Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 30 december 2015

Huishouden in de war

 Oscar:
Het spijt me mevrouw K., dat ik al enige tijd niet meer in staat ben te werken. U wist dat natuurlijk al, maar onze lezers niet. Ook niet dat het al meer dan een week bezig is. En dan doel ik op de oorlog die is uitgebroken. Terwijl het voeren van oorlog verboden is, dat weet ik zeker.
Ik hoop, net als u, dat het niet te lang meer duurt, want ik kan bijna geen brokje meer door mijn keel krijgen. En zelfs geen Gourmet Diamant ook, al vind ik dat normaal gesproken om van te smullen. Fijn dat u mijn bakje naar mij toe geschoven hebt, maar ik zal er niks uit nuttigen.
Misschien later, of vannacht, als het even een paar uurtjes wapenstilstand is, maar daar kan ik nu nog niet over beslissen.
Nee, ik heb liever niet dat u gaat stofzuigen want ik weet zeker dat mijn zenuwen het dan zullen begeven. Of mijn hart, zegt u het maar. Gaat u op de bovenverdieping maar gerust uw gang, maar niet hier in de keuken. En ik heb ook liever niet dat u de afzuigkap aanzet, of gaat rammelen met potten en pannen. Ook geen vaatwasser aan, nee. Dank u, mevrouw K.


 De Boez:
Hé jij hier, K.?
Je komt toch niet het bed verschonen, he? Dat komt me namelijk heel slecht uit op dit moment. Nee, wacht u maar tot later, als het kanongebulder is gestopt en er met witte vlaggen wordt gezwaaid. Buiten, ja, in de Katbladstraat inclusief Kruidentuin.
Kunnen we verder nog wat afspraken maken?
 Graag eten op bed want ik ben niet van plan om mijn schuilplek te verlaten. En kan er een extra bak naar boven komen? Ja, die hier in het washok gaat namelijk behoorlijk stinken door het frequente gebruik ervan. Bakje water hierboven zou ook geen overbodige luxe zijn, plus een paar grote dekens over het bed die tot op de vloer komen. Voor onze veiligheid inderdaad. Cera ligt al onder het grote bed, en het zou best wel eens zo kunnen zijn dat ik mij daar ook ga verstoppen tot alles achter de rug is.
Absoluut geen wasmachine aan, maar dat spreekt voor zich. Heeft u trouwens gezien dat Oscar ook naar boven is gekomen?


Nee, te zien is hij al niet meer; hij is namelijk in de schuilhut gekropen, helemaal in het hoekje.
U zou dus nu op dit moment even heel kort met de stofzuiger kunnen gaan zwaaien als u dat per se nodig vindt, maar dan uiteraard alleen op de benedenverdieping en met de deur dicht graag.
Is ons luikje goed dicht? Kan er echt niks meer in of uit?
En dan nog een slotvraagje: Ik zou graag mijn Diamant vanavond hier boven geserveerd krijgen. Normale tijd ja.
En dan nog de allerlaatste slotvraag: Mag de radio aan? Graag met rustgevende muziek, Mozart of zo'n CD met vogelgeluidjes of zo. Ja, ruisende zee of bomen mag ook. Als er maar geen geknal tussen zit, want daar hebben we al genoeg van. En mocht u nog even de deur uit moeten, graag goed uitkijken en nog wat extra snoepies bij de winkel halen. Maar alleen als het verantwoord is, heh?

vrijdag 18 december 2015

Katsmoe!

Boez:
Mevrouw K. had ons opgesloten in de kamer omdat ze bang was dat we (Cera en Boez - red.) zouden ontsnappen terwijl ze buiten aan het zoeken was naar Oscar, want ze had geen zin om in het donker naar 3 reporters te gaan lopen speuren, zei ze; één verdwaald schaap was al lastig genoeg.
Dus zaten wij vast achter een dichte tussendeur en we hadden nog niet eens onze portie Gourmet gehad terwijl het toch al ver over zevenen was, volgens K.
Wel, K. had behoorlijk de pest in omdat er nu alweer geknald werd in de Katbladstraat, terwijl het nota bene eerst nog kerst moet worden. En de Os is als de dood voor knalwerk, dus die had zich ergens buiten verstopt. Maar waar hij precies zat was dus onbekend, vandaar dat K. hem moest gaan zoeken.

Eerst ging ze naar de Kruidentuin om onder de struiken te kijken, maar daar was het erg donker en dus zag ze niks. Toen heeft ze nog een tijdje staan roepen, maar geen Os die tevoorschijn kwam.
Daarna ging ze een rondje lopen en kwam toen ook bij het Zooiplein (foto - red.). Maar ze zag al gauw dat hij daar ook niet was.
Ondertussen werd er weer ergens geknald, dus als Os ergens in de buurt had gezeten, was hij toch niet te voorschijn gekomen. Omdat ie zo bang is dus, heh? Ja.



Cera:
Toen mevrouw K. weer naar binnen kwam, gaf ze ons (Cera en de Boez - red.) ons diner. Gewoon Gourmet dus, want het was een gewone dag.
Omdat het al laat was, had ik enorme honger en ging daarom gelijk aan de slag.
De Boez niet, nee, want die was in de war en erg nerveus. Hij heeft even aan zijn portie eten geroken maar is toen bijna onmiddellijk naar boven gegaan om daar het verdere verloop van de avond af te wachten. Uiteraard heb ik toen zijn bakje leeg gegeten omdat ik het zonde vond als de inhoud zou bederven. Nee, de blikjes groeien nu eenmaal niet aan de bomen en zijn op dit moment ook niet in de bonus, vandaar. Nadat ik mijn buik vol had, ben ik ook naar boven gegaan. Wat mevrouw K. ging doen weet ik niet, maar ik heb nog wel een paar keer de voordeur horen slaan.

Hoofdredacteur:
Omdat mevrouw K. nog steeds de Os niet had gevonden en zij erg ongerust was en bleef, is zij maar gaan knutselen aan de zogenaamde redactie-kerstboom.
Ze had eerder al takjes van de dwergmispels afgesnoeid en die aan het stalen frame gehangen, maar die takjes droogden erg snel uit en in korte tijd werd die boom dus kaal. En daar ie nog minstens een week of twee mee moet, had ze eerder op de dag echte sparretakken gehaald om daarmee de boom te reviseren. En dit was een uitgelezen moment om dat te doen, want dan kon ze tegelijkertijd de straat in de gaten houden en het snel zien als Oscar voorbij zou komen. Maar die kwam dus pas toen de boom al lang weer gerepareerd was en in volle glorie (want nieuwe batterijen ook) stond te schijnen zeg maar.

Oscar:
Ik was erg laat thuis, dat klopt. Ja, ik had K. best wel horen roepen maar was te bang om tevoorschijn te komen omdat ze aan het knallen waren. Inderdaad, daar begonnen ze 's ochtends al mee en het duurde de hele dag. Nee, niet aanhoudend, maar wel steeds onverwacht en dat was eigenlijk het meest angstwekkende ervan.
Daarom heb ik gewacht tot het buiten helemaal stil was, want ik wilde geen enkel risico lopen.
Nee, ik heb niet meer gegeten want had totaal geen trek. Later nog wel ja, nadat ik een tijdje op de bank had liggen slapen, op het kleedje dus, maar dat kunt u op de foto zien. Mevrouw K. kwam nog naast me zitten om tv te kijken, en toen zijn we later samen naar bed gegaan. Tegelijk bedoel ik dus.
Mevrouw K. heeft nog tegen me gezegd dat ze de eerste beste die weer loopt te knallen in onze straat zal bewerken met een honkbalknuppel of hockeystick. Nee, ze roept wel eens meer wat, dus ik heb daar verder maar geen aandacht aan geschonken. Verder heb ik goed geslapen, maar dat kwam ook doordat ik hondsmoe was. Of katsmoe eigenlijk, heh? Ja.

donderdag 17 december 2015

Aan mij heeft het niet gelegen!

De Boez:
Het is niet dat mevrouw K. geen berichten meer wilde plaatsen, want dat wilde ze dus best wel.
Maar de techniek zat tegen zeg maar.
Het begon met toen ze op een dag (begin deze maand) het programma Blogger wilde gebruiken, geen toegang meer kreeg tot alle blogs die zij heeft.
Ja, de account (noemde ze het) was compleet verdwenen.
Dat was natuurlijk schrikken, want ze dacht dat nu ook het hele Katblad was opgegaan in rook, maar dat was dus niet zo, ze kon er alleen niet meer inkomen. En dus kregen wij maar weer vrij en ging zij zoeken waar het LKB gebleven was. Vergeefs, want K. is niet zo handig, digitaal gezien dus.
Om een lang verhaal kort te maken: het mens van Bohr heeft de account weer hersteld en de blogs teruggehaald. Maar toen verdween daarna opeens de email van de Kruidentuin. En daarna ook de andere mail. Alsof er uitverkoop was geweest en de winkel leeg was geplunderd.
Ook deden allerlei knopjes het niet meer en moest ze heel vaak de boel opnieuw opstarten. En toen K. ook geen foto's op haar computer meer kon zetten (alle poorten bleven gesloten), kreeg K. een soort van zenuwinzinking. Rijp voor het gekkenhuis was ze, zei ze.
En daarom is ze maar lekker gaan zitten tekenen en kleuren, want daar wordt ze altijd rustig van, vindt ze. En dat klopte ook. en zo kwam het dus dat ik haar dag in dag uit bij al dat tekenen en kleuren heb geassisteerd.

En haar in de gaten hield voor het geval ze het bijltje erbij neer zou gooien. Bovendien had ik toch niks anders te doen want het was steeds rotweer en ik hou niet van regen. Ook niet van harde wind, nee.
Onder mijn begeleiding heeft K. dus een hele serie kerstkaarten zitten maken, en daar is ze me heel dankbaar voor.
Ze is het mens van Bohr ook dankbaar, want hij zei dat ze Windows 8 moest wegdoen. Want nee, al die narigheid was niet de schuld van de laptop maar van de softdinges. Het waren gewoon bugs, zegt hij.Gelukkig maar, want K. was al bang dat ze het nog vrij nieuwe apparaat moest terugsturen naar de fabriek, zo vlak voor kerst, en dat weet je het wel, dan ben je zo weer een paar weken verder. Maar dat hoefde dus niet, en gelukkig ook dat K, gewoon gratis Windows 10 had gekregen en die heeft ze erop gezet. Ook die heeft bugs, hebben we gemerkt.

Dus toen waren de problemen nog niet over. Dat kwam dus doordat de software in de war was. Ik snap verder helemaal niks van hoe dat werkt, en K. dus ook niet, maar gelukkig kwam MaGiz langs en die zorgde ervoor dat de poorten weer opengingen. En toen kwam het mens van Bohr om het nieuwe email-programma in te stellen. En nu krijgt mevrouw K. ook weer normaal haar post binnen en kan ze weer aan de slag.
Maar het kleuren is nu dus over, en dat vind ik jammer want het was best wel gezellig, zo samen tekenen en kleuren. Maar buiten spelen is ook wel weer leuk, vooral omdat het weer wat aangenamer is en het fijn is om buiten te zijn.


Ze moet wel erg wennen aan de nieuwe indeling op de laptop, zegt K. Want zo jong is ze namelijk niet meer en dan gaat het je aanpassen aan nieuwe dingen ook niet meer zo snel, zegt K. tenminste.
Nu maar hopen dat al het gedonder met dat ding voorbij is, want dan pas kan het een vredige kerst worden in ons huis. En wat er verderop gebeurt in de wereld, daar hebben we geen vat op, zegt K. Gelukkig hoef ik niet verderop in de wereld maar mag ik gewoon in en rond het huis zijn, waar het meestal wel rustig en vredig is. Behalve wanneer ik ruzie met de Os maak (of hij met mij), want dat gebeurt nog wel eens de laatste tijd. En dan gaat Cera schuilen bij de buurvrouw, want zij kan niet tegen ruzie.

Nou bent u weer een beetje bij.
En mevrouw K. moet een heleboel post lezen, maar het kan best zijn dat er ook wat post verloren is gegaan, zegt ze. Wel, ze zoekt het maar uit verder. En daarbij moet ik het nu laten.
Snoepies, mevrouw K.? Nee, die had ik vandaag nog niet gehad, echt niet!

maandag 30 november 2015

Shit happens

Boez:

Ik kon er niks aan doen want het was niet mijn schuld.
Het was namelijk zo dat er 's avonds laat nog werd aangebeld en dat mevrouw K. toen ontzettend heeft lopen vloeken en tieren. Daar raakte ik van in de war. En al deed ze verder niet open, ze ging best lang door met vloeken en tieren en nam tenslotte nog een borrel ook.
Toen ben ik nog maar even naast haar op de bank gaan liggen want ik weet dat ze vaak erg rustig ervan wordt als ze mijn buik mag aaien en tussen mijn oren. Ja, en ook onder mijn kin. En toen ze naar het toilet en douche ging voor de laatste dingetjes die ze altijd doet voor het naar bed gaan, glipte ik met haar mee de natte cel in om haar in de gaten te houden omdat ik me nog steeds een beetje ongerust over haar maakte en niet wilde dat ze domme dingen zou gaan doen. Eventueel dus, snapt u?
Maar ze zag niet dat ik daar dus ook binnen was en deed de deur  even later dicht en sloot mij daarmee op.

