Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zaterdag 31 augustus 2013

"Ik heb ook zo mijn problemen"

Haarfabriek L:
Ik blijf graag anoniem, dus noem mij maar L. Meneer L. ja.
Nee, ik zit hier niet in deze wachtkamer als patiënt maar als toezichthouder. Ik zie er namelijk regelmatig op toe dat al mijn soortgenoten en blafbeesten en wat er zo nog meer binnen wordt gebracht, zich gedragen en niet teveel lawaai maken. En inderdaad, dat er niet op de vloer geplast wordt, of erger.
Als het nodig is wil ik ook nog wel eens optreden als psychikater voor de al te zeer opgewonden of angstige haarfabrieken, maar als het even niet nodig is doe ik dat liever niet.
Nee, ik vind het hier allesbehalve eng want mijn mens woont en werkt hier. De man met de spuitjes inderdaad. Maar u moet goed bedenken dat hij alleen maar prikt als het nodig is.




Als er even geen patiënten zijn, maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn vacht te fatsoeneren, want het mag niet zo zijn dat de kat van de dierenarts er vies of slordig uitziet, heh? Daarom ja.
Nee, ikzelf hoef gelukkig nooit in een Katmobiel mee en dus heb ik erg te doen met degenen die daar wel toe gedwongen worden. Ja, het is best fijn als je mens je door en door kent, je altijd op tijd je prikjes van hem krijgt en er bij ziekte direct ingegrepen kan worden.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik ook zo mijn problemen heb.


Artrose inderdaad, want ik ben niet zo piepjong meer en heb daar blijkbaar aanleg voor. Nee, dat heeft mijn mens helaas niet kunnen voorkomen, al heeft hij daarvoor gestudeerd.
Maar nu graag een ander onderwerp, als u dat schikt.

Wel, ik weet dat de assistente u net heeft gewaarschuwd voor mij. Ja, dat ik zou kunnen uithalen als u mij al te heftig zou aaien, maar ik kan u verzekeren dat ik dat niet doe als u mij voorzichtig op mijn kop kriebelt. Dan ga ik even zo zitten dat ik mijn artrose niet voel en dan doet u die gekke camera weg, ja? Fijn dat u mij zo goed begrijpt. Hoe was uw naam ook alweer?

Prikjes, zalfje en advies

Het is alweer een dikke week geleden dat wij met Myo en Mickie en hun mens bij de dierenarts waren voor de jaarlijkse APK van de beide haarfabrieken.
Natuurlijk kreeg Myo (foto) zijn prikje en werd hij helemaal nagekeken, maar omdat Myo steeds last heeft van een ontstoken oog, werd er aan hem wat langer aandacht besteed.






En net zoals vorig jaar had Myo (partijleider van Hof is Vol) een beetje moeite met die aandacht van de dierenarts, wat zich uitte middels een paniekaanval met hyperventileren, en dat is wat u op deze foto ziet gebeuren.

Wel, Myo kwam er verder goed van af. Voor zijn oog kreeg hij een zalfje mee, en verder het advies om af te vallen, dus te stoppen met het jatten van de maaltijden van Mickie. Dat wordt nog een hele klus, hebben wij begrepen.











Mickie had eveneens niet zoveel zin in een onderzoek op de behandeltafel, maar was daarnaast toch ook wel erg nieuwsgierig. Ze is nog jong, heh? Ja.












En ze zit prima in haar vel, zei de dierenarts.
Ook zij kreeg natuurlijk een prikje met daar achteraan een wormenpilletje, maar dat was zo gepiept.

Op weg naar huis werd er nauwelijks geklaagd; alleen Myo liet af en toe wat zielige geluidjes horen.

Wel, met een beetje geluk en vaak smeren zal het spoedig beter gaan met het oog van Myo en mogen de beide haarfabrieken pas over een jaar weer in de Katmobiel mee.

Vreemde met lichte ogen groeit nog steeds

Soms loopt mevrouw K. even naar de Kruidentuin toe om te kijken of Oscar nog wel genoeg beweegt, en dan vindt ze hem meestal ergens slapend tussen de struiken. Deze keer echter kwam hij uit het centrum van de Kruidentuin vandaan, want daar zat namelijk ook één van de vreemde ventjes van de overkant van de Gevaarlijke Weg.







