Geen rust in achterste

Van de week was het weer zover; reporter Boez was wederom op het dak aan het klooien en hing een paar keer vervaarlijk over de rand naar beneden te kijken.
Je zou toch denken dat als hij zo nodig het dak moet inspecteren, hij zich meer bezig zou moeten houden met de controle van schoorstenen, afvoerpijpjes en wat dies meer zij. Maar nee, onze grote, kleine vent zat daar vooral om aandacht te trekken. Tenminste, daar zag het wel naar uit.

Hij liep namelijk voortdurend zo dicht mogelijk langs de rand, ging dan even zitten om ons te laten weten dat hij daar was middels klaaglijk gemiauw, om vervolgens weer een stukje verderop te gaan. En natuurlijk moesten we allemaal naar hem kijken. Dat deden we dan ook.

Wel, tenslotte (na vier huizen dakgoot lopen) was de fotograaf er wel een beetje klaar mee. Bovendien zat Boez nu vlak bij de poortdeur dus was het een goed moment voor hem om naar beneden te komen en zich op straat te melden bij de andere haarfabrieken.
Wij riepen de Boez luid en dwingend bij zijn naam, hij verdween uit het zicht en daarna was het een kwestie van afwachten.

Het duurde niet lang, want na nauwelijks een minuut zagen wij een wit snuitje onder de deur doorkomen.
Nu weet je met de Boez maar nooit, en dus konden wij op dat moment nog niet met zekerheid vaststellen dat hij zijn dakinspectie daadwerkelijk had beëindigd. Het is namelijk wel vaker gebeurd dat Boez zich bij deze deur omkeerde en wij hem even later weer op het dak mochten zien zooien of klooien.

Maar deze keer was hij blijkbaar wel klaar.
Niet dat hij ons lang gezelschap hield trouwens, want de Boez heeft het altijd heel erg druk met allerlei belangrijke zaken en bovendien geen rust in zijn achterste, dus binnen de tien minuten was hij weer verdwenen. Waarheen hij ging, dat weten we dus niet.