Erg gezellig uitje!

Wamy moest zijn herhalingsprik hebben en Gizmo en Sonny Boy gingen mee voor hun APK (Algemene Poezen Keuring). Allemaal in de Katmobiel, inclusief mens MaGiz uiteraard.
Maar voordat we konden vertrekken moest wel Wamy nog even in zijn reisbak, terwijl hij daar duidelijk geen zin in had en daarom via de trap naar boven was gevlucht. Een hoop lezers zullen een dergelijke situatie herkennen, heh? Ja, mevrouw K. ook. Maar goed, na een hoop kunst- en vliegwerk konden we eindelijk op weg. Onder zwaar protest, dat wel, want er klonken onderweg diverse geluidjes uit de mandjes, van een licht gepiep (Gizmo) tot wat zwaardere, klaaglijke keelklanken (geproduceerd door de jongens).

Sonny had er helemaal geen vertrouwen in maar leek vrij kalm. Later zou blijken dat hij zich wel degelijk in zijn reisbak lekker had zitten opwinden en de adrenaline rijkelijk door zijn lijfje stroomde.

Hij mocht in de Katmobiel met zijn kooitje op schoot bij MaGiz, Gizmo en Wamy stonden op de achterbank.
Natuurlijk ging onderweg net een brug open, en op dat moment besloot Gizmo haar mand te verlaten. Ze had één kant van het deurtje los gewerkt en haar kop stak al  buiten de kooi.
Wel, een kleine zwarte Miss onder ons gaspedaal zagen wij niet zo zitten, dus moest MaGiz zich in een bocht wringen om met één arm (tussen de voorstoelen door naar de achterbank) haar koppie terug te duwen en het deurtje op zijn plek te houden, zeg maar. Uiteraard sloeg Gizmo haar pas geveilde nageltjes uit en vloeide er bloed.
De rest van de rit bleef het onrustig wegens het defecte deurtje en dus het moeten "binnenhouden" van de Miss, maar gelukkig zag zij geen kans om echt uit te breken en uiteindelijk arriveerden we zonder brokken bij de dierenartsenpraktijk. Pffffff!

Op de eerste foto ziet u overigens de mandjes in de wachtkamer, foto 2 vertoont Sonny met zijn grote angstogen, op de foto hiernaast ziet u Wamy met idem ogen.
Nee, een vrolijk uitje was het niet want het kon allemaal nog veel erger namelijk. Lees maar verder.

Gizmo liet zich aanvankelijk nog vrij rustig onderzoeken. Wat opviel aan haar was haar wonderschone, propere gebitje, zei de dierenarts. Als er een cijfer voor mooie tandjes uitgedeeld zou worden, zou het zeker een tien zijn!
Tot op dit moment was er dus nog niets aan de hand. Maar lees verder....

Gizmo werd helemaal goedgekeurd en moest alleen nog even op de weegschaal en daarna nog een prikje.

En daar ging het dus fout.
Want de weegschaal stond namelijk naast de mand van Wamy, en toen Giz opeens oog in oog werd gezet met haar huisgenoot brak de pleuris uit. Giz werd furieus en was niet meer te kalmeren. Ja, nu wisten we gelijk waarom ze zulke scherpe tandjes en nageltjes heeft!

De handschoenen moesten er aan te pas komen, en na een hoop gekrijs en gedoe had men de Miss eindelijk zo in de houdgreep dat het prikje gegeven kon worden.
Tjongejonge, wat een misbaar!
Snel de mand maar weer in en dan de volgende patiënt! Dat was Sonny Boy, en die had zich natuurlijk ondertussen nog meer zitten opwinden omdat Giz zo tekeer was gegaan. Jawel, Sonny was behoorlijk opgefokt. Lees maar verder.

Toen zijn mandje was geopend werd hij eerst gekalmeerd door MaGiz. Maar u kunt op de foto zien dat hij al zit te loeren naar een ontsnappingsroute, want Sonny Boy vond de APK niet nodig en houdt al sowieso niet van polonaise aan zijn lijf. Dat zou even later wel overduidelijk blijken ook.
Want?

Tot twee keer toe wist Sonny zich onder drie paar handen uit te wringen en ging hij op zoek naar een plek om zich te verstoppen of een openstaande deur.
Hoe hij van de tafel had kunnen ontsnappen? Wel, gewoon door al de kracht in zijn lijf en zijn tanden en nagels te gebruiken natuurlijk. Als Giz zich al als een wilde had gedragen, Sonny was nog een graadje erger. Daarbij komt dat hij echt beresterk is! Er werd daarom besloten om te proberen hem tenminste zijn prik te geven, want dat was het belangrijkste. Verder onderzoek zat er niet in.

U ziet het: alleen met een grote handdoek en de handschoenen ter bescherming kon Sonny in bedwang worden gehouden. En ondertussen gromde en grauwde en spartelde hij natuurlijk gewoon door. Nee, Sonny zal zich nooit en te nimmer laten kennen,  daar kwamen wij wel achter. Toen hij eenmaal weer terug in zijn mandje was, zat hij vanachter de tralies nog steeds te bijten en grauwen naar MaGiz. En MaGiz? Die sloeg alles met grote verbazing en zweet op het voorhoofd gade.
Ja, erg gezellig dit familie-uitje! Doen we gauw nog eens! Ha!
We waren er echter nog niet want Wamy moest nog de tafel op.

MaGiz sprak haar asielzoekertje met heel veel lieve woordjes toe, en Wamy bleef zo mak als een lammetje. Wat een opluchting! Snel maar even een prikje dan? Ja, want je weet maar nooit.

Al klaar? Ja Wamy, het is al klaar. Jij had een paar weken terug al je APK gehad, weet je nog? Ja, dat wist Wams nog best en daarom was hij ook liever niet meegegaan. Maar als dit alles was viel het nu eigenlijk best wel mee, heh?

Wamy was dus tenminste wel enorm braaf en lief geweest en mocht gelijk weer terug in zijn mandje.
Nu nog even afrekenen en dan snel naar huis.

De terugtocht in de Katmobiel verliep gelukkig zonder ernstige problemen. Dit keer ging de Miss in haar kooitje op schoot opdat haar mens het kapotte deurtje op zijn plek kon houden, en er vloeide geen bloed.
De hele familie werd voor de deur afgezet. Eerst maar even tot rust komen, heh?

Later hoorden we dat dat tot rust komen heel snel was gegaan. De drie haarfabrieken kregen een extra lekker hapje Gourmet en hervatten vervolgens hun dagelijkse bezigheden; Sonny Boy ging een dutje doen en Gizmo en Wamy vertrokken naar buiten voor een wandelingetje of verkenningsrondje. En later op de dag vonden wij de Wams gewoon in onze keuken waar hij bezig was onze brokjes te keuren. Niets meer aan de hand dus. Gelukkig maar.