Het juiste moment afwachten

De Boez:
Ik weet best dat ik niet op het tafelkleed mag, maar ze waren al klaar met eten, de borden waren weg en ze hadden zelfs al een drankje gehad uit het pscht-apparaat, met schuimlaag erop. Dan weet ik dat het het juiste moment is om de lieve, kleine Benjamin uit te gaan hangen. Dus op zo'n moment waag ik het er gewoon op, spring ik boven op de tafel en ga een potje zitten slijmen bij de gast.
Deze keer was het mevrouw Katja, en die weet dus wel hoe ze het een haarfabriek naar de zin moet maken.

Ik ging dus onmiddellijk zo liggen dat ze overal goed bij kon, en dat het bijna onmogelijk was voor mijn mens om me weer van de tafel af te schoppen. Want als je daar gewoon op je staart zit is een flinke duw afdoende, maar als je languit gaat liggen kunnen ze je maar beter je gang laten gaan omdat het verwijderen van je tegenstribbelende, logge lijf meer haren en gruis achterlaat op dat pas gewassen tafelkleed dan dat beetje aaien en kroelen, als je tenminste verder maar zo stil mogelijk blijft liggen. Bovendien vinden ze dat zo lief, als je je zo vol overgave uitstrekt.
Ja, ik weet inderdaad heel goed hoe de dingen hier werken en hoe ik mijn zaakjes het beste aan kan pakken; kwestie van opletten en blijven leren van de verschillende situaties die zich kunnen voordoen.

Alleen is het erg moeilijk om helemaal stil te blijven liggen als je zo lekker wordt geaaid. Totaal vanzelf beginnen je poten zomaar opeens te strekken en buigen, sla je je nagels uit en trek je die vervolgens weer helemaal in. En dat dus steeds weer, want als je daar eenmaal mee bent begonnen kun je er haast niet meer mee stoppen. Ja, het komt door dat grote genot en is gewoon niet tegen te gaan. Heeft u dat ook wel eens? Niet? Dat is dan een groot gemis voor u.

Helaas komt er dan uiteindelijk toch het moment dat de gast vertrekt. Dan moet je overeind komen en voordat je het weet wordt het kleed onder je achterste vandaan getrokken. En dan weet je ook dat je het weer een tijdje zonder moet doen.
Nee, niets is zo lekker als geaaid en gekroeld te worden als je op het tafelkleed ligt, juist omdat dat dus eigenlijk niet mag.
Maar het is gewoon een kwestie van het juiste moment afwachten. Net zoals wanneer de gast wordt uitgelaten dus. Jawel, want als je het goed uitkient kun je nog net tussen de benen door mee naar buiten glippen. Deze keer lukte dat dus niet, maar dan is dan een geval van domme pech. En dan concentreer ik me alvast maar op het volgende geluksmomentje: een kroelpartijtje onder het dekbed. Ja, want ook dat kan ik me permitteren.