Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

vrijdag 27 februari 2015

Ik snap er niks van en kan er niet aan wennen

Oscar:
Ik ben blij dat het weer wat beter weer wordt want ik ben niet blij met dat geval met wielen. Ik vertrouw dat apparaat voor geen drol en dat heeft te maken met mijn verleden waarin een kinderwagen een grote rol speelde in mijn leven. Ook daar was ik niet blij mee.
Ik ben tenslotte, mede in verband met die kinderwagen, vertrokken uit mijn vorige huis omdat ze hier dus niet zo'n dergelijk ding hadden, en nou staat er dus tóch ook hier zo'n geval met wielen.
Dus nu het wat beter weer is, ben ik het liefst zoveel mogelijk buiten want dan heb ik tenminste niks te maken met dat ding. Ik kom voornamelijk nog binnen om te eten, en als ik wil rusten ga ik naar de bovenverdieping, waar het dus geheel wielvrij is. Daar voel ik me veilig en kan ik in vrede mijn uiltjes knappen.
Jawel, ik heb het aanvankelijk nog even geprobeerd op het bed in de huiskamer, maar die vier wielen deden uiteindelijk toch de deur voor mij dicht.
Ik begrijp dat mevrouw K. dit ding blijkbaar nodig heeft, maar dat betekent nog niet dat ik eraan kan wennen.
U ziet mij op hier op bovenstaande foto staan kijken naar mevrouw K. en haar wielding. Het wielding staat nu stil want K. zit aan de tafel, maar ik vertrouw het dus niet, en daarom moet ik steeds alles goed in de gaten houden. Ja, ik heb net wat brokjes gegeten, en sta nu te overwegen of het veilig genoeg is weer langs dat ding naar buiten te lopen.

Zolang dat ding daar heel stil staat te wezen, heb ik er weinig moeite mee, maar zodra het in beweging komt, raak ik over mijn toeren.
Nu zegt iedereen dat ik er maar gauw aan moet wennen, maar dat maak ik dus zelf wel uit.
Zo zijn er meer zaken die ik liever zelf uitmaak. Kijk, ik vind K. een lief mens en toon dat graag door langs haar benen te strijken met mijn lijf en staart. Dat wordt echter niet altijd meer door haar op prijs gesteld. Het schijnt dat ik haar linkerbeen moet ontzien, terwijl ik juist daar het liefst langs ga om haar wat extra liefde te geven. Maar ze heeft dus iets over haar scheenbeen lopen, wat ze een litteken noemt, en daar zitten nietjes in. Heel veel nietjes over een plek van wel 20 centimeter, zegt ze. En dus is het wat overgevoelig daar op dat been. Nu dacht ik juist een beetje van die pijn weg te kunnen nemen door mijn liefdevolle aanrakingen, maar dat mag niet. Ze is weliswaar heel dankbaar voor mijn goedbedoelde aanrakingen, maar duwt me wel elke keer zeer beslist weg van dat been. En dat terwijl de kopjes van de Boez tegen haar gezicht of in haar haren wel welkom zijn.
U zult snappen dat ik het allemaal vreemd vind wat hier bij het Katblad gebeurt, en dat ik verlang naar de gewone gang van zaken, dus zoals het was voordat K. opeens voor een paar dagen verdween.
Als het aan mij lag zou dat ding met die wielen gelijk weer de deur uitgaan, maar K. zegt dat dat voorlopig nog even niet kan. Ik weet niet of ik dit volhoud en snap niet waarom dit nu allemaal nodig is. En daarom ga ik maar weer naar buiten dus.

woensdag 25 februari 2015

K. is weer thuis

Dit is Cera tijdens voedertijd, ergens vorige week. Toen lag K. dus in het ziekenhuis om zich een nieuwe knie aan te laten meten.
Cera heeft daar geen last van ondervonden; zolang zij maar genoeg aandacht en hapjes krijgt, maakt zij het goed. Bovendien heeft ze altijd de buurvrouw nog, mocht ze zich ietwat eenzaam voelen.








De jongens hadden er wat meer moeite mee dat mevrouw K. plots vertrokken was.
De Boez lag heel vaak boven op het grote bed en probeerde daar onder het dekbed te kruipen om te zien of K. zich daar misschien had verstopt.
Dat had zij niet.
Ook (heeft K. tenminste begrepen) waren Boez en Os vaak te vinden op het gereedstaande bed op de benedenverdieping, waarop mevrouw K. zou gaan slapen als zij weer thuis was gekomen met haar nieuwe knie.
Zie hiernaast onze nieuwe opstelling.

Wel, sinds afgelopen weekend is K. weer thuis, na een afschuwelijke week in het ziekenhuis. Nee, de zorg in een ziekenhuis is niet meer wat het vroeger was, ondanks de verhoogde verzekeringspremies.
In de zaal met 4 bedden konden slechts 2 patiënten liggen omdat er niet voldoende verpleging is voor 4.
Wasbeurten waren schaars want er zijn tegenwoordig voorverpakte natte washandjes voor de patiënt, met gebruiksaanwijzing, dat dan weer wel. Maar je zal maar niet in staat zijn zelfstandig uit je bed te komen; dan heb je een probleem! Om van tandenpoetsen maar niet te spreken.
De paar verpleegkundigen die er zijn, rennen zich rot met po's, medicijnen en bloeddrukmeters e.d. Verdere persoonlijke verzorging schiet erbij in. En controleer vooral je pillenbakje, want dat kan zomaar incompleet zijn of er ligt zomaar een nieuw kleurtje in waarvan je niet weet waarvoor dat is. De verpleging trouwens ook niet altijd...
Je mag blij zijn als ze je achternaam kennen, al heeft iemand daar dan "de" of "van" voor gezet; verbeteren heeft geen zin, ze onthouden het toch niet. Niet de schuld van de verpleging, ze doen hun best maar alles moet snel-snel. Een po-stoel bleef 2 dagen (vol plas!) naast een leeg bed staan, totdat mevrouw K. een verzoek indiende de meurende bak te verwijderen.

De verpleegster liep rood aan en stamelde verontschuldigingen...
Vier dagen vóór de operatie moesten de patiënten (heup, knie) zich elke dag wassen (ook haren) met Betadine, en de neusgaten insmeren met een desinfecterende zalf.
Na de operatie nog 4 dagen hetzelfde, om alle mogelijk opgelopen bacteriën mee om zeep te helpen.
Echter, na de operatie was daar geen enkele sprake van, al helemaal niet als je niet zelf naar een kraan kon komen. Het dure goedje werd niet vergoed door de verzekering. Wie biedt?
Van voldoende nachtrust in het ziekenhuis kan al ook geen sprake meer zijn, merkte mevrouw K. De hele nacht door rijden er karretjes door de gangen en de verpleging mag tegenwoordig op hakjes lopen. Verder was het zaaltje waar K. verbleef (met deur open) gelegen op 3 meter afstand van de balie, waar verpleging, artsen en technische dienst regelmatig kwamen overleggen, en waar drie verschillende telefoongeluidjes vandaan kwamen.
K. had ook nog een lijst ingevuld met dieetwensen, en daar zij zich aan een vezelrijk dieet dient te houden, had zij dat ook netjes aangegeven. Behalve een lichtbruine boterham waren er in de maaltijden verder geen vezels te bekennen. Ze kon kiezen tussen witte rijst of bami, speklapje en puree, en het stukje zalm was vrolijk voorzien van stukjes paprika, waarvan K. had aangegeven dat ze daarvoor allergisch was. Op de dag van vertrek kreeg K. nog een zakje met vezels toegeschoven, maar geen maaltijd meer...

Boven ziet u Os en de Boez, samen vast van plan om niet meer van de zijde van mevrouw K. te wijken. Dat was wel heel erg lief natuurlijk, maar niet zo handig voor K. en haar nieuwe kniegewricht met een snee (en hechting met nietjes) van ongeveer 20 cm lengte.

Bovenstaande foto's werden gemaakt door mevrouw Inge, waarvoor onze hartelijke dank.
K. zelf is nog niet in staat om plaatjes te schieten omdat zij beide handen nodig heeft voor de steun en het sturen van haar rollator, of de steun van haar twee krukken.
Zij wordt verder door lieve mensen goed voorzien van etenswaren en dranken, en komt zelfs in aanmerking voor thuishulp en fysiotherapie aan huis. Ook is er hulp bij het uitscheppen van de kattenbakken, dus wat dat betreft is er geen vuiltje aan de lucht.
Behalve?
Oscar is als de dood voor de rollator en komt beslist niet binnen als K. met dat apparaat in de deuropening staat. Krukken dan? Cera is als de dood voor de krukken van mevrouw K. en komt beslist niet binnen als K. met haar krukken in de deuropening staat.
Boez is bang voor beide, maar waagt het er toch op en rent snel onder de rollator door of langs de krukken.
Het is dus fijn om bezoek te krijgen die de haarfabrieken binnen roept, maar verder zullen onze reporters toch maar moeten wennen aan de hulpmiddelen van K. Het kan namelijk best nog wel even duren voor K. weer met volle kracht op twee stevige benen verder door het leven kan gaan!
Wij zouden het erg fijn vinden als u daarom af en toe even aan haar denkt en een kaarsje voor haar opsteekt of een gebedje voor haar opzegt. Meer vragen wij niet van u...

vrijdag 13 februari 2015

Stilzitten!

Nou, een beddensprei was het dus niet, en wij hebben bovendien besloten dat sommige mensen nooit meer mogen raden. Het lijstje met namen van de te verbannen personen zal binnenkort in dit Katblad geplaatst worden.
Als er tenminste Wifi in het ziekenhuis is, en wij ontvingen laatst het bericht dat dit met de hoogst mogelijke waarschijnlijk inderdaad het geval is.

Het ene uitstekende oortje is uiteraard niet van de Boez (want niet zwart) en ook niet van de Os (want niet wit).
Dan blijft er nog maar één mogelijkheid over.





Het was dus inderdaad Meipie C. die geborgenheid zocht onder een prachtige sjaal. Of de sjaal een zelf gehaakte of gebreide was, zijn wij vergeten te vragen. Bovendien maakt dat voor Cera helemaal niks uit.











Hier zit Cera weer bovenop, zonder bedekking dus. Ze voelt zich duidelijk zonder sjaal minder jofel, of misschien zelfs wel zeer ontevreden. Het feit dat zij ondertussen lekker geaaid werd, leek haar van minder groot belang.











Even later kreeg zij het (met enige medewerking van de sjaal-eigenaresse) het voor elkaar om zich weer achter het prachtige haakwerk te verstoppen.
Wij vermoeden nu dat Cera misschien wel een Burka-poes zou willen zijn, dat wil zeggen dat zij zich graag wil verschuilen voor de grote boze wereld, die immers vol zit met sterke Ozzen en gemene Boezen. Om maar niet te spreken over andere haarfabrieken die nog gevaarlijker zijn.
Mevrouw K. heeft nu besloten om haar een cursus te laten doen. Ze denkt daarbij aan een paar lessen "Verschuilen wordt huilen", "Je vacht is je pracht" of  "Een slimme Meipie is geen Leipie".
Cera denkt nog even na over een dergelijke cursus, ook al omdat zij zelf zal moeten bijdragen (eigen risico). Mocht zij pertinent weigeren een cursus te volgen (of in therapie te gaan), dan nodigen wij u graag uit om een aantal fraaie Burka's voor het Meipie te breien of haken. Maar die zal zij alleen willen dragen als ze ook tegelijkertijd bij u op schoot mag, en dan ook nog op een stoel op de redactie. Maar dan wel stilzitten, heh?

donderdag 12 februari 2015

Bijna medelijden...

Jawel, u ziet het goed:
Deze keer zit de Boez gevangen in de gang en is Oscar de pestkop.
Nou ja, helemaal gevangen zit ventje Boez niet want hij kan makkelijk door de kier naar binnen, maar dan krijgt hij vrijwel zeker van de Os een pets op zijn kop of staart. En dat risico wenst hij natuurlijk niet te nemen.








De Os meent het overigens goed, voor hem is het slechts een spel. Als de rollen omgedraaid zouden zijn, zou de stemming een stuk grimmiger geweest zijn!













Oscar daagt de Boez uit, maar die reageert niet. Dat komt doordat hij niet de regie heeft. Bovendien ziet hij ook niet de lol van dit spel in.
Boez is namelijk niet graag het slachtoffer. Wij hadden trouwens ook de indruk dat hij niet helemaal snapte wat nou de bedoeling van Oscar was.









Uiteindelijk gaf Oscar het op omdat hij trek kreeg in een brokje, en dat gaat altijd voor alles.
Vervolgens bleef Boez nog enige tijd teneergeslagen in de gang voor de deur zitten. Inderdaad, met een zeer appelige blik! We kregen bijna medelijden met hem... BIJNA, HEH?

Raadsel

De vraag is heel eenvoudig:
Wat stelt dit voor?
U mag één keer raden.

dinsdag 10 februari 2015

Vrije eetplek-keuze

De Boez:

Ik bepaal dus zelf waar ik eet, en dat heeft ze (mevrouw K. - red.)maar te pikken. U zag laatst op een foto hoe ik op de grote eettafel mijn diner nuttigde, maar als ik geen zin heb om daar te eten, kies ik de trap, een plek naast de ouwe kranten of bovenop het muurtje dat de keuken met onze huiskamer scheidt.
Ik weet van te voren nooit waar ik wil eten en bepaal dat pas als mevrouw K. de voerbakjes gevuld heeft en ermee loopt te leuren. Geen geleur wat Cera en Oscar betreft, want Cera eet altijd naast de klok en Oscar in de keuken, op de plek waar vroeger mevrouw Troy en haar zoon Japekoppie aten. Oscar heeft lang op het aanrecht willen eten, maar dat heeft mevrouw K. hem afgeleerd in verband met de Hygiëne, zeg maar. En de Os heeft dat dus geaccepteerd. Ik zou dat nooit doen. Vandaar ook dat ik zo af en toe kies voor het stukje aanrecht ter hoogte van de koffiemachine, en als ik mijn Gourmet daar dan niet krijg, eet ik gewoon niet. Dat geldt trouwens ook voor de andere plekken die ik uitkies. Als mevrouw K. me daar niet bedient, hoef ik niet te eten want het gaat mij gewoon om het principe van de vrije keuze.
Goed, dat leuren van K. betreft dus mijn voerbakje. Vaak weet ik, als ik binnenkom na de bekende geluiden van de klik van het blikje en alles wat daarop volgt, nog niet waar ik op dat moment het liefst mijn Gourmet wil gaan nuttigen. Dus soms loop ik naar het aanrecht (ter hoogte van de koffiemachine), en als K. mijn bakje daar dan neerzet, loop ik af en toe daarvan weer weg. Dan voelt die plek op dat moment dus niet goed voor mij. Dan loopt ze met mijn bakje naar de stapel kranten, maar het kan zijn dat ook die plek voor mij op dat moment niet volstaat. Als ik dan aangeef dat ik ook niet op de tafel wil eten, gaat ze naar de gang en zet het bakje neer op de breedste traptrede. Ik zou dan alsnog kunnen besluiten om terug te keren naar het muurtje (zie foto), maar dan is er al zoveel tijd verstreken dat de Os inmiddels zijn portie al bijna heeft weggewerkt en mij vervolgens dus komt lastigvallen. Doet hij dat, dan ben ik zo naar boven verdwenen. Ik ga namelijk niet de strijd aan voor slechts een derde blikkie van dat spul. Als hij dat zo lekker vindt, moet hij maar vooral ook mijn portie opvreten, dat zal mij worst wezen. Maar het komt ook vaak voor dat ik enorme honger heb, dat het een speciaal smaakje betreft waar ik toevallig heel veel zin in heb, en in dat geval kies ik al meteen het liefst voor de trap, dus zover mogelijk van de Os vandaan. Er zit dus best wel een beetje logica in mijn gedrag.

Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is zo, want binnenkort zou er misschien een crisissituatie kunnen ontstaan omtrent mijn wensen qua eetplek.
Het is namelijk zo dat K. een paar daagjes weggaat. Dat heeft met haar knie te maken. En dat betekent dat wij ons ontbijt en diner door andere mensen geserveerd gaan krijgen, mensen die misschien niet zullen weten of begrijpen dat het bij mij nogal nauw luistert. Ik maak me daar een beetje zorgen over, vooral omdat ik de Os niet vertrouw; hij is namelijk dol op Gourmet en zal, als hij de kans krijgt, behalve Cera's portie ook nog de mijne willen hebben.
Maar goed, ik moet er maar op vertrouwen dat het allemaal goed zal gaan. En dat K. ervoor zorgt dat er genoeg Gourmet in huis zal zijn, zodat er eventueel in noodgevallen voor mij een tweede blikje kan worden geopend. Het is maar een suggestie van mijn kant...

maandag 9 februari 2015

C' est la vie...

Afgelopen weekend is Charli weer enkele keren bij ons op bezoek geweest. Hij wordt nu toch wel heel vel over been, merkte mevrouw K. op.
Uiteraard moest Charli de voerbakjes van onze reporters inspecteren, een ander doel heeft hij niet meer en van het markeren van zekere plekken ziet hij de laatste tijd ook maar af.
Het zal de leeftijd wel wezen.







Wel stond hij nog even bij de krabpaal stil, net op het moment dat de Boez zijn intrede deed.
Boez kroop onder de eettafel en deed verder geen moeite om Charli te verjagen. Charli gebruikte de krabpaal tenslotte toch maar niet.

















Daarna verdween hij door het luikje weer naar buiten. Hiervoor nam hij ruim de tijd, waarschijnlijk heeft hij last van stramme spieren en moeizaam werkende gewichten.
Wij hebben zeer met hem te doen, de ouderdom komt bij hem duidelijk met gebreken.










De Boez klom op de vensterbank om Charli na te kijken. Normaal gesproken reageert Boez altijd zeer negatief en fel op de binnenkomst van andere haarfabrieken, maar in het geval van Charli is zijn agressie blijkbaar niet meer nodig.

Mevrouw K. voelde zich wat triest geworden toen ze Charli zich zo moeizaam door het luik had zien worstelen. Dit heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat Charl de oudste zoon is van wijlen mevrouw Troy en de broer van onze, ook al overleden, Japekoppie. Tja, c'est la vie, zullen we maar zeggen.

Achterstallig nieuws

Achterstallig nieuws:

Oscar is afgelopen week de sneeuw in gegaan om een reportage te maken. Helaas kon mevrouw K. niet met hem mee wegens slipgevaar.
Os ging niet direct op stap omdat hij eerst de buitensituatie goed in zich op wilde nemen.
U ziet hem hier zitten studeren op de stoel bij het Poezenloket.







Na veel wikken en wegen ging de Os toch maar aan het werk. Hier gaat hij op weg naar (vermoedelijk) de Kruidentuin.
Oscar bleef niet lang weg en vertelde ons bij thuiskomst dat hij niets had gezien wat het vermelden waard was. Na het eten van enkele brokjes sprong hij op zijn kussentje en zocht daar met zijn pootjes de warmte van de radiator op.

Wij zullen Oscar op zijn woord moeten geloven, anders was hij wel wat langer buiten gebleven.

zondag 8 februari 2015

Haat en nijd tijdens aangename digestie

Gisteravond werden wij opgeschrikt door een luid en lang aanhoudend haarfabriekengejank, afgewisseld door oorlogskreten. Omdat K. erg nieuwsgierig was, keek zij tussen de jaloezieën door naar buiten om zo vast te kunnen stellen welke haarfabrieken het tumult veroorzaakten.
Zij werd daarbij begeleid door Oscar, die grommend van zijn kussentje was gesprongen om zo zijn ongenoegen te ventileren. Het geluid kwam dan ook wel van erg dichtbij.
Toen de foto was genomen, keerde de Os terug naar zijn kussentje, wel nog steeds grommend maar ook erg terugverlangend naar de warme radiator. En bovendien had hij avondverlof.

Omdat mevrouw K. de ruziënde haarfabrieken niet direct herkende, ging zij, nieuwsgierig als zij is, toch maar even de vrieskou in. Natuurlijk liet zij de voordeur niet openstaan, anders zou het zomaar een zeer lange avond voor haar kunnen worden; zij kent immers haar eigen fabrieken en dus ook de ontsnappingsdrang van haar 3 reporters op voor haar onmogelijke en ongewenste tijden.
K. wist een aantal foto's te maken, waarvan deze de minst slechte is.
Bij nadere beschouwing van de geschoten plaatjes menen wij aan de rechterkant Grote Snor te herkennen (tijd niet gezien!) en links de dakartiest van wie wij de naam even zijn vergeten. Ja, die uit Iwan's straat inderdaad. Maar wij kunnen ons vergissen, en de snijdende koude en het late uur maakten dat mevrouw K. niet de moed op kon brengen nog meer foto's te maken. Ja, u moet het dus met dit ene plaatje doen, het zij zo.
Wij weten nu uit betrouwbare bron dat Grote Snor nog steeds regelmatig op bezoek komt bij Gizmo, en dat er sprake is van een (door Sonny en Wamy zeer ongewenste) liefdesrelatie tussen hem en haar.
Van de linker haarfabriek weten wij verder niet veel, of eigenlijk niks, behalve dan dat ie blijkbaar GS (Grote Snor) niet zo aardig vindt, en dan drukken wij ons bescheiden en zachtjes uit. Het kan dus zijn dat de ruzie tussen de twee amokmakers een conflict op het vlak van de liefde betrof, maar voor hetzelfde geld was er strijd om onze twee Nepetaplanten, of het recht van overpad in het territorium van onze eigen haarfabrieken.
Wij vroegen Oscar om zijn mening.

Oscar echter was weliswaar gestopt met zijn gegrom, maar niet tot commentaar bereid omdat hij gestoord was geworden tijdens zijn aangename digestie, iets waar hij heel veel waarde aan hecht.
Helaas moesten wij het dus doen zonder Oscars mening over de haat-en-nijd-strijd vlak voor onze deur.
Wij bieden daarvoor onze oprechte excuses aan.

Lekker kotsen is af en toe gewoon nodig!

Achterstallig nieuws:

De Boez is afgelopen week een dagje ziek geweest. Omdat hij vermoedelijk erg misselijk was geworden, ging hij eerst naar buiten om hier en daar wat groens te eten.
Vervolgens kwam hij dat binnenshuis uitkotsen. De eerste hap kots (onder de stoel van K.) was het grootst. Hierin was ook duidelijk het groen zichtbaar. Wij hebben echter niet uitgezocht welk groen het hier betrof.
De rest van de dag heeft hij nog meer van dergelijke happen, maar dan van kleiner formaat, achtergelaten, verdeeld over twee verdiepingen. Gelukkig bevatten de brokjes die hij eerder die dag tegen beter weten in tot zich had genomen niet al teveel kleurstof.
's Avonds was hij weer zo opgeknapt dat hij aan het diner verscheen, maar eiste wel dat hij dat kon nuttigen op de grote eettafel (zie hieronder). Ook zat het erg mee dat hij deze hap (Gourmet) binnen heeft weten te houden. Daarna knapte hij snel weer op.


zaterdag 7 februari 2015

Dakinspectie door een chagrijnige Boez

Toen ik op het dak kwam was Oscar er al, en Cera ook. Ik was een beetje aan de late kant omdat ik eerst nog een grote boodschap moest doen bij de boom aan de voorkant van het huis, en zoiets kost nou eenmaal tijd.

Ik zag Oscar op het dak van Charli zitten en vroeg me af wat ie daar deed of wat hij zag.
Op deze foto ziet u hoe ik naar de Os sta te kijken terwijl hij naar iets in de verte staart. Cera zat op dat moment op de Koepel, dat is juist. Ik had haar inderdaad best wel zien zitten, maar soms is het beter om iemand te negeren en je niet te laten afleiden.










Maar toen kwam ze dus naar me toe om me te begroeten, dat zul je net zien. Ja, ze stoorde me en daar hou ik niet van, dat probeerde ik net ook al duidelijk te maken, alleen dan met andere woorden.
Nee, ik heb haar geen snauw gegeven maar gewoon heel boos aangekeken, en als ik dat doe, gaat ze altijd vanzelf wel weer weg. Ze is namelijk best wel een beetje bang voor me, en ik wil dat vooral zo houden omdat ik nu eenmaal de baas ben en het voor het zeggen heb. Bovendien is het mijn dak en ze mag blij zijn dat ik haar daar toelaat.


Mevrouw K. stond in de deuropening met haar camera om foto's van me te maken. Ik ging naar haar toe opdat ze niet dat gladde dak op hoefde te stappen.
Maar ik had nog veel te doen dus kon ik niet te lang bij haar in de buurt blijven.










Op dat moment wist ik nog steeds niet precies wat ik van plan was, en daarom keek ik eerst maar eens naar beneden, daar waar de oude Poekie heeft gewoond. Maar omdat er verder niks te zien was, heb ik niet zo lang naar beneden staan kijken. Nee, dat heeft namelijk geen zin, dat heeft u goed opgemerkt. Tsjongejonge...









Omdat ik nog niet had besloten wat ik vervolgens zou gaan doen, ben ik me eerst maar gaan wassen. Niet dat dat erg nodig was, maar wel omdat ik dan beter kan nadenken. Ik snap niet waarom mevrouw K. dat op de foto heeft gezet want zo bijzonder is dat wassen niet.









Nee, ik heb niet gezien dat Oscar op dat hoge dakje stond en hoe hij naar beneden gleed. Ja, ik had het te druk met andere dingen, zoals het bedenken wat ik hier eigenlijk kwam doen. Nee, hij gaat maar lekker zijn eigen gang, het interesseert me niet zo wat hij allemaal uitvreet omdat het meestal toch niks bijzonders is.
Ik had geen zin om met de anderen op te trekken, dus toen Oscar me kwam vragen om met hem mee te gaan, heb ik daar niet op gereageerd. Ik hou er niet van om te doen wat anderen willen, ik ga liever mijn eigen gang.


Dit is niet zo'n interessante foto omdat ik gewoon nog wat zat te mediteren. Ja, gaat u maar door met de volgende. Nee, ik was niet boos maar zat te mediteren, dat zeg ik toch?

Dit is ook niks. Nee, ik was gewoon nog even teruggegaan om te kijken of ik toch niks had gemist op dat plaatsje daar beneden. Toen had K. inmiddels de deur helemaal opengezet, dus kon ik er niet goed meer bij. Ja, dat was erg lastig.







































Daarna ben ik in het raamkozijn gesprongen want daar was nog niemand anders geweest. Nee, het raam was dicht, dat zie je toch? Nou, zeur dan niet zo.

Ik wilde toen graag even mijn nagels gaan doen in het houtwerk, maar toen begon K. te schreeuwen dat dat niet mocht. Ze is namelijk bang dat ik iets kapot maak en dat we dan weer lekkages krijgen, en omdat ze in de keuken laatst ook al een waterballet had door een kapotte kraan, deed ze daar erg moeilijk over. Ja, ze geeft mij namelijk altijd de schuld van alles, terwijl ik altijd erg lief ben en helemaal nooit iets kapot maak, behalve heel soms. Nee, dat schaaltje laatst viel vanzelf van het aanrecht, ik zat er minstens een halve meter vandaan.





Nou, toen was ik het dus zat, die hele fotosessie op dat kleine stukkie dak. Ja, ik had het helemaal gehad met die fotomakerij op die paar vierkante meter en ben toen hogerop gegaan om lekker in mijn eentje de hogere daken te verkennen. Nee, mevrouw K. kon mij daar niet kieken vanwege haar knie, en dat was maar goed ook want zo kon ik daar rustig mijn gang gaan zonder dat iemand zich met mij bemoeide.
Ja, ik heb daarboven heel interessante dingen gezien maar ga verder niet vertellen wat, ik hou dat namelijk liever voor mezelf, snapt u? Zijn we nou eindelijk klaar?

vrijdag 6 februari 2015

Dakinspectie door de Os

Oscar:
Toen ik op het dak arriveerde, zat Cera op de Koepel. Verder heb ik nauwelijks naar haar omgekeken want ik had mijn eigen inspectie te doen en had daar al mijn aandacht bij nodig.
Nee, ik ben geen enkel ogenblik echt in gevaar geweest, als ze dat zeggen is dat gewoon niet waar en zitten ze te overdrijven. Maar ik ben nu eenmaal van mening dat als je iets doet, dat ook goed moet doen, en dat geldt in het bijzonder voor een dakinspectie.
Ja, hier sta ik nog even rustig de situatie te bekijken, want je weet immers maar nooit of er nog indringers of vreemden op het dak zitten. Vandaar dus ja.










Op deze foto kunt goed zien dat het hier en daar nog nat is. Ook daar moet je natuurlijk rekening mee houden als je één of meerdere daken gaat inspecteren.






























Het klopt dat ik hier nog steeds bezig ben om vooronderzoek te doen, wat inhoudt dat ik de omgeving eerst helemaal afspeur voor het geval van u weet wel. (Had ik toch al uitgelegd? Ja, doe de volgende foto maar.)










Hier ziet u mij het houthok (open haard - red.) van de buurvrouw inspecteren. En deze buurvrouw is dus het mens van Charli, maar die was er niet. Nee, Charli komt nog nauwelijks op het dak.
Ja, dat hok was leeg, dat heeft u goed gezien.
U mag nu door naar het volgende plaatje omdat ik over deze verder niets meer te vertellen heb.

















Hier loop ik naar de plek toe waar Luna altijd zat te poepen. Ja, gewoon op de stenen. Nu groeien daar bolletjes mos en het ruikt er nergens meer naar Luna of poep want dat heb ik gecontroleerd.

















Ach, dit is ook een leuke, vindt u niet? Dat was vlak voor uw voeten, mevrouw K., inderdaad, en ook vlak voordat ik de hoogte inging. Heeft u daar ook foto's van? Oh, die komen zo.
Op deze foto kun je trouwens ook heel goed zien hoe slank ik eigenlijk in feite ben; de meeste foto's vertekenen behoorlijk en dan beginnen onze lezers weer zo te mekkeren dat ik zogenaamd dik ben. Nee, dat ben ik dus niet, maar ik ben wel erg gespierd.





En doordat ik zo enorm sterk ben, zat ik binnen een paar tellen op dit dak.
Hoog was het wel inderdaad, maar ik was zoals altijd erg voorzichtig. Nee, ik ben geen enkel moment in gevaar geweest al vond u het eng wat ik deed. U mag best wat meer vertrouwen hebben in mijn beoordelingsvermogen en spierbeheersing.








Natuurlijk kwam ik dan ook niet te dicht bij de rand zoals u kunt zien. Ik zag nog ergens beneden Cera zitten, en ik zag ook dat zij naar me zat te kijken. Nee, dat maakte me niet veel uit, ze doet maar.












Er was verder niet veel bijzonders op dat dakje, dus ik ben daar niet zo lang blijven rondhangen.
Toen kwam ik erachter dat de afdaling minder makkelijk ging dat het erop opklimmen. Ik had al mijn nagels nodig om niet naar beneden te glijden, of te storten zeg maar.
























Doe deze maar iets groter, dan kunnen ze m'n nagels beter zien. Nee, het is inderdaad geen mooi gezicht. En K. kreeg last van haar oren omdat het net zo klonk als op een schoolbord, zei ze.

Hier ben ik er bijna.
Gelukkig had ik geen haast dus kon ik ruim de tijd nemen voor deze problematische afdaling.































Daarna ben ik naar de Boez gegaan om te vragen of hij er zin in had om met mij nog wat andere inspecties te doen, maar dat had hij niet dus ben ik weer alleen op pad gegaan.













Maar ik kwam niet zo ver want ik dacht dat er ergens iets bewoog, en toen ben ik erbij gaan zitten om te zien of het weer zou gaan bewegen.














Nadat ik een tijdje daar had gezeten en er helemaal niks meer had bewogen, heb ik nog naar de Boez lopen zoeken maar die was ondertussen verdwenen. Hier ziet u hoe ik even naar binnen keek, maar daar zat Boez dus niet.
Vlak daarna ging mevrouw K. weg, en toen heb ik nog een ander stukje dak geïnspecteerd, maar daar zijn dus geen foto's van. Ja, ik ben door de voordeur binnen gekomen en even later, na het avondeten, door de deur boven weer naar buiten gegaan. Nee, dat vond K. minder leuk maar dan had ze maar beter moeten opletten.