Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

maandag 30 april 2012

Cera houdt niet zo van kattenkoppies!

Anijs (wij zien haar de laatste tijd steeds vaker in haar straat rondhuppelen!) heeft nu ook kennis gemaakt met Cera. Tenminste, dat was de bedoeling maar tot een neus/neus-contact is het echter niet gekomen.
Dat lag niet alleen aan de kleine Anijs (ze siste en gromde weer behoorlijk), want Cera deed nou ook niet bepaald vriendelijk. Cera is sowieso een beetje eenkennig, maar van die kittige, pittige, kleine kattenkoppies moet ze helemaal niets hebben.




Hoewel, af en toe ging haar neus in de lucht en probeerde ze de geur van Anijs op te snuiven, maar dat was natuurlijk uit pure nieuwsgierigheid en voor de veiligheid, en niks anders.









Wie ook erg nieuwsgierig naar Anijs was, was de Boez, maar hij nam niet de moeite om naar haar toe te komen. Nee, hij bleef liever op de hoek van de Steeg zitten wachten tot de andere reporters uitgezooid waren in de Parallelstraat.
Andere reporters?
Jawel, want Oscar was er natuurlijk ook bij.






Os had Anijs ondertussen al een paar keer ontmoet en had geen behoefte om op dit moment de kennismaking voort te zetten. In plaats daarvan maakte hij van de gelegenheid gebruik om zijn liefste hobby uit te oefenen: watermanagement inderdaad. Op het zeil dat over het motorvoertuig lag liepen namelijk allemaal kleine stroompjes naar omlaag. Die waren trouwens pas begonnen te lopen toen Os bovenop was gesprongen, want daarvóór waren het gewoon kleine plasjes geweest.
Al met al was dit uiteraard veel interessanter dan die kleine dame daar beneden.

De kleine dame vond op haar beurt Oscar weer wel erg interessant. Of misschien ging het haar meer om waar hij mee bezig was, het watermanagement dus.









Nu Cera opeens geen aandacht meer kreeg, wierp ze zich op de grond en begon daar, al rollend, rare kreetjes te slaken. Daarbij hield ze de kleine Anijs natuurlijk goed in de gaten want je weet maar nooit.









Anijs wist nu niet meer goed naar wie ze moest kijken.
Eerst was daar die wit-rooie die interessante dingen deed bovenop dat motording, dan had je dat gekke wijf dat op te grond lag te rollen en te krijten, en tenslotte zat er nog een ventje met grote ogen vanuit de Steeg naar haar te kijken. Als ze daar straks nou maar niet enge dromen van zou krijgen!




De Boez zag en hoorde het als eerste.
Jawel, er kwam een groepje mensen aan, en dat betekent mogelijk gevaar.
Bovendien kwam er van de andere kant ook nog een wielhuis aangereden, en dat ging harder dan toegestaan, dat hoorde en zag mevrouw K. ook best wel.







Anijs koos direct eieren voor haar geld en spurtte naar haar huis waarvan het raam gelukkig openstond.
Oscar was net klaar met zijn watermanagement want al het water van betekenis had hij inmiddels vakkundig naar de straatstenen geleid.
Cera was opgesprongen en met Boez de straat in gevlucht.
Wel Os, ga je ook mee?
Ja, hij ging ook mee. En zo kwam er weer een einde aan een ontmoeting met Anijs.

Inspectie en trainingen

Na een paar regenbuien is het altijd weer reuze spannend en zeer interessant voor onze haarfabrieken om een tuininspectie uit te voeren. Deze keer viel er een hoop te snuffelen, want de planten in de Kruidentuin waren in enkele dagen tijd enorm omhoog geschoten en zo'n verandering in korte tijd moet uiteraard zorgvuldig in kaart gebracht worden.
Op de foto hiernaast ziet u links de Boez en rechts Cera; ze zijn druk aan het werk zoals u kunt zien.




Oscar was elders in de tuin bezig zijn taken uit te voeren, doch geraakte al snuffelend een beetje te dichtbij de Gevaarlijke Weg. Toen mevrouw K. hem toeriep dat ze liever had dat hij weer wat meer naar het centrum van de tuin kwam, keek hij verstoord op.
Waar ze zich mee bemoeide want hij was een grote vent en lette heus wel op!







Misschien voelden Cera en de Boez de bezorgdheid van mevrouw K wel, maar anders kan het ook zo zijn dat zij beiden ook niet zo blij waren met de route die Os had gekozen. In elk geval staakten ze hun bezigheden om hun collega-reporter in de gaten te houden.









De Boez raakte nog meer van slag toen er plots nogal wat zwaar verkeer voorbij kwam. Het liefst was hij op dit moment naar huis gevlucht, of in elk geval terug de Katbladstraat in, maar hij hield zich flink omdat hij zijn vriendje niet in de steek wilde laten.









Het vriendje was echter zelf ook geschrokken van het straatlawaai. In een mum van tijd was hij van de Gevaarlijke Weg naar de boom in het centrum gerend en nog omhoog geklommen ook. Daar kon hij het verkeer namelijk beter in de gaten houden. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat hij plots had bedacht dat hij nog wat moest trainen voor de Voorjaarsverkiezingen. De inschrijving voor de diverse onderdelen sluit namelijk morgen, maar hij heeft nog niet besloten of hij zal meedoen aan het onderdeel BBK (Beste Boomklimmer Katbladbuurt). Wij komen daar later (een dezer dagen) nog op terug.






Toen mevrouw K. de reeds in knop staande bieslook aan het fotograferen was, dook ineens Cera voor de lens op. Wij weten niet wat zij hier aan het doen is maar het kan zomaar zijn dat zij ook aan het oefenen is voor een onderdeel van de Voorjaarsverkiezingen. Welk onderdeel dat dan zou moeten zijn? Wel, wij denken daarbij aan iets als MGKK (Meest Gevaarlijke Kruiden Kruiper), al kunnen wij ons niet herinneren dat dit onderdeel op verkiezingslijst staat.
Enfin, de bieslook is op deze foto toch nog zichtbaar en de bloemknopjes van deze plant eveneens.







Nadat Oscar nog een tijdje heen en weer had gelopen in de Moerbei, liet hij zich neervallen op de onderste zijtak. Daar bleef hij een tijdje hangen en wij denken dat hij waarschijnlijk tijdens deze hangpartij een besluit heeft genomen over het wel of niet meedoen aan de verkiezing BBK. Ons heeft hij echter daarover nog niets medegedeeld.





zondag 29 april 2012

Zomaar een foto: Os en drinkbak nr. ??


Flinke meid en bang ventje

De fotograaf ging met de drie jongste reporters op stap. Het was de bedoeling om eens een kijkje te gaan nemen in Iwan's straat, maar daarvoor moesten ze wel eerst door de Hoftuin.
En omdat Cera (zie foto) altijd eerst zeker wil weten of er geen jongens van Hof is Vol of andere pestkoppen in de tuin rondlopen, had ze wat tijd nodig om daar achter te komen. Ze nam daartoe plaats op een nette, houten stoel en wachtte af. Als er pestkoppen waren, zouden die vanzelf wel tevoorschijn komen om haar te treiteren, dacht ze. Maar omdat de fotograaf al vaker meemaakte dat Cera de tocht door de Hoftuin tenslotte toch niet zou aandurven, besloten wij alvast verder te gaan. De jongens waren namelijk niet meer te houden, buitelden over elkaar heen tussen en bovenop de planten en dat maakte mevrouw K. een beetje onrustig en beschaamd, zeg maar.

In de Poort bij Iwan's straat ging het stoeien en zooien verder, maar daar konden ze tenminste geen schade aanrichten.
Oscar kwam het eerst de Poort uit, Boez bleef nog even achter want deed het zoals gewoonlijk weer in zijn broek (vreemd gebied), en toen hoorden we opeens het roffelend geluid van kattenpootjes op de rubberen tegels van het nauwe gangetje.





Het was onze moedige Cera die toch maar had besloten met ons mee te komen, geen risico wilde lopen onderweg aangevallen te worden en het daarom op een rennen had gezet! En opeens dus stond ze naast ons, de flinke meid, op de stoep vlakbij Iwan's huis. Met zwaaiende staart en erg op haar hoede, zoals u op de foto hiernaast min of meer kunt zien.






Vervolgens begon het verkennen van Iwan's straat. Niet de hele straat natuurlijk, want dat is te eng, vooral als de fotograaf of mevrouw K. niet meegaat.
Niet meegaat? Hoezo?


Wel, er was nog een derde reporter, heh? U weet wel, die kleine zwart-witte die het op vreemd terrein altijd in zijn broek doet en gaat zitten huilen als hij bang is.












Deze dus!
Nee, vandaag zou hij geen stap zetten in Iwan's straat, wij kregen hem echt niet zover.
Terwijl Cera en Oscar een beetje aan het rondspeuren waren, bleef dit ventje dus al die tijd netjes in de Poort naar hen staan kijken. Alsof daar ergens aan de rand van de stoep een streep getrokken was waar hij niet overheen mocht.
Op zo'n moment als dit is het moeilijk voor te stellen dat deze haarfabriek regelmatig zo stoer het huis van Luna binnendringt om haar dwars te zitten en de boel te bevuilen, want Luna is namelijk niet voor de poes en de meeste andere haarfabrieken sidderen voor haar!

Wel, hier eindigt deze reportage dus.
We namen dezelfde weg terug en kwamen geen andere katten tegen. Later gingen we nog wel naar de Kruidentuin, maar dat is weer een ander verhaal.

zaterdag 28 april 2012

Zomaar een foto: Oeps!


Niet boos, dat scheelt

Oscar (links):
Waarom blijf je nou toch daarbinnen zitten, Boez? Het is toch veel leuker om buiten te spelen?
Moet je eens ruiken! Allemaal heerlijke lentegeuren en dat mis je allemaal als je daar blijft rondhangen. Ik snap jou niet! Ik kom in elk geval niet naar binnen.








Boez (rechts):
En ik snap jou niet! 't Is nog helemaal niet warm en het kan elk moment gaan plenzen! En jij wilt altijd maar buiten spelen terwijl ik ook wel eens binnen wil zooien en klooien. Ik moet altijd met jou mee en jij wilt nooit met mij mee. Prima dat je niet binnen wilt spelen maar ik kom dus lekker niet naar buiten.






Tja, en zo bleven ze dus een tijdje zitten, de twee vriendjes. Lekker niet toegeven en je poot stijf houden.
De eerste die in beweging kwam was de Boez. Hij ging weliswaar toch naar buiten, echter niet door het kattenluik maar boven, door het slaapkamerraam. Misschien had Os wel gedacht: Jij kunt van mij het dak op? Want dat was precies wat de Boez deed.
En Oscar verdween naar de Kruidentuin om nog meer lentegeuren en dergelijke op te snuiven. Wat Boez op het dak heeft uitgespookt weten we niet precies maar we hoorden vandaag van het mens van Luna dat hij regelmatig door hun slaapkamerraam binnenkomt en Luna gaat pesten door in haar huis volop te gaan markeren. Nee, niet met zijn nagels dus, maar op die andere manier. Wij van de redactie staan compleet paf want wij hebben Boez nog nooit zien sproeien! Geen wonder dat Luna laatst nog verhaal kwam halen! Mevrouw K. is nu erg van streek, maar dat gaat wel weer over. Tenminste, dat hopen we maar, heh? Het mens van Luna is gelukkig niet boos op ons, dat scheelt.

Beetje nat is geen bezwaar

Het bijzondere wielhuis stond opeens vlak voor onze deur en natuurlijk moest Oscar direct de achterbak gaan inspecteren. Dat deed hij heel zorgvuldig en sloeg geen plekje over.








De bak was een beetje nat, maar dat vond Oscar geen bezwaar. Hij is immers altijd heel geïnteresseerd in watermanagement en nu kon hij proberen erachter te komen waarlangs het water na een regenbui weer naar buiten stroomde. Helaas kon Os zijn onderzoek niet voltooien omdat de eigenaar was gekomen en met het vehikel wegreed.






's Avonds stond het wielhuis echter opeens weer in de Katbladstraat geparkeerd. Nu kon Oscar tenminste zijn inspectie afronden en tot slot maakte hij nog een flinke deuk in het kleine dakje om zodoende een nieuwe drinkbak of potenbad te fabriceren. Dat is hem gelukt want vanochtend stond er een flinke laag water in de kuil.

vrijdag 27 april 2012

Overdreven empathisch

Omdat Oscar een vrije dag had en geen ronde hoefde te lopen om nieuws te zoeken of te trainen voor zijn diploma Super-Verkenner, ging hij naar de Hoftuin om daar eens even lekker op zijn gemak te kunnen klooien en zooien. En omdat hij trek had in een vers en smakelijk plukje gras, ging hij op zoek naar een aantrekkelijke pol. Natuurlijk volgde de fotograaf hem, want je weet maar nooit wat er kan gebeuren in dat Hof.
Wel, er gebeurde dus niet veel bijzonders. Os ging aan het gras en wij bleven kijken of hem dat beviel.




We hadden Os beloofd om hem niet te interviewen of vragen te stellen omdat het zijn vrije dag was, maar foto's maken mochten we dus wel. Ja, want ijdel zijn ze zeker, onze haarfabrieken.
Maar vandaar dat we Os niet vroegen of dit gras smakelijk was. Hoefde ook eigenlijk niet want hij trok een heel smerig smoeltje. De fotograaf leefde erg met Oscar mee en werd op slag ook een beetje misselijk. Overdreven geval van empathie, zeg maar.




Oscar slikte echter het spul door en ging toen weer met zijn kop onder de lavendel om nogmaals wat happen groen te nemen.
De fotograaf moest vervolgens afhaken wegens lichte krampen in de maagstreek met de daarbij horende vorm van onpasselijkheid. En omdat er niemand anders in de buurt was kunnen wij u niet vertellen of Oscar daarna nog over zijn nek is gegaan, of hij nog meer van de smerige gras heeft weggekauwd en wat er na het doorslikken ervan eventueel nog meer gebeurde aan narigheid of iets dergelijks.
Wel ontdekte mevrouw K. later op de dag in de kattenbak een vreselijk stinkend, slap bruin goedje, maar dat hoefde niet persé van de Os afkomstig geweest te zijn want de Boez was die ochtend niet lekker geweest, had met bleke neus lang op bed gelegen en kon dus net zo goed de smerige substantie in de bak hebben achtergelaten. Zo heeft elke dag weer zijn verrassingen, of er nu gewerkt wordt of niet.
Alle haarfabrieken hebben overigens 's avonds normaal gegeten.

T-shirt met foto van de Boez

Vandaag is mevrouw K. bijna de hele dag bezig geweest met het on-line vervaardigen van een proefexemplaar T-shirt van het Katblad. En het was dus niet de eerste keer dat ze hiermee aan de gang was.
Nee, het is nog niet zo gemakkelijk om een foto op een lapje textiel te krijgen!
Wij hadden eerst het plan om zelf t-shirts met opdruk te gaan vervaardigen (en misschien komt dat er nog wel van), maar lazen op verschillende sites dat zoiets niet lang mooi blijft; na twee keer wassen schijnt de foto al flink verbleekt te zijn.
Maar zo'n foto laten afdrukken is ook niet simpel want het plaatje moet aan allerlei voorwaarden voldoen. Vooral het formaat luistert nogal nauw en bovendien kun je het plaatje niet zomaar op elke plek (rug, voorkant-laag) laten plaatsen. Ook is er maar een beperkt aantal maten beschikbaar en over de vorm van de shirts zijn wij ook niet echt tevreden. De prijzen zijn trouwens ook niet mis. Nou ja, we hebben dan toch maar 1 exemplaar besteld bij Post.nl omdat we een kortingskaartje hadden gekregen. Bevalt het shirt niet, kan het nog altijd als nachthemd fungeren!
Maar heeft iemand misschien nog een goede tip voor ons???

Handtekeningenactie niet meer nodig

Vanochtend vernamen wij van het hij-mens van Zwarte Gijs dat de Blauwe Regen (klimrek van de haarfabriek) niet gekapt gaat worden, en dit is heel belangrijk en goed nieuws!
De BR vormt namelijk een hoogst noodzakelijke vluchtweg voor Gijs; hij bereikt altijd via de stam van de klimmert zijn balkon, waar hij veilig is en kan wachten tot "het gevaar" geweken is.
Voorheen gebruikte Gijs voor hetzelfde doel ook wel de Muizentuin (naast het Zooiplein), maar deze is sinds de renovatie van een rijtje aangrenzende huizen onbruikbaar geworden wegens de kap van bomen, het rooien van planten en bovendien de aanwezigheid van herrie makende bouwvakkers.
Op bijgaande foto ziet u Gijs halverwege zijn huis in het hekje hangen, wachtend tot zijn mensen thuiskomen en de balkondeuren voor hem openen.
De handtekeningenactie is dus van de baan.

donderdag 26 april 2012

Streep eronder

Charli:
Ik zal niet ontkennen dat ik daarstraks bij u in huis ben geweest. Mijn bezoek was eigenlijk bedoeld om mijn oude moeder (mevrouw Troy - red.) weer eens te zien, maar ze lag waarschijnlijk nog of weer op bed. Vandaar dat ik maar, omdat ik daar nu toch was, een kleine inspectie in uw kamer en keuken heb gehouden. Jawel, langs alle voerbakjes dus. Het kan inderdaad best zo zijn dat ik tijdens deze ronde hier en daar wat heb gemarkeerd, maar dat kan nooit veel zijn geweest want ik had net hierbuiten tegen mijn eigen struik gesproeid dus mijn blaas was niet zo gék vol meer. Grootvaders klok? Ja, het kan zijn dat ik daar wat heb achtergelaten. Radiator in de keuken? Heel goed mogelijk ja, zelf heb ik er eerlijk gezegd niet zo op gelet. Zak met Kitty-Friend? In de gang? Ja, dat was een vergissing en gebeurde zonder dat ik er erg in had.
Maar eigenlijk vind ik dat u een beetje laat met uw klacht bij mij komt, het is tenslotte alweer minstens 10 minuten geleden dat ik even bij u in huis was en dus kunnen we wat er per ongeluk is gebeurd beter als een stukje geschiedenis beschouwen dat misschien niet had mogen plaatsvinden maar waar we het niet meer over hoeven te hebben. Streep eronder, heh? Ja, ik vind inderdaad dat we beter positief kunnen blijven en naar het hier en nu moeten kijken, want daar gaat het tenslotte om. En in dat kader, mevrouw K., kunt u dan in het nu hier even door mijn vacht strijken? Ik heb namelijk wat last van losse haren en dat kriebelt nogal. Jawel, u bent en blijft mijn favoriete buurvrouw. Hoe is het met mijn moeder trouwens? Zou ze het leuk vinden als ik morgen weer even bij haar langs ga?

Nog meer foto's!

Kijk op ons blog www.haarfabrieken.blogspot.com voor meer nieuwe foto's (vandaag geplaatst)!
De redactie.

Inktvlek

Toen wij naar het Zooiplein liepen zagen wij daar een inktvlek op het asfalt. Tenminste, zo zag het er vanuit de verte dus uit. Echter, toen wij de bewuste plek naderden, bleek het Gizmo te zijn. Zij deed flink haar best door het stof en zand te rollen om zodoende dezelfde kleur te krijgen als haar ondergrond. Het lukte de Miss tenslotte aardig, en waarschijnlijk konden wij dáárom de tweede foto die wij van haar maakten niet meer terugvinden.

Soms gaat er wel eens iets mis...

Soms gaat het wel eens mis als wij een interessante reportage pogen te maken. Zoals hier dus.
Jawel, de foto is in die zin uniek dat Japekop (links) en de Boez (rechts) hoogst zelden de moeite nemen elkaar te begroeten, dus wat dat betreft kunnen wij dit plaatje als "geschikt" bestempelen, al was het alleen maar voor het archief en de geschiedschrijving.






Maar deze foto had de fotograaf dus beter niet kunnen maken. Wel is het interessant om te zien dat de Boez zich na het neus/neus-contact vol afschuw (lijkt het) terugtrekt, maar omdat we met onze Canon (wegens opslagtijd van bijna twee seconden) niet zo rap een volgende foto kunnen maken, misten we het moment dat Boez zich om de één of andere reden toch bedacht en Japekop een kopje gaf. Van zulk een vriendelijk en onverwacht intiem gebaar schrok Japekop zich vervolgens het apezuur, waarna hij onmiddellijk uithaalde. Maar Boez zag dat aankomen en was op tijd weg. In twee seconden kan een hoop (van betekenis) gebeuren, en dat hebben we dus mooi niet kunnen vangen. En dat bedoelen wij dus met "Soms gaat er wel eens iets mis".

Het duimpje

Wij hebben daarstraks over de radio horen zeggen dat het nu ook mogelijk is om de gadget "omlaag wijzend duimpje" via facebook op onze blog te zetten.
Wel, na een korte redactievergadering (alleen Japekop, mevrouw K. en de Hoofdredacteur waren hierop aanwezig), hebben wij besloten om niet gebruik te gaan maken van zo'n duimpje. Het is namelijk zo dat sinds wij gedurende een paar weken een omhoog gestoken duimpje op onze blog hebben staan, er slechts één keer iemand de moeite heeft genomen zo'n ding aan te klikken (bij ruim 100 bezoeken per dag).



Mevrouw K. (toch altijd al wat onzeker, gauw van haar stuk en erg gevoelig voor negatieve kritiek) is nu bang dat wanneer iemand op zo'n "niet-leuk" knopje zou drukken, ze direct in een zware depressie zal geraken, en voor Japekoppie geldt hetzelfde. De Hoofdredacteur wil natuurlijk onze echte, trouwe lezers behoeden voor het opheffen van het LKB en daarom komt dat knopje er dus definitief niet! Hoewel, de andere reporters hebben nog 1 dag te tijd om bezwaar aan te tekenen, dus het blijft nog even spannend.

Van noord naar zuid etc.

Hoewel veel andere planten niet meer lijken te kunnen herstellen van de winter-vorst-klap, is de Kiwi in de Hoftuin bezig (hoezo niet helemaal winterhard?) aan een groeispurt. En Harremans (ook wel Karremans genoemd als hij weer eens "niet zo lief" heeft gedaan) bewaakt dat groeiproces en zorgt ervoor dat er geen haarfabrieken van buiten (illegalen genoemd) de nog prille, nieuwe loten komen testen of iets dergelijks.
(Op bovenstaande foto kunt u zien hoe de kiwi langs de dakgoot naar het schuurtje is gekropen.)


Op deze foto ziet u de nieuwe bladeren van de Kiwi. De haarfabrieken kunnen overigens op verschillende manieren de dakgoot bereiken. De meest makkelijke manier is via een buurtuintje (stenen bbq, muurtje, schuurdakje, goot), maar er zijn ook slimmerds die gewoon via de stam van de plant omhoog klimmen en zo al direct bij aanvang van hun expeditie de heerlijke geuren van de kiwiplant kunnen opsnuiven.




Uiteraard kent ook Harry beide routes; hij woont hier immers al langer (namelijk vanaf 2006) en heeft de Hoftuin intussen van noord naar zuid en van oost naar west geanalyseerd en in kaart gebracht. Dat natuurlijk samen met zijn broer Panda, want zij arriveerden hier tegelijk en vooral in hun jonge jaren deden zij alles samen.

Wel, het toeval wil dat Harry en Panda ook allebei op dezelfde dag jarig zijn, namelijk a.s. zondag! Zij worden dan inderdaad 6 jaar. Het LKB wenst de broertjes een gezellige dag toe met veel lekkere hapjes en zonder al te veel illegale tuinbezoekers, hoewel wij niet uitsluiten dat er een reportersploeg van het LKB langskomt om hen te feliciteren.

woensdag 25 april 2012

Allemaal zijn schuld!

Kaija:
Kijk, dit bedoel ik nou. Ik heb gewoon een ommetje gemaakt en was net op weg naar huis, komt er zo'n vreemdeling op mijn pad zitten en kan ik er dus niet meer door. Hij hoort bij u, dat weet ik best, maar daar gaat het niet om. Het is het feit dat hij zomaar gaat zitten op mijn pad en mij de weg verspert, en dat doet hij om mij te pesten, daar ben ik zeker van.
Op dit moment zou mijn huisgenoot Siep me dus te hulp moeten schieten. Gewoon van achteren aanvallen en hem de stuipen op zijn lijf jagen zodat hij het voorlopig wel uit zijn bol laat om mij dwars te zitten. Maar altijd als ik haar nodig heb, is ze nergens te bekennen. Ligt ze weer op de sofa te snurken of elders in huis terwijl de nood aan de man is. Het is inderdaad schandalig, wat u zegt.

Waar hij zo nadrukkelijk onverschillig ligt te liggen, daar woon ik dus. En hij heeft daar op die plek niks te zoeken, behalve dan dat hij daar ligt om me met opzet dwars te zitten. Zijn vriend, die rood-witte, weet zich tenminste nog een klein beetje te gedragen. Die is gewoon wat aan het klooien en zooien in mijn tuin. Nee, ook geen goede zaak natuurlijk, want het is dus wel mijn tuin, maar goed, van hem heb ik tenminste geen last. Of weinig dan.
Nee, die zwart-witte is een lastpak en zulk soort ellendelingen moeten worden uitgezet. Dat is tenminste mijn mening. Maar je begint erg weinig als je in je eentje bent. Ook al heb je een partij opgericht (Trots op Nepetaland - red.), het betekent allemaal niks als je niet voldoende leden hebt die je steunen bij je werk en je idealen met je delen. Ik moet dus alles in mijn eentje opknappen en dat is eigenlijk geen doen. Kijk dat daar nu zitten, dat mormel. En nu kan ik niet naar mijn huis toe en moet net zolang wachten tot hij is opgedonderd. Het had zo'n mooie dag kunnen worden, maar dat mormel daar heeft het voor me verpest. En mede daarom heb ik een pesthekel aan illegalen en vreemdelingen. Omdat ze altijd en eeuwig in de weg zitten, ja. En hij is nog lelijk ook. Omdat ik dat vind en zeg dus, want dat is mijn mening.
Nee, het valt niet mee allemaal, want er is nog regen voorspeld ook. Allemaal zijn schuld, dat kan ik u verzekeren. Omdat hij daar zit en ik niet wil dat hij daar zit, zo vlak bij mijn huis. En omdat hij zwart met wit is, en daar word ik chagrijnig van. Alles is zijn schuld. Want het is een vreemdeling en hij zou daar niet mogen zitten. Begrijpt u wat ik bedoel?

Wat stinkt dat spul!

Toen mevrouw K. weer eens de Hoftuin in kwam, kwam Iwan tegelijkertijd de balkontrap af, dus ook de tuin in. Hij had haar namelijk aan zien komen en had een ernstige klacht in te dienen. Normaal moet een klacht natuurlijk bij het Poezenloket worden gedeponeerd, maar nu mevrouw K. hier toch was kon het net zo goed op deze plek, vond hij, dat scheelde weer een heel stuk lopen.
Iwan deed net zijn bek open om te beginnen met het ventileren van zijn ongenoegen, toen er plots nog een haarfabriek boven hem opdook.


Ja hoor, Igor. Of Iwan opzij wilde gaan want hij had haast; Ieg had namelijk ook een klacht en kon niet op zijn beurt wachten. Toen vervolgens Iwan iets aan de kant ging (maar dat was meer om zijn evenwicht te bewaren), stormde Ieg dan ook onmiddellijk snel langs hem heen naar beneden.
En daar, voor de voeten van mevrouw K., kwam hij direct ter zake.






Of wij het even wilden vastleggen? Met de camera ja, om iedereen te laten zien hoe hij weer eens door zijn mens was toegetakeld? Konden wij het zo goed zien?
Jawel, dat konden wij, maar moest Ieg nu echt zo moeilijk doen over een vlooienpipet in zijn nek? Ach, één dagje (of misschien twee) een beetje last van die natte plek en inderdaad die beroerde geur om je heen, maar dan was het toch weer voor een paar weken gedaan?



Wel, mevrouw K. kon Ieg's klacht dan wel bagatelliseren, Iwan snapte beter het probleem en de omvang daarvan. Want met zo'n gore plek in je nek kun je natuurlijk niet een beetje behoorlijk geknuffeld worden heh? Nee, mensen vinden die stank aan hun handen niet zo prettig dus kijken zij wel linker uit voordat zij een poot naar je uitsteken.
Gelukkig had Iwan daar dit keer geen last van want zijn vacht was overal en helemaal schoon.




Dus mevrouw K., graag even wat aaien over de buik en achter de oren. Nee, de klacht was vergeten op het moment dat er een hand door de vacht van Iwan streek, want door knuffels en aaien vergeet je op slag al je ellende.








Maar Ieg liet zich uiteraard niet zomaar aan de kant zetten. Hij had een manier gevonden onze aandacht te trekken door kunstjes te gaan doen op de trap.
Om dat een beetje behoorlijk op de foto te krijgen moest de fotograaf natuurlijk wel een beetje onder de trap duiken (waar het eigenlijk een beetje te donker was voor onze Canon en vandaar dat wij later wat moesten knoeien met de belichting), en stootte daarbij het hoofd. Tenminste, dat nemen wij aan want we hoorden een vloekje, en dat was Ieg niet want die had het te druk met het maken van purr-geluiden.

Wel, Igor deed nog veel meer kunstjes maar de plaatjes daarvan bewaren wij voor ons archief of fotoboek.
Toen hij klaar was met zijn voorstelling wilde hij zijn beloning, want daar was het hem natuurlijk allemaal om begonnen. Komt er nog wat van, mevrouw Katblad?






Nou, heel voorzichtig dan maar heh?
Na een inspectie van de hand mocht de fotograaf Ieg achter de oren kriebelen. Ja, heel voorzichtig vanwege de Bayer-troep in de nek, want voor je het weet heb je die narigheid tóch aan je vingers zitten.
De fotograaf lette echter niet goed op. Eén weloverwogen draai van Igor met zijn kop (u weet vast wel hoe zoiets kan gaan) en het was gebeurd. Hoorden wij Igor gniffelen? Natuurlijk niet mevrouw K., dat was uw rijke verbeelding.
En na een snel afscheid van Iwan en Igor gingen wij maar rap naar de redactie terug om de handjes te wassen.
Wat stinkt dat spul toch, heh? Ja fotograaf, en dat heeft u dan nog zacht uitgedrukt!