Levensgevaarlijke woonplek voor twee zusjes....

Mevrouw Katblad was niet zo ver weg gegaan: ze was een weekje naar Zuid-Limburg, vlakbij het dorp Noorbeek in een huisje, samen met nog wat andere dames. Gewoon om er even uit te zijn en midden in de natuur van de rust te genieten. Ja, paddestoelen zien, een beetje lezen en meer van dat soort dingen.
Wel, het vertrek vond plaats in de stromende regen. De haarfabrieken lagen allemaal op bed te balen van het slechte weer en mevrouw Katblad (met het wielhuis al gepakt) piepte er stilletjes tussenuit om vooral de oudjes niet al te ongerust te maken. Bovendien houdt mevrouw K. niet van afscheid nemen van haar haarfabrieken; als zij dat wel zou doen zou zij vervolgens helemaal nooit meer kunnen vertrekken wegens teveel nat in de ogen en dichtgeknepen keel door groot schuldgevoel. Ja, daarom stiekem de deur uit en doen alsof er niets aan de hand is, en dan komen de haarfabrieken er vanzelf wel achter dat er een ander mens voor hen komt zorgen, heh? Tja......

Met de blik naar het zuiden gericht, kwamen wij in steeds beter weer maar ook in de file, en door dat laatste duurde de tocht toch wel vrij lang. Is er nog een dag in de week zonder files op de wegen in ons overvolle land?
Afijn, we stelden ons in op het Limburgse, glooiende land en het kleine vakantiehuisparkje dat "Natuurschoon" heette. Effe geen stadslawaai meer en genieten van de groene heuvels! En eenmaal van de snelweg af, kon dat genieten beginnen.....

We bereikten veilig het huisje, en dat was het schoonste, ruimste en best ingerichte vakantiehuisje dat wij ooit hadden aangetroffen. Er was echter één klein nadeeltje aan dit huisje, en dat was dat het op 12 meter van een doorgaande verkeersweg lag waar men met 80 per uur of meer overheen scheurde.....
Jawel, op het kleine terrasje (waar de zon niet kon komen vanwege een hoge boom met gigantische kruin) kon je geen normaal gesprek voeren, maar gelukkig scheen de zon toch niet, was het koud en regenachtig, en dus zouden wij toch niet op het terras willen zitten - op dat moment tenminste.
Gelukkig was het huisje goed geïsoleerd en konden wij binnen nauwelijks iets van het verkeer horen.

Wel, toen we hadden uitgeladen en de avond alweer inviel, maakten we kennis met de buren.
Inderdaad, haarfabrieken dus (in andersoortige buren zijn wij natuurlijk niet geïnteresseerd) van nog geen half jaar oud.
Op de foto hiernaast ziet u Lucky, een mooi lappenmeisje. Zij kwam bij voorkeur onder het hek door terwijl ze een eindje verderop gewoon het terrein op kon stappen, maar blijkbaar vond ze dit leuker en spannender. Vanwege de nattigheid en het donker konden wij pas de volgende dag meer foto's maken van Lucky en haar zusje.

Dit is dus het zusje, Goofy genaamd. Inderdaad een wat vreemde naam voor een schildpadmeisje, maar daar kan zijzelf niets aan doen.
De zusjes waren moeilijk te kieken want waren erg beweeglijk en bovendien kenden ze nauwelijks momenten van rust en bezinning.
In het begin waren ze voor ons moeilijk benaderbaar, maar in de loop van de week raakten we met elkaar vertrouwd en konden wij ze aaien terwijl zij ons kopjes gaven en onze broekspijpen besnuffelden; geen idee wat voor geurtjes zij opsnoven, heh? Ha!

Ons wielhuis kreeg ook volop belangstelling van de zusjes; uit meerdere geparkeerde blikken kozen zij telkens die van mevrouw K. uit om aan te snuffelen en onder te kruipen.

De zusjes woonden op een boerderij naast het vakantieparkje. Wij spraken met hun mensen en hoorden zo dat de moeder van het stel slechts een paar kilometer verderop woonde, en dat Goofy (hiernaast dus) het meest op haar moeder leek. Over hun vader was niets bekend helaas, en de mensen wisten ook niet of het nest nog meer kittens had geteld.

Ook Lucky en Goofy woonden op slechts een paar meter van die gevaarlijke verkeersweg. Zij hadden weliswaar een heel grote achtertuin (weiden met schapen, stukje bos, enkele schuren) tot hun beschikking, maar wij zagen hen diverse keren wel heel erg dicht bij die weg rondscharrelen en dus sloeg ons hart regelmatig een paar keer over. Ja, wij hadden allang een hoog hek rond die boerderij laten zetten ter bescherming van deze schatjes, maar goed, je hebt het niet altijd voor het zeggen en niet alle mensen denken gelijk....

De mensen van Lucky en Goofy vertelden ons dat zij vorig jaar ook twee poezen hadden, maar deze raakten ze allebei binnen een jaar al kwijt; de een werd aangereden, maar wat er met de andere is gebeurd wisten zij niet. Misschien ook overreden, weggelopen, meegenomen door vakantiegangers?
..........................................

De zusjes raakten steeds meer aan ons gewend en kwamen tenslotte zelfs bij ons op bezoek. Ja, en brutaal werden ze ook, want ze konden het handwerkje van één van de dames niet met rust laten!

Een andere dame probeerde ze bij de bolletjes wol weg te lokken met een stukje overheerlijke brie, maar meisje Lucky had blijkbaar geen trek in Franse kaas. Goofy dus wel, en dat kunt u op de foto zien.

De meisjes bleven nooit lang op bezoek, want er viel nog een hoop te ontdekken voor deze jonge haarfabrieken en dus waren zij vol onrust en dreef hun nieuwsgierigheid hen steeds weer een andere richting uit. Laten wij maar hopen dat zij de verkeersweg zullen (blijven) mijden en zich bepalen tot de bomen, struiken, schapen etc......

Helaas hebben wij geen afscheid meer van de zusjes kunnen nemen, want op de dag van ons vertrek waren zij niet in de buurt. Doch mevrouw K. houdt toch al niet van afscheid nemen dus was het voor haar wel goed zo.

En na een voorspoedige terugtocht konden we eindelijk onze eigen haarfabrieken weer in de armen sluiten en dankbaar zijn voor het feit dat zij tenminste in een iets veiligere omgeving leven.

We wensen de zusjes Lucky en Goofy nog een heel lang en gezond leven toe.....