Gewoon negeren...

Het was op de eerste Pinksterdag dat mevrouw K. al vroeg de ramen had open gegooid en vol goede moed en goed geluimd aan de nieuwe dag was begonnen. De zon scheen, de temperatuur was aangenaam en zij had voor zichzelf zojuist een lekker kopje Nespresso met opgeschuimde melk ingeschonken. Met een vers geroosterd boterhammetje met marmelade ging zij naar buiten. Beter kan een dag niet beginnen, heh?
Nippend van haar koffie aan de buitentafel werd zij echter opeens opgeschrikt door een luid gekerm. Daarna klonk het geschraap van nageltjes over een glad oppervlak. Toen zij om zich heen keek, zag zij plots dat de Boez een paar huizen verderop langs de dakpannen omhoog aan het klimmen was (zie foto 1). Hoe hij daar gekomen was en wat hij daar wilde doen was ons een raadsel, maar dat hij daar nu over die gladde pannen aan het stuntelen was best verontrustend, en dat vond de Boez zelf ook. Na veel spektakel bereikte hij tenslotte de top van de woning. Nog nooit eerder hadden wij hem daar (zo hoog) zien zitten (foto 2), en hij maakte ons duidelijk dat hij zich niet zo op zijn gemak voelde. Wel, mevrouw K. was eveneens not erg amused. Altijd gedonder met dat ventje. Vorig jaar nog slaagde Boez erin om 8 lange dagen vermist te zijn, vervolgens vond hij een gat onder het buurhuis en verdween hij regelmatig onder de grond, dan al die keren dat hij weigerde 's avonds binnen te komen, de nachtelijke vechtpartijen met Luna en Simba op ons achterdak, als jong ventje al bovenin een boom en er niet meer uit kunnen komen, nu zat hij dus daar bovenop dat gevaarlijke puntje te kermen omdat hij wéér eens te ver was gegaan en hij zichzelf had overschat.

Eerst doen, dan pas nadenken. Typisch de Boez.
Een reporter van niks, en daarnaast bovendien altijd zorgen voor problemen.
Nou ja, we zouden kunnen stellen dat het zonder hem een stuk saaier zou zijn op de redactie, dat is een ding dat zeker is.
Mevrouw K. liet natuurlijk haar koffie direct in de steek en probeerde het ventje gerust te stellen. Hoewel, ook zij wist niet hoe hij van deze idiote plek af moest komen. De enige oplossing voor Boez was om zich voorzichtig en langzaam langs de dakpannen aan de andere naar beneden te laten afglijden. Dan zou hij misschien via een dakgoot terug kunnen komen naar de achterkant van ons eigen dak. En dan pas zouden wij weer gerust zijn.
Doch de Boez had duidelijk last van een black-out en bleef enige tijd enigszins verstijfd daar bovenop die gevel zitten kermen. De koffie van mevrouw K. stond op dat moment ondertussen maar mooi koud te worden.

Mevrouw K. begon de Boez aanwijzingen te geven omtrent hoe weer naar eigen dak te komen, maar Boez leek het in eerste instantie niet te begrijpen. De zenuwen gierden door de keel van mevrouw K. maar ze hield vol. En tenslotte liet het ventje zich langs de dakpannen naar beneden glijden en kwam zo een huis dichterbij. Weer hoorden wij weer het geschraap van nagels over dakpannen. Nou, voorlopig zou Boez geen manicure meer nodig hebben, heh? Nee....

De Boez verdween daarna uit het zicht en mevrouw K. dacht dat hij zo verstandig was geweest om langs de achterkant van de huizen terug te keren naar ons keukendak. Maar nee hoor, even later dook hij op in de dakgoot van het volgende huis. Hoe hij dáár nu weer terecht kwam was wederom een raadsel voor ons. Wijzelf kennen het dakgebied aldaar niet want zijn daar dus nooit zelf geweest. Maar waarschijnlijk wilde de Boez contact met ons houden of misschien was hij wel op zoek naar een kortere weg naar beneden, naar de Katbladstraat, en kon hij op dat moment niet verzinnen dat hij gewoon naar ons toe kon komen via het achterdak, ons slaapkamerraam, de trap en onze eigen voordeur of het poezenloket.

Nu zat de Boez op het dak van ons buurhuis. Hij hoefde alleen nog maar een dakje lager te springen en zou dan alsnog langs onze zolder (niet zichtbaar op deze foto) naar het lager gelegen keukendak kunnen springen. Een beetje ingewikkelde route, maar wel een veilige. Echter, het volgen van deze route zou betekenen dat hij ons weer uit het oog zou verliezen, al was het maar voor even. En daar had hij dus blijkbaar geen zin in.

Want, beneden op straat had de Boez zijn vriend Oscar al zien lopen. Ook lag Cera daar uitdagend op straat te rollen en zag hij Japekoppie rondscharrelen. Boez' kleine hersentjes gingen daardoor even op slot. Hij wilde maar één ding, en dat was naar beneden komen. En dat ging dus niet, heh?
Nee.
Hij zat nu vlak boven ons en wist niet meer wat te doen. Ja, alleen kermen dus, uit frustratie.
Wel, mevrouw K. besloot de Boez niet verder te helpen. Het is hoog tijd dat hij de oplossing voor zijn problemen niet meer op een dienblaadje aangereikt krijgt; hij moet maar eens leren zelf na te denken.
Mevrouw K. ging dus gewoon weg. Ze pakte haar boterham marmelade en koud geworden koffie op en ging gerug, de redactie binnen.
Een half uur later dook de Boez weer op. In de Katbladstraat nota bene. Hoe hij daar nu weer was gekomen weten we niet (in elk geval niet via ons huis), maar wel weten we dat hij blijkbaar toch in staat is zelf de weg terug te vinden zonder van het dak af te lazeren (excusez le mot).
Dat gekerm moeten wij voortaan dus maar gewoon negeren. Al is dat niet altijd even makkelijk...