Wat stinkt dat spul!

Toen mevrouw K. weer eens de Hoftuin in kwam, kwam Iwan tegelijkertijd de balkontrap af, dus ook de tuin in. Hij had haar namelijk aan zien komen en had een ernstige klacht in te dienen. Normaal moet een klacht natuurlijk bij het Poezenloket worden gedeponeerd, maar nu mevrouw K. hier toch was kon het net zo goed op deze plek, vond hij, dat scheelde weer een heel stuk lopen.
Iwan deed net zijn bek open om te beginnen met het ventileren van zijn ongenoegen, toen er plots nog een haarfabriek boven hem opdook.

Ja hoor, Igor. Of Iwan opzij wilde gaan want hij had haast; Ieg had namelijk ook een klacht en kon niet op zijn beurt wachten. Toen vervolgens Iwan iets aan de kant ging (maar dat was meer om zijn evenwicht te bewaren), stormde Ieg dan ook onmiddellijk snel langs hem heen naar beneden.
En daar, voor de voeten van mevrouw K., kwam hij direct ter zake.

Of wij het even wilden vastleggen? Met de camera ja, om iedereen te laten zien hoe hij weer eens door zijn mens was toegetakeld? Konden wij het zo goed zien?
Jawel, dat konden wij, maar moest Ieg nu echt zo moeilijk doen over een vlooienpipet in zijn nek? Ach, één dagje (of misschien twee) een beetje last van die natte plek en inderdaad die beroerde geur om je heen, maar dan was het toch weer voor een paar weken gedaan?

Wel, mevrouw K. kon Ieg's klacht dan wel bagatelliseren, Iwan snapte beter het probleem en de omvang daarvan. Want met zo'n gore plek in je nek kun je natuurlijk niet een beetje behoorlijk geknuffeld worden heh? Nee, mensen vinden die stank aan hun handen niet zo prettig dus kijken zij wel linker uit voordat zij een poot naar je uitsteken.
Gelukkig had Iwan daar dit keer geen last van want zijn vacht was overal en helemaal schoon.

Dus mevrouw K., graag even wat aaien over de buik en achter de oren. Nee, de klacht was vergeten op het moment dat er een hand door de vacht van Iwan streek, want door knuffels en aaien vergeet je op slag al je ellende.

Maar Ieg liet zich uiteraard niet zomaar aan de kant zetten. Hij had een manier gevonden onze aandacht te trekken door kunstjes te gaan doen op de trap.
Om dat een beetje behoorlijk op de foto te krijgen moest de fotograaf natuurlijk wel een beetje onder de trap duiken (waar het eigenlijk een beetje te donker was voor onze Canon en vandaar dat wij later wat moesten knoeien met de belichting), en stootte daarbij het hoofd. Tenminste, dat nemen wij aan want we hoorden een vloekje, en dat was Ieg niet want die had het te druk met het maken van purr-geluiden.

Wel, Igor deed nog veel meer kunstjes maar de plaatjes daarvan bewaren wij voor ons archief of fotoboek.
Toen hij klaar was met zijn voorstelling wilde hij zijn beloning, want daar was het hem natuurlijk allemaal om begonnen. Komt er nog wat van, mevrouw Katblad?

Nou, heel voorzichtig dan maar heh?
Na een inspectie van de hand mocht de fotograaf Ieg achter de oren kriebelen. Ja, heel voorzichtig vanwege de Bayer-troep in de nek, want voor je het weet heb je die narigheid tóch aan je vingers zitten.
De fotograaf lette echter niet goed op. Eén weloverwogen draai van Igor met zijn kop (u weet vast wel hoe zoiets kan gaan) en het was gebeurd. Hoorden wij Igor gniffelen? Natuurlijk niet mevrouw K., dat was uw rijke verbeelding.
En na een snel afscheid van Iwan en Igor gingen wij maar rap naar de redactie terug om de handjes te wassen.
Wat stinkt dat spul toch, heh? Ja fotograaf, en dat heeft u dan nog zacht uitgedrukt!