend maakte mevrouw Katblad de verpakking open en sloeg toen bijna tegen de grond door de vreselijke geur die onmiddellijk haar neus binnendrong. Snel heeft zij vervolgens het zakje weer goed gesloten en daarna haar handen geschrobd met veel zeep.
Wij zullen dit mooie presentje op een later moment aan de reporters aanbieden, wanneer mevrouw Katblad vindt dat alle ramen open kunnen en zijzelf even buiten kan verblijven dus.

De speelgoedmuizen (en dat zijn er veel!) zwerven inmiddels door onze kamer; ze werden vannacht al tussen de cadeau's uitgevist, alleen weten we niet door wie (al hebben wij zo onze vermoedens - wij denken aan een zwart-wit monster). Mevrouw T. Troy heeft netjes gewacht tot zij door het mens een muis kreeg toegeworpen alvorens zich eens fijn uit te leven.
En Japekoppie loopt zijn verkenningsrondjes; spelen doet hij alleen in zijn vrije tijd en dat heeft hij niet zoveel. Hoewel, als hij zo'n stinkend valeriaan-speeltje krijgt aangeboden, laat hij graag één van zijn rondes vervallen, schatten wij zo in.....

Brief

Beste Annemarie,

Wat een leuk verslag! Wij vonden het erg fijn om te merken dat iedereen echt interesse had in wat onze stichting doet en dat veel mensen leuke vragen stelden! En wat een resultaat zeg, 425 euro!!! Heel erg fijn en nogmaals heel hartelijk dank voor jullie inzameling en gastvrijheid gisteren.

Op onze site komt een leuk verhaal over jullie inzameling welke ook in onze nieuwsbrief zal komen.

Heel veel schrijfplezier voor het leidsch katblad.

Groeten,
Olga Wieberdink
Stichting Amsterdamse Zwerfkatten

Alternatief voorstel

Harremans:
Zo, en wie hebben we daar? Hoort die bij u, dat ouwe wijffie? Weet ze wel dat ze hier helemaal niet mag komen?
Ze heeft geluk dat Myo er effe niet is. Ja, want die had haar direct de Hoftuin uitgezet.
Hij is onze nieuwe partijleider, wist u dat al? Hoe mijn broer en ik daarover denken? Wel, wij vinden het wel best. Myo neemt momenteel namelijk de meeste uitzettingsgevalletjes voor zijn rekening, dus van ons mag-ie onze partij leiden. U weet over welke partij ik heb het? Hof is Vol inderdaad. Ja, ondanks het verscheiden van Rooie Gijs gaan we gewoon door met ons werk, want waar je aan begonnen bent moet je ook afmaken, toch?

Hoe oud is ze nu, die dame (Tokkie Troy - red.) daar? Over een paar maandjes zeventien, zegt u? Ja, ze ziet er nog goed uit voor haar leeftijd. Beetje onzekere stapjes en wankel, heh?
Het is grappig dat ze mij hier nog niet heeft zien zitten. Ik zou zo bovenop haar kunnen duiken en dan is ze in drie sprongen het Hof weer uit. Waarom ik dat dan niet doe? Wel, ten eerste staat u ertussen en ten tweede was ik eigenlijk net aan een pauze toe. Ja, het klopt dat ik de ene keer wat fanatieker ben dan de andere keer, maar nu mijn broer (Panda - red.) en Myo er toch niet zijn, hoef ik me ook niet te bewijzen, heh? U zegt dat ik gewoon lui ben? Wel, dan vergist u zich wel degelijk.

Waar gaat ze nu naar toe? Natuurlijk moet ik haar in de gaten houden, dat is wel het minste wat ik kan doen! Inderdaad erg verleidelijk om haar even flink de stuipen op het lijf te jagen, maar ik ben een beetje stram vandaag, begrijpt u wel? Bovendien lig ik op iemand te wachten. Nee, geen afspraakje maar een andere klus, meer intern zeg maar, een Hofzaak zal ik maar zeggen. Nee, ik ga niet zeggen op wie ik wacht, maar kan u wel vertellen dat ik hier niet voor niets voor dit huis zit, en dan kunt u wel raden om wie het gaat, toch?

