Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

donderdag 31 mei 2012

Waterbombardement!

Op één van onze wandelingen kwamen wij laatst langs een boomspiegel waar twee haarfabrieken aan het klooien of zooien waren.
Echter, voordat wij konden zien wie dit nu precies waren, gooide een mens vanaf een dakterrasje een emmer water naar de katten. Jawel, een flinke emmer vol! Een grote golf spatte tegen de boom aan en zelfs mevrouw K. voelde de spetters in haar gezicht.
Het was flink schrikken voor iedereen en uiteraard vlogen de twee zooiende haarfabrieken zo snel als ze konden van deze plek vandaan.


Ook Oscar was flink geschrokken, maar hij kon er (vanwege zijn functie als reporter) natuurlijk niet vandoor gaan. Hij bleef met flinke hanenkam achter mevrouw K. staan en probeerde het mens te ontdekken dat de aanslag had gepleegd. Helaas, de dader was al heel snel weer het huis binnen gegaan.
Natuurlijk blijven wij dit pand in de gaten houden en hopen verder dat het water in de emmer gewoon uit de kraan kwam.

Nieuwe relatie?

Laatst, toen wij met onze reporters een rondje gingen lopen, zagen wij tot onze verbazing dat Charli met ons was meegekomen. Het is namelijk al vele jaren geleden dat hij voor het laatst meeliep met zijn broer Japekoppie, maar van het ene op het andere moment is hij daarmee gestopt en we weten niet waarom.
Op de foto ziet u links (voor het wielhuis) Cera, Charli loopt net de fietsen voorbij.




Toen we langs het raam van Anijs kwamen, stapte zij net naar buiten. Hoewel, dan moest zij toch wel in korte tijd een geheel andere vacht hebben gekregen en haar snuit hebben gebleekt! Wie was deze snuiter?
En toen herkenden wij hem: het was natuurlijk de buurjongen Kiwi, en hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was om uit het huis van Anijs te komen!




Zo ventje! Nog zo jong en nu al op vrijerspoten?
Kiwi deed net alsof hij ons niet hoorde en had vooral belangstelling voor onze reporters.









Charli was ook nog steeds bij ons en had een bbq gevonden. Deze was duidelijk na gebruik niet schoongemaakt, maar Charli vond dat juist geen probleem en ging gelijk aan de slag.
Zo mistte hij natuurlijk wel wat daar bij het huis van Anijs allemaal gebeurde, en gelijk wist mevrouw K. weer waarom Charli nooit een goede reporter zou kunnen worden.






Ach, daar hadden we dan eindelijk Anijs. Wij vroegen haar wat Kiwi in haar huis deed (of eigenlijk had gedaan), maar ze weigerde elk commentaar. Wij hebben toen onze eigen conclusies maar getrokken...
Ondertussen had iets anders de aandacht van Anijs getrokken. Was het Kiwi die wellicht een kunstje voor haar aan het doen was?
Nee, Kiwi was uit het zicht verdwenen.




Wel zagen wij reporter Oscar in een boom klimmen. En ook zagen wij bovenin diezelfde boom een vliegebeestje, dat heel stilletjes bezig was dingetjes van de stam van de boom te pikken. Wij konden natuurlijk niet zien wat er nu precies zo smakelijk was, want dat was te ver weg. Wel konden we zien dat onze Os een beetje onhandig bezig was.






Want toen het vliegebeestje was weggevolgen en Os het nut van verder omhoog klimmen niet meer inzag, had hij wat moeite om in de boom om te keren. Hij zat ontzettend te stuntelen en dus was het een geschikt moment om een foto van hem te maken in zijn belachelijke positie.







Ondertussen stonden Cera en Anijs wat te bakkeleien, maar we weten niet waarover.
Hoog tijd dus om weer eens een stukje verderop te gaan en het belangrijke verkennerswerk voort te zetten.
Charli was overigens teruggelopen naar de Steeg van Storm. In zijn vroege jeugd heeft hij het slechts enkele keren aangedurfd langs het Gevaarlijke Water te lopen, dus we keken er niet van op dat hij naar huis terug was teruggekeerd. De stoute, ondernemende Kiwi kwamen wij op onze verdere tocht niet meer tegen.

woensdag 30 mei 2012

Denkfoutjes

De meeste haarfabrieken die wij kennen proberen vooral van buiten naar binnen te gluren, Columbus is gespecialiseerd in het omgekeerde.
Wij hoorden van zijn mensen dat Columbus regelmatig op het dak te vinden is (en minder vaak op straat), maar wij hebben hem daar nog nooit gezien. Nu schijnt hij zijn dakwandelingen vooral midden in de nacht te maken, en dan doen wij juist pogingen om te slapen. Dus daardoor lopen wij waarschijnlijk Columbus mis. We begrijpen nu wel hoe het komt dat de Boez 's nachts zo onrustig is en regelmatig voor ons slaapkamerraam zit te grommen en gillen. Eerst dachten wij dat hij zich slechts druk maakte om het voorbijkomen van Luna en Simba, maar het zou zomaar kunnen zijn dat het passeren van Columbus voor hem de druppel is. (Boez denkt namelijk dat het dakgebied alleen van hem is. Maar ons ventje maakt wel eens meer denkfoutjes.)

Moedige buurkat

Verheugd zijn we u te kunnen mededelen dat buurkat Ollie zichzelf heeft kunnen overhalen een hapje frisse stadslucht te nemen, dat wil dus zeggen:  buiten de beschermende muren van zijn huis. Dit moet een hele overwinning van hem zijn geweest.
Echter, toen wij de vlag wilden uithangen en de fotograaf hem op de kiek wilde zetten, toonde hij ons slechts nog zijn achterwerk en verdween ook daarmee uit beeld. Nu maar weer wachten op een volgend moedig moment van de Ol.

Radio-interview!

http://www.unityfm.nl/nieuws.php?id=21923

Klik deze link aan en u kunt luisteren naar het interview met MaGiz over onze zolderverkoop!
Ze heeft het geweldig gedaan, vindt mevrouw K.!

Geheimzinnige verspreiding nagelkruid

Het nagelkruid dat in grote hoeveelheden in de Kruidentuin voorkomt, heeft zich op geheimzinnige wijze verspreid door de Katbladbuurt. Vooral rond de buitentafel en voor de deur van de redactie heeft mevrouw K. al heel wat van dit spul uit de grond gerukt.
Wij snappen er niets van hoe dat spul hier gekomen is, vroegen onze haarfabrieken naar hun mening, maar zij doen natuurlijk alsof ze helemaal van niets weten.
Heeft u enig idee?

Saté-stokjes...

Eén van de mensen in het Hof is wel heel erg ijverig geweest. De satéstokjes staan met de punten naar boven en lijken op exact gelijke afstand van elkaar te zijn neergezet.
Met welk doel eigenlijk?
We denken dat het mens zo probeert te voorkomen dat de haarfabrieken tussen de nieuwe plantjes gaan wroeten, maar het kan ook zijn dat het mens zich bezorgd om hen maakt vanwege de cacaodoppen.
Meer weten wij over deze actie niet te vertellen, behalve dan dat wij nog zullen proberen een foto te maken van één van de haarfabrieken terwijl deze voorzichtig tussen de stokjes door laveert.

Bezoek aan Bohr ging niet door

Zoe's raam stond open en dus kon zij weer eens aan de voorkant van haar huis naar buiten. We zagen haar voor de Poort naar de Hoftuin staan; blijkbaar wilde ze een rondje door de tuin doen of misschien zelfs wel een bezoekje brengen aan Bohr!
Echter, ze bleef daar staan dralen, zag blijkbaar iets wat haar niet beviel want besloot uiteindelijk van haar rondje door de tuin af te zien.
Wel, toen mevrouw K. even later ging kijken wat Zoe had afgeschrikt, zag zij dat het grote Hofblafbeest aan de andere kant van de Poort aan het klooien was. Zoe had dus een zeer goede reden om haar bezoek aan Bohr niet door te laten gaan.

Nieuwe stoel voor Troy

Mevrouw Troy heeft een nieuwe stoel bij het Poezenloket gekregen. Mevrouw Inge had de stoel zien staan bij een Kringloopwinkel en dacht direct aan onze hoog bejaarde haarfabriek. Ze had het bij het juiste eind want mevrouw Troy is zeer tevreden over haar nieuwe, zeer comfortabele zetel. Omdat echter de botjes van ons oudje nogal uitsteken, hebben we er wel voor gekozen om de stoel te voorzien van een zacht kussentje.
Mevrouw Troy is dermate gelukkig met haar nieuwe stoel dat zij er zelfs haar wat diepere dutjes in doet. Op de foto hiernaast ligt zij echter wel te waken omdat zij op dat moment loketdienst had.

Goklijst bezoekersaantal

Zojuist hebben wij de volgende mensen van de lijst geschrapt:
Wilma, Dennis, Jacqueline en Marjon.

De volgende in de gevarenzone is Marit (MaGiz) met 96.555!

Programma 3 juni a.s.

Bericht voor de FEESTGANGERS!

Het programma op zondag 3 juni is als volgt:

Van 14.00  tot 17.00 uur vindt onze Zolderverkoop plaats (u wilt trouwens niet weten hoeveel spullen er al van de zolder van mevrouw K. zijn afgehaald en wat er nog vanaf moet....) op het Zooiplein (schuin tegenover de redactie van het LKB). U kunt zich daar melden bij de RECEPTIE; u krijgt daar tegen inlevering van een tientje een etiket met uw naam erop en uw consumptiebonnen voor het feest.
Gedurende de Zolderverkoop voor het goede (katten-)doel vindt ook de SPEURTOCHT door de Katbladbuurt  plaats. Vergeet niet uw fototoestel mee te nemen! De speurtocht is trouwens ook heel geschikt voor buurtbewoners, al bouwen wij voor hen een extra moeilijkheidsgraad in!
Tijdens de Zolderverkoop schenken wij thee; er zijn ook overheerlijke Muffins te krijgen.

Om 17.00 uur beëindigen wij de Zolderverkoop en brengen we de overgebleven Zooi naar een naastgelegen plek. Dan dekken wij de tafels en brengen het voedsel voor het hapjesbuffet naar het Plein, om vervolgens te gaan genieten van de drankjes en hapjes.

Wie zorgt er voor mooi weer???



dinsdag 29 mei 2012

Smerige ruiten

Laatst waren wij, zonder dat we dat wisten, Cera een korte tijd kwijt. Niet dat we nu de hele dag lopen te controleren wie waar zit, maar iemand vroeg ons waar zij was en wij konden daar geen antwoord op geven.
Toen kwam de aap uit de mouw, de vragensteller had Cera namelijk op een bijzondere plek gezien en wilde dat wij even naar haar gingen kijken.
Waar Cera dan was? Nee, niet in de achterbak van dit gekke wielhuis (foto), maar op de bestuurdersstoel; daar lag zij gewoon haar schoonheidsslaapje te doen. We maakten daarvan een foto (niet deze dus) maar helaas, de ruiten van het wielhuis waren zo smerig dat we alleen maar een mistig vlak in beeld kregen. En toen we een plaatje wilden schieten met de deur open, werd ze wakker, voelde ze zich betrapt, kroop vervolgens snel door het gat (foto: links van Cera) naar buiten en ging daarna misnoegd op de rand van de achterbak zitten (zie dezelfde foto). Nou, dit wilden we dus graag even aan u kwijt! Zo, dat lucht op!

Testen van veerkracht ging niet door

Oscar gaat af en toe wel heel erg ver met zijn wielhuisinspecties. Of misschien deed hij wel zo zijn best omdat het hier het wielhuis van mevrouw K. betreft?
In dat geval namelijk snappen wij beter dat hij zo nodig de voorruit wilde testen op draagkracht en doorzichtigheid. En wij stelden zijn bezorgdheid uiteraard erg op prijs.







Doch toen Os over wilde gaan tot het testen van de veerkracht van de achterklep, grepen wij toch maar even in. Mevrouw K. zag namelijk in gedachten al een achterpoot klem zitten tussen die klep en het wielhuis, en gebruikte daarbij zoveel fantasie dat ze al een hele film in haar hoofd had afgedraaid met de meest vreselijke verwondingen en veel bloed.
Vandaar dus dat de Os zijn inspectie niet mocht voltooien. Ja, met gesloten portieren, ramen en kleppen mag hij het vast later nog wel een keer overdoen, maar dan wordt het dus vanzelf wél een simpele inspectie. Want daarbij voelt mevrouw K. zich beter op haar gemak.

Zo druk....

Cera:
Het was dit afgelopen lange pinksterweekend erg druk in de Katbladstraat met alsmaar groepjes voorbij lopende mensen. Er waren blijkbaar wandelingen uitgeschreven die door onze straat gingen, tenminste, dat zei mevrouw K. tegen mij. Nu vind ik wandelaars nooit zo erg, want ik ga in zo'n geval gewoon midden op de tafel voor de redactie zitten, gooi er een paar zielige mauwen uit, trek zo de aandacht van de haarfabriekliefhebbers onder de wandelaars (ja, die lopen er altijd wel tussen) en deze komen vervolgens onmiddellijk en graag naar mij toe om mij te aaien en te troosten. Ik neem uiteraard met evenveel graagte al deze extra bonussen in ontvangst want ik kan van aaien eigenlijk nooit genoeg krijgen, maar het werd me  daarstraks toch wel een tikje te warm op die tafel.
Ja, ik moest natuurlijk ook nog aan het werk, en daarom werd mij zojuist gevraagd mee te gaan naar de Kruidentuin om daar nieuws te zoeken. Nee, zoiets weigeren is geen optie. Ja, dan gooi ik mijn eigen glazen in, zeg maar. Ik ben echter aardig uitgeput geraakt van het zielig doen en dankbaarheid tonen, en zou nu het liefst even gaan rusten. Ik probeer me daarom maar wat te drukken, doe alsof ik wat belangrijks in het vizier heb maar zit ondertussen lekker in de schaduw te suffen en bij te komen van alle emoties. Nee, de boog kan niet altijd gespannen zijn, heh?
Wel, straks ga ik natuurlijk weer terug naar die tafel om nog meer mensen naar mij toe te lokken, al zal me dat weer heel veel energie gaan kosten. Ja, het leven is soms best ingewikkeld, vooral als je zo'n zachte vacht hebt en zo geliefd bent als ik, heh?

Zit u nog in de race?

Vanochtend hebben wij ook Katja van de goklijst moeten wegstrepen; zelfs onze redacteur van de bijlage heeft het bezoekersaantal te laag ingeschat. De volgende die gaat afvallen zal Wilma zijn, maar zij wordt op de hielen gevolgd door vele anderen! Haha!


http://hetleidschkatblad.blogspot.com/2012/05/goklijst.html

Gewoon negeren...


Het was op de eerste Pinksterdag dat mevrouw K. al vroeg de ramen had open gegooid en vol goede moed en goed geluimd aan de nieuwe dag was begonnen. De zon scheen, de temperatuur was aangenaam en zij had voor zichzelf zojuist een lekker kopje Nespresso met opgeschuimde melk ingeschonken. Met een vers geroosterd boterhammetje met marmelade ging zij naar buiten. Beter kan een dag niet beginnen, heh?
Nippend van haar koffie aan de buitentafel werd zij echter opeens opgeschrikt door een luid gekerm. Daarna klonk het geschraap van nageltjes over een glad oppervlak. Toen zij om zich heen keek, zag zij plots dat de Boez een paar huizen verderop langs de dakpannen omhoog aan het klimmen was (zie foto 1). Hoe hij daar gekomen was en wat hij daar wilde doen was ons een raadsel, maar dat hij daar nu over die gladde pannen aan het stuntelen was best verontrustend, en dat vond de Boez zelf ook. Na veel spektakel bereikte hij tenslotte de top van de woning. Nog nooit eerder hadden wij hem daar (zo hoog) zien zitten (foto 2), en hij maakte ons duidelijk dat hij zich niet zo op zijn gemak voelde. Wel, mevrouw K. was eveneens not erg amused. Altijd gedonder met dat ventje. Vorig jaar nog slaagde Boez erin om 8 lange dagen vermist te zijn, vervolgens vond hij een gat onder het buurhuis en verdween hij regelmatig onder de grond, dan al die keren dat hij weigerde 's avonds binnen te komen, de nachtelijke vechtpartijen met Luna en Simba op ons achterdak, als jong ventje al bovenin een boom en er niet meer uit kunnen komen, nu zat hij dus daar bovenop dat gevaarlijke puntje te kermen omdat hij wéér eens te ver was gegaan en hij zichzelf had overschat.

Eerst doen, dan pas nadenken. Typisch de Boez.
Een reporter van niks, en daarnaast bovendien altijd zorgen voor problemen.
Nou ja, we zouden kunnen stellen dat het zonder hem een stuk saaier zou zijn op de redactie, dat is een ding dat zeker is.
Mevrouw K. liet natuurlijk haar koffie direct in de steek en probeerde het ventje gerust te stellen. Hoewel, ook zij wist niet hoe hij van deze idiote plek af moest komen. De enige oplossing voor Boez was om zich voorzichtig en langzaam langs de dakpannen aan de andere naar beneden te laten afglijden. Dan zou hij misschien via een dakgoot terug kunnen komen naar de achterkant van ons eigen dak. En dan pas zouden wij weer gerust zijn.
Doch de Boez had duidelijk last van een black-out en bleef enige tijd enigszins verstijfd daar bovenop die gevel zitten kermen. De koffie van mevrouw K. stond op dat moment ondertussen maar mooi koud te worden.

Mevrouw K. begon de Boez aanwijzingen te geven omtrent hoe weer naar eigen dak te komen, maar Boez leek het in eerste instantie niet te begrijpen. De zenuwen gierden door de keel van mevrouw K. maar ze hield vol. En tenslotte liet het ventje zich langs de dakpannen naar beneden glijden en kwam zo een huis dichterbij. Weer hoorden wij weer het geschraap van nagels over dakpannen. Nou, voorlopig zou Boez geen manicure meer nodig hebben, heh? Nee....


De Boez verdween daarna uit het zicht en mevrouw K. dacht dat hij zo verstandig was geweest om langs de achterkant van de huizen terug te keren naar ons keukendak. Maar nee hoor, even later dook hij op in de dakgoot van het volgende huis. Hoe hij dáár nu weer terecht kwam was wederom een raadsel voor ons. Wijzelf kennen het dakgebied aldaar niet want zijn daar dus nooit zelf geweest. Maar waarschijnlijk wilde de Boez contact met ons houden of misschien was hij wel op zoek naar een kortere weg naar beneden, naar de Katbladstraat, en kon hij op dat moment niet verzinnen dat hij gewoon naar ons toe kon komen via het achterdak, ons slaapkamerraam, de trap en onze eigen voordeur of het poezenloket.

Nu zat de Boez op het dak van ons buurhuis. Hij hoefde alleen nog maar een dakje lager te springen en zou dan alsnog langs onze zolder (niet zichtbaar op deze foto) naar het lager gelegen keukendak kunnen springen. Een beetje ingewikkelde route, maar wel een veilige. Echter, het volgen van deze route zou betekenen dat hij ons weer uit het oog zou verliezen, al was het maar voor even. En daar had hij dus blijkbaar geen zin in.




Want, beneden op straat had de Boez zijn vriend Oscar al zien lopen. Ook lag Cera daar uitdagend op straat te rollen en zag hij Japekoppie rondscharrelen. Boez' kleine hersentjes gingen daardoor even op slot. Hij wilde maar één ding, en dat was naar beneden komen. En dat ging dus niet, heh?
Nee.
Hij zat nu vlak boven ons en wist niet meer wat te doen. Ja, alleen kermen dus, uit frustratie.
Wel, mevrouw K. besloot de Boez niet verder te helpen. Het is hoog tijd dat hij de oplossing voor zijn problemen niet meer op een dienblaadje aangereikt krijgt; hij moet maar eens leren zelf na te denken.
Mevrouw K. ging dus gewoon weg. Ze pakte haar boterham marmelade en koud geworden koffie op en ging gerug, de redactie binnen.
Een half uur later dook de Boez weer op. In de Katbladstraat nota bene. Hoe hij daar nu weer was gekomen weten we niet (in elk geval niet via ons huis), maar wel weten we dat hij blijkbaar toch in staat is zelf de weg terug te vinden zonder van het dak af te lazeren (excusez le mot).
Dat gekerm moeten wij voortaan dus maar gewoon negeren. Al is dat niet altijd even makkelijk...

maandag 28 mei 2012

Alleen in de weekends

Afgelopen vrijdag kwamen wij Loesje tegen in de Kruidentuin. Zij had grote haast en scheerde rakelings langs het nagelkruid heen om zo snel mogelijk naar huis te kunnen gaan.
Want wat was het geval?
Wel, het wielhuis van Loes werd ingepakt voor de rit naar de camping en zij wilde natuurlijk niet te laat komen.
Loes gaat namelijk heel graag naar haar tweede huis en zou eigenlijk best voor altijd in de bossen willen blijven wonen, maar haar mensen denken daar helaas anders over; zij verblijven door de week liever in de stad om handel te kunnen drijven. Loes zal het dus slechts met "weekendjes uit" moeten doen, en daar wil zij dan ook geen minuut van missen!

Ambtelijke molens

Laatst heeft Miss Gizz (Gizmo dus) een heuse vogelveer gevangen in de Hoftuin, helemaal in haar eentje.
Mevrouw K. weet te weinig van vliegebeesten af om vast te kunnen stellen van welke vogel deze veer afkomstig was, maar Gizz was zeer trots op haar vangst en stond niet toe dat Wamy in de buurt van haar prooi kwam.
Wamy bleef trouwens uit zichzelf braaf op afstand en viel Gizmo helemaal niet lastig (ondanks zijn bijna onbedwingbare nieuwsgierigheid) omdat zijn verblijfsvergunning nog steeds niet is afgegeven en hij zich voor zijn eigen veiligheid dus maar netjes probeert te gedragen.
Wamy heeft zich namelijk (dit voor de lezers die dat nog niet wisten) eind vorig jaar als asielzoeker gemeld bij MaGiz (mens van Gizmo en Sonny Boy) nadat hij een soort van zwervend bestaan had geleid en zijn kostje bij elkaar scharrelde door overal waar haarfabrieken wonen door raam, deur of luik naar binnen te sluipen om zich onwederrechterlijk voedsel toe te eigenen. Maar voordat u nu denkt dat hij nou zo zielig was, Wamy had wel degelijk een huis in de Parallelstraat, zelfs een moeder (Poeki genaamd), doch had uit eigen beweging zijn koffer gepakt en was op zoek gegaan naar een nieuwe toekomst met meer mogelijkheden, zeg maar.
Hij vond tenslotte het huis van MaGiz wel passen bij zijn persoonlijke wensen, en trok stapsgewijs bij Gizmo en Sonny Boy in. Van MaGiz kreeg hij een tijdelijke verblijfsvergunning, maar dat moest Wamy wel lessen volgen in beschaafd, sociaal gedrag, mocht hij niet meer stelen of brutaal zijn en vooral de Miss en Sonny niet meer pesten. Wel, met dat laatste heeft de Wams nog steeds wel wat problemen, dus Giz en Sonny ook. Maar ondanks dat beginnen de haarfabrieken aardig aan elkaar te wennen en komt de acceptatie van de inwonende, meewandelende en mee-etende Wamy langzaam maar zeker dichterbij. Nu die verblijfsvergunning nog, heh? Tja, ambtelijke molens draaien nu eenmaal niet zo snel...

zondag 27 mei 2012

Goeie ruil?

Myo:
Ik kom mij even bij u melden. Nee, ik weet niet waarom maar dacht eigenlijk dat u mij dat wel zou kunnen vertellen, mevrouw Katblad!
Jawel, iemand heeft me gezegd dat ik hier moest zijn. Het zou kunnen, dacht ik toen, dat u mij wilt spreken omdat ik de partijleider van Hof is Vol ben en een reportage over mij wilt maken. U weet natuurlijk dat ik normaal gesproken geen interviews geef, maar als u er wat tegenover stelt zou ik me zomaar kunnen bedenken.



Wel, wat ik voor ogen heb is eigenlijk zo'n paars doosje - of cyclaamkleurig zo u wilt -, met een doorzichtig dekseltje. Met daarin dus van die leuke vierkantjes die de smaak kunnen hebben van iets vissigs, iets vlezigs of kazerigs. Ik weet zeker dat u van die doosjes  in huis heeft, want nog niet zo lang geleden heeft u mij daar wat van die vierkantjes uit gegeven, en u maakt mij niet wijs dat die doosjes nu al leeg zijn.
Ik denk dus zelf aan een stuk of 6 á 7 van die vierkantjes in ruil voor een interview van een minuut of twee. Ja, want dat is dus het tarief en eveneens zo ongeveer precies de tijd die ik nodig heb om die krokante vierkantjes weg te werken. En dan alstublieft geen flauwe kul van hoog opgooien of ver weg werpen, want dat betekent alleen maar tijd rekken en bovendien kost dat mij teveel energie en u zou zodoende zomaar uw arm kunnen blesseren, toch? Daarom.


Er is nu zo te zien niemand anders in de buurt, dus dit lijkt mij een uitgelezen moment om het doosje te pakken en dan kunnen we de ruil laten plaatsvinden. Nee, rammelen is niet nodig, ik weet heus wel van de hoed en de rand en we willen geen slapende honden wakker maken, wel?
Acht snoepies hadden we toch afgesproken? Nee, voor minder doe ik het niet.

Myo kreeg zijn snoepies, maar tot een interview kwam het helaas niet omdat de partijleider van Hof is Vol na zijn schranspartij opeens ontzettend veel last kreeg van het geluid van langsrijdende wielhuizen. En omdat hij zelf in een Hof woont en dus niet gewend is aan dat soort herrie, besloot hij direct terug te keren naar de Hoftuin. Hij heeft echter beloofd snel een volgend bezoek aan het Poezenloket te brengen, maar wij vrezen dat het interview ons nog wel behoorlijk wat meer uit het paarse doosje gaat kosten. Het zij zo.

Opletten!

Wie op 3 juni a.s. naar de Katbladstraat komt en aan onze speurtocht deelneemt, moet deze week extra goed onze berichten lezen! Er kunnen namelijk aanwijzingen in staan.....
En verder is het handig als u een mobiel telefoontje meeneemt waarmee u plaatjes kunt schieten, of nog beter: een cameraatje!
De vragen van de speurtocht zullen trouwens later ook nog in het LKB gezet worden, voor de thuisblijvers...

Voor de duvel niet bang

Toen wij op onze ronde door de Parallelstraat liepen, kwam net Anijs naar buiten voor een frisse neus. Of misschien had zij ons wel horen aankomen en had zij daarom besloten het raam uit te klimmen.









Helaas voor Anijs hadden wij het erg druk met het inspecteren van haar straat. We hadden daarvoor 3 reporters meegenomen, namelijk Cera, Oscar en de Boez, en geen van allen toonde belangstelling voor de nog jonge Anijs. Nou moeten we er wel bij zeggen dat de kleine meid een behoorlijke partij zat te grommen naar onze haarfabrieken, en daar maak je natuurlijk geen vrienden mee.





Nu wil het toeval dat mevrouw K. nog wel eens even omhoog kijkt (vraag ons niet waarom), en daardoor ontdekte zij Monster op de bovenverdieping van zijn huis.
Niet zo goed te zien zo? Wel, wij hebben nog een foto van hem.







Deze dus.
We weten niet wat die blik van hem nu precies betekent, maar we vermoeden dat Monster graag even op straat was gekomen om onze reporters eens flink de waarheid te vertellen. Gelukkig was hij zo verstandig om niet uit het raam te springen en wij liepen maar snel door voordat hij zich zou bedenken.





Toen we aan het eind van de Parallelstraat waren gearriveerd, wilde de Boez niet meer verder mee. Aanvankelijk aarzelde hij nog, maar toen er een pruttelend bootje over het Gevaarlijke Water naderde, keerde hij om en liep terug.








Wij smeekten hem nog om bij ons te blijven, hij keek daarop nog even om maar we zagen de angst in zijn ogen en inderdaad, even later rende hij in draf terug naar de Steeg van Storm.
Rechts ziet u overigens Anijs; zij volgde ons namelijk. Wellicht schuilt er in haar het verlangen ook reporter te worden? De tijd zal het leren.







Toen we voordat we de Katbladstraat insloegen nog even omkeken, zagen we Anijs oversteken naar het Gevaarlijke Water. Ze is dus voor de duvel niet bang en gaat al een aardig eind van huis. Het zal vast niet lang meer duren of we zullen haar ook in de Kruidentuin aantreffen, of misschien zelfs wel in de Katbladstraat.

Wel, vlakbij de redactie vonden wij de Boez weer terug. Hij had waarschijnlijk de Steeg van Storm aan een grondige inspectie onderworpen.

Nieuwe partij al gestruikeld

Kaija heeft ons laten weten dat zij tenslotte toch maar afziet van de oprichting van haar eigen partij "Trots op Nepeta-land". Nadat zij enige tijd heeft geprobeerd leden voor haar partij te werven, heeft ze tot haar grote spijt moeten constateren dat er te weinig belangstelling is voor het gezamenlijk streven naar het "vrijhouden" van de Kruidentuin (met name de Nepeta-perken) van vreemdelingen en/of illegalen. Het grootste struikelblok was het onvermogen van de haarfabrieken uit de nabije omgeving om tot een goede verdeling van de territoria te komen, aldus Kaija.
Zij was niet bereid tot verder commentaar dus we zullen het helaas hierbij moeten laten.

We moeten geduld hebben....

Afgelopen week is de plantsoenendienst aan het werk geweest in de Kruidentuin. Mevrouw K. kwam net te laat om een aantal uitgetrokken planten nog te kunnen redden; zij kon slechts nog net 1 salieplantje veilig stellen...
Helaas vindt de gemeente (blijkbaar) dat de tuin vooral netjes moet zijn, dus werd er flink geharkt en vandaar ook de kaalslag.
Of er nieuwe kruiden worden geplant is nog de vraag, want ook bij de gemeente is het crisis en er moet dus flink bezuinigd worden. Wij begrijpen dat de gemeente geen eigen kwekerij heeft en haar planten altijd betrok van een bedrijf in Wassenaar.

Oscar inspecteert de aangeharkte stukken tuin in het centrum.


Deze kwekerij is plots te duur geworden en op het stadhuis zit nu waarschijnlijk iemand de hele dag de folders van de diverse tuincentra door te bladeren en te controleren op aanbiedingen, of te surfen op internet, dat kan natuurlijk ook.
In ieder geval kan het nog wel een poosje duren voordat onze Kruidentuin weer een echte Kruidentuin is geworden. Dus heeft mevrouw K. maar besloten zelf een bescheiden voorraad kruidenplantjes in te slaan en in potten te zetten.

Ondertussen valt er in het centrum van de Kruidentuin weinig meer te zooien en klooien voor onze haarfabrieken. We zullen geduld moeten hebben, heel veel geduld....

zaterdag 26 mei 2012

Ik eis iets anders!

Boez:
Wat ik hier doe? Ik wil gewoon fatsoenlijk eten en ik ben hier gaan liggen om je dat duidelijk te maken. Niet uit die blikken, geen gore troep. Nee duhuh, ga ik echt niet aan beginnen.
Maar wat heb jij hier liggen? Boterham pindakaas? Om tien uur 's avonds? Ah, je had al wat toastjes met kaas op. Samen met Japekoppie ja, dat heb ik heus wel gezien. En je vond het te warm om meer te happen, dus nu nog effe later op de avond zo'n boterhammetje. Wel, ik vond het daarstraks te warm om die rotzooi uit dat paarse blik te eten. Ik hoef dat spul sowieso niet trouwens, of het nu warm is of vriest.
Ben je het soms vergeten? Wat wij destijds hebben afgesproken? Jawel, denk maar even goed na.

Je kwam mij halen, weet je nog? Ja, bij mijn pleegmoeder Wilma, die mij heeft grootgebracht en wat lessen heeft geleerd op het sociale vlak, zeg maar.
Mijn moeder was van de straat maar heette Leila van 't Gooise matras en was een slanke, statige en voorname dame die door een slecht mens buiten de deur was gezet. Gaat er een lichtje bij je branden?
Je had mij op een foto gezien en dacht dat ik wel een goede reporter zou worden, ja? Haha inderdaad, maar daar gaat het nu niet om.
Je beloofde me dat ik alleen maar het beste van het beste zou krijgen, het duurste en lekkerste eten van de beste merken. En omdat ik jou geloofde kwam ik direct naar je toe, gaf je een kopje en ben met je meegegaan. In dat rottige wielhuis van je, rit van anderhalf uur in de hitte. Deed ik voor jou omdat ik je vertrouwde. Nou gaf je me dus daarstraks weer zulke inferieure paté dat ik er bijna van over mijn nek ging. Ja, daarom heb ik er ook niks van gegeten, ik kijk wel uit.
En nu lig ik dus hier omdat ik niet wil dat jij die boterham pindakaas opeet voordat ik iets fatsoenlijks in mijn voerbakje heb gekregen.

Dat al die anderen die gore zooi wel eten moeten ze zelf weten, ik weiger er zelfs maar aan te ruiken. En nu eis ik dus iets anders. Omdat je me destijds beloofd hebt dat ik alleen maar het beste van het beste zou krijgen.
Wat ik wil hebben?
Nee, dat Iams, die Royal Canin en die Hill's brokken zijn leuk voor tussendoor, maar doe mij nu maar gewoon een flinke hand snoepies. Uit zo'n paars doosje inderdaad. Nee, eerder ga ik hier niet weg en eerder ga jij ook niet verder met het eten van je boterham pindatroep. Geef mijn portie uit dat blik straks maar aan Cera als ze thuiskomt, ik hoef het niet en sta erop dat ik nu iets uit dat ene paarse doosje krijg. Wat ik doe als ik dat niet krijg? Wel, geen foto's meer van je Boez, geen Boezekoppen meer op T-shirts, geen kopjes meer van je hartendiefje, helemaal niks meer, en misschien stap ik zelfs wel naar de rechter.
Heb je het doosje al gepakt? Fijn dat wij elkaar zo goed begrijpen, heh? Ja, ik ook van jou. Nog een paar snoepies dan maar?

Van goede afkomst

Cera vertoeft graag in de Kruidentuin, maar omdat zij model is en haar vacht op orde moet houden, zoekt ze het liefst een plekje op waar ze niet bang hoeft te zijn voor allerlei lastige beestjes, klevende zaadjes (zoals die van het nagelkruid) of andere narigheid. Cera was namelijk in een vorig leven een prinsesje, en weet precies hoe zij zich dient te gedragen als een welopgevoede poes van zeer goede en adellijke afkomst.
Nu horen wij onze allertrouwste lezers denken: Hoe zit dat dan met Cera's regelmatige kroegbezoek uit de periode van voor haar adoptie door het LKB en van de tijd vlak daarna? Wel beste lezers, het is gebleken dat Cera in die periode vooral moeite had haar territorium te verleggen en met wat psychische probleempjes had te kampen. We gaan natuurlijk niet in op de details van die problemen (de verdwijning van haar dochter bijvoorbeeld), maar Cera heeft dit jaar het verstandige besluit genomen niet meer naar de kroeg te gaan en zich te richten op belangrijkere zaken, zoals haar modellenwerk en haar verkennersopleiding (waarvoor zij tenslotte haar diploma wist te behalen). Ook heeft zij zich erg verdienstelijk gemaakt als reporter bij ons blad, dus hebben we een streep gezet onder het verleden en kijken we het liefst alleen nog naar de toekomst.
Echter, soms heeft Cera nog wel eens een kleine terugval. Zoals vanavond. Zij is namelijk niet thuisgekomen voor de avondmaaltijd en dus maken wij ons een beetje zorgen. Hoewel, aan de andere kant hebben wij er het volste vertrouwen in dat zij zich voor het helemaal donker is nog zal melden, haar maaltijd vervolgens gretig tot zich zal nemen en daarna de nacht zal doorbrengen op het voeteneinde van het bed van mevrouw Katblad. Maar een heel klein beetje ongerust zijn we dus toch wel een heel klein beetje....

Eigen schuld is goud waard!

Omdat de Amerikaanse Sering in de Hoftuin na deze winter geen behoefte meer had nieuw groen aan te maken, hebben de Hofbewoners tenslotte de struik maar teruggesnoeid tot een paar korte stammetjes. Omdat daardoor een open plek was ontstaan zijn er wat nieuwe plantjes omheen gezet, en om deze te beschermen tegen de haarfabrieken heeft men rondom cacao-doppen gestrooid.
Natuurlijk wilde Het Leidsch Katblad wel eens testen of deze actie ook effectief is.
Wij namen daarvoor Oscar mee.
Wel, u ziet: Os lacht zich rot. De doppen zouden hem dus moeten afschrikken, maar onze Top-reporter begon al (terwijl hij eigenlijk helemaal geen plas of drukje hoefde te doen) direct druk te graven, gewoon voor de lol.
Het advies van mevrouw Katblad: pleur een klein hoekje van deze tuin helemaal vol met Nepeta, zet daarnaast een bescheiden kattenbak met gewoon grit en de rest van de tuin blijft vervolgens gegarandeerd gespaard! Helaas, niemand luistert naar haar. En dan denken wij maar: Eigen schuld is goud waard!

volledig persbericht dus!


PERSBERICHT

Het Leidsch Katblad helpt katten door unieke zolderverkoop
Op zondag 3 juni a.s. organiseert Het Leidsch Katblad van 14.00 tot 17.00 uur een unieke zolderverkoop op het speelplein aan de Uiterstegracht tegenover nr. 147 te Leiden.

Om het 4-jarig bestaan van Het Leidsch Katblad te vieren, heeft de redactie van deze digitale kattenkrant het plan opgevat in samenwerking met een aantal van haar lezers een originele verkoop te houden. Behalve dat er een flink aantal mooie 2e hands spullen te koop wordt aangeboden, zullen er ook huisgemaakte producten verkocht worden,  en dat alles in een feestelijke sfeer!
De opbrengst van de verkoop zal in zijn geheel worden gedoneerd aan een (zwerf-)kittenopvanghuis en  het dierenasiel in Leiden.  
Met deze actie wil het Katblad meehelpen een aantal katten dat op straat werd gedumpt of geboren een goede en veilige toekomst te bieden. Hoe meer er verkocht wordt, hoe meer katten er gered kunnen worden!  Iedereen wordt dan ook van harte uitgenodigd de zolderverkoop te komen bezoeken.

Het Leidsch Katblad is een zeer vermakelijk blog dat dagelijks bericht over het wel en wee van een vaste groep stadskatten in de Leidse binnenstad. De verhalen worden opgesierd met prachtige foto’s van de redactiekatten, van hun soortgenoten in de buurt, én van allerlei andere belangrijke zaken in hun omgeving. Inmiddels heeft Het Leidsch Katblad een grote schare trouwe lezers aan zich weten te binden, blijkend uit de meer dan 100 unieke bezoekers per dag. Binnenkort verwacht de redactie haar 100.000ste bezoeker te mogen noteren.

Voor meer informatie: www.hetleidschkatblad.blogspot.com

Wie is er nog in de race?

http://hetleidschkatblad.blogspot.com/2012/05/goklijst.html

Via bovenstaande link kunt snel even een kijkje nemen op onze zogenaamde "Goklijst".
En dan kunt u ook zien dat Nathalie en Sabine reeds zijn afgevallen...
Ons dagelijks bezoekersaantal is overigens iets omhoog gegaan wegens het plaatsen van een aantal persberichten betreffende onze Zolderverkoop op 3 juni a.s.!
Er zijn thans nog 16 deelnemers in de race!

HEEFT U EIGENLIJK AL ZO'N MOOI T-SHIRT VAN ONS BESTELD??? OOK ERG GESCHIKT ALS NACHTHEMD!

Grote zooi

T. Troy:
Mijn naam is Tokkie Troy, ik ben bijna 18 jaar en werk bij Het Leidsch Katblad. Dat is het enige wat ik momenteel nog weet. Ik heb namelijk last van Katzheimer en op dit moment heb ik het even heel erg slecht. U wilt wellicht weten hoe dat komt, wat de oorzaak is van mijn onwel bevinden? Nee? Wel, ik ga het u toch vertellen want moet nodig mijn hart even luchten.
Er lopen alsmaar mensen ons huis in en uit, en één daarvan is mijn mens. Ik herken haar alleen maar als ze binnen op haar stoel achter de laptop zit, waar ze hoort. Maar nu is het me te druk en weet ik het niet meer. Bovendien lijkt het alsof de redactie verbouwd wordt. Ze sjouwen namelijk allemaal troep heen en weer want het schijnt volgende week feest te zijn omdat mijn mens alweer 4 jaar ons Katblad vol schrijft. Soms met erg zinnige verhalen over mijn leven en dat van mijn huisgenoten, maar vaak ook klinkklare onzin over mijn soortgenoten die hier in de buurt wonen. Nu schijnt het dat er mensen zijn die het leuk vinden om al die troep te lezen, en dat wil ze dus gaan vieren. En dan wil ze gelijk maar effe geld inzamelen voor arme sloebers die geen huis hebben en dat wel moeten krijgen.
Voor dat doel wordt onze zolder dus leeggehaald en wordt er allemaal zooi onder en op onze eettafel gezet want dat moet dan volgende week zondag (3 juni van 14.00 tot 17.00 uur - red.) verkocht gaan worden.
In de keuken is het ook druk en een zooi. Daar heeft mijn mens allemaal potten staan met smerig stinkende dranken waarin kruiden en vruchten drijven. Ik noem het grachtenwater maar zij noemt het likeur.
Ik kan het allemaal niet meer aanzien en hoop dat het snel voorbij is allemaal. Dat al die zooi verkocht gaat worden en niet meer terugkomt in mijn huis. En dat de rust dan weer terugkeert. Want voor iemand met Katzheimer is al dit gedoe funest; en als ik het niet al had, zou ik het nu gekregen hebben...

vrijdag 25 mei 2012

Vandaar dus!

Zonder ons daarvan van tevoren in kennis te stellen, heeft Oscar gisteren weer een poging gedaan zijn record Pergola-Zitten te verbeteren. We hadden hem namelijk graag willen waarschuwen voor de alsmaar oplopende temperatuur.
Na een uurtje kreeg Os in de gaten dat hij voor zijn record-poging een verkeerde dag had uitgekozen. In de schaduw viel het nog wel mee, maar de zon kwam steeds verder achter het dak vandaan. We denken dat Oscar was vergeten dat tegen de middag de koperen ploert vol op onze Pergola komt te staan.


Toen mevrouw K. "Ach en wee"! riep vanwege haar medeleven met onze dappere reporter, raakte Oscar wat in verwarring. Tenminste, wij concludeerden dat omdat hij zich plots nogal heftig begon te wassen en daarvoor is de Pergola geen goede plek.







Vervolgens bleek dat Os ons verkeerd had verstaan en dacht dat wij: "Ga je mee" hadden geroepen; hij kwam namelijk overeind en had daarmee zijn record-poging beëindigd.

Mevrouw K. was daar overigens niet treurig om, want het zou spoedig veel te heet worden bovenop die balken en wij hebben laatst nog ervaren dat de dierenambulance niet uitrijdt, ook niet in ernstige gevallen van levensbedreigende situaties.

Maar goed, Oscar had evengoed minstens al een uur bovenop gezeten en moest na wéér een mislukte poging natuurlijk wat positieve aandacht krijgen.


En daarom namen wij hem mee naar de Kruidentuin waar hij nog even lekker de boom in kon.

Een tweede poging Pergola-Zitten is er de rest van de dag niet meer van gekomen, en dat is maar goed ook. Want als wij mussen in de straat hadden gehad en zij op ons dak waren gaan zitten, waren ze er vast en zeker vanaf gevallen. Vandaar dus.