Ik ben geboren op een boerderij en ben dus een soort van buitenkat. Ik hou dan ook erg van de frisse lucht en kampeer daarom graag, vandaar dat ik regelmatig in de schuilhut ga liggen om van de rust en mijn boerderijherinneringen te genieten. Dan hoor ik de regendruppels op het dakje tikken, de Kukelaar van Iwan in de verte kraaien en de merels zingen, pure nostalgie inderdaad.
Doch zij (mevrouw Katblad - red.) heeft liever dat ik binnenkom als het regent. Ze is bang dat ik kou vat of hier zit weg te kwijnen van eenzaamheid. Maar dat is dus niet zo. Ik heb uitzicht op het kattenluik en ben met 10 stappen binnen, waar mijn nieuwe vrienden zijn. Waar mijn voerbakje staat en waar mijn zacht matrasje ligt, op de sofa. Waar mevrouw K. is die mij graag aait. Maar aan al die dingen heb ik af en toe gewoon even geen behoefte, en dan ga ik dus kamperen voor de deur. En ondertussen hou ik in de gaten wie daar naar binnen gaat en of ze wel weer opdonderen. Ja, noem mij maar een soort deurwacht, dat mag best, ik ben tenslotte multi-functioneel zeg maar. Breed inzetbaar, zo kan je het inderdaad ook zeggen.
Mevrouw K. heeft dus een soort misplaatst medelijden met mij, ze begrijpt niet dat ik hier lig te genieten en kijkt regelmatig uit het raam of opent de deur om me te vragen of ik niet naar binnen wil komen. Op die momenten heb ík medelijden met háár, omdat ze blijkbaar niet begrijpt dat ik hier gewoon lig te genieten en zich schuldig voelt. Want dat is echt helemaal nergens voor nodig. Nee, echt niet.
Ik hoor namelijk best wel wat er daar binnen allemaal gebeurt. Het plopje van het dekseltje van een Gourmetblikje bijvoorbeeld bereikt mijn oren als ware het een explosie, en het geluid van het neerzetten van de voerbakjes op het aanrecht registreer ik eveneens met het grootste gemak. En wanneer zij de blinden neerlaat, weet ik precies hoe laat het is en wat me te doen staat, dan is het tijd om de sofa op te zoeken.
Maar goed, ik snap best dat mevrouw K. af en toe wat twijfels heeft omtrent mijn gedrag. Afgelopen week heeft zij namelijk voor mijn vriend Lima gezorgd, en omdat zijn huis ook nog een beetje mijn huis is, ging ik uiteraard elke keer mee naar binnen. Gewoon even om te zien of de huiskamer nog hetzelfde was en om te kijken of Lima nog steeds goed eten krijgt. Ja, dan eet ik natuurlijk ook graag een hapje met hem mee, gewoon voor de gezelligheid. Nu denkt ze misschien wel dat ik weer terug naar mijn oude huis wil, dat ik het bij de Boez en de anderen bij nader inzien niet zo naar mijn zin heb. Maar ze vergeet dat ik elke keer na een bezoek aan Lima zonder aarzelen weer met haar meeging, naar buiten. Dat ik geen enkele keer de neiging heb gehad om daar op de bank te gaan liggen of iets dergelijks. Nee, mevrouw K. piekert gewoon teveel en dat is nergens voor nodig. Meer heb ik op dit moment niet te zeggen en ga nu graag weer over tot het genieten van de rust en het getik van de regen op mijn dakje, mijn boerderij-gevoel.
Bent u nu een beetje gerustgesteld, mevrouw K.? Doe dan maar gauw de deur dicht anders regent het nog in, heh?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten