Het valt niet mee om oud te worden....

T. Troy:
Eindelijk heeft er eens iemand gevraag hoe het nu met mij gaat. Nee, niet via het Katblad maar gewoon via de mail. Omdat ik de laatste tijd niet zoveel meer in het nieuws ben, en misschien maakte ze zich wel een beetje ongerust over mij, die mevrouw.
Wel, speciaal voor haar (maar ook voor andere belangstellenden) wil ik zeggen dat ik het redelijk goed maak. Ik slaap veel maar dat komt doordat er buiten niet zoveel te beleven is op dit moment (tijd van het jaar) en het behoorlijk frisjes is (idem). En daar ik niet zoveel vet op mijn oude botten meer heb, kan ik dan maar beter in de warmte blijven en voldoende rust nemen.
Ik eet redelijk goed, niet al te veel maar ook niet te weinig. Eigenlijk heb ik weinig last van wat dan ook, behalve dan dat ik me af en toe een beetje gedesoriënteerd voel. Zo kwam het laatst voor dat ik midden in de nacht naast het bed van ons mens tegenover de Boez zat, en verdomd, ik wist opeens niet meer wie hij was en wat hij kwam doen. Dus ik zet een keel op, mens wakker, licht aan, zit ik in die twee grote verbaasde ogen van die knul te kijken, komt mijn zoon naast me zitten en zie ik ook nog zo'n vreemd mokkel op een stoel naar mij liggen loeren. Nee, dat was niet zo aangenaam allemaal. Toen mijn mens rustig tegen me begon te praten, werd me duidelijk dat het aan mij lag, en niet aan de anderen. Ja, opeens kwam het hier en nu weer terug bij me: ons huis, zoonlief die eigenlijk allang het huis uit had moeten zijn, de geadopteerde buurmeid op die stoel en die zwart-witte dondersteen om wiens capriolen ik soms erg moet lachen maar die ook behoorlijk irritant kan zijn. Wat een opluchting om dan opeens weer bij de tijd te zijn, heh? Ja. Wel, ik ben toen maar bij mijn mens op het bed gesprongen, want haar ken ik al mijn hele leven. We zijn toen allemaal verder gaan slapen tot de volgende ochtend, en toen was er niks meer met me aan de hand. Nee, 's ochtends heb ik het altijd wel op een rijtje, het zijn vooral de nachten waarin ik wel eens even niet meer weet van de hoed en de rand. Een tijdje terug raakte ik nog wel eens beneden verdwaald, of dacht dan dat het ochtend was terwijl het dat nog niet was. Zat ik me daar af te vragen waar toch iedereen gebleven was, maar dan waren ze gewoon boven omdat er geslapen werd. Zag ik alleen Oscar liggen op de bank en dacht ik dat ik in het verkeerde huis zat. Kwam mijn mens naar beneden om me te vertellen dat ik gewoon wat in de war was en dat ik ook naar bed moest komen, en ik deed dat dan maar.
Nee, het valt niet mee om oud te worden, vooral niet als je af en toe het spoor een beetje bijster raakt. Maar verder gaat het dus best wel redelijk goed met me. Al heb ik laatst wel in de doucheruimte van mijn mens erg lang achter mijn eigen staart aangezeten, maar mijn mens heeft mij verteld dat ik dat als jonge kat wel vaker had gedaan dus dat het niet verontrustend was. Achteraf was ik wel doodmoe, dat wel....
Dank u wel aardige mevrouw, voor uw belangstelling. En ik dank mevrouw Katblad dat ik hier even mijn verhaal mocht doen.