Hoe het verder ging? Het was vreselijk.
Ik moest steeds denken aan die donkere garage waarin ik toen lang geleden zat opgesloten, want dat duurde vreselijk lang en ik had daar verschrikkelijke dorst en er was niks te eten en toen was ik bijna dood gegaan...
Nou, hier was het dus ook pikkedonker want er zitten geen raampjes in die cel. Ja, ik kon wel drinken uit de wc, dat klopt, maar er was dus geen bak, he? Nee, en ook geen brokjes want die staan daar nooit omdat het er vochtig is, zeg maar.
Natuurlijk heb ik 's nachts nog hard zitten janken, maar ze hoorde me niet omdat ze naar bed was gegaan en bovendien lag ze misschien nog wel steeds te vloeken en ze dacht natuurlijk dat ik ergens lekker lag te slapen, maar dat was dus niet zo, ik lag helemaal niet lekker want ze heeft niet eens een zacht kleedje in die cel. Ja, alleen maar kouwe tegels op de vloer dus kun je nagaan.
Het was dus inderdaad een vreselijke nacht, want ondertussen lagen ze natuurlijk met zijn allen op dat grote bed, Cera, Oscar en mevrouw K. dus, terwijl ik hier op de kouwe tegels lag en opgesloten zat. Ja, en zo tegen de ochtend hield ik het niet meer en er was dus geen bak om op te gaan, dus werd het toen maar de douchemat want ik moest het toch ergens laten.
Maar het was dus niet mijn schuld want als er 's avonds laat niet iemand voor de deur had gestaan, was mevrouw K. ook niet zo boos geworden, had ze niet gevloekt en had ze ook beter opgelet en gezien dat ik nog in de cel zat toen zij eruit ging en dan had ik ook niet boven die mat hoeven gaan zitten.
"Shit happens", zei mevrouw K. toen ze de deur van de cel de volgende morgen opende, en daarna ging ze haar fototoestel pakken.
Ja, dat was het wel zo ongeveer, behalve dan dat ik er gelukkig alweer helemaal overheen ben.


donderdag 26 november 2015

Drukte weer voorbij

Boez:
Het was weer zover, we hadden een logé. En dat betekent dat we 5 dagen lang het logeerbed niet konden gebruiken om op uit te rusten. Ja, overdag dus wel, maar 's nachts hadden we een probleem en raakten we in de war omdat we allemaal een andere plek moesten zoeken om in alle rust onze schoonheidsslaapjes te kunnen doen.
Ikzelf ging het liefst naar beneden. Dat deed ik voornamelijk omdat ik de pest in had dat Oscar mijn plek had ingenomen op het bed bij mevrouw K. Dus lag ik eenzaam te wezen op de stoel (van K. - red.) bij de eettafel terwijl de Os lekker tegen K. lag aan te schurken.
Maar overdag was het soms wel erg gezellig, vooral als de twee vrouwen aan tafel zaten. Daar zaten ze veel om eindeloos te babbelen over hoe de dingen in Nederland gaan en hoe in Spanje, waar onze gast dus woont, en dan kwam ik erbij liggen, bovenop de tafel. Vooral de verhalen over de huisdieren vond ik wel leuk, want hier in ons land worden we beter verzorgd en dus ook minstens zo'n 6 jaar ouder. Gemiddeld dan, heh?
Maar ze gingen ook wel vaak de stad in om te winkelen. In Spanje hebben ze namelijk geen Action met allemaal goedkope prullen die mooi zijn van lelijkheid en nog handig ook. En daar hebben ze ook geen gedichten op de muren van de gebouwen, en ook geen V en D en winkels met boeken in het Nederlands en/of bloembollen.
Maar nu kunnen we dus weer op het logeerbed slapen want ze is vertrokken, die mevrouw. En ze heeft gezegd dat mevrouw K. toch nu echt in februari naar Andalusië moet komen, maar dan mogen wij niet mee en dus vind ik dat geen goed plan.

Cera:
Ik ben opgegroeid bij mensen met kleine kinderen, dus ik kan er wel tegen als het druk is in mijn huis. Maar ik vond het ook wel prettig dat ik af en toe gewoon even bij de buurvrouw naar binnen kon, en dan vooral op de momenten dat ik weg wilde van die twee gozers die alsmaar ruzie zaten te maken over wie waar mocht of moest slapen.
Ik ging 's avonds dus gewoon in mijn stoel met het zachte mandje. Op bed bij K. of iemand anders liggen doe ik sowieso niet graag, want de meeste mensen bewegen teveel in hun slaap en zijn niet bereid om mij uitgebreid te aaien in het midden van de nacht op de tijdstippen dat ik dat nodig heb of vind.

Oscar:
Op de eerste foto ziet u mij eindelijk weer eens languit op het logeerbed liggen. De betreffende gast had ik slechts één keer eerder gezien, en wel toen ik hier pas woonde. Ik vond het toen al raar dat er zomaar iemand binnenkomt met een koffer en dan een heel bed in beslag neemt, en dan ook nog voor een flink aantal nachten. Iedereen weet: bezoek en vis blijven maar drie dagen fris, en bovendien staat het hele huis op zijn kop als er meerdere mensen in leven en rondbanjeren. Ik heb dus daarom de afgelopen dagen vooral erg veel tuininspecties uitgevoerd, heb buiten in de hagel gelopen en heb regelmatig tijdens heftige regenbuien onder het wielhuis van K. gelegen en ging pas weer het huis binnen als het etenstijd was. Dan nam ik heel snel een paar happen en ging vervolgens zo snel mogelijk naar boven om mijn plek in te nemen op het dekbed van mevrouw K, voordat de Boez dat zou gaan doen.
Maar nu is er weer rust in de tent en lig ik lekker languit en ontspannen op het logeerbed. Dat de Boez daar ook ligt, maakt me niet uit. Ik ben alleen benieuwd hoe het straks gaat als K. naar bed gaat en ik mogelijk zal besluiten om bij haar te gaan liggen, zoals steeds de afgelopen dagen het geval was. Want als de Boez hetzelfde besluit, zullen we daar toch even over moeten overleggen omdat ik geen zin  heb in gedonder en mevrouw K. ook niet.
Er is trouwens nog één belangrijk nieuw detail, en dat is dat de verwarming bij het logeerbed werd opengezet vanwege de koude aldaar, aan die kant van het huis dus. Mocht K. vergeten die weer dicht te draaien, is het logeerbed wellicht toch een betere keuze dan het bed van K. aan de koude kant van het huis. Bovendien gun ik haar best ook wel een beetje rust en ruimte in haar eigen bed na al die drukke dagen vol winkelen, kletsen, eten en drinken, spelletjes doen met dobbelstenen en letterblokjes en nachtbraken.
Afijn, we zien wel.

vrijdag 20 november 2015

donderdag 19 november 2015

Sluipmoordenaars moeten verboden worden!

Oscar:
Helaas is ook voor mij het tuinseizoen voorbij. Dat wil zeggen dat ik niet meer de noodzaak voel om regelmatig inspectierondjes uit te voeren en toezicht te houden op de groei en bloei van één en ander. Er is nog maar weinig zon en daar staat dan logischerwijs tegenover dat het vaak regent. En storm houden wij haarfabrieken al helemaal niet van.
Rest ons dus de mooie zomerherinneringen van vooral veel nepeta snuiven, vlinders jagen (ondanks het verbod daarop) en libellen pesten.
Op bijgaande foto ziet u mij op jacht in het tuinvakgebied aan de Gevaarlijke Weg, eind september was dat, als ik mevrouw K. tenminste mag geloven.


