Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

maandag 31 januari 2011

Geen tijd voor gerollebol! (2)

Wij hadden Wamy in de Steeg van Storm achtergelaten en dachten met Os en Boez onze kleine wandeling te kunnen voortzetten zonder al te veel problemen,. Maar dat pakte dus anders uit, want een na korte tijd van navelstaren was Wamy weer vol goede moed verder gegaan met zijn pesterijen en achtervolgingen. Wederom was Oscar zijn slachtoffer, maar dat kunt u op bijgaande foto zien....


In eerste instantie was Os op de vlucht gegaan voor Wamy, maar halverwege de straat bedacht hij zich. Het was toch te gek voor mauwen dat Wamy hem nu weer op de hielen zat en dat hij zich alweer liet opjagen! Wat krijgen we nou!
Dus Os keerde zich plots om en begon aan een tegenaanval. Nu was het Wamy die op de vlucht ging, want Os sloeg ineens zo fel terug dat de kleine pestkop daar effe helemaal geen antwoord op had.



Wamy werd door Oscar tussen de planten bij de redactie gemept, en vervolgens keerde Os terug naar mevrouw Katblad. Hij stak heel beheersd en kalm de straat over, maar binnenin verborg hij een grote woede. Hoe wij dat wisten? Wel, in de eerste plaats was dat van zijn snuit af te lezen. En in de tweede plaats?



Oscar moest duidelijk zijn frustratie kwijt, sprong op het wielhuis van mevrouw Katblad en nam daar de antenne even goed tussen de kiezen. Ja, hij stond er flink op te bijten en wij hoorden het zelfs kraken en knarsen! Wij vreesden niet zozeer voor de antenne als wel voor Os' gebitje! En riepen hem daarom tot de orde.







En Os begreep ons. Nee, hij wilde nog niet van het wielhuis afkomen want hij zat daar lekker rustig en Wamy zou hem daar niet zo gauw bereiken. En mevrouw Katblad vond dat Os ook wel een pauze had verdiend. Dan gingen we toch gewoon een paar minuutjes later verder! Het was toch zeker geen verkennersexamen, dit wandelingetje? Bovendien was de Boez uit het zicht verdwenen dus konden we sowieso niet verder.




Nee, het dak van het wielhuis was niet bepaald schoon want mevrouw K. heeft er sinds de herfst geen spons meer overheen gehaald. Dat is inderdaad een kwalijke zaak, maar op dit moment even niets aan te doen. En Oscar wordt wel vaker vies doordat hij graag op de vreemdste (en meest smerige) plekken gaat liggen rollen, dus daarover moesten we ons ook maar geen zorgen maken.
Hoe stond het eigenlijk ondertussen met de andere haarfabrieken?



Wel, de Boez en Wamy zagen wij niet zo gauw, maar wij hadden wel het raam van het huis van Zoe horen openschuiven. En ja hoor! Daar was ze dus! Waarschijnlijk had zij al een poosje voor het raam gezeten om de anderen gade te slaan, en had ze haar mens duidelijk gemaakt dat ze er graag geluid bij had. Dus moest het raam voor haar worden opengemaakt.
Ook was nu Panda van de partij. Hij had natuurlijk in zijn tuin zitten wachten op de komst van onze reporters, en toen die niet kwamen was hij maar eens komen kijken wat er precies aan de hand was.

Ja Panda, hier in de Katbladstraat is een hoop te beleven!
Maar Panda was niet van plan om ook maar een stap buiten de Poort te zetten. Want daar op straat zaten teveel vreemdelingen en bovendien was het daar niet zijn gebied. En daar Panda erg gesteld is op het handhaven van grenzen (tenminste wat betreft zijn eigen tuin), kwam hij daar niet overheen. Ja, Panda is alleen maar een held in zijn eigen tuin heh? Ja....




Ja, Oscar lag nog steeds te dweilen op het wielhuis maar hield ondertussen wel de omgeving in de gaten. Want al zit je hoog en droog, je weet nu eenmaal nooit met Wamy in de buurt en Panda in de Poort.
En waar was nou toch die Boez gebleven?








Zoe had inmiddels Oscar ontdekt, en vervolgens keek zij hem met smachtende oogjes aan. Nu kan niemand ontkennen dat Os er mag zijn heh? Stevig van postuur, mooi van kleur, knap van snuit en erg lieve blik (als hij tenminste niet wordt gepest). Dat was Zoe natuurlijk ook opgevallen en vandaar dat zij haar ogen niet van hem kon afhouden.
Maar Oscar had dat allemaal niet in de gaten. Nee, want aan de overkant van de straat gebeurden opeens weer andere dingen! Wat? Dat leest u de volgende keer!

Geen tijd voor gerollebol!

Ja, alweer tijd voor een rondje, maar deze keer met de twee vriendjes samen. Ze waren een beetje baldadig, en om dat te illustreren plaatsen wij deze foto, genomen op het hoekje van de Katbladstraat en de Kruidentuin.
U weet natuurlijk zo langzamerhand wel dat er op een rondje (om nieuws te verzamelen) niet gestoeid dient te worden, maar dat als deze twee reporters samen op pad gaan er altijd gedonder onderweg is. Nu dus ook weer.


Vandaar dat mevrouw Katblad er maar flink te pas inzette zodat er geen tijd zou zijn voor gerollebol en dat soort activiteiten. Doch, zij had geen rekening gehouden met Wamy. Die had ergens in de tuin achter of onder de struiken gezeten, en had besloten weer eens als stoorzender met ons mee te gaan. Nou, daar waren we dan mooi klaar mee! En omdat Oscar achter de Boez liep, was hij het eerst de klos.


Wamy volgde Oscar en sloeg hem aanhoudend tegen zijn achterste en in zijn staart. Daar Os geen zin had in gesteggel kroop hij achter een bosje fietsen, maar Wamy laat zich natuurlijk daar niet door weerhouden en mepte lustig door. Dit kon allemaal nog heel vervelend worden! En dat werd het ook.




De oude Poekie had de hele optocht al aan zien komen en was voor de veiligheid tussen een paar plantenbakken gaan zitten. Eerst zag zij de Boez voorbij rennen, en ze blies uit alle macht. Vlak daarna kwam Os in draf langs, en nu gromde Poekie om duidelijk te maken dat zij in elk geval niet gestoord wilde worden, dus al helemaal niet lastig gevallen. Als laatste kwam Wamy voorbij, en nogmaals liet Poekie van zich horen. En dat allemaal terwijl geen van de drie ventjes haar had zien zitten; ze hadden het veel te druk om aandacht te besteden aan een oude dame!

Blijkbaar had Wamy nu zijn zinnen gezet op het treiteren van de Boez, en wij zagen beiden nog net de hoek om sprinten, de Steeg van Storm in.
Oscar kon nu tenminste even uitrusten, maar mevrouw Katblad dus niet. Zij wilde uiteraard precies weten wat er daar in die Steeg gebeurde, dus liet zij Os achter zich en beende snel naar de Steeg. Ja, want daar was het nieuws en dat moest gefotografeerd worden!





We hadden verwacht een strijdende Boez en Wamy aan te treffen, maar dat viel reuze mee (of tegen zo u wilt) want Wamy zat nog in het begin van de Steeg en de Boez scharrelde wat rond bij een plantenbak. Zij waren beide op hun hoede, dat wel, maar verder leek er slechts sprake van gewapende vrede. Oscar, die achter mevrouw Katblad was aangelopen, voelde de spanning en verkoos langs de muur te blijven lopen; dat is namelijk de veiligste route.

Verderop kwamen de twee vriendjes elkaar tegen en ze spraken af om zich niet meer door Wamy te laten intimideren. In zo'n geval moet je dat ook laten merken en dat deden ze door Wamy te negeren en kalmpjes een stukje straat af te snuffelen.
Maar liet Wamy zomaar zich negeren? Nee natuurlijk! Dus gebeurde het volgende.



Wamy sloop heel langzaam naar Oscar toe. Maar toen hij vlakbij hem was, draaide Os zich om en begon te grommen. Wamy schrok daar toch wel een beetje van en trok zich een klein stukje terug. Ja, een heel klein stukje maar natuurlijk!


Toen liep hij met een boogje om Os heen en ging hij de Boez lastig vallen. Tenminste, dat probeerde hij maar Boez gromde nu ook tegen hem, en niet zo zuinig ook.



