Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

donderdag 28 februari 2013

Terug in de tijd (7)

September 2008.
En toen was het zover, de Boez was groot genoeg om afscheid te kunnen nemen van zijn moeder en broers en zusjes (werd ons verzekerd), en wij gingen hem ophalen, helemaal uit het Gooi.
Daar moest hij eerst nog naar de dierenarts voor een laatste controle, zijn prikje en een chip.
Op de foto ziet u hoe hij braaf en rustig naar zijn hartje liet luisteren, maar toen de chip werd ingebracht zette hij het op een krijsen.
En eenmaal in ons wielhuis begon hij heel hard te kermen en janken...
Nu is het van Hilversum naar Leiden hooguit een uurtje tuffen, maar voor het gevoel van mevrouw K. duurde de rit uren en uren! Het was veel te heet voor de tijd van het jaar, wij hadden toen nog geen wielhuis met airco en de Boez zat zich helemaal schor te schreeuwen.
Nee, die rit was beslist geen pretje, noch voor het Boezelmannetje, noch voor K.




Maar zodra we de Boez in de huiskamer uit zijn reismandje lieten, was alles al vergeten. Hij ging al gelijk op de bak en daarna aan het spelen. Niet te geloven!
Natuurlijk hadden we allemaal kittenspeelgoed voor de kleine in huis gehaald of cadeau gekregen, dus Boez had genoeg dingetjes om uit te testen.















En als hij even op zijn speelgoed was uitgekeken ging hij elk hoekje van de kamer en keuken verkennen.
Hier was de vaatwasser leeg, maar het gebeurde uiteraard ook wel eens dat Boez tussen de vuile borden kroop, dus moesten we altijd de inhoud van de machine controleren voordat we hem aanzetten, heh? Stel je voor!










Vooral die eerste dagen sliep de Boez nauwelijks want daar had hij het te druk voor. Maar als hij eenmaal uitgeput neerstortte, was hij direct heel ver weg in dromenland.
Ja, de Boez was een schattige baby als hij sliep, en dat deed hij toen nog graag op schoot.







Omdat hij van het begin af aan al veel belangstelling had voor de laptop, dachten wij dat Boezje vast wel snel zou willen beginnen met zijn opleiding voor reporter bij het Katblad, maar daarin hadden we ons dus vergist.








Het bleef bij het klieren op tafel als K. aan de slag was, en het is een wonder dat er toen nooit een glas water over ons toetsenbord is gegaan. (Ja, wel een kop koffie maar dat was K.'s eigen, stomme schuld.)









Eigenlijk hadden we verwacht dat mevrouw Troy problemen zou hebben met de komst van onze kleine, maar dat viel reuze mee. We verdachten haar er zelfs van dat ze de kleine Boez eigenlijk wel grappig vond, alhoewel ze het ook nodig vond om af en toe een corrigerende tik uit te delen.
Japekoppie echter bleef nadrukkelijk steeds uit de buurt van Boezje, en als ze elkaar toevallig tegenkwamen begon hij hard te grommen tegen de kleine. Nee, dat was niet zo gezellig inderdaad.

Natuurlijk had het jonge ventje direct al veel belangstelling voor het buitengebeuren, en leerde daarom al snel om op de vensterbank te klauteren.
Helaas voor hem zou het nog even een tijdje duren voordat hij naar buiten mocht.






Het kleine haarfabriekje vond het ook altijd heel gezellig om in de buurt van "de oudjes" te gaan zooien en klooien. Mevrouw Troy liet hem zijn gang gaan maar haar zoon Japekoppie raakte snel geïrriteerd door de fratsen van de Boez.
Wij hebben Japekop echter nooit kunnen betrappen op het in elkaar slaan van zijn nieuwe huisgenoot.




Ach, en als het ventje troost nodig had, zocht hij dat bij zijn eigen knuffel!
(Hier ziet u hem de oortjes van zijn surrogaat-moeder wassen...)

Wel, natuurlijk zijn wij nog niet klaar met het ophalen van herinneringen van 5 jaar geleden (de beginperiode van het Katblad), maar omdat het vandaag precies 5 jaar geleden is dat het LKB de lucht in ging en het dus feest is, heeft Japekoppie verzocht om een gezellig proeverijtje te organiseren om het heuglijke feit te vieren, en daarom laten wij het hier voor vandaag bij!

woensdag 27 februari 2013

Terug in de tijd (6)

September 2008.
Het ging niet zo goed met Rooie Gijs. Hij was al eerder dat jaar kaalgeschoren omdat hij onder de klitten zat, maar toen zijn haar terug was kwamen er nieuwe klitten. Hij had er duidelijk last van, maar wij hoorden dat hij ook steeds slechter de trap op en af ging. Artrose?





We vernamen dat Rooie Gijs nog helemaal niet zo oud was en vreesden dat er wat met hem aan de hand was. Hij lag heel veel te slapen op zijn bankje maar was nog wel in staat om zo nu en dan illegalen uit te zetten. Maar wat ook een veeg teken was: hij vond zijn eten niet meer zo lekker. Tja, volgens ons had Gijs een behoorlijk gezondheidsprobleem maar het was niet onze haarfabriek, heh? En we namen aan dat zijn mens tijdig zou ingrijpen.



Mevrouw K. zat die eerste zomer van het Katblad vaak in het zonnetje in de Hoftuin om Harremans en Panda gade te slaan. Ze speelden in die tijd nog vaak samen, waren nog erg jong en heel actief.
Vooral Panda was een echte jager. Hij had vooral belangstelling voor vlinders, dus wat een mazzel dat hij een Vlinderstruik voor de deur had!

Het gebeurt niet vaak dat je op het juiste moment afdrukt, maar Panda was zo aan het springen dat het bijna niet kon missen. Mevrouw K. was heel trots op deze actiefoto; het zijn de krenten in de pap, heh?






Wow, weer zo'n geweldige sprong van Panda!
Het leek net alsof hij door iemand omhoog werd getild...















Nog een toevalstreffer: zijn schaduw op de straatstenen.










Zwarte Gijs had een buitenverblijf gekregen en was daar heel erg trots op.
Dat zijn kleine mensen ook in het huisje speelden, vond hij niet erg. Nee, want als die naar school waren was het huisje helemaal voor hem alleen.

Gijs heeft alleen niet lang van zijn buitenverblijf kunnen genieten, en dat had met regeltjes van onze gemeente te maken.








Maar Zwarte Gijs was niet voor 1 gat te vangen; hij was toen al een erg goede klimmer en vond het geweldig om op onze pergola tussen onze druiventakken te klooien.

Wij hadden destijds een prachtige druivenrank die na jaren alleen maar nieuwe takken en bladeren, nu ook voor het eerst druiventrossen had geproduceerd.
Wij mochten echter niet lang van dit succes genieten, want die winter zouden onze straatstenen worden vervangen (nooit begrepen waarom) en hielp een onoplettende bulldozerchauffeur onze practhige wijnrank om zeep...
K. kan daar nog boos om worden!






Tja, en toen was het opeens de tweede week van september 2008. Het Boezelmanneke was goed gegroeid en mocht eerder dan verwacht bij Wilma worden opgehaald!
Maar daarover morgen meer...

K. maakte weer eens denkfout

Toen wij gisteren even aan het uitblazen waren na de  eenzame opsluiting (in reismand) van de Boez en ons gingen voorbereiden op het vangen van mevrouw Troy, zagen wij opeens dat Wamy voor het raam bij het Poezenloket naar binnen zat te loeren.
Had hij gezien wat er gebeurd was? Of wachtte hij op het moment dat mevrouw K. naar boven zou gaan om TT te zoeken om vervolgens ongezien een snelle ronde langs de voerbakjes te kunnen maken?




Ah, gelukkig hield Oscar een oogje in het zeil, en Wamy had dat natuurlijk al opgemerkt.
Wel, de kans dat Wamy nu door het kattenluik naar binnen zou komen was in deze situatie nihil te noemen (dacht mevrouw Katblad). Immers, de Os zou de Wams direct volgen en hem met vaste poot uit de redactie verwijderen, toch?






Wij hechtten dus geen enkele waarde aan de tralala-blik van Wamy, waarmee hij ons de indruk wilde geven dat hij iets interessants aan onze gevel had opgemerkt en dus helemaal nooit van zins was de redactie binnen te dringen.
Hoe fout kan een mens denken, heh? Ja.








Want toen K. net even niet oplette, hooguit twee secondetjes, zat de Wams al achter haar in de kamer.
Nee, voor het jatten van brokjes had hij even geen tijd want daar stond een reismand op onze sofa met een piepende Boez erin, en dat soort dingen maak je natuurlijk als insluiper niet vaak mee.
K. wachtte even met ingrijpen, nieuwsgierig naar wat de Wams zou gaan doen. Maar dat beviel haar niet.
Want Wamy liep op de reismand toe en dreigde onder het dekentje te gaan kijken naar wie daar zo in zijn piepzak zat. En dat wilde K. natuurlijk voorkomen.
Zij zette Wamy daarom snel weer buiten de deur.





En wilde daarna Oscar op zijn donder geven voor zijn onoplettendheid.
Maar ach, waarschijnlijk was de Os wel in de war omdat zijn vriendje in een mand was gestopt en zo'n kabaal had gemaakt, heh? En wellicht vreesde hij dat K. ook hem zou willen vangen en opsluiten? Nee, dat is helemaal niks voor een flinke vent met claustrofobie.

Wel, even later vertrokken wij met de Boez en TT naar de dierenarts, en de Wams moet dat opgemerkt hebben. Ja, want toen wij weer thuiskwamen waren alle voerbakjes schoon leeg en zagen we Wamy aan de overkant van de straat zitten grijnzen. Maar het kan ook zijn dat de Wams had gezien dat wij met een wiel over een spijker waren gereden. Ja, want nog voor de avond viel kwam Magiz ons melden dat ons wielhuis scheef stond door een lekke voorband..... Wat een geluk dat wij die niet ergens onderweg kregen, met twee haarfabrieken (die toch al van streek waren) op de achterbank, heh? Nou, mevrouw K. heeft maar weer ontzettend geboft!

De Boez is overigens gisteren de hele avond niet meer beneden gekomen en kreeg zijn diner op de bovenverdieping geserveerd. Ook vanochtend kwam hij pas laat de trap af en heeft daarna urenlang naast mevrouw K. en haar laptop liggen slapen... Inmiddels heeft hij (in de loop van de middag) wel weer voorzichtig een frisse neus gehaald, maar het dierenartsbezoek heeft er bij hem toch blijkbaar behoorlijk ingehakt.
Mevrouw Troy heeft daarentegen al snel haar normale routine hervat, sterk en vastberaden als zij is, ondanks haar Katzheimer (of misschien wel dankzij?).

Terug in de tijd (5)

Augustus 2008.

Dag in, dag uit bezig zijn met het Katblad, foto's maken en bewerken, reportages maken, dat is allemaal best vermoeiend! K. probeerde tussendoor wat te ontspannen met papier en verf, maar ook dan spookten de haarfabrieken nog door haar hoofd!
Het LKB werd een soort verslaving voor haar, maar dan wel een prettige en het kon toch geen kwaad?
.........











We maakten kennis met Simba uit de Parallelstraat. Altijd even schuw en zeer territoriumbewust, want Simba kon het niet velen wanneer er onbekende haarfabrieken (Japekoppie, Charli en ondertussen ook Cera) voor zijn huis langs liepen. In al die jaren is hij niet veranderd.
Wij hebben Simba trouwens al een hele tijd niet meer gezien en zijn benieuwd hoe het met hem gaat!






Het leven ging door en soms moesten we op huisbezoek omdat er ook haarfabrieken waren die niet of nauwelijks buiten kwamen. Zoals Ollie, onze buurkat, huisgenoot van Charli.
Zo nu en dan mocht K. Charl en Ollie bij afwezigheid van hun mens hun diner geven, en dan maakte ze stiekem wat foto's van de Ol.
Ollie is altijd al wat éénkennig geweest maar pas sinds de laatste paar jaar verstopt hij zich vaak op de bovenverdieping als er vreemd bezoek in zijn huis komt.


Hem eten geven mag natuurlijk altijd, want Ollie leeft om te kunnen eten en dat is wel aan te zien ook.
Onze buuf haalde Ol destijds uit het asiel omdat zij het leuk vond als Charl een speelkameraad en huisgenoot had. Wel, toen beide haarfabrieken nog heel jong waren werd er inderdaad nog wel samen gespeeld, maar daar is al heel lang geen sprake meer van. Charl is een paar weken ouder dan Ol en erg dominant, en dat zou best de oorzaak kunnen zijn van Ollie's eetstoornis en straatvrees....


In de zomer van 2008 was Japekoppie nog erg actief. Altijd maar bezig met zijn verkenningsrondes, ook in het dakgebied.
Het leek alsof hij altijd veilige routes volgde en voorzichtig was, maar dat was niet zo, want op een dag waagde hij zich op een door algen begroeid pannendak, net nadat het geregend had en spekglad was.





Japekop gleed uit, bezeerde een achterpoot en moest een tijdje rust nemen. Natuurlijk op het bed van mevrouw Katblad, heh? Waar anders?
Gelukkig had hij niets gebroken en hield aan zijn glijpartij dus geen blijvende schade over.








Van Wilma kregen wij foto's toegestuurd van moeder Laila met haar 7 kleintjes. Die was bevallen op 11 juli in asiel Crailo (Hilversum), en nog dezelfde dag werd moeder met kittens naar Wilma's opvang gebracht. Hier zijn de kittens nog net geen 4 weken oud.
En toen gebeurde wat (volgens Japekop) niet had mogen gebeuren: mevrouw K. werd zomaar verliefd op het middelste ventje, die met dat witte nekkie...




Deze dus, heh? Ja.
Toen al erg stout, veel eten, snel groeien. Hij was de op één na zwaarste van het nest.










Ze waren trouwens allemaal erg mooi, de kits van Laila. En hun moeder was ook een prachtige haarfabriek, en superlief!
"Nekkie" ziet u helemaal rechts op deze foto.
Het duurde niet lang of K. verzon alvast een naam voor het witte nekkie: Boezelmans. Vraag ons niet waarom die naam, het kwam zomaar in K. op.
Maar Boezje moest natuurlijk eerst groot en wijs genoeg worden voordat K. hem naar Leiden kon halen!
Toen dacht K. overigens nog dat zij hem vast wel zou kunnen opleiden tot een eerste klas reporter....
Tja...


Pim werd ondertussen almaar zieker en zwakker. Als ons Poezenloket geopend was, kwam hij graag in de vensterbank op zijn kleedje liggen. En Japekoppie en Tokkie Troy vonden dat best; waarschijnlijk voelden ze aan dat Pim zo ziek was en gunden hem een veilig plekje en liefdevolle aandacht.







Ook Cera werd een vaste gast van de redactie en kreeg bij ons zelfs een baantje als model.
Wanneer zij mevrouw K. met de camera naar buiten zag komen, kwam zij direct van haar dak af via de snelste route.








En dat was natuurlijk eerst van het garagedak springen,



















en dan van de container naar de straat.
Nee, tegenwoordig komt zij niet meer op dat dak; het gebied werd haar afgenomen toen Zoe daar kwam wonen.
Trouwens, met haar gewicht van tegenwoordig zouden wij niet graag zien dat ze nog zulke enorme sprongen zou maken, heh? Daarom.






Langzaam maar zeker raakte Myo een beetje gewend aan zijn nieuwe leven in de Hoftuin.
Myo had al heel vaak in het asiel moeten zitten omdat hij elke keer weer niet werd begrepen door zijn nieuwe mensen. Hij had dus een zwaar en droevig leven achter de rug, totdat hij in het Hof kwam wonen! Gelukkig had hij nu eindelijk een mens getroffen die hem wel een kans wilde geven en de tijd nam om Myo met nukken en al goed te leren kennen!



Helaas voor bezoekers van de Hoftuin (zoals Cera - rechts op de foto) hield Myo net als Rooie Gijs niet van vreemdelingen in de Hoftuin. Rooie Gijs was toen nog de onbetwiste leider van de partij Hof is Vol, maar het zat er toen eigenlijk al dik in dat Myo het leiderschap t.z.t. zonder enige moeite zou kunnen overnemen.
Pech voor Cera, want zij durfde steeds minder vaak in de Hoftuin te komen terwijl de achterzijde van haar toenmalige huis nota bene uitkwam op deze tuin!








Wordt vervolgd!

dinsdag 26 februari 2013

Gewoon zwakke blaas en Katzheimer....

Wel, vanmiddag zijn wij met twee haarfabrieken naar de dierenarts geweest: Mevrouw Troy (vanwege haar onzedelijk gedrag) en jongeheer Boezelmans (omdat het hoog tijd voor zijn prikjes was).
Het was een heel stresvolle ervaring voor mevrouw K, dit dierenartsbezoek, en wel door de volgende oorzaken.
De Boez heeft de hele weg zitten kermen. Echt! Vanaf de Katbladstraat tot in de wachtkamer van de da., zo'n slordige 5 kilometer van de redactie gelegen, heeft hij aan één stuk door zitten janken. Mevrouw Tokkie Troy hield van schrik haar bek (want zij kan er gewoonlijk ook best wel wat van, alleen deze keer dus niet, waarschijnlijk omdat de Boez voor de nodige afleiding zorgde).
Boez ging als eerste op tafel omdat hij slechts een prikje en een wormenpil behoefde terwijl we van te voren al wisten dat mevrouw Troy er weer een drama van zou maken, en dat zou de Boez natuurlijk helemaal in paniek brengen.
Wel, bij het optillen van mand met het Boezje had K. al gemerkt dat het ventje weer een stukje zwaarder is geworden, al zie je dat niet aan hem af. En jawel hoor, 6.5 kilo's! Tjongejonge inderdaad, en erg slecht voor de rug van K. En nee, hij was niet te dik maar gewoon een groot formaat huiskat met waarschijnlijk een flinke voorouder (van vaders kant dan waarschijnlijk, want zijn moeder was vrij normaal, zeg maar). Het gekke is dat iedereen ziet dat Boez een grote kat is terwijl mevrouw K. het steeds over "haar kleine jongen" heeft (we horen haar ook wel eens spreken over "BabyBoez", maar daar zullen wel verklaringen voor zijn.
Boez deed erg kinderachtig en moeilijk, kwam zelfs hyperventilerend uit zijn reismand maar dat was niks vergeleken met het gedrag van mevrouw Troy.

Eerst viel het nog wel mee met TT. Ze liet zomaar zonder protest toe dat er in haar oor geprikt werd. Dit was om haar bloed op suiker te controleren, en de uitslag was gelukkig negatief. Toen wilde de da graag dat zij een klein plasje deed, maar dat vertikte de oude dame. Nou, dan maar eerst haar nageltjes knippen? Ook daarmee ging TT niet akkoord. Nee, ze kreeg een rode waas voor haar ogen en ging het gevecht aan met alle kracht die ze in zich had. En dat was heel veel. Ze wist zich zelfs los te wrikken (uit vier handen) en van de tafel te springen, probeerde daarna bij de Boez in de mand (stond op de vloer) te kruipen maar helaas voor haar was het deurtje dicht. Ze werd door de assistente (met handschoenen) weer van de grond geplukt en opnieuw op de tafel gedrukt, en daar begon het gevecht opnieuw. Krijsen, bijten, krabben, spartelen. En dat voor een dame van bijna 19! In de strijd verloor Troy een flinke plas, maar dat was erg handig want zo kon de da met een stripje controleren of ze wellicht een blaasontsteking had. Die had ze niet.
Uiteindelijk waren al haar nageltjes geknipt en kon ze weer in haar mand. Een hele opluchting voor iedereen dat het nu allemaal achter de rug was.
Terug in de wachtkamer begon de Boez weer te kermen, en mevrouw K. deed bijna met hem mee toen ze de rekening zag.

Wel, gelukkig mankeert de oude tang dus niets, behalve dan dat ze blijkbaar een zwakke blaas heeft (wat wel vaker voorkomt bij hoogbejaarde haarfabrieken) en door haar Katzheimer de weg naar de bak af en toe niet meer kan vinden. Verder is haar conditie dus uitstekend, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn.
Thuisgekomen ging mevrouw Troy zich onmiddellijk uitgebreid wassen en negeerde ze de toenaderingspogingen van K. Daarna vertrok zij zeer beledigd naar boven; de Boez was haar overigens al voorgegaan.

Van het hele dierenartsgebeuren hebben wij alleen deze foto gemaakt. Wij hadden de Boez voor vertrek reeds in de mand toen wij mevrouw Troy nog van het logeerbed moesten plukken, en daar de B. nogal tekeer ging, gooiden wij een dekentje over de reismand om hem te kalmeren, en toen hield hij inderdaad zijn muil tenminste eventjes. Tot onze grote verbazing kwam T.T. vervolgens net de trap af, waardoor wij haar bij binnenkomst van de huiskamer onmiddellijk in haar kladden konden grijpen om haar in haar mand te zetten. Doch dit ging niet zo soepeltjes als wij hadden gehoopt; ze had op dat moment beslist geen Katzheimer-episode want verzette zich hevig.
U zult vast wel begrijpen dat mevrouw K. verder niet in staat is geweest lekker ontspannen wat plaatjes te schieten van wat zich allemaal afspeelde bij de dierenarts...

Nog niet op de hoogte gesteld

Ondanks haar leeftijd (18.5 jaar), zit er nog een hoop energie in mevrouw Tokkie Troy. Natuurlijk dut zij veel en lang, maar tussen die dutjes door kan zij (met enige aanmoediging) nog zeer actief zijn.
Nu de vriesperiode voorbij is, waagt zij zich heel af en toe weer naar buiten om wat vers regenwater te drinken of een frisse neus te halen. Zij gaat daarbij niet verder dan een meter of 15 van de redactie vandaan, maar dat is ook niet nodig. Levende prooien vangen doet zij al vele jaren niet meer en bovendien moet zij natuurlijk het Poezenloket in de gaten houden.

Ook is de oude dame zo nu en dan nog in voor een spelletje met de hengel, en weet dan verbazingwekkend snel de kunstprooi met sliertjes te pakken.
De ene dag voelt T.T. zich fitter dan de andere, wat logisch is als je zo oud bent als zij. Soms springt zij trefzeker van vloer op eettafel, maar ook komt het voor dat zij een stoel of schoot moet gebruiken als tussenstation.

En toch gaat niet alles even jofel met mevrouw Troy. Zij doet namelijk af en toe een plasje op plekken waar dat niet  de bedoeling of gepast is. Laatst was dat in de reismand, gisteren deed zij een plasje in de hoek van de kamer, op het vloerkleed. Daarom zien wij ons genoodzaakt haar toch zeer binnenkort mee te nemen in het wielhuis, naar eh.... u weet wel. Om een paar vervelende kwaaltjes uit te sluiten dus. Wij hebben haar daarvan nog niet op de hoogte gesteld.

Niet gevoelig voor Pavlov?

We zeggen maar gelijk dat dit wat ouder nieuws is, anders vragen mensen zich misschien af waarom het in Leiden heeft gesneeuwd en elders niet, heh?
Wij maakten deze foto's namelijk een paar dagen geleden en laten ze toch nog even aan u zien vanwege de belangrijkheid en volledigheid.

U ziet hier Harremans; hij komt de laatste tijd vaker langs om te zien of het Poezenloket al open is.
Wel, natuurlijk was het loket dicht omdat wij graag nog even de warmte van de CV binnenhouden, en alleen af en toe luchten door het keukendak open te zetten (tenzij het regent, hagelt of sneeuwt, maar dat spreekt vanzelf).
Harry stond dus voor een gesloten raam. Wat hij kwam doen weten wij niet; het kan zijn dat hij wat te klagen had maar voor hetzelfde geld kwam hij kijken of er mogelijk wat brokjes te scoren waren. Har laat zich namelijk regelmatig buiten sluiten en barst een paar uur later dan natuurlijk van de honger. Wij hebben nog nooit gehoord dat hij bij Myo en Mickie via het kattenluik binnendrong om zijn honger te stillen, en of dat nu te maken heeft met het feit dat Har het fenomeen "luikje" niet kent (of de techniek niet beheerst) of met het feit dat Myo hem de tent uit zou slaan, je weet het niet, heh?
Afijn, niet te veel zwetsen mevrouw K., volgende foto graag.

Dat Harry, gezeten voor het loket dus, zo snel zijn kop afwendde, kwam niet doordat hij oog in oog stond met mevrouw K. en haar camera, maar meer vanwege de boze blikken van mevrouw Troy, die tegenwoordig steeds vaker vanaf een krukje het Poezenloket bewaakt.
Ze zit dan weliswaar op 2 meter afstand van het raam maar dat is geen bezwaar; haar ogen zijn nog prima en zij straalt ook nog voldoende pit uit om die twee meter mee te kunnen overbruggen.



Harry bleef zodoende ook niet langer bij het loket rondhangen. Voor de vorm snuffelde hij nog even aan de fiets van K., maar bij gebrek aan fietstassen was hij daar snel mee klaar.








Daarna ging Har onmiddellijk terug naar huis.

Soms hebben wij best wel medelijden met Harremans. Hij heeft namelijk nog steeds niet in de gaten dat hij, als hij te lang buiten blijft na het ontbijt, de kans loopt om buitengesloten te worden. Als hij nu iets beter zou opletten, niet te ver van huis zou gaan en Pavlov een kans zou geven, dan had hij allang geweten dat zijn mens 's ochtends op vaste tijden met haar fiets vertrekt om ergens centjes te gaan verdienen, en dan immer de deur voor een flink aantal uren achter zich dichttrekt. En dan zou Harry toch ook allang moeten hebben ervaren dat er geen brokjes aan de bomen in de Hoftuin groeien en dat zijn maag op den duur irritant en heftig gaat knorren.
Het komt vaak voor dat (terwijl Harry buiten loopt te schooieren en elke passant vraagt de deur voor hem te openen) zijn broer Panda lekker op de sofa ligt te pitten of ergens voor een raam (met zijn achterste boven de radiator) zit te knikkebollen. Wij durven daaruit heel voorzichtig de conclusie te trekken dat Panda iets meer grijze celletjes heeft dan zijn broertje, en/of meer inzicht heeft in de Pavlov eh... dinges. En daarmee sluiten wij dit zeer interessante bericht af.

maandag 25 februari 2013

Fliebertjesstrijd in de keuken

Japekoppie:
Iedereen weet donders goed dat ik hier de enige echte onbetwiste voorproever ben, dat staat duidelijk in mijn werkovereenkomst (bij de secundaire arbeidsvoorwaarden), die we lang geleden hebben afgesloten.
En nu heerst hier dus complete anarchie en chaos omdat ik word weggedrukt en voorbij gelopen door die zogenaamde klerenkast met zijn lekkere trek en nul-komma-nul verstand van een delicaat runderlapje.
Hij snapt er natuurlijk niets van, waarmee ik wil zeggen dat het de bedoeling is dat het vlees dat gesneden is niet zomaar zonder enig fatsoen wordt opgeschrokt, maar dat het zorgvuldig moet worden fijngekauwd, dat er daarbij gelet moet worden op niet alleen de smaak maar ook op de kleur, de structuur en de aanwezigheid van een heel klein randje vet, zodat het extra mals wordt als het een tijdje heeft staan pruttelen.

Maar daar snapt die Os natuurlijk niets van; hij staat alleen maar te gillen om meer en meer, en dat ook nog op de plek waar ik behoor te staan omdat dat nu eenmaal traditie is geworden in de loop der jaren en omdat het in mijn contract staat. Nee, blijkbaar heeft dat ventje lak aan tradities en aan mijn belangrijke positie als voorproever in deze keuken. Kijk hem nou toch eens kopjes geven tegen de benen van mevrouw K., alsof hij daardoor meer fliebers zal scoren, heh?!




Wel, voor mij is de lol er in elk geval af. Jazeker, natuurlijk heb ik al wat fliebertjes gekregen om het vlees op de enige goede manier (namelijk de mijne) te testen, maar telkens als ik wat wil meedelen over de kwaliteit van het betreffende rund en daarover wil overleggen met mevrouw K., komt hij er weer met zijn snufferd tussen.
Nee, het moet hier niet gekker worden want voor mij is de lol er zo absoluut helemaal af en bovendien kan ik onder deze omstandigheden beslist niet de nodige concentratie opbrengen voor het zorgvuldig voorproeven.








Gelukkig is het moment gekomen dat ze (K.) alle stukjes in de pan heeft gegooid en daarmee het vlees (voor mij althans) verpest heeft met haar geheimzinnige kruiderijen.
Ja, want nu weet ik tenminste dat er geen fliebers meer komen, dat ze alleen nog even gaat roeren op hoog vuur en dat de deksel daarna op de pan gaat opdat het zachtjes gaar kan stoven. Inderdaad, daarmee is de proeftijd definitief voorbij, al ben ik er best nieuwsgierig naar hoe het vlees tenslotte geserveerd gaat worden, maar dat is van later zorg.
Voor nu ben ik er inderdaad helemaal klaar mee, en het lijkt me een erg goed idee om mijn contract weer eens tevoorschijn te halen en met u te bespreken, mevrouw Katblad! Schikt het u na mijn middagdutje?

zondag 24 februari 2013

Door het ijs gezakt...

Mevrouw K:
Ben ik effe twee tellen de deur uit, misschien drie, heeft er iemand met zijn gore baggerpoten over mijn tafel gelopen! Niet zo'n beetje vies ook, terwijl ik hier wel net de tent helemaal had gesopt, heh?!
Wie heeft grvdmvrd de tafel ondergesmeerd? Nou, welke viespeuk, heh? Pvrdm en zodejus?






Natuurlijk, het kleine mormel weer heh? Die halve gare zool, het baggertje van de buurt, de grootste smeerkees van de hele Katbladbuurt en het heelal! Wat moest je buiten? Het sneeuwt en het is vies nat daar! De hele dag binnen liggen meuren en op het allerongunstigste moment de tent verlaten en rottigheid gaan uithalen! Pvrdrodondendron!
En wat zijn dat voor vieze poten over mijn laptop? Was dat nou echt nodig? Net nu mijn veilige, vochtige computerschoonmaakdoekjes op zijn?
En zit je daar met je gore poten ook nog eens op mijn stoel, op mijn schone kussentje? En hoe komt je achterwerk eigenlijk zo kletsnat? En daar zit je dan mee op mijn, MIJN stoel? Wat krijgen we nou! Maak dat je wegkomt, viespeuk!


Moet je kijken! Dacht ik net hier lekker rond te kunnen banjeren op mijn sokkenvoeten, smeer jij de vloer onder met ondefinieerbare, kletsnatte, slijmerige ellende, mispunt! Kan ik weer helemaal overnieuw beginnen met dweilen, is mijn zondagavond weer totaal naar de hatsemedee omdat jij zo nodig ergens met je billen door het ijs moet zakken, tot je middel aan toe nog wel, en dan zomaar weer met je baggerpatten binnenkomen en die smerige zooi overal uitsmeren alsof ik niks anders te doen heb dan jouw prut opruimen, pfrodendomme!


Ja, ga je maar eerst eens goed wassen, op de voordeurmat alstublieft, en als je droog en schoon genoeg bent mag je weer binnenkomen en dan zal ik er eens zwaar over nadenken of jij vanavond recht hebt op je bakkie gourmet, stinkdier dat je bent! Kijk nou toch eens, de hele hal zit ook onder de baggerplekken en ik zie dat je ook al de onderste treden van de trap heb besmeurd, ellendig vies varkentje!

Wat ga je doen, Boez? Je gaat nog niet met die vieze patten naar boven, heh? Toch niet met je natte derriere op m'n bed heen en weer schuiven en er een volledige, totale, alles verpestende prutzooi van maken, heh? Boez, niet daar boven! Nee Boez, niet doen, alsjeblieft Boez? BOEZELMANNETJE!!! NEEN!

(GRATIS AF TE HALEN (DESNOODS GELD TOE), ZO SPOEDIG MOGELIJK, VIES VARKEN, BEHOORLIJK DOM, ONVERBETERLIJK EN NIET MEER OPVOEDBAAR, VRIJE UITLOOP NIET AAN TE RADEN WEGENS BAGGERGEVAAR, GEEN GARANTIE MEER OP....)