Zo dichtbij.......

Lieve mensen,
Het is te bizar voor woorden, maar Boez zat in een garage op nog geen 40 meter van onze voordeur vandaan.....
's Ochtends waren wij nog twee keer gebeld omdat men meende hem gezien te hebben, de eerste keer zagen wij ter plekke helemaal geen kat, de tweede keer was het weer een andere zwart-witte die heerlijk in een tuin lag te zonnen.....
Vervolgens wilden we nog een poster gaan ophangen bij de Meelfabriek, omdat daar een groot stuk terrein (verwilderd) omheen ligt waar zich (naar zeggen) veel katten ophouden. Mevrouw Katblad had al zo haar bedenkingen; zij zag telkens voor het in slaap vallen een Boez met grote angstogen ergens verstopt in het donker, en kon eigenlijk vanaf het begin af aan al niet geloven dat hij ver van huis was.
Afijn, we (mevrouw Inge en mw. Katblad) pakten de fiets en wilden net wegrijden toen een man ons riep. "U was toch een kat kwijt? Er zit er hier één helemaal achterin de garage verscholen achter een paar dozen, hij is heel erg bang en ik weet niet hoe hij eruit ziet. Ik hoorde al eerder gemauw en kon niets vinden, maar net hoorde ik weer gemauw en toen zag ik hem".
Eerst ongeloof bij mevrouw Katblad, maar direct daarna het weten. Dit was de Boez, het kon niet anders en het klopte helemaal met wat zij al die tijd al gevoeld had (en met haar trouwens ook vele anderen).

Voorzichtig kwam zij naderbij, alsmaar zijn naam roepend, en de Boez antwoordde met een laag en klaaglijk gemauw.
Helemaal achterin, achter een paar dozen, zag zij slechts een wit streepje met aan weerskanten een paar grote ogen, alleen maar pupil. Die ogen, dat lage stemmetje, hij was het echt.
Eerst voelde mevrouw Katblad grote opluchting. Boez was terecht, hij zat hier en we konden hem mee naar huis nemen. Maar zo eenvoudig was het dus niet.

Boez was doodsbang en wilde niet tevoorschijn komen. Toen mevrouw K. dichtbij was gekomen, vluchtte hij in paniek weg en verschool zich achter weer een andere stapel dozen. Misschien konden wij hem lokken met voer? Een bakje water? Mevrouw Inge haalde beide maar de Boez bliefde niks, was te bang en schoot in paniek van de ene naar de andere plek. Zo konden we wel constateren dat hij niet gewond was, in die zin dat hij goed liep en zijn pootjes het dus nog deden. Dat was al een hele geruststelling, maar nu nog de rest, zijn vreselijke angst zien weg te nemen.
Buiten de garage stond een groepje mensen te kletsen, mee te leven en goedbedoelde tips te geven. Eén man kwam de garage in en begon tegen mevrouw Katblad te praten. Boez kennende, verzocht mevrouw K. (hopelijk niet te kattig....) de man de garage weer te verlaten en de mensen om meer afstand te nemen. Daarna vroeg zij Inge om de poezenmand bij de redactie op te halen, want die had een vertrouwde geur en dat zou misschien geruststellend op de Boez werken. Inge bracht de mand en mevrouw K. zette hem vlakbij de Boez neer. Nu kwam hij heel langzaam uit zijn schuilplaats tevoorschijn. Stapje voor stapje kwam hij - de vertrouwde lucht van de mand insnuivend - naderbij. Mevrouw K. strekte even haar hand uit en de Boez snuffelde aan haar vingers. Ja, dit was een bekende geur; hij ging over tot het geven van kopjes en we konden hem aaien. Lieve woordjes fluisterend en hem zachtjes aaiend konden wij hem even later oppakken. Eindelijk. Na een klein half uur konden we hem meenemen naar huis.
Inge had (heel verstandig) onze voordeur al geopend, en dus konden we zonder verdere belemmeringen de huiskamer binnengaan.

Boez spartelde wel en voelde zich duidelijk nog niet veilig, maar wij hadden hem stevig in de houdgreep en waren vastbesloten hem niet te laten gaan, ondanks de nageltjes die stevig in onze handen staken.
Boez liet zich knuffelen en spinde zacht, maar was nog steeds niet gerustgesteld.
Toen de deur dicht was, zette mevrouw K. hem op de grond.

Eerst ging Boez de trap op naar boven, en kroop in onze klerenkast. Toen wij hem daar even later vonden, kwam hij vrij snel weer tevoorschijn en liet zich wederom erg graag aaien. Cera kwam naar hem toe en oh, allerschattigst, ze gaven elkaar kopjes en besnuffelden elkaar van kop tot staart. De twee "oudjes" lagen op bed en keken toe, allebei met verbaasde blik maar ook met iets van "Hij is er toch weer? Nou dan, waarom maken jullie je dan zo druk!"
Toen mevrouw K. weer naar beneden ging, liep de Boez mee de trap af. Hij hoefde niet te drinken, wilde niet eten. Eerst maar tot rust komen zeker? Jah. Effe rust en bijkomen.....

Toen mevrouw Inge was vertrokken, ging ons Boezelmanneke de kamer verkennen. Het was alsof hij niet kon geloven dat hij weer thuis was en klom overal overheen en op.
Mevrouw Katblad had al gelijk geconstateerd dat hij er niet slecht uitzag, als je bedenkt dat hij precies een week weggedoken had gezeten. Nee, niet opgesloten, want de garage heeft diverse keren opengestaan en vandaar ook dat wij die ruimte niet verder hebben onderzocht. Er zijn gedurende de afgelopen week veel momenten geweest waarop hij gewoon naar buiten had kunnen lopen, naar huis. Maar blijkbaar heeft hij zoiets traumatisch meegemaakt, is hij zo geschrokken van iets dat hij dat niet durfde en dus achter de dozen is blijven zitten. Bizar, erg bizar. Hij moet ons ook hebben horen roepen. Hij moet vreselijke honger hebben gehad. Er stond wel een bakje met (heel vies) water, maar iets te eten was er niet. Doch daar er een paar drolletjes van hem achter de dozen lagen, denken we dat hij misschien wel een muis heeft kunnen vangen of spinnen heeft gegeten.

Mevrouw Katblad dacht dat het misschien goed was om de Boez rust te gunnen en ging op de bank zitten. Ze spreidde het zachte dekentje naast zich uit en nodigde de Boez uit naast haar te komen zitten. Hij sprong gelijk op het dekentje en begon als een gek met zijn pootjes te trappelen....

En daarna ging hij naast haar liggen en liet zich aaien, eindeloos aaien.... Hij kon er niet genoeg van krijgen en mevrouw K. trouwens ook niet. Hele dotten haren vlogen in het rond, maar een kniesoor die daarop let. Tijdens het aaien merkten wij wel duidelijk hoe mager hij was geworden; zijn ribbetjes waren nog nooit zo voelbaar geweest....

Sorry mensen, morgen verder want de Boez vraagt nu om aandacht en niets is belangrijker dan dat op dit moment.......