Territorium-zaken

Onze reporters staan niet op goede voet (of poot, zo u wilt) met Simba, de rooie kater die achter ons in de Parallelstraat woont. Een paar nachten terug hadden ze nog ruzie, want Simba was aan het klooien op ons keukendak en maakte daarmee onze Boez overstuur. En terwijl Boez tegen het glas van de balkondeur zat te rammen (hij dacht daarmee Simba te kunnen afschrikken en wegjagen, tjongejonge...), verdrongen Japekop en Cera zich voor het slaapkamerraam om daar een gezamenlijk gilconcert ten gehore te brengen. Uiteraard werd mevrouw K. klaarwakker van deze gigantische herrie op slechts een paar meter afstand van haar bed. Maar dit terzijde.

Deze keer wandelden wij met onze reporters Boez, Oscar en Cera in de Parallelstraat (waar Simba dus woont - zie ook onze plattegrond onder "labels") en toevallig was de rooie buiten, zat daar voor zijn raam, dus op eigen terrein.
Onze drie reporters wisten donders goed dat zij nu in Simba's territorium waren, daar volgens de wetten der haarfabrieken niks te vertellen of te maken hebben, dus deden zij natuurlijk net of zij Simba niet zagen. Inderdaad: la-lala-lala.
Simba zelf zat verscholen achter een fiets (zoals gewoonlijk) ontzettend boos te wezen, maar keek uiteraard wel linker uit om één van de drie voorbijgangers aan te vallen. Jazeker, want onze reporters vormden namelijk duidelijk een groep en daar is geen beginnen aan; dat had u zelf ook wel kunnen verzinnen. Bovendien liep er nog een eng mens bij en Simba heeft een pesthekel aan (vreemde) mensen, dus redenen te over om je maar effe laag te houden, toch?

Simba bleef zo - net niet ontploffend van woede - zitten totdat het groepje afsloeg, de Steeg van Storm in. Op de valreep schoot de fotograaf nog snel een plaatje van zijn tronie, omdat daar die boze ogen zo ontzettend mooi in uitkomen.
Wij weten niet hoelang Simba nog in de vensterbank is blijven zitten en of hij weer snel tot zichzelf kwam (of niet). Voor zoiets zouden wij een camera moeten plaatsen in de Parallelstraat (of een spionnetje ophangen), en dat gaat ons net iets te ver.