Wisten we het maar.....

Enigszins bezorgd kijken mevrouw T. Troy en de Boez in de richting van onze voordeur. Japekoppie is namelijk naar buiten gekomen....

Na zijn klein ontbijtje om kwart voor vijf in de ochtend, heeft hij niet meer willen eten.
Ja, eigenlijk wilde hij wel maar kon niet. Even enthousiast als de anderen had hij klaar gestaan in de keuken, maar na even geroken te hebben aan zijn voedsel, wendde hij zijn kop af....

Nu wilde hij dus blijkbaar toch even een stukje gaan lopen, achter mevrouw K. aan.

De Boez loopt weer achter ons aan. Voorzichtig, want Japekop is duidelijk niet in goede doen.
Hij loopt langzaam en bedachtzaam. We zijn benieuwd hoever hij komt.

Japekop loopt mee tot de Kruidentuin. Het valt ons op dat hij erg schrikachtig doet; elk geluid van een voorbijkomend wielhuis brengt hem van zijn stuk.
Wij lopen nog een klein stukje door.

Oscar en de Boez zijn ondertussen al in de Kruidentuin, en Os kijkt achterom of Japekop nog wel volgt.
Nee Os, Japekoppie gaat niet verder mee. En daarom gaat mevrouw K. ook weer terug, naar hem toe. Wij kunnen onze senior-reporter nu echt niet in de steek laten.

Daar gaat hij weer, ons Aapje met zijn ingevallen flankjes en zijn voorzichtige stapjes. Kon hij ons maar vertellen wat hem dwars zit heh? En waar hij wellicht pijn of last van heeft. Waar hij nu zo bang voor is. Of voelt hij zich gewoon alleen maar heel erg slapjes?

De jonge jongens moeten natuurlijk hun energie kwijt en spelen onderweg naar huis nog even een soort van kiekeboe. Sorry jongens, een rondje lopen zit er vandaag niet in. Mevrouw K. blijft in de buurt van onze senior-verkenner.....

Japekop duikt thuisgekomen direct de keuken in. Er staat een bakje Hill's voor hem klaar. Zou hij dan toch wat gaan eten? Japie snuffelt aan het eten. Maar daar blijft het helaas bij.

Boez geeft het goede voorbeeld. Wat brokjes dan misschien, Aapje?
Japekop snuffelt even aan de brokjes, maar nee. Hij neemt er geen enkele in zijn bekkie.
De moed zakt ons in de schoenen.

Dan loopt hij naar de kamer en zoekt het voerbakje van de junioren op. Ja, hij gaat eten!
Doch het blijft bij precies drie brokjes. Dat is niet veel Japekop, doe nog even je best alsjeblief! Maar nee. Bij nader inzien toch maar niet.....
U kunt zich voorstellen hoe hulpeloos mevrouw K. zich voelde.
Wat later heeft zij toch maar weer wat pasta (voedingssupplement) in Japekop's bekkie gespoten, onder toezicht van mevrouw Inge. Later op de dag heeft zij maar weer eens wat kabeljauw gekookt, en daar heeft Japekop wat aan gelikt. Tenslotte haalde hij met een poot wat stukjes uit het bakje en at ze op van de keukenvloer. Daarna at hij ook nog een flieber uit de hand van mevrouw K., maar vervolgens was het weer klaar voor hem.
Het merkwaardige is dat Japekop wel om eten komt vragen, en al wachtende in de keuken luid loopt te spinnen. Staat het eenmaal voor zijn neus en heeft hij eraan geroken, dan vergaat hem de lust.
In de namiddag kwam MaGiz langs met een kuipje Royal Canin, ook van dat extra voedzame spul, en Japekop heeft daar, staande op onze eettafel, een paar likjes van (van de vinger - tegen zijn neus aangedrukt) binnen gekregen. Vanavond hebben wij twee spuitjes gevuld met hetzelfde spul, verdund met wat water, en hebben dat in zijn bekkie gespoten. Hij smekte het op, dat was geen probleem. Maar het gedeelte van "onder dwang" vond hij beslist erg onaangenaam.
Met kunst- en vliegwerk is er vandaag dus wat voedsel bij hem ingegaan. Vooral vocht is natuurlijk erg belangrijk, want wij hebben hem ook niet zien drinken (mevrouw K. heeft hem de hele dag gevolgd...).
Japekop is wel enkele keren naar buiten gegaan. We vinden hem erg onrustig; hij loopt wat rond de buitentafel, meldt zich dan bij de voordeur en wil, eenmaal binnen, al snel weer even naar buiten.
Na de twee spuitjes vloeibaar voer liep hij nog een keer spinnend langs de voerbakjes, toch verlangend naar meer eten. Maar helaas, hij kreeg het niet voor elkaar. Wat hem nu steeds tegenhoudt? Ruikt hij misschien niks meer? Wisten we het maar.....