Het is maar een kat?

Het is alweer bijna 3 jaar geleden dat ik opeens bedacht dat het hier, op de redactie, een bejaardenhuis werd. Tokkie Troy al aardig op leeftijd en haar zoon slechts 3 jaartjes jonger, ze vertoonden niet meer zoveel activiteit en dus moest er leven in de brouwerij komen. Een vriendin maakte me erop attent dat Wilma weer eens opvangkittens had, ik zag de foto’s, zag Boezelmansje, en was verkocht.

Wel nog even zitten rekenen. Mijn poezen (tot dusver) werden toch wel zo rond de zeventien, soms ouder, dus kan ik ze wel zolang verzorgen? Dus kan ik wel nog zo’n kitten in huis nemen gezien mijn eigen leeftijd? Maar toen ik eenmaal “nekkie” had gezien (dat lieve, witte nekje van Boez,) kon en wilde ik niet meer terug. En toen ik tenslotte bij Wilma ging kijken, kwam hij al direct uit zijn mandje op mij af, alsof hij wist dat ik zijn nieuwe mens zou worden en hij het daar helemaal mee eens was.

Hier, op de redactie, voelde hij zich al snel thuis. Hij trok zich niet veel aan van de nukken van mevrouw Troy en Japekoppie maar veroverde snel zijn eigen plekjes en sliep ’s nachts naast mijn hoofd op het grote bed.

Boezelmans raakte aan mij verknocht en ik aan hem. Hij stimuleerde de oudjes met hem te spelen, bracht Japekoppie soms tot wanhoop, wond mevrouw Troy om zijn pootjes en werd de Benjamin van wie iedereen wel moest houden. Als u de verhalen uit die tijd over hem leest (zie het vorige "Leidschkatblad"), snapt u waarom….

En nu, opeens, is hij zomaar weg. Ging buitenspelen en keerde niet meer terug. En dat terwijl hij niet eens de straat uit durfde te lopen, zelfs niet als Oscar – zijn boezemvriendje - met hem meeging. Hij was bang voor de vuilnismonsters, voor de gemeentekarretjes, voor grote mannen met ladders, en wist dan altijd het huis binnen te vluchten om daar te wachten tot het buiten weer veilig was.

Zou hij zomaar de gevaarlijke weg overgestoken zijn? Nee, daar geloven wij niets van. Is hij überhaupt uit zichzelf de wijk uitgegaan? Onvoorstelbaar. Werd hij aangereden in onze eigen straat? Dan hadden wij hem moeten vinden, want we hebben elke tuin doorzocht; hij is, lijkt het, gewoon in rook opgegaan.

Allerlei scenario’s hebben zich in in mijn hoofd afgespeeld. Boez was geen wegloper; hij ging nooit ver weg.

Afgelopen week meldde zich iemand die aan telepathie met dieren deed. Ze gaf ons een aantal tips, maar vertelde daarbij wel dat ze nog niet zolang aan dit soort telepathie deed. Ikzelf denk (steenbok) nogal nuchter over dit soort dingen, maar had geen keus toch? Ik moest de tips natrekken. Boez zou meegenomen zijn door iemand. Misschien wel een katbladlezer? In elk geval zat hij ergens opgesloten, niet al te ver van huis vandaan, en hij kon daar niet weg.

Met een aantal lieve lezers/vriendinnen heb ik de omgeving uitgekamd. Elk oud gebouw bekeken, door schuttingen gegluurd en door vieze, beslagen ramen gekeken. Zonder resultaat dus. En langzamerhand zakt de hoop Boez nog te vinden weg....