Dat was natuurlijk niet de bedoeling geweest, en Wamy was even helemaal van slag. Omdat hij nu zo zielig keek, maakte mevrouw Katblad snel een foto van hem, niet alleen voor de lol maar ook om te laten zien dat Wamy dus nog niet klaar is voor het innemen van de positie van Schrik van de Buurt. Hij had zich laten weggrommen, zat nu in elkaar gedoken en keek er nog zielig bij ook. Wamy, zo zie je eruit als een watje en niet als een grote, gevaarlijke SvdB! Kom nou effe, en verman je!

Zou Wamy zich vermannen of werd het helemaal niks meer met hem? Wordt vervolgd....

zondag 30 januari 2011

Nog niet helemaal helder

In de Hoftuin zagen wij Bohr wat angstig op haar bankje zitten. Het was best nog wel vroeg in de ochtend, best ook koud en aan haar snuitje te zien dus ook linke boel, al zagen wij dat linke zelf niet zo gauw. Wij hadden slechts de Boez bij ons en dat kon het probleem niet zijn voor Bohr, want Boez was niet in goede doen en stelde zich erg bescheiden op. Bovendien zal reporter Boez zich nooit agressief gedragen tegen onschuldige meisjespoezen die zelf ook nooit een greintje agressiviteit vertonen. Er moest dus nog een andere factor, een derde haarfabriek zijn voor wie Bohr vreesde. Nee, daar konden we niet omheen want daarvoor hebben wij ervaring genoeg.



Ja, geen wonder dat wij hem nog niet eerder zagen, want hij zat verstopt achter een muurtje en bewoog niet, wachtte daar zijn kans af.
De trouwe lezer zal nu direct Harremans hebben herkend, en inderdaad, die was het. Har is dus overtuigd lid van de partij Hof is Vol, maar als er onverhoopt geen vreemdelingen zijn, laat hij graag zijn Hofgenoten zien dat hij het in de Hoftuin voor het zeggen heeft (of dat althans denkt).
Har is ook een beetje star, zeg maar. Hij had zijn zinnen gezet op het dwarszitten van zijn buurmeisje Bohr, en omdat dat voor hem een makkelijke prooi is, verkoos hij voor dit moment maar effe de Boez niet te zien. Hij had echter niet gerekend op de zorgzaamheid van het mens van Bohr, want net toen hij tot de aanval wilde overgaan, werd het raam voor Bohr geopend en kon het meisje snel vluchtten in haar eigen, veilige huis. Harremans had toen al een flinke aanloop genomen en was reeds onderweg naar eerder genoemd bankje.

En aangekomen op het bankje van Bohr, en constaterend dat Bohr daar niet meer zat, schakelde Harremans over op plan B, want hij moest toch wat heh? En plan B was dus het wegpesten/jagen van onze reporter de Boez, die (omdat zijn vriendje Os er niet bij was) behoorlijk in zijn piepzak zat te zijn onder datzelfde bankje. Ja, want Boez had graag een onderonsje gehad met Bohr, maar dat was dus niet doorgegaan door de ingreep van het mens van Bohr.
Wij nemen dat het mens niet kwalijk natuurlijk, want eigen kat eerst! Ja toch? Maar ondertussen zat onze reporter nu wel in de problemen, waarvan bijgaande foto het bewijs is.







Mevrouw Katblad echter had geen zin in gedonder op deze zo vredige zondag. Zij vond bovendien dat reporter Boez het toch al niet makkelijk had (vanwege het wegblijven van Oscar), en blies heel even en heel subtiel tussen haar tanden. Ja, wij weten dat dit verboden is omdat de haarfabrieken hun eigen problemen moeten oplossen en er dus geen bemoeienis van mensen mag plaatsvinden, maar mevrouw K. is nog niet helemaal hersteld van haar verkoudheid, voelt zich nog niet helemaal tops en ziet de dingen niet helemaal helder, dus zagen wij haar actie voor deze keer maar door de vingers.
In elk geval had Harremans zich haar geblaas aangetrokken en begreep dat hij moest aftaaien, deed dat vervolgens ook. En voor de Boez kwam dat prima uit. Hij kwam onder het bankje uit en trok zich onmiddellijk daarna terug uit de Hoftuin. Er waren dus geen klappen gevallen, maar wij beseffen heus wel dat Harremans ook op deze manier zijn zin had gekregen, want de vreemdeling had tenslotte de Hoftuin verlaten, al had hij daar zelf niet veel moeite voor hoeven doen.
De redactie gaat nu wel vergaderen over hoe zij haar positie als "pers" kan gaan verstevigen, en hoe zij in het vervolg haar reporters van voldoende bagage kan voorzien om, ondanks de vijandigheid van sommige groeperingen, toch het nodige werk te kunnen blijven doen. Wij denken daarbij aan ploegendiensten, maar zijn het nog niet eens over het salaris van de haarfabrieken die aan dergelijke diensten willen meewerken.
Wordt vast en zeker vervolgd.....

Boez geen solitair reporter

In de Kruidentuin zat Kaija voor haar huis wat om zich heen te kijken. Misschien was zij wel door haar mens naar buiten geknikkerd voor de noodzakelijke en dagelijkse frisse neus, maar het kan natuurlijk ook zijn dat zij zelf daarom had verzocht. In elk geval zat zij dus voor haar huis terwijl wij door het glas heen Siep op de rugleuning van de bank zagen liggen. Zo'n kat binnen op de bank fotograferen doen wij vervolgens natuurlijk niet, want anders worden we misschien wel van "gluren" beticht (of erger) en dat doen we beslist niet, al lijkt het er soms verdacht veel op, dat geven wij direct toe. Nee, dat echte gluren laten we over aan onze haarfabrieken, want zij zijn niet strafbaar en laten bovendien niets los over wat zij zagen in de huiskamer, en dat komt dan door hun discrete aard. Afijn, voordat we te diep op deze zaak ingaan en ons verliezen in al te veel details, melden we u slechts nog dat Siep niet reageerde op ons geroep en dat zij daar waarschijnlijk heel goede redenen voor had.


De Boez was met mevrouw Katblad meegegaan op haar ronde, maar wel onder protest. Dat had te maken met het feit dat Oscar zich nog niet bij de redactie had gemeld en Boez dus liever daar op zijn vriendje had willen wachten. Maar mevrouw Katblad had hem op zijn plichten gewezen en dus zat hij nu vlakbij Kaija in de Kruidentuin en hield zich daar erg gedeisd. Nee, Boez is niet zo heldhaftig als hij zonder huisgenoot of collega-reporter op stap is, en op dit moment deed hij het in zijn broek voor Kaija, die dus alleen maar zat te zitten voor haar huis en nog geen onvertogen woord had gesproken!







En terwijl mevrouw K. een rondje door de tuin liep, zocht de Boez een veilige schuilplaats onder de lavendel.
Op deze plek zitten vaker haarfabrieken verstopt. Wij zagen daar Mini al menigmaal zitten, maar ook Wamy en Cera, en de Boez heeft er zo langzamerhand ook een gewoonte van gemaakt om op die plek weg te duiken. Geen wonder dan ook dat het gat dat in de struikjes is ontstaan, niet dichtgroeit.
Er was verder niets te melden, en daar de Boez van geen enkel nut voor ons was, besloot mevrouw K. hem weer mee te nemen naar de redactie, in de hoop dat de Os ondertussen was gearriveerd.








Toen wij de tuin verlieten, zagen wij dat Kaija zich had verplaatst. Blijkbaar had zij het best naar de zin, want als dat niet zo was geweest, hadden wij haar voor het venster van haar huis zien zitten en had ze pogingen gedaan haar mens te charteren voor het openen van de deur. Maar nu zat ze dus een eindje verderop en keek met zeer veel genoegen hoe de Boez de hoek om ging, de Katbladstraat in en dus haar tuin uit.









En daar, in zijn eigen straat, voelde de Boez zich weer een stuk veiliger en werd hij weer actief. Nee, de Os was nog steeds niet gekomen, maar als hij nu ging komen, zou de Boez hem tenminste als eerste zien. En dat was voor Boezelmansje natuurlijk van heel groot belang, en daar dient mevrouw K. de volgende keer toch meer rekening mee te houden.
Nee, Boez is geen solitair reporter, maar werkt liever met twee of meer. Het zij zo; helaas kunnen wij hem niet meer ruilen...

zaterdag 29 januari 2011

Geen Gourmet meer

Japekoppie:
Kijk, hiervoor kom ik nu graag van het bed af. Niet die groene en bleke dingen, maar dat stukje suddervlees. En dat dan niet op zijn Indonesisch of volgens het recept van een ander ver land, maar gewoon op zijn Hollandsch, in de boter gebakken en met een bescheiden snufje rundvleesspecerijen. Geen scheut wijn ook, maar met een beetje bouillon om het lekker een paar uurtjes in te laten pruttelen.
Ten eerste kun je dan een tijd lang genieten van de geur van het sudderende lapje, en tenslotte is het zo zacht geworden dat het om te zuigen is. Ja, een klein stukje vet eraan mag, dat maakt het alleen maar nog sappiger en malser.
Nu weet ik uiteraard dat zij, mijn mens, er eerst van gaat smikkelen. En dat ik dan geduldig (kost moeite) naast haar moet gaan zitten en zielig moet gaan zitten doen. Ja, dan produceer ik een speekseldruppel en laat die mooi onder mijn kin hangen, om zodoende te benadrukken dat mijn nood hoog is en mijn verlangen onbedwingbaar. En als een voor mij opzij geschoven stukje van het suddervlees dan voldoende is afgekoeld om door mijn gevoelige keeltje te kunnen glijden, krijg ik het aangeboden. Het spijt me alleen te moeten toegeven dat het wat mij betreft een kwestie wordt van hap-slik. Nee, voor kauwen neem ik nauwelijks de tijd omdat het zo lekker is. En dat mijn mens dan roept dat ik net een blafbeest lijk vanwege dat hap-slik, stelt mij altijd diep teleur. Maar ik neem de vernederende opmerkingen graag voor lief wanneer er zo'n stukje suddervlees in het spel is. Ja, voor mij mag er elke dag wel suddervlees zijn. Nee, dan hoef ik geen Gourmet meer of van die andere troep.

Uitstel voor de Os

Oscar was bij ons binnengekomen. Hij was buiten in de koude uitgebreid aan het verkennen geweest, had mot gehad met Wamy en kreeg ook nog te maken met Bollewangen. Vervolgens heeft hij diverse bevroren wielhuisramen behandeld (het geheel ijsvrij maken bleek helaas een te omvangrijke opdracht voor hem) en daarna was hij zo uitgeput dat hij op de redactie kwam uitrusten.
Nu wilde mevrouw Katblad eigenlijk gaan stofzuigen, het apparaat stond zelfs al klaar maar zij weet dat Os niet van zuigmonsters houdt en hij was net vertrokken naar dromenland. Wat nu?
Wel, mevrouw Katblad stelde de klus dus uit. Vanwege Oscar dus, ja. Zij heeft eerst een was in de machine gedaan, toen de vaatwasser ontruimd (met zo weinig mogelijk lawaai uiteraard), is toen de krant gaan lezen en een dutje gaan doen op de bank. Gelukkig werd zij tegelijkertijd met de Os wakker, en kon het normale programma weer opgepakt worden.
En wat was uw excuus om de stofzuiger nog even aan de kant te laten staan???

vrijdag 28 januari 2011

Wilde brokjes

De Boez:
Met die kou buiten moet je soms wel eens besluiten om even wat binnenactiviteiten te ontplooien. Want er is genoeg te doen op het gebied van orde scheppen en opruimen. Ja, wij hebben altijd voldoende brokjes in de bakjes om de hele groep van de redactie te voeden en dan nog een heel leger daarbij, maar wat er in die bakjes zit is niet spannend genoeg voor mij. Nee, de brokjes die op de Ć©Ć©n of andere manier buiten de bakjes terecht zijn gekomen zijn interessanter en bovendien veel smakelijker. Ja, het zijn dan min of meer wilde brokjes geworden. Normaal gesproken heb ik niet zoveel belangstelling voor eten, maar als het te koud is om me buiten te vermaken, ga ik binnen op jacht naar de zwervende brokjes, zeg maar. En vooral als de Os is langs geweest, kun je veel van dergelijke brokjes vinden achter het dienblad, naast het dienblad en zelfs eronder. En dan is het mijn taak om die brokjes te vangen en te verorberen. Omdat ik toch niks anders te doen heb inderdaad.

Het blad verschuift makkelijk, en dat maakt dus ook mijn taak wat eenvoudiger. Een paar duwtjes tegen dat blad en er komt van alles tevoorschijn. Ik hark dat dan wat bij elkaar, en vervolgens neem ik dat tot mij. Ja, want dat is eenvoudiger dan ze terug te gooien in het bakje, en bovendien moet ik af en toe wat eten om op krachten te blijven, dus dat komt dan mooi uit. Het blad terugschuiven zie ik echter niet als mijn taak en zie daar ook niet de zin van in. Mevrouw Katblad vindt het prettig als alles op zijn plek staat zodat zij er niet over struikelt, maar volgens mij moet ze gewoon beter uitkijken waar ze loopt, en in dat geval maakt het niet uit wat waar staat. In elk geval heb ik de meeste wilde brokjes nu wel opgeruimd. En verder heb ik geen behoefte om nog meer te eten want ik weet dat de kast vol staat met allerlei zakken met diverse soorten brokjes, dus hoef ik me voorlopig geen zorgen te maken. De wilde brokjes zijn op dit moment bijna allemaal door mij gevangen, en daar ging het om. Wat ik nu vervolgens ga doen, weet ik nog niet. Maar het zal niet buiten zijn, want daar is het me te koud.

Helemaal niks aan...

Behalve Oscar was er niemand die met ons mee wilde om een rondje te lopen. Nee, helemaal niemand; ze kwamen zelfs niet van het bed of de stoel af, laat staan van de trap!
Arme Os. Hij voelde zich erg alleen en dat merkten we want hij maakte onderweg geen enkel huppeltje en deed eigenlijk slechts zijn plicht: uitkijken naar nieuws voor het Katblad. En helaas, nieuws was er ook al niet. Waarschijnlijk kwam het door de snerpende kou, maar in de Kruidentuin was er geen enkele andere haarfabriek te bespeuren. Zelfs geen Wamy of Mini.
Omdat het in de Parallelstraat nog kouder aanvoelde door een kille bries, besloten we te proberen in de zon te blijven. Mee naar de Hoftuin, Os?

Tuurlijk ging Os mee, want dat heeft hij nog nooit geweigerd. Maar ook in de Hoftuin was het niks gedaan. Niemand aanwezig, iedereen bij de kachel.

Anders als wij in deze tuin kwamen, zat Rooie Gijs  daar altijd wel ergens chagrijnig te wezen of wat te knikkebollen in het zonnetje, maar dat is verleden tijd. Ja, als mevrouw Katblad door de Poort de tuin binnenkomt, is het eerste wat ze mist die rode brompot met zijn boze ogen. Geen oranje haarfabriek meer op die plek in de zon voor dat huis, op het pad of op het bankje. Nee, tegenwoordig roept zij nooit meer "Hoi Gijs" als ze de tuin binnenstapt. Het pad langs het rijtje huizen is kleurloos en saai geworden.........

Oscar had geen behoefte om in zijn eentje tussen de sprieten te gaan wroeten want dat is alleen maar leuk om samen met je vriendje te doen. Hij ging erbij zitten en staarde wat naar de vuilnisbak.

Mevrouw Katblad ging nog even in Iwan's straat kijken, maar Os ging niet verder mee dan halverwege de Poort, en dat had te maken met allerlei werklui dus drukte in de straat. Kijk 'm daar nu zoet staan wachten! Nee, hij zag er niet bepaald vrolijk uit, dus besloot de fotograaf maar snel weer met hem terug te lopen naar de Katbladstraat. Misschien was er nog wel iets of iemand bij het Zooiplein? Iets voor de broodnodige variatie, zeg maar?





Wel, behalve een hoop rommel was er niks leuks en ook geen nieuws. Hoewel, stond daar niet een leuke stoel voor mevrouw Troy voor bij het Poezenloket? Erg luxe en dan ook nog met leuningen! Maar dan moest dat witte zitje er natuurlijk vanaf!
Mevrouw Katblad ging aan het sjorren maar het zitje kwam niet los. Zouden we het met geweld verwijderen, dan zou er slechts een gat overblijven en dat maakte de stoel ongeschikt uiteraard. Jammer. Was er dan nog misschien iets anders bij wat wij zouden kunnen gebruiken? (Mevrouw Katblad kan nooit de neiging onderdrukken om in vlikobakken of tussen spulletjes voor de grofvuil te neuzen, want je weet maar nooit heh? Hebt u dat nooit? Ga weg!)

Oscar inspecteerde nog een mooie fauteuil voor ons. Ja, die was nog helemaal heel! Maar wij besloten uiteindelijk toch dat het niet onze kleur was, en bovendien hebben wij eigenlijk wel stoelen genoeg staan op de redactie.
Os wilde nog wel even op het Zooiplein zelf kijken, en mevrouw Katblad vond dat natuurlijk prima.






Maar toen bleek dat Os alleen maar wat ging liggen rollen, vond mevrouw K. dat ze de koffiemachine thuis maar eens moest gaan controleren. En zien of er ondertussen nog een paar van haar eigen haarfabrieken waren ontwaakt. En Oscar liep natuurlijk met haar mee, want in je eentje op dat Zooiplein in de kou? Daar is helemaal niets aan!

donderdag 27 januari 2011

De Poezenkrant is weer uit!!!

Jazeker, de enige echte "De Poezenkrant"  van dhr. P. Schreuders is weer uit, net toen wij (bijna) de moed hadden opgegeven! Ja, want wij zijn erg grote fans van deze krant dus, en zo vaak verschijnt ie helaas niet; de vorige ontvingen wij bijna een jaar geleden.
Wel, deze geweldige krant is binnenkort bij vele (betere) boekhandels in het hele land te koop, behalve dan in Leiden. Daarom biedt mevrouw Katblad, net als vorig jaar, aan om er Ć©Ć©n of meer (want ook leuk om weg te geven) voor u te bestellen! Maar alleen als wij meer dan 10 verzoeken hebben.
Wij verklappen u alvast dat reporter Oscar ook met foto en al in dit nummer staat! Nou, dan mag u 'm helemaal niet meer missen, heh? Mail ons! En nu gaat mevrouw Katblad lekker genieten van deze krant, met een glaasje wijn erbij uiteraard..... Smullen maar weer!!!

In het nauw gedreven

De Parallelstraat was weer gesloten, de werkmannen waren weer weg en dus konden wij weer eens beginnen aan een kleine ronde in de Katbladbuurt. Jawel, kleine ronde want het was behoorlijk frisjes en mevrouw Katblad moet nog erg voorzichtig zijn omdat zij nog niet volledig hersteld is van haar verkoudheid.
Helaas, de Boez bleek onvindbaar, mevrouw Troy was nog niet helemaal uitgeslapen en Japekop was nog bezig met zijn dakinspectie, dus gingen wij alleen met Cera en Oscar op pad. En daar mevrouw Katblad wat rozemarijn nodig had voor bij het suddervlees, gingen we eerst naar de Kruidentuin om te kijken of er nog wat te plukken viel.
Wel, dat viel erg tegen dus. Van de 5 rozemarijnstruikjes is er nog slechts 1 over, en dan een nog erg zielige ook. Maar dat komt niet door de vorst maar doordat de gemeentelijke tuinarchitect gekozen had voor absint naast de rozemarijn, waardoor dat laatste overheerlijke kruid gedurende de zomer bijna geen zon heeft mogen ontvangen en dus weggekwijnd is. Jawel, de absint is een prachtige plant om te zien en groeit lekker (u ziet nog de restanten naast Cera), maar wat mot je ermee, heh?
Terwijl mevrouw Katblad dus twee kleine takjes rozemarijn wist te veroveren, gebeurde er iets.

Cera was ergens voor op de vlucht gegaan en dook onder de lavendel door naar de beschutting van een groepje struiken. En zo te zien dekte Os haar aftocht. Mevrouw Katblad keek goed om zich heen maar zag nog steeds niets, totdat......






Oscar kreeg haar het eerst in de smiezen. Waar ze verstopt had gezeten weten we niet, maar opeens kwam ze het pad op huppelen. Ja, met haar bekende gretigheid en felheid, iets wat we zo'n tijd hebben moeten missen.
Os ging direct in de verdediging, niet wetende wat hem te wachten stond. Maar voordat hij het wist had hij al een paar petsen te pakken. Daarna liep de felle tante door naar de plek waar Cera onder de lavendel was gedoken.
Wie wij bedoelen? Ach, dat kunt u toch wel raden?











Tante Mien natuurlijk! Pardon, Mini dus, heh?
Mini is een stuk slanker geworden lijkt het wel, maar dat komt denken wij doordat ze weer zo actief is. Ja, wij zien haar namelijk regelmatig door de straat voorbij komen, en dat dan in het flinke tempo van iemand die een doel in het leven heeft, een missie. En wij hebben zo het flauwe vermoeden dat dat doel iets te maken heeft met een concurrentiestrijd met betrekking tot een bepaalde positie in de buurt. Nee, wij leggen dat verder niet uit, want misschien lopen wij wel een tikje op de zaken vooruit en willen daarom ons vermoeden niet groter maken dan het is. We gaan maar snel verder met het hier en nu.

Os was op zoek naar Cera gegaan en had zodoende niet in de gaten dat Mini (u ziet nog net haar staart linksonder op de foto) besloten had zich te gaan bemoeien met zaken die haar helemaal niets aangingen. Wij bedoelen daarmee natuurlijk het reporterswerk van Cera en de Os, maar dat begreep u natuurlijk wel.
Wel, toen Os opeens een klap tegen zijn achterste voelde, draaide hij zich boos om en joeg Mini uit de struiken, naar het pad toe.

Tja, en daar dreef hij Mini in het nauw. Nee, het is niet anders, wij moeten constateren (net als u dus) dat Mini nog niet in topconditie is en de strijd dus nog niet gestreden.




Het pootgemeen dat plaatsvond duurde niet zo lang, want Os was gewoon superieur en nam een houding aan van een toreador die niet met zich laat spotten en zeker niet op de hoorns genomen wil worden.
Wel, deze situatie was duidelijk, maar nu Cera nog. Zat zij nog steeds in de struiken of wat? Wij moesten maar eens gaan kijken waar zij was gebleven.

Oscar liep met ons mee en Mini keek ons na. Nee, zij was niet tevreden over hoe de dingen gelopen waren, wil uiteraard een herkansing en wij zullen dus vast wel snel weer van haar horen.
Maar, we gingen dus op zoek naar Cera, heh?








Ach, ons modelletje en verkenster zat al in de Parallelstraat op ons te wachten. We zouden toch een rondje lopen? Nou, waar bleven we dan?
Ja, Cera zat er inderdaad een beetje sneu bij. Zij doet het, en tegenstelling tot de Os, wel in haar mooie gemarmerde broekje voor Mini en was onder de indruk van de schermutselingen. We moesten maar gauw verder lopen, heh? Ja, daar was Cera het helemaal mee eens. En Oscar trouwens ook, want hij wandelt natuurlijk veel liever dan dat hij ruzie moet maken.
Wel, we maakten verder ons rondje af maar beide reporters waren er niet helemaal met hun kop bij.

Er werd flink de pas ingezet, en Oscar liep steeds voorop alsof hij van plan was alle obstakels voor Cera uit de weg te ruimen en haar te beschermen voor wie of wat dan ook. En waarschijnlijk wilde hij graag snel zijn vriendje weer zien, dat speelde natuurlijk ook mee.

Maar de Boez was er nog steeds niet. Pas nadat Os een paar brokjes had gegeten op de redactie, kwam zijn vriendje met veel lawaai door het luikje naar binnen. Waar Boez had uitgehangen al die tijd weten we dus niet, en Os was daarom knap chagrijnig en beantwoordde de enthousiaste begroeting van Boez niet. Nou, dat was niet om vrolijk van te worden en daarom ging mevrouw Katblad maar snel een heerlijk kopje koffie drinken! Nee, iets lekkers was er deze keer helaas niet bij.....

woensdag 26 januari 2011

Vreemd geluid

Vamiddag hoorden wij een vreemd geluid in de keuken en besloten maar eens te gaan kijken. Ja, u ziet het al. Merkwaardig was dat het blikje (met stevig aangedrukte, maar wel losse deksel) bovenop de koelkast stond op een plek die voor onze eigen haarfabrieken altijd onbereikbaar leek. Nog nooit werd een aangebroken blikje Gourmet van deze plaats afgeknikkerd, maar Os is daartoe dus wel in staat, scheen het. Hebben wij Oscar verder zijn gang laten gaan? Neen. Natuurlijk niet! Nog effe en die vuile dief barst uit zijn voegen! We hebben het blikje van hem afgenomen en het elders (nog een halve meter hoger) neergezet. En daarna hebben wij de vloer weer schoon gemaakt. Was er trouwens niemand anders is de buurt? Ja, de Boez zat op enige afstand vrolijk toe te kijken hoe Os een poging deed het dekseltje van het blikje te krijgen. Boez zag er zeer onschuldig uit, maar wij weten niet zeker of hij niet "partner in crime" is geweest. Het kan dus best wel zijn dat hij zijn vriendje heeft geholpen, maar zeker weten doen wij dat niet. Eigenlijk tasten wij dus in het duister omtrent de toedracht van deze diefstal. Het kan ook zijn dat Os pas in de keuken kwam nadat de Boez het blikje op de grond had gewerkt. Of misschien is er nog wel nog een andere mogelijkheid? We zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen......