Koud windje, barre tocht.... (1)

Wel, het was hoog tijd om er met onze reporters op uit te gaan. Gewoon een stukje lopen en kijken of er ergens nieuws te vergaren viel.
Boez en Oscar meldden zich direct, maar de Boez dreigde na een paar meter al onder de Poort door te glippen (naar het dakgebied toe), en dat zou betekenen dat we verder niets meer aan hem zouden hebben. Nu gaat de Boez wel vaker zijn eigen gang, maar we wilden hem nu juist vandaag erg graag mee hebben op onze wandeling, en Oscar wilde dat ook.

Foto: Boez twijfelend bij de Poort. Hij kijkt om want de Os zit op een wielhuis op hem te wachten.

Jawel, Oscar was op de motorkap van een wielhuis gesprongen omdat mevrouw K. stil bleef staan, zij wachtte op de Boez en sprak hem vermanend toe. Os had zo het idee dat dit allemaal wel even kon gaan duren (uit ervaring dus), en daar had hij gelijk in. Maar uiteindelijk riep mevrouw K. (toen de Boez geen beslissing wilde nemen) tegen het dwarse ventje dat hij het maar uit moest zoeken, dat ze het hem wel kwalijk nam als hij niet mee zou gaan maar hem ook weer niet kon dwingen. En toen liep ze door in de richting van de Kruidentuin.

Oscar ging natuurlijk met haar mee, want als het erop aankomt is hij weliswaar de beste vriend van de Boez, maar toch allereerst een zeer toegewijd reporter, en zo hoort het ook, vindt de fotograaf.
Enthousiast liep hij de Kruidentuin in en nam gelijk de stronken van de wijnstok onder han... eh... poten.
Tijdens het maken van deze foto zagen wij Cera plots ons beeld inlopen. Waar zij nu opeens vandaan kwam weten we niet, maar het zou kunnen dat ze bij de buuf binnen had gezeten en het fluitje van mevrouw K. had gehoord. We waren in elk geval erg blij dat ook zij zich ook nog meldde voor onze nieuwsgarings-ronde, zeg maar.

Tot onze grote vreugde zagen we ook nog de Boez het beeld binnenrennen. Blijkbaar had hij besloten om toch maar met ons mee te gaan en eindelijk eens wat werk voor het Katblad te verzetten. Dat was maar goed ook, want onze fotograaf begon alweer te miepen dat het hoog tijd was om deze jonge reporter in te ruilen voor een bekwamere haarfabriek of te ontslaan als hij zich niet snel zou aanpassen aan de rest. Wel elke dag om snoepies bedelen (en krijgen ook nog) en er verder niets voor doen, dat kan natuurlijk niet, heh? Nee, voor niets gaat de zon op. Mevrouw K. hield haar mond maar en liep naar verderop, de Kruidentuin in.

Oscar was ondertussen al goed bezig het centrum van de tuin te inspecteren. De gewassen aldaar zijn inmiddels zo ingezakt, verdord, afgebroken of zelfs verdwenen, dat je vanaf de kant alles gemakkelijk kan overzien. Oscar vond het dan ook niet nodig om over het hekje heen te springen; hij zag het zo ook wel en hield op deze manier tenminste zijn poten moddervrij.

Cera had blijkbaar geen tijd meer gehad om de bak thuis te bezoeken en zocht daarom maar een plekje achter het bankje. En verder onthouden we ons van commentaar bij deze foto.

De Boez zat enige tijd tussen de struiken te turen. Of hij nu iets bijzonders had gezien of vermoedde weten we niet, maar hij deed in elk geval alsof en zat daar lange tijd onbeweeglijk te zitten.

Wel, het was best frisjes en daarom wilde mevrouw K. graag in beweging blijven. (De fotograaf trouwens ook.) Ze riep daarom de reporters op om mee te lopen naar de Parallelstraat.

Natuurlijk kwam reporter Boez weer als laatste de hoek om, maar dat zal niemand verbazen. Wij kunnen u daarbij nog vertellen dat er verderop een mens liep met een klein blafbeestje met platgeslagen bekje (zeker tegen de deur aangelopen), en dat Boez daarom wederom twijfelde over het nut van deze wandeling. Het mens en blafbeestje gingen beiden ook wel erg traag voort, ondanks de boze blikken van de fotograaf, en dus nemen wij de Boez achteraf eigenlijk niks kwalijk.

Wel, op deze foto ziet u Cera nogal pesterig in het raamkozijn staan van Columbus (die achter datzelfde raam zit).
Wacht even mevrouw K., volgens ons bent u een foto vergeten!

Klopt inderdaad.
Want eerst was de Os gearriveerd bij Columbus' raam. Hij had onze achterbuurjongen zien zitten en besloot deze keer zich niet over te geven aan het treiteren van het jonge ventje.
Pas daarna kwam dus Cera, en die had blijkbaar minder medelijden met onze achterbuur.

Hebben we de foto's nu weer in de goede volgorde, mevrouw K. Ja? Tjongejonge.....

Wel, hier ziet u hoe Columbus toch aardig de pest in had over het feit dat ons modelletje zo pesterig over zijn vensterbank heen paradeerde.
Het werd echter voor hem nog erger, nog meer irritant!
Volgende foto alstublieft!

Ja, want waarschijnlijk liet Oscar zich aansteken door de brutaliteit van Cera, en hij vond het zodoende nodig om de struik (Hortensia) tegen de muur van het huis van Columbus flink te markeren met zijn nagels.
Wij (mevrouw K. en de fotograaf) zagen dat in de ruit, Columbus moet dat vanuit zijn ooghoek gezien hebben. Hij werd alsmaar bozer, en terecht natuurlijk.
Let op die ogen!
Maar zie ook die prachtige oranje kleur op de kop en in de nek van Cera....

Tenslotte kreeg mevrouw K. toch echt wel te doen met Columbus en droeg daarom de twee reporters op door te lopen, op weg naar de Steeg van Storm. De Boez was om de één of andere reden al ver vooruit gelopen, en dat was een reden temeer om voort te maken.
Columbus kon in ieder geval opgelucht ademhalen: het reporterstuig was eindelijk opgedonderd, heh?

De Boez troffen wij in de Steeg aan, helemaal in de war. Hoezo dat?
Wel, hij had hoge nood en wilde graag zijn grote boodschap kwijt, maar de leuke bakjes die hij daar altijd graag voor gebruikt waren zomaar opeens opgevuld met bakstenen en fraaie beeldhouwwerken. (Of zoiets.)
Wat een tegenvaller! Wat nu?
U leest het in de volgend aflevering van dit verhaal, want mevrouw K. moet nu toch echt eerst wat gaan eten....