Ah, u heeft haar al gezien. Maakt ze al aanstalten om naar buiten te komen? Nee? Ze durft gewoon niet, en dat komt door mij. Nee, ik was niet van plan haar uit te zetten want ze woont hier nu eenmaal, maar een beetje pesten kan geen kwaad en dan weet ze gelijk weer hoe de zaken hier staan. Ze zou natuurlijk lid kunnen worden van onze partij, maar dat doet ze niet. Nee, ze ontvangt zelfs vreemdelingen bij haar thuis en ik heb zelf gezien dat uw Boez haar regelmatig opzoekt. Die krijgt dan snoepjes inderdaad, en daarvoor moet zij (Bohr dus, maar dat had u al begrepen uiteraard - red.) dus boeten.
Ja, ik blijf hier net zolang wachten tot ze buiten komt. Misschien is het daarom een goed idee als u nu met die ouwe taart van u deze tuin weer verlaat, dat liggen mijn kansen misschien beter.
Maar eerst had ik nog een klein vraagje. Ik heb gehoord dat u op uw feestje heel veel lekkers voor haarfabrieken hebt gekregen, en daar u geregeld over mij en de anderen van dit Hof schrijft, dacht ik zo dat u best wel wat van die snoepjes kunt uitdelen als dank voor ons po(e)seren, en als dank voor de interviews waaraan wij altijd belangeloos meewerken. U hebt toevallig nu niks lekkers bij u? Wel, u woont vlakbij, dus wat let u? U wilt het op een akkoordje gooien? U haalt een paar snoepies en ik laat Bohr met rust? Ik weet niet of ik u dat kan beloven, nee. Hebt u nog een alternatief voorstel waar ik mij beter in kan vinden?

zondag 27 maart 2011

Prachtig feest!

Mevrouw Katblad kan terugkijken op een fantastisch feestje; een geweldige opkomst en een prima sfeer! Bovendien was de regen op tijd gestopt met vallen, dus ook dat zat mee.
Hiernaast een foto van een nog onaangeroerd buffet.








En nog meer buffet, want voedsel was er in overvloed.











En drank trouwens ook!

Wel, wij kregen zo'n 35 gasten, er was een delegatie van 2 man (of eigenlijk vrouw) van de Stichting Amsterdamse Zwerfkatten (SAZ dus), en zo werden wij goed geïnformeerd over hoe deze stichting haar prachtige werk doet voor de zwerfkatten in deze grote stad, hoe een brand hun onderkomen verwoestte en dat zij gelukkig een nieuw onderkomen hebben gevonden waar zij binnenkort kunnen intrekken, hoe zij alle zwervers steriliseren (haarfabrieken dus heh?) en van een chip voorzien (en een klein puntje van het oortje knippen zodat iedereen kan zien dat deze katten "geholpen" zijn).
Omdat de Stichting een doorgangshuis is (de behandelde zwervers worden teruggezet of gaan naar het asiel), heeft zij vooral geld nodig om al deze, net beschreven klussen te kunnen financieren, en daar hoort ook het vangen van de zwerfkatten bij uiteraard.



Myo liep ondertussen buiten de feestruimte wat heen en weer. Hij had geen belangstelling voor al die enge verhalen, want aan hem is in het verleden reeds genoeg gesleuteld (zeg maar) en hij heeft al moeite genoeg met de verwerking daarvan. Nee, het enige wat hij wilde was dat zijn mens thuiskwam, maar omdat het daarbinnen zo gezellig was moest hij daar helaas nog wat langer op wachten. Ondertussen wist Myo zich te vermaken door op zijn eigen wijze onze reporters buiten de Hoftuin te houden, zoals een goed partijleider van "Hof is Vol" betaamt....


Wel, het feest ging nog tot laat door, en zo belandde mevrouw Katblad pas ver na middernacht in haar bedstede. Tevreden over het feest en de inzameling sliep zij al spoedig in, om na een paar uurtjes weer wakker te worden. Teveel gedronken zeker? Ja, want ze telde opeens 6 katten in haar slaapkamer terwijl ze toch zeker wist dat ze er maar met 4 het huis deelt! Nog even met de ogen knipperen dan maar? Ach, vergeten het slaapkamerraam te sluiten. Wamy hing daar zomaar over de vensterbank en lag met half geloken kijkers erg ontspannen te wezen. Wij weten niet hoe hij daar is gekomen, maar dat is ook eigenlijk niet belangrijk. Oscar (had zich waarschijnlijk in laten sluiten) liep samen met Japekop langs het bed heen en weer te ijsberen en moeilijk te doen omdat zij de aanwezigheid van Wamy niet zo op prijs stelden en dus erg onrustig waren. De dames en Boez lagen verdeeld over het bed, dus krap was het daar wel. Wat te doen aan deze overbevolking? Wel, voor één keer dan maar 's nachts het kattenluik openzetten, de ochtend gloorde immers al. En spoedig waren alle 6 haarfabrieken naar buiten verdwenen en kon mevrouw K. nog even verder slapen.

foto: de cadeautjes voor mevrouw Katblad en de reporters; een aardige verzameling, heh?


En tot slot willen wij alle gasten bedanken voor hun gulle gaven en vrolijke aanwezigheid, want zonder gezellige mensen is er ook geen leuk feest. En natuurlijk bedanken wij Els, Inge, Marlies, Jacq en Katja voor hun geweldige hulp bij het organiseren van dit festijn!
Wat er aan geld opgehaald werd??????
425 euro!!!
(waarvan trouwens nog een paar tientjes ontvangen dienen te worden door mevrouw K, maar dat komt vast wel goed!)
 Dit bedrag hebben wij reeds overgemaakt aan de Stichting Amsterdamse Zwerfkatten (SAZ)!

zaterdag 26 maart 2011

Vandaag vieren wij feest....

Vandaag viert mevrouw Katblad feest in verband met het 3-jarig bestaan van Het Leidsch Katblad.
Daarom zal de redactie vanmiddag gesloten zijn tot morgenochtend laat (schatten wij zo in). Onze haarfabrieken hebben vrij gekregen en bereiden zich alvast voor (op bed) op het vooruit zetten van de klok. Dat komt goed uit want het regent en dan wordt er sowieso niet graag op straat gezooid.
Wat het katbladnieuws betreft dus: tot morgen!

Afscheidsrondje van Mini

Terugkomend van een rondje wandelen met Oscar, kwam Mini ons voorbij rennen. Zij had erge haast en was waarschijnlijk op weg naar huis.
Werd zij soms achterna gezeten door de Schrik?
Of was er misschien een andere haarfabriek zo brutaal om Mini lastig te vallen?







Wel wel, het was Miss Gizmo die Mini had opgejaagd! Zij had haar huisgenoot Sonny blijkbaar weer eens in de steek gelaten en was via de Muizentuin in de Katbladstraat gekomen om eens even lekker al haar frustraties eruit te gooien!
Zij bleef echter in een bloembak op de hoek van de Steeg steken, en had daar het nakijken. Geen slecht plekje trouwens om even te pauzeren, want de pas ingerichte plantenbak bevat van die verse, rulle aarde waarin je lekker kunt graven. En dat deed de Giz dan ook met veel overgave.


Mini had door dat zij niet langer werd gevolgd, was achter een plantenbak gekropen en keek door de Steeg naar Giz, die dus aan het graven was gegaan.
Ja Mini, de kust is veilig. Wil je nog voor een laatste keer voor ons po(e)seren?
Nee, dat wilde Mini niet.









Want daar ging zij weer, verder door de Steeg, onder de muis op de muur door.
Waarschijnlijk had zij nog een verhuisdoos in te pakken of was zij bezig aan een snelle afscheidsronde door de buurt.
Was dit dan onze laatste foto van Mini in de Katbladbuurt?
Het zou zomaar kunnen......
Dag lieve, mooie meid! Het ga je goed in je nieuwe huis en buurt! En we zullen je hier heel erg gaan missen......

Geen belangstelling

De laatste tijd zien wij Luna niet zo vaak meer op het dak aan de achterkant van haar huis, maar toen wij door de Parallelstraat liepen, zagen wij haar in de dakgoot aan de voorkant schuifelen. Wij riepen haar naam maar zij weigerde onze richting uit te kijken. Waarschijnlijk had zij heel andere dingen aan haar kop en had ze iets zeer belangrijks te doen.




Zoals dus het naar binnen loeren bij buren.
Wel, in dit betreffende huis woont de oude dame Poekie (de langharige, dus niet de moeder van Wamy), en wellicht hadden zij een afspraak elkaar te ontmoeten. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat Luna uit was op een gezellige burenruzie. Helaas voor Luna waren de gordijnen dicht en kon zij derhalve niet zien of Poekie daar ergens binnen was. Er stond ook geen raam open, dus Luna kon niet meer doen dan wat ze al deed, en daarmee bedoelen wij het loeren natuurlijk. Daarmee was ze overigens best wel snel klaar.


Vervolgens ging Luna door dezelfde dakgoot weer naar haar eigen huis, alwaar zij nog enige tijd met boze blik in de goot bleef dralen voordat zij door het openstaande raam weer haar rentree maakte.
Nee, geen één keer keek zij onze kant op. Het zou zomaar kunnen dat Luna een beetje doof aan het worden is, maar voor hetzelfde geld wilde ze ons gewoon opzettelijk negeren en ons op deze wijze duidelijk maken dat zij geen enkele belangstelling heeft voor mevrouw Katblad en haar reporters.
Luna kennende, houden wij het maar op het laatste.

vrijdag 25 maart 2011

Wat belangrijk is in dit leven

Ach, wat schattig nou!
Cera en Oscar op het tafeltje voor de redactie, beiden in het zonnetje liggend, vredig naast elkaar.
En daarbij vertellen wij u niet dat de hyacinten door Os' flinke bilpartij al werden geplet, en dat het potje met blauwe druifjes alsmaar van datzelfde tafeltje worden gesmeten door datzelfde achterwerk, dat Cera's nageltjes het tafelblad al aardig hebben bewerkt en dat de poten van dat idem tafeltje alsmaar dunner worden door diezelfde nageltjes. Nee, dit tafereel van die schattige haarfabrieken zo naast elkaar in vrede en vriendschap (terwijl het slechts buurkatten zijn en daarnaast nog een beetje soort van collega's), dat is veel belangrijker en daar gaat het om in dit leven dat toch al vol oorlog, armoede, ellende en stralingsgevaar zit.
Wat hebben wij het dan toch goed heh?
Ja.........

Medaille voor Bobo

Mevrouw Katblad kwam op haar ronde weer langs het huis van Bobo, en deze keer was het Bobo-beest zowaar in een betere bui. Ze kwam zelfs naar mevrouw K. toe met haar staart recht omhoog, en ze was zeer geïnteresseerd in de camera. Wel, dit leek beiden een erg geschikt moment voor een interview, en mevrouw Katblad begon met een flinke aaibeurt te geven want dat stemt elke haarfabriek altijd gunstig; ze beleven daar (meestal) heel veel genoegen aan en zijn vervolgens dan wat meer loslippig, zeg maar.









Doch toen wij Bobo net even lekker op haar kopje hadden gekroeld, keerde zij zich opeens van ons af, wrong zich in allerlei rare bochten en werd zeer agressief. Er moest iets achter ons zijn dat haar verontrustte of zelfs angst aanjoeg, dus draaide we ons maar eens om.






Alweer die Thassos dus, inmiddels meer bekend als de Schrik omdat hij iedereen de stuipen op het lijf jaagt.
Bobo echter was niet van plan zich te laten intimideren door de terraskat, en ging flink te keer. Ze gromde, grauwde en blies, en dat allemaal tegelijk, dat kunt u rustig van ons aannemen.
Bobo zag er héél gevaarlijk uit met haar ontblote, scherpe tandjes, en wij vonden het erg moedig van haar dat ze niet wegvluchtte maar juist op Thassos af ging.

En Thassos?
Wel, nadat hij even Miss Bobo had aangestaard en aangehoord, droop hij af! Nee, nog erger dan dat zelfs, want blijkbaar was hij zo geschrokken van Bobo's uitingen van woede en vijandschap, dat hij acuut moest plassen in een perkje verderop.
Zo Thas, met Bobo valt dus niet te spotten, heh?
Heb je hier nu wat van geleerd?
Natuurlijk gaf Thassos geen antwoord maar liep even later wel (zogenaamd onverstoord) de straat uit.
Uiteraard hebben wij Bobo erg geprezen vanwege haar heldendaad, en wij zullen haar bovendien voordragen voor een medaille.

Haperende verbinding

Vanaf gistermiddag hadden wij problemen met onze internetverbinding, en daar mevrouw Katblad niet zo technisch aangelegd is, kwam zij pas vanochtend erachter dat het modem voor problemen zorgde, en niet de server dus. Na wat gepruts lijkt de boel weer te werken. Onze excuses voor het wat langer uitblijven van ons nieuws...

Onschuldig

Sonny:
Ha mevrouw Katblad, leuk dat u er bent. Eerst maar even aaien dan? Nee, niet te wild want dat bijt ik u of ik sla mijn nageltjes in uw armen. Ja, sorry dat ik dat al eerder deed, maar ik kan er niets aan doen. Gaat helemaal vanzelf ja, vanwege de opwinding dus. Heeft u nog bloed op uw hand?
Nee, die troep hier heb ik niet gemaakt. Ja, dat was Gizmo, en zij is ook degene die steeds de waterbakken omgooit. U heeft beneden al gedweild?
Ach, u vond de theedoek en handdoek op de deurmat? Nee, daar ben ik eveneens onschuldig aan.


Ik weet inderdaad niet waar Miss Gizz uithangt op dit moment. U zag haar eerder op de dag helemaal in de Kruidentuin? Is dat ver weg?
Nee, ikzelf kom het balkon niet af. Durf ik niet nee. Ik heb namelijk Wamy al een paar keer ontmoet op dit balkon, en als er nog meer van die pestkoppen daarbuiten rondlopen, lijkt het mij verstandiger om hier dichtbij huis te blijven.










U kunt daar wel blijven roepen maar ze komt toch niet. Het lijkt me beter wanneer u later nog een keer terugkomt, als u mij maar wel nu mijn portie eten geeft, want het mag niet zo zijn dat ik de dupe word van Gizmo's lange uitstapjes, wel?
Dan stel ik voor dat we nu naar beneden gaan mevrouw Katblad, voordat ik heel erg ongeduldig ga worden.
Ik stel voor dat ik als voorgerecht een snoepstokje krijg, dan als hoofdgerecht een flinke hap van dat zachte uit zo'n pakje, en over het dessert hebben we het later. Doet u de balkondeur goed achter u dicht?

donderdag 24 maart 2011

Meer dan een stoorzender

Op onze ronde zagen wij opeens Cera moeilijk doen. Ze ging namelijk midden op straat zitten en keek allesbehalve blij, reageerde ook niet op het geroep van mevrouw Katblad.
Was het misschien Wamy die haar lastig viel? Of was er een blafbeest in de buurt? Mevrouw Katblad keek in het rond.
En daar zag zij hem, de Schrik!






Ja, Thassos de terraskat dus, en hij had er zin in.
Hij zat een eindje verderop in een houding die niet veel goeds voorspelde (meestal duidt zo'n houding op "vogels vangen"), en Cera had helemaal geen zin in gedonder of om de rol van prooi op zich te nemen en was dus geheel terecht uit haar hum. Zouden wij onze wandeling nu nog naar behoren kunnen afmaken of werd het nu een zooitje? Ging Thas daadwerkelijk tot de aanval over?
We kijken maar even verder.



Ja hoor, Thas besprong ons arme meisje, en zij moest op de vlucht; ze gilde van angst en afschuw. Cera zocht vervolgens bescherming bij een bosje fietsen, maar de Schrik liet zich daar natuurlijk niet door weerhouden en dreef haar in het nauw.
Cera vluchtte vervolgens naar de overkant van de straat, waar zij onder een wielhuis kroop. Dat hadden wij al lange tijd niet meer van haar gezien....


Thassos ging haar niet achterna, want hij had inmiddels Oscar in de gaten gekregen die tussen dezelfde fietsen zat weggekropen. Ook Os keek niet blij, maar hij was niet van plan te vluchten voor de terraskat. Nee, Os zat helemaal klaar om zich te verdedigen en zijn oogjes stuurden bliksemschichten naar Thassos, die zich dus graag "de Schrik" wil laten noemen.





Brutaal liep Thassos gewoon voor mevrouw Katblad langs om nog dichterbij de Os te komen, en ook hij verdween vervolgens tussen de fietswielen.
Nu gebeurde er even niets meer. Het was onmogelijk voor Thassos om het Os tussen de spaken van de wielen door lastig te maken, en dus bleef het bij elkaar aankijken en grommen.
Nee, Thas is nog geen overtuigende Schrik, al heeft hij al heel wat katten uit de buurt aangevallen en jaagt hij menige haarfabriek de stuipen op het lijf. Daarbij moeten wij  vermelden dat Oscar wel vaker zijn mannetje staat en ook voor Bel de Franskat niet op de vlucht sloeg als deze hem dreigde aan te vallen. Maar Thas is dus meer dan een stoorzender als Wamy, dat is overduidelijk. En hij doet de laatste tijd wel erg zijn best om de Schrik van de Buurt te worden.....

Hoe het afliep?
Wel, mevrouw Katblad had nog meer te doen, riep Thas toe dat zijn terrasdienst was begonnen en dat hij weg moest wezen, en ze deed een klein stapje vooruit waarbij ze nog iets riep. Thas begreep het en nam afstand van Oscar, en even later konden wij ongestoord naar de redactie lopen....