Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 31 oktober 2012

Nog meer info over Roundup


Voor wie geïnteresseerd is nog meer info over roundup, gevonden door redacteur Katja op engelstalige sites.

Op de bijsluiter van RoundUp!


Veiligheidsprofiel Roundup® Evolution:

  • bindt aan gronddeeltjes en sediment 
  • wordt afgebroken door bacteriën tot natuurlijke stoffen
  • heeft een lage toxiciteit voor natuurlijke organismen zoals regenwormen, bijen, hommels
  • voldoet aan de norm voor niet doelwitanthropoden (sluipwespen)
  • accumuleert niet in de voedselketen
  • dieren kunnen zonder risico 5 dagen na bespuiting het gras/hooi eten


Ja ja! En wat als de dieren het vrij snel na het spuiten oplikken? Bij het wassen van hun poten bijvoorbeeld?
Mevrouw K. heeft haar dierenartspraktijk gebeld.Men heeft daar het gifcentrum voor dierenartsen geraadpleegd, maar bij dit centrum beschikken ze ook niet over andere (bezwarende) informatie aangaande glyfosaat. Het zou niet schadelijk zijn voor huisdieren. Over een behandeling na vergiftiging door RoundUp is dus niets bekend.
Ondertussen gaat het al een beetje beter met onze haarfabrieken; sinds vanochtend heeft K. ze niet meer zien overgeven. Wel liggen er weer nieuwe flatsen in de bak.


één van de plekken waar gif werd gespoten

RoundUp (2)

Ingezonden mededeling.

In juli is er in mijn buurt gif gespoten langs waterkanten. Roundup Evolution (Glyfosaat). Dat mag niet, er loopt een strafzaak. Het Hoogheemraadschap Rijnland is als de dood dat die pestilence in het water komt. Het spul veroorzaakt kanker en onvruchtbaarheid en massale vissterfte.
Pas was er weer een gifgolf door de buurt. Enge mannetjes op gele karretjes met een spuitlans in hun hand.
Nu is er ook gespoten in de Katbladbuurt. Ik hoorde dat alle haarfabrieken van Mevr. K. sindsdien ziek en misselijk zijn.
Willen alle fabrieksdirecteuren controleren of hun haarbeesten ook vergiftigingsverschijnselen hebben als die enge mannetjes in de buurt zijn geweest (op donderdag 25 oktober)?

Donita.

Alweer een virus, of gif? Of hoe onschuldig is RoundUp eigenlijk?

Sinds het begin van afgelopen weekend hebben we op de redactie te maken met 4 zich onwel voelende reporters/haarfabrieken. Japekoppie begon met braken, daarna volgde diarree. Eerst dachten we: daar gaan we weer, zijn medicijnen werken blijkbaar niet meer. Maar toen volgde de Boez. Bij hem zagen en roken we eerst "foute poep", daarna sloeg ook hij aan het kotsen. (Boez kondigt zijn behoefte om te braken altijd luid en duidelijk aan met een rare, diepe keelklank.) Vervolgens zagen wij ook Cera aan de diarree, en Oscar volgde later eveneens met braken.
Nou, dacht mevrouw K., dan hebben we misschien wel weer een virus in huis, of de jongens reageren wellicht op hun eenmalige portie nieuwe, vreemde brokjes.... Doch wat dat laatste betreft ging mevrouw Katblad even aan het rekenen, en zo kwam ze tot de conclusie dat de diarree en het braken al voor de nieuwe brokjes was begonnen, dus die mogelijkheid konden we doorstrepen. Bovendien krijgen ze die brokjes nu al een paar dagen niet meer, en onze haarfabrieken zijn nog steeds niet opgeknapt. Vanochtend nog vonden wij op boven- en benedenverdieping weer uitgekotst voedsel, de kattenbak zat vol met flatsen en de Boez heeft de halve nacht aan het luik zitten krabben omdat hij buikkrampen had en zijn narigheid liever buiten wilde deponeren (mevrouw K. liet hem daarom ook bij wijze van uitzondering een paar keer gaan).

Boez haalt even een frisse neus na een braakpartij onder de stoel van K.

Alweer een virus dan?
Maar waarom had mevrouw Troy dan nog steeds nergens last van?

Toevallig kregen wij een paar dagen geleden een mail van Frits over het spuiten van het gif RoundUp in zijn wijk. Een onkruidverdelger die ons oppervlaktewater verpest en op die manier zeer schadelijk is voor het milieu. (Onderaan dit bericht kunt u daar meer over lezen). Daarbij stuurde hij een foto van een karretje met daarin een gifspuitende man. Hé, dacht K. toen. Hadden wij vorige week ook niet zo'n man in onze straat bezig gezien? Jawel, het was de dag waarop wij Mickie naar de dierenarts brachten (zie oudere berichten), afgelopen donderdag dus. Eerst dachten we nog dat het iets met de enorme bladerhopen te maken had, dat deze dus om de één of andere reden nat werden gespoten om beter opgeveegd te kunnen worden, maar het was dus gif geweest wat daar in de rondte werd gesproeid!

Ook Japekoppie moet af en toe een frisse neus halen; hij lijkt het meest te lijden onder de diarree en het braken....

Snel ging K. op internet aan het zoeken. Ze wist (van Frits) dat er in onze stad vooral RoundUp wordt gebruikt, dus probeerde ze info te vinden over een mogelijk verband tussen het spuiten van dit gif en het ziek worden van huisdieren. Over dit laatste is echter niet echt veel te vinden omdat vooral de schadelijke effecten van dit gif op het milieu worden genoemd. En ook kwam K. veel berichten tegen over het zogenaamd "ongevaarlijk zijn" van het spul, maar die verklaringen zijn uiteraard voornamelijk afkomstig van de fabriek, de handel en tuincentra.

Ook Cera heeft onaangenaam riekende, slappe poep...

Wel, maar toch kan K. het idee van een mogelijk verband tussen de gifspuiterij in de straat niet van zich afzetten.
Immers, ze zag de spuiter bezig op een plek waar de katten vaak aan het graven zijn of tussen de bladeren zitten te wroeten, namelijk in en bij de boomspiegel tegenover de redactie. (Ja, die boom waar veel haarfabrieken graag in klimmen.) Vlak daarna zijn onze reporters ziek geworden, behalve dan mevrouw Troy want zij komt namelijk nauwelijks meer op die plek.

Oscar hebben we ook over zijn nek zien gaan maar zijn ontlasting hebben we niet kunnen controleren.

Teveel toeval, teveel redenen om eens e.e.a. grondig te gaan onderzoeken.

Overigens, tussen het braken en de nare, grote boodschappen door gedragen de katten zich niet echt alsof ze doodziek zijn, ze eten (en drinken) wel, al is het wat minder dan gewoonlijk. We hebben ook niet de indruk dat ze koorts hebben; hun oortjes voelen niet warm aan.

Boez voelt zich duidelijk niet zo lekker, vooral niet vlak voor een spuugpartij of als hij buikkrampjes heeft.

Aan onze lezers nu de volgende vraag.
Wie heeft meer informatie voor ons over RoundUp en het mogelijk veroorzaken van vergiftigingsverschijnselen bij katten of honden? Of kent verhalen/ervaringen van andere mensen in verband hiermee?
Meldt het ons aub!

Dit verhaal wordt zeker vervolgd.


http://www.greenpeace.nl/press/Persberichten-2012/Giftig-Roundup-nog-jaren-toegestaan-op-schoolpleinen-en-stoepen/

http://home.wanadoo.nl/natuurverrijking/publicaties/glyfosaat.htm


dinsdag 30 oktober 2012

Over onze achterbuurhaarfabrieken!

Hieronder een weergave van het interview (door mevrouw Katblad) met de mensen van Juffrouw Sokkevoet en Columbus, onze achterbuurhaarfabrieken. Wij krijgen JS en C helaas niet zo vaak in beeld en daarom werden de foto's aangeleverd.
Met dank aan Claudia en Willem Geert!


Er kwam een keer zomaar een muis in huis, en daar de vrouw heel erg bang voor dit beestje was klom zij gillend bovenop een stoel. Tot zover niks bijzonders want dit is een bekend verschijnsel, maar... Helaas resulteerde deze klimpartij in een schouder-uit-de-kom, en het idee om een haarfabriek in huis te nemen was geboren (ook dit komt vaker voor).
Man en vrouw gingen naar het dierenasiel om daar de ideale muizenvanger uit te zoeken. Dat werd juffrouw Sokkevoet, die toen nog "Lady" heette.

juffrouw Sokkevoet

Sokkevoet zat (met haar opvallende, hagelwitte sokjes) in de buitenkooi en de mensen hadden direct contact met haar, en zij dus ook met de mensen; de juffrouw begon zowaar luid te spinnen. De zaak was toen gauw rond. Sokkevoet was op dat moment nog maar twee jaar (geboren in 2008) en was door haar vorige mensen na een verhuizing achtergelaten.


De juffrouw mocht dezelfde dag nog met haar nieuwe mensen mee, doch in haar nieuwe huis hield zij zich gedurende twee dagen verstopt. Echter, toen er nota bene weer eens een muis in de kamer verscheen, kwam Sokkevoet onmiddellijk tevoorschijn om het diertje te vangen, alsof ze wist dat dit nu precies de bedoeling was! Missie geslaagd!, vonden de mensen. Sokkevoet moet dat begrepen hebben want daarna wende ze verbazingwekkend snel en verliep de socialisatie prima.

de kleine Columbus

Een paar maanden later gebeurde het volgende.
Een collega van de vrouw ging naar de Macro, en eenmaal op de parkeerplaats hoorde de collega gemauw onder de motorkap vandaan komen. Jawel, er bleek een kitten te zijn meegereisd vanaf een boerderij waar erg veel katten rond hadden gelopen...
De eigenaar bleek niet geïnteresseerd in het haarfabriekje, de mensen van Sokkevoet dus wel.
Het kitten (een hij) kreeg de naam Columbus vanwege zijn reislust en moest een stevige behandeling ondergaan tegen wormen en de mijt in zijn oortjes. Hij was op dat moment tussen de 7 en 8 weken oud en hij was nog niet eerder met mensen in contact geweest.

de kleine C met de grote juffrouw

Natuurlijk miste Columbus zijn moeder, maar zijn zachte dekentje (waarin hij kon happen en waaraan hij kon sabbelen) gaf hem troost. Bovendien wende hij snel en mocht hij van Sokkevoet bij haar slapen, iets wat nu niet meer voorkomt; vooral na C's castratie tonen de twee haarfabrieken minder genegenheid voor elkaar.

Juffrouw Sokkevoet is dus nu 4 jaar oud en Columbus is twee. Misschien komt het doordat C. zo jong bij zijn moeder weg was, maar hij is verslaafd aan kattenmelk. Wat eten betreft hebben beide haarfabrieken een voorkeur voor Gourmet Gold (de mousse) en wat betreft brokjes hebben zij het liefst het duurdere soort, zoals Royal Canin. Columbus speelt graag met een wasmiddelbol, en beiden vermaken zich regelmatig met druiven of doperwten (die rollen zo lekker) en verder nog alles wat "slierterig" is.


De twee haarfabrieken komen best wel eens buiten op straat, maar ook verkennen ze regelmatig het balkon en achterdak waar jacht wordt gemaakt op insecten.

Vorig jaar zomer verkeek Columbus zich een keer op een in huis rondvliegende hommel. Nadat hij naar het vliegbeestje had gemept, gehapt en geblazen, werd hij in zijn snuit geprikt en had hij drie dagen lang een dikke neus. Ook knalde C. eens in volle vaart tegen een tafel aan en had zich daarbij zo verwond dat hij naar de dierenarts moest.



Maar de juffrouw doet ook wel eens domme dingen. Zij was bijvoorbeeld een keer naar het balkon van een overbuur geklommen en wist vervolgens niet meer hoe weer terug te gaan. Haar mensen moesten haar toen aanwijzingen geven en zó sturen dat zij via een plant uit haar benarde positie kon geraken. (Wij hadden dat best graag willen meemaken!)






Tot slot nog een eigenaardigheidje van juffrouw Sokkevoet: ze is een dwingeland wat betreft knuffelen, vraagt daar niet om maar eist!
Wel, dat komt ons bekend voor, want wij hebben ook zo'n juffrouw in huis, en die heet Cera!








de grote Columbus

Vette pech

Japekoppie:

Er staat wat kaas op tafel, maar het is niet veel, niet de moeite waard eigenlijk. Een paar plakjes van slechts twee verschillende soorten. En daaruit kan ik afleiden dat er geen gezellige kaasproeverij zal plaatsvinden, anders was de hoeveelheid en keuze wel wat ruimer geweest.
Het staat er al zeker 5 minuten en ze is er nog niet aan geweest, heeft er nog geen hapje van genomen. En ik dus ook niet want het is me verboden er zelfs maar aan te ruiken.

Over het algemeen ben ik best gehoorzaam. Bovendien weet ik dat ik zo best wel een fliebertje of wat zal krijgen, maar zij bepaalt dus het tijdstip en ik moet daarop wachten. En dat valt me soms best wel zwaar, dat wachten. Al is het natuurlijk geen kip of vers rundvlees wat hier op de tafel ligt want dan hield ik het niet uit, dat gehoorzaam zijn en wachten.
Kaas is trouwens ook niet verkeerd, hoewel je het vandaag met de beste wil van de wereld geen proeverij kunt noemen.


Ik hoop dat er zo bezoek komt. Want als er visite is zet ze altijd meer soorten kaas op tafel en pas dan kun je spreken van een echte proeverij. En bovendien zijn er dan meerdere mensenhanden die mij fliebertjes zullen willen geven en hoef ik niet zo lang te wachten.
Maar voorlopig zie ik nog niemand komen. Vette pech inderdaad.

maandag 29 oktober 2012

Wie heeft gouden tip?

Wamy kwam later op de dag (lees eerst vorig bericht met reacties) nog bij ons langs om uit de grote waterbak te drinken.
Hij zag er toen volkomen normaal uit en mankeerde echt helemaal niets, behalve dan die grenzeloze brutaliteit en stoute blik. De zwarte vlekken op zijn snuit, achter zijn linkeroor en tussen zijn voorpoten (op zijn rug) zijn gewoon schaduwvlekjes.
Die ontstaan doordat haarfabrieken nogal dicht bij de grond opereren (behalve als ze ergens op zijn geklommen natuurlijk) en de zon steeds lager gaat staan. Dat gaat vanzelf (kunnen we niks aan doen) en is allemaal vrij normaal in deze tijd van het jaar, en in de wintermaanden zal dat nog erger worden.

Ook wordt het licht wat scherper en soms kan onze camera dat niet goed aan. Natuurlijk kunnen wij fotoshoppen om de kleuren bij te werken, maar we vrezen dat mevrouw Katblad daar overspannen van zal raken; ze moppert er al regelmatig over dat ze alle foto's moet verkleinen tot minder pixels omdat anders haar blogreserve dermate vol stroomt met bites dat ze dik moet gaan bijbetalen. En dat zou weer kunnen betekenen dat we u geld moeten gaan vragen om het Katblad te mogen bezoeken (jawel!), dat geeft dan weer veel administratieve rompslomp en wellicht een inval van de belastingdienst. En ook dat alles willen wij liever niet.
Echter, wellicht gaat mevrouw K. op zoek naar een andere camera met meer mogelijkheden, maar dan wel automatisch omdat onze haarfabrieken er niet over peinzen om scenes over te doen (als take 1 is mislukt) en zij ons ook geen tijd gunnen om aan de knopjes te draaien, zeg maar.
Wie heeft de gouden tip???

Net geen mot

Oscar heeft zijn Hoftuininspectie afgelopen weekend niet af kunnen maken. Hij werd namelijk steeds hinderlijk gevolgd door Wamy, die blijkbaar vond dat Os' inspectie niet deugde en telkens liet zien dat hij het beter kon. Hoewel, het kan natuurlijk ook zijn dat de Wams weer eens in een pesterige bui was en daarom Oscar steeds achtervolgde of expres voor de poten liep.
In elk geval vond Oscar dat hij op deze manier niet naar behoren zijn werk kon doen en vroeg mevrouw Katblad te mogen stoppen met zijn werk.
Zij ging daarmee akkoord.

Toen Oscar echter door de Poort naar de Katbladstraat wilde terugkeren, liep Wamy wederom erg opdringerig vlak achter onze reporter aan.
Het kan zijn dat de Wams toevallig op hetzelfde moment de tuin wilde verlaten om naar huis te gaan, maar Os dacht er het zijne van. Waarschijnlijk zat Oscar er niet ver naast. Het kwam gelukkig net niet tot een pootgemeen.

Panda: regels zijn regels!

Panda:
Ik heb heus wel gezien dat er naast mij een illegaal is komen wonen; ik ben namelijk niet achterlijk. Het is een jonge meid (Mickie - red.) en ik heb horen fluisteren dat ze de concubine van onze partijleider (Myo, van Hof is Vol - red.) is. Omdat Myo haar waarschijnlijk met niemand anders wil delen wordt ze opgesloten gehouden, en zodoende heb ik haar een paar keer  zwaar bewaakt in een kooi zien langskomen.
Maar eens zal ze toch een keer onbewaakt in onze tuin verschijnen heh, en dan zal ik haar direct duidelijk maken dat ze slechts een illegaal is zonder verblijfsvergunning en zo gauw mogelijk moet vertrekken. Ja, zo nodig zal ik haar met geweld de tuin uit meppen als ze tenminste niet uit zichzelf opdondert, en we zullen nog wel zien hoe Myo daar dan op reageert. Nee, ik ben niet bang voor hem en desnoods richt ik een nieuwe partij op. Het gaat er bovendien om dat dit Hof al vol genoeg is en dat we hier met zijn allen (Myo, Harry en Panda zelf - red.) hebben afgesproken dat we met niemand anders onze tuin delen. Vol is vol inderdaad, en regels zijn regels, en Myo moet niet denken dat hij zich niet aan de regels hoeft te houden omdat hij toevallig onze partijleider is en groter en sterker dan mijn broer (Harry of Harremans - red.) en mijzelf.
En daarom zit ik dus hier om de deur en het luikje van Myo te bewaken. Ja, mijn broer had even iets anders te doen, maar als hij daarmee klaar is komt hij me aflossen en kan ik dus ook even wat anders gaan doen, al is het alleen maar even de poten strekken. Nee, mijn broer houdt zich inderdaad zelden aan zijn afspraken dus het is heel goed mogelijk dat hij later komt, en in dat geval zit ik hier nog wel een paar uur. En mocht hij helemaal niet komen opdagen omdat hij ergens werd opgehouden of in slaap is gevallen, dan zal ik toch een keer heel even weg moeten om wat anders te gaan doen, daar heeft u gelijk in want die mogelijkheid zit er in. Bijvoorbeeld als de natuur roept, ja. Tja, en dan moet de bewaking dus worden opgeschort en hebben we een probleem, maar dat is dan niet mijn schuld, begrijpt u? Voorlopig is daar gelukkig nog geen sprake van want ik zit hier goed en voel nog niet de drang om wat anders te gaan doen. Heeft u hem trouwens toevallig gezien, mijn broer Harry? Nee, daar was ik al bang voor. Nee, verder heb ik u niets meer te melden dus wat mij betreft kunnen we dit interview nu wel beëindigen.

zondag 28 oktober 2012

Blafbeest veroorzaakt paniek

Vanochtend waren wij al vroeg op stap. Dat had met het terugzetten van de klok te maken, want onze haarfabrieken trekken zich van zoiets natuurlijk niets aan en stonden op gewone tijd klaar voor de zondagochtendronde. En mevrouw Katblad heeft wat dat betreft weinig in te brengen; u kent dat wel.
We wilden via de Kruidentuin naar de Parallelstraat gaan maar werden in de tuin even opgehouden, de Boez moest namelijk erg nodig een grote boodschap doen. Op de foto ziet u Os kijken naar het geklooi van zijn vriend.

Want Boez stond zich vreselijk uit te sloven; hij wil namelijk altijd het liefst een kuil van minstens 15 centimeter diep voordat hij zich ontlast, en dat is een flinke klus als de grond koud en hard is.
Misschien kunt u zich voorstellen hoe hij af en toe de kattenbak achterlaat? Inhoud voor het grootste deel op de tegels ernaast, inderdaad. En daarom was mevrouw K. er niet zo rouwig om dat Boez vandaag zijn boodschap buiten kwijt wilde, overigens niet tussen de kruiden maar netjes onder de boom waar toch al niks groeit.


Boez had veel tijd nodig voor de voltooiing van zijn klus, maar wij hadden geduld. Je moet de natuur altijd  gewoon zijn gang laten gaan en we hebben allemaal wel eens wat meer tijd nodig dan gemiddeld gebruikelijk is, toch?










Maar goed, we hadden dus wel de pech dat de wind verkeerd stond. Mevrouw K. kreeg tenminste opeens een verschrikkelijke meur in haar neus en Oscar leek daar ook last van te hebben; we zagen zijn neus namelijk erg snel op en neer bewegen.
Wat dacht je ervan Oscar, zullen we maar vast naar de Parallelstraat lopen?
Ja, dat vond Os een prima idee.







Cera stond een eindje verderop ook al klaar om de tuin te ontvluchten en onze wandeling te hervatten. Boez zou vanzelf wel volgen als hij eenmaal klaar was met zijn graafwerkzaamheden.













En dat gebeurde dus ook. Wel moest Os nog even ruiken of zijn vriend niet meer stonk. Wij zagen deze controle nog nooit eerder, maar wellicht komt dat omdat we er nooit eerder op hebben gelet. En toch hoort dit erbij, heh? Als u tenminste prijs stelt op een compleet beeld van het gedrag van haarfabrieken en hun onderlinge verhoudingen. Wijzelf willen eigenlijk liever niks achterhouden, vandaar dus.





De wandeling verliep verder zoals gewoonlijk. Cera en Oscar voorop, Boez achteraan. En ter hoogte van de Steeg van Storm hield de B. weer in en begon hij te janken. Nee, hij durfde niet verder mee want vond het te eng, zo ver van huis.
Voor de goede orde: er waren op dat moment geen voorbijrijdende wielhuizen en we hadden slechts één fietser gezien.
Maar Boez aarzelde dus en op de foto ziet u Cera wachten totdat de B. zijn besluit had genomen.



Wel, de Boez is af en toe best een moedig ventje en waagde nog een poging ons te volgen. Maar toen er een deur had geslagen en er een mens met blafbeest naderde, keerde hij resoluut om en zagen we hem de Steeg in verdwijnen. Jammer, want we waren al halverwege het tweede deel van de Parallelstraat en niet zover meer van de hoek vandaan.






Natuurlijk ging K. met Cera en Oscar verder, maar dan wel met de nodige twijfels en bezorgdheid om de Boez.
Rustig bij het Gevaarlijke Water blijven rondhangen voor een gedegen kade-inspectie zat er dus niet in, al was Cera nu net in de juiste stemming daarvoor.









Ook Oscar had vandaag veel belangstelling voor de bootjes, terwijl hij andere keren de kade liever overslaat.
Het was nu dan ook wel erg rustig bij en op het water, en ondanks de kou was het heerlijk winters weer met een vriendelijk zonnetje.

Maar K. maakte zich dus ongerust over de Boez. Was hij wel naar huis teruggegaan of weer de Parallelstraat in gelopen om ons te zoeken?
Het zat haar dwars en daarom besloot ze sneller dan normaal terug te keren naar de redactie.












We moesten nog even wachten met oversteken totdat een groepje fietsers voorbij was gepeddeld. Cera had ze gelukkig op tijd in de gaten gehad terwijl Os zonder goed uit te kijken al naar de overkant was gegaan. Daar moeten we toch echt aan gaan sleutelen, aan dat niet goed op het verkeer letten van Oscar!

De Boez stond ons ter hoogte van het Zooiplein op te wachten, en dat was een hele geruststelling voor K.
Helaas konden we daar geen foto meer van maken omdat de batterij plots leeg was...

zaterdag 27 oktober 2012

Bijzonder exemplaar

Dit is Ollie (officieel Olivier en onofficieel ook wel Bollie), de huisgenoot van Charli (die dan weer een broer is van onze Japekoppie). Heeft u het op een rijtje of in de smiezen? Dan kunnen we verder; anders leest u het bovenstaande nog maar een keer.

Mevrouw Katblad mocht de twee flinke jongens vandaag eten geven.
Wel, Charli kregen we niet te zien want  hij had blijkbaar niet zoveel trek. Dat snapten we best, want hij had het bakje met brokjes van Ollie tot de laatste kruimel leeggegeten en zijn mens had ons al verteld dat dat bijna dagelijks zo gaat. Charl lag dus ergens op de bovenverdieping te bulken en boeren terwijl Ollie bijna dood ging van de honger. Tenminste, dat wilde hij ons wijsmaken.
Nu kunt u zelf op de foto zien dat Ollie best wel wat reserves heeft opgebouwd en dat een paar uurtjes zonder snacks helemaal niet zo slecht voor hem is, maar Ollie zelf denkt daar heel anders over. En daarom hobbelde hij, zodra mevrouw K. het huis binnenkwam, zo snel als hij kon naar de keuken en begon daar een flink partijtje te krijsen om aan te geven dat K. moest opschieten omdat hij op instorten stond. K. wist wel beter, maar had het toch met de Ol te doen. Ol is namelijk, juist door zijn formaat en stramme pootjes, erg aandoenlijk.
Vandaar dus dat mevrouw K. Ollie sussend en begrijpend toesprak, niet eerst op zoek ging naar Charli maar direct aan de slag ging met de Gourmet mousse voor de arme hongerlijder. Want dat mousse-spul  vindt de Ol namelijk ontzettend lekker terwijl Charli's voorkeur eerder uitgaat naar de harde brokken.
Grappig is dat in andere situaties Ollie niets van mevrouw K. wil weten. Komt zij een keer op bezoek met (of zonder) camera, doet hij alsof ze een wildvreemde is (en vlucht) terwijl hij haar toch van jongs af aan kent. Maar is zijn mens effe een keer weg en komt K. voor het serveren van zijn happie, dan kent hij haar opeens wel heel goed (dikke vrienden, heh?) en gooit hij spontaan zijn eisen op tafel, bij wijze van spreken (of zeg maar).
Nee, de ene haarfabriek is de andere niet. En de Bolle is wel een heel bijzonder exemplaar.

Iedereen weer winterklaar?

Vanochtend moest er natuurlijk gewoon weer gewerkt worden.
Oscar was al een tijdje buiten toen we de Boez konden overhalen om met mevrouw Katblad een stukje te gaan lopen. Immers, ook hij moet voor zijn brokjes werken (of hij nu wil of niet) en dat betekent: naar buiten en op zoek gaan naar nieuws voor het Katblad.

Wel, toen wij op weg gingen naar de Kruidentuin kwam Oscar ons al tegemoet. Hij had reeds uren de Kruidentuin zitten bewaken maar had daar geen bijzondere dingen meegemaakt. Tenminste, dat nemen we aan omdat hij niets te vertellen had. Het kan natuurlijk ook zijn dat hij daar gewoon ergens had liggen pitten, maar daar gaan we maar niet van uit, anders kunnen we de tent wel sluiten.
Op bovenstaande foto kunt u zien hoe de twee reporters elkaar begroetten. Het was Oscar die daarbij lieve purrgeluidjes maakte, maar het was de Boez die even tegen zijn vriend kwam aanschurken. En al zag ze dit al vaker, weer moest K. even iets wegslikken.

Boez en Os hadden elkaar trouwens minstens gedurende twee uur niet meer gezien, want de Boez had de vroege ochtenduren goed besteed door mevrouw K. dwars te zitten middels bovenop haar weekendcryptogram te komen klieren zodat ze niks kon lezen, laat staan invullen.
Maar goed, dit alles terzijde. Het weekend is nog lang.

Na het begroetingsritueel van de twee haarfabrieken kwam Os naar K. toe om ook haar zijn genegenheid te tonen, en natuurlijk om haar te vragen naar haar plannen voor vandaag.
Ja Os, we gaan een stukje lopen. Fijn, heh?

K. liep met haar twee reporters naar de Kruidentuin, waar de Boez bleef staan omdat hij geen zin had om aan de slag te gaan, en Os hetzelfde deed omdat hij hier net vandaan was gekomen en eigenlijk liever een andere richting uit had willen gaan. Maar dat kon helaas niet want anders zou de Boez in de war raken wegens gebrek aan structuur, zeg maar. (Of zullen we het maar gebrek aan Pavlov noemen?)





Voor de vorm wilde Oscar nog best wel een keer doen alsof hij het centrum van de tuin bestudeerde, maar erg gemotiveerd was hij niet.
De Boez ging doodleuk op zijn rozijntje in het zonnetje zitten, en eigenlijk hadden we ook niet anders van hem verwacht. We hadden hem destijds moeten inruilen (toen we doorhadden dat hij geen talent had voor het reporterswerk), maar nu is het veel te laat daarvoor en dus zullen we er ook niet meer over zeuren.
(Als beddenkruikje voldoet hij overigens wel goed en dat heeft hij gisteravond nog bewezen; mevrouw K. heeft het niet koud gehad terwijl het toch erg fris was in de slaapkamer.)


Er waren verder geen andere haarfabrieken in de Kruidentuin aanwezig, anders hadden we dat wel gemerkt. En de reporters waren dus geen van beiden vooruit te branden. Had mevrouw K. daar nu haar crypto voor verlaten?
K. besloot de ronde wel af te maken maar daar kunnen wij u niets bijzonders over melden, behalve dan dat er in de Parallelstraat geen zon was en er een koude wind stond.
Ja, het is inderdaad weer heel erg wennen aan die kou! Op het moment dat we op stap gingen wees de buitenthermometer nog geen 8 graden aan. Gelukkig hebben de haarfabrieken daar minder last van; zij waren al een dikke maand bezig geweest hun vacht in de winterstand te zetten, en zo te voelen zijn ze helemaal klaar voor de vorst. Mevrouw K. nog niet trouwens; zij moet haar klerenkast nog reorganiseren en haar dikke truien en sokken tevoorschijn halen. Ook luiheid, inderdaad! Tjongejonge...

vrijdag 26 oktober 2012

De plank misgeslagen

Japekoppie na het bekijken van de uitzending op tv west
Japekoppie:
Jawel, ik heb het net liggen bekijken, die uitzending. En ik kan u wel vertellen dat ik zeer teleurgesteld ben.
Het begon er al gelijk mee dat die klojo van een Boez in beeld verscheen terwijl ik nog niet te zien was geweest. Anders komt hij nooit zo gauw tevoorschijn als er mensen over de vloer zijn, maar nu moet hij geroken hebben dat het om tv ging en dus liep hij zich uit te sloven. Noem het maar mediageil, ja.
Voor de mensen die het LKB nog niet kennen: de Boez is de meest luie reporter die je je kunt indenken en hij doet dus niets anders dan de kantjes eraf lopen bij het Katblad. En dan opeens als eerste in beeld willen; het is om niet goed van te worden.
Daarna kwam Cera met haar snufferd vol in beeld. Zag u dat? Ze verdween bijkans met haar hele kop in de camera. Jawel, ze mag dan ons model zijn, ze hoeft niet altijd zo op de voorgrond te dringen en de aandacht van iedere camera op te eisen; een beetje bescheidenheid zou haar meer sieren. Maar dan waren er ook nog van die vreemde snuiters die persé in beeld wilden. Wamy en Sonny inderdaad. Alsof zij ook bij de redactie van ons LKB horen. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik er niet veel voor voelde om buiten op de set te verschijnen vanwege het vreselijke weer.  De opnames waren namelijk al meer dan een maand geleden, het stormde toen en verder was het ook nog hondenweer qua nattigheid, om het maar zo te zeggen. En hen (Wams en Sonny - red.) maakte dat dus blijkbaar niet uit.

Maar Oscar was wel vanaf het begin stoer bezig in die regen, en heeft u hem gezien? Ik bedoel maar. Ja, in een flits dus, maar hij verdiende het om langer in beeld te komen omdat hij nu eenmaal onze topreporter is en het meeste werk verzet. Een half uur lang heeft hij rondgelopen in de Kruidentuin, in de stromende regen. Allemaal eruit geknipt. Ook zijn Hoftuinronde heb ik nergens kunnen terugvinden.
En dan is mijn hele verhaal over mijn moeder (Tokkie Troy - red. - u ziet haar op de foto hiernaast) genegeerd, terwijl dat toch een treurige geschiedenis is. Ik bedoel, wie is er de dupe van als hij zijn leven lang gedwongen wordt bij zijn moeder te blijven wonen? En dat die moeder dan ook nog haar zoon (Japekoppie dus - red.) regelmatig mept en bovendien tegenwoordig ook nog lijdt aan Katzheimer met alle zorgen die daarbij komen? Leek me een belangrijk item, hartverscheurend ook, vooral voor mijzelf, maar nee, niks daarover. Ook trouwens niets over de partij Hof is Vol. Nou, als er nu iets belangrijk is, is dat wel het bestaan van een partij van haarfabrieken die geen ander doel hebben dan het uitzetten van vreemdelingen, toch?
Maar last but not least, de bijeenkomst op de redactie betrof toch eigenlijk hoofdzakelijk het kaasproeverijtje dat speciaal voor mij was georganiseerd. Ik was daar dan ook aanwezig als hoofdgast maar  vervolgens krijgen we voornamelijk mensen te zien. Kijk, dat bedoel ik nou. Het filmpje zou toch over haarfabrieken gaan? Over de reporters van het LKB en hoe hard zij moeten werken om elke dag maar weer foto's met tekst mogelijk te maken zeg maar? Nee hoor, gaat het alweer over glaasjes wijn en hapjes en het gekwek van mensen aan de redactietafel. En zo waren er dus nog meer dingen die ik node heb gemist in die reportage.
Nee, met het meewerken aan deze uitzending heeft mevrouw Katblad de plank finaal misgeslagen en bij die tv begrepen ze er ook al niks van.
En daar wilde ik het graag bij laten.

Japekoppie proeft kaas op tv

Katblad op TV West Vandaag

http://www.omroepwest.nl/programmas/tv-west-vandaag

Daarnet is onze redactie gebeld met de mededeling dat vandaag vanaf half zes (en dan elk half uur) het programma wordt uitgezonden waarin ook de filmopnames (van een maand geleden) over en met de redactie van het LKB.
Wij zagen nog geen link naar deze aflevering op de site van de omroep staan, maar die wordt er waarschijnlijk vanavond of morgen pas op gezet.
Mevrouw K. heeft nu reeds pijn in haar buik van de zenuwen, want achteraf heeft zij toch wel wat spijt gekregen van haar gedrag en uitlatingen op momenten waarop de camera nog gewoon doorliep. Ze hoopt nu maar dat er flink is geknipt op de juiste plekken.

Anders opgevoed

Jawel, nu het koudefront ook ons land heeft bereikt, voelt het buiten opeens veel minder aangenaam aan. En dan wordt het voor mevrouw Katblad weer duidelijk dat haar reporters verschillend werden opgevoed, om het maar zo te zeggen.
Want de drie haarfabrieken die in het redactiehuis groot zijn geworden en van het begin af aan qua dagbesteding een keuze hadden (buiten gaan klooien of lekker uitslapen op een warm dekbedje), kiezen er nu voor om wat meer in de warmte te blijven, terwijl de twee "aangespoelde" exemplaren gewoon 's ochtends de deur uitgaan en het idee hebben dat ze niet eerder mogen gaan luibakken tot pas na het diner. Het luikje gebruiken ze alleen om af en toe een paar brokjes te komen nuttigen of even te schuilen als het heel erg bar en boos is, maar het zomaar binnen rondhangen, lekker urenlang tegen de radiator aanliggen of een luie stoel uitzoeken, doen ze dus maar een enkele keer.
Cera, alweer meer dan twee jaar bij ons, had in haar vorige huis geen kattenluik. Als zij 's ochtend de straat op ging en niet op tijd terug was, waren haar mensen weg en kon ze niet terug naar binnen. Bij mooi weer stond er regelmatig een slaapkamerraam open waardoor ze via de dakgoot naar het garagedak kon komen, maar was ze eenmaal van een muurtje af op straat gesprongen, kon ze niet meer terug. En zo kwam het dat ze steeds vaker op de dag de redactie bezocht om wat brokjes te scoren of een aai te halen, maar binnen blijven mocht ze niet want het huis was niet van haar maar behoorde aan Mevrouw Troy en Japekoppie (en later de Boez).
Toen haar mensen gingen verhuizen doch hun nieuwe huis nog niet klaar was (en dus niet catproof), bleef Cera nog een tijdje bij ons logeren. Ze voelde zich al zo snel thuis bij ons en speelde zo leuk met de Boez dat ze tenslotte is gebleven.
Ondertussen is Cera eraan gewend om regelmatig in en uit te lopen en voor het diner en het overnachten thuis te komen, maar langdurig binnen vertoeven, lekker lang bij de verwarming liggen of in een stoel met zacht kussentje, dat doet ze alleen bij extreem slecht weer....
Voor Oscar geldt eigenlijk hetzelfde. Hij is nu ongeveer een jaar bij ons en ook hij had geen luikje tot zijn beschikking. Ja, wel in de achterdeur, maar dat kwam uit op een binnenplaatsje waar hij wel uit kon klimmen, maar niet naar terug durfde of wilde. Ook zijn mensen kwamen pas 's avonds weer thuis, dus als hij eenmaal op straat was, moest hij daar de hele dag blijven. Geen wonder dus dat ook Oscar een vaste gast van ons werd; hij wist al gauw waar hij de brokjesbakjes kon vinden, al deden we nog zo ons best om zijn bezoeken te beperken en hem beslist niet mee te laten dineren of ontbijten. Maar de Os wilde op een gegeven moment helemaal niet meer terug naar huis en zat elke nacht voor onze deur of op onze buitentafel te wachten op het moment dat loket of luik weer open ging. Bovendien werd hij het beste maatje van de Boez, en ook dat schiep een extra band.
Wel, nadat de Os zeker een half jaar niet meer thuis was gekomen en wij hem steeds vaker bij ons binnen troffen, besloten we in overleg met zijn mensen hem maar zijn gang te laten gaan. Toen Os eenmaal vrije toegang kreeg tot ons huis en ook deel mocht nemen aan ontbijt en diner, kwam het ook steeds vaker voor dat hij bij ons binnen kwam overnachten.
Maar Oscar handhaaft nog zijn oude gewoonte: vroeg in de ochtend naar buiten en overdag niet zo vaak binnenkomen, alleen maar voor een snelle hap of korte dut op de sofa of in de stoel naast mevrouw K. en haar laptop.

De winter komt er nu weer aan. We weten nu al dat de twee "asielzoekers" meer en langer buiten zullen zijn dan onze andere haarfabrieken, al weten ze best (mevrouw K. heeft hen dat tenminste al vaker op hun hart gedrukt) dat ze evenveel rechten hebben als de rest van de kattenfamilie. Maar toch blijven Cera en Oscar meer "buitenkatten" dan de andere drie. Zo gaan die dingen dus.

donderdag 25 oktober 2012

Mickie weer thuis, maar wenst niet uit te zieken!

Daarstraks hebben wij Mickie opgehaald bij de dierenarts. Ze lag in de operatiekamer bij te komen en was nog behoorlijk suf.
Onderweg naar huis kwam ze steeds met haar snuitje naar de gaten in de mand om haar mens kopjes tegen zijn hand te kunnen geven.
We kwamen helaas voor haar (en voor ons) erg veel verkeersdrempels tegen (meer dan anders wegens opgebroken weg en omleiding), en dus hobbelde de Katmobiel irritant vaak op en neer.




Thuis zat Myo al te wachten. Waarop weten wij niet, maar hij had naar wij veronderstellen een heerlijk rustige dag gehad en kreeg tot zijn grote vreugde vanmiddag al vroeg zijn diner. Honger kon hij dus niet hebben, al weet je het met Myo nooit.







Het mens had de reismand geopend, wilde vervolgens Mickie een zachte landing in haar mand bezorgen doch de kleine meid was erg ongeduldig en besloot de acties van haar mens niet af te wachten.
En zo gebeurde het dat ze snel en onbezonnen uit de mand sprong; iets wat nou net niet de bedoeling was. Hopelijk zitten de hechtingen nog vast, heh? Ja.










Als een dronken lor, zwaaiend van links naar rechts maar vastbesloten, stapte Mickie naar de keuken, waar zij Myo tegenkwam.
Oom Myo kreeg plots een erg vreemde lucht in zijn neus moest nodig weten of Mick toevallig niet erg gevaarlijk was geworden, want je weet maar nooit natuurlijk.







Hij begon met een oor-inspectie en ging toen stukje voor stukje met zijn neus langs haar vacht naar beneden.
Mickie liet het allemaal rustig toe.










Een beetje medeleven en oprechte interesse is namelijk nooit weg.
Eten stond er niet in de keuken (mag ze nog niet hebben) en voor het bakje water had Mickje niet zoveel belangstelling.

Wel, toen Myo met zijn neus zo ongeveer bij haar staart was aangekomen, moest hij concluderen dat de kleine meid niet gevaarlijk was maar gewoon onaangenaam rook.
En daarmee was de kous voor hem af.





De kleine meid wilde zo langzamerhand eigenlijk wel op zoek naar een lekker plekje om te gaan liggen. Nu had haar mens daar al op gerekend en daarom de bank volgeplempt met zachte kussens en andere fijne ligdingen. Het was alleen niet de bedoeling dat Mickie zomaar uit zichzelf op de bank zou springen, doch ze bleek maar weer een eigenwijs dametje te wezen dat zich niet in weet te houden.


Het dekbed was het niet helemaal voor haar, maar haar eigen mandje was een betere keus, vond ze.
Hoewel?








In je eigen mandje behoor je lekker te kunnen trappelen, en om de één of andere reden wilden Mickie's pootjes niet meewerken. Of het kan ook zijn dat de hechtingen bij de vereiste beweging erg voelbaar waren of iets anders pijn deed.








Terug naar het dekbed dan?
Wat een onrust.
Je zou toch denken dat een wijze poes na zo'n heftige operatie toch haar gemak wil houden en gewoon effe lekker plat gaat, heh?
Nee hoor, nauwelijks terug van de verkoever en Mickie had het alweer ontzettend druk met het vinden van haar juiste draai, maar die bleek dus nog zoek.






Myo zat nog steeds in de keuken want het was etenstijd. En dat bakkie voer van een uur geleden was hij alweer vergeten, want dat was gewoon te vroeg opgediend en niet volgens normaal schema.
We vrezen dat Myo een erg frustrerende avond tegemoet zal gaan.









Mickie was ondertussen weer van de bank gekomen en stond klaar om op de tafel de springen. Gelukkig kon haar mens dat nog net voorkomen.

Het zal nog een zware avond worden voor mens Dennis. Als Mickje zo tekeer blijft gaan zal hij haar misschien toch een nachtje moeten opsluiten in de reismand, anders zal zij niet goed kunnen uitrusten en herstellen.
In elk geval vond mevrouw Katblad het beter om maar snel te vertrekken, wellicht dat de hele familie dan tenminste wat meer tot rust zou kunnen komen.
Wij wensen tot slot Mickie een spoedig herstel toe, en Myo en mens heel veel sterkte!