Het knagend geweten van mevrouw K.

Mevrouw Katblad was even van de redactie weggegaan om elders (huis in de Hoftuin) wat te koken voor de eetclub.
Net toen zij de sla stond te wassen, werd zij opgeschrikt door een vreselijk gehuil van een haarfabriek. Natuurlijk ging zij direct kijken wat er aan de hand was en zag een poot voor het raam van de achterdeur.
Ach jee, er zou toch niet een haarfabriek in de problemen zijn? Ergens aan vastgeraakt terwijl hij pogingen deed naar binnen te kijken?

Welnee, er zat niemand vast maar Oscar had wel een probleem. Wij hadden hem namelijk beloofd nog een stukje met hem te gaan wandelen, maar dat was er nog niet van gekomen en dus kwam hij een klacht indienen.
Jawel, Oscar weet altijd precies waar hij mevrouw K. kan vinden, mits dat maar ergens in de buurt van de redactie is natuurlijk. Wat dat betreft denken wij soms dat hij tijdens zijn eerste levensweken misschien tussen de blafbeesten heeft moeten leven en zodoende wat van hun gewoontes heeft overgenomen.

Wel, mevrouw K. mocht kiezen. Of Oscar binnenlaten zodat hij de vreemde ruimte kon verkennen en zich vast en zeker zou gaan bemoeien met het bereiden van één van de gerechten (niet de salade uiteraard maar waarschijnlijk wel de stooflapjes), of wij zouden ons werk kunnen onderbreken en hem alsnog meenemen voor een korte wandeling. Het eerste was geen optie, want Os zou er ongetwijfeld op staan dat de buitendeur open bleef staan en daar was het nu net te koud voor. Dan maar alsnog een korte wandeling, heh Os? Ja, want beloofd is beloofd en aan meer kattengejank hadden we even geen behoefte, bovendien ging het geweten steeds harder knagen. Gelukkig had mevrouw K. genoeg tijd over; de lapjes waren al klaar en de sla kon nog wel even wachten. En toen ze op pad gingen dacht mevrouw K.: Wat een lekker ding toch eigenlijk heh? Die Oscar...