Teleurstelling en afschuw

Mevrouw Troy is naar de Kruidentuin gegaan om samen met haar mens de voortgang (groei) van de Nepeta te controleren.
Wel, T. Troy komt niet vaak meer de Katbladstraat uit omdat zij bang is de weg niet terug te kunnen vinden (wij moesten haar al een paar maal ophalen omdat ze onderweg was overvallen door een zogenaamde Katzheimer-episode), maar als het mens met haar meeloopt durft ze een kleine wandeling nog wel aan.
Tja, vroeger (toen ze nog heel veel jonger was), liep ze met het grootste gemak een grote ronde mee (helemaal langs het gevaarlijke water dus), maar die tijden zijn helaas voorgoed voorbij...
Afijn, zonder problemen bereikten we het kleine Nepetaveld van Kaija en Siep en daar sprong mevrouw Troy op het bankje om het geheel (het veldje) te kunnen overzien. En dit was wat zij zag.

Inderdaad, niet veel soeps heh? In het midden staat nog een flinke pol, langs de kant nog wat kleinere polletjes, maar voor de rest is het perk schrikbarend leeg.
De winter niet overleefd? Jawel, want wij hebben eerder dit jaar nog meerdere, gezonde planten zien staan met jonge, verse blaadjes.
Nee, wij vrezen dat de boel gewoon gerooid is, hoogstwaarschijnlijk door van die mannetjes met zo'n groen karretje en van die lichtgevende gele of oranje jasjes aan. Natuurlijk in opdracht van de gemeente, dat kan bijna niet anders. En daar doe je dus niks aan, niemand die waarschuwt dat zo'n rooipartij eraan komt. (Ja, want als dat wel het geval was geweest, waren we met alle haarfabrieken uit de buurt daar gaan liggen om het tegen te gaan, inclusief hoofdredacteur, fotograaf en mevrouw Katblad natuurlijk, en dan hadden we allemaal onze klauwen en tanden laten zien, heh?)

Mevrouw Troy kon het kaalgeschoffelde veldje niet langer aanzien, draaide zich om, ging zitten en sloot haar ogen uit pure teleurstelling en van afschuw.
Uiteraard hebben wij haar getroost, want zoiets nog te moeten meemaken op je ouwe dag is niet niks. Ook hebben wij haar beloofd zelf binnenkort een flinke lading nieuwe Nepeta-plantjes te gaan kopen en die in onze leeggekomen plantenkuipen te zetten (jawel, de Red Robin is dood, de Skimmia doet het niet meer, de Mahonie-struik heeft het loodje gelegd en de Eucalyptus eveneens, dus we hebben volop plaats). Nee, dat gaat helemaal goed komen en zo heeft mevrouw T.T. straks haar eigen Paradijsje voor de deur, en zo dichtbij het loket kan zij bovendien ook niet verdwalen. Tenminste, dat hopen wij dan maar...