Brok in de keel

Aan het eind van de Parallelstraat aarzelde Oscar. Ja, want om de hoek langs het gevaarlijke water waren een paar mannen een wielhuis aan het inladen, en dus kon Os daar niet langs, vond hij.

Wel, we hadden wel even de tijd dus mevrouw Katblad bleef samen met Os wachten tot de mannen allebei in het huis waren verdwenen, en vervolgens hobbelden zij samen snel langs het wielhuis en gingen de Katbladstraat in. Eindelijk weer veilig!

Vlakbij de redactie zagen wij Mini weer; zij zat bij een plastic tasje dat een beetje heen en weer waaide over de stoep. Het tasje was leeg en hoorde daar natuurlijk niet. Wij snappen ook niet dat mensen zo'n tasje "verliezen" of erger nog, met opzet op straat achterlaten; mevrouw Katblad kan zich daar altijd vreselijk over opwinden.
Natuurlijk moest er eerst gauw een foto van Mini worden gemaakt, maar direct daarna raapte mevrouw K. het tasje van de straat om het in haar vuilnisbak te gooien. Toen pas keek zij of er misschien nog meer haarfabrieken rondliepen.

Jazeker, Japekoppie was naar buiten gekomen, evenals Cera trouwens. Beiden hadden een beetje de pest in omdat wij met Oscar hadden gewandeld en zij dus niet mee waren geweest.
Wel, mevrouw Katblad legde uit dat zij hen geroepen had toen zij wilde vertrekken, maar dat er toen niemand was komen opdagen en dat ze dus tenslotte maar alleen met de Os was vertrokken.
Zowel Japekop (links) als Cera (voor) accepteerden deze uitleg niet, wij hadden best wat langer kunnen wachten en wat harder moeten roepen, want dan waren ze natuurlijk alsnog gekomen.

Mini was ondertussen onder een buurtafel gekropen, maar wat ze daar precies uitvoerde konden wij niet zien. Oscar ging nog wel even kijken, maar ook hij werd niets wijzer.

Waarschijnlijk was het gewoon niet zo belangrijk wat Mini onder die tafel uitspookte, en bovendien was ze er erg snel mee klaar. Ja, want ze verdween plots in de richting van de Kruidentuin en Japekoppie keek haar na.
Ja Aapje, kijk nog maar eens goed want over een maandje zijn we deze kittige poezenmeid kwijt! Haar mensen hebben het in hun hoofd gehaald om te verhuizen, en ondanks onze protesten zetten ze het toch lekker door!
Maar, we hopen dat Mini deze laatste maand nog vaak bij ons langskomt en dat wij haar ook nog zo nu en dan tegenkomen in de Kruidentuin of elders, om zodoende dus nog een paar mooie afscheidsfoto's van haar te kunnen maken! Voelen wij nu opeens een brok in de keel?