Bollewangen komt overal

Gisteren hebben wij natuurlijk weer gezocht naar onze Boez. En zo langzamerhand leren wij een groot deel van Leiden steeds beter kennen. We komen door straatjes waar we nooit eerder liepen, stappen allerlei Hofjes binnen om daar vervolgens de bewoners op te schrikken met ons zeer doordringend geroep (Boesje! Boeskymannie! Boezman! Etc.), en overal verschijnen haarfabrieken voor de ramen of uit steegjes om hun belangstelling te tonen en - naar ons gevoel - zelfs hun medeleven te betuigen.

De redactie (en dus mevrouw Katblad) wordt bijgestaan door een aantal trouwe lezers; zij komen regelmatig even langs en gaan mee op onze zoektochten.

Deze goede vriendinnen denken ook mee over waar de Boez mogelijk zou kunnen zitten. En zo wordt elk leegstaand gebouw gecontroleerd op deuren met gaten erin, toevallig openstaande deuren worden opengerukt, er wordt over muurtjes en op garagedaken (ach, die mooie, eens zo witte zomerpantalon!) geklommen. En onze oren staan op steeltjes. Hoorden we daar niet een mauw? Nee, weer zo'n stomme meeuw. Of een klein kindje dat net in een moment van stilte een kreetje slaakt, klinkend als een roep om hulp van een poezenbeest....

Vele poezen bevolken de straten in onze stad.
Sommigen bang en wegvluchtend voor dat rare stel zoekende mensen, anderen volkomen op hun gemak en bereid tot het in ontvangst nemen van een aai.
Op de vraag of zij misschien de Boez hebben gezien geven zij echter geen antwoord.

En ja hoor, daar is hij weer: Bollewangen alias Pincho. Overal waar wij lopen komen wij hem tegen. Als er één de Boez kan hebben gezien, zou het deze "halfzwerver" moeten zijn; hij struint diverse wijken af en komt overal op zijn zoektocht naar een krols wijffie.

Zelfs in afgesloten tuinen zoals hier.
Maar ook Bollewangen vertelt ons niets. Hij heeft wel iets belangrijkers te doen....

Weer zo'n lieverd met grote aaibehoefte. Maar helaas, we hebben niet zoveel tijd en moeten verder. De poes loopt een eindje achter ons aan, maar zijn straat uit gaat hij niet. Heel verstandig - blijf jij maar lekker dicht bij je veilige huis....

We lopen nog door een ander blok, al roepend en zoekend. En weer overal nieuwsgierige haarfabrieken.
Tenslotte belanden we weer bij de redactie, waar Oscar alsmaar op één van de tafels ligt te wachten. Hij komt ons klaaglijk mauwend tegemoet en dan schieten de tranen mevrouw Katblad voor de zoveelste keer in de ogen. Nee Os, we hebben je vriendje nog steeds niet gevonden..... Arme, arme Ossy. Zijn pootjes worden stram van het alsmaar liggen voor het raam van de redactie. Als mevrouw Marit later langskomt, neemt ze Os mee naar het Zooiplein om daar wat te spelen met Gizmo en een takje. 's Avonds wil Oscar blijkbaar weer niet naar huis, net als de vorige nacht. Midden in de nacht horen wij het kattenluik voorzichtig opengaan. Het is Oscar; hij komt een dutje doen op een stoel.