Het breekt mijn hart om te zien dat zijn vriendje Oscar op hem lijkt te wachten. Hij ligt alsmaar op het tafeltje voor ons raam, kijkt af en toe de straat af en komt verder nauwelijks van zijn plek. ’s Avonds wil hij niet naar huis en ’s nachts horen wij hem bij ons binnenkomen; dat kan omdat het kattenluik open blijft staan voor het geval de Boez terugkomt. Japekoppie komt regelmatig ’s nachts een kijkje nemen onder het dekbed. Nee, hij hoeft er zelf niet onder, maar wil alleen maar even controleren. Ondertussen is hij zo in de war dat hij regelmatig zijn moeder mept (zonder duidelijke reden). Cera blijft dichtbij huis en meldt zich overdag vaker dan normaal. Allemaal ontroerende dingen. Ze voelen allemaal in elk geval de stress bij mij.

Is het zo erg als je kat kwijt is? Het is toch maar een kat en je hoort zoveel over de escapades van katten, dat ze soms lang van huis kunnen wegblijven en dan opeens weer terugkomen! Nou geloof me, het is zenuwslopend. Weglopen past niet bij de Boez, het voelt niet goed.

Het is toch maar een kat? Aan me hoela! Ja, er zijn inderdaad veel ergere dingen dan dat je kat vermist is. De ellende na de tsunami in Japan. De ellende in Libië. En zo kunnen we nog wel even doorgaan met opnoemen van dingen die erger zijn en veel ingrijpender in een mensenleven. Maar sommige dingen kun je niet met elkaar vergelijken. Het neemt niet weg dat de onzekerheid en machteloosheid ook bij een vermiste kat enorm ingrijpend kan zijn. En de Boez vroeg net iets meer aandacht dan de andere katten, leek net iets meer afhankelijk te zijn van mij en had mij net iets meer nodig dan de anderen. En nu is hij al bijna een week weg en ik weet niet wat er met hem is gebeurd…..

En wat er met mij gebeurt en wat ik doe? Ik raak vertwijfeld. Zit af en toe met een foto in mijn handen en kijk naar zijn sprekende ogen. Bedenk allerlei dingen als: “wat moet je bang zijn, klein ventje, en wat zul je ons en je vriendje Os missen”. En: “bericht me waar je bent en ik kom naar je toe om je op te halen, en ik ram iedereen in elkaar die dat wil voorkomen”.  Ja, want ik ben tot alles in staat; ik ben verantwoordelijk voor dit lieve haarfabriekje en als er iemand is die hem moet redden, ben ik dat. Verdrietig, vertwijfeld, machteloos, bang, boos, ik ben het allemaal en ik sta ermee op en ga ermee naar bed.

Onze bioloog Hans vertelde het ook al eens, toen hij contact had met de politie in verband met de moord op (vergiftiging van) zijn katten, dat er tegen hem werd gezegd: “het zijn maar katten, meneer!”. Datzelfde voel ik nu min of meer als ik informeer bij de gemeentereiniging of er nog kadavers zijn binnen gebracht, en of er een zwart-witte bij was met een chip. Met microfoon open: ”Hé man, ik heb hier een vrouw die vraag of jullie nog ergens dooie katten heb opgehaald! Jij weet van niks?......" En dan weer in de telefoon: "Nee mevrouw, hier is niks bekend van dooie katten uit uw buurt.” K-wijf, denk ik dan. En K-vent daar op de achtergrond. En spreken zij wel de waarheid? Of effe geen zin vandaag? Want het gaat toevallig wel over mijn Boezelmanneke die heel veel voor mij betekent en over wie ik ontzettend ongerust ben.

Een paar keer per dag barst ik in tranen uit als ik me machteloos en wanhopig voel. Zie ik de Boez ooit weer terug? Lijdt hij of heeft hij geleden? Klein lief poezenbeestje van me, kleine hartendief. Ik huil om jou, ik huil om mezelf omdat ik je zo ontzettend mis. Je bent “slechts” een kat maar je hoort bij me te zijn, mijn knuffels te krijgen, je snoepstaafjes. Mijn leven is ontwricht omdat je zomaar bent verdwenen. Lieve Boez, mijn kleine Boezelmanneke, kom alsjeblieft, alsjeblieft, naar huis.....