Het was inderdaad de grijs-gestreepte met de lichte ogen, en hij was weer een stukje groter gegroeid sinds de laatste keer dat wij hem zagen.
Wel, deze vreemde is nog steeds niet gesteld op mensen die hij niet kent, en het was maar goed dat wij snel een foto van hem maakten, want vlak daarna sprong hij van de rand en dook hij onder de planten aan de overkant van het pad weg.
En nee, wij weten nog steeds niet waar zijn huis staat...

Vreemde met witte kant

Vanochtend vroeg zag mevrouw K. een vreemde haarfabriek door de Katbladstraat lopen: een witte met zwarte staart en wat zwarte vlekjes op zijn kop. Tenminste, zo leek het, want zij zag alleen zijn linkerzijde.
En alhoewel K. net haar kopje Nespresso had getapt, greep ze haar camera en ging de nieuwe Vreemde achterna, die inmiddels door de Poort naar de Hoftuin was gegaan.
En ja hoor, daar scharrelde hij wat in het rond.



K. had al gauw door dat deze Witte er niet van hield om op de foto te gaan, dus ze nam wat meer afstand van hem.
De Witte voelde zich toen duidelijk wat meer op zijn gemak en ging verder met zijn verkenning.
Zo kwam het dat hij het luikje van Myo en Mickie ontdekte. Hij bleef daar een tijdje staan om naar binnen te loeren, en toen zag K. dat hij aan zijn rechterzijde drie donkere vlekken had.






Wij konden helaas niet zien of M en M thuis waren, maar in elk geval besloot de Witte niet naar binnen te stappen, hoewel hij erg mager is en wij vermoeden dat hij best trek had in een paar hapjes kattenbrokjes.
Terwijl hij zich van de deur verwijderde, zagen wij nu wederom zijn totaal witte linkerkant.







De Vreemde was naar de tuin met Kiwiplant gelopen en snuffelde daar uitgebreid aan de pas afgeknipte takken.
We konden nu goed zien dat hij een zwarte bandje draagt, bezet met knoopjes van een of ander metaal.
Mevrouw K. besloot nu snel naar de redactie terug te gaan om op de "vermist"-sites te kijken of deze magere Witte met zwarte staart wellicht gezocht werd, maar dat bleek niet het geval te zijn. We zijn nu erg benieuwd of wij deze Vreemde nog vaker zullen tegenkomen, en zo ja, dan houden wij u daar uiteraard van op de hoogte.

donderdag 29 augustus 2013

Moeder en zoon

Wij dachten er goed aan te doen om met onze oudste haarfabrieken een stukje te gaan lopen, maar reeds na een meter of vijftien van huis, kregen moeder en zoon ruzie. Waar het meningsverschil over ging, bleef voor ons onduidelijk.
De ruzie had echter tot gevolg dat Japekoppie rechtsomkeer maakte en zijn moeder dusdanig in de war raakte dat zij niet meer verder met K. mee wilde lopen. Van de geplande wandeling kwam derhalve niets meer terecht.

Onduidelijke afspraken

Wij hebben Kaija betrapt op het doen van een plas in het vak met komkommerkruid in het midden van de Kruidentuin.
Inderdaad, het betreft hier Kaija's eigen tuin, haar territorium dus, maar we dachten dat we met haar hadden afgesproken dat er vooral in de zijvakken geplast zou worden, en niet in de kruidenvakken.
Waarschijnlijk is er echter bij het maken van de afspraken iets mis gegaan, want toen wij haar aanspraken op haar gedrag, deed zij alsof zij van niets wist.

Moeilijke tijden voor Japekoppie

Japekoppie:

Mevrouw K. is op dieet. Dat moet ze natuurlijk helemaal zelf weten en misschien is dat ook wel goed voor haar, maar het betekent wel dat de proeverijtjes niet meer zijn wat ze waren, en daar lijd ik zeer onder.

Natuurlijk mis ik nog het meest de Franse kaasjes, en dan vooral die lekkere rijpe, die vanzelf van het plankje aflopen als je ze niet snel genoeg opeet. En van mij mag er aan zo'n kaasje best een luchtje zitten, wat meestal aangeeft dat het betreffende stukje zuivel snel moet worden opgegeten, voordat het luchtje zelfs voor mijn neus te heftig wordt.
Maar behalve wat jonge, zachte geitenkaas komt er dus niks meer op tafel, en daar lijd ik erg onder.

Jawel, er wordt ook nog wel eens een blikje sardines opengetrokken, ook niet vies trouwens, maar het aantrekkelijke van een proeverijtje is natuurlijk altijd nog de diversiteit aan hapjes, de verrassing van een nog niet eerder genuttigd product uit een kruidige alpenweide of van schaapjes die voornamelijk walnoten op hun menu hebben staan, om het maar niet te hebben over een smakelijk harinkje dat werd opgevist uit verboden wateren.

Nee, voor die proeverijtjes van mevrouw K. loop ik niet zo warm meer en ik begin zowaar te verlangen naar de simpele boerenkool met worst, de intimiteit die op de redactie ontstaat als de regen en wind buiten tekeer gaan, de ramen weer dicht zijn en het luik - ook 's nachts - wordt afgesloten zodat het in- en uitgehuppel van mijn huisgenoten een halt wordt toegeroepen en we allemaal rustig slapen als het donker is en opstaan als het licht wordt. Want ik lijd namelijk nog het meest onder het gebrek aan regelmaat en structuur, die een lange zomer nu eenmaal met zich meebrengt.
En daar laat ik het even bij, voor nu althans.

woensdag 28 augustus 2013

Hoogtevrees

Er is niet veel te zien op deze foto, behalve dan dat de dakgoot waarin de Boez zat best hoog is. En ook dat onze reporter zich helemaal uitrekte naar de boom waarin hij een vogel meende te bespeuren.
Mevrouw K. hield haar hart vast terwijl ventje Boezelmans, toen hij haar eenmaal in de gaten kreeg, luidkeels begon te mauwen. Wat dit had te betekenen, weten we niet. Vertelde hij over zijn prachtige uitzicht of gaf hij te kennen naar ons toe te willen?




Natuurlijk weet Boez best hoe hij moet lopen en klimmen om weer naar beneden te komen, daar waar zijn mens zat en zijn vriendjes rondliepen.
Maar hij had erg veel moeite met het maken van een keuze. Want aan de ene kant had hij dat schitterende uitzicht op de boom (met vogel), maar aan de andere kant leek het hem op straat ook wel erg gezellig.





Hij kwam eerst wat dichter naar zijn eigen huis toe, maar nam daar plaats in een wat lager gelegen goot met een nog beter uitzicht op de boom. Het geritsel tussen de bladeren was voor hem blijkbaar te spannend om te verlaten, en dus nam Boez plaats op het uiterste randje van de goot om nog beter tussen de takken te kunnen kijken.

Op dat moment besloot K. hem te gaan halen.





De verbazing bij de Boez was groot toen K. op het dak verscheen. Ja, want K. komt hier namelijk maar zelden omdat ze last heeft van hoogtevrees en dus deze plek liever mijdt.
Maar doordat de B. zo verrast was zijn mens op het dak te zien, kwam hij nieuwsgierig naar haar toe, en dat was nu precies de bedoeling.
K. sprak lieve woordjes tot de Boez en liet hem het openstaande raam zien.





En daar de zolder niet zo vaak wordt opengesteld voor onze haarfabrieken, was Boez nieuwsgierig genoeg om door het raam naar binnen te gaan. Ja, want wat zou er nu achter dat raam zijn, heh?
Daarna ging alles heel snel: K. liep achter de Boez aan, deed snel het raam achter zich dicht en vervolgens gingen zij samen de twee trappen af, en daarna de voordeur weer uit.






De Boez voelde zich genomen en liet zich een beetje chagrijnig neervallen op straat, vlak onder de boom waarop hij net nog had neergekeken.
Nee, daarboven had hij dichter bij de vogel gezeten maar hij had zich mee laten lokken door K. en had daar nu spijt van.
K. was echter dik tevreden en ging terug naar de buitentafel om met een tevreden, gerust gevoel verder van haar wijntje te kunnen nippen...

dinsdag 27 augustus 2013

Zo gaat dat...

Dit is het slachtoffer. Hij miste een vleugel en dus nam mevrouw K. aan dat het beestje ten dode was opgeschreven, al probeerde het nog wel (vergeefs) op te stijgen.
Ach en wee...











En dit is de daderes. Zij had het vliegbeestje uit de lucht geplukt, thuisgebracht en verminkt.
Nu lag ze het beestje te bestuderen, vast van plan om toe te slaan wanneer het diertje het toch nog voor elkaar zou krijgen zich te verplaatsen.
Cera leek lui en ontspannen op haar zij te rusten, maar haar ogen lieten de arme libelle niet los.







Mevrouw K. greep in, want kon het niet langer aanzien. Zij zette haar gevoel uit en hielp het vliegbeestje snel uit zijn lijden.
Een gast, gezeten aan onze buitentafel, slaakte een kreet van afschuw en sloeg de handen voor de ogen. En onderwijl mompelde hij iets over het karma van mevrouw K.
Toen het glas echter weer werd bijgevuld met lichtgeel, geurend druivennat, was de libelle weer snel vergeten. Want zo gaat dat nu eenmaal: de natuur kent vele kanten.

Niet bepaald vriendinnen

Ergens in de Katbladstraat staat een vreemd soort grote krat, een beetje lijkend op een kinderbox. Deze krat wordt regelmatig gevuld met kapotte tl-buizen en meer ongein, maar de laatste tijd blijft de box leeg. Een leuke speelplek, vond Gizmo (onder).
Doch Cera had hetzelfde idee. Zij had Gizmo in eerste instantie niet zien zitten, tot ze er dus zelf ingesprongen was. Beide haarfabrieken hadden behoorlijk de pest in, want al is de box groot genoeg voor twee, de dames houden duidelijk niet van delen.

Wel, Gizmo had als eerste bezit genomen van de superkrat, en dus moest Cera weg. En na het over en weer zenden van behoorlijk vuile blikken, vertrok Cera dan ook maar.








Daarmee was de krat nu weer helemaal voor Gizmo alleen. Maar het duurde nog wel even (zo te zien) voor Giz haar boosheid kwijt was.
Nee, dikke vriendinnen zijn het niet, Cera en Gizmo.

zondag 25 augustus 2013

Gratis optreden tijdens proeverij

Mevrouw Katblad had een proeverijtje georganiseerd. Tot grote ergernis van Japekoppie deden daar nogal wat mensen aan mee (ze brachten zelfs heerlijke gerechten mee!), maar bovendien verscheen ook Wamy op het toneel en dat was de druppel; Japekop meldde zich af verdween naar een rustiger plekje waar hij ongestoord kon gaan zitten kniezen.
Natuurlijk trok de Wams zich daar geen klap van aan. Nee, hij had vooral plezier in het rondjes lopen over de Pergola en druiventakken, en zorgde er bovendien goed voor dat iedereen hem zag. Dat hij door zijn gestamp door en over de takken een regen van kleine beestjes op de tafel (in het eten) veroorzaakte, vond hij alleen maar een leuke bijkomstigheid, zeg maar.

Wat hij ook erg grappig vond was het eerst net doen alsof hij naar beneden zou gaan springen in een bord of bovenop een wijnglas, maar dan op het laatste moment toch ervan afzien terwijl de mensen al druk doende waren met het opzij schuiven van servies om hem van landingsruimte te voorzien.
Nee, de Wams was helemaal niet van plan om naar beneden te komen, hij stond volop in de belangstelling en genoot met volle teugen van.




Toen hij zijn zoveelste rondje had gelopen en al een paar keer had gedreigd in de bietensalade of champignonragout van een gast te willen landen, werd zijn aandacht opeens getrokken door iets anders.