Hier probeerde ik uit te zoeken waar het gekrijs van de vliegbeesten (met groene veren) vandaan kwam (Halsbandparkieten - red.), maar helaas was het te vol met bladeren en kwam ik dus niet zo hoog als aanvankelijk mijn bedoeling was.
Gelukkig maakte mevrouw K. een foto van mij zodat het gezeur over mijn zogenaamd te dik zijn in de kiem gesmoord kan worden. Een TE dikke haarfabriek zou namelijk niet in staat zijn tot wat ik hier presteerde. Ik ben gewoon stevig en heb een postuur dat bij mij past en mij op geen enkele manier hindert bij het jagen en sporten.


Natuurlijk moesten er ook regelmatig wielhuizen (auto's en bussen etc. - red.) geteld worden. Hiertoe lag ik op de rand van de tuin naast de stoep aan de Gevaarlijke Weg. Helaas raakte ik voortdurend de tel kwijt en moest ik steeds weer opnieuw beginnen. Maar dat was niet mijn schuld.
Echter, daardoor kwam het jammer genoeg dat ik deze opdracht niet naar behoren kon vervullen, doch ik heb wel kunnen constateren dat er nog steeds teveel wielhuizen veel te hard rijden en teveel herrie maken.
Ik heb overigens liever dat ze herrie maken dan dat ze geen geluid maken. Er zijn namelijk de laatste tijd steeds meer exemplaren (auto's  - red.) die je niet hoort aankomen, en dat is voor ons haarfabrieken bloedlink. Ook in de Katbladstraat rijden er van die dingen die je niet hoort als ze wegrijden. Ik persoonlijk vind dat deze wielhuizen verboden zouden moeten worden, want als je ze niet hoort en toevallig op dat moment ook niet ziet, kun je zomaar onverwachts ..... ach nee, laat ik er maar niet aan denken wat er dan kan gebeuren.
Ik ben erg voor het milieu en tegen luchtvervuiling enzo, maar een wielhuis behoort geluid te geven en mag geen sluipmoordenaar zijn. Dat wilde ik even aan u kwijt.
Oh ja, en ik wilde eveneens nog even vertellen dat ik tegenwoordig niet meer beneden slaap maar boven, bij die andere twee. Maar dat kan zomaar weer veranderen als het boven kouder wordt en de kachel daar niet aangaat; kwestie van optellen en aftrekken. Nee, dit was het.
Wat schaft de pot vanavond eigenlijk, mevrouw K.? Of is het nog te vroeg om daarover een mededeling te doen?

maandag 16 november 2015

Nieuwe buren!

Dit is Mug, een nieuwe buurthaarfabriek die twee deuren verderop is komen wonen.
Mug is niet voor de poes, dat is duidelijk te zien aan de vriendelijke uitstraling.

Mug is al een paar keer buiten geweest, maar dan wel in een tuigje, doch waarschijnlijk mag Mug in het voorjaar zelfstandig de deur uit om de buurt te verkennen zonder de knellende riempjes.


De Boez (links, nieuwsgierig onder de tafel door loerend) is niet erg enthousiast over zijn nieuwe buur. Wat hij echter nog niet weet is dat Mug er ondertussen ook nog een huisgenoot heeft bij gekregen in de vorm van een jong Siameesje.
Wij verwachten derhalve een spannend voorjaar met veel strijd om de territoriumgrenzen, en wellicht moeten wij ons Meipie (Cera) nu toch maar eens naar een cursus zelfverdediging sturen!? Want met schelden alleen zal zij het vast niet gaan redden tegen dit felle Abessijntje en de Siamees!
Oscar heeft nog niet gereageerd op de komst van de nieuwe buren, hij wacht gewoon af wat er komen gaat en maakt zich voorlopig nog helemaal nergens druk om.

Kattentrap voor Wams, Sonny en Miss Gizz.

MaGiz is een paar maandjes terug met haar drie haarfabrieken verhuisd naar een straatje verderop. Zij wonen thans in een bovenhuis, maar hebben gelukkig een prima uitgang naar de daken, met aldaar een handige doorsteek naar de Katbladstraat (het Zooiplein). Er was echter nog één probleem, en dat was: van het dak naar de straat! Dus besloot MaGiz een kattentrapje te fabriceren (zie foto).

Wamy heeft de trap overigens niet nodig want springt gewoon van een garagedak naar de straat; dat deed hij al vaker zonder zijn poten te breken.
Reeds in het weekend van de verhuizing wist de Wams de weg van en naar zijn nieuwe huis perfect te vinden, want hij kende de hele buurt (inclusief dakgebied) immers al op zijn duimpje (strooptochten, heh?) en weet bovendien drommels goed waar zijn voerbakje staat en hoe het fluitje van zijn mens klinkt. Wij van het Katblad hebben hem dus geen dag hoeven missen...
Ondertussen kennen Gizmo en Sonny de weg ook goed, maar vooral Sonny staat erop de voordeur te gebruiken, en dat betekent voor MaGiz dat zij regelmatig de trap op en neer moet om de eigenwijze rooie in- en uit te laten.
Of het vernuftige kattentrapje al gebruikt werd? Daarover hebben wij nog niks vernomen, maar dat is ook erg moeilijk te controleren...

Shit, alweer betrapt...

NOU, EN???
IK WAS VERDWAALD EN HAD HONGER!
EN IK DACHT DAT ER NIEMAND THUIS WAS!
STOM MENS!
MRAUW!

zondag 15 november 2015

Foto van de maand augustus


Recordhoudster

Cera:

Ik was nog vergeten te melden dat ik afgelopen zomer ook een aantal muizen heb gevangen. Hoeveel weet ik niet meer precies, maar wel dat ik het record had en nog steeds heb. Mevrouw K. zei dat ze niet anders verwachtte dan dat ik de meeste muizen zou vangen omdat damespoezen nu eenmaal behendiger zijn in het jagen dan jongenskatten. Bovendien zijn jongens ook veel luier dan dames; dit significant verschil komt inderdaad wel bij meer diersoorten voor.

De muizen die ik vang, breng ik altijd naar mevrouw K. toe. Je zou verwachten dat zij mij prijst als ik weer met zo'n heerlijk cadeautje thuis kom, maar het tegendeel is het geval. Ik denk dat zij geen muizen blieft.
Vandaar dus dat ik mijn muizen voortaan maar zelf opeet. Met huid en haar dus, heh? Nee, ik laat helemaal niks over van zo'n heerlijk maal want ik vind dat de jongens maar hun eigen hapjes moeten vangen.
Ja, ik eet ze pas op als ze gestopt zijn met bewegen en ik dus niet meer leuk met ze kan spelen. De ene keer duurt dat spelen langer dan de andere keer, dat verschilt per muis.
Tegen die tijd heeft mevrouw K. de kamer al verlaten. Nee, ik heb geen idee waarom. Maar een foto kan er altijd wel af gelukkig. Leuk voor het archief, zegt ze dan.


Niet stilgezeten

Cera:
Dit is oud nieuws want dit zijn foto's die K. in juli heeft gemaakt.
Maar goed, ik wilde hier eigenlijk alleen maar mee aantonen dat ik deze zomer vaak met mevrouw K. meeging naar de tuin om haar te supporten bij het onkruid trekken en meer van dat soort onzin. Opdat u niet denkt dat ik alleen maar heb liggen luieren, want dat is dus niet zo.
En als zij tussendoor even wilde praten, was ik altijd bereid haar gezeur aan te horen, en dan deed ik ook nog alsof ik het interessant vond terwijl ik eigenlijk alleen maar even een aai nodig had. Gelukkig zag K. dat altijd in, dus kwam ik zelf ook niks te kort. Ja, want in het leven gaat het vooral om geven en nemen. Hoewel, als het om aaien en knuffelen gaat, neem ik liever omdat geven mij niet zo goed ligt, al ben ik wel weer goed in het uitdelen van kopstoten. Maar die hebben dan ook weer een zekere bedoeling uiteraard.
Kortom, ik heb niet stilgezeten, al lijkt het (zie foto's) dus van wel.
En daar laat ik het voor nu even bij.

vrijdag 13 november 2015

Geen gemekker meer!

Mevrouw Katblad?
Ja lieve Boez, zeg het es?
Wordt het niet weer een keer hoog tijd?
Tijd voor wat, Boez?
Nou, dat weet je best zelf ook wel.
We krijgen de laatste tijd steeds meer smeekbedes om toch maar weer eens berichten van ons te publiceren omdat er best veel mensen zijn die dat missen.
Ja Boez, ik weet het, maar heb nog steeds een beetje moeite met leuk doen en verhaaltjes schrijven...


 Maar mevrouw K., het is nu toch alweer 10 maanden geleden dat u zo'n verdriet had en zo teleurgesteld was in een mens?
Ja Boez, maar het lijkt alsof het nog pas gisteren was, en ik ben nog steeds niet helemaal de oude, om het maar zo te zeggen.

Boez:
Mevrouw K., dan moet u nu even goed naar me luisteren.
U houdt toch heel veel van ons?
En als u had moeten kiezen tussen ons en die narcist, had u toch voor ons gekozen? U heeft dat tenslotte toch gedaan ook?

En ja, u had natuurlijk ook andere zorgen, heh? Of het wel goed zou gaan met de kruidentuin, maar dat gaat prima. En verder bent u zo verstandig geweest om te gaan praten met iemand over wat u is overkomen en te zoeken naar een goede manier om dat te verwerken.
En verder bent u ook niet meer zo bang voor dat manmens, want als hij u weer komt bedreigen weet u wat u te doen staat, toch?
En u weet ook dat hij ons niet zal komen ontvoeren, al heeft hij aangekondigd dat te doen, want wij zullen dat nooit toestaan, heh?
En mocht hij plantjes komen jatten uit de kruidentuin, moet u goed bedenken dat het maar plantjes zijn en dat de politie heel goed oplet en hem in zijn kraag zal vatten als ze hem betrappen, toch?
En ondanks dat u voelt alsof iemand op uw hart en ziel heeft getrapt, heeft u veel lieve mensen in de buurt en heeft u ook ons, uw echte levensgezellen, die elke avond weer trouw met u naar boven gaan om samen met u de nacht door te brengen, heh? Ja, opdat u zich niet eenzaam voelt en het niet koud krijgt in uw bedje.
Het wordt dus hoog tijd dat u gaat beseffen dat u heel veel mee heeft, en dat die ene figuur die uw leven kwam vergallen slechts een zandkorrel was in uw leven, en dan nog een vieze ook, heh?
U zit nog met een hoop wraakgevoelens, zegt u? En u zou hem het liefst nog een keer met een honkbalknuppel tot moes slaan?
Wel, mevrouw K., dat lijkt ons niet zo verstandig. Een narcist verandert namelijk nooit, ook al timmer je hem helemaal in elkaar, en bovendien verander je daar ook het verleden niet mee.
U dacht dat hij uw prins op het witte paard was, maar u heeft zich vergist want hij was gewoon een oplichter en heeft u misbruikt, getreiterd en vernederd. Inderdaad iets wat wij, uw haarfabrieken nooit zouden doen, en uw echte vrienden ook niet.
U hoeft zich ook niet schuldig te voelen omdat u in zijn mooie verhalen trapte en u zich heeft laten bedotten door hem, want dat zet geen zoden aan de dijk, zeg maar.
Waar ik nu dus voor wil pleiten is dat u die zogenaamde prins voorgoed uit uw gedachten zet, en uw aandacht gaat concentreren op de enige prins in uw leven die ertoe doet, mij dus.
Ja, Oscar mag dan een soort bijprins wezen, maar ik sta als nummer 1 op de lijst, toch? En Cera, omdat ze een slettenbakje is, komt naar mijn mening op drie. En omdat ik het langst bij u woon en er geen bezwaar tegen heb om even een half uurtje bij u onder het dekbed te kruipen, mits u mij even een aaibeurt op mijn buik geeft inderdaad.
En wat is er gezelliger dan te zitten op de bank met mij naast u?
Nee, daar heeft u niet van terug, heh? Daarom dus. Schrijven, mevrouw K.! En geen gemekker meer!

woensdag 16 september 2015

Boez wenst niet gevolgd te worden!

De Boez en Oscar zijn weliswaar elkaars beste vriend, maar dat neemt niet weg dat ze ook wel eens ruzie maken.
Vaak gaan die kleine ruzietjes helemaal nergens over, zoals in dit geval (zie foto).
De Boez had al een poosje achter Oscar aangelopen tijdens diens inspectie van de Kruidentuin. De Os trok zich daar echter helemaal niets van aan en deed gewoon zijn werk.
Doch even later, toen Oscar per ongeluk een stukje in het kielzog van de Boez was meegegaan, waren opeens de poppen aan het dansen. De Boez voelde zich achtervolgd (is wel vaker een tikje paranoïde) en begon te snauwen tegen de arme Os. Deze deed natuurlijk direct zijn oren naar achteren om de Boez te tonen dat hij niet gediend was van zijn gesnauw, maar verder gebeurde er gelukkig helemaal niets.
Helaas, spannender kunnen we het niet maken! Volgende keer beter!

Uitzetting was niet nodig

Wamy kwam weer eens kijken of de Boez thuis was. Niet omdat hij dat graag wilde of gezellig zou vinden, wel omdat hij zin had in wat brokjes.
Nu eten onze Katbladkatten voornamelijk Lightbrokken omdat zij allen aan de enigszins gewichtige kant zijn, maar dat maakt de Wams geen moer uit; hij eet graag brokjes in allerlei soorten en maten, vooral als hij ze kan jatten.
Wel, de blik van de Wams spreekt boekdelen en dus heeft u het vast al geraden.




