Geen knuffel voor Iwan

Heel in de verte, echt erg in de verte dus, zagen wij bovenop een balkon iets bewegen. Het moest een haarfabriek zijn want het betrof daar het huis van Iwan, en wij konden ons niet voorstellen dat er bijvoorbeeld een blafbeest op dat balkon zat, laat staan een groot vliegbeest of iets dergelijks. Tijd om in te zoemen dus. Oh, wat was dat spannend!

Ah, een rooie kop dus dat moest Iwan zijn. En die hadden wij al een hele tijd niet gezien, tenminste, niet buiten!
Mevrouw Katblad kon zich natuurlijk niet inhouden en begon haar grote, rode vriend direct te roepen. Doch Iwan leek haar niet te herkennen en was dus derhalve ook helemaal niet van plan om naar haar toe te komen. Wat een pech nu weer. Teleurgesteld wendde de fotograaf de camera af, ook in verband met een op handen zijnde eh...... lamme arm dus.

Op een balkon dichterbij (in het Hof namelijk) verscheen nu een andere kop. Ja, dit is Harremans dus. Hij had daar waarschijnlijk liggen pitten en mevrouw Katblad had hem gewekt met haar geroep. Wij riepen nog "sorry", maar Harremans bleef een beetje chagrijnig kijken. Maar ach, dat heb je ook wel eens met mensen heh? Doe je je best om aardig te zijn, blijven ze nors kijken. Wel, dan kun je het maar beter opgeven, want dat is weggegooide energie dus.

Ja ja! Duidelijk een gevalletje van nog niet uitgeslapen! Of nog wakker moeten worden, dan kan natuurlijk ook.
Een vreemde plek trouwens om je dutje te doen, want het leek ons erg tochtig op dat punt, zo vlak naast de Poort en zonder dak boven je hoofd. Maar wij kregen niet lang de tijd om daar bij stil te staan, want.......

Iwan had uiteindelijk toch besloten om (via een ingewikkelde weg door goten en over daken) naar ons toe te komen!
Wat was mevrouw Katblad blij dat hij dat besluit genomen had! Eindelijk Iwan weer eens knuffelen; ze werd er helemaal opgewonden van en begon gelijk weer zijn naam te roepen. Iwan bleef onverstoorbaar, want je moet je niet laten afleiden door zo'n mal mens als je over de schuine daken loopt; dat is veel te gevaarlijk. Maar Iwan wist wat hij deed, kent deze route op zijn klauwtje en dus gleed hij niet uit en verstapte hij zich niet.

En zo arriveerde hij op het platte dakje, naast de westelijke Poort van de Hoftuin. Hai Iwan! Alles goed met jou, mooie, grote vent!
Wat dacht je ervan om even de tuin in te komen, naar mevrouw Katblad toe? Want zo kunnen we je niet bij je komen om je te aaien, heh? Nee, te hoog want noch de fotograaf, noch mevrouw Katblad heeft van die lange armen!
Nee? Je komt niet? Waarom niet?

Ah, natuurlijk, Harremans!  Want die is van de partij Hof is Vol. Nee, dan snappen we dat je daar blijft zitten.

Ja, Harremans deed namelijk net alsof hij helemaal niet in Iwan geïnteresseerd was, maar wij weten wel beter. Hij hield Iwan goed in de gaten en zodra de rode vent een stap in de Hoftuin zou zetten (om maar niet te spreken van overspringen naar het balkon waar Har zat), dan was Leiden in last. En dan zou het sowieso geen gezellige boel worden.
Iwan is uiteraard allang door schade en schande wijs geworden en dus peinsde hij er niet over om van zijn dakje af te komen.

Kijk, dit was dus de situatie. Links op de foto ziet u Iwan, op het balkon rechts ziet u Harremans.
Met één sprong kon Har op het platte dak naast Iwan komen, en dan zou de terugweg voor onze rode vriend afgesloten zijn. Dus verder dan daar zou Iwan echt niet gaan; dat was te link.
Nee, Iwan is heus geen watje. Dat weet u best want als u al wat langer ons Katblad leest, heeft u ook meegemaakt dat Iwan al vaker met vechtwonden thuiskwam. En anders moet u dat maar eens gaan teruglezen heh? Ja, ons oude Katblad is ook nog steeds in de lucht, dus geen smoesjes....

Maar goed, we moesten het deze keer dus doen met slechts de nabijheid van Iwan en het maken van foto's, want we konden hem zo niet aaien of knuffelen. Nee, Iwan zelf vond dat ook niet bevredigend, maar het was nu eenmaal niet anders. Misschien mochten wij wat close-ups van hem maken? Als troost, zeg maar?
Ja, dat mocht wel.

Maar tijdens het po(e)seren, keek Iwan wel regelmatig om naar Harremans. Of die niet stiekem zijn plek had verlaten om over te springen dus, heh? Erg verstandig van Iwan want je weet maar ....... Ach, u weet best wat wij bedoelen.
Het fotograferen ging wel een beetje lastig, want we hadden last van tegenlicht waardoor we lang moesten zoeken naar een juist beeld waarop de kleuren van Iwan tot zijn recht kwamen.
Ja, u ziet het goed: Iwan heeft zijn bandje niet om. Dat komt doordat hij dat steeds maar weer verliest (ergens op het dak), en die arme mensen kunnen niet aan het bandjes kopen blijven, wel? Nee, als Iwan geen bandje om wil, dan maar niet. En daarin moeten wij hem best een beetje gelijk geven.

Nou, nog één plaatje dan. De rest van de foto's houdt mevrouw Katblad lekker voor zichzelf.
En toen was het weer tijd om afscheid te nemen van Iwan. Wij spraken nog even de wens uit hem snel weer te mogen zien, en Iwan beloofde ons dat hij zou kijken of hij daar wat mee kon.
Mevrouw K. ging vervolgens snel naar huis om de foto's van hem te bekijken en uit te zoeken. En daarna maakte zij deze reportage voor u! (Ja, zij maakte ook koffie, dat klopt en spreekt vanzelf, heh?)