Wij prijzen ons gelukkig...

In de Kruidentuin waren onze twee jongste reporters aan een gedegen verkenning bezig. Vooral het centrum werd nauwkeurig besnuffeld  en alle geuren werden in kaart gebracht.

Ook Japekop was meegenomen, maar omdat hij net daarvoor een fietstasinspectie had gedaan en daar nog een beetje van moest uitrusten, hield hij zich bezig met het bestuderen van de boom. Zo was dus iedereen op de één of andere manier erg nuttig bezig, al werden er geen bijzonderheden waargenomen in de tuin. Wat wij daarmee bedoelen? Wel, vreemde voorwerpen en rare beestjes bijvoorbeeld! Nee, die waren er dus niet.

De Boez was het eerste klaar. Of hij was gestopt omdat hij geen zin meer had, dat kan uiteraard ook. Hij ging tussen het bonenkruid en de salie inzitten en staarde wat naar het verkeer. Was hij soms bang dat er weer prikkemannetjes zouden komen? De fotograaf had nog niks gezien of gehoord, maar dat zegt natuurlijk niets; poezenoortjes zijn veel beter, heh?
Maar vandaag waren er geen prikkemannetjes, zij waren blijkbaar elders in Leiden aan het rommel prikken en grijpen (want behalve prikstokken bezitten zij ook grijpstokken, dat hebben wij zelf gezien - beide soorten stokken zijn overigens ongeschikt voor het verzamelen van lege flessen, dus deze blijven dan ook altijd liggen...).

Cera was voor de gezelligheid ook meegekomen naar de tuin maar had niet aan de inspectie meegedaan, want was daar blijkbaar niet voor ingeroosterd. Dus zij zat rustig op een muurtje te kijken naar de jongens die zo nuttig bezig waren.

Toen Oscar ook klaar was met zijn werk, moest er uiteraard gestoeid worden. Deze keer mocht Boez op zijn rug op de straat liggen en zo kon Os lekker met zijn poten bovenop zijn vriendje stampen. Boez houdt de Os daarbij stevig vast, maar dat kunt u zelf ook wel op de foto zien, toch?
Zo niet, dan hebben wij het u in elk geval verteld.

Omdat het om verklaarbare redenen niet mogelijk is om met zijn drieën te stoeien, was Cera een paar meter verderop op de straat gaan liggen (eerste rang) om het allemaal goed te kunnen bekijken. Ondertussen rolde ze wat heen en weer, om de doodeenvoudige reden dat ze dat plezierig vindt en dus erg graag doet.

Zo te zien hadden de jongens even pauze genomen. Wij zien hier dat Oscar de vacht van een voorpoot stond te reinigen; dat was blijkbaar nodig. De Boez keek naar Cera en liep, zonder zijn blik af te wenden,  langzaam naar haar toe. Nou, dat beloofde niet veel goeds.

En ja hoor, even later was hij bovenop haar gesprongen en stond met één poot in haar buik te porren. Wij hoorden Cera een kreetje slaken, maar dat was vast niet van pijn maar van plezier. Alleen was de Boez helemaal niet van plan om er een stoeipartijtje van te maken; hij liep namelijk al snel verder en liet Cera daar liggen terwijl zij dacht dat ze nog maar net begonnen waren met een spannend spel. Maar Cera is niet voor één gat te vangen.

Oscar was er namelijk ook nog, heh? En wel vlakbij. Bovendien zat hij heel stout naar Cera te kijken, dus zij schoof daarom langzaam zijn richting uit. Dat is nu het voordeel van het hebben van twee vriendjes! Als de één niet in de stemming is voor een spelletje, heb je altijd de ander nog. Nou, komt er nog wat van?

Wel, Cera was nu vlak onder Oscar gerold en de pootjes werden al een paar keer naar elkaar toe gemaaid. Het was nu een kwestie van volhouden en de ander zien te raken.

En die rake klappen konden natuurlijk beter uitgedeeld worden als je overeind kwam, dacht Cera.  En zo speelden ze een tijdje door, steeds maar meppend tussen de plankjes door maar ook erlangs.

Japekop zat nog steeds in de buurt van de boom (blijkbaar vond hij het daar erg plezierig) en de Boez zat een stukje verderop.

Daar zat hij dus naar vliegebeestjes te kijken. Ja, het soort met veertjes inderdaad, want die vindt hij de laatste tijd het allerleukst. Ze zaten (vlogen) te ver weg en te hoog, dus zat het er niet in dat hij ze kon vangen. Het ziet er ook niet naar uit dat hij dat van plan was, maar iedereen kan bij dit plaatje wel vaststellen dat hij zat te genieten, heh? En weet u wat? De fotograaf genoot ook, want al was er niet zoveel spectaculairs gebeurd in de Kruidentuin, wat is mooier dan te mogen aanschouwen dat de redactiehaarfabrieken zo leuk met elkaar optrekken en het zo goed met elkaar kunnen vinden? Vandaar dus, heh? Ja, wij prijzen ons zeer gelukkig!