En dat "iets" was dus Myo.
Die had namelijk al een tijdje in de Poort naar de tafel zitten kijken, en dat was niet omdat het hem daar zo gezellig leek maar omdat zijn mens daar zat. En Myo heeft nu eenmaal graag dat zijn mens thuis is, en niet bij de overbuurvrouw aan de buitentafel zit te slempen (zeg maar). Myo keek dan ook niet bepaald blij en schoof steeds een paar straatstenen verder op, dichter naar de tafel toe.





Wamy was op slag vergeten dat hij bezig was met een optreden en richtte zijn aandacht op Myo.












Doch Myo had totaal geen belangstelling voor die clown bovenop de Pergola. Nee, hij probeerde met zijn smekende blikken zijn mens zover te krijgen dat deze de tafel zou verlaten om met hem mee naar huis te gaan. Maar dat deed de rotzak dus niet want de wijn was nog lang niet op. Ja, het is maar dat u weet dat sommige haarfabrieken (zoals Myo) het minder goed getroffen hebben omdat hun mens te zeer van lekkere hapjes en drankjes houdt, heh? En dan laten ze je ijskoud op straat zitten terwijl je ze heel hard nodig hebt... Hoewel, Myo is zelf ook niet vies van een snackje of lekkere hap, dat is ook duidelijk aan hem te zien.
Maar dit terzijde.






Wij kunnen u verder nog vertellen dat Wamy een stukje gerookte zalm heeft geweigerd, tenslotte toch naar beneden is gesprongen en goed terecht kwam, dat Myo en Mickie nog een tijdje samen in de Poort naar onze buitentafel hebben zitten loeren naar hun mens en dat Japekoppie en zijn moeder T. Troy tenslotte toch nog wat gevarieerde fliebertjes hebben gekregen.
Cera kwam uiteraard een paar keer aaien halen, maar de Boez en Oscar meden de proeverij en kwamen pas laat thuis, toen het eindelijk wat rustiger was geworden aan onze buitentafel.
En niemand ging dronken naar huis; dat wilden we ook nog even kwijt.

maandag 12 augustus 2013

K. krijgt weekje vrij

Mevrouw Katblad heeft het een beetje druk gehad met allerlei zaken en om een paar dagen verlof gevraagd, niet om op vakantie te gaan maar om wat achterstallig onderhoud op allerlei gebied weg te werken en daarna daarvan bij te komen. Natuurlijk konden wij haar dit niet weigeren, maar dat zal dus wel betekenen dat er een weekje geen nieuwe berichten zullen verschijnen. We hopen op uw begrip.
De Hoofdredacteur.

Gijs in de tang

Dit is nog een berichtje van vorige week, maar we wilden u het toch niet onthouden.
Het was op een dag dat Gijs weer eens honger had (of aandacht nodig) en besloot mevrouw K. daarvan te verwittigen. K. zat achter haar laptop en had in eerste instantie niets in de gaten totdat zij "kattengezang" hoorde.
Zij vond Gijs in elkaar gedoken op de deurmat, maar dat was niet alles. Kijkt u maar mee naar het volgende plaatje.




Want Zwarte Gijs had het verkeerde moment gekozen om ons te bezoeken: Japekop wilde blijkbaar net naar buiten en mevrouw Troy was net thuisgekomen of ze was Gijs achterna gelopen. Hoe dan ook, Gijs zat in de tang, kon niet meer vóór of achteruit.






















Van Japekoppie was het duidelijk dat hij Gijs niet binnen wilde laten. En dat is natuurlijk ook niet vreemd, want je territorium dien je te verdedigen, vooral als het om een soortgenoot gaat die zich doorgaans niet zo vriendelijk tegen je gedraagt en jou ook niet bij zijn eigen huis duldt.
Maar wat ging er om in het koppie van mevrouw Troy? Wat voor nut had dit "in de tang nemen" van Zwarte Gijs?
Wel, we hebben er op de redactie lang over nagedacht en gesproken, maar moesten tot de conclusie komen dat het hier gewoon pure pesterij door moeder en zoon moest betreffen.
Mevrouw K. heeft trouwens niet ingegrepen. T. Troy ging tenslotte toch maar een eindje verderop omdat ze zich begon te vervelen (of door haar Katzheimer vergat waarom ze daar zat), Gijs kon toen de aftocht blazen en Japekoppie ging wat nukkig zijn verkenningsrondje lopen.

vrijdag 9 augustus 2013

Feest zonder haarfabrieken

Mevrouw K. ging even een stukje lopen en Oscar wilde per se mee. Dat vinden wij normaal gesproken niet zo erg, maar omdat K. vlinders wilde gaan kieken, was de aanwezigheid van Os niet zo gewenst zeg maar. Want heb je net zo'n fladderbeestje voor de lens (met fraai uitgespreide vleugels), gaat onze topreporter ondanks zijn gewicht rare luchtsprongen maken in een poging de vlinder voor ons te vangen. En dat terwijl K. ze natuurlijk liever levend op de foto heeft.
Maar soms is het ook erg handig om een oplettende haarfabriek mee te hebben. Want toen de Os ergens stilhield en onbeweeglijk naar iets stond te staren, wisten wij waar we moesten kijken. We volgden dus zijn blik.








Nee, geen vlinder maar wel een mooie libelle!  K. had er al vele (in allerlei soorten en kleuren) zien vliegen, maar nergens zat er één zo mooi te poseren als hier. Dank je wel, Os, maar wel afblijven, heh?
Ja...








Toen de Os klaar was met staren, ging hij naar zijn favoriete plek. Sinds namelijk de vlinderstruiken in bloei zijn en er vele soorten vlinders op af komen, is dit Os' meest bezochte plekje geworden; hij verstopt zich bij voorkeur onder de varens of struiken om ze in alle rust te kunnen bestuderen...
Deze plek is trouwens bij meer haarfabrieken in trek; wij zagen ook Charli al onder de vlinderstruik liggen, maar hem hebben we nog nooit hoog zien opspringen.

De zon was even weggeweest, maar toen die terugkwam zagen wij opeens erg veel fladderbeestjes met uitgespreide vleugeltjes. Zoals dus deze kleine vos.











En zowaar ook een atalanta; die hadden we nog niet zo vaak in de Kruidentuin waargenomen.

Helaas, Oscar wist zich niet te gedragen, liep K. steeds voor de voeten en zorgde er zo voor dat de vlinders telkens geschrokken opvlogen.
Wij besloten daarom te vertrekken en een kijkje te gaan nemen in de Hoftuin, zonder de Os.





In de Hoftuin waren op dat moment geen haarfabrieken aanwezig, er stond nauwelijks wind, de zon stond net vol op de vlinderstruiken en dus zag het er mistig van de vlinders!
Zeker een half uur lang keek K. haar ogen uit en nam vele foto's.
Hiernaast een dagpauwoog; die hadden we nog niet eerder in de Katbladbuurt gezien.
K. telde minstens 7 dagpauwogen, nog meer kleine vosjes en enkele koolwitjes. Het was gewoon een feest om even in de Hoftuin te zijn, zonder haarfabrieken!

Beste oplossing?

Onze redactie ligt weliswaar aan een woonerf, maar dat neemt niet weg dat er regelmatig vrachtwagens door de straat komen. Sowieso komt er elke dag één langs om bier te brengen bij de verderop gelegen kroeg.
Dit gigantische wielhuis moet dan wel achteruit rijdend onze deur voorbij, en dat kan ernstige problemen geven.
Onze haarfabrieken zijn namelijk bang voor zowel het zware motor- als knerpend piepgeluid, en als zij buiten voor de redactie vertoeven en de bierwagen nadert, vluchten ze snel naar binnen.
Wij hebben echter wat problemen met het luikje gekregen toen de hittegolf begon. De knopjes gingen een beetje los zitten, en daardoor verschoven ze wel eens na aanraking door de pootjes van onze haarfabrieken. Wel, gistermorgen was het luikje weer eens per ongeluk op slot gegaan, er kwam een bierwielhuis aan, de Boez raakte in paniek en moest en zou naar binnen. We hoorden een vreselijke dreun en zagen de Boez de trap op rennen, ook niet zonder lawaai trouwens.
Bij controle van het luik zagen we dat er een knopje weg was. De restanten ervan (want doormidden gebroken) lagen op onze deurmat.
We hopen nu maar dat de knopjes ook los te koop en weer te bevestigen zijn, anders zullen we helaas een schuifdeurtje moeten aanbrengen, wat dan weer als voordeel heeft (elk nadeel heb se) dat er gedurende de winternachten minder kou naar binnen zal stromen. Ja, misschien is dat wel de beste oplossing, heh? Het tochtstripje van de flap stelt namelijk niet veel meer voor...
De Boez was uiteraard weer aardig getraumatiseerd door deze gebeurtenis. Hij bleef namelijk tot in de late namiddag op de bovenverdieping, in een veilig hoekje zitten. Wij hopen dat hij geen hersenschudding heeft opgelopen, hoewel wij dat om bepaalde redenen niet erg waarschijnlijk achten.

