Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 30 oktober 2013

Het slechte geheugen van Os

Oscar:
Nee, natuurlijk heb ik niet op Cera gelet. Haar zie ik elke dag en Bohr zie ik maar zelden.
Goed, ik heb misschien heel af en toe heel kort een blik op Cera geworpen, maar eigenlijk meer in de hoop dat het mis zou gaan.








Daarbij kwam ook dat ik recht in de zon keek, en dat was niet zo prettig.
Nee, het ging niet mis, ze deed het eigenlijk best wel goed.












Op het laatst kreeg ze het dus nog een beetje moeilijk, maar ze loste het prima op, dat moet ik eerlijk toegeven.
Nee hoor, ze was helemaal niet boos op me. Had u die indruk dan?











Nee, we zijn zelfs samen nog even gras gaan kauwen onder de trap. En als ze boos was geweest, was ze niet met me meegegaan, wel?
Ik ging met haar mee? Nee, daar kan ik me echt niks meer van herinneren.

Revanche van Cera

In de Hoftuin nam Cera revanche op Oscar. Hieronder haar verslag.

Cera:
Omdat ik door Oscar min of meer uit de Moerbei was gejaagd, ben ik zodra we in de Hoftuin aankwamen in de Perenboom geklommen. En Os kan daar niet in met zijn dikke buik, maar ik dus lekker wel want ik ben afgevallen en een stuk slanker geworden.
Die Perenboom is best moeilijk te beklimmen want de takken groeien schots en scheef, dat kunt u zelf ook zien op de foto's.

Het was ingewikkeld om helemaal bovenin te komen, maar ik liet me niet kisten. Ik wilde Os een poepie laten ruiken en deed extra goed mijn best.
Ondertussen liep mevrouw K. maar heen en weer onder de boom om plaatjes van mij te schieten.
Oscar zat een eindje verderop en deed alsof hij mij niet bezig zag.







Hier ziet u mij helemaal bovenin, verder omhoog kon niet en dat kwam doordat ze een keer de top uit de boom hebben gezaagd. Erg jammer inderdaad, want ik had best nog wel verder gewild.












Toen ik lang genoeg om me heen had gekeken, ging ik weer naar beneden. Dat was niet zo makkelijk als de heenreis. Ik moest heel erg zoeken naar takken die stevig genoeg waren om op te staan, en met je kop omlaag maakt het altijd een stuk vermoeiender dan omhoog, snapt u?








Natuurlijk keek ik na elke stap naar beneden, of ik nog niet kon springen, maar dat kon niet want daar was geen ruimte voor. Bovendien stond mevrouw K. steeds in de weg met haar camera.










Het laatste stukje was nog het moeilijkst, en ik had liever niet gehad dat K. deze foto had genomen.
Nee, niet elegant inderdaad, maar het was de enige manier.

Toen ik eindelijk heelhuids weer beneden was, zag ik dat Oscar naar Bohr zat te loeren. Hij had dus helemaal niet meer naar mijn klimpartij gekeken en dat vond ik niet erg aardig van hem.








En Bohr zat naar hem terug te kijken en likte daarbij steeds haar lippen af. Nee, ik weet niet wat dat betekende en wil het niet weten ook. Ja, ik was wel trots op mijn klimpartij en fijn dat u dat allemaal op de foto heeft gezet voor in het Katblad.

dinsdag 29 oktober 2013

Terecht chagrijnig!

Wel, wij moesten nodig de stormschade in de Kruidentuin gaan opnemen, en Oscar lag al een tijd te wachten om met K. mee te gaan. Hij kwam dan ook direct met zijn rozijntje van de Pergola af en sprong haastig naar beneden toen K. hem riep.
Cera ging ook mee, de Boez zag echter af van een klein wandelingetje, maar waarom weten wij niet.







Cera rende onmiddellijk over een stenen randje om als eerste de Moerbei te kunnen gaan inspecteren. Ja, want wat het hoogst groeit, vangt de meeste storm, heh? Zo is het maar net.
Oscar nam het hoogste kruidgewas voor zijn rekening, de rozemarijn dus. De andere kruiden werd namelijk (gelukkig) net voor het weekende gesnoeid.






Gelukkig scheen het zonnetje even, maar daardoor kunt u misschien minder goed zien dat Cera langs de stam van de Moerbei omhoog klom om de takken van dichtbij te kunnen bekijken.
K. had al snel gezien dat de tuin niet onder de storm te lijden had gehad en haalde opgelucht adem.







Wij wilden graag een paar leuke foto's maken van ons model (Meipie Cera), maar net toen we haar in beeld hadden, dook Oscar vlak voor ons langs de boom in.
Vlak boven Os' linkeroor ziet u op bovenstaande foto nog net Cera's verontwaardigde snuitje omdat ze reeds positie had gekozen voor een te gekke shoot, vlak daarna verliet ze de boom omdat ze het niet eens was met de gang van zaken. Wij gaven haar groot gelijk maar probeerden desondanks toch maar wat foto's van ons Dikkertje Dap te maken. Je moet toch wat, heh? En straks zou het vast weer gaan regenen, want dat had K. gezien op de buienradarkaart...


























Maar zowel Oscar als K. hadden last van de laagstaande zon, en bovendien vertikte Os het om stil te zitten en netjes te po(e)seren; iets wat Cera dus veel beter kan (en daarom is zij ook ons model, heh?).

Wel, K. vroeg Cera nog of ze zich oké voelde maar kreeg geen antwoord. Ons model was behoorlijk chagrijnig, en terecht natuurlijk.
Gelukkig zou dat later wel overgaan, maar daarover leest u in een volgend bericht.

Oponthoud

Onze grote held Boezelmans heeft gisteren tijdens het huishoudelijk werk voor oponthoud gezorgd door onder het onderlaken te kruipen van het grote bed, dat op dat moment dus net verschoond en opnieuw opgemaakt werd.
De B. weigerde tevoorschijn te komen; hij zei te moeten schuilen voor de storm, die op dat moment allang weer was gaan liggen.





Wel, hij wilde dus niet vertrekken, en onze hh-hulp vond het geen goed idee om hem van het bed te verwijderen: zagen wij dan niet dat het arme ventje bang was en behoefte had aan de beschutting van de (schone) lakens?









Eh ja, de B. zag er inderdaad erg schrikachtig en zielig uit...
Doch, het waren wel schone lakens, heh? En bovendien lag het werk stil.
Dus?
















Sommeerde K. hem al zijn moed bijeen te rapen en het bed te verlaten.
Dat deed de Boez dan ook, dat kunt u op deze foto (vaag) zien.

Was het hiermee klaar?
Neen, want toen het bed weer helemaal opgemaakt was, kroop de B. wederom tussen de lakens, maar deze keer dan onder het dekbed met nieuwe hoes.
Gelukkig was de B. niet buiten geweest en bleef het bed redelijk schoon.
Tot zover dit belangrijke nieuws.

maandag 28 oktober 2013

Bijna hele dag onder de dwergmispels

Gisteren was de Os nog mee op inspectie in de Kruidentuin. Hij vond dat het Tuinteam afgelopen dagen goed werk heeft gedaan, al vindt hij de opvulling van de lege plekken met potscherven een minder goede ontwikkeling. Daar heeft K. echter lak aan, er zijn genoeg andere plekken waar grote boodschappen gedaan kunnen worden, maar dat terzijde. Nee, want het ging om het volgende.
Gisteren dus alles nog kits, maar vannacht stak de storm op en kwam Oscar naar boven om bij de anderen op bed te komen slapen; dat voelde blijkbaar veiliger voor hem.
Wel, wij hoeven u natuurlijk niet te vertellen dat het voor K. (of wie dan ook) niet zo eenvoudig is om ontspannen de nodige rem- en andere slaapfases af te werken wanneer er 4 haarfabrieken op het bed (iets groter dan 1-persoons) zijn neergestort, heh? Jawel, want de Boez lag onder het dekbed, Cera aan de andere kant naast het hoofdkussen, Japekop op het voeteneinde en Oscar (qua breedte eigenlijk tellend voor twee) daar weer naast. Nou, omdraaien is voor een normaal mens dan echt niet meer haalbaar.
Maar goed, storm en onrust, en ook (nee, juist!) onze reporters hebben recht op een gevoel van veiligheid en beschutting, dus ze mochten blijven liggen tot het 7 uur was (nog zomertijd helaas, dat wel).
Omdat de storm naar idee van K. wat was gaan liggen en ze de weerberichten niet had gevolgd, liet zij zonder vrees de haarfabrieken naar buiten voor hun ochtendwandelingetje. Wel, dat had zij niet moeten doen.

Hoewel Japekop, Cera en de Boez weer in een mum naar binnen kwamen omdat het steeds harder tekeer ging, was Oscar naar de Kruidentuin gevlucht en daar onder de dwergmispels gekropen. Eerst dachten wij dat hij vast wel spoedig weer terug naar de redactie zou komen, maar elke keer als K. hem ging ophalen, kwam hij heel even tevoorschijn en dook direct daarna weer snel terug onder de struiken.
Gelukkig lag Os daar wel veilig. Geen neervallende dakpannen (K. kreeg er bijna één op haar kop - het scheelde echt maar een haar!), geen grote takken die naar beneden kwamen of omvallende bomen. Ja, natuurlijk hadden wij Oscar liever binnen gehad, maar hij durfde niet de afstand van Kruidentuin naar redactie te overbruggen. Het was dan ook bar en boos.
Toen de storm was gaan liggen, kwam Os eindelijk naar huis. En daar stortte hij uitgeput in op zijn kussentje.
Ach, die Os toch, heh? Ja...

Pas het begin van het seizoen?

Japekoppie:
Het is niet zo dat ik jou je pleziertjes niet gun, maar het moet nou toch echt niet gekker worden. Ik bedoel dat ik niet erg blij wordt van dat heen en weer geloop van jou tussen die twee kastjes. Elke keer dat je hier van tafel opstaat, denk ik dat je eindelijk wat fliebertjes uit de koelkast voor mij gaat pakken, maar in plaats daarvan ga je op de sofa zitten roepen: hup Sven! Of: zet 'm op Ireen!
En als er dan gedweild moet worden, ga je weer hier zitten om aan dit ding te prutsen.

En nu vertel je me dat dit pas het begin is van het schaatsseizoen? Dat er nog vele wedstrijden zullen gaan volgen, de hele winter door?
Wel, dat ga ik op deze manier niet trekken en daarom doe ik je het volgende voorstel.
Bij de volgende wedstrijd die wordt uitgezonden op die andere kast, klap je deze dicht. Je zet van tevoren een schaal met hapjes klaar, waarbij je natuurlijk vooral rekening houdt met mijn voorkeuren en smaak. Ja?
En als je daar een glaasje wijn bijneemt vind ik dat prima, als je maar niet steeds heen en weer gaat lopen.
Dus als de wedstrijd begint ga je lekker op de bank, kom ik naast je zitten en doen we samen een kleine proeverij. Ondertussen mag je dan best kijken, als je maar niet oei, oh of ah gaat roepen, of hup hup en dergelijke onzin. Nee, ook niet met je armen zwaaien. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn, wel? Heb je het hele winterprogramma al ergens genoteerd? Dat je onze kleine proeverijtjes naar behoren kunt voorbereiden? Nou, dan zou ik daar maar eens gauw mee beginnen als ik jou was, heh? Nu dit ding toch nog opengeklapt staat... En dan graag bij de wedstrijden op zaterdag haring van de markt, want dat is erg gezond voor m.. eh.. jou. Hebben we een deal?

zondag 27 oktober 2013

Enkel- of dubbelspel?

Het gebeurt niet dagelijks meer (want Wamy heeft meerdere adressen) maar toch zeker nog wel een paar keer per week dat de Wams zijn vraatlust op de redactie van het LKB komt bevredigen.
En dan kiest hij, gek genoeg, altijd voor het voerbakje van de Boez.
En tja, laat Boez nu net op dit moment thuiskomen!






Boez heeft Wamy natuurlijk al snel in de smiezen maar moet eerst nog even nadenken over hoe hij de dief deze keer nu weer zal aanpakken. Nee, zomaar eropaf gaan heeft geen zin, want dan springt Wamy gewoon over hem heen en kan hij zonder problemen naar het voordeurluikje komen.
Boez moet dus een list verzinnen.







In feite zit de Wams nu al klem; welke kant hij ook opgaat, de Boez zal hem met groot gemak in zijn kladden kunnen grijpen.
Dus ook dit ventje moet een list verzinnen.
Zijn blik voorspelt in elk geval niet veel goeds.








Wel, Wamy heeft gekozen voor het spelen van de rol van een uitgebluste, ziek, zwak en misselijke, arme sloeber.
En de B. lijkt erin te trappen.
Nee, een dergelijk scenario hadden wij zelf niet kunnen bedenken.









De Boez snapt er niets van. En Wamy blijft goed in zijn rol door daar zo geloofwaardig sneu te blijven zitten dat de B. maar afziet van een aanval, want iemand die zo zwaar ziek is als de Wams, die laat je met rust, toch?
Zien wij niet zelfs een vleugje medelijden in de oogjes van onze reporter?








Ons sukkeltje trapt erin en loopt naar een ander voerbakje toe om daar zelf ook wat brokjes te nemen. Hij let zodoende heel even niet meer op de Wams, want die was zo ontzettend ziek, zwak en misselijk, toch?
Nou, daarnet misschien nog wel maar nu dus plots niet meer.
Nee, Wamy is wonderbaarlijk snel hersteld van zijn inzinking en heeft de B. goed in de smiezen, ziet dat de laatste met zijn gedachten even elders is.
Ja, en dan is het snel gebeurd, heh?


Inderdaad, in een mum springt Wams van het muurtje, rent hij langs de Boez en vliegt de deur uit (u ziet hem nog net rechtsboven op de foto).
Onze reporter staat paf.

Of: hebben ze soms allebei een spel gespeeld?
Je weet het maar nooit met die haarfabrieken, heh? Nee....

vrijdag 25 oktober 2013

Keuringsdienst

Mevrouw K. ging gistermiddag een paar uurtjes in de Kruidentuin wieden, en Oscar ging uiteraard mee om toezicht te houden.
Over dat laatste mogen wij natuurlijk niet al te badinerend doen, want we hebben het hier namelijk wel over zeer zwaar, vermoeiend werk.
Hier ziet u Oscar oplettend in de boom hangen.





Een uurtje later hield de Os van een heel andere kant de werkzaamheden bij, namelijk vanaf de dwergmispels aan de kant van de Katbladstraat.
Het is echter helemaal niet zo makkelijk om zo te moeten blijven liggen, want als je even niet oplet kun je zomaar door de mispeltakjes heen zakken. Ja, dat u het werk van Oscar maar niet onderschat, heh? Zo is het maar net.




Geen wonder dus dat Oscar aan het eind van de dag zo bekaf was, dat hij direct na het diner op de sofa ineen zakte en in diepe slaap viel.
Wel, dat was maar goed ook. Want?











Want zodoende hoefde de Os niet mee te kijken naar het programma van de Keuringsdienst van Waarde, waarin men toonde hoe Ossenstaartsoep wordt gemaakt (of eigenlijk dient te worden gemaakt).
Nee, dat was beslist geen frisse boel...

Lest best

Elke avond stopt mevrouw K. wat snoepies in de doos met de bedoeling om de haarfabrieken nog even flink actief te laten zijn zodat ze later lekker (en vooral rustig) gaan slapen.
Wel, het is iedereen in elk geval goed duidelijk dat de speeldoos de Boez toebehoort, want hij is er steeds als eerste bij en ziet erop toe dat er door de anderen zo weinig mogelijk gescoord wordt.
Hoe hij dat voor elkaar krijgt?





Gewoon met slaan dus.
Wel, Oscar staakt zijn spel vervolgens onmiddellijk, want hij heeft zo zijn trots en laat zich niet meppen, zelfs niet voor een paar van die stomme snoepies.











Oscar is dus verdwenen, en nu mag Cera een poging wagen. Zij is er helaas nog niet in geslaagd om het lekkers uit de doos te halen.












Ook deze keer zal het haar weer niet gaan lukken, maar het is ook niet bepaald een doorzetter, dit Meipie.
Nee, want na een halve minuut geeft ze het al op.











Liever maar wat gewone brokken gaan eten dan ingewikkelde problemen te moeten oplossen!

De Boez heeft tenslotte alle snoepies uit de doos weten te werken. Mét en zonder geweld. Maar hij had daar dan ook alle tijd voor.

donderdag 24 oktober 2013

Vaste bezoeker?

Bijna elke dag komt wel een keer dit kleine, zwarte Poezenbeest bij ons langs. Meestal klimt hij op onze Pergola om zich daar te gaan zitten wassen, maar deze keer had hij voor zijn toiletbeurt een buurtafel uitgezocht, want daar scheen nog net het zonnetje op.
Nee, hij wilde liever niet op de foto en liet dat erg duidelijk blijken. Maar onze fotograaf trok zich daar weinig van aan.







Wel, na elke lik met zijn schuursponsje ging hij mooier glimmen. Het zwart van zijn vacht werd hier en daar zelfs helemaal paars-rood, vooral op de plekken waarop het zonlicht viel. Nee, niet alle zwarte katjes zijn hetzelfde, al blijft het moeilijk ze van elkaar te onderscheiden als je ze niet echt goed kent. En daar bedoelen wij verder niks mee, laat dat effe duidelijk zijn, heh?






Nee, wij weten nog steeds niet of dit nu Apu of Inca is. Of misschien is er misschien nog een derde mogelijkheid?




























Onze fotograaf had graag het mooie zwartje nog even langer en beter bestudeerd, maar daar stak Oscar een stokje voor. Onze reporter wilde namelijk heel graag nog een stukje lopen met mevrouw K., en dacht dat te kunnen bereiken door steeds voor de lens te gaan staan. En inderdaad, dat werkte...

woensdag 23 oktober 2013

De Os-methode


Hebt u effe? Want bij Oscar gaat het scoren van een snoepie uit de speeldoos wel een tikkie langzamer dan bij zijn vriend de Boez. Jawel, Os heeft namelijk 3 keer zoveel tijd nodig als Boez, want hij moet langer en meer nadenken over het hoe, en bovendien beweegt hij bedachtzamer.
De Boez ligt overigens op de achtergrond opgewonden (want zwiepende staart) de methode van Oscar te bekijken.
Ja, aan de ene kant heb je dus de brute kracht en het grote ongeduld van Boezelmans en dat werkt uiteindelijk best wel goed, aan de andere kant een meer beschouwende kant, het van alle kanten bekijken van mogelijkheden en uitproberen door Oscar. Boez wint qua aantal snoepies terwijl Oscar slimmer lijkt en beter kijkt. We trekken nog geen conclusies maar zullen eerst nog wat veranderingen aanbrengen aan de snoepdoos. En verder zullen we zien of oefening in dit geval inderdaad ook kunst baart!
Wordt dus vervolgd.

De Boez-methode


De snoepies-speeldoos

Omdat de Boez niet van wind en/of regen houdt en het afgezien van de hoge buitentemperatuur toch echt herfst is geworden, loopt hij steeds vaker te klieren in huis of te zeuren om snoepies. Dus mevrouw K. verzon een list: zij fabriceerde van een oude schoenendoos een snoepiesspeeldoos waardoor de Boez zich niet meer hoeft te vervelen en ook niet meer om snoepies hoeft te janken. Bovendien blijft hij op die manier tenminste ook in beweging.

Omdat het de eerste speeldoos is die K. ooit in haar leven maakte (afgezien van kijkdozen in haar kindertijd, maar dat was een ander soort gepruts), is het product nog niet helemaal ideaal.

De gaten in de bovenkant zijn wel goed, maar de kleine gaatjes aan de onderkant zijn te talrijk en daar maakt de Boez dus misbruik van: hij schuift de doos net zolang heen en weer (ramt 'm daarbij ook met veel kracht tegen obstakels aan) totdat de kleine, vierkante snoepies vanzelf naar buiten glijden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling want op die manier krijgt hij in te korte tijd al het lekkers op te gemakkelijke wijze uit de doos en begint het gemekker opnieuw.

Cera echter heeft meer moeite met het verkrijgen van het kattensnoep. Ze probeerde met weloverwogen bewegingen van haar poot de snoepies voorzichtig door de gaatjes naar buiten te vegen, maar dat lukte haar niet.










Voor Cera zouden er dus eigenlijk nog wat gaatjes bij gemaakt moeten worden, ware het niet dat het spel daardoor dan weer voor de Boez ongeschikt wordt.











Bovendien is een lege snoepjesdoos sowieso geen leuk speelgoed meer, en een reden om nog chagrijniger te worden, heh Cera?











Wel, de Boez is erg tevreden met zijn speeldoos, en als hij tijdens de snoepiesjacht even een pauzemomentje inlast, blijft hij de doos bewaken voor het geval er misschien iemand anders langskomt om het lekkers in de doos op te eisen.









En eenmaal uitgerust gaat hij weer door, net zolang tot alle snoepies uit de doos zijn.
Overigens, Boez heeft ondertussen ontdekt dat je de lekkere brokjes ook gewoon met je klauw kunt pakken en vervolgens met je tanden tussen je tenen vandaan kunt peuteren; dat is wel de allersnelste manier om aan je snoepgerief te komen...

Wordt vervolgd.