Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

zondag 30 december 2012

Nieuwjaarswens


Geknal en handicap...

Boezelmans:
Ik wilde nog graag naar buiten vanavond, maar dat mocht niet meer omdat ons mens K. nieuwe knallers verwachtte. En omdat ik gisteren ook al doodsbang onder het logeerbed had gelegen, vond ze het niet verstandig om ons nog naar buiten te laten gaan.
Wel, ik moest dus na het diner nog een boodschap doen, en dat doe ik dus het liefst ergens buiten, maar omdat dat niet meer kon ben ik maar op de bak gegaan; er zat niets anders op, heh? Nee, want nadat ik gedurende lange tijd aan het luik had zitten krabben en ze 'm niet meer open wilde doen, moest ik wel op een bak. En dat terwijl Cera er net daarvoor op was geweest en zij is een viespeuk. Ja, ze had haar boodschap niet goed begraven en dus moest ik eerst nog effe flink aan de bak. Nee, ik had ook voor een andere kunnen kiezen maar wou persé op die ene. Ja, daarmee bedoel ik dus dat ik een beetje moest opruimen en begraven, dusdanig netjes maken dat ik het tenslotte verantwoord en netjes genoeg vond zelf daar wat te deponeren. Ja, heb ik dus wel uitvoerig en netjes begraven want ik ben een nette vent.
Maar ze heeft wel gelijk, die K. Ja, want inderdaad waren er weer behoorlijk wat ontploffingen daarstraks, en dus was ik blij dat ik binnen was. Daarbij komt nog dat als wij buiten zijn, we erg schrikken van knallen en ergens onder wegduiken, zij ons op het ogenblik niet kan komen zoeken of ophalen. Ze heeft namelijk een rare spier in haar been die effe niet meer wil. Of iets dergelijks, weet ik veel. Ze loopt dus al een paar dagen met een stok en dat ziet er vreemd uit. Mevrouw Inge had nog tegen haar gezegd dat K. niet boodschappen moest gaan doen omdat zij dat dus best voor ons kon doen, maar K. is eigenwijs geweest. Het ging net een beetje beter met die spier en toen is ze naar de bonuswinkel gegaan en met zware tassen gaan sjouwen. En toen ging het dus weer mis. Ja, eigen schuld is goud waard dus.
K. heeft ook al een paar dagen niet meer met ons rondjes kunnen lopen, omdat dat niet meer ging met dat been. Vooral Oscar vond dat heel erg jammer omdat hij altijd graag met haar op reportage gaat. Maar goed, wat niet kan, kan niet, zei K.
Ik vrees dat we er morgen helemaal niet meer uit mogen. Dat is vanwege dat geknal en dat wij bang kunnen worden en ons gaan verstoppen onder de struiken of misschien zelfs vluchten van huis. En dat heeft weer te maken met het feit dat er steeds vlakbij onze deur knallen worden gemaakt zodat we niet naar huis terug durven te gaan, en K. kan ons dus niet gaan zoeken maar dat had ik al gezegd.
K. heeft ook gezegd dat ze hoopt dat het morgen stort van de regen, zodat al die knallers nat worden. En als het dan overmorgen ook stort, wordt al dat vuurwerk dat niet afging ook dusdanig nat dat het geen zin meer heeft voor die gasten om het te gaan verzamelen en alsnog af te steken.
In elk geval heeft K. wel een zooi blikkies Diamant in huis gehaald, en dat is natuurlijk helemaal niet verkeerd. Verder hebben we een zooi nieuwe speeltjes gekregen met lekkere geuren eraan, dus als we niet onder bedden of in kasten zitten, kunnen we samen misschien wel fijn binnen spelen.
Maar ik vind dit de rotste tijd van het jaar, die laatste dagen van december en dan die eerste dag van januari, en mijn huisgenoten denken daar net zo over. K. zei dat ze vroeger ook wel vuurpijlen kocht en dat nog leuk vond ook, maar dat ze, toen ze wat ouder en wijzer werd, in de gaten kreeg dat het eigenlijk gekkigheid is omdat alle dieren zo bang worden en dieren zijn ook belangrijk, zei ze. Vandaar dat ze dus nu helemaal tegen vuurwerk is, vooral als het alleen maar achter elkaar heel hard knalt en er verder niks mooi's aan te zien is.
Nou, hierbij moet ik het bij laten dus.
Verder moet ik nog zeggen dat de redactie morgen vrij heeft en dat we u en alle haarfabrieken allemaal een mooi nieuw jaar wensen. K. zal nog een plaatje van mij in het Katblad zetten met onze nieuwjaarswens, en zegt dat we er in het nieuwe jaar weer hopen te zijn.
En dan nog een extra wens voor K. d'r zus die een huis met een rieten dak heeft: dat het dus maar lekker en flink mag regenen in het Gooi. Dat was het.

zaterdag 29 december 2012

Klachtenboek

Japekoppie:
Het is dat mevrouw K. zolang aandrong, maar anders had ik deze column niet geschreven want ik heb behoorlijk de pest in.
Het is namelijk zo dat de hel vroeger dan anders deze tijd van het jaar weer helemaal is losgebroken. Ik zei al tegen mijn moeder (Tokkie Troy - red.) dat ze maar beter niet meer naar buiten kon gaan, maar ze is eigenwijs en deed het toch. Vervolgens zat ze een uur lang compleet verstijfd onder onze buitentafel vanwege de knallen die van links en rechts (noord en zuid - red.) door de straat rolden. K. riep haar nog binnen, maar mijn moeder heeft Katzheimer en snapt de laatste tijd niet meer zoveel, en dus bleef ze daar appelig kijkend zitten. Maar fijn vond ze het dus niet.
Wel, ik waag me dus absoluut overdag niet meer buiten. Het is daar oorlog en je bent je leven niet meer zeker. Om een uur of zeven, als de meeste mensen nog liggen de slapen, ga ik heel snel een frisse neus halen en mijn ronde doen, maar zo tegen een uur of negen, uiterlijk, ben ik weer binnen en blijf daar ook. Elk jaar is het weer hetzelfde liedje aan het einde van deze maand, want dan worden de mensen gek. Ze gooien dan namelijk bommen in het rond. Explosieven die uiteen spatten, die de aarde doen schudden, en ze vinden dat nog leuk ook.
De Boez ging vandaag een paar keer naar buiten maar kwam daarna volkomen overstuur binnen met dikke staart en grote, angstige ogen. Trap op en schuilplek zoeken. Oscar is ook meer binnen geweest dan anders omdat hij het buiten onze muren niet meer veilig vond. Hij diende nog een klacht in bij mevrouw K. maar die kan helaas niets uitrichten. "Volksvermaak", zei ze. En: "We moeten het allemaal maar weer uitzitten".
Toen het daarstraks etenstijd was, was de Boez zoek. K. gelijk weer in de stress natuurlijk, want de Boez is niet bepaald de held in huis en was al eens eerder een hele week zoek. Ga ik het verder nu niet over hebben. Maar goed, tenslotte vond mevrouw Inge (die op bezoek was) de Boez onder het logeerbed weggekropen. Ze droeg hem de trap af en toen konden we eindelijk gaan eten. Na het eten is Boez direct naar boven gegaan om zich daar weer te verstoppen, en dat allemaal vanwege dat zinloze geknal.
K. heeft al gezegd dat als de hel echt losbarst, ze bij ons zal blijven. Dat is dus over een paar dagen. Dan gaat ze doen alsof er niks aan de hand is, gaan we net als vorig jaar allemaal gewoon naar bed en dan laten we het maar gebeuren. Krijgen we eerst nog een portie Gourmet Diamant, heeft ze gezegd. En dan dus met zijn allen op en onder het grote bed, wachtend tot het weer voorbij is, dat zinloze geknal.
En K. zei ook dat ze hoopt dat het met oud- en nieuw flink regent. Zodat alles dat werd afgeschoten en niet knalde, nat is en ook niet meer kan afgaan. Anders krijg je op nieuwjaarsdag weer dat oorlogsgevoel. K. zei ook dat ze die dag de meest depressieve dag van het jaar vindt. Omdat alle mensen eindeloos in hun bed blijven liggen, de straat bezaaid ligt met rot(jes)zooi en het lijkt alsof er niets meer in leven is. En dat terwijl alle mensen zogenaamd goeie voornemens hebben gemaakt, maar dat geldt dan toch zeker niet voor de eerste januari want dan moeten ze bijkomen van die laatst dag van het afgelopen jaar. Allemaal nog effe uit hun bol, en daarna recupereren.
En, zegt K., dan staat er ook nog zo'n dooie boom voor de deur. Moet je de versiering en lichtjes eruit plukken (alles in de knoop), weer de rotzooi naar zolder brengen, en moet je die boom bij de vuilnis zetten, en dan duurt het minstens nog een week voordat ze die boom komen weghalen. Toppunt van triestigheid, zegt ze. Maar gelukkig worden de dagen weer langzaam langer en staan er weer bosjes tulpen in de winkel te koop; dat is dan weer iets om een beetje vrolijk van te worden.
Maar enfin, de komende dagen zijn geen pretje. Voor niemand niet, maar voor ons haarfabrieken al helemaal niet. Misschien redden we het nog als er voldoende Gourmet Diamant in huis is. Maar anders wordt het dus drie keer niks, die jaarwisseling. Nou, dat was het dus. Dank u wel.

vrijdag 28 december 2012

Gebrek aan conditie

Onze jongste reporters zijn alweer druk aan het oefenen voor de Judocat-wedstrijden, die ongetwijfeld komende zomer weer zullen gaan plaatsvinden. Voorlopig zijn Os en Boez nog de enige deelnemers aan de kampioenschappen, al zou Cera ook wel willen meedoen maar zij twijfelt nog omdat het hier om een vrij harde sport gaat en zij bang is voor beschadiging van haar vacht.
Wel, u ziet hier de meest populaire houdgreep, de Buzuki-greep, die door onze eigen Boez werd uitgevonden en waarop Oscar nog steeds geen antwoord heeft, behalve dan het zetten van zijn tanden in de nek of hals van de Boez. Meestal zal de Boez nog proberen met zijn achterpoten de tanden van Os weer los te trappen, maar daartoe was hij deze keer niet in staat door gebrek aan conditie.

De oefenwedstrijden vinden meestal plaats naast of zelfs onder de stoel van mevrouw Katblad en eindigen doorgaans onbeslist. Op deze foto ziet u dat de beide judocats even wat afstand van elkaar hebben genomen en zich beraden op een volgende aanval of een nieuwe tactiek, maar het komt ook vaak voor dat dit afstand nemen betekent dat het gevecht geëindigd is en dat er dus in feite niemand heeft gewonnen; iets wat K. het liefste ziet want anders krijgen we echt mot in de tent en daar houdt K. niet van. Nee, de oefenpartijen dienen niet te ontaarden in een strijd om de macht, anders schaffen we dat hele judocat-gedoe (binnenshuis  althans) gelijk af.
Uiteraard houden wij u op de hoogte van de vorderingen van beide judocats, en mochten zich nog nieuwe judocats aanmelden, zullen we u dat ook berichten.

De smaak te pakken

De Boez is weer alleen op pad geweest; hij heeft blijkbaar de smaak van "reportages maken" te pakken. Echter, hij kwam erachter dat het nog niet zo makkelijk is om nieuws te vinden, vooral als er geen andere haarfabrieken buiten te vinden zijn vanwege het gemiezer en harde wind.
Boez deed echter wel ondanks alles zijn uiterste best om nog iets te vinden wat de moeite waard was om in het Katblad te zetten, en wij wilden u dat niet onthouden. U ziet hem hier in de Kruidentuin, bij de start van zijn zoektocht.

Boez inspecteerde eerst het holletje onder de lavendel en besnuffelde de takken om te weten te komen of hier kortgeleden nog een andere haarfabriek was geweest, en wie dat dan wel betrof. De sporen waren echter niet zo vers meer en bovendien had het kort daarvoor nog geregend, dus helaas kon hij geen conclusies trekken. De kans was trouwens best wel groot dat hijzelf hier als laatste was geweest, maar we wilden hem niet in de war brengen en hebben dat dus voor ons gehouden....



Gelukkig gaf de Boez niet zo gauw op. Toen hij een eindje verderop wat geritsel hoorde in het struikgewas, bleef hij eerst aandachtig staan luisteren. Mevrouw K. bleef doodstil staan wachten om haar reporter niet te storen; hij had het al moeilijk genoeg.
Maar ook hier waren verder geen duidelijke aanwijzingen betreffende het hoe, wie of wat.
Wel, er zat toen niet anders op, heh?






Inderdaad, ter plekke gaan kijken om uit te vinden wie of wat dat geritsel had veroorzaakt.
Wel, het duurde even tot wij weer wat hoorden, terwijl de Boez zonder geluid te maken in de struiken zocht. Toen opeens dook er een eindje verderop een vliegbeest op uit de bosjes. Het was gevederd, donker van kleur, ging flink tekeer en vloog weg, meer kunnen we er niet van zeggen. In ieder geval had de Boez maar mooi een heus vliegbeest ontdekt door goed te luisteren en vervolgens te zoeken in de struiken. Niet dat dit interessant genoeg was voor het Katblad natuurlijk, maar wij vonden het toch wel zo aardig om hem te prijzen voor zijn inspanningen en hem te vertellen dat hij knap werk had verricht.

Toen Boezelmans zijn rondje om het centrum van de tuin had voltooid en weer bij het beginpunt was aangekomen, leek het alsof hij weer iets zag en/of hoorde. Wij hebben deze foto als bewijs daarvan. Zijn oortjes gingen namelijk van voor naar achteren en weer terug, en dat een paar keer achter elkaar (inderdaad, zoals een radar heen en weer zwenkt maar dan in het klein en sneller), en zijn ogen stonden op groot en eveneens in de zoekstand zeg maar. Mevrouw K. kon echter niets bijzonders ontdekken en dus hebben wij helaas weer geen foto van wat de Boez (mogelijk) zag of hoorde.
Nee, een spannende reportage is het dus uiteindelijk niet geworden (eigenlijk dus ook niet bepaald geschikt voor het Katblad) maar omdat we verder niets meer op de plank hadden liggen en vooral ook om de Boez niet te demotiveren (hij is net zo lekker op gang en doet zo zijn best!) hebben wij hem verteld dat hij een knap stukje werk afgeleverd heeft en dat zijn reportage de moeite waard was om in het LKB te plaatsen. Hij trapte er gelukkig in.

donderdag 27 december 2012

Gijs in nood, buren schieten te hulp

Boezelmans:
Gisteren ben ik alleen, in mijn eentje dus, op stap geweest. Op reportage inderdaad. Wel, dat kwam doordat ik me verveelde, want niemand wilde met mij spelen. En toen ben ik dus met mevrouw Katblad mee naar buiten gegaan, maar verder met niemand anders erbij. Waar de anderen waren? Die lagen allemaal op bed. Het had eerst geregend dus toen lag ik ook op bed, maar toen werd het lichter en wilde ik naar buiten terwijl de anderen gewoon nog door wilden slapen. Oscar ook, ja.
Mag ik nou vertellen wat ik heb gezien? Fijn.
Het begon ermee dat ik het gekerm hoorde van een fabrieksgenoot. Het kwam van boven van het balkon van Gijs. En toen ik naar boven keek zag ik Gijs zitten op zijn balkon. Mevrouw K. zag het ook.
Heb je nou die foto van Gijs op het balkon om te laten zien wat ik zag? Ja, gooi maar op.

Dit is 'm, ja. Dit zag ik dus en K. zag het ook. Ik zat aan de overkant van de straat en K. liep naar Gijs toe en begon met hem te praten.
Ze zei dat hij naar beneden moest komen maar Gijs antwoordde dat hij daar niks voor voelde omdat hij het helemaal had gehad en geen energie meer had om langs de klimplant naar omlaag te gaan. Hij was helemaal uitgeput van het hangen in dat ijzeren hek, zei hij.
Nee, hij kan daar nergens zitten want er zit geen vloer in dat balkon. Ja, het is alleen maar een hek. Toen kwam het mens van Snoes haar huis uit.

Ze zei tegen K. dat Gijs daar al sinds de vorige avond had gezeten. En alsmaar had zitten kermen. Nou ben ik niet bepaald een vriend van Gijs, we maken regelmatig ruzie, maar dit vond zelfs ik ook zielig. Zijn mensen zijn dus niet thuis maar zijn oppas was er ook niet, want anders had die Gijs wel binnen gelaten.
K. en het mens van Snoes waren boos, maar niet op elkaar. Ja, inderdaad wel op die oppas van Gijs.
Toen zei het mens van Snoes dat ze wel een sleutel had van het huis voor noodgevallen, maar dat ze niet eens wist dat de familie van Gijs voor een paar weken weg was. Dus dat ze eigenlijk die sleutel niet wilde gebruiken. En toen zei K. dat ze dit toch wel als een noodgeval kon beschouwen, vanwege de wanhoop van Gijs, en dat K. de verantwoording wel op zich wilde nemen. Ik weet niet wat ze daarmee bedoelde, nee.

Toen ging het mens van Snoes de sleutel halen, en Gijs had dat begrepen en draaide al zenuwachtig heen en weer op dat hek. Ja, hij wist dat het nu niet meer lang zou duren of de balkondeuren zouden voor hem worden geopend.
Doe ik het goed? Zou iedereen het wel snappen, wat ik zeg? Zal ik dan maar doorgaan met vertellen?
Wel, het mens van Snoes en K. gingen nog even overleggen. Wat als de oppas nu wel thuis was maar nog in bed lag? Het was al middag, maar misschien had die oppas het gisteren wel laat gemaakt, heh? Aan de andere kant hing Gijs al sinds de vorige avond in dat hek en had de oppas eerder kunnen kijken waar hij was, want elke haarfabriek heeft recht op een goede verzorging en een dak boven zijn hoofd, en Gijs zat niet voor niets zo te kermen, toch? Bovendien had Gijs al eerder 's nachts buiten gezworven en was hij bij verschillende buren langs gegaan om te klagen en om hulp te vragen. Nee, Gijs heeft geen luikje. En er was ook al een voorbijganger geweest die de brandweer had willen bellen om Gijs te bevrijden; die wist niet dat Gijs een oppas had...
Wel toen ging het mens van Snoes toch maar met haar sleutel het huis binnen en ging toen de trap op naar boven om de balkondeuren voor Gijs open te doen. Daarna keek ze of hij nog voldoende water en brokjes had, en toen kwam ze snel weer naar beneden en sloot de deur af.
K. heeft toen later nog een briefje in de bus gedaan bij Gijs, voor die oppas.
Meer kan ik niet vertellen. Nee, ik weet niet wat er op dat briefje stond, is dat belangrijk?
Ja, deze reportage heb ik helemaal alleen gedaan want mijn collega's lagen allemaal op bed maar dat heb ik al verteld. Ik zat al die tijd aan de overkant van de straat en heb alles gezien en gehoord wat er te zien en te horen was. Mag ik nu weer buiten spelen? Ja, want straks gaat het misschien weer regenen. Ja, eigenlijk vind ik het best leuk om een reportage te maken en misschien doe ik het nog wel eens een keer als 't zo uitkomt. Nou, doei!

woensdag 26 december 2012

Een Kerstcadeau?

Eerste Kerstdag, 15.16 uur. Er hangt iets in de lucht, maar wat weten we niet. In elk geval gedragen onze haarfabrieken zich vreemd. Mevrouw K. is na het doen van het nodige keukenwerk net even gaan zitten op de sofa te pauzeren. Omdat er zo'n rare sfeer hangt pakt ze voor de zekerheid haar camera er maar bij. Weer voor de zekerheid neemt ze een paar foto's, die later misschien nog belangrijk kunnen worden voor een eventuele reconstructie. Dat was een goede inval van K.
U ziet hier de Boez onder de stoel. Hij zit (lijkt het) naar Cera te loeren. Wat Cera daar bij de eettafel zit te doen, weten wij ook niet. Het lijkt of zij zich aan het wassen is. Op dat moment leek dat ook niet zo relevant, maar inmiddels denken wij daar anders over....
Let op de stoel bij de eettafel. Ligt daar iets onder? Nee, voor zover wij kunnen waarnemen niet. Jammer dat wij de camera niet iets meer naar links hadden bewogen. Dat had namelijk een stuk kunnen schelen bij deze reconstructie van deze Kerstboodschap, zeg maar. Het wordt tijd dat we naar de volgende foto gaan kijken; wellicht verschaft die ons meer duidelijkheid.

Oscar lag onder de salontafel te fleppen. Dat wil zeggen dat hij de tafelpoten kopjes gaf en af en toe het vloerkleed ook. Daarnaast geeft hij het balletje zo nu en dan een klein tikje, en tussen zijn achterpootjes heeft hij een Nepetakussentje. Os ligt maar zelden onder deze tafel, dus we kijken ervan op.
De Boez ligt nog steeds onder de tv stoel maar kijkt niet langer naar Cera. Nee, hij zit nu zijn vriendje in de gaten te houden.
Voor de volledigheid: er zijn geen andere haarfabrieken op dat moment aanwezig; mevrouw Troy en Japekoppie liggen op bed te rusten.
Maar wat ook belangrijk is: Cera staat nu onder de eetkamerstoel van mevrouw K. Wat zij daar doet is niet duidelijk, weer hadden wij de camera iets meer naar links moeten houden. Maar toen wisten we nog niet wat er aan de hand was, vandaar dat we dat niet hadden gedaan. Nu hebben we daar spijt van.
Boez ligt met toegeknepen ogen. Is hij ergens heel tevreden over of gewoon slaperig? Wie zal het zeggen. Maar ook dit weten we dus niet omdat we er op dat moment geen aandacht aan schonken. Helaas.

Charli is opeens binnengekomen om zijn moeder en broer een fijne kerst toe te wensen. Maar wij hebben u al verteld dat zijn moeder en broer boven op bed lagen te rusten. Dat vertelden we Charli dus ook, en hij besluit direct weer om te keren om naar huis te gaan. Tenminste, wij verwachten dat hij dat zou doen maar in plaats daarvan gaat hij de trap op naar boven.
K. gaat hem niet achterna, anders komt er van uitrusten helemaal niks meer.
Het is op dat moment 15.18 uur, dus er zijn nog maar net 2 minuten voorbij.


Wij wilden nog een foto maken van de staart van Charli die om de hoek van de deur verdwijnt, maar schoten mis. Geeft niet, want deze foto is achteraf nog bruikbaar. We zien hier namelijk nogmaals de stoel van K., en het vloerkleed onder deze stoel is nog steeds leeg voor zover wij kunnen zien. Dit is erg belangrijk voor het verhaal; het kan een nuttige aanwijzing zijn.
Wij bekijken nu de volgende foto.











Ah! Oscar is onder de salontafel vandaan gekomen en geeft de stoel van de Boez kopjes. Hij is wel heel erg tevreden, lijkt het. Of markeert hij alleen maar omdat Charli net in de kamer verscheen? Of omdat hij de Boez wil duidelijk maken dat het ook zijn stoel is?
Tja, moeilijk....
De Boez loert onder de stoel door, iets wat maar net aan lukt want de kier is niet zo breed. Maar naar wie of wat zit hij de loeren? Is Cera daar nog? We weten het alweer niet.



Het is 15.20 uur.
Oscar gaat naar buiten, Boez blijft nog even onder de stoel maar volgt dan toch zijn vriendje.
Op Cera hebben we niet meer gelet, want de spanning was verdwenen, de sfeer keerde terug naar normaal en mevrouw K. wilde toch nog even wat langer op de sofa blijven "mediteren" zeg maar. Om dan daarna weer de keuken in te gaan natuurlijk, want de lamsbiefstukjes waren nog niet geprepareerd. Dat moest nog wel, want gemarineerd vindt K. ze lekkerder. Maar dat terzijde.
Er volgt nu een gat van 10 minuten, en tijdens die 10 minuten is er geen één haarfabriek de huiskamer binnen gekomen of uit gegaan.
Omdat K. dus weer in de keuken aan de gang moest, bracht zij om 15.30 uur de camera terug naar de eettafel. Dan ziet zij opeens dit:

Jawel, onder haar stoel bij de eettafel. Of het Miepie was weten wij niet, maar we zagen wel gelijk dat deze muis naar de eeuwige jachtvelden was gegaan. En dat op eerste Kerstdag.
De vraag is nu: hadden wij iets gemist? Hoe kwam de muis hier terecht? Wie bracht deze "Kerstboodschap" binnen en legde hem onder de stoel van K.? Als kerstcadeautje? Wie kan ons uitleggen wat er is gebeurd?
De muis eindigde in kranten verpakt in de vuilnisbak. K. sprak nog een kort gebed voor hem uit en ging toen weer over tot de orde van de dag.

Nieuwe selectie foto's op blog Haarfabrieken!

De leukste foto's van januari 2011 staan nu op onze site
http://haarfabrieken.blogspot.nl/
(Voor het geval u zich vandaag verveelt en niet van plan bent naar de meubelboulevard te gaan.....)

De Hoofdredacteur.

dinsdag 25 december 2012

"Zalig" Kerstfeest!

links Oscar, rechts de Boez
Ja, ook voor de haarfabrieken wilden wij op Kerstavond een lekker diner serveren, en u kunt zien, het werd erg op prijs gesteld.
Wij hadden natuurlijk erg ingewikkeld kunnen doen en vis kunnen koken of kalkoen, of we hadden een stukje biefstuk kunnen afsnijden, maar dan heb je altijd weer het gezeur van dat er één of meerdere kostgangers het weer niet lusten. Dus hadden wij iets gekocht waarvoor ze allemaal een moord doen: blikjes Gourmet Diamant...
Ja, vrij prijzig en daarom krijgen ze dit spul dan ook alleen op bijzondere dagen, zoals met Kerst.

Wel, zelfs de Boez sprong op het aanrecht toen de geur uit het blikje zijn neus bereikte; meestal komt hij niet eens voor het diner opdagen maar nu kon hij niet wachten tot het bakje op zijn eetplek (naast de klok) werd uitgeserveerd, en vandaar ook dat het even behoorlijk dringen was op dat aanrecht.

links Troy, rechts zoon Japekoppie
De oudjes lustten ook wel pap van dit kipgerechtje uit blik. Japekoppie nam niet eens de tijd om zich fatsoenlijk te positioneren en dook onmiddellijk met zijn snufferd in z'n bakje.
Zijn moeder (mevrouw Troy) viel grommend aan om iedereen maar te laten weten dat de inhoud van haar bakje volledig haar toebehoorde, voor het geval dat iemand op het idee kwam dat te betwisten.








Cera schraapt haar bakje helemaal leeg
Cera wilde niet dat er iets achterbleef in haar voerbakje, dus probeerde de laatste restanten met haar poot los te krabben van de bodem.

Ja, het gesmikkel en gesmak bereikten een behoorlijk volume en elk mens met haarfabrieken kent het gevoel van opperste geluk als dergelijke geluiden je oren bereiken, toch? Nee, niets zo fijn als het horen en zien van genietende poezenbeesten....




Boez wast anders nooit af
We hoeven u niet te vertellen dat alle bakjes schoon opgeleverd werden.
Wel kunnen we u nog laten zien dat de Boez zich geheel vrijwillig meldde voor de afwas van de lege blikjes.

Al hikkend en bulkend verdween het hele stel daarna naar de bovenverdieping om zich daar te verspreiden over de bedden en stoelen, en zo bleef mevrouw K. dus helemaal alleen achter op de sofa. Nee, dat was inderdaad minder leuk, maar goed, je kan niet alles hebben.


Het ontbijt vanochtend was een grote deceptie voor onze haarfabrieken, namelijk een portie normale Gourmet mousse. Er werd niet veel van gegeten en K. kreeg een hoop chagrijnige blikken toegeworpen. Zij heeft nu moeten beloven dat het diner vanavond wel de moeite waard zal zijn, want anders....
Gelukkig hadden wij nog wat van die lekkere blikjes in huis gehaald, dus voor dat "anders" hoeven we niet bang te zijn. Wel is het zo dat we na de Kerstdagen vast en zeker een hoop protest en chagrijn kunnen verwachten, want dan is het echt over met die Diamanten blikjes. Het is tenslotte crisis en ook K. dient daar rekening mee te houden.

Veel sterkte voor Zwarte Gijs!

Het is geen beste foto maar dat hoeft ook niet, want het is zo ook wel duidelijk dat Gijs geen leuke Kerst heeft of nog zal krijgen. Hij zit hier namelijk voor ons gesloten loket te schreeuwen om hulp, en die konden wij hem helaas niet bieden.
Ons bezoek op dat moment vond dat wij hardvochtig waren en ging tenslotte toch met een paar snoepstaafjes naar buiten, maar Gijs weigerde die. Hij had namelijk niet zozeer erge honger maar wilde gewoon zijn huis in, doch daar was niemand. En helaas, mevrouw K. heeft geen sleutel.
Ja, Zwarte Gijs heeft een eenzame Kerst. Zijn mensen zijn al een paar weken geleden afgereisd naar verre oorden vanwege een onderzoek naar hun "roots", en komen pas in januari weer terug. En Gijs moest thuisblijven. Natuurlijk is er iemand in huis gekomen om op Gijs te passen, maar dat is een studente. Nou, en dan weet u het wel, heh? Ja, dat betekent dus voor Gijs een onregelmatig leven, laat op, laat naar bed, veel alleen, en als hij eenmaal buiten is gelaten moet hij maar zien wanneer de deur weer voor hem wordt opengedaan. Ja, we hebben zeer met Gijs te doen en gaan nog wel even voor de zekerheid met de studente praten over wat te doen met oud-en nieuw, want Gijs is panisch voor vuurwerk en we vrezen dat de kennis van de studente betreffende haarfabrieken niet zover reikt dat zij daar rekening mee zal gaan houden. Bovendien heeft Gijs' zij-mens ons gevraagd een oogje in het zeil te houden en standby te willen zijn als er ernstige problemen met Gijs zijn. Vandaar. Maar wij gaan Gijs geen eten geven, want hij mag niet vergeten waar hij woont en waar hij zich dient te melden voor de nacht. Het gevaar van het Pavlov-effect ligt altijd op de loer, toch? Nou dan.
Desalniettemin hebben we erg met Gijs te doen en we wensen hem heel veel sterkte toe.

maandag 24 december 2012

Witte dagen, Kerst 2010 (3)

24 december 2010.
De Boez is doodmoe van het spelen in de sneeuw en ligt 's avonds voor pampus op de sofa.












Ach ja, de mooie Zoe mocht ook even buiten. Haar mens had ondanks de kou het raam voor haar open gezet.
Zo te zien was de sneeuw op de stoep (langs de huizen) al aan het smelten.











Zoe ging nooit ver van huis. Wij zagen haar slechts een enkele keer in de Hoftuin, maar meestal liep zij een klein stukje in de Katbladstraat heen en weer terwijl ze het raam dan beslist niet uit het oog verloor!
Zoe is jammer genoeg dit najaar verhuisd; ze woonde schuin tegenover ons. Ach...







Tijdens de Kerstdagen verdween de mooie sneeuw; langzaam veranderde de mooie witte laag in een hap doorzichtige blubber. Binnenblijven was geen straf.











Maar natuurlijk moesten er op een gegeven moment wel weer frisse neusjes worden gehaald, heh?
Het is 26 december 2010.












We komen Oscar tegen op het Zooiplein; daar ligt nog flink wat sneeuw en Os neemt het er nog even van...













De Boez had toen al last van Pleinvrees en blijft liever op ons wachten.














Cera heeft een plekje zonder sneeuw opgezocht.
Na 9 dagen "witte wereld" verdwijnt de kou ons land uit en de dooi is definitief ingevallen. Het werd tijd ook. Onze oudjes kwamen die laatste dagen al nauwelijks meer buiten en voor de jongere haarfabrieken is de lol er ook een beetje af. De sneeuw was fantastisch maar de natte kledderlaag ervaren ze nu als onaangenaam.
Het duurde echter nog een paar dagen voordat alle sneeuw was gesmolten.
Einde verhaal!


Witte dagen, Kerst 2010 (2)

We blijven nog even "hangen" in de winter van 2010, de dagen vlak voor de Kerst. Want al zijn er veel mensen die niet van sneeuw houden (vanwege de kou, de gladde wegen en de troep die het geeft als de boel smelt), het levert wel mooie plaatjes op en voor onze haarfabrieken was die rijke sneeuwval heel spannend.

Deze foto werd genomen op 17 december 2010. De Boez zit 's ochtends vroeg gefascineerd te kijken naar de grote vlokken die gestadig blijven vallen.


Niets daarbuiten is meer herkenbaar, alles ziet er anders uit. Dat moet voor een haarfabriek erg schokkend wezen want ze hebben allemaal een bloedhekel aan veranderingen.











In de waterbak lag een dikke laag ijs; het moet dus behoorlijk koud zijn geweest in die winter, twee jaar geleden! Tja sorry hoor, maar mevrouw K. heeft liever zo'n mooie sneeuwwereld dan het sfeerloze gekwakkel van nu...









Oscar woonde toen nog bij Lima, maar kwam uiteraard vaak bij de redactie langs om Boez op te halen.
Samen spelen in de sneeuw; ze waren toen nog zo jong en een stuk actiever dan nu! Bovendien zagen ze elkaar niet zo vaak, dus elke ontmoeting was weer een feest...








Boez had zich "verstopt" voor een verrassingsaanval op Oscar. Alleen kwam de Os niet bij hem langs, want die had het veel te druk met het graven in de sneeuw in de Hoftuin. Oscar was toen al een serieuze verkenner/reporter terwijl de Boez liever vooral allerlei spelletjes deed.









Het was ook de winter dat Schneider verdween. Later bleek dat hij vermoedelijk is gaan ijswandelen en toen door het ijs is gezakt en verdronken...
Dit soort vreselijke ongelukken komt vaker voor dan u denkt. Wees dus gewaarschuwd; de winter is nog lang niet voorbij!








We herinneren ons ook nog goed dat mens Magiz bij de redactie langs kwam met de toen nog piepjonge Gizmo.
Magiz gooide sneeuwballen en Oscar probeerde ze te vangen. Gizmo moest nog even wennen aan de sneeuwpret en zat te kleumen onder de tafel.









Er werden haar diverse sneeuwballen toegeworpen, maar Miss Giz moest daar helemaal niets van hebben. Ondertussen rende Oscar zich rot.











We zijn ondertussen op 19 december 2010 aangekomen. Dag 3 van de sneeuwpret. De Boez en Cera dollen door de sneeuw in de Katbladstraat. Staarten recht omhoog!


















Even later in de Kruidentuin zit Cera klaar voor de aanval. De Boez heeft dan nog niets in de gaten.













Lastig lopen in de sneeuw, heh Cera?

En lastig springen ook!

Wordt vervolgd....

zondag 23 december 2012

De witte dagen voor Kerst, 2010

Helaas, onze haarfabrieken zijn de laatste dagen niet vooruit te branden en kunnen dus niet voor nieuws zorgen. Het is ook wel erg onaangenaam weer, vooral als de wind opsteekt.
Daarom zijn wij maar eens het archief in gedoken in kwamen zo terecht in de dagen vlak voor Kerst van het jaar 2010. Weet u het nog? Het was toen bar koud maar wel heel mooi wit!
En de Boez, destijds nog pas 2 jaar, was nog erg stoer en dronk zijn slokje water gewoon buiten, uit de grote kuip.
Hoewel, was het water daarin niet bevroren? We kunnen het niet goed zien...


Ook Japekoppie was lekker naar buiten gegaan om in de sneeuw te zooien en klooien.
U ziet hem hier aan het graven, vlak voor onze deur.










Er was dan ook wel een heel dikke laag sneeuw gevallen.

En Japekoppie ging lekker helemaal uit zijn bol.









De vorige foto's werden genomen op 20 december 2010, deze de volgende dag, de 21ste dus. Het werd steeds kouder dus de sneeuw bleef liggen. En de Boez vond het nodig om even te schuilen op een sneeuwvrij plekje.








Gezonde roze neus! Een echt sneeuwkonijntje!































Mevrouw K. was die dag ook naar de Haven gegaan om plaatjes te schieten.














Met zo'n dikke laag sneeuw ziet alles er altijd zo schoon uit, heh?














Een eenzame, verlaten fiets...

Sporen van.... Wie herkent deze pootstapjes?

Wordt vervolgd!