Problemen Gijs weer opgelost

Zwarte Gijs heeft een paar moeilijke weken achter de rug. Zijn mensen waren namelijk op vakantie en Gijs voelde zich in de steek gelaten. Er kwam weliswaar wel dagelijks iemand om hem eten te geven, maar hij had meer nodig dan alleen maar een hap. En daarom kwam hij regelmatig bij onze redactie langs om klachten in te dienen en om aandacht te vragen voor zijn problemen.



Wij moesten zelfs met hem meelopen naar zijn huis opdat we daar met eigen ogen konden zien dat hij niet loog.













En inderdaad: op straat stonden lege voerbakjes. Nu zullen die best wel vol geweest zijn toen ze werden neergezet, maar met een Wamy in de buurt (en misschien nog wel andere brokjesdieven) moet je maar net op het moment van serveren thuis zijn, heh? Vijf minuutjes te laat en je zit zomaar zonder diner of ontbijt! En dan duurt de dag lang hoor, dat kunnen we u verzekeren!
Gelukkig zijn Gijs' mensen gisteren weer thuisgekomen. Heel fijn voor hem, maar dat betekent dus wel dat Gijs ons niet meer zo vaak zal komen bezoeken. En dat betreuren wij natuurlijk.

donderdag 8 augustus 2013

Oscar veroorzaakt problemen

Mevrouw K. had gehoord over de aanwezigheid van een bijzondere vlinder en ging naar de Kruidentuin voor onderzoek. De Boez en Oscar gingen enthousiast mee, maar daar was K. niet zo blij mee in verband met de mogelijk ongewenste bedoelingen van de reporters. Immers: het gaat niet goed met de vlinders, mede door het onkruidgif- en maaibeleid van de gemeente en uiteraard ook het gifgebruik door hoveniers, landbouwers en zelfs particulieren...
Dus jongens: klauwen in en geen luchtsprongen, heh?

De Boez onderzocht een vak waar bijna geen vlinders waren; slechts één koolwitje dat gelukkig hoog in de lucht bleef.
In dit vak stonden trouwens verleden jaar nog twee prachtige vlinderstruiken. Door rigoureuze kap van een te(?) enthousiaste groenmedewerker bleven er twee korte stronkjes over die nog maar nauwelijks het leven hebben, zeg maar. Hier dus geen (of nauwelijks) vlinders. Blijf jij hier maar lekker zoeken, Boez!

Helaas liep Oscar steeds achter K. aan en veroorzaakte veel problemen door het toelaten van zijn instincten. K. kon tenslotte niet anders dan flink naar hem blazen om hem zo uit de buurt te houden. Zij had namelijk de bijzondere vlinder ontdekt... Een Argusvlinder!
Nou ja, echt bijzonder is ie niet, want deze vlinder komt in heel Nederland voor (al gaat het aantal hard achteruit). Hij vliegt voornamelijk boven bermen, op grote open plekken of langs bosranden. Wij zagen deze Argusvlinder echter nog nooit in de Kruidentuin!
Overigens moest K. thuis wel eerst op het Vlindernet kijken voor de naam van dit prachtige beestje. En dan nu nog even met geopende vleugels, waaraan je kunt zien dat het hier een mannetje betreft: