Welkom bij Het Leidsch Katblad

Wij brengen u afwisselend regelmatig en onregelmatig nieuws over stadskatten die wonen in de "Katbladbuurt" in het centrum van Leiden, Zuid-Holland. Wij nemen u af en toe mee op onze rondes door de buurt en doen verslag van gewone en bijzondere gebeurtenissen op straat en bij de redactie thuis.
De hoofdredacteur verklaart hierbij dat wij alle gebeurtenissen naar waarheid weergeven, maar maakt u er tevens op attent dat wij niet aansprakelijk zijn voor de door de haarfabrieken gedane uitspraken, hun taalgebruik en/of gedrag, en wijzen u er daarom nadrukkelijk op dat het lezen van dit Katblad geheel voor eigen risico is.
Zie voor meer info over de redactie en katten de linker kolom van deze digitale krant.

dinsdag 30 november 2010

Wij stellen Loesie aan u voor!

Speciaal voor de fotograaf van het Katblad werd dit schattenboutje met mandje en al in de vensterbank geschoven, en zo konden wij de eerste foto's van Loesie voor u maken!
Loesie is kortegeleden in de Katbladstraat komen wonen, en de huisgenote geworden van 3 blafbeesten. Over haar afkomst weten we nog niet veel, wel dat ze nog heel erg jong is maar gelukkig wel opgewassen tegen de blafjes in huis. Het zal best nog wel een tijdje duren voordat ze naar buiten mag, en dus zullen we verder geduld moeten hebben.


Wie er sowieso geen geduld heeft is Wamy. Hij zit onder het raam van Loesie en kijkt zeer verlangend naar boven, naar het kleine rooie poesje. Zou Wamy misschien een beetje verliefd op haar zijn? Nou, dat is eigenlijk nog maar de vraag. We zouden het graag denken, maar we vermoeden dat Wamy hier graag en vaak bij dit raam zit (en rondloopt) omdat hij wel eens lekkere hapjes krijgt van het mens van Loesie. En daar Wamy de hele dag over straat zwerft, kunnen we ons voorstellen dat hij regelmatig toe is aan een hartversterking, die hij dus bij dit adres aangeboden krijgt. Lekker makkelijk voor hem, want dan hoeft hij niet helemaal via de daken weer naar  zijn eigen huis in de Parallelstraat (of op wat manier hij weer thuisgeraakt dan ook).

Loesie zit ondertussen erg nieuwsgierig naar buiten te kijken. Ja, want overdag, als haar mensen aan het werk zijn, zit zij in een grote bench opdat zij geen ruzie kan krijgen met de blafbeestjes en er dus geen ongelukjes kunnen gebeuren. Maar als ze wat groter is, mag ze vast ook het hele huis onveilig maken, net zoals Pim zaliger (die hier dus ook woonde en indertijd ons topmodel was) dat deed. Maar nu zit ze dus even voor de fotograaf te poeseren, en ook zij zou best kunnen uitgroeien tot een mooi model!



En terwijl de fotograaf Loesie aan het fotograferen is, blijft Wamy gewoon onder het bankje zitten. Dit is erg bijzonder, want eigenlijk moet Wamy niet veel van mensen hebben en is hij derhalve normaal gesproken voor ons onbenaderbaar, zullen we maar zeggen.
Misschien is het tijd voor zijn snack? Of toch een beetje verliefd? Wie zal het zeggen!

Toen Oscar zich eindelijk bij ons had gemeld, gingen wij met de twee ventjes een klein stukje lopen. Ja, een heel klein stukje, want we gingen naar de Hoftuin om te zien of er nog andere haarfabrieken zo gek waren om zich in de kou buiten te wagen.
Wel, die waren er dus niet.
En het was duidelijk dat de twee reporters meer uit gewoonte met de fotograaf waren meegegaan, want er werd niet een verkenningsrondje door de tuin gelopen en er zat niet veel pit in de jongens.

Bohr zat in de vensterbank voor het raam en keek naar wat er buiten gebeurde, of liever naar wat er niet gebeurde. Zijzelf zou in deze kou natuurlijk nooit naar buiten gaan, al zou de tuin volgestort worden met biefstukken, tijgergarnalen of zalmhapjes. Nee, Bohr is heel goed in het naar buiten steken van haar neus en het meten van de temperatuur, om zich dan vervolgens weer terug te trekken in de behaaglijke warmte, op haar kussentje of naast de cavia, of op het dekbed natuurlijk.



Terwijl wij voor het raam van Bohr stonden, kwamen de jongens toch even in actie. Ja, er zat al een aardig laagje ijs op de Hofvijver, en wij vreesden nog even voor de twee ventjes omdat zij op het dunne randje van de vijver wensten te balanceren. Ach, daar zat Bohr natuurlijk op te wachten: dat één van de twee door het ijs zou zakken! Nou Bohr, dat gaat niet gebeuren! Tenminste, als het aan de fotograaf ligt dus. Maar je weet maar nooit....



Ook Panda zat voor zijn raam. Ja, Panda had best naar buiten gewild, al was het maar om onze reporters uit de Hoftuin te jagen. Van zijn mens hoorden wij laatst dat Panda weer zeer actief voor zijn partij is (Hof is Vol) omdat Rooie Gijs een beetje aan het indutten is. En het zou zonde zijn om zo'n prachtige partij te laten verdwijnen, heh? Bovendien moet er toch iemand zijn die de belangen behartigt van de partij en alle vreemdelingen en lastposten uit de tuin mept! Vandaar dus dat Panda onze reporters goed in de gaten hield en in gedachten al met een uitzettingsprocedure bezig was. Jammer alleen dat hij niet naar buiten kon om zijn plannen uit te voeren. Wel, volgende keer beter!

Na de vijverinspectie zakten de reporters weer een beetje in. Ze toonden in het totaal geen belangstelling voor de vensterbankzitters en bleven eigenlijk alleen nog maar in de tuin om de fotograaf gezelschap te houden. Wel, zo zouden wij niet aan nieuws komen natuurlijk, en misschien moesten wij wel genoegen nemen met het feit dat er in dit weer gewoon weinig nieuws te vergaren is, heh? Dus nodigden wij de reporters uit mee terug naar huis te gaan.

Doch tot onze verbazing wilden de twee niet mee naar binnen, maar verkozen te buiten te blijven zitten, op de redactietafel dus.
Rare jongens, dacht de fotograaf, ze zoeken het maar uit met zijn tweeën...... En mevrouw Katblad deed de koffiemachine maar aan en sneed een plakje ontbijtkoek af.

Beperkte belangstelling?

Gisterochtend was de Boez al vroeg op pad. Hij wilde graag de Kruidentuin verkennen en was er bovendien van overtuigd dat Oscar daar zou zijn, dus redenen genoeg om die kant uit te gaan. Helaas, Oscar was nergens te bekennen dus die lag vast nog op een dekbed of bij de kachel te wachten op het openen der voordeur.
Er waren echter wel een hoop (grote) vogels in de tuin, en dat was natuurlijk ook erg interessant voor de Boez. Het was een gekwetter van jewelste, want de vogels genoten namelijk een feestontbijt. Alleen kwam de Boez dat dus nu verstoren met zijn aanwezigheid en zijn zogenaamde warme gevoelens van belangstelling.

Het ontbijt hing tegen de muur van een huis aan. De vogels kwamen vanuit de boom steeds naar deze druivenrank toe, pikten dan al fladderend een druifje uit de rank en namen dat weer mee naar de boom toe om het daar, zittende, lekker op te kunnen eten. Maar omdat de Boez dus te dichtbij naar hun zin kwam, werd er even een pauze ingelast en gingen de feestgangers een eindje verderop zitten wachten tot die gevaarlijke jager weer was opgedonderd.




En onze namaak-tijger volgde met zijn ogen de groep vogels, altijd nog in de hoop er één te kunnen vangen, en als dat niet zou lukken dan had hij zich in elk geval leuk vermaakt, niet?
De fotograaf liep even een rondje door de tuin, en kwam er al gauw achter dat er geen andere haarfabrieken in de tuin aanwezig waren.





En dat was geen wonder ook, want het vroor nog behoorlijk en alleen een kat met masochistische neigingen zou zich tussen de met ijs bedekte planten begeven.
De Boez heeft uiteraard een speciale reden om zo vroeg in dit koude weer naar buiten te gaan: hij is altijd op zoek naar Oscar en staat daarvoor extra vroeg op - zit soms al om vijf uur aan het kattenluik te krabben omdat hij zijn vriendje buiten verwacht. Om dezelfde reden slaat hij zelfs meestal zijn ontbijt over...



De vogels bleven natuurlijk op afstand, en de Boez besloot ze onder/naast de druivenrank op te wachten. Dat was uiteraard niet zo slim van onze jongste reporter, maar wij hebben nooit beweerd dat hij over een grote intelligentie beschikt en kijken dus van dit soort dingen in het geheel niet meer op.
Wij moeten wel toegeven dat het niet dom van hem was om in de zon te gaan zitten wachten, hoewel de kracht van de stralen niet echt voelbaar was. Vandaar ook dat de fotograaf besloot om naar de redactie terug te keren. Boez ging overigens graag mee; hij was ook het wachten zat en had uiteindelijk wel in de gaten dat de vogels echt niet in zijn klauwen of bek zouden vliegen. En ja, als de fotograaf koffie gaat zetten, is er wel kans op een snoepstaafje, toch? Want ook daar heeft de Boez namelijk belangstelling voor....

maandag 29 november 2010

Kort nieuws

Mevrouw Troy heeft na 16 en een half jaar nog steeds niet geleerd van de brandende kaarsen weg te blijven. Eerder op de dag ging zij met haar staart door een vlam, zoëven stak zij haar kop in een kaarsenpotje en raakte zo een paar snorharen kwijt. Wij hoeven u vast niet te vertellen dat brandende kattenharen ontzettend stinken!
Het meest irritante van beide voorvallen is dat mevrouw T. Troy, toen de fotograaf haar wilde redden en haar dus wegduwde van de vlam, een flinke lel uitdeelde. Maar dat hoort erbij want dat doet ze nou altijd, het loeder!

Verrassing in de Hoftuin

Mevrouw Katblad moest even in het Hof zijn, en daar Oscar had gezien dat ze daar heen ging, was hij haar gevolgd. Ja, Os is altijd in voor een wandelingetje, ook als hij daar niet voor was uitgenodigd, en zo komt het vaak voor dat hij achter ons aanloopt terwijl we alleen maar een boodschap gingen doen; dan staat Os ons op de hoek van de straat teleurgesteld na te kijken. En mooi dat je je daar nog schuldig over voelt ook!
Maar goed, nu hadden we de camera bij ons en dat was een goede inval geweest. Want, we zouden verrast worden en konden dat vastleggen! Ja, wacht u maar even af, alles op zijn tijd, heh?

Oscar ging de tuin uitgebreid verkennen. Op de plek waar hij nu (op de foto) rondscharrelt, groeit een Kiwiplant tegen de muur en die plant had een beetje last van de vrieskou. Of eigenlijk gewoon een natuurlijke gang van zaken, want de bevroren bladeren vielen één voor één naar beneden en dat vond Oscar erg curieus; dit verschijnsel moest in elk geval goed worden onderzocht door hem.
En daar had hij het zo druk mee, dat hij iets niet in de gaten had.



Achter hem was namelijk opeens een vreemde zwarte kat verschenen. Een vreemde, jawel, want het was zeker niet Bobo uit de Katbladstraat (die gaat nooit zover van huis) en Gizmo kon het ook niet zijn; zij kent Os en zou met hem willen spelen, en bovendien was zij (de laatste keer dat wij haar zagen) ranker dan dit exemplaar.
Wij hadden al een keer van het mens van Giz vernomen dat er ergens nog een zwarte kat moest wonen - zij had hem/haar al een paar keer zien rondscharrelen in de buurt van de Muizentuin. Wel, dan moest dit dezelfde wezen, want wij verwachten niet dat er opeens een explosie is geweest van nieuwe, zwarte haarfabrieken in de Katbladbuurt! Maar goed, al werd deze al meer gezien, 't blijft een vreemde zolang wij niet weten waar hij/zij woont of hoe hij/zij heet.

Nee, we mochten deze zwarte niet benaderen, want bij elke stap van ons vooruit, deed hij/zij er één of meer achteruit.
Oscar had trouwens totaal geen belangstelling voor deze vreemde, en negeerde 't beestje compleet. De vallende kiwi-bladeren hadden voorrang. De zwarte had bovendien het lef niet om Os van dichtbij te bekijken of te besnuffelen, dus we hebben het hier over een schuw typetje.




Als het nu zomer was geweest, waren wij deze zwarte vast en zeker gevolgd om zo te weten te komen waar hij/zij vandaan komt. Maar we vonden het te koud. Jazeker, we hebben niet ALLES over voor het Katblad, maar natuurlijk komt er vast nog een moment dat we wat meer gelegenheid hebben en het niet meer vriest; alles op zijn tijd, heh? En tijdens het werken aan dit artikeltje, zagen we de zwarte weer aan de overkant van de straat lopen, en dat zal vast nog wel vaker gebeuren.
Maar misschien dat iemand uit de Katbladbuurt deze vreemde, zwarte haarfabriek herkent? Wij horen het graag! En wachten vol spanning af....

Twee lastposten

Oscar kwam al heel vroeg in de ochtend bij ons op bezoek. Natuurlijk was hij vooral gekomen om ons te begroeten en zijn vriendje te zien, maar uiteraard wilde hij eerst alle voerbakjes controleren op restanten, want dat zit hem nu eenmaal in het bloed, zeg maar.
Wel, de oogst was hem enorm meegevallen want de Boez had niet zo'n honger gehad dus was er voor Os aardig wat lekkers te halen.
De Boez had overigens nauwelijks iets gegeten omdat zijn vriendje tijdens het ontbijt aan ons kattenluik zat te krabben, en dan smaakt je hapje niet. Oscar deed alsof hij de hele nacht buiten had gezeten in de snijdende vrieskou, maar daar trapten wij uiteraard niet in. Wij kennen Os zo langzamerhand wel aardig, en dus ook zijn toneelstukjes.

Toen alle voerbakjes echt helemaal leeg waren (en dus eigenlijk niet meer bij de afwas hoefden), was Oscar eindelijk bereid om wat aandacht aan de Boez te besteden en met hem te spelen. Of eigenlijk stoeien, want dat moet altijd eerst als ze elkaar een hele nacht niet hebben gezien. Initiator is vooral Boez, die met een hoop gemaai van de poten op die manier Os zijn genegenheid toont, en Os doet dan wel mee omdat hij geen keus heeft.
Dat stoeien moet dan bij voorkeur plaatsvinden naast of onder de stoel waarop mevrouw Katblad zit te sleutelen aan het Katblad. En dat vindt zij niet altijd even plezierig omdat het er nogal wild aan toe kan gaan.

Zoals dus ook weer deze keer.
Nadat er al plukjes vacht door de lucht waren gedwarreld en er gekreun had geklonken (uit de bek van Oscar - u ziet hem op de foto weer eens in de houdgreep), had mevrouw Katblad helemaal genoeg van de strijd en sloot de laptop. De jongens moesten maar even mee naar buiten voor een kleine verkenningsronde, al was het nog vroeg en stervenskoud! Ja, je moet er nu eenmaal wat voor over hebben om rust in de tent te krijgen, toch? Bovendien had ze al een kopje koffie op, en het tweede kon best nog even wachten. De jongens stonden al buiten toen mevrouw K. haar jas van de kapstok pakte. Ze hadden er gelukkig zin in.

zondag 28 november 2010

Met de jas goed dichtgeknoopt (3)

De fotograaf bedacht tenslotte dat het misschien wel verstandig was om van de boom weg te lopen, opdat Cera vervolgens niet meer werd afgeleid en zich beter kon concentreren op de afdaling.
Doch toen wij langzaam afstand namen van haar en de boom, liet zij horen dat ze het daar niet mee eens was. Ja, wij lieten haar in de steek en dat viel haar bar tegen. En daarom protesteerde zij dus.





Maar nu ging Cera in elk geval wel beter haar best doen, want ze wilde uiteraard niet achterblijven.
Vanuit de verte zagen wij haar van de ene tak naar de andere schuiven, naar beneden kijken om haar kansen in de schatten en zich vervolgens weer optrekken zodat ze geen steek was opgeschoten. Even leek het erop alsof ze in paniek was, maar daarin vergisten we ons. Ja, ze was wel erg nerveus maar zou heus geen domme dingen doen, toch? Maar goed, het kon dus nog wel effe duren allemaal...



De Boez twijfelde ook toen de fotograaf inhield om nog een keer om te kijken. Maar dat was maar even, en daarna hobbelde hij achter Oscar aan die al een heel eind van ons vandaan was. En de fotograaf ging toen ook maar achter de twee ventjes aan. Nog even één keer omkijken dan? En nu echt voor de laatste keer, ja?
O jee, wat gebeurde daar? De fotograaf liep snel weer een stukje terug om het beter te kunnen zien.







Nou, dat ging maar net goed! Heel even bengelde Cera op een paar (te) dunne takken boven de grond, maar al spartelend wist zij weer een dikkere tak te bereiken en zat ze weer veilig. Nu wist de fotograaf het zeker, het had geen enkele zin om hier te blijven rondhangen. We zouden Cera nog een minuut of tien de tijd geven om een oplossing te zoeken, en moesten daarvoor zelf toch echt een eindje verderop gaan staan. Ze moest ons niet meer zien, dat leek het beste. En mocht Cera er niet in slagen zelfstandig uit de boom te komen, konden we altijd nog een trapje gaan halen.

De jongens waren tussen het kattenkruid gesprongen en speelden daar weer één van hun spelletjes. En daar er op die plek ook nagelkruid staat, kon mevrouw Katblad zich alweer verheugen over alle kleverige pluimpjes in de vacht van de Boez, die ongetwijfeld later op de dag in haar bed terecht zouden komen. Of dan in elk geval op het bed.
We kwamen erg in de verleiding om nog een laatste keer om te kijken naar de boom en Cera. Maar dat bleek niet meer nodig.



Nee, want Cera kwam er al aan! Zie je wel, gewoon even alleen laten, niet mee bemoeien en alles komt gewoon in orde! En achteraf bezien: Cera komt toch ook altijd veilig van het dak op de container terecht? En die is nog wel keihard en soms nog glad ook, terwijl de grond onder de boom bedekt is met bladeren en kleine struikjes! We slaakten een zucht van verlichting.
De jongens kwamen direct uit het struikgewas om Cera te begroeten, maar bovenal om nu eindelijk naar de redactie terug te kunnen gaan. En omdat de koffiemachine gauw aangezet moest worden voor mevrouw Katblad, liep de fotograaf snel vooruit.

Wel, de haarfabrieken volgden in rap tempo, want het hele rondje met het oponthoud in de Kruidentuin had behoorlijk lang geduurd en het was erg koud.
Om de goede afloop te vieren, trok mevrouw Katblad wat Vitakraft-staafjes uit de verpakking en verdeelde ze onder de reporters. Toen werd de koffie ingeschonken en kon iedereen bijkomen. Al met al was het best een leuk rondje geweest, vooral als het eind goed al goed is, heh? Juist ja. Nog een kopje koffie, mevrouw Katblad?

Met de jas goed dichtgeknoopt (2)

Behalve Cera, Oscar en de Boez waren er geen andere haarfabrieken in de Kruidentuin aanwezig, en ook waren er nergens groene gemeentekarretjes in de buurt te zien. Dus waarom bleef de Boez dan onder de lavendel verstopt zitten? Wij begrepen er helemaal niets van. Oscar (links) en Cera (rechts) zaten braaf op de paaltjes rond het centrum van de tuin te wachten totdat Boez tevoorschijn kwam.





Wel, het duurde nog even een paar minuutjes, maar toen zagen wij opeens de Boez hard langsrennen en vervolgens verstopte hij zich weer, dit keer tussen de varens die de scheiding vormen tussen de tuin en de Gevaarlijke Weg. Nou Boez, leuk voor de fotograaf hoor! Maar daar hadden de haarfabrieken lak aan want ook Cera en Oscar verdwenen achter de Boez aan tussen de planten.




Af en toe zagen wij een harig achterwerkje of staart, en verder alleen maar wuivende plantenbladeren. Ze speelden samen een spel tussen die varens en de fotograaf stond er voor spek en bonen bij. Zo gaat het meestal in deze tuin; er wordt door onze reporters gespeeld, geklooid en gezooid en dus niet naar nieuws voor ons Katblad gezocht. Nee, van een beetje behoorlijk verkenningswerk is hier geen sprake en dit gezooi hoort absoluut niet bij hun werk! Maar..... het is wel leuk om naar te kijken. Tenzij het allemaal te lang duurt natuurlijk, zoals nu. De fotograaf kreeg het bovendien een beetje koud.

Cera was de eerste die uiteindelijk uit de varens opdook, en voor we het wisten zat ze in een boom. Nou, niet spectaculair en weinig nieuws, maar er gebeurde tenminste weer iets wat de moeite waard was te fotograferen. Ja, een kat in de boom is altijd erg leuk om vast te leggen! Een mooie serie foto's was het resultaat.







De beide jongens hadden geen interesse in de capriolen van Cera en kozen ervoor om de tijd te doden met het "tikkertje" spelen. Hoe zo'n spel nu precies in elkaar steekt en welke regels erbij gehanteerd worden, kunnen wij u helaas niet vertellen want dat is ons ook nog steeds niet geheel duidelijk. De ene keer moet bijvoorbeeld Oscar de Boez wel 4 keer achterelkaar aantikken, maar de Boez heeft omgekeerd al aan 2 keer genoeg en dan mag Os 'm weer zijn. Het kan natuurlijk ook wel zo wezen dat er helemaal geen regels zijn, of dat ze na elke tik bepalen hoe ze verder gaan. Wij gaan ons daar verder maar niet in verdiepen.

Ondertussen had Cera al een tijdje in de boom zitten scharrelen en vanaf haar hoge positie naar de spelende jongens gekeken. Tot dan het moment was gekomen om de boom weer te verlaten. Maar, dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, heh? Ja, dat kennen we wel van vorige keren. Want de boom in is een stuk gemakkelijker dan de boom uit, en dat herinner je je pas weer als het moment voor de afdaling daar is!
Natuurlijk ging de fotograaf zich ermee bemoeien en gaf Cera aanwijzingen, maar óók natuurlijk trok Cera zich niks van die aanwijzingen aan. En onderwijl kwamen er diverse mensen langs die zich nodig (en met de beste bedoelingen hoor) wilden bemoeien met het probleem van onze meisjesreporter en "handige" tips gaven . Zo kwam er een mevrouw met een blafbeest naar de boom toe, en dat was uiteraard niet zo'n geschikte hulp. Cera ging zelfs nog maar even een takje hoger zitten. Vervolgens kwam er een heer in een invalidewagentje langs, maar ook zijn hulp moesten we helaas afslaan, evenals de hulp van een groepje luidruchtige kindertjes (met moeders). Daarna werd het gelukkig weer rustig.

De jongens waren uitgespeeld en begonnen zich te vervelen. Boez zooide in zijn eentje wat rond de boom in het centrum van de tuin, en Oscar liep naar de rand van de Gevaarlijke Weg toe, iets wat wij niet zo leuk vonden.
De fotograaf was inmiddels helemaal verkleumd en kon nog nauwelijks de camera vasthouden. Cera zat nog steeds te uttelen in die boom en kon niet de juiste weg naar beneden vinden. Ja, het was beslist te hoog om zomaar uit te springen! Wat moesten wij doen? Haar in de steek laten? Een laddertje gaan halen?

Wel, wat er vervolgens gebeurde leest u in deel 3, later op deze prachtige zondag!

Houdt de kattenklimtouwen vrij!

Cera ging, toen de fotograaf met haar een rondje liep, de reddingstouwen (zie katuitdegracht, link in linkerkolom van onze krant) even controleren. En zij kwam tot de ontdekking dat er langs de lege kade geen touw in het water hing. Wat nu? Stel dat er een haarfabriek te water raakt op die plek en er niet meer uit kan klimmen? Het touw kon natuurlijk niet weg zijn, dus we keken op de verkeerde plek. En ja hoor, iets verderop hing de dikke kabel nog netjes op zijn plek, alleen (en helaas) lag er een bootje tegenaan. Dus heeft de kabel op deze manier geen functie meer, heh? Tenminste, niet meer voor te water geraakte haarfabrieken. Wij zullen moeten proberen de eigenaar van het bootje te achterhalen.


Hier poeseert Cera voor het bootje dat tegen de kabel van "katuitdegracht" aangemeerd ligt. Herkent u het of bent u misschien de eigenaar? Neem even contact met ons (de redactie) op! Het betreffende touw hangt juist op die plek omdat daar al enkele keren (o.a. onze Japekop) spartelende katten in de gracht lagen...
Mocht u denken dat het "vrijhouden" van de reddingskabels toch niet zo belangrijk is, in deze gracht verdronk niet zo lang geleden nog (net voordat de touwen daar opgehangen waren) een geliefde kat omdat hij de hoge kade niet kon opklimmen! En ondertussen zijn elders in de stad al vele haarfabrieken gered van de verdrinkingsdood doordat zij langs een dergelijke touwconstructie terug op de kant konden klauteren.

zaterdag 27 november 2010

Onbegrepen

Japekoppie:
Mevrouw Katblad gooit vaak met stukkies Vitikraft ofzo. Kent u dat? Dat zijn staafjes vlees of vis en het stinkt naar bouillonblokjes, moet u maar eens eraan ruiken. En ja, af en toe ga ik daar best voor in de startblokken, maar wat ik dus vertik is achter opgegooide en weggeworpen stukkies aanlopen. Wat de Boez dus wel doet, heh? Ja, die is helemaal leip van dat spul en Cera trouwens ook. Ja, ik vind het ook wel om te pruimen hoor, maar ik ga er niet voor rennen en zeker niet als er andere dingen te krijgen zijn. Of nou ja, te krijgen....., te bedelen dan.

Zoals fliebers (kleine stukjes - red.) van het bordje van mijn mens.
Ja, want alles wat mijn mens eet, moet lekkerder zijn dan wat wij krijgen, anders zou ze dat niet nemen. Zij kan namelijk kiezen wat ze eet, en wij katten kunnen dat niet. Wij zijn afhankelijk van wat ons wordt voorgezet, en ik weet uit ervaring dat er veel smakelijkere dingen te krijgen zijn. En vandaar dat ik mijn Gourmet ook wel eens laat schieten omdat ik al een karbonade in de pan heb zien liggen.




Dus als zij dan haar bordje heeft volgeschept, ga ik naast haar zitten. Ja, soms hangt er dan wel eens een druppel aan mijn onderlip, want dan loopt het water me letterlijk de bek uit. Ik kan het dan ook echt niet opbrengen om een partijtje te gaan zitten slijmen of flikvlooien, want mijn trek in zo'n stukje karbonade is zo nadrukkelijk aanwezig, dat ik het niet meer kan opbrengen om een stukje op te voeren door kopjes te geven en dergelijke. Nee, ik probeer dan gewoon duidelijk te maken dat ik zo ongeveer doodga als ik niet een stukje van die karbonade krijg, en kan vervolgens ook nergens meer aan denken dan aan dat stukje.

Die Zoebel (de Boez - red.) speelt wel een spelletje. Hij gaat naast het mens liggen, zet zijn slaapkameroogjes op en gaat een enorme partij liggen slijmen. En dat terwijl hij helemaal niet houdt van karbonades of ander menseneten. Bovendien heeft hij tegen die tijd al talloze stukkies van die Vitakraft weggewerkt en uit zijn bakkie Gourmet zitten smikkelen, dus echte trek kan hij niet meer hebben. Ja, probeert hij aandacht te krijgen terwijl ik aan de andere kant van ons mens zit en zo ongeveer wanhopig ben omdat ik nog steeds geen flieber van die karbonade heb gehad terwijl ik daar toch mijn uiterste best voor doe.

Maar ja, soms heeft ze dus smoezen genoeg, ons mens. Het vlees zou te gekruid zijn. Of te zout voor mij. Maar ik weet zeker dat ze gewoon geen flieber wil afstaan omdat ze het zelf te lekker vindt. En dan roept ze dat mijn Gourmet er nog staat en dat ik dat eerst moet opeten. Maar er is helemaal niks spannends aan die Gourmet want dat krijg ik elke dag dus is de lol daar zo langzamerhand vanaf, heh?
Wel, het eind van het liedje is dan dat er alleen nog maar een botje ligt, en daar mag ik dan nog even aan ruiken. Mijn moeder (T. Troy - red.) denkt dan dat er wel fliebers worden uitgereikt en komt vervolgens het vloerkleed inspecteren en alvast, voor het geval, een gromconcert geven. Als ik geluk heb (mens te lui om bord direct naar de keuken te brengen), kan ik nog even het bord aflikken. Nou, daarmee vul je je maag dus ook niet, heh? En ondertussen heeft Cera dan mijn portie Gourmet gestolen, en als ik daarover klaag krijg ik  te horen dat het mijn eigen stomme schuld is. Vervolgens draait het er op uit dat ik 's avonds laat echt verga van de honger, en dat er dan alleen nog harde brokken in de keuken staan. Mijn mens zegt dat dat prima eten is en van de beste merken, maar het blijven harde brokken en ik heb natuurlijk liever fliebers, of desnoods fliebertjes. Nee, ik zeg niet dat ik het slecht heb, maar het kon beter en ik voel mij vaak onbegrepen. En dat die Zoebel altijd persé onder het dekbed moet, vind ik dus ook helemaal niks en bijzonder irritant. Dat was het voor vandaag. Nee, ik heb verder niets meer te zeggen.

Wat zeggen hun mensen over hen?

Binnenkort komen wij met een serie artikelen over de katbladbuurt katten, en daarvoor hebben wij hun mensen een vragenlijstje gestuurd (of zullen dat nog doen). Langzaam druppelen er al ingevulde lijsten onze brievenbus binnen, waardoor we dus wat meer info krijgen over de haarfabrieken die wij regelmatig op straat tegenkomen. Heel leuk om te lezen!
Wij verheugen ons zeer op het maken van deze nieuwe serie en hopen dat alle betreffende mensen zullen willen meewerken!
Mevrouw Katblad.

Met de jas goed dichtgeknoopt (1)

Ze hadden er wel zin in, onze reporters, om een kleine ochtendwandeling te maken met de fotograaf, maar het was zo koud, heh? Ja, en het regende ook een klein beetje dus vandaar dat Oscar en Cera onder de tafel buiten zaten te wachten totdat mevrouw Katblad haar jas goed had dichtgeknoopt en ze op weg konden gaan. De Boez was nergens te bekennen maar kwam toen de voordeur dichtsloeg (wat hij misschien wel had gehoord) uit de richting van de Kruidentuin naar ons toe.
We besloten eerst naar de Steeg van Storm te gaan en even flink de pas erin te zetten; later konden onze haarfabrieken nog wel wat klooien en zooien in de Kruidentuin. Eerst aan het werk, later de beloning dus.






De fotograaf ging op pad naar de Steeg. Gelukkig was Bel de Franskat nergens meer te bekennen, want die had al vroeger op de ochtend bij het Poezenloket Oscar en vooral ook Cera flink dwars gezeten. Gelukkig kon Cera net op tijd door ons kattenluik naar binnen vluchten, maar Os was de klos en moest zien Bel van zich af te houden door tussen de plantenpotten te kruipen. De Franskat had deze keer niet veel geduld, dus toen hij Oscar niet zo gauw te pakken kreeg, ging hij uiteindelijk een eind verderop staan klieren. Wij konden niet zien wie daar het slachtoffer was, maar we konden wel horen dat er een haarfabriek zwaar in nood verkeerde en dat Bel (met zijn hoge gilletjes) daar de oorzaak van was. Afijn, Bel was nu dus elders, we kwamen al gauw aan het eind van de Steeg en onze drie reporters liepen aardig gelijk op.

Na de bocht (de Parallelstraat in) waren de Boez en Cera (zie foto) een klein beetje achterop geraakt. Het lijkt alsof zij geanimeerd aan het keuvelen waren (of zoiets), maar dat was dus niet zo. Nee, het was meer dat ze elkaar een beetje in de weg liepen en de beschuldigingen vlogen over en weer. De fotograaf had daar verder natuurlijk geen boodschap aan; ze moesten het zelf maar uitzoeken, heh? Dat deden ze ook.




Ondertussen was de Os al een aardig eindje verderop, en omdat hij toch op de anderen moest wachten klom hij in de vensterbank van het huis van de oude Poekie. Wij weten niet of hij haar zag zitten in de huiskamer, hij deed daar in elk geval wel erg zijn best voor. De fotograaf deed geen poging onder de gordijnen door te kijken, want dat is zeer ongepast. Tenminste, dat zegt mevrouw Katblad altijd, dus dan zal het wel zo zijn.

We gaan door naar de volgende foto.


Toen de Boez en Cera uitgekibbeld waren, sprong Cera uit balorigheid maar op het wielhuis waarop wij Luna vaak zien zitten. Luna hebben wij al een poosje niet meer buiten gezien, maar het kan zijn dat zij het te koud vindt worden. U herinnert zich misschien nog wel dat zij heeft mee moeten maken met haar tongetje vastgevroren te hebben gezeten en zo een gespleten tong heeft opgelopen? (Wij hebben u daar toch echt al eens over verteld!) Wel, daarom komt zij liever tijdens een vorstperiode niet buiten. En het had gevroren vannacht, en al was het nu iets boven nul, wij kunnen ons voorstellen dat Luna geen enkel risico durft te nemen. Zij was dus ook vandaag niet naar buiten gekomen, voor zover wij weten tenminste, heh?

Wij hebben u ook al eens verteld over het feit dat de Boez niet zo'n superverkenner is en de meeste fietstassen overslaat, toch? Nu dus ook weer. Boez was in een draf naar de Kruidentuin gegaan terwijl Cera en Oscar hun best deden alle geurtjes aan deze fietstassen te analyseren en in kaart te brengen. Dat was een precies werkje en dus deden ze dat met overgave en namen er bovendien ruim de tijd voor. Het duurde zelfs zo lang dat de fotograaf een tikje ongeduldig werd, want met deze koude blijven stilstaan is geen pretje.

Bovendien wilde mevrouw Katblad wel erg graag weten waar de Boez uithing, en dus moedigde zij de twee andere reporters aan een beetje op te schieten met hun tasseninspectie. Zo kwamen wij enkele minuten later in de Kruidentuin, maar zagen helaas geen Boez. De fotograaf echter had wel een idee waar de Boez kon zitten. Misschien dat ene plekje waar Mini zich ook graag verstopt?




Jawel hoor, daar zat onze Kanjer, onder en tussen de lavendel. Hij keek een beetje angstig, maar daar was geen reden toe want er waren echt geen prikkemannetjes te bekennen en ook geen groene gemeentekarretjes. Wij vonden dus eigenlijk dat hij zich een beetje aan zat te stellen. Of hadden wij misschien iets niet gezien wat Boez wel zag? Had de Boez dus wellicht hele goede redenen om zich onder de lavendel te verstoppen?
Wij vertellen u daarover in een volgend bericht!