Inderdaad, de Boez was thuis, zat zelfs vlakbij het Poezenloket en stond al op om de Wams uit te zetten.
Maar dat was deze keer niet nodig.

donderdag 3 september 2015

Laatste interview met Charli



Charli:
Weet u, mevrouw K., ik vind het leven een beetje moeilijk worden. Ik loop weliswaar nog kleine stukjes buiten, maar het lijkt net of ik in een soort mist blijf hangen. Misschien komt dat doordat ik niet meer zo goed hoor en zie, maar soms weet ik ook niet meer precies waar ik ben en waarom. Dan ga ik er maar even bij zitten totdat het me weer te binnen schiet. Ja, zoals laatst bij u in de gang. Ik zat voor het luikje, maar wist opeens niet meer wat ik van plan was. Ging ik nu naar buiten of was ik juist net binnengekomen? U heeft toen de deur voor me open gedaan, weet u nog? En daarna ben ik naar huis gelopen, maar toen ik voor mijn eigen luikje stond, was ik eigenlijk de weg alweer kwijt. Ik bedoel daarmee dat ik op dat moment alweer niet meer wist wat ik nou precies aan het doen was.
Net als nu dus, inderdaad. Ja, ik sta hier al een poosje te dralen, en kom pas in beweging totdat ik weet welke kant ik op moet. Of eigenlijk totdat ik heb gekozen voor het buiten blijven of het naar binnen gaan. Ja, je kunt het ook zien als moed verzamelen of inspiratie opdoen, dat maakt niet veel verschil in mijn geval. Ik hou het maar op effe blijven hangen in de mist van het bestaan van een oude jongen, want ik voel me behoorlijk oud geworden de laatste tijd.
Nee, eten en drinken doe ik ook niet meer zoveel. Kost me allemaal gewoon te veel moeite en bovendien heb ik weinig trek.
U denkt dat ik misschien een beetje last van Katzheimer heb? Oh, omdat mijn moeder dat ook had dus? Dezelfde verschijnselen en dezelfde blik, vindt u. Wel, ik heb daar zelf geen mening over en vind het eerlijk gezegd ook niet de moeite waard me daarmee bezig te houden.
Lief dat u me vraagt mee te gaan naar de Kruidentuin, maar daar zie ik maar van af. Wel, het is toch best wel een eindje lopen en bovendien had ik nog niet besloten of ik buiten zou blijven of naar binnen zou gaan. Maar mocht ik me bedenken dan weet ik in elk geval dat ik welkom ben.
Misschien zie ik u dan later nog wel, mevrouw K. U ook een goede dag verder...


woensdag 2 september 2015

Charli overleden...


Vanmiddag is Charli onze buurkat ingeslapen. Hij was oud, al een tijdje ziek, en op; hij woog nog maar net 2 kilo.

Charli werd als oudste zoon van mevrouw Troy geboren in ons huis. Japekoppie was de jongste uit hetzelfde nest en ze groeiden samen op. Toen Charli 12 weken oud was, verhuisde hij naar de buurvrouw. Hij kreeg daar een nieuwe huisgenoot, Ollie genaamd. (Ol overleed trouwens vorig jaar al.)

De beide broers bleven elkaar regelmatig buiten ontmoeten en liepen dan soms samen hun verkenningsrondje. Zie hieronder.

Japekoppie (voor) en Charli (achter) in de Hoftuin

Charli rollend in de resten van de Nepeta (Kruidentuin)
Charli leek (uiterlijk) veel op zijn moeder; alleen het witte vlekje op zijn snuit zat aan de andere kant

Charl was altijd nogal aan de zware kant maar de laatste 2 jaar was hij erg afgevallen; hier was hij nog in zeer goede doen.

Charl was een rustige, lieve kat, dus qua karakter verschilde hij bijzonder veel van zijn moeder maar leek daarmee wel op zijn broer Japekop.
Toen hij nog wat jonger was, liep hij altijd mee als mevrouw K. met de andere haarfabrieken een blokje om ging.
Tot een paar dagen geleden kwam Charli ook nog af en toe een kijkje nemen op de redactie van het LKB, vooral om de voerbakjes van onze reporters te controleren. Voor de brokjes had hij echter al langere tijd geen interesse meer, het ging meer om het idee. De krabplank bij onze deur gebruikte hij nog wel.

Charli had al een tijdje last van ernstige darmproblemen. De precieze oorzaak daarvan is nooit duidelijk geworden, maar hij had veel pijn en at nog nauwelijks.



Charli zou volgende week 18 jaar zijn worden.
Wij zullen hem erg missen, maar de buuf natuurlijk helemaal; hij was haar beste maatje.
We wensen de buuf veel sterkte toe in haar nu haarfabriekloze huis.

zondag 2 augustus 2015

Vlindertelling

Oscar:
Vandaag heb ik meegedaan aan de landelijke vlindertelling. Hier (foto - red.) hield ik een hele leuke in de gaten, en mijn mens zei dat het een Distelvlinder was en dat ik eraf moest blijven. Maar dat maak ik toevallig zelf wel uit (narcisme - red.).
Ik kik best wel op vlinders en volg dan ook een paar cursussen betreffende gedrag en herkennen van deze fladderbeestjes. Ik hoop aan het eind van deze zomer mijn diploma te behalen op middelbaar niveau. Daarna wil ik graag door naar de Universiteit, mits ik mijn opgedane kennis in de zomer weet vast te houden gedurende de winter. Het korte termijn geheugen van een haarfabriek is namelijk niet helemaal top, tenzij er sprake is van een traumageval, zoals een hommelsteek in je neus. Ik heb derhalve mijn hommelstudie moeten beëindigen vanwege mijn fobie voor een afgesloten neus met als gevolg ademhalingsproblemen. Aan de ene kant een soort van Korsakov dus, maar daarbij aan de andere kant ook nog Pavlov. Tenminste, dat beweert mijn mens.
Verder is het van groot belang dat ik met mijn gevoelige oren uit de zon blijf. Gelukkig voel ik dat instinctief aan, want ik zit echt niet te wachten op een Plaveiselcarcinoom.
In deze column wil ik dus duidelijk maken dat het pad van een haarfabriek heus niet alleen maar over rozen gaat. Gisteren kreeg ik nog op mijn donder omdat ik per ongeluk helemaal vol zat met Nagelkruidkleefzaadjes en daarmee op het bed van mijn mens ging liggen. Alsof dat nou zo erg is, want ze heeft een kruimelzuiger, waar ik overigens de pest aan heb.
Morgen ga ik weer helpen kuilen graven in de tuin om aan te geven waar er nog best wel wat plantjes bij kunnen. Ik denk dat ik dagelijks heel veel bijdraag aan de natuur, ondanks al die verhalen over dat ik zogenaamd zoveel verenvliegbeesten uit de lucht zou plukken, want dat is me dit jaar nog niet gelukt en bovendien snack ik gewoon bij bij de buuf zodat ik totaal niet de behoefte heb om veren te eten. Wat betreft muizen is dat een heel andere kwestie, want die bieden zich gewoon aan door tussen mijn poten door te lopen. Ik eet ze overigens niet op omdat ik om 8 uur mijn bakje gourmet krijg, en ik hou nu eenmaal van structuur en regelmaat.
Verder heb ik over vandaag niks meer te melden, behalve dan dat ik van plan ben om morgen weer aan de vlindertelling mee te doen. Ik zou dan graag zo'n kolibrievlinder nader willen bestuderen, maar die gaan meestal net iets te snel voor mij.
Mag ik het hierbij laten? Dank u.

zaterdag 1 augustus 2015

Mevrouw K. is even openhartig...

Lieve mensen!
Ik ben diep onder de indruk van de vele mails van de lezers van het Katblad, die zich zorgen maken om mij omdat er al een dikke maand geen berichten meer zijn verschenen in het Katblad. Dank voor jullie belangstelling!
Ik ben nu wel zover dat ik iets kan vertellen over hoe het komt dat ik al een tijdje moeite heb met het schrijven over de haarfabrieken en indirect daarmee ook over mijzelf.
Eigenlijk hoort mijn verhaal niet thuis in dit Katblad, maar mijn drang om e.e.a. uit de doeken te doen is te groot geworden, en wie het niet wil lezen, kan het altijd nog wegklikken, heh?! Daarom. En mevrouw K. moet gewoon haar ei even kwijt en voor haar gevoel schoon schip maken, anders kan zij niet door…

Wel, het begon allemaal alweer bijna twee jaar geleden. Het ging erg goed met mevrouw K. en haar haarfabrieken toen ze iemand leerde kennen op wie zij verliefd werd. Dat ging niet zomaar ineens, want K’s leven was compleet vond ze, en ze had het prima naar haar zin. De desbetreffende man kwam evenwel steeds vaker langs, toonde veel belangstelling voor K, maar speelde een spel, wat later bleek een narcistentoneelstuk te zijn. En K. trapte erin.
Eerst waren het nog heel gezellige avonden samen, en dan nog niet eens wekelijks. De narcist (vanaf nu de N. genoemd) was met als K. dol op haarfabrieken, bleek van dezelfde muziek te houden als mevrouw K.  en deelde veel van haar hobby’s en ideeën. Hij wilde alles van haar weten en vertelde ook heel veel over zichzelf. De drank vloeide rijkelijk op zulke gezellige avondjes en het werd elke keer later.
Na iets meer dan een half jaar deelde de N. mede dat hij zijn relatie had verbroken omdat zijn vriendin niet spoorde en hij niet meer van haar hield. En toen kwam hij steeds vaker langs op de redactie, hemelde de kwaliteiten van K. op en prees haar de hemel in. K. raakte daarvan in de war, want zij vond dit contact met deze man eigenlijk te mooi om waar te zijn, maar de N. vertelde haar dat het allemaal kwam doordat hij en zij zielsverwanten waren. Ook hier trapte mevrouw K. in.
Maar goed, er brak een leuke tijd voor mevrouw K. aan. De N. spoorde haar aan om meer uit te gaan, ze gingen samen fietsen, bezochten terrasjes, en dwaalden samen door de natuur om te speuren naar mooie bomen en interessante plantjes. Ze ontstond een heuse, hechte relatie tussen de N. en mevrouw K.

Toen echter verschenen al gauw de eerste barstjes in de verse liefdesrelatie. K. besteedde volgens de N. namelijk teveel aandacht aan haar vrienden en haarfabrieken. (Ik ga niet teveel in op de details, want dan word ik weer onpasselijk, maar het kwam erop neer dat hij mijn vrienden ervan beschuldigde misbruik van mij te maken). Daarom ging de N. steeds vaker in zijn eentje uit om midden in de nacht dronken weer voor de deur te staan. K. pikte dat, want ze vertrouwde hem en hij had verteld dat hij zo nu en dan bepaalde fases door moest vanwege een ziekte waartegen hij streed, maar dat zou allemaal weer gauw in orde komen want hij was daarmee hard aan de slag en kreeg hulp daarbij.
Te mooi om waar te zijn, toch? Ja, maar toch drong het toen nog niet tot mevrouw K. door.
Vervolgens begon de N. mevrouw K. langzaam maar zeker verbaal af te breken en neer te halen. De verhaaltjes die zij op het Katblad schreef, waren niet de moeite meer waard en ze moest daar maar mee stoppen, het kostte haar alleen maar veel kostbare tijd. Ook moest ze maar eens aan zichzelf gaan werken, want zij was niet helemaal gezond in haar hoofd…

De Boez, eraan gewend om naast mevrouw K. in bed te slapen, kreeg regelmatig een schop van de N. als hij zogenaamd lastig was (aan het raam zat te krabben omdat hij naar buiten wilde of op het bed sprong…). Als mevrouw K. boos werd op de N. omdat ze partij koos voor de Boez, kreeg ze de stiltebehandeling, dat wil zeggen dat de N. per direct vertrok en een aantal dagen helemaal niks meer van zich liet horen, om daarna opeens weer voor de deur te staan en te doen alsof er niks aan de hand was.
Buitenshuis gedroeg de N. zich als een charmante, liefdevolle man, achter de voordeur kon hij uitbarsten in plotselinge woedebuien die nergens op sloegen. Dan kreeg K. te horen hoe dom ze was, dat haar karakter niet deugde en ze zich gedroeg als een verwend kind. Bovendien was zij psychisch niet in orde, had daarvoor dringend hulp nodig vond hij, en moest ook maar eens naar de AA.
Mevrouw K. ging steeds meer aan zichzelf twijfelen en wist toen nog niet dat een N. constant bezig is met spiegelen en projecteren. Ze wist ook nog niet dat een N. zich in iemands leven binnendringt door zijn slachtoffer eerst te paaien en uit te horen, om daarna genadeloos zijn prooi aan te vallen, gebruik makend van de informatie die hij eerder verkreeg en dus hiermee te schieten op de meest kwetsbare plekken van zijn prooi.
Doel van dit alles? Iemand in de war brengen, macht krijgen over iemands leven, zelf zoveel mogelijk aandacht krijgen en de ander zover krijgen dat ie alles zal doen om het de N. naar de zin te maken.  Zijn unieke ego (vindt hij zelf) dient constant opgepoetst te worden, hij wil geprezen worden en zich belangrijk voelen. En daarvoor trekt hij alles uit de kast om zijn slachtoffer te verzwakken, murw te maken.

Na een half jaar begon het eindelijk bij mevrouw K. te dagen: zij was zichzelf niet meer en had al haar blijheid verloren. Bovendien raakte zij steeds meer geïsoleerd omdat de N. haar vrienden belachelijk maakte en hen uit haar leven loodste.
K. voelde dat ze zichzelf moest redden en zette de N. de deur uit.
Maar helaas, een relatie met een N. is verslavend.
Drie maanden later belde hij opeens weer op: hij was in nood. De N. was met de fiets gevallen en had veel pijn, had niemand verder en zei dat mevrouw K. de enige was die hij kon vragen hem te helpen, de enige die hij vertrouwde.
Mevrouw K. trapte er weer in.
Ze reed met haar Katmobiel naar hem toe, bezocht huisarts en ging met de N. naar het ziekenhuis, waar bleek dat de N. drie gebroken ribben had.
Terug naar zijn huis kon hij niet in zijn eentje, dus K. nam hem in haar huis op, stond haar bed af en ging zelf in het logeerbed. Na een week bloeide de liefde weer op. De N. was poeslief en zou zijn leven beteren: geen alcohol meer en in therapie gaan. K. trapte er wederom in…

Doch toen de N. weer helemaal voor zichzelf kon zorgen, begonnen de vernederingen weer, het wangedrag, de leugens en het bedrog. En toen K. te horen kreeg dat zij aan haar knie geopereerd moest worden, ging de N. opeens in december op reis, en dat dan ook nog met een andere dame. Hij zei dat hij weg moest voor een heupoperatie in Rome, wat uiteraard een verzinsel was.

K. zocht tijdens zijn afwezigheid e.e.a. uit, en kwam tot de ontdekking dat alle verhalen van de N. over zijn verleden en over het heden één en al leugen en bedrog waren geweest. De relatie met zijn zogenaamde vorige vriendin had hij helemaal niet beëindigd, hij had ondertussen alweer een nieuwe dame in voorraad en was nooit daar geweest waar hij zei dat hij was. En hij zat nu lekker in de zon terwijl mevrouw K. al bijna niet meer naar de winkel kon lopen…

Toen de N. begin januari weer met “hallo, niks aan de hand” aan de deur kwam bij mevrouw K., heeft zij de N. gezegd hem nooit meer te willen zien. Hij vertrok woedend en probeerde het daarna nog even aan te leggen met een paar vriendinnen van mevrouw K., maar dat lukte hem niet.
K. zette de hele toestand van zich af want moest zich voorbereiden op haar operatie en wilde daarna alle energie besteden aan snel herstellen. Ja, alsof je zo’n onfrisse geschiedenis met veel intimidatie en vernederingen, leugens en bedrog maar zo even naast je neerlegt, heh? En dan was er ook nog de Kruidentuin waarin gewerkt moest worden, plannen te maken, veel te organiseren. En K. maar denken dat het prima met haar ging, totdat ze zichzelf even helemaal weer tegenkwam…

De N. bleek een bord voor zijn kop te hebben en kwam opeens in mei weer langs om zijn portie aandacht te halen. Dat kreeg hij niet van K.; wel liet zij hem binnen omdat zij verlangde naar tenminste een excuus, een sorry en uitleg. Maar van een N. krijg je dat nooit en te nimmer, dat had zij eigenlijk al overal gelezen toen zij in de gaten had gekregen dat deze meneer een beperkt geweten heeft en geen enkel inlevingsvermogen.
Daarna is de N. nog diverse keren aan de deur geweest, maar toen hij zijn zin niet kreeg, heeft hij mevrouw K. getreiterd en haar en haar vrienden bedreigd. Tevens heeft hij aangekondigd de Boez te ontvoeren!
K. beschouwt dit alles als pure bluf, maar heeft wel een gesprek met de wijkagent gevoerd opdat de politie op de hoogte is en in noodgevallen direct komt om in te grijpen.
Het is een bizar verhaal, maar helaas waar gebeurd.
We hebben het hier wel om een hoog opgeleide, intelligente man, maar misschien maakt hem dat juist wel des te gevaarlijker. Hij doet zich voor als normaal, zeer begrijpend,  en is uiterst vriendelijk en charmant, maar is in werkelijkheid zeer gestoord en onberekenbaar.
Te mooi om waar te zijn, dacht mevrouw K. direct al in het begin. Wel, ze had moeten luisteren naar dat gevoel, want het was inderdaad te mooi om waar te zijn en het is geëindigd in een nachtmerrie.

Mevrouw K. heeft beloofd om de draad weer op te pakken en weer meer foto’s te gaan maken van haar geliefde haarfabrieken. Of dat elke dag gaat lukken weten wij nog niet, maar de haarfabrieken staan te trappelen om weer op jacht te gaan naar nieuws uit de Katbladbuurt!
We gaan weer voorzichtig beginnen want de narcist mag het niet gaan winnen!

Narcisme (het Narcistisch Persoonlijkheids Syndroom) komt steeds vaker voor maar is nog steeds voor veel mensen een onbekend iets. Vaak is er alcoholverslaving in het spel en zijn er ook meerdere kenmerken aanwezig van andere cluster B-aandoeningen, als bijvoorbeeld Borderline.

Meer weten over Narcisme???


http://denarcist.nl/narcistische-persoonlijkheidsstoornis

maandag 29 juni 2015

Met Oscar op pad (1)

Omdat Oscar alsmaar jengelend achter mevrouw K. aanliep, besloot zij een eindje met hem te gaan wandelen. Het was immers alweer een tijdje geleden dat hij met haar (of andersom) een blokje om was gegaan en het was erg duidelijk dat hij daar weer aan toe was.









 Maar de herinneringen aan de Parallelstraat leken wel een beetje vervaagd; Os bleef tenminste regelmatig stilstaan om goed om zich heen te kijken en zich steeds opnieuw te oriënteren. Je weet immers maar nooit of er in de tussentijd nieuw katvolk is bijgekomen en in het territorium van anderen moet je natuurlijk altijd op je hoede zijn.
Wel, dat was de Os zo te zien.







 Een open deur is altijd erg aantrekkelijk, maar binnen werd er goed hoorbaar gebouwvakt. Vandaar dat Os ook enigszins door zijn poten lijkt te zijn gezakt, maar dat is nodig om snel te kunnen vluchten in geval van nood.
Ja, dat wilde Oscar wel, en aldus geschiedde.









Os was duidelijk nog niet helemaal in vorm, want hij merkt de andere haarfabriek niet eens op.
Of hij doet alsof, dat kan natuurlijk ook, heh?
Ja.
En de dame op de tafel?



















Van deze poes weten we dat nog maar kort geleden haar rug werd geschoren wegens hardnekkige klitten, die zij dus niet meer de baas kon en haar mens ook niet. En dan moet er een tondeuze aan te pas komen! Arme (oude?) dame...

Heeft zij nu wel of niet in de gaten dat er een vreemde snuiter onder haar tafel zit?
Het lijkt erop van wel, maar waar precies heeft ze nog niet helemaal door.
Raar gezicht trouwens, die kale bovenkant!
 Inderdaad, daar zit ie, maar hij reageert niet op haar.


Hij is hier zelfs een eindje verderop gaan zitten maar dat heeft de Madame nog niet door.

Wordt vervolgd!