Drama op balkon

Gisteren bracht Wamy tot grote schrik en afschuw van mens MaGiz een duif mee naar huis. Hij had het vliegbeest waarschijnlijk ergens in een tuin gevangen, hevig toegetakeld en vervolgens van de begane grond (via muurtjes, pergola en ander balkon) meegesleept naar het balkon van MaGiz.
Mens M. bleef in eerste instantie nog aardig bij zinnen en zelfs in staat om een foto van de duif te maken. Zie hiernaast.
Ook lukte het haar nog om een plaatje te schieten van de Wams. Zie hieronder.

Wamy zat behoorlijk onder het bloed. Toen MaGiz deze foto maakte had hij zijn bek alweer een beetje gereinigd, maar u ziet nog steeds de rode vlekken op zijn neus, borst en poten.

Maar wat nu?
Het duurde niet lang of Gizmo en Sonny verschenen in beeld. Erg nieuwsgierig naar de prooi van de Wams natuurlijk, maar Wamy zelf wilde ook erg graag zijn vangst terughebben.
De mobiel werd nu gebruikt waar hij aanvankelijk voor is bedoeld, en MaGiz belde mevrouw K.
Jawel, want met een zwaar gewonde duif en drie grijpgraage haarfabrieken heb je te maken met een lastige situatie, heh? En dan is een beetje hulp nooit weg.
Mevrouw K. stapte op haar fiets om nog sneller (dan lopend dus) op de plaats van de misdaad te kunnen zijn.

Gelukkig heeft mevrouw K. een sleutel van het huis, maar dat heeft alleen niet veel zin als binnen de sleutel nog in het slot steekt.
MaGiz had ondertussen een stoeldek om de duif heengezet en hoopte dat deze haar haarfabrieken even op afstand van het gewonde beest zou houden.
Snel rende zij naar beneden om de deur voor mevrouw K. te openen, en toen natuurlijk weer snel terug naar het balkon.

Wamy hield zijn prooi goed in de gaten. Hij had de duif niet vrijwillig afgestaan en eiste hem terug. Maar er waren nog meer kapers op de kust, dat hadden wij al eerder verteld.

Sonny cirkelde rond en zocht naar een mogelijkheid om achter het stoeldek te kunnen kruipen of springen. Mevrouw K. probeerde hem met haar benen op afstand te houden.

Gizmo zat iets verderop haar kans af te wachten.

De camera van mevrouw K. ging nu in haar jaszak want er moest hoognodig gehandeld worden.
MaGiz had haar een oude handdoek gegeven en daarmee pakte mevrouw K. de duif voorzichtig op om hem vervolgens in het (katten-)reismandje te zetten dat MaGiz voor haar op hield. Nu konden de haarfabrieken tenminste niet meer bij de duif.

Ze gingen naar binnen en MaGiz belde de vogelopvang in Oegstgeest.
Na enig overleg besloten we zelf het vliegbeest in het wielhuis van mevrouw K. naar de opvang te brengen. Tijdens het telefoongesprek moest mevrouw K. nog druk grommen en blazen tegen de 3 haarfabrieken die (natuurlijk) mee naar binnen waren gegaan en alsmaar rond het mandje slopen, in de hoop nog even de duif aan te kunnen raken.
Afijn, om een lang verhaal kort te maken: het vogelasiel is niet makkelijk te vinden maar uiteindelijk konden we duif daar afgeven. De dame die het beestje in ontvangst nam vreesde het ergste toen zij de duif goed had bekeken, maar er zou in elk geval nog een dierenartsbezoek volgen. Mevrouw K. werd nog even niet goed bij het zien van zoveel gewonde vogels, maar vooral al die jonkies zonder moeder vond zij zo ontzettend sneu. Kleine eendjes (ma doodgereden), uit het nest gevallen vlaamse gaaitjes, jonge scholekstertjes, etc. etc. Ze verliet daarom maar weer gauw het opvangkamertje. MaGiz bleef nog even achter om te zien hoe een paar kleintjes met de pincet werden gevoerd en vragen te stellen over de vogeltjes in de kooien.

Onderweg naar huis troostten de dames elkaar met de gedachte dat Wamy's duif waarschijnlijk een zwak exemplaar was geweest, of al erg bejaard, om zo de ernst van het drama dat zij hadden beleefd wat af te zwakken. En dat hielp een beetje.