Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

woensdag 20 januari 2016

Blauwe dagen...

 Oscar:
Ik heb weer even wat snipperdagen opgenomen wegens een nieuw exces en de daarop volgende winterdip.
Het gebeurde in de nacht van zondag op maandag, toen er weer eens een bom afging, precies voor onze voordeur.
De details doen er verder niet toe, maar ik kan u wel zeggen dat ik zo van streek was geraakt dat ik per ongeluk in een sterke opwelling moest kotsen op het grote bed. Ja, dit was de eerste keer dat ik dat daar deed, en tevens de laatste, want zij (mevrouw K. - red.) heeft me er toen meedogenloos afgeschopt en is toen gelijk aan het "ruimen" gegaan. Nee, niks geen medelijden dus.
Ik voel me nu nog steeds niet helemaal tops en vandaar dat ik een paar dagen verlof heb genomen.

 Boez:
Uiteraard was ik ook van streek geraakt, die nacht, maar ik ben blij dat ik deze keer niet degene was die moest braken.
Ja, ik heb het ook wel eens op bed gedaan, maar dat was gewoon overdag en al een hele tijd geleden. Ik ben vergeten waarom of waardoor.
 Het was trouwens de afgelopen dagen te koud om buiten te spelen of te zooien. Nu valt het wel weer mee, maar gisterochtend was het nog in de min, terwijl ik net zo mijn best had gedaan een deel van mijn vacht kwijt te raken omdat ik ervan overtuigd was dat het lente aan het worden was. Ik ben nu druk doende dat loslaatproces weer te stoppen, voor het geval dat, want tegenwoordig weet je maar nooit ('t kan vriezen en dooien" - red.).
 Nee, Cera is niet thuis. Zij gaat tegenwoordig steeds vaker op bezoek bij de buuf. Omdat die zo alleen is sinds Charli ons verlaten heeft, zegt ze. Tenminste, dat beweert Cera dus wel, maar we weten allemaal best dat zij alleen maar op bezoek gaat voor haar eigen genot, namelijk het scoren van aaien en het ontlopen van ons, de Os en moi, omdat we haar zouden pesten.
En zij komt pas weer thuis als de buuf haar rond vier uur 's middags buiten de deur heeft gezet.
Oscar:
Ik heb mevrouw K. beloofd om in geval van een pak sneeuw weer naar buiten te gaan, voor een zogenaamde winterreportage. Ik was al even buiten (gisteren) om wat vers water te drinken, maar het water in de grote teil was bevroren. Vandaar dus dat ik nu binnen maar mijn dorst les, maar het is wel behelpen want het water hier is minder fris en smaakt een beetje naar geurkaarsjes. Lavendel inderdaad.
Afijn, het is zoals het is en er zit op dit moment niks anders op dan me voort te slepen van de ene dag in de andere, en dat pak sneeuw zit gelukkig nog niet in de lucht en gaat er volgens mij voorlopig niet komen ook, al weet ik tegenwoordig niks meer zeker omdat het weer in de war is en dus onvoorspelbaar.

Wat mij betreft was het trouwens niet alleen maar een blauwe maandag (Blue Monday - red.) maar ook nog een blauwe dinsdag, en vandaag is het niet veel beter.
Nee, ik volg de weersverwachting niet, dus kan niet zeggen hoe het morgen zal zijn. Ik hoor net van K. dat er van mij verwacht wordt dat ik binnenkort de kruidentuin ga inspecteren, en alle veranderingen na de nachtvorst moet komen melden. Ikzelf zie daar de zin niet van in en wacht liever tot de temperatuur weer op orde is en er geen witte steentjes meer uit de lucht kunnen vallen.

Maar nu is het weer tijd voor een dutje, dan kan ik wellicht verder herstellen van mijn winterdip.
Nee, ik ben niet chagrijnig, ik ben realistisch. En zullen we het hier maar bij laten, mevrouw K.? Ik heb namelijk verder helemaal niks te melden en voel mijn ogen dichtvallen. Dank u.

zondag 17 januari 2016

Nieuwe Poezenkrant uit!

Jawel, geheel onverwacht is De Poezenkrant nr. 60 verschenen!
En daar in heel Leiden geen boekenwinkel is te vinden die dit schitterende blad wil aanbieden, stuurt dhr. P. Schreuders er altijd een paar op naar het LKB, voor de verkoop dus.
Wilt u de PK graag van ons kopen?
Dat kost u dan 5 euro en u moet 'm eigenhandig zeg maar komen ophalen bij mevrouw Katblad; zij doet helaas niet aan postbezorging, alleen dan misschien in schrijnende noodgevallen.

vrijdag 15 januari 2016

Gedeelde vreugd is halve vreugd?

 Gisteravond merkte mevrouw K. dat er iets aan de hand was. Zij heeft dat wel vaker en dan blijkt het niks bijzonders te wezen, maar deze keer was er wel degelijk wat aan de knikker, om het maar zo te zeggen.

Het begon ermee dat de Boez niet reageerde op het aanbod van een Snoepie. In plaats van naar K. toe te komen om zijn favoriete lekkers in ontvangst te nemen, bleef hij voor het poezenluik zitten. Alsof er elk moment iets bijzonders te gebeuren stond.
 En inderdaad, plots kwam de Os met grote snelheid naar binnen springen. Nu was het moment van het diner niet al te ver meer weg, dus op zich was dat niet vreemd.
Doch de Os trok zich direct terug onder onze eettafel, terwijl wij eigenlijk hadden verwacht dat hij naar de keuken zou gaan om daar zijn avondhap in ontvangst te nemen.







 Wel, de Os bleek zijn eigen avondhap al geregeld te hebben, en dat zowaar buiten in de regen.
Tenminste, dat nemen wij aan.
Wij vermoeden dat het piepkleine huismuisje was gevlucht voor een stortbui toen hij net even een luchtje aan het scheppen was, en tijdens zijn vlucht per ongeluk de Os tegenkwam. Of iets dergelijks dus.
In elk geval had muizemans ontzettend veel pech gehad, was op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Maar dus niet voor de Os, want die had met de vangst van de pieper een lekkere amuse gescoord.
 Het werd al gauw duidelijk dat Oscar zijn amuse niet wenste te delen; de Boez moest op afstand blijven en deed dat ook. Een ongeschreven regel: wat ik zelf heb gevangen hoef ik met niemand te delen!
Ja, Os meet met twee maten want deinst er immers nooit voor terug om de andere twee haarfabrieken te helpen met het legen van hun voerbakje, maar heeft hij iets gevangen dat zal hij dat weer niet met anderen delen!
En zo hoort dat ook...



 En dat maakte hij duidelijk door aanhoudend en luid te grommen terwijl hij de muis onder de tafel van de ene naar de andere plek sloeg.
Boez mocht slechts toekijken, die begreep het.
De muis leefde trouwens helaas nog maar had geen kans, was bij voorbaat ten dode opgeschreven.

Uiteraard probeerde mevrouw K. nog wel een paar keer het beestje te bevrijden, maar werd daarbij dusdanig tegengewerkt door de Os dat zij tenslotte maar opgaf.



Wat kunnen wij u verder nog vertellen?

Zowel de Boez als mevrouw K. trokken zich terug.
Oscar sloeg de muis nog een kwartiertje heen en weer, totdat het piepertje definitief niet meer wilde bewegen. En toen werd de amuse soldaat gemaakt, met veel gekraak dus.

Doch, de Os wist dat hij nog een gaatje moest overhouden voor zijn hap Gourmet, dus at hij de muis maar voor de helft op. Het achterlijfje (met staart) werd door hem achtergelaten onder de tafel toen hij zich naar de keuken begaf om bij zijn voerbakje te gaan zitten.
De Boez nam op dat moment van de gelegenheid gebruik om de muis tot heel dichtbij te benaderen, maar haalde al snel zijn neus op en verliet eveneens de plaats delict.
Nu was er nog 1 kans om de muis te laten verwijderen, maar Cera was nog niet thuis helaas. Toen mevrouw K. haar echter buiten riep, kwam zij snel uit het huis van de buuf, waar zij naar alle waarschijnlijk lange tijd had kunnen rusten zonder lastig gevallen te worden door één van de jongens.

Na thuiskomst rook Cera onmiddellijk de aanwezigheid van het muizenlijkje, inmiddels dus gereduceerd tot een bloederig stompje met staart. Na veel twijfel (want Gourmet in aantocht) en het grondig besnuffelen van het stompje, besloot zij het toch maar tot zich te nemen. Dat scheelde mevrouw K. weer een aantal vellen keukenpapier, heh? Ja, op Cera kun je altijd rekenen in dit soort gevallen!
Weer een hoop gekraak.
Mevrouw K. stelde vervolgens haar eigen maaltijd maar even uit, en als u over voldoende empathie beschikt, zult u vast wel aanvoelen waarom zij dat deed.
De haarfabrieken aten uiteraard gewoon op normale tijd hun bakje Gourmet leeg.

Later op de avond probeerde de Os in een aanval van genegenheid met mevrouw K. neusje-neusje te doen, maar dat vond K. geen goed idee.
Een nadere toelichting hierop lijkt ons niet nodig.

donderdag 14 januari 2016

Oorzaak en gevolg

Boez:

Ik ben een beetje ziekjes geweest. Nee, niks bijzonders maar wel veel spugen dus. Misselijk inderdaad.
Nu kondig ik mijn misselijkheid altijd luidkeels aan, zodat mevrouw K. altijd weet dat ik heel nodig moet braken en dat dus ook binnen luttele seconden ga doen. Nee, dat heeft verder geen bedoeling, het is alleen maar een behoefte aan kennisgeving en niet meer dan dat.
Nu is het wel zo dat ik altijd op de verkeerde plekken schijn over te geven, tenminste, in de ogen van mevrouw K. dan. Natuurlijk heb ik het over plekken waar mijn kots niet al te veel opvalt en vooral moeilijk te bereiken is. Dat heeft te maken met mijn instinct: het voorkomen dat de vijand ontdekt dat je je niet helemaal tof voelt, want dan ben je kwetsbaar en kunnen ze proberen je te pakken op juist die zwakke momenten. Inderdaad, ik deponeer mijn spuug dus bij voorkeur op de touwtjes van het tapijt, en dat schijnt dus een dure geweest te zijn, als ik mevrouw K. tenminste goed begrijp. En het laten reinigen van dit kleedje kost haar een rib uit haar lijf, dus ze heeft liever dat ik gewoon op de tegels kots. Maar nee, daar geloof ik niet in en doe ik dus daarom echt niet.
Andere favoriete plekken van mij zijn de kabels van computer, van het licht en wat dies meer zij, of de buizen van de stoelen en dan vooral de delen daarvan die onder de tafel schuilen. Helemaal per vergissing heb ik ook bovenop de bank staan braken, maar dat was echt een foutje en daarvoor bied ik dan wel mijn excuses aan. Ook de traptreden waren een foutje, maar dit soort foutjes maak ik alleen als die misselijkheid heel plotseling opkomt en de boel er gewoon plotseling in één grote golf uitkomt.

Naar de oorzaak van mijn gebraak kan ik eigenlijk alleen maar gissen.
Het is inderdaad zo dat ik de laatste tijd nogal snel mijn eten naar binnen schrok omdat ik wat nerveus ben. Dat weer kan als oorzaak hebben dat de Os tegenwoordig vaak pontificaal op het grote bed in de weg ligt en ik daardoor niet op mijn vertrouwde plek de nacht door kan brengen. Dat is dus erg irritant en teleurstellend, en kan zich uiten in braakneigingen.
Dat schrokken kan ook voortkomen uit de vrees dat de Os mijn eten komt jatten, maar ik krijg tegenwoordig steevast mijn Gourmet op de trap geserveerd en K. doet dan de tussendeur dicht zodat ik niet lastig gevallen kan worden tijdens het eten.
Maar één en ander kan ook komen door het kwakkelweer, waardoor ik een te dikke vacht krijg, dan weer veel haren verlies die vervolgens weer snel bijgroeien. Inderdaad een klimaatprobleem, net als bij plantjes en vlinders, maar minder slecht voor het gasverbruik van K., terwijl ik dus ondertussen teveel haren in mijn binnenste krijg omdat ik me graag en goed wil blijven wassen.
Maar goed.

Ik moet in elk geval in dit nieuwe jaar wat meer gaan optreden tegen de toenemende dominantie van de Os. Op mijn manier probeer ik hem dus regelmatig op zijn plek te zetten door hem op te wachten en te bespringen vanuit een hinderlaag. Kwestie van geduld, want de laatste dagen gaat ie weer vaker naar buiten, zelfs als het regent, en blijft dan ook best een poosje weg. Maar als ik bezig ben met dit soort activiteiten, heb ik in elk geval geen last van misselijkheid en hoef ik ook niet te spugen.
En daar maak ik mevrouw K. dan weer blij mee.

Probleem was te voorkomen geweest...

Oscar:
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik wat extra verlof heb moeten opnemen om mijn nieuwjaarstrauma te verwerken. En dus durf ik pas sinds enkele dagen weer naar buiten te gaan, maar ik kijk dan altijd wel eerst even door het raam of de boel daar helemaal veilig is.
Wat er nu precies op die eerste januari is voorgevallen, weet ik al niet eens meer. Wel dat het verschrikkelijk eng moet zijn geweest, anders was ik, als in principe buitenkat zijnde zeg maar, allang weer op sjouw gegaan. Ik heb echter wel mijn vrije tijd goed en nuttig doorgebracht; dit ter uwer geruststelling.



Ik heb namelijk vooral veel geslapen (waarbij hardop gedroomd - red.), en uiteraard heb ik het merendeel van mijn angsten kunnen delen met mevrouw K. Dat delen bestond voornamelijk uit het liggen op de bank tegen haar aan, zodat ik mij beschermd en geborgen voelde en zij kon genieten van mijn warmte en zij zich betekenisvol kon voelen. Voor mensen schijnt dat erg belangrijk te zijn en daar werk ik graag aan mee.
Voor de nacht geldt zo ongeveer hetzelfde, maar dan op bed en tot groot ongenoegen van de Boez.
Nu moet ik echter ook toegeven dat ik vrij veel plek inneem, maar dat is nu eenmaal zo en ik ben beslist niet van plan om me kleiner te maken dan ik ben.
Dat overdag op de bank hangen doe ik overigens nauwelijks meer omdat ik mijn inspectierondjes heb hervat; ik bruis weer van de energie.
Maar omdat je in het leven altijd beter al je zaakjes kunt op- en afbouwen, hou ik dat snurken op het bed naast K. er voorlopig nog even in, vooral dan om te voorkomen dat de restantjes van mijn trauma weer hun tol komen eisen. Tja, en dat ik zo'n 7 kilo (op zijn minst - red.) weeg, daar kan ik ook niks aan doen en dat is bovendien niet zozeer mijn probleem.
Inderdaad, wel dat van mevrouw K., maar als zij mij nu op 1 januari binnen had gehouden, was er voor helemaal niemand een probleem geweest. Vandaar dus en het zij zo.

maandag 4 januari 2016

Boez kan de boom in!

Oscar:
Wat ik heb gedaan? Niks! Ik lag te slapen toen ik het lawaai hoorde, en weet niet wat er is gebeurd. Schrok me te pletter, net als jij, mevrouw K!
Volgens mij kwam die herrie van de voorkant van het huis. In de buurt van het logeerbed, ja. Inderdaad, de Boez was daar ook ergens bezig, maar wat ie uitvoerde weet ik niet want ik sliep dus.
Vind je het goed dat ik nog even mijn dutje hervat terwijl jij verder gaat met je inspectie?

Mevrouw K.: Ja, dat is goed Os. Slaap maar lekker verder...


Verdorie, klimding is omgedonderd. En dat gaat natuurlijk niet zomaar vanzelf, heh? Nee.















Tegen de radiator aangeklapt. Touw zit helemaal los. Is met grof geweld geschied, dat kan niet anders.
En de rechter toren is tegen het raam geslagen. Alsof er een kudde tijgers overheen is gedenderd! Gelukkig is het raam nog heel, dat is nog een geluk bij een ongeluk, zullen we maar denken.
Dader ligt natuurlijk weer op het kerkhof. Of zit beneden in de kamer.
Die zwart-witte inderdaad. Wedden?






De Boez:
Ikke? Echt niet. Nee, ik was al die tijd hier.
Hoezo kijk ik stout?
Nee hoor, je verbeeldt het je allemaal maar.
Ga je 'm nou slopen?
Nou, dat moet jij weten. Hij wiebelde toch al een tijdje, maar dat vond ik wel lachen eigenlijk.
Nee, ik snap het.
Ja, ik schrok er zelf ook van.
Voortaan kan ik dus de boom in? Had je al een bepaalde boom voor me in gedachten?



zondag 3 januari 2016

Dierenleed!

Oscar:
Hoewel ik nog steeds erg moe ben (of uitgeput is eigenlijk een beter woord), zal ik toch maar verslag doen van de afgelopen helse dagen.
Gewoon omdat het erbij hoort, en al helemaal van groot nut kan zijn voor onze lezers, en vooral voor al diegenen die het niet kunnen laten om oorlog te voeren. En daarbij komt ook dat ik niet voor niets reporter ben, al doe ik mijn werk liever in vredestijd...

Helse dagen waren het, en we hebben er allemaal van mee kunnen genieten...
Ik hoef u vast niet over mijn wanhoop te vertellen in die laatste of liever eerste nacht van het jaar. En dan spreek ik uiteraard ook namens mijn twee collega's: Boez en Cera.
Cera kroop in de kast en begroef zich onder een slaapzak. Ikzelf lag al enige tijd in de schuilhut en ben daar die vreselijke nacht in blijven liggen, in het verste hoekje met mijn staart stevig tussen mijn achterpoten geklemd. De Boez was eerder op de avond nog even beneden in de huiskamer bij mevrouw K., maar kwam een half uurtje voor de grote uitbarsting eveneens naar boven om zich daar te verstoppen onder het bed.
K. zelf is nog een poosje weggeweest maar kwam op tijd thuis om ons geestelijk bij te staan, al hadden we daar op dat moment eigenlijk niet zoveel boodschap aan. Ook zij stond namelijk machteloos tegenover al het gebulder en kon ons dus niet van onze angst afhelpen. Wel had zij al ruim tevoren de gordijnen dichtgetrokken en de radio aangezet op de bovenverdieping, en alle ramen potdicht gedaan. Speciaal voor ons inderdaad, want zijzelf slaapt minder lekker met alle ramen dicht.
Afijn, toen K. naar bed kwam, duurde het gebulder nog steeds maar voort en voort.

De Boez kroop natuurlijk bij K. onder het dekbed en heeft daar de rest van de nacht doorgebracht. Toen het gebulder afnam, ben ik ook bij K. gaan liggen, maar dan op het dekbed, dicht tegen haar aan. Even later kwam Cera ook, en zo hebben we nog even met zijn vieren een paar uurtjes kunnen slapen.
Om een uur of acht leek het buiten stil te zijn geworden en zijn we opgestaan. Uiteraard moesten we allemaal ontzettend nodig een plas en die andere boodschap doen, en K. heeft toen het luikje in de voordeur voor ons opengedaan. Ze waarschuwde ons nog wel dat we niet te ver weg moesten gaan omdat er waarschijnlijk nog wel meer geknald zou gaan worden, maar ik besloot toch tot een flinke wandeling om zo mijn verstijfde botten en spieren weer goed op gang te krijgen zeg maar.
Ik had dat dus beter niet kunnen doen. U raadt het al?

Ja, ik kwam inderdaad in een mijnenveld terecht. Daar leek het tenminste op. En in wilde paniek ben ik toen gevlucht. Ik kan u niet zeggen waarheen, maar ik ben ergens onder gedoken en durfde niet meer tevoorschijn te komen. Weer verstijfd van angst dus.
Ik ben daar de hele dag blijven zitten, want durfde me niet meer te verroeren. Telkens als ik dacht dat het mogelijk veilig genoeg was om naar huis terug te keren, gingen de bommen weer af.
Ik heb haar nog horen roepen, de hele dag lang, om het half uur zo ongeveer. Ik hoorde ook de ongerustheid in haar stem, maar kon me niet verroeren, haar niet laten weten waar ik zat. Het leek me ook het verstandigst om gewoon te wachten tot al het geknal definitief was afgelopen.

Het was tegen middernacht toen ik haar weer hoorde roepen. En omdat het al flink koud was geworden en het al een poosje vrij rustig was, ben ik tevoorschijn gekomen. Ik zag dat ik vlakbij het gevaarlijke water zat maar wist hoe ik terug naar huis moest. Halverwege de Katbladstraat kwam ik haar (mevrouw K. - red.) tegen, en samen zijn we toen naar huis gerend, ik een beetje harder dan zij want ik heb gelukkig geen kunstknie en dat scheelt een slok op een borrel.
Ze had het poezenloket (raam - red.)  al de hele dag open gehad zodat ik met één flinke sprong in de veilige huiskamer kon komen. Dat vond ik erg handig van haar. En toen ben ik direct onder de bank gekropen terwijl zij het huis weer afsloot. Het duurde best lang voordat ik onder de sofa vandaan durfde te komen om mijn hapje Diamant naar binnen te schrokken. Ik had namelijk de hele dag niet gegeten en barstte van de honger. Toen het bakje leeg was, ben ik onmiddellijk weer onder de bank gekropen. Nog een tijdje later ben ik wat brokjes gaan eten en daarna ben ik op de bank gaan liggen, naast mevrouw K. Ik heb vervolgens nog een half uurtje tegen haar aan gelegen terwijl zij me over mijn buik aaide. Dat was enorm genieten en ik heb nog nooit zo hard liggen spinnen.

Nadat K. naar bed was gegaan, ben ik nog een tijdje op de bank blijven liggen, en daarna ben ik ook naar boven gegaan. Omdat de Boez mijn schuilhut had ingepikt, ben ik maar weer op het bed gaan liggen, naast mevrouw K. En toen heb ik heel lang geslapen.
De volgende dag (gisteren - red.) ben ik nauwelijks buiten geweest. Ik durfde niet meer want er werd nog steeds geknald en dat kon ik echt niet meer verdragen. Ook vandaag heb ik besloten binnen te blijven. Misschien ga ik later op de dag nog wel even een frisse neus halen, maar alleen als dat echt nodig is.

Mevrouw K. heeft gezegd dat als het aan haar ligt, dit de laatste keer was dat er oorlog werd gevoerd in de Katbladstraat en omgeving. Ze is van plan om het komende jaar actie te gaan voeren tegen het afsteken van vuurwerk in onze buurt, net zoals met dat gif wat op het zogenaamde onkruid werd gesproeid waardoor wijlen onze Japekoppie zo ziek werd. Liever zou ze nog de hele binnenstad vuurwerkvrij willen hebben, maar er zijn teveel mensen die niet snappen hoe wij, huisdieren en ook andere dieren, moeten lijden onder de terreur van het geknal, mensen die zich het vuurwerk afsteken niet willen laten afnemen.
Als iets mevrouw K. persoonlijk raakt, kan ze best fel worden en heel erg boos, dus ik hoop dat het haar gaat lukken met die actie.
Maar voorlopig lijkt het erop dat het voor nu echt afgelopen is met die oorlog. Dus als ik helemaal uitgeslapen ben en niet meer zo bang, kunnen we weer ons rondje gaan lopen of de Kruidentuin gaan inspecteren. Dan weet u dat maar vast.