Ondeugend, brutaal en beweeglijk

Tijdens zijn zoveelste verkenners(oefen)ronde (hij maakt er vele) kwam Oscar opeens oog in oog te staan met de kleine Anijs uit de Parallelstraat. Beide haarfabrieken waren natuurlijk bijzonder nieuwsgierig naar elkaars geur, maar Anijs was erg terughoudend. Ja, het zal je maar gebeuren, zo'n grote beer tegenkomen vlakbij je eigen huis! Dus begon ze uit voorzorg maar een flinke partij te grommen tegen de Os.

En daarna zakte ze door haar poten en begon ze te blazen. Wij hebben eens gelezen dat haarfabrieken door dat blazen een gevaarlijke slang imiteren, omdat bijna elk dier met ook maar een paar grijze cellen in zijn kop instinctief terugdeinst voor iets wat op een slang lijkt of eigenlijk vooral zo klinkt. Sissen betekent gevaar en daar ga je niet op af.
Dat deed Oscar dus ook maar niet, al had hij best gezien dat daar geen slang kroop maar een klein, slank, bang poezenmeisje stond. Wel, Anijs mocht dan wel bang zijn en sissen, weglopen deed ze niet want ze is niet voor de poes.

Vanuit de verte had mevrouw K. al gezien dat Anijs eerder achter de Wams had aangehold; ze speelden waarschijnlijk diefje met verlos. Maar op dit moment was de grote Os net iets interessanter en bovendien nieuw voor Anijs, dus zat Wamy aan de kant toe te kijken hoe de kennismaking tussen de andere twee verliep.

Wel, die kennismaking werd niet direct voorgezet, want Oscar was met opgeheven snuit van Anijs weggelopen, en zij lag nu een stukje verderop naar hem te loeren.

Maar de fotograaf gooide roet in het eten. Anijs richtte zich op want wij stonden nu in haar gezichtsveld en het was haar toch vooral om Oscar te doen; die foto's konden haar gestolen worden. Ja, want Anijs is namelijk nog helemaal niet bezig met de toekomst en heeft dus ook niet nagedacht over de mogelijkheid om model te worden voor het LKB. Nee, zij moet de wereld nog ontdekken en weet heus nog niet wat ze later wil worden. Eerst maar eens kennismaken met alle andere haarfabrieken uit de buurt, heh Anijs? Ja, dat is veel belangrijker.

Maar de kennismaking met Os was nog niet voltooid, dus daarom stond Anijs op en huppelde weer zijn richting uit. Daarbij negeerde ze Wamy, die haar vol aanbidding (dacht mevrouw K.) nakeek.
Mooie meid, heh Wams? Zou wel leuk zijn haar als vriendinnetje te hebben, niet? Jullie zouden goed bij elkaar passen, allebei in elk geval lekker ondeugend, brutaal en beweeglijk. Maar ja, dat zou ook zomaar gedonder kunnen geven natuurlijk.

Oscar was er bij gaan zitten en wachtte af. Zijn verkenningsronde was nu toch verknald dus kon hij even zo goed maar een beetje blijven rondhangen om te zien wat die kleine nu eigenlijk allemaal van plan was. Bovendien was de fotograaf ook niet van zins om te vertrekken en Os wandelt niet graag in zijn eentje, dus dat kwam mooi uit.

Wamy zat nog steeds aan de kant. De twee flinke krassen op zijn neus vielen duidelijk op toen wij deze close-up van hem maakten. Later hoorden wij van MaGiz dat hij die ochtend reeds in het bezit was van de dikste haal (het werk van Gizmo?), maar de tweede moet hij hoogstwaarschijnlijk van Anijsje hebben ontvangen. Nee, het is niet makkelijk om goed met de jonge dames om te gaan; voor je het weet hebben ze je hele snoet volgezet met hun poottekeningen!

Wel, er werden nog een paar pogingen gedaan om een gezellig spel te verzinnen, maar Os en Anijs hadden helaas verschillende ideeën over wat nu wel of niet leuk was om te doen. Zodoende bleef het bij om elkaar heen draaien, grommen, loze mepjes en verkennende (of misschien wel boze) blikken.
En na dit een tijdje aangezien te hebben, besloot mevrouw K. de wandeling met Oscar voort te zetten.

We mochten Anijs nog even voorzichtig aaien, maar dat moest wel snel gebeuren want ze had het erg druk en derhalve nog heel veel meer te doen.

Voor we vertrokken keken we nog even om naar Wamy, maar wij zagen hem niet meer. Waarschijnlijk was hij naar de Kruidentuin gegaan om te kijken of daar nog wat te beleven viel.
Of? Nee, zo verschrikkelijk slim zou hij toch niet zijn, wel?

Dat was hij dus inderdaad wel, want toen we 10 minuten later thuiskwamen, zat de schooier op het vloerkleed van de redactie nog na te smakken en te boeren. "Tuig!", riep mevrouw K. "Van de bovenste richel!"