Nieuwjaarsdag toch nog erg onrustig....

Nee, helemaal afgelopen was het gisteren nog niet, de feestvreugde zeg maar, en dit is het bewijs ervan. U hebt ze vast ook gezien, van die jongetjes die de straat afzoeken naar vuurwerk dat niet is afgegaan, en al lopende de (hopelijk laatste) rotjes van zich af gooien. Maar toen het ging miezeren, was dat gauw over.
Wij riepen onze haarfabrieken bij elkaar om ze uit te nodigen voor een heel klein wandelrondje, en zowaar, de Boez meldde zich enthousiast! Nee, dat hadden wij zeker niet verwacht na die heftig emotionele nacht.
Oscar zat natuurlijk al uren klaar; hij zit sowieso liever niet al te lang binnen wegens zijn (nog onbewezen) huisstofallergie. De jongens leken alle ellende van de vorige nacht te zijn vergeten.

Nou, bijna vergeten dan, want toen wij de straat overstaken leek het even of ze rechtsomkeer wilden maken; er ging namelijk weer een knaller af aan het eind van de straat (Kruidentuin), en dus werd er sterk  (en terecht) getwijfeld aan de veiligheid op straat.
Wel, daarom ook besloot mevrouw K. met de twee haarfabrieken naar de Hoftuin te gaan. Daar werd zeker geen vuurwerk afgestoken en was het rustig. En de Boez en Oscar liepen uiteindelijk inderdaad braaf mee, de Poort door.

Oscar dacht nog dat hij daar in die tuin ook de kerstboom moest bewaken (erg groot verantwoordelijkheidsgevoel blijkbaar), maar gelukkig konden we hem overhalen de boom te verlaten om wat rond te lopen in de tuin. Wel zachtjes doen heh? Ja, want vele gordijnen waren nog gesloten....

Onze twee reporters keken tot slot nog even of alles veilig was in Iwan's straat, en hielden het vervolgens voor gezien. Ja, want ondertussen was het namelijk steeds harder gaan miezeren en wilde mevrouw K. sowieso terug naar de redactie om de druppels van haar camera af te deppen en nog een overgebleven oliebol te verschalken, en die door te spoelen met een kopje koffie natuurlijk (zij koos deze keer overigens voor de zachtsmakende "Roma" variant).
Jawel, de oliebol (met appel) was nog steeds heel goed eetbaar!
's Middags ging de Os nog even alleen op stap, maar toen hij na het afgaan van een afschuwelijk ratelende duizendklapper niet meer thuis kwam, ging mevrouw K. hem (na een uur) toch maar eens zoeken. Wij vonden hem in de Kruidentuin, diep weggekropen in het hol onder de lavendel, en moesten hem enige tijd bemoedigend toespreken voordat hij besloot tevoorschijn te komen. Daarna liep hij zo hard hij kon langs de gevels van de huizen naar huis, waar wij zijn kletsnatte en modderige vacht afdroogden met een handdoek. Toen hij op zijn dekentje lag bij te komen, zagen wij hem erg snel ademen en voelden wij zijn hartje bonzen. Gelukkig was hij na 10 minuten in diepe slaap en zagen wij zijn buikje weer rustig en langzaam op en neer gaan. En toen kwam de Boez tot onze grote verbazing bij mevrouw K. op schoot liggen; iets wat hij sinds zijn kittentijd niet meer heeft gedaan.....