Het was dit afgelopen lange pinksterweekend erg druk in de Katbladstraat met alsmaar groepjes voorbij lopende mensen. Er waren blijkbaar wandelingen uitgeschreven die door onze straat gingen, tenminste, dat zei mevrouw K. tegen mij. Nu vind ik wandelaars nooit zo erg, want ik ga in zo'n geval gewoon midden op de tafel voor de redactie zitten, gooi er een paar zielige mauwen uit, trek zo de aandacht van de haarfabriekliefhebbers onder de wandelaars (ja, die lopen er altijd wel tussen) en deze komen vervolgens onmiddellijk en graag naar mij toe om mij te aaien en te troosten. Ik neem uiteraard met evenveel graagte al deze extra bonussen in ontvangst want ik kan van aaien eigenlijk nooit genoeg krijgen, maar het werd me daarstraks toch wel een tikje te warm op die tafel.
Ja, ik moest natuurlijk ook nog aan het werk, en daarom werd mij zojuist gevraagd mee te gaan naar de Kruidentuin om daar nieuws te zoeken. Nee, zoiets weigeren is geen optie. Ja, dan gooi ik mijn eigen glazen in, zeg maar. Ik ben echter aardig uitgeput geraakt van het zielig doen en dankbaarheid tonen, en zou nu het liefst even gaan rusten. Ik probeer me daarom maar wat te drukken, doe alsof ik wat belangrijks in het vizier heb maar zit ondertussen lekker in de schaduw te suffen en bij te komen van alle emoties. Nee, de boog kan niet altijd gespannen zijn, heh?
Wel, straks ga ik natuurlijk weer terug naar die tafel om nog meer mensen naar mij toe te lokken, al zal me dat weer heel veel energie gaan kosten. Ja, het leven is soms best ingewikkeld, vooral als je zo'n zachte vacht hebt en zo geliefd bent als ik, heh?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten