Met de jas goed dichtgeknoopt (2)

Behalve Cera, Oscar en de Boez waren er geen andere haarfabrieken in de Kruidentuin aanwezig, en ook waren er nergens groene gemeentekarretjes in de buurt te zien. Dus waarom bleef de Boez dan onder de lavendel verstopt zitten? Wij begrepen er helemaal niets van. Oscar (links) en Cera (rechts) zaten braaf op de paaltjes rond het centrum van de tuin te wachten totdat Boez tevoorschijn kwam.

Wel, het duurde nog even een paar minuutjes, maar toen zagen wij opeens de Boez hard langsrennen en vervolgens verstopte hij zich weer, dit keer tussen de varens die de scheiding vormen tussen de tuin en de Gevaarlijke Weg. Nou Boez, leuk voor de fotograaf hoor! Maar daar hadden de haarfabrieken lak aan want ook Cera en Oscar verdwenen achter de Boez aan tussen de planten.

Af en toe zagen wij een harig achterwerkje of staart, en verder alleen maar wuivende plantenbladeren. Ze speelden samen een spel tussen die varens en de fotograaf stond er voor spek en bonen bij. Zo gaat het meestal in deze tuin; er wordt door onze reporters gespeeld, geklooid en gezooid en dus niet naar nieuws voor ons Katblad gezocht. Nee, van een beetje behoorlijk verkenningswerk is hier geen sprake en dit gezooi hoort absoluut niet bij hun werk! Maar..... het is wel leuk om naar te kijken. Tenzij het allemaal te lang duurt natuurlijk, zoals nu. De fotograaf kreeg het bovendien een beetje koud.

Cera was de eerste die uiteindelijk uit de varens opdook, en voor we het wisten zat ze in een boom. Nou, niet spectaculair en weinig nieuws, maar er gebeurde tenminste weer iets wat de moeite waard was te fotograferen. Ja, een kat in de boom is altijd erg leuk om vast te leggen! Een mooie serie foto's was het resultaat.

De beide jongens hadden geen interesse in de capriolen van Cera en kozen ervoor om de tijd te doden met het "tikkertje" spelen. Hoe zo'n spel nu precies in elkaar steekt en welke regels erbij gehanteerd worden, kunnen wij u helaas niet vertellen want dat is ons ook nog steeds niet geheel duidelijk. De ene keer moet bijvoorbeeld Oscar de Boez wel 4 keer achterelkaar aantikken, maar de Boez heeft omgekeerd al aan 2 keer genoeg en dan mag Os 'm weer zijn. Het kan natuurlijk ook wel zo wezen dat er helemaal geen regels zijn, of dat ze na elke tik bepalen hoe ze verder gaan. Wij gaan ons daar verder maar niet in verdiepen.

Ondertussen had Cera al een tijdje in de boom zitten scharrelen en vanaf haar hoge positie naar de spelende jongens gekeken. Tot dan het moment was gekomen om de boom weer te verlaten. Maar, dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, heh? Ja, dat kennen we wel van vorige keren. Want de boom in is een stuk gemakkelijker dan de boom uit, en dat herinner je je pas weer als het moment voor de afdaling daar is!
Natuurlijk ging de fotograaf zich ermee bemoeien en gaf Cera aanwijzingen, maar óók natuurlijk trok Cera zich niks van die aanwijzingen aan. En onderwijl kwamen er diverse mensen langs die zich nodig (en met de beste bedoelingen hoor) wilden bemoeien met het probleem van onze meisjesreporter en "handige" tips gaven . Zo kwam er een mevrouw met een blafbeest naar de boom toe, en dat was uiteraard niet zo'n geschikte hulp. Cera ging zelfs nog maar even een takje hoger zitten. Vervolgens kwam er een heer in een invalidewagentje langs, maar ook zijn hulp moesten we helaas afslaan, evenals de hulp van een groepje luidruchtige kindertjes (met moeders). Daarna werd het gelukkig weer rustig.

De jongens waren uitgespeeld en begonnen zich te vervelen. Boez zooide in zijn eentje wat rond de boom in het centrum van de tuin, en Oscar liep naar de rand van de Gevaarlijke Weg toe, iets wat wij niet zo leuk vonden.
De fotograaf was inmiddels helemaal verkleumd en kon nog nauwelijks de camera vasthouden. Cera zat nog steeds te uttelen in die boom en kon niet de juiste weg naar beneden vinden. Ja, het was beslist te hoog om zomaar uit te springen! Wat moesten wij doen? Haar in de steek laten? Een laddertje gaan halen?

Wel, wat er vervolgens gebeurde leest u in deel 3, later op deze prachtige zondag!