Angst, dankbaarheid en chagrijn

Mevrouw Katblad wilde graag eens een andere ronde met de twee jongste reporters lopen, namelijk door het Hof, dan een stukje door Iwans straat en vervolgens via de gracht (langs het Gevaarlijke Water - waar Sonny, Gizmo en Wamy wonen dus) weer terug de Katbladstraat in.
Tot Iwan's straat ging alles voorspoedig, maar daar hield de Boez opeens halt. Natuurlijk keken we daar niet van op, want onze kleine held doet het nu eenmaal snel in zijn broek, vooral als we op onbekend terrein komen.
Mevrouw K. besloot echter om door te gaan met Oscar. Boez zou dan vanzelf via de Hoftuin teruglopen naar de redactie in de Katbladstraat, en daar zouden wij hem dan (met een beetje geluk) wel weer tegenkomen.

Oscar liep met mevrouw K. mee tot we een grote berg zand tegenkwamen, en daar nam de viespeuk even snel een bad.
Ondertussen hoorden we ergens in de verte het klaaglijk gehuil van een in de steek gelaten haarfabriek. Een vreselijk geluid inderdaad, waar de honden geen brood van lusten, zeg maar. Even later klonk het gevloek van een mens en werd ergens een raam met een klap dichtgetrokken.
Het was namelijk nog erg vroeg in de morgen...

De fotograaf liep een eindje terug en keek over het "terras" van de Kroeg heen. Ja hoor, daar stond hij nog, de Boez. Niet meer naar huis terug durven (wist hij de weg niet meer?) maar ook niet het lef hebben om verder mee te lopen. En daar ook nog een beetje gaan staan janken!

Mevrouw K. twijfelde. Ze wilde eigenlijk omkeren om het kleine ventje gerust te stellen en hem mee terug te nemen naar de Hoftuin. De fotograaf vond dat onzin en wilde door.

Doch Oscar nam zijn eigen besluit.
Hij kwam uit zijn zandhoop en liep vastberaden naar zijn vriendje toe. Gewoon geen gezeur verder, want je vriend laat je niet in de steek en mensen kunnen wél de pot op, als dat nu eenmaal zo uitkomt (en er verder geen lekkere hapjes of iets dergelijks in het geding zijn).
Natuurlijk volgde mevrouw K. de twee reporters onmiddellijk, en de fotograaf moest toen ook wel meekomen. Je hebt als poezenfotograaf nou eenmaal niets aan je camera als de haarfabrieken uit je beeld wegstappen, heh? Daarom dus.

Pas in de Poort bij de Katbladstraat voelde de Boez zich niet meer angstig. Vrolijk en bevrijd van al zijn zorgen en verdriet, dook hij dankbaar bovenop Oscar voor een stevige knuffel (schatten wij zo in). Maar de Os was minder vrolijk. Hij had immers wél een spannende wandeling moeten opgeven voor die kleine huilebalk, heh? En vriend of niet, daar kun je best knap chagrijnig van worden.