Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 29 februari 2012

WT heeft bandje om

Net toen wij dachten dat hij wel niet meer zou komen, kwam hij toch weer langs: Witte Tenen.
Dus ging onze fotograaf snel naar buiten om wat plaatjes te schieten van deze vreemde bezoeker (die zo langzamerhand niet zo vreemd meer is).
Het was al schemerig en dan is onze Canon niet op zijn best, maar dat wist u al van vorige avondreportages of regenachtige dagen.
Op nevenstaande foto ziet u WT bij de Poort (naar de Hoftuin) staan. Onze fotograaf probeerde zo dichtbij mogelijk te komen.


Natuurlijk ging WT direct op de loop voor Mevrouw K. Dat doen overigens de meeste haarfabrieken die niet in hun eigen territorium zijn. Mensen zijn sowieso erg bedreigend, maar op vreemd terrein zijn het helemaal griezels... Wij snappen dat best.
Enfin, op bijgaande foto kunt u duidelijk een paar witte tenen zien want natuurlijk liep de fotograaf achter WT aan en voor hem uit om toch maar te proberen zoveel mogelijk foto's te maken van de "vreemdeling", al zouden ze waarschijnlijk onscherp zijn.

Ah, nu zien we alle vier de poten.
Voorpoten dus alleen (hooguit twee) witte tenen, achterpoten iets witter maar toch ook bescheiden.
De ogen lijken bruin trouwens, maar je weet het niet met dat slechte licht, heh?
Volgende foto s.v.p.!







Jawel, WT was onder een wielhuis gedoken en de fotograaf moest door de knieën zakken.
Maar nu kunnen we tenminste zien dat WT onder zijn kin ook nog een klein plekje witte vacht heeft.
Verder zien we dat zijn snor er best mag wezen.
Nog meer plaatjes? Jawel, nog één....






Nog steeds onder het wielhuis, want daar zat ie best goed, vond hij.
We zien hier niet veel meer dan op de vorige foto, en daar WT niet van plan leek onder het wielhuis vandaan te komen, besloot de fotograaf naar de redactie terug te gaan.
We moeten trouwens nog wel even melden dat WT een bandje om had, en dat hij volgens verschillende getuigen (3) dezelfde haarfabriek moet zijn die regelmatig gezien wordt in de buurt achter de Haven, waar ook Bollewangen vaak rondhing.
Toen de fotograaf van het wielhuis wegliep hoorden wij nog wat gekerm uit de verte komen. Later zagen wij inderdaad Witte Wangen (WW) langs het Gevaarlijke Water in de richting van de Haven lopen. Hij is al minstens een week niet meer bij de redactie langsgeweest, maar dat zegt niks. Bollewangen zagen wij ook wel eens een paar weken niet (wij denken nog dagelijks aan hem en zijn droevige einde....).

Geen reden meer om te vluchten

Zwarte Gijs zat bij zijn voordeur wat te mijmeren toen wij (mevrouw K. en de Os) langskwamen. Natuurlijk stopte hij direct met zijn gepeins omdat hij Oscar in de gaten moest houden, dat spreekt vanzelf.
Achter hem, tegen de muur van zijn huis, ziet u de kale takken van de Blauwe Regen, en als u dit Katblad al wat langer leest, weet u dat deze takken helemaal tot het balkonnetje (zonder bodem maar met hek) reiken en dat Z.G. ze gebruikt om omhoog te klimmen. Niet dat hij via een balkondeur zijn huis binnen kan (die zijn meestal gesloten), maar in elk geval kan hij daar de aandacht van zijn mensen trekken opdat zij hem binnenlaten.
Maar nu zat hij dus te zitten en leek hij niet van plan om zijn kunsten aan ons te tonen.




Zwarte Gijs en Oscar zijn niet bepaald vijanden van elkaar, maar vrienden zijn het nu ook weer niet. Nu heeft Z.G. sowieso niet zoveel vrienden, behalve dan de mensen bij wie hij woont. Nee, Gijs is normaal gesproken helemaal niet aardig tegen andere haarfabrieken en zodoende zagen wij hem al meerdere keren ruzie maken, vechten, pesten of...... in de Blauwe Regen vluchten omdat hij zijn tegenstander had onderschat en razend had gemaakt! Want al is Gijs een pestkop, een echte held is hij niet.



Tegen Storm, de Schrik van de Buurt nr. 1 (SvdB1) die alweer twee jaar geleden verhuisde, kon Z.G. niet op. Storm was de helft van Gijs, was zijn staart kwijtgeraakt waardoor hij nog kleiner leek, maar mepte evenzogoed zijn overbuurjongen (Gijs dus) de hele straat door (plukken vacht vlogen daarbij in het rond) totdat deze in paniek langs de Blauwe Regen naar zijn balkonnetje vluchtte om daar zeer ongemakkelijk in het hek te blijven hangen totdat Storm opgeduveld was. Dat kon soms erg lang duren, want Storm gaf niet zo snel op en had veel geduld.
Hetzelfde gebeurde als SvdB2, ene Bel de Franskat, opvolger dus van Storm, hem op de hielen zat.
Doch deze Bel kreeg na zijn vertrek nooit een echte opvolger, en is er dus geen dringende reden meer voor Gijs om langs de Blauwe R. naar boven  te vluchten. Fijn voor Zwarte Gijs natuurlijk, maar jammer voor de fotograaf, want Gijs hangend in dat balkonhekje leverde altijd erg mooie plaatjes op.....

dinsdag 28 februari 2012

Wie is deze arme sloeber?

Van Bart kregen wij het bericht toegestuurd dat de kat op bijgaande foto uit een gracht in de binnenstad is opgevist. In shock, maar het schijnt al wat beter met hem te gaan; hij werd in het dierenasiel opgenomen en wordt goed verzorgd.
Eerst dachten wij dat het misschien Thassos (de Terraskat) zou zijn, want die balanceert altijd op brugleuningen, kades en meerpalen, en dat met ware doodsverachting.
Doch, Thas heeft geen witte poten.
Maar wie is het dan wel? De kat is niet gechipt.

Kijk voor meer informatie op:

Net geen ongelukken....

Mevrouw Troy heeft een nieuw plekje gevonden om op de terugkomst van haar mens te wachten als deze van huis is gegaan, en wel naast de struik van Charli.
Deze plek heeft echter wel als nadeel dat zij daar vanaf de straat niet zichtbaar is, en omdat zij opeens tevoorschijn pleegt te springen als haar mens aan komt fietsen, is het al een paar keer voorgevallen dat zij net niet onder het voorwiel van mevrouw Katblad terecht kwam (door een noodstop waardoor mevrouw K. bijna zelf tegen de grond ging en zelfs al één keer tegen de buitentafel aanknalde).
Doch, nu wij weten dat Troy daar tegenwoordig vaak pleegt te wachten, remt haar mens alvast een paar meter eerder af en loopt zij het laatste stukje naar huis. Ook dan kan T. Troy natuurlijk nog onder het wiel lopen (zij doet daar ook zeer goed haar best voor), maar dan kan het mens tenminste voorkomen dat er echt ernstige ongelukken met de oude (aan Katzheimer lijdende) haarfabriek gebeuren.
Uiteraard vroegen wij de hoogbejaarde kattendame waarom zij voor een nieuwe wachtplek heeft gekozen en op deze manier met haar leven en dat van haar mens speelt, maar ze keek ons slechts zeer wazig aan en wij meenden haar te horen zeggen dat zij liever helemaal niet meer had dat wij "uitgingen". Aan dit verzoek kunnen wij echter niet voldoen; de bezorgkosten van boodschappen van de AH zijn namelijk niet voor de poes.

Kandidaat verkiezing MVS

Toen wij met onze reporter Oscar in de Kruidentuin kwamen, was de Moerbeiboom reeds bezet door iemand die het meeste recht heeft daar te zitten.
Jawel, want het betrof Kaija namelijk, en zij woont aan de tuin en de boom staat derhalve in haar territorium (wat zij deelt met huisgenoot Siep en buurpoes Vlinder).
Wel, Oscar was uiteraard zeer teleurgesteld want kort geleden was hij nog door zijn vriend de Boez uit deze boom gejaagd en nu kon hij er dus alweer niet in.
De fotograaf echter was erg verheugd Kaija weer eens op hoog niveau te kunnen waarnemen en plaatjes van haar te schieten.

Wij zagen Kaija overigens nog niet zo vaak in deze boom; zij kiest meestal een knotwilg uit of de hoogste boom uit de buurt, namelijk die met vrij dunne en lastige takken die schuin voor haar huis staat. Deze bomen zijn echter moeilijker te veroveren, Kaija wordt immers ook een dagje ouder en dus begrijpen wij erg goed dat zij vandaag voor de Moerbei koos.






Waarom klimmen haarfabrieken eigenlijk zo graag in bomen?
Wel, omdat wij pas een tweedehands boekje hebben gekocht (Desmond Morris, "Waarom spinnen Katten", geschreven in 1986) waarin allerlei vragen over katten worden beantwoord, pakten wij dat er eens bij, maar juist deze vraag wordt daar niet in behandeld helaas. Natuurlijk hebben wij zelf ook wel ideeën over het waarom, want een boom is een veilige plek om in te vluchten als je achtervolgd wordt door blafbeesten met scherpe tanden, en bovendien heb je, als je wat hoger zit, een prachtig uitzicht over je territorium (of in elk geval een stuk daarvan).
Kaija doet trouwens ook mee aan de verkiezing "BBK" (Beste Boomklimmer Katbladbuurt), maar dan zal zij daarvoor toch zeker nog een keer de hoogste boom in haar tuin moeten uitzoeken om te kunnen winnen; de Moerbei is te makkelijk en kan door iedere haarfabriek genomen worden.

Kaija maakt natuurlijk wel kans op de prijs MVS (Meest Veelkleurige Staart),
en op bijgaande foto kunt u zien waarom.
Wit, rood, grijs, zwart, haar staart heeft het allemaal. Jawel, een beetje aan de korte kant (maar voor de langste hebben wij al een andere prijs in gedachten (LS) en daar zijn al genoeg kandidaten voor), maar hier gaat het dus om de veelheid van kleuren; een waar kunstwerk van Moeder Natuur waarbij we de hele genen-discussie weer opnieuw zouden kunnen opstarten, mocht iemand daar tenminste behoefte aan hebben.
Maar goed, het was erg plezierig dat wij nu eens wat foto's van Kaija konden nemen zonder dat zij er gelijk vandoor ging. Hopelijk zien wij haar komende zomer weer wat vaker....

maandag 27 februari 2012

Onverwachte inspectie door oudste zoon mevrouw Troy

Afgelopen weekend is Charli (zoon van mevrouw Troy en broer van Japekoppie) langs geweest om ons huis te inspecteren. Hij vindt, omdat hij bij ons werd geboren, dat hij nog steeds het recht heeft zonder toestemming van wie dan ook op bezoek te komen en te doen wat hij wil doen. Wij zagen hem pas toen hij al halverwege was met zijn controle en de keuken verliet.
Daar Charli meestal tijdens zijn inspecties op diverse plekken zijn "stempels" (goed- of afkeuringsmerken, daar zijn wij nog niet achter) aanbrengt, ging mevrouw K. direct de keuken in om te zien of hij niet ergens gesproeid had, maar dat was gelukkig niet het geval.


Na uitgebreid de voerbakjes van Boez en Cera besnuffeld te hebben, zette Charli (zonder merkteken op onze klok aangebracht te hebben omdat mevrouw K. dat net op tijd kon voorkomen door hem bij voorbaat uit te schelden) zijn rondje voort en zocht hij ons vloerkleed af naar ongerechtigheden, maar die waren er gelukkig deze keer niet.





Toen de snuffelronde door hem was voltooid, moest Charl uiteraard nog even met zijn nagels langs de krabplank om iedereen in huis te laten weten dat hij langs was geweest, en daarna leidde mevrouw K. hem met zachte dwang naar het kattenluik.
Uiteraard was het de bedoeling dat Charli direct naar buiten ging (vooral om te voorkomen dat zijn moeder hem zou tegenkomen en daarvan overstuur zou raken), maar Charl had minder haast dan mevrouw K.



Hij ging op de deurmat voor het luik zitten en nam ruim de tijd om te bedenken of hij eigenlijk wel zin had om ons huis nu al te verlaten.
Toen Charl dreigde zich om te draaien en terug te hobbelen naar onze huiskamer, heeft mevrouw K. hem tenslotte met één voet zachtjes maar dwingend het luik door geduwd.
Gelukkig heeft (behalve Os en mevrouw K.) niemand  verder gezien dat Charli op de redactie rondscharrelde, maar toen de Boez later thuiskwam, vond hij het erg hard nodig om onze krabplank eens flink te bewerken. Wij nemen aan dat daarmee alle sporen weer waren uitgewist.
Wanneer Charli zal terugkeren voor zijn volgende inspectie, dat is van te voren nooit te voorspellen. Maar als in het voorjaar het Poezenloket weer geopend wordt, is de kans daarop natuurlijk groter. Tenzij mevrouw Troy weer aan zal treden als loketbewaakster of de anderen deze taak van haar overnemen. Maar dat laatste zien wij nog niet zo gauw gebeuren....

Harry gedoodverfde opvolger?

Afgelopen week hebben wij ein-de-lijk Myo weer eens gezien! De partijleider van Hof is Vol leek zich al weken te verstoppen voor de pers omdat er geruchten zijn over zijn aftreden en onvrede binnen zijn partij.

In de Hoftuin zagen wij hem door zijn luikje naar buiten komen en even leek het erop of hij mevrouw K. te woord zou staan of onze reporters aan zou vliegen, maar al gauw werd ons duidelijk wat de werkelijke reden van zijn "uitstapje" was.



Jawel, zijn mens was teruggekomen van het boodschappen doen en dat had Myo vanaf de bank gezien; daarom was hij ook opgestaan en zijn huis uitgekomen. U ziet op de foto hiernaast hoe Myo zijn mens begroet, zonder zich verder te bekommeren om de twee rondlopende reporters en mevrouw K.
Wij hadden anders verwacht van Myo. Hij had in de eerste plaats natuurlijk de twee vreemde haarfabrieken onverwijld uit zijn tuin moeten meppen of op zijn minst een keel tegen hen moeten opzetten.
Maar nee, hij liep daarentegen al mieuwend naar zijn mens toe en nam met opgeheven staart zijn portie thuiskom-aaien in ontvangst.

Onze twee reporters de Boez (links) en Oscar (rechts) hadden zich reeds teruggetrokken voor het geval Myo toch nog op het idee zou komen hen uit te zetten, en ze wachtten vol spanning af.
Jut en Jul inderdaad, leuk dat u ook op dat idee komt bij het zien van deze foto!







Ook toen de fiets in de schuur was gezet had Myo (de grote partijleider van Hof is Vol en gevreesd om zijn strenge vreemdelingenbeleid) geen aandacht voor de indringers, en vooral toen zijn mens "Happie-Happie" had geroepen en met de volle boodschappen tas de voordeur had geopend, had Myo nog maar één verlangen: snel naar binnen om te zien wat zijn mens allemaal voor lekkers had meegenomen....





Iets verderop had Panda zijn leider gadegeslagen en er met grote verbazing op toe moeten zien hoe Myo, op zo'n belangrijk moment (want immers twee indringers in de tuin), alleen maar interesse had getoond in de boodschappentas en zich slechts bezig had gehouden met het vleien van zijn baas. Alsof er geen belangrijkere zaken waren dan een gevulde AH-tas!

Wij van het Katblad denken nu dat het thans slechts kwestie van tijd is tot Myo zijn aftreden als partijleider van Hof is Vol bekend zal maken.
Wie hem moet gaan opvolgen is nog onduidelijk; het zou kunnen dat de twee broers (Panda en Harremans) binnenkort een greep naar de macht doen. Wij zouden liever zien dat een dameskat de leiding zou overnemen, maar de enige dame in de Hoftuin (Juffrouw Bohr) is pacifist en zal zich nooit en te nimmer kandidaat stellen voor een functie bij een partij die erop gericht is met geweld ongewenste (= alle) vreemdelingen zonder vorm van proces uit te zetten.

Toevallig was deze juffrouw Bohr ook aanwezig; bang  voor haar eigen Hofgenoot (ons kent ons) was zij al voor haar veiligheid bovenop haar bankje geklommen, hopende dat buurjongen Harremans haar daar niet zou opmerken.
Gelukkig voor haar had Har wat beters te doen, namelijk het zorgvuldig voorbereiden van een verpletterende uitzettingsactie i.v.m. de aanwezigheid van twee illegale reporters.
U ziet: Har is er helemaal klaar voor!












Jut en Jul zaten nog steeds onder de tuinstoelen waar zij tenminste rugdekking hadden.
Nu Myo in zijn huis was verdwenen, hielden zij thans hun blik gericht op Harry die reeds stapje voor stapje naderbij kwam.
Nee, Boez en Os wachtten de aanval niet af. Opeens sprongen zij beiden tegelijktijd (afgesproken werk?) onder de stoelen vandaan en verdwenen door de Poort naar de Katbladstraat.
Har keek uiteraard op zijn neus, maar hij had zijn doel wel bereikt; de vreemdelingen waren de tuin uit en dat was zijn verdienste. En toen hij zich dat realiseerde, liep hij vervolgens trots en op hoge poten door zijn tuin. Ja, Harry zou eventueel best een goede, nieuwe partijleider kunnen zijn....

zondag 26 februari 2012

Vaarwel Pincho

Pincho.
We zagen hem in 2008 voor het eerst, wilden graag weten waar hij vandaan kwam en probeerden hem te volgen.
We wisten toen nog niet wat zijn naam was en noemden hem Bollewangen, vanwege zijn brede kop, een echte katerkop.
Op de foto hiernaast ziet u BW lopen over de brug met op de achtergrond  een deel van de haven waarin hij vandaag werd gevonden. Tussen de wal en een schip, daar was hij boven komen drijven en daar werd hij ontdekt door de schipper.
Pincho (BW) werd al sinds 18 januari j.l. vermist. Wij dachten altijd dat hij dag en nacht rondzwierf, immer op zoek naar een gewillige damespoes. Maar pas sinds kort weten we dat hij wel degelijk regelmatig thuis kwam, meestal zelfs dagelijks, soms met een tussenpauze van een wild nachtje.
Pincho is verdronken en werd door mevrouw Aaf van "Kat Uit de Gracht" vanmiddag uit het water gehaald. Wanneer, hoe en waar hij in het water is terecht gekomen zal niemand ooit te weten komen; de stroming kan hem meegevoerd hebben, het koude water heeft hem geconserveerd.
Aaf zond ons in de loop van de middag foto's toe van de dode haarfabriek, in de hoop dat wij hem zouden herkennen. Maar Pincho zat zo onder de olie en modder dat wij niet met zekerheid konden zeggen dat hij het ook werkelijk was. Het waren uiteraard vreselijke foto's.....
Aaf belde de dierenambulance die het lichaam van Pincho (BW) ter identificatie meenamen naar zijn vermoedelijke mens. En ja, het was zijn maatje, het was inderdaad Pincho....

Pincho, oftewel "Bollewangen" zagen wij jarenlang regelmatig in onze buurt. Wij schreven voor het eerst over hem in december 2008, in ons oude blog en kattenkrant "Leidschkatblad.blogspot.com". Bollewangen had een groot territorium en vele mensen herkenden hem aan zijn dikke "hamsterwagen" en zijn "sirene" waarmee hij de aandacht trok van mens en dier. Soms kwam hij bijna dagelijks bij onze redactie langs, dan weer zagen wij hem weken niet en vroegen we ons af of hij nog wel leefde, maar dan verscheen hij opeens weer. De ene keer broodmager en gehavend, dan weer met glanzende vacht en goed doorvoed.

BW bij de deur van de Muizentuin. Geen tuin die hij niet bezocht. Geen plek waar hij niet al eens markeerde.












BW op bezoek bij de nog jonge Boezelmans. BW vond dat kleine ventje wel leuk, maar de Boez vond BW een beetje eng. Hoewel, spannend was die rode kater ook wel, en het kwam dan ook vaak voor dat de Boez BW een eindje door de straat volgde, nieuwsgierig naar waar hij heenging en wat hij ging doen...















BW bij Jaya aan de deur. Hij was een paar dagen lang helemaal verkikkerd op haar en bleef bij haar huis in de Kruidentuin rondhangen. Jaya echter moest helemaal niks van de kater hebben. En toen opeens was de liefde weer over.







BW vond het niet altijd even leuk dat hij door mevrouw K. werd gevolgd en in de gaten werd gehouden. Hij hoefde niet zo nodig in de krant.... En bovendien ging het niemand aan wat hij uitspookte!
Op deze foto scheldt hij de fotograaf uit.






In de Steeg van Storm.
BW wordt gevolgd door een nieuwsgierige Oscar.
Maar het was ook wel eens andersom, dan maakte BW zich schuldig aan het stalken van de Os.....


















Nogmaals in de Steeg van Storm.
Deze keer zonder krassen op zijn neus en zeer vriendelijk. Ook een goed gepoetste vacht en niet al te mager. Zo zagen wij BW het liefst....















BW in de Kruidentuin, één van zijn favoriete scharrelplekken. Hij verstopte zich vaak onder de struiken en was altijd druk bezig zoveel mogelijk takken te markeren.
Regelmatig zagen wij hem vervolgens de Gevaarlijke Weg oversteken en hielden ons hart dan vast. Maar tenslotte werd het oversteken van de Gevaarlijke Weg met het langs razende verkeer toch niet de oorzaak van zijn dood; het was het Gevaarlijke Water waarin hij zijn einde vond....

Het Leidsch Katblad en zijn lezers zullen Pincho (BW) nooit vergeten en treuren om zijn dood.

Wij wensen het mens van Pincho heel veel sterkte toe met het verlies van zijn maatje.

Verdronken kat....

Zojuist kregen wij het bericht dat er uit de Haven een grote, rode, waarschijnlijk ongecastreerde kater is opgevist. Hij is vermoedelijk door verdrinking om het leven gekomen en moet langere tijd in het water hebben gelegen. Omtrent de identiteit van de kat is nog niets bekend, maar wij vrezen dat het hier een bekende van het LKB betreft.
De haarfabriek zal door de dierenambulance worden opgehaald en men zal proberen het mens van de kat op te sporen voor identificatie.
Mevrouw Katblad meende aan de hand van foto's de dode kat te herkennen, maar alleen de eigenaar kan daarover uitsluitsel geven.
Wij wachten vol spanning maar ook vervuld van droefheid af.
De Hoofdredacteur.

Zojuist kregen wij de bevestiging binnen: het is inderdaad Pincho (Bollewangen) die door mevrouw Aaf van "Kat Uit de Gracht" is opgedregd. Meer nieuws hierover volgt wanneer we op de redactie zijn bijgekomen van de schok.

zaterdag 25 februari 2012

Groot hart (of klein hartje?)

Oscar was weer druk bezig met het verbreken van zijn record Pergola-zitten, maar we konden aan zijn oogjes zien dat hij het eigenlijk al zat was; hij zat daar  pas een kwartiertje en had dus nog heel veel (zware) tijd te gaan.
Mevrouw K. ging maar eens naar buiten om een praatje met hem te maken en hem te vragen of hij niet iets "beters te doen" kon verzinnen.





Wel, we kwamen niet eens aan onze vraag toe, want zodra we één stap buiten de deur hadden gezet kwam de Os al van de Pergola af. Het verlangen om zijn record te breken was dus toch niet zo groot geweest blijkbaar.
Nee, Os wilde liever doen wat hij eigenlijk altijd het liefste doet: samen met de fotograaf nieuws maken voor het Katblad! En dat betekende dus dat er gewandeld moest worden.
Gelukkig had mevrouw K. net even vrij en ook wel zin in het lopen van een rondje, en zo kwam het dat vrouw en de haarfabriek/reporter naar de Kruidentuin wandelden.

Tot onze verrassing werden wij gevolgd door de Boez. Waar hij nu zo plots vandaan was gekomen weten we niet, maar in elk geval waren we blij dat hij ook weer eens van de partij was.
Boez is trouwens nooit op zoek naar nieuws voor het Katblad maar doet altijd lekker zijn eigen zin. Wij hebben in het verleden diverse pogingen gedaan hem te ruilen (bij Wilma's opvang) voor een exemplaar dat meer feeling heeft voor het reporterswerk, maar zonder succes. Inmiddels hebben we geaccepteerd dat we één reporter in dienst hebben die geen moer uitvoert en eigenlijk zijn brokjes niet verdient, maar gelukkig vult zijn vriendje Oscar het gat op door vele overuren te maken. En daar de Boez en Oz boezemvrienden zijn en we hen niet meer uit elkaar kunnen halen, roeien we maar met de riemen die we hebben, zeg maar. Gelukkig is mevrouw K., ondanks zijn gebrek aan journalistiek talent, erg op Boezelmans gesteld, hebben zij daardoor een zeer goede band en dat maakt ook weer een hoop goed. Boez maakt ons bovendien vaak aan het lachen en u weet: lachen is belangrijk voor een goede gezondheid....
Afijn. Dit alles weer eens terzijde en we gaan terug naar de Kruidentuin om te kijken wat daar verder gebeurde.

Terwijl de Os naarstig op zoek was naar nieuws, klom de Boez in de boom in het midden van de tuin.
De Moerbeiboom inderdaad.
Hij maakte er ons op attent dat er een mens met blafbeest voorbij liep (langs de Gevaarlijke Weg) maar de fotograaf vond dat minder interessant; wij zagen liever dat de Boez wat kunstjes deed of tenminste een beetje leuk ging zitten po(e)seren in de boom. Dat deed hij tenslotte ook; u ziet het resultaat onder andere in de nieuwe kop van ons Katblad, en de foto's hiernaast vinden wij zelf ook best wel grappig.

Het blafbeest was blijkbaar erg interessant, want Boez ging nog een paar takken hoger zitten om niets te hoeven missen van zijn verrichtingen, hoewel, het kan ook natuurlijk zo zijn dat Boez er zeker van wilde zijn dat het blafbeest ver genoeg weg was voordat hij besloot weer uit de boom te komen.
(Gewoon simpel nieuwsgierigheid, denkt u? Ja, zou zomaar kunnen inderdaad....)








Daar alle aandacht van de fotograaf de laatste minuten gericht was geweest op de fratsen van Boezelmans, voelde Oscar zich een beetje verwaarloosd. Hij was tenslotte De Reporter, we waren op zoek naar nieuws gegaan, en hij deed zijn werk terwijl wij ons met de kunstenmaker Boez vermaakten. Geen wonder dus dat Os pogingen deed de lens van de camera op zich gericht te krijgen door eveneens in de boom te klimmen.





Ja, en dan krijg je dit, heh?
Boez wilde de aandacht weer eens niet delen. Vriend of geen vriend, Boez is en blijft een jaloers ventje dat slecht kan delen. Waarschijnlijk is dat de schuld van mevrouw K., omdat zij de snert-reporter altijd stiekem meer verwent dan de andere haarfabrieken, en hem blijft behandelen als de Benjamin. Het kan ook zijn dat bij haar, op de achtergrond in haar gedachten, zich nog steeds het gruwelscenario afspeelt van de verdwijning van de Boez, nu alweer bijna een jaar geleden, en dat zij daardoor elke dag weer dankbaar is voor het feit dat de Boez na een week werd gevonden, helemaal uitgehongerd en doodsbang, maar nog wel levend. En dat zij hem daardoor extra in de gaten houdt en zich zorgen maakt om het kleine ventje. Nee, helemaal niet nodig maar toch. Hebben wij een psycholoog onder onze lezers? Zo ja, graag uw commentaar....

Maar goed, Os houdt er niet van om afgewezen te worden, dat is weer zijn allergietje, zeg maar. (Ja, wij komen hier vast nog wel eens op terug.....) Os bleef geen moment langer in de boom en spoedde zich derhalve en zeer beledigd terug naar de vaste grond.

Boez bleef triomfantelijk zitten en
Os klom dus uit de boom, dat kunt u nog net op deze foto zien als u goed kijkt.
De fotograaf had genoeg foto's van de Benjamin gemaakt en de aandacht ging nu weer uit naar onze Top-reporter. En daar die genoeg had van de Kruidentuin (en de Boez) en het rondje wilde voltooien, liepen wij met hem de Parallelstraat in. Daar voegde de Boez zich al snel bij ons, en even later waren de twee gelukkig weer goede vriendjes. Nee, Oscar blijft nooit lang boos; hij heeft een groot hart.... (Of was het nu een klein hartje? Afijn, u begrijpt vast wel wat wij bedoelen, toch?)

vrijdag 24 februari 2012

Mislukte hinderlaag en andere ongein

In de Hoftuin kwamen wij Igor tegen. Hij lag wat te rollen tussen de sneeuwklokjes en leek verder weinig te doen te hebben. Igor stopte direct met de klokjespletterij toen hij zag dat Oscar met de fotograaf was meegekomen. Zo te zien had hij wel zin in een verzetje, dus onze komst kwam hem zeer gelegen.







Oscar zag Igor ook, maar zijn staart ging naar beneden en zijn ogen stonden plots op onweer. Os was namelijk van huis gegaan met de bedoeling nieuws te verzamelen voor het Katblad, en dus niet om een lastig ventje van zich af te houden.
Maar zou Igor dan wel lastig worden? En hoe kon Os dat eigenlijk van te voren weten?






Wel, Os heeft blijkbaar een goede antenne voor dat soort dingen en bovendien kent hij Igor ondertussen goed. Want inderdaad, Igor kwam tussen de bollen vandaan en begon Oscar hinderlijk te volgen. Zoals gewoonlijk, kunnen we wel stellen.
Maar wat de fotograaf ook had gezien (en Os en Igor niet), was dat ondertussen ook de Wams de tuin had betreden en zich had verstopt achter de lavendelstruik. Dat kon nog leuk worden!
Waar, wilt u weten? Nou, plak achter Oscar nog een Os, en u ziet een klein, wit vlekje; dat is namelijk een poot van Wamy.

Doch Wamy kreeg nog niet zijn zin want Os keerde zich plots om omdat hij iets interessants had geroken onder het tuinbankje. En Igor bleef natuurlijk achter de Os aanlopen omdat hij op zijn beurt weer zeer geïnteresseerd is in wat zich onder de staart van Oscar bevindt. Ja, wat dat betreft is Igor een beetje gepreoccupeerd, dat hebben wij als eens vaker laten zien en over verteld. Ziet u trouwens nog dat witte vlekje achter de struik? Wamy zat nog steeds te wachten inderdaad. Zou de Wams zijn zin nog krijgen? Hij was er geduldig genoeg voor, maar het lot besloot anders.

Met medewerking van en dank aan de Borderliner dus.
Jawel, het blafbeestje kwam (aangelijnd gelukkig) plots luid blaffend en grommend de tuin in, Oscar vloog langs de lavendelstruik en vluchtte door de Poort naar de Katbladstraat en Igor stoof in paniek een heel andere kant uit, namelijk in de richting van de trap waarlangs hij altijd naar huis teruggaat.
Wamy was blijkbaar al weg, want hem zagen wij niet meer.
Wel, het had geen zin meer om nu te blijven, dus verliet de fotograaf de tuin ook.

Net voordat we de Poort doorgingen, zagen wij dat Igor (blafbeest was weer vertrokken) triest onder de boom was gaan zitten, want nu had hij plots niemand meer om mee te spelen.
Wij beloofden hem om later terug te komen met één of meerdere reporters, en deden dat ook. Maar daarover later meer.

Voor de fans van Gijs

Gisteren kwam Zwarte Gijs langs, maar we weten niet wat hij nu precies kwam doen. Hij snuffelde een tijdje aan de Campanula onder ons raam en bleef daar een tijdje rondscharrelen.

Nu zult u misschien denken: Nou en? Wat is daar nu zo bijzonder aan?
Wel, wij zien Gijs niet zo vaak meer de laatste tijd, en vandaar dat wij elk beetje nieuws over hem willen melden, al was het alleen maar voor zijn fans...



Wij dachten trouwens eerst dat het Lima was die onder ons raam scharrelde, want vooral van bovenaf lijken deze twee haarfabrieken sprekend op elkaar, behalve dan dat Zwarte Gijs iets flinker van formaat is. Maar er is nog een verschil, en dat is het feit dat Z.G. een zwarte polsband om zijn linkervoorpoot heeft. Wel, toen deze haarfabriek er even later vandoor ging, zagen wij zijn polsband en dus konden we zodoende vaststellen dat de scharrelaar Gijs was geweest.
Tot zover dit totaal onbelangrijke nieuws....

Midden op straat en korte grom

Mevrouw Troy heeft gisteren na haar ontbijt geruime tijd roerloos midden op straat gezeten en staarde vanaf die plek onophoudelijk naar de achterzijde van een wielhuis.
Na een poosje ging onze fotograaf maar eens kijken of er misschien iets achter het wielhuis zat, lag of stond, maar daar was geen sprake van. Ook de achtergelegen Poort was leeg.
Wij weten niet wat er in het kopje van T. Troy omging en hielden haar voor de zekerheid maar in de gaten; ze lijdt immers aan Katzheimer en wij waren er niet zeker van of zij van plan was te blijven zitten in geval van aanstormend verkeer.

Gelukkig was het rustig op straat en hoefden wij niet in te grijpen.
Op het moment dat mevr. Troy Wamy zag opduiken in onze straat, besloot ze naar de redactie terug te keren. Normaal gesproken gaat zij voor niemand op de loop, maar we denken dat ze nog steeds niet goed in haar vel zit en daarbij op het ogenblik ook wat meer last heeft van haar dementie. Wij moesten namelijk de deur voor haar openen omdat ze niet meer leek te weten dat wij een kattenluik hebben, en vervolgens kroop ze onder het logeerbed waar zij in een niet bepaald onspannen houding urenlang bleef liggen. Toen haar mens even een kijkje bij T.Troy kwam nemen, liet de hoogbejaarde haarfabriek een